δεν μπορω να ηρεμησωωωω....

εκει που παω να πω οτι ειναι ολα οκ,και δεν θα με ξαναπιασει πανικος...κανει κ παλι την εμφανιση του και βυθιζομαι περισσοτερο σ αυτην την κατασταση..βγαινω εξω πανικος..ειμαι στο σπιτι πανικος..δεν αντεχω αλλο,νομιζω συνεχεια οτι θα πεθανωκαι αυτο ενισχυεται απο τα σωματικα συπμτωματα που εχω(ταχυκαρδιες,πονουσ στο στηθος..μουδιαζει το προσωπο μου,τρεμουν τα χειλη,σφιξιμο στο κεφαλι κ ολα αυτα τα ωραια)πφφ ετσι μου ρχεται να μπω σ ενα νοσοκομειο να με ξεσκονισουν στις εξετασεις μπας και σταματησει αυτη η δουλεια,αλλα απο την αλλη αν ανακαλυψω οτι εχω κατι θα φρικαρωω.....εδω τωρα που κατα βαθος (ανεξαρτητα απ΄οταν με πιανει το αγχος ) πιστευω οτι δεν εχω κατι με βαση τις προηγουνες εξετασεις...φανταστειτε να μαθω κιολας οτι εχω,αυτο ηταν!!!απο την αλλη δεν εχω και σε κανενα να μιλησω γιατι αμα δεν το εχει περασει κανεις δεν μπορει να καταλαβει..οι γονεις μου ασχολουνται με τα οικονομικα κ αλλα οικογενειακα θεματα σοβαροτερα και δεν μπορουν να με ακουσουν...στουσ φιλους μου δεν θελω να μιλησω γιατι δεν ειναι εξοικειωμενοι με τετοια θεματα κ φοβαμαι μην με πουν τρελη!προσπαθω μονη μ,καθε φορα που με πιανουν αυτα τα συμπτωματα ολο και περισσοτερο κλεινομαι σε μενα.κανω προσπαθειες να βγω να παω στη σχολη,να παω για καφε,για ποτο...αλλα και που τα κανω ολα αυτα δεν μ ευχαριστουνε...τπτ δεν με ευχαριστει...φοβαμαι οτι θα καταλαβουν τι μου συμβαινει κ θα με θεωρησουν τρελη( ο αδερφος μου νοσηλευεται σε κλινικη πραγμα που τους εχω πει,και φοβαμαι οτι θα το συνδυασουν με μενα!!)πρεπει καθε φορα να βαζω μια μασκα και να παριστανω οτι ειμαι καλα σε ολους,στους δικους μου επειδη υπαρχει προβλημα με τον αδερφο μου και δεν πρεπει να τουσ στενοχωρω,οι φιλοι μου ειναι στην κοσμαρα τους...αυτο που θελω πραγματικα ειναι να κλειστω σ ενα δωματιο,δεν ξερω ποσο θα χρειαστει να μη βλεπω ανθρωπο να ηρεμησω!!βαρεθηκα να παριστανω σε ολους οτι ειμαι καλα και να βασανιζομαι...βαρεθηκα!!!
συγγνωμη αν σας κουρασα αλλα ειλικρινα ηθελα σε καποιον να μιλησω....και πιστευω οτι εσεις ειστε οι πιο καταλληλοι για να με ακουσετε...ειλικρινα ευχαριστω!

melina καταρχας μη φοβασαι γιατι απο πανικο δεν επαθε κανεις τιποτα..ειναι πολυ δυσαρεστη κατασταση,ισως απ τις πιο δυσαρεστες καταστασεις.το μυαλο μας παιζει διαφορα παιχνιδια,αν αυτο συνδιαστει με μια ηπια η πιο βαρια καταθληψη τοτε εδεσε το γλυκο που λενε...διαβασε και το δικα μου ποστ που ξεκινησα πριν 3 ημερες και θα κατααλβεις τι περναω οπως και αλλα ατομα εδω.προτεινω να διαβασεις διαφορα ποστ απ τα παιδια εδω γιατι σιγουρα θα ανακουφιστεις και δευτερον ισως πρεπει να ζητησεις και καποια ψυχολογικη βοηθεια,εγω αυτο θα κανω..οτι αλλο χρειαστεις :)

αυτη τη στιγμη που σου μιλαω εχω πονοκεφαλο και ναυτια και ενα αγχος που δεν φευγει εδω και πολυ καιρο....βεβαια πλεον εχω μαθει μετα απο 3 χρονια να καταλαβαινω πως ειναι απλα πανικος....αστους γιατρουσ....και να πεις πως θα πας για να σου φυγει η ιδεα...δεν σου φευγει...μετα θα σου ρθει κατι αλλο...ετσι εκανα εγω...παθολογο,οφθαλμιατρο,� �ξονικες..αμεεε οοολααα...και τελικα σε ψυχολογο...η οποια ηταν τοσο κουλ και αταραχη ενω εγω νομιζα θα πεθανω...ειχε δει η γυναικα κρισεις πανικου...πολλες...!!!λοιπον... πρωτον δεν πεθαινεις απο κριση πανικου απλα ειναι πολυ ενοχλητικο το ξερωωωω ;)..2ον....οταν παει να σε πιασει αδειασε το μυαλο σου ,περνε βαθιες αναπνοες και λεγε συνεχεια...οαλ ειναι καλα ,δεν εχω τπτ,συνεχεια μεχρι να το πιστεψεις...πηγαινε σε καποιο ψυχολογο Ν ΝΙΩΘΕΙς πως θεσ συμβουλες....εγω φωναζω συνεχεια πωσ η αγχοτικη αυτη περιπτωση μας δεν θελει φαρμακα...οι περισσοτεροι καλοι γιατροι το λενε.....κανε ψυχοθεραπειες μιλα με ατομα που σε νιωθου...αν δεν εχεισ εδς μεσα με εμασ καλα ειναι....και μιλα με τον εαυτο σου...οι κρισεις πανικου ειναι μια ευκαιρια να μαθουμε τον εαυτο μασ και τον πραγματικο ενοχο ολου αυτου του αγχουσ...και τοτε θα μαστε ευτυχισμενοι...δε λεω θελει πολυ προσπαθεια...αλλλα ολη η ζωη ειναι προσπαθεια΄...οχι φαρμακα στ ξαναλεω....τωρα δεν εχω τοσεσ κρισεισ οσο μια θλιψη ενοχλητικη...αλλα ιθα περασει κ αυτη το ξερω...το μπορω...οταν δεν ειμαι πολυ καλα σκεφτομαι το εξης...για να μην ειμαι καλα δεν ειναι το τελος...δεν μπορει ναναι το τελος...το τελος θα ναι ευτυχισμενο...πρεπει να ναι ευτυχισμενο..κ ετσι περνω δυναμη και ξυπναω και συνεχιζω τη ζωη οπυ με βγαλει...ελπιζω να σε βοηθησα...να περνασ οσο καλυτερα γινεταιιιιιι...

παιδια ευχαριστω που απαντησατε...ειλικρινα εχω αναγκη να ξερω οτι μπορω να μιλησω σε ατομα που θα μπορεσουν να με καταλαβαινουν...johny,διαβασα το ποστ σου για τη νοσοφοβια που αναφερεις,ξερω ειναι πολυ δυσκολο ολο αυτο που περναμε...σκεφτομαι να παω σε ψυχολογο αλλα φοβαμαι μην με παραπεμψει σε ψυχιατρο και δεν θελω να παρω φαρμακα απο τοσο μικρη....αν και πιστευω οτι στη φαση που ειμαι τωρα θα με βοηθησουν...προσπαθω να πιεσω τον εαυτο μου να βγει απ αυτο το λουκι γιατι και παλιοτερα μ ειχε πιασει κατι παρομοιο κ το ξεπερασα μονη μ..αλλα τωρα ειναι πολυ δυσκολο νιωθω οτι μ εχει καταβαλλει,γιατι δεν μπορω να ειμαι χαρουμενη ουτε να παιρνω ευχαριστηση απ τα καθημερινα πραγματα που παλιοτερα με γεμιζαν..βρισκομαι σε μια διαρκη επιφυλακη οτι κατι θα παθω και δεν θα το προλαβω και το πιο τραγικο απ ολα τα κρατα ολα μεσα μου..σε ολους δειχνω οτι ειμαι καλα,με πιανουν οι πανικοι κανω σαν να μη συμβαινει τπτ οταν ειμαι με αλλα ατομα...κανεις δεν εχει καταλαβει τι μου συμβαινει,βρισκω δικαιολογιες για να τους αποφευγω για να βρω χρονο να διαχειριιστω οτι μου συμβαινει...ειλικρινα φοβαμαι οτι θα πεσω σε βαρια καταθλιψη και δεν θα θελω να ξαναβγω απο το σπιτι...εχω και το πααδειγμα του αδερφου μου που νοσηλευεται σε κλινικη κ πιστευω οτι κ εγω εκει θα καταληξω οπως παει η δουλεια...τα χω ολα μπερδεμενα στο μυαλο μου,φοβος μην πεθανω,φοβος μηντρελαθω και χασω τη ζωη μου..γενικοτερα σκεψεισ που μ εχουν καταβαλλει......
oneofthosedays,το ξερω οτι αμα αρχισω με τις εξετασεις δεν υπαρχει περιπτωση να ξεμπλεξω...στο τελος θα παθουμε τπτ απο την πολυ ραδιενεργεια με τοσες εξετασεις..αλλα ειλικρινα δεν βρισκω αλλον τροπο να ηρεμησω...αν κανω μερικες εξετασεις θα νιωσωπιο σιγουρη...τωρα με τρωει πολυ οτι κατι εχω..αλλα απο την αλλη σκεφτομαι οτι θα πρεπει να ψαξω αλλου την αιτια του θεματος...σε καταλαβαινω σ ολα αυτα αυτα που περιγραφεις και ειναι πολυ οδυνηρο,το ζω καθημερινα κ αμα δεν εχω συμπτωματα φοβαμαι οτι θα με πιασουν και τελικα με πιανουν...φαυλος κυκλος!!

Μήπως όλα αυτά που περιγράφεις δε συμβαίνουν πουθενά αλλού παρά μόνο στο κεφάλι σου; μήπως βιώνεις στη φαντασία σου έντονα καταστάσεις που όμως δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα; πως θα απαντούσες σ΄αυτές τις ερωτήσεις;

Χρειάζεται να βρεις την κατάλληλη φορμουλα να ηρεμήσεις, είτε κάνοντας πράγματα που σε γεμίζουν είτε κοντά σ ανθρώπους με τους οποίους νοιωθεις χαρά και κατανόηση. Το να φυγεις για λίγο από το χωρο όπου βρίσκεσαι μόνη πχ δωμάτιο, όπου σε βασανίζουν οι σκέψεις και να ασχοληθείς με κάτι που σε γεμίζει, που σου φερνει ηρεμία, το να πας να βρεςι αγαπημένους ανθρώπους να μιλήσεις, ακόμα και το να κατανοήσεις μέσα στο νου σου τη διαστρέβλωση της σκέψης, ως κάτι παράλογο, μη ανταποκρινόμενο στην πραγματικότητα.

Από τα όσα γράφεις δεν εντόπισα πουθενα οι φοβίες, πανικοί κλπ που νοιώθεις να έχουν κάποιο έρεισμα στην πραγματικότητα. Βιώνεις ως πραγματικότητα καταστάσεις που έχεις δημιουργήσει στη σκέψη. Από την άλλη το να μη μιλάς σε κάνει να κλείνεσαι όλο και περισσότερο στον εαυτό σου και όταν σκέφτεσαι έντονα κάποια πραγματα σου δημιουργείται εκτός από ψυχική και σωματική κόπωση. Ίσως θα βοηθούσε η συνδρομή κάποιου θεραπευτή, να σε βοηθήσει να καταλάβεις τη διαστρέβλωση στη σκέψη και μέθοδο να τη αντιμετωπίσεις.

Μελίνα σε χαιρετώ :)
Είχα περίοδο στη ζωή μου κατά την οποία βίωνα τα όσα περιγράφεις.
Αν με ρωτούσε κάποιος τι πιστεύω ότι ήταν εκείνο που θα μπορούσα να κάνω σε εκείνη τη φάση, ώστε να απαλύνω τον πόνο, θα του απαντούσα: "να μιλήσω"... Να εκφράσω τα όσα νιώθω, να κλάψω... Να πω ότι είμαι χάλια χωρίς να νιώθω ενοχές γι΄αυτό... Να δηλώσω ότι πονάω... Να ζητήσω βοήθεια χωρίς να φοβάμαι ότι θα γίνω βάρος... αυτοί που νοιάζονταν για μένα θα ήταν δίπλα μου. Μπορεί να μην ήταν με τον τρόπο που θα ήθελα εγώ, αλλά κάτι θα έπαιρνα... θα ήταν μια καλή αρχή, μια βάση για να δω φως στο υποτιθέμενο αδιέξοδο... Δεν είμαι σίγουρος ότι κάτι τέτοιο θα εξαφάνιζε τα συμπτώματα, αλλά πιστεύω ότι θα βοηθούσε αρκετά... Ίσως να μου πρότειναν κάτι που δεν το έβλεπα... να μου έδιναν, έστω μια μικρή, ώθηση...

Μίλα Μαρίνα... πλησίασε τους "κοντινούς" σου, ζήτα και εσύ... έκανες την αρχή στον "εικονικό" κόσμο. Κάνε μικρά βηματάκια και εκεί "έξω"...

Δεν ξέρεις καμιά φορά... μπορεί να φύγει έτσι όπως ήρθε... :)

Γεια σου Μελίνα (τι όμορφο όνομα που έχεις, στάζει γλύκα!) :)
Με λίγα λόγια, σου στερείς το δικαίωμα να υπάρχεις κι εσύ και ό,τι αντιμετωπίζεις αυτή την εποχή, γιατί άλλων τα θέματα τα θεωρείς σημαντικότερα και υποφέρεις σιωπηλά για να μη στενοχωρήσεις, επιβαρύνεις και προβληματίσεις περαιτέρω κανέναν. Όμως έτσι δεν κάνεις κάτι άλλο από το να διδάσκεις στον εαυτό σου πως δεν αξίζεις την ίδια προσοχή που εσύ δείχνεις σε άλλους. Είναι λίγο ενοχικό αυτό, δε σου μοιάζει? Οι γονείς σου είναι ενήλικες, δε χρειάζεται εσύ να τους προστατεύεις καταπιέζοντας εσένα. Δεν ξέρω αν το καταλαβαίνεις όπως στο γράφω, αλλά είναι σα να γίνεσαι εσύ ο γονέας των γονιών σου, να σου βάζεις περιττά βάρη. Μπορεί και να μην πανικοβληθούν όπως το πιστεύεις, πώς μπορείς να είσαι σίγουρη για την αντίδρασή τους?
Και κάτι άλλο, ανέφερες πως φοβάσαι μήπως συσχετίσουν κάποιοι το τι αντιμετωπίζεις με ό,τι αντιμετωπίζει ο αδερφός σου, κατά κάποιον τρόπο δηλαδή φοβάσαι το στίγμα της ψυχικής ασθένειας. Έχεις άτομα στο περιβάλλον σου που αντιμετώπισαν έτσι τον αδερφό σου? Μήπως και η ίδια, από φόβο, φτιάχνεις σενάρια που σε σταματούν από το να σε φροντίσεις σωστά? Να συζητήσεις το θέμα αυτό, το τι ζεις, πώς νιώθεις, τι αισθάνεσαι και σκέφτεσαι?

Καλημέρα σε όλους σας! Θα προστεθώ κι εγώ στην παρέα σας. Κι εγώ τα ίδια προβλήματα με σένα Μελίνα έχω. Καταλαβαίνω ότι έιναι πανικός και άγχος. Πάω σε ψυχολόγο και παίρνω και τα seroxat γιατί φυσικά έχω επισκεφτεί και νευρολόγο ψυχίατρο γιατί η πρώτη μου σκέψη είναι μηπως τρελλαθώ. Φοβάμαι ότι έχω κάτι στο κεφάλι αλλά μετά από εξετάσεις δεν έχω τίποτα. Βέβαια βιώνω μεγάλο άγχος στο σπίτι καθώς έχω ένα αγοράκι 7 χρόνων με εγκεφαλική παράλυση και με δυσοιίωνες προβλέψεις για να περπατήσει. Καθημερινά τα πρακτικά θέματα είναι δύσκολα. Από τις φυσιοθεραπείες του μέχρι το ειδικό σχολείο που πήγαινε αλλά επειδή δεν προσαρμοζόταν το σταμάτησα. Επίσης πριν 20 μέρες πεθανε ο πατέρας μου μετά από μάζη με τον καρκίνο. Η ψυχολόγος μου λέει οτι αυτά που παθαίνω είναι απολύτως φυσιολογικά γιατί από κάποια στιγμή και μετά ειμαι στον αυτόματο πιλότο. Εγώ όμως δεν ανακουφίζομαι. Οταν είμαι χάλια αναγκάζομαι να προσποιουμαι από τη μια στο σύζυγο και από την άλλη στον άλλο μου γιο που είναι 9 χρονών και χρειάζεται τη βοήθειά μου για το σχολείο. Μόνο η αδελφή μου με καταλαβαίνει και οταν μιλάμε κάπως ανακουφίζομαι. Η μητέρα μου πάλι δεν καταλαβαίνει πόσο επίπονο είναι όλο αυτό και έτσι δε μπορώ να εκφραστώ όπως θέλω. Κουράγιο και υπομονή!
Θα τα ξαναπούμε σύντομα!

Melina κατα τη γνωμη μου ειναι τρια τα σταδια σ'αυτα τα θεματα. Το πρωτο ειναι το σημειο που εμφανιζεις τα συμπτωματα και νομιζεις πως εχεις κατι σοβαροτερο. Το δευτερο ειναι που εμφανιζεις τα συμπτωματα αλλα εχεις αποδεχτει οτι δεν εχεις τιποτα. Το τριτο ειναι που εχεις τα συμπτωματα αλλα δε σε απασχολει η πιθανοτητα οτι μπορει να προκυψει κατι σοβαροτερο.

Αν περασεις το τριτο σταδιο πιστευω ειναι που φευγει το
προβλημα. Εκεινο το σημειο ομως περιλαμβανει μια αξιολογηση της ζωης σου, του τι σε ευχαριστει, τι ειναι αυτο που θα ηθελες για να νιωσεις ευτυχισμενη. Το δυσκολο δεν ειναι μονο να το βρεις αλλα και να το κυνηγησεις. Ελπιζω να πανε ολα καλα

ioanni2,μπορει ολα οσα σκεφτομαι να μην ανταποκρινονται στην πραγματικοτητα,αλλα ο πανικος ειναι ενα συναισθημα που το βιωνω!τις ταχυκαρδιες τις εχω και τις εχουν δειξει και τα καρδιογραφηματα,τουσ πονους τους νιωθω...απο ποτε νομιζεις αρχισα να μου μπαινουν ιδεες οτι κατι εχω κ να φοβαμαι?παλιοτερα ουτε που ηξερα που ηταν η καρδια μ,ουτε ασχολιομουν μ αυτη,ουτε με τις αλλες χιλιες δυο ασθενειες που υπαρχουν...και τωρα προσπαθω να το αποβαλλω αλλα καθε φορα που εχω τετοια συμπτωματα αρχιζουν οι κακες σκεψεις και με πιανει ο φοβος οτι κατι ασχημο θα μου συμβει!οταν ο οργανισμος σου βρισκεται σε εξαρση και δεν μπορεις να το ελεγξεις τι κανεις?καλως η κακως ειναι μια ασθενεια κ αυτη,μπορει ναι μεν να ειναι ακινδυνη αλλα ο τροπος που εκδηλωνεται σε ακινητοποιει σου φερνει στην επιφανεια ολες τις κακες σκεψεις που μπορει να κανει ενας ανθρωπος!
gus1973,εχεις δικιο σ αυτα που λες....ισως το να μιλησω θα ηταν το καλυτερο,γιατι οσο το κραταω μεσα μου ολο αυτο ειναι σαν να το μεγιστοποιω...οτι μου συμβαινει κατι πολυ τραγικο που δεν θα πρεπει να μαθουν οι αλλοι...αλλα απο την αλλη,να σ πω την αληθεια πιστευω οτι κανεις δεν θα το καταλαβει.οι γονεις μου θα μου πουν οτι κλαιγομαι χωρις λογο και οτι εχουν αλλα θεματα νακοιταξουν και να μην παραπονιεμαι κ εγω...καλως η κακως με το προβλημα του αδερφου μου η προσοχη ολων εχει διοχετευθει εκει,κ εγω δεν θελω να τους προσθεσω κ αλλα στο κεφαλι τους κ να αρχισουν να ανησυχουν κ για μενα τωρα!σε φιλους μου,τους ειχα κανει μια νυξη για το τι μου συμβαινει και μ λεγαν ξεκολλα κ τετοια,μην τρως σκαλωματα...δεν το συνεχισα γιατι καταλαβα πως δεν μπορουν να κατανοησουν τι μου συμβαινει..οποτε το μονο που μπορω να κανω ειναι να παω σε ψυχολογο,πραγμα που φοβαμαι λογω των φαρμακων αλλα το σκεφτομαι σοβαρα!
rainandwind,η αληθεια ειναι οτι αυτο που συνεβει στον αδερφο μου μ εχει κατα καποιο τροπο σημαδεψει...εγιναν ολα πολυ ξαφνικα και καταλαβα ποσο λεπτη ειναι η γραμμη αναμεσα στη λογικη και στην ψυχικη νοσο....το πως εχουν αντιμετωπισει τον αδερφο μου,αστοοοο....κανεις μα κανεις απο τους φιλους του δεν εκανε το παραμικρο για να τον βοηθησει,αντιθετα κοροιδευαν αυτα που ελεγε.λυπαμαι που το λεω,ειλικρινα δεν μπορω να πιστεψω οτι τους παει καρδια να κανουν κατι τετοιο.και δεν μιλαω για αγνωστους αλλα για φιλους του.Αλλα απο την αλλη δεν τους παρεξηγω κιολας,γιατι τα πραγματα στην Ελλαδα σ αυτον τον τομεα ειναι πολυ πισω,δεν συμβαινει και καθε μερα κατι τετοιο και σ ατομα που δεν εχουν βιωσει τετοιες καταστασεις τους μοιαζει κατι απομακρο,αποκρυφο,μυστηριω δες αν θες που δεν μπορουν να κατανοησουν.οσον αφορα εμενα για ενα διαστημα το εκρυβα,δεν ελεγα σε κανεναν για τον αδερφο μου,μεχρι που το σκεφτηκα διαφορετικα...αποφασισα να με διαχωρισω απο κεινον και να μιλησω ανοιχτα για το ποιος ειναι ο αδερφος μου.αλλα αυτο ηταν μονο επιφανειακα,μεσα μου δεν τα εχω ξεκαθαρισει,φοβαμαι οτι μπορει να νοσησω κ εγω,φοβαμαι τις ταμπελες που βαζουν και δεν ξερω τι να πω ισως κ ολα αυτα που αντιμετωπιζω τωρα κατα καποιο τροπο να προερχονται κ απο κει..ενοχικο ισως να ειναι γιατι για ενα διαστημα δεν εδειχνα την αναλογη προσοχη στο θεμα του αυτο,ημουν στην κοσμαρα μ,δεν μπορουσα να ερθω σε επαφη με αυτο το ζητημα,και γι αυτο ισως να τωρα να αυτοτιμωρουμαι τι να πωω!
πεννυ,ολα αυτα που περιγραφεις ειναι πολυ δυσκολα οντως..ειλικρινα μπραβο που εχεις το κουραγιο και μπορεις να αντιμετωπιζεις ολη αυτην την κατασταση!τουλαχιστον εχεις την αδερφη σου να μιλας,ειναι κ αυτο κατι,ξερεις οτι εχεις ενα ατομο που σ αγαπαει και θα ναι εκει για να σ ακουσει..η ψυχολογος που πας σ εχει βοηθησει? τα συμπτωματα εχουν μειωθει?
rock,παλιοτερα ειχα παθει κατι αναλογο αλλα με πιο ηπια συμπτωματα,πανικους ναι μεν,αλλα δεν συνοδευονταν κ απ αυτο που μ εχει πιασει τωρα,να θελω να κλεινομαι σε μενα,να μην παιρνω ευχαριστηση απο πραγματα.Παλιοτερα το ειχα ξεπερασει,οχι ακριβως ξεπερασει τωρα που το σκεφτομαι,απλα ειχαν υποχωρησει τα συμπτωματα κ δεν ειχα κακες σκεψεις,ημουν ανετη οπως πριν συμβει αυτο το περιστατικο!αλλα βλεπω οτι τωρα εχει ξαναερθει στην επιφανεια και αυτη τη φορα με εναν πιο οδυνηρο τροπο,μ εχει βαλει σε μια διαδικασια να σκεφτομαι ασχημα για μενα για τη ζωη μου,να μην εχω ορεξη να κανω πραγματα και ειλικρινα δυσκολευομαι πολυ να το ελεγξω ολο αυτο!εσυ εχεις περασει κατι αναλογο και τα εχεις καταφερει?

Quote:

---

Originally Posted by melina20

ioanni2,μπορει ολα οσα σκεφτομαι να μην ανταποκρινονται στην πραγματικοτητα,αλλα ο πανικος ειναι ενα συναισθημα που το βιωνω!τις ταχυκαρδιες τις εχω και τις εχουν δειξει και τα καρδιογραφηματα,τουσ πονους τους νιωθω...απο ποτε νομιζεις αρχισα να μου μπαινουν ιδεες οτι κατι εχω κ να φοβαμαι?παλιοτερα ουτε που ηξερα που ηταν η καρδια μ,ουτε ασχολιομουν μ αυτη,ουτε με τις αλλες χιλιες δυο ασθενειες που υπαρχουν...και τωρα προσπαθω να το αποβαλλω αλλα καθε φορα που εχω τετοια συμπτωματα αρχιζουν οι κακες σκεψεις και με πιανει ο φοβος οτι κατι ασχημο θα μου συμβει!οταν ο οργανισμος σου βρισκεται σε εξαρση και δεν μπορεις να το ελεγξεις τι κανεις?καλως η κακως ειναι μια ασθενεια κ αυτη,μπορει ναι μεν να ειναι ακινδυνη αλλα ο τροπος που εκδηλωνεται σε ακινητοποιει σου φερνει στην επιφανεια ολες τις κακες σκεψεις που μπορει να κανει ενας ανθρωπος!
gus1973,εχεις δικιο σ αυτα που λες....ισως το να μιλησω θα ηταν το καλυτερο,γιατι οσο το κραταω μεσα μου ολο αυτο ειναι σαν να το μεγιστοποιω...οτι μου συμβαινει κατι πολυ τραγικο που δεν θα πρεπει να μαθουν οι αλλοι...αλλα απο την αλλη,να σ πω την αληθεια πιστευω οτι κανεις δεν θα το καταλαβει.οι γονεις μου θα μου πουν οτι κλαιγομαι χωρις λογο και οτι εχουν αλλα θεματα νακοιταξουν και να μην παραπονιεμαι κ εγω...καλως η κακως με το προβλημα του αδερφου μου η προσοχη ολων εχει διοχετευθει εκει,κ εγω δεν θελω να τους προσθεσω κ αλλα στο κεφαλι τους κ να αρχισουν να ανησυχουν κ για μενα τωρα!σε φιλους μου,τους ειχα κανει μια νυξη για το τι μου συμβαινει και μ λεγαν ξεκολλα κ τετοια,μην τρως σκαλωματα...δεν το συνεχισα γιατι καταλαβα πως δεν μπορουν να κατανοησουν τι μου συμβαινει..οποτε το μονο που μπορω να κανω ειναι να παω σε ψυχολογο,πραγμα που φοβαμαι λογω των φαρμακων αλλα το σκεφτομαι σοβαρα!
rainandwind,η αληθεια ειναι οτι αυτο που συνεβει στον αδερφο μου μ εχει κατα καποιο τροπο σημαδεψει...εγιναν ολα πολυ ξαφνικα και καταλαβα ποσο λεπτη ειναι η γραμμη αναμεσα στη λογικη και στην ψυχικη νοσο....το πως εχουν αντιμετωπισει τον αδερφο μου,αστοοοο....κανεις μα κανεις απο τους φιλους του δεν εκανε το παραμικρο για να τον βοηθησει,αντιθετα κοροιδευαν αυτα που ελεγε.λυπαμαι που το λεω,ειλικρινα δεν μπορω να πιστεψω οτι τους παει καρδια να κανουν κατι τετοιο.και δεν μιλαω για αγνωστους αλλα για φιλους του.Αλλα απο την αλλη δεν τους παρεξηγω κιολας,γιατι τα πραγματα στην Ελλαδα σ αυτον τον τομεα ειναι πολυ πισω,δεν συμβαινει και καθε μερα κατι τετοιο και σ ατομα που δεν εχουν βιωσει τετοιες καταστασεις τους μοιαζει κατι απομακρο,αποκρυφο,μυστηριω δες αν θες που δεν μπορουν να κατανοησουν.οσον αφορα εμενα για ενα διαστημα το εκρυβα,δεν ελεγα σε κανεναν για τον αδερφο μου,μεχρι που το σκεφτηκα διαφορετικα...αποφασισα να με διαχωρισω απο κεινον και να μιλησω ανοιχτα για το ποιος ειναι ο αδερφος μου.αλλα αυτο ηταν μονο επιφανειακα,μεσα μου δεν τα εχω ξεκαθαρισει,φοβαμαι οτι μπορει να νοσησω κ εγω,φοβαμαι τις ταμπελες που βαζουν και δεν ξερω τι να πω ισως κ ολα αυτα που αντιμετωπιζω τωρα κατα καποιο τροπο να προερχονται κ απο κει..ενοχικο ισως να ειναι γιατι για ενα διαστημα δεν εδειχνα την αναλογη προσοχη στο θεμα του αυτο,ημουν στην κοσμαρα μ,δεν μπορουσα να ερθω σε επαφη με αυτο το ζητημα,και γι αυτο ισως να τωρα να αυτοτιμωρουμαι τι να πωω!

---

Φαίνεται ότι είσαι ευαισθητος χαρακτήρας. Πληγωνεσαι ευκολα από τη συμπεριφορά των άλλων αλλά και από περιστατικά σε δικά σου άτομα. Σε πληγώνει και το ότι δε βρήσκεςι την ανταπόκριση που θα θελες, που θα ταν κατι σαν καταπραηντικό στο πρόβλημα. Ίσως αν έβρησκες την καταλληλη κατανοηση και συμπαρασταση από τους γυρω σου αυτό θα βοηθούσε. Μήπως ο τρόπος που του το παρουσιάζεις είναι τετοιος που δεν εκφράζεις αυτό που πραγματικά νοιώθεις και γι αυτό δεν εισπράττεις την καταλληλη κατανόηση;
Ίσως κι αν σε στιγμες ηρεμίας έβαζες στο νου σου τα πράγματα κάτω αντικειμενικά και διαπίστωνες που είναι το λάθος στη διαστρεβλωμένη σκέψη, ποια είναι η πραγματικότητα, που είναι υπερβολή, ότι τα πράγματα δεν ειναι χαλια όπως τα σκεφτεσαι. Αυτό πιστευω θα υποβοηθούσε ώστε σε στιγμες πανικού το αίσθημα να μην είναι και τόσο έντονο αφού θα χει προηγηθεί αυτή η προεργασία.
Από την άλλη πιστευω χρειάζεσαι τη βοήθεια κάποιο ειδικού, ίσως ψυχολόγου. Είναι ζήτημα με καποια μεθοδο να μπορεσεις να ηρεμήσεις και μετά να σκεφτεις πιο ψυχραιμα.
Ο πανικός δεν αφηνει κανενα να σκεφτει ηρεμα, είναι σα να παρασύρεται η σκέψη απ το ρέμα, κυριαρχει μια κατασταση που δεν σου επιτρεπει να σκεφτεις λογικά, νοιωθεις σα να οδευεις στην καταστροφή και τιποτα να μη σταματα την πορεία. Κι αυτό όσο κι αν προκειται για παιχνιδια του νου χωρίς έρεισμα στην πραγματικότητα ή είναι αισθήματα υπερβολικά για αυτό που συμβαινει στην πραγματικότητα.
Πιστευω πως αυτο που χεις να κανεις είναι το μιλήσεις με τους γονεις σου και να μην κανεις το λαθος να προδικάζεις τη συμπεριφορά τους.
Επίσης η βοήθεια ειδικού, πχ ψυχολογου, αφού νοιωθεις κάποιες στιγμές η κατάσταση ότι είναι ανεξέλεκτη. Ο ειδικός θα σου βρει τον τροπο, τον οποιο θα ακολουθησεις για να αντεπεξελθεις αφού εσύ νοιωθεις αδυναμη να το ελέγξεις. Και μη νοιωθεις προκατάληψη γι αυτό, πολλής κοσμος προσφευγει κοντά τους και βλεπει αλλαγή στη ζωή του.

Καλό και λυτρωτικό θα ήταν να επισκεφθείς έναν ψυχίατρο - ψυχολόγο, να μιλήσεις μαζί του κι αν το κρίνει απαραίτητο, να σου χορηγήσει φαρμακευτική αγωγή, ίσως ένα απλό ηρεμιστικό, ξέρει αυτός. Ίσως να μην σου ακούγεται σωστή αυτή η λύση και να μην θέλεις να μπλέξεις με φάρμακα (και γω έτσι ήμουν στην αρχή), αλλά θα σε βοηθήσει πάρα πολύ, να το ξέρεις.. Θα ηρεμήσει το μυαλό σου τουλάχιστον.

Γεια σου Μελινα,

ειμαι νεος στο forum δεν προλαβα να γραψω τις δικες μου εμπειριες στις φρικτες κρισεις πανικου αλλα σε αντιλαμβανω πληρως, αλλα ειμα εδω.

Σε λιγα λεπτακια θα ειναι παρελθον και υα εχεθς ηρεμησει.

Μελίνα αληθινά όλα αυτά που περνάω είναι πολύ δύσκολα. Ολα με επιασαν το τελευταίο εξάμηνο. Από τη γέννηση του γιου μου και μετά ημουν καλά. Φαίνεται δεν είχα συνειδητοποιήσει την κατάσταση. Τώρα ήρθαν όλα. Δεν μπορώ να ανακουφιστώ με τίποτα. Την Πέμπτη πήγα στο νευρολόγο- ψυχίατρο που μου έδωσε τα seroxat γιατί πέρασε το εξάμηνο που έπρεπε να τα παίρνω και διαπίστωσα ότι μου άνοιξαν την όρεξη και έχω ψιλοπαχύνει και επίσης δεν έχω ερωτική διάθεση με το σύζυγο. Ο γιατρός μου τα άλλαξε και μου έδωσε τα zoloft. Δεύτερη μέρα τα παίρνω σήμερα και νιώθω σαν να είμαι λίγο χαμένη. Μου είπε οτι σε δυο τρεις μέρες θα είμαι εντάξει. Στην ψυχολόγο θα παω την Τετάρτη. Με βοηθάει στο ότι πάω μιλάω και ανακουφίζομαι. Βλέπω ότι ολα αυτά που έχω βασίζονται σε λογικές αφορμές και ότι δεν είναι κάτι σοβαρό. Ειδικά παθολογικά δεν έχω τίποτα. Ολα είναι ψυχοσωματικά. Εχω τώρα τελευταία κατι ενοχλήσεις στην καρδιά και ψιλοφοβάμαι αλλά όπως μου είπε και ο νευρολόγος είναι από το άγχος. Οπως και οι ενοχλήσεις στον αυχένα και στο στομάχι. Πιστεύω ότι θα το ξεπεράσω γρήγορα για το καλό όλης της οικογένειας. Ολα είναι μέσα στο μυαλό μας. Αλλά πιστεύω ότι το ψυχολογικό πρόβλημα είναι χειρότερο από ενα σωματικό.

Ολα αυτά είναι συνέπειες από το έντονο άγχος, τα συμπτώματα είναι ψυχοσωματικά, ξεκινάνε τα προβλήματα από το ψυχολογικό κομμάτι και επεκτείνονται και στο σωματικό..Εγώ έχω γενικευμένη αγχώδη διαταραχή και πάθαινα και κρίσεις πανικού συχνά τώρα ευτυχώς έχω πολύ καιρό να πάθω και πιστεύω τα πράγματα να εξελίσσονται συνέχεια προς το καλύτερο...Καταστροφικό αυτό το άγχος....
Καλή υπομονή παιδιά σε όλους!!

Γεια σου!Θα συμφωνησω με τις απαντησεις ολων των υπολοιπων!Ανηκω κι εγω στην ιδια κατηγορια με εσενα , και ξερω πως μας κανει καλο να ξερουμε πως δεν ημαστε μονοι , μια και κανενας που δεν εχει βιωσει κατι αναλογο , δεν μπορει να μας καταλαβει απολυτα.Εχω κι εγω συμπτωματα οπως μουδιασματα στο προσωπο στα χερια και στα ποδια , ζαλαδες , τρεμουλα ,ακουσιους σπασμους σε ολο το σωμα μου και κατα καιρους εχω ταλαιπωρηθει με το στομαχι , το εντερο μου , αλλα και την καρδια μου , που μου εδινε σουβλιες και πονουσα και ετρεχα κι εγω στον καρδιολογο καθε τρεις και λιγο.Κατα καιρους παθαινω κρισεις πανικου και νομιζω πως εκεινη την ωρα θα πεθανω και μονιμως απασχολει το μυαλο μου η ιδεα οτι εχω κατι σοβαρο , οσο και αν με διαβεβαιωνουν οι γιατροι πως ειναι αγχος.Εχω περασει φαση που δεν ηθελα να βγαινω απο το σπιτι γιατι ενιωθα ασφαλης εκει , δεν μπορουσα να μενω μονη μου , δεν μπορουσα να συγκεντρωθω , ενιωθα μονιμως κουρασμενη και ηθελα μονο να κοιμαμαι.Μου εχει περασει απο το μυαλο οτι εχω οτι μπορει να βαλει ο νου σου και παω στους γιατρους πεπεισμενη γι'αυτο.Δυο φορες εκανα θεραπεια με αντικαταθλιπτικα και επανηλθα , αλλα πιστευω πως η λυση αυτη ειναι προσωρινη.Ειχα παραληλλα παει καποιες φορες σε ψυχολογο , και μεσα απο την διαδικασια αυτη καταλαβα τις ριζες του δικου μου κακου!Αλλα η λυση για τον καθενα απο εμας πιστευω πως βρισκαται μεσα μας.Αλλοι εχουμε την δυναμη να παλεψουμε με αυτο και αλλοι οχι.Δεν ειναι κακο να τα παθαινεις αυτα.Δεν εισαι υπευθυνη για αυτο και κυριως δεν εισαι τρελη,δεν θα τρελαθεις ουτε θα πεθανεις!Απλα δεν μπορεις να διαχειριστεις το αγχος σου και ο οργανισμος σου αντιδραει , δημιουργωντας σου ψυχοσωματικα.Ειναι σαν να σου λεει , φτανει , δεν μπορω αλλο και αντιδρα ετσι γιατι νιωθει οτι βρισκεται σε κυνδινο.Εγω προσωπικα μιλαω στον κοντινο περιγυρο μου γι΄αυτα που μου συμβαινουν και μερικες φορες διακωμοδω τον ιδιο μου τον εαυτο.Πιστεψε με , οι μισοι εχουν παρομοια συμπτωματα οπως εσυ κι εγω , απλα δεν μπαινουν στη διαδικασια να τους δωσουν σημασια και απλα τους περνανε.Το ιδιο πρεπει να κανεις κι εσυ.Κι οποιος σε αγαπαει δεν θα σε πει τρελη!Ουτε καν θα το σκεφτει.Δεν θα τον επιβαρυνεις με το προβλημα σου.Δεν γεννηθηκαμε ολοι δυνατοι!Δεν μπορεις απλα να διαχειριστεις μια κατασταση και αυτο δεν ειναι κακο , ειναι απολυτως ανθρωπινο και φυσιολογικο.Επελεξε καποιον να μιλησεις.Οταν ακουμε τον εαυτον μας να μιλαει γι'αυτο το θεμα , μας κανει πολυ μεγαλο καλο.Κι αν τελικα δεν μπορεις ή δεν θελεις να το κανεις , μιλα στον εαυτον σου.Κανε διαλογο μαζι του , μιλα του.Βαλτα κατω!Κατι σου φταιει , κατι σε πιεζει!Απο εκει προερχονται ολα.Εμενα οταν με πιανει μια κριση πανικου πλεον , αντιμετωπιζω τον εαυτον μου σαν να ειναι μικρο παιδακι!Το παιδακι που ολοι εχουμε θαψει μεσα μας.Μου λεω "Σωπα κοριτσακι μου, δεν ειναι τιποτα , θα περασει" και το επαναλαμβανω συνεχεια.Και πιστεψε με , βοηθαει πολυ!Να΄σαι καλα!

Τρεμουν κ εμένα τα χειλη κ δεν ξέρω που οφείλεται ...φοβαμαι