Δεν ξέρω τι έχω...

Καλησπέρα και συγχαρητήρια για το φόρουμ.

Νιώθω ότι περνάω ίσως την χειρότερη περίοδο της ζωής μου , αν και κανονικά με όλα αυτά τα οποία έχω καταφέρει και έχω, θα έπρεπε να ήμουν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου. Και πραγματικά στενοχωριέμαι και ίσως και αυτό να με επηρεάζει, που δεν μπορώ να είμαι έτσι όπως θέλω.

Είναι δυνατόν τα βίωματα που έχω ζήσει , η πίεση που έχω δεχθεί , και το ότι κρατάω μέσα μου πράγματα να με κάνουν να σκέφτομαι πράγματα τα οποία είναι απαίσια? Θέλω κατά πρώτον να σας αναφέρω κάποιες καταστάσεις οι οποίες πιθανόν να με έχουν φέρει σε αυτήν την κατάσταση.

- Η γυναίκα μου έχει ζάχαρο από 15 χρονών. Όταν είχαμε γνωριστεί η μάνα μου μου είχε πει αν έχω σκεφτεί να ζήσω με αυτόν τον άνθρωπο γιατί θα τρέχω όλη μου την ζωή στα νοσοκομεία
- Η αδερφή μου δεν είχε έρθει στον γάμο μου
- Όταν ήταν να βαφτίσω το γιο μου , ήθελα από την αρχή που γεννήθηκε να τον βγάλω το όνομα του πεθερού μου που είχε πεθάνει πρόσφατα. Εκεί ξεκίνησε ένας ψυχολογικός πόλεμος από τους γονείς μου και την αδερφή μου ο οποίος κράτησε περίπου 2 μήνες και περιελάμβανε καθημερινή πίεση οτι τους έχω κάνει το μεγαλύτερο κακό στον κόσμο , ότι χεστήκανε για τον πεθερό μου που πέθανε ότι δεν έχω γονείς και αδερφή πλέον , ότι η γυναίκα μου με έχει πιάσει μ*(&*& , ότι δεν θα έρθουν στην βάφτιση . Επίσης για 2 μήνες περίπου δεν είχαν πατήσει σπίτι μου.Τελικά η γυναίκα μου αποφάσισε να τους δώσει το όνομα . Ακριβώς την επόμενη μέρα ήρθαν σπίτι (και στην βάφτιση φυσικά) σαν να μην έχει συμβεί τίποτα.
- Συχνή πίεση από την μάνα μου για την γυναίκα μου. Οτι είναι άχρηστη , οτι με έχει πιάσει μαλ&)() και άλλα τέτοια.
- Τα λόγια που έβαζε ή αδερφή μου στην μάνα μου ότι δεν την έχω στηρίξει ποτέ και άλλα τέτοια. Να αναφέρω ότι δούλευα ένα χρόνο στην αδερφή μου και την είχα στηρίξει με το παραπάνω.
- Τα λόγια της μάνας μου ότι δεν την έχω στηρίξει ποτέ. Και ας έχω καταχρεωθεί ένα δάνειο 10000 ευρώ για να την βοηθήσω..(τέσπα)

Όλα τα παραπάνω σε συνδυασμό με το τεράστιο άγχος μου για την γυναίκα μου και τα παιδιά μου,το ότι είμαι πάρα πολύ ευαίσθητος, το ότι δουλευω μακρια από το σπίτι , το ότι η γυναίκα μου έχει ζάχαρο , οι τελευταίοι μήνες της εγκυμοσύνης της (γεννήσαμε 1 μαρτίου το δεύτερο παιδί μας) , το ότι δεν έχει κάποιον εδώ και 2 μήνες να την βοηθήσει ( η πεθερά μου που την βοήθαγε έσπασε το χέρι της). Και αυτή μου η κατάσταση και όλα αυτα τα παραπάνω σε συνδυασμό με το συνεχες άγχος για χρήματα, δουλειά , οικογένεια , πως πρέπει να τρέξω για όλα

Όλα αυτά τα παραπάνω και άλλα πολλά τα οποία κυρίως έχουν να κάνουν με εμένα ΄και την οικογένεια μου με έχουν κάνει να σκέφτομαι πράγματα τα οποία δεν τα χωράει ο νους μου

- Πως θέλω να πάθει κακό η γυναίκα μου και τα παιδιά μου
- Πως θέλω να κάνω κακό στους παραπάνω (με έχει πιάσει 4-5 φορές τους τελευταίους 2 μήνες) με υπερβολικό άγχος, τρέμουλο από τον φόβο μου και ιδρώτα.Τελικά πήγα και κοιμήθηκα και μου πέρασε
- Πως θέλω να κάνω κακό σε τρίτους (με έχει πιάσει 3 φορές περίπου)
- Πως θέλω να πάθει κακό κάποιος τρίτος (πχ να τρακάρει)
- Ιδεοληψίες θρησκευτικού περιεχομένου
- Ιδεοληψίες σεξουαλικού περιεχομένου
- Πιάνω τον εαυτό μου ορισμένες φορές να μην έχει συναισθήματα.

Να τονίσω πως δεν έχω επισκεφτεί ακόμα ψυχολόγο. Σας τα έχω αναφέρει λίγο μπερδεμένα και δεν ξέρω αν θα βγάλετε άκρη. Θέλω απλά την γνώμη σας και μια βοήθεια.

Επίσης εδώ και 2 μήνες ήθελα να γράψω στο φορουμ.έχω καθήσει και έχω διαβάσει πολλές παρόμοιες ιστορίες και άρθρα και λόγω του χαρακτήρα μου με έχουν επηρεάσει πολύ και αυτά

Να αναφέρω πως με την γυναίκα μου έχουμε μια τέλεια σχέση και τις έχω αναφέρει όλα τα παραπανω (εκτός από αυτά που έχει πει η μάνα μου για εκείνη).

Αυτά που με κρατάνε αυτή την στιγμή είναι η οικογένεια μου, η συνείδηση μου πως θέλω να κάνω πάντα το καλό και το ότι έχω εμφυτεύσει στον εαυτό μου πως αυτην την περίοδο αντιμετωπίζω κάποιο ψυχολογικό πρόβλημα το οποίο θα ξεπεράσω

Να τονίσω πως πάντα φοβόμουν τον θάνατο (τόσο τον δικό μου όσο και των δικών μου ανθρώπων). Είχα πάντοτε φοβίες (από το 2001 και μετά που είχα βιώσει 2 θανάτους συγγενικών προσώπων σε 10 μέρες) πως κάποιος είτε εγώ θα πάθει κακό κλπ κλπ. Αλλά πολύ σπάνια.

Για καιρό που ήταν και η γυναίκα μου εγκυος δούλευα 5 λεπτά από το σπίτι μου. Τώρα εδώ και 5 μήνες περίπου δουλεύω μια ώρα με το αμάξι μακριά και το άγχος έχει γίνει πολύ έντονο.

Άκομα με θυμάμαι να ξυπνάω τα βράδια και να πιάνω το μέτωπο της γυναίκας μου να δω αν έχει πάθει υπογλυκαιμία. Ακόμα πετάγομαι στον ύπνο μου αν ακούσει ένα από τα παιδιά μου να κλαίει η να γκρινιάζει. Άσχετα αν σηκωθώ εγώ η η γυναίκα μου να δει τι συμβαίνει.

Δεν ξέρω τι έχω πάθει . ίσως το υπερβολικό μου άγχος εδώ και πολύ καιρό σε συνδυασμό με όλα όσα μου έχουν συμβεί , με την πίεση που έχουμε δεχτει από παντού με κάνουν να νιώθω και να σκέφτομαι έτσι

Δεν ήμουν ποτέ τέτοιος άνθρωπος. Έχω φτάσει σε σημείο να νιώθω ένα κενό μέσα μου.Φοβάμαι πάρα πολύ και αγχώνομαι.

Τους τελευταίους 2 1/2 μήνες που με έχει πιάσει αυτό το πράγμα η διάθεση μου και η ψυχολογία μου αλλάζουν συνέχεια μέσα στην μέρα. Είναι στιγμές που κάθομαι και σκέφτομαι όλα αυτά που βγαίνουν από το μυαλό μου και λέω ότι αποκλείεται να τα έχω σκεφτεί αυτά. Είναι στιγμές που τα σκέφτομαι και λέω αποκλείεται δεν είναι δικές μου σκέψεις. Και είναι και στιγμές που τα σκέφτομαι και λέω ότι είναι δικές μου σκέψεις και ότι είμαι κακός άνθρωπος κλπ κλπ. Κοντεύω να τρελαθώ.

Εδώ σκέφτομαι κάτι να κάνω για να προφύλάξω την οικογένεια μου (πχ να βάλω μια σίτα γύρω γύρω στο μπαλκόνι για τα παιδιά) και μετά από λίγο μου έρχεται μια σκέψη ότι δεν θέλω να βάλω την σίτα .

Ξέρω ότι κάτι μου συμβαίνει , μπορώ να το ελέγξω προς το παρόν αλλά δεν ξέρω τι θα γίνει στο μέλλον. Δεν γουστάρω να τρέχω σε ψυχολόγους και να παίρνω φάρμακα. Αν δω ότι δεν πάει άλλο θα το κάνω , αλλά προς το παρόν δεν θέλω με τίποτα.

Είναι πολλά αυτά που έχω γράψει. Όποιος έχει υπομονή ας μιλήσουμε.

λυπαμαι που περνας ολο αυτο αλλα οταν πιεζομαστε πολυ τοτε ξεσπανε ψυχολογικα η σωματικα προβλημματα.Δεν μπορεις να τους ευχαριστησεις ολους στην οικογενεια σου κανενας μας δεν μπορει αλωστε μπορει καποιοι οσο και να τους αγαπαμε να ζητανε παρα πολλα ή να εχουν παραλογες απαιτησεις.Δε σημαινει οτι εισαι κακος επειδη δεν υποχωρεις στις επιθυμιες τους..εχεις κι εσυ αναγκες και φροντισε λιγο τον εαυτο σου, δεν ειναι κακο να επισκευτεις εναν ψυχολογο,μονο και μονο που θα μιλησεις μ ενα τριτο προσωπο επαγγελματια που δε θα σε κρινει αλλα θα σε καταλαβαινει θα σε κανει να νιωσεις καλυτερα.

Το μόνο που με ενδιαφέρει είναι η οικογένεια μου. Τις τελευταίες μέρες μάλωσα άσχημα και με την μάνα μου και με την αδερφή μου και ήδη νιώθω κάπως καλύτερα. Τόσο καιρό έτρεχα για αυτές αλλά τέρμα πια. Έχω να μιλήσω μια βδομάδα με την μανα μου και με την αδερφή μου. Τυπικές σχέσεις και καμία συμμετοχή στην οικογένεια μου και στην ζωή μου.

akisp, καλησπέρα.:)
Οι σκέψεις που κάνεις είναι απλά σκέψεις. Δεν είσαι "κακός" που τις κάνεις, ούτε αυτές οι ίδιες είναι εξάλλου καλές ή κακές, είσαι ένας άνθρωπος με άγχος, που εκδηλώνεται με αυτόν τον συγκεκριμένο τρόπο. Αυτό είν'όλο. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι στους οποίους το άγχος τους εκδηλώνεται παραπλήσια.
Ίσως λοιπόν να είναι θετικό που ο οργανισμός σου σε ειδοποιεί με τις σκέψεις αυτές πως το άγχος σου έχει ανέβει σε επίπεδα υψηλά και προσπαθεί να σου στείλει το μηνυματάκι του για να ακουστεί. Νομίζω πως αν το δεις έτσι, ως ένα μήνυμα που σου επισημαίνει κάτι, να κινηθείς για να πάρεις τη βοήθεια που σου χρειάζεται και να το διαχειριστείς. Θα σου προτείνω να πας σε έναν ειδικό, έναν ψυχίατρο ίσως, και να το κοιτάξεις.
Όσο για τ' άλλα που ανέφερες, φαίνεται σε μένα πως στην οικογένειά σου την ευρύτερη υπάρχουν μέλη της που ξεπερνούν τα όρια και τις γραμμές ανάμεσά σας και μπαίνουν στη ζωή σου παρεμβατικά, δημιουργώντας διάφορα σκηνικά και φορτώνοντάς σε παραπάνω.
Μήπως έχεις μάθει να μη βάζεις τα δικά σου όρια με τρόπο σταθερό και να τα προστατεύεις από παραβιάσεις?
Και αν δεν το έκανες ως τώρα, μπορείς να το μάθεις ωστόσο. Να μένεις δηλαδή σταθερός, δίνοντας το μήνυμα πως δε θα αφήνεις να μπαίνουν στον προσωπικό σου χώρο και πυρήνα. Για αρχή αυτά, αλλά κι εκεί θα χρειαστείς έναν ψυχολόγο, δεν είναι τόσο εύκολο να το κάνεις όσο φαίνεται αρχικά, θα χρειαστείς κάποια σεμινάρια.:P

Γιατί αποκλείεις το να πάρεις βοήθεια ώστε να μη βασανίζεσαι κι εσύ τόσο? Εντάξει το δε γουστάρω, αλλά σκέψου πως έτσι και η καθημερινότητά σου υποβαθμίζεται και δεν είσαι ήρεμος και χαλαρός ώστε να χαίρεσαι την οικογένειά σου όπως σου αξίζει και αξίζει και στα παιδιά και στη γυναίκα σου.

Έχεις απόλυτο δίκιο. Πάντα στην ζωή μου προσπαθούσα να βοηθάω τους άλλους περισσότερο από τον εαυτό μου. Για να μην σου πω ότι δεν κοίταγα καθόλου ποτέ τον εαυτό μου. Και πάντα κράταγα τα νεύρα μου μέσα μου.
Να φανταστείς στον στρατό επειδή δεν ήθελα να ξεσπάσω τα νεύρα μου σε άτομα που μου είχαν κάνει την ζωή δύσκολη , συσσώρευσα τόσα πολλά νεύρα και τόσο πολύ άγχος μέσα μου με αποτέλεσμα να πάθω λεύκη.
Σε όλες μου τις δουλειές έδειχνα πολύ φιλότιμο. Τον πρώτο καιρό ήταν καλα πάντα γιατί επιβραβευόμουν αλλά μετά που άρχιζαν τα πράγματα να γίνονται δύσκολα (ανάθεση περισσότερων ευθυνών, δουλειάς με ίδιο μισθό κλπ κλπ) δεν μπορούσα να πω όχι μιας και το φιλότιμο το είχα μεσα μου. Αποτέλεσμα να πάθω γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση και να τρέχω σε γιατρούς.
Ακόμα και όταν νόμιζα ότι έχω κάποιο πρόβλημα με την καρδιά μου σκεφτόμουν τι θα γίνουν οι άλλοι περισσότερο από το αν πάθω εγώ κάτι.

Επειδή θεωρώ την οικογένεια μου σαν να είμαι εγώ ο ίδιος , μου βγήκε το άγχος , τα νεύρα , και όλη αυτή η ψυχολογία πάνω τους,

Θεωρώ και όπως λες και εσύ να αποκλείσω κάποια άτομα από την ζωή μου ( σε λογικά πλαίσια πάντα ) και να ορίσω διαχωριστικές γραμμές γύρω από το σπίτι μου και την οικογένεια μου.Αρχές Μαρτίου γεννήσαμε την μπέμπα μας και να φανταστείς ήμουν στο μαιευτήριο και είχα αυτές τις σκέψεις αλλά παρακάλαγα να πάνε όλα καλά παράλληλα. Μόλις άκουσα το όνομα μου και μου είπαν να πάω να δω το μωρό ξέσπασα σε τέτοια κλάματα όσο δεν έχω ξεσπάσει ποτέ στην ζωή μου. Ακόμα και πριν δω το μωρό και ήρθε η νοσοκόμα και μου έδειξε τα αποτυπώματα από τις πατούσες του έκλαιγα σαν μωρό από την χαρά μου

Λέω αυτήν την εβδομάδα να κάνω ένα τηλέφωνο σε ένα ψυχολόγο ( το θέμα είναι να πέσω σε κάποιον καλό ο οποίος να με ακούσει ). Θέλω πάρα πολύ να είμαι καλά και να μπορώ να χαίρομαι κάθε στιγμή της οικογένειας μου. Βλέπω να φανταστείς οικογένειες έξω , με το χαμόγελο , να παίζουν και στενοχωριέμαι που δεν μπορώ να είμαι έτσι.

Ήδη επειδή είχα με μια επικοινωνία με Pm με κάποιον που έχει παρόμοια προβλήματα , νιώθω πολύ καλύτερα. Βέβαια αυτό είναι προσωρινό γιατί μπορεί σε λίγο να με πιάσει πάλι

Χίλια ευχαριστώ για την βοήθεια σου. Να σε έχει ο Θεός καλά

στην ουσια στις οικογενειες γινονται ετσι τα πραγματα οταν υπαρχει μια αλληλεπιδραση μεταξυ των μελων της, και η μια μερια καποτε εξαρτιοταν απο την αλλη. δλδ πχ τα πεθερικα αγοραζουν σπιτι στους νεονυμφους η παιρνουν τον εναν απ τους 2 να δουλευει στην επιχειρηση τους, τοτε νιωθουν πως τα ατομα αυτα τους ''χρωστανε'' και δεν καταλαβαινουν πως δεν δουλευουν τσαμπα επειδη τυχαινει να τους πηραν σε μια δουλεια δικια τους.

το αγχος της αποδοχης απο την οικογενεια σου σε εχει πληγωσει κ τσακισει! ειναι τρομερο στρες ειδηκα αμα βλεπεις πως η ιδια σου η αδερφη δεν ηρθε ΚΑΝ ΣΤΟΝ ΓΑΜΟ σου θα επρεπε να πατησεις ποδι να μην τους ξαναμιλησεις να καταλαβουν πως η ζωη πλεον ειναι δικια σου και δεν εχει κανεις το δικαιωμα να χαλαει την καινουργια σου οικογενεια. εχεις πιθανον πολλα νευρα και εξωτερικευονται με την μορφη συνεχους εργασιας για να ανταπεξελθεις!!!! υπαρχει κ κινσυνος υπερκοπωσης εχεις κανει εξετασεις?ποσο χρονων εισαι?

Akisp φένεσαι καλό παιδί, υπεύθυνος και ευαίσθητος, μάλλον γιαυτό κ τραβάς όλα αυτα. Η γνώμη μου, επειδή φένεσαι αγχωμένος και πολύ τσιτωμένος πάρε κανα ηρεμηστικό να χαλαρώσεις λιγάκι, αυτο περι του θέλω να κάνω κακό σε τρίτους ή στην οικογένεια μου μπορείς να διαβάσεις το πόστ μου στην ΙΔΨ και θα καταλάβεις τί περνάω εγώ, όλα στο μυαλό ειναι, πιέστηκες πολύ και σου βγαίνει έτσι τώρα, εύχομαι να χαλαρώσεις και να συνέλθεις!

Βασικά ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Με το που γεννήθηκε ο γιος μου και για αρκετό διάστημα μέχρι 10 περίπου μηνών ήμουν σχετικά ήρεμος. Είχα ναι μεν πίεση, εκνευριζόμουν αρκετές φορές επειδή δεν είναι και το πιο ήρεμο παιδί στον κόσμο ( είναι πολύ νευρικό παιδί) .Δεν σκεφτόμουν όμως αρνητικά. Το μάιο του 2010 άρχισαν αυτές οι σκέψεις με τις οποίες τρόμαξα και για αρκετές μέρες ήμουν πολύ χάλια. Το ξεπέρασα και παρ΄όλο που μου ερχόντουσαν αυτές οι σκέψεις δεν τους έδινα σημασία. Ήξερα ότι δεν ήταν δικές μου.

Ή δύσκολη περίοδος που αναφέρω και στο πρώτο ποστ άρχισε στα τέλη Δεκεμβρίου του 2010. Θα ήθελα να σας παραθέσω ένα κείμενο που έγραψα στις 30 Δεκεμβρίου με συναισθήματα τα οποία είχα τότε.

Πράγματα που με χαροποιούν

Η συντροφιά της γυναίκας μου το βράδυ

Η αγκαλιά της γυναίκας μου. Νιώθω ότι βρίσκομαι αλλού

Τα γέλια και τα νάζια του γιου μου

Όταν βγαίνουμε έξω οικογενειακά

Όταν χαίρομαι με την χαρά των άλλων

Όταν βοηθάω κάποιο συνάνθρωπο μου που έχει ανάγκη

Όταν επιτέλους καταφέρνω να πληρώσω τις υποχρεώσεις μου

Όταν κάνω όνειρα για ένα καλύτερο μέλλον

Όταν μαγειρεύω

Όταν κοιμάμαι

Όταν έμαθα πως η γυναίκα μου ήταν έγκυος στον γιο μας

Όταν επιτέλους ο γιος μας άρχισε να πίνει γάλα

Όταν θέλει να τον πάρω αγκαλιά

Παλιές φωτογραφίες

Πράγματα που με στεναχωρούν

Το μυαλό μου που σκέφτεται συνέχεια αρνητικά πράγματα που δεν θέλω να κάνω.

Η συμπεριφορά μου

Η αφέλεια μου

Το ότι δεν προστατεύω την οικογένεια μου όσο πρέπει από διάφορα σχόλια οι συμπεριφορές άλλων

Το ότι κρατάω μέσα μου πράγματα τα οποία με κατατρώνε .

Το ότι δεν μιλάω σε κάποιον που ξέρω ότι θα με ακούσει...( Έχω μιλήσει ήδη και στην γυναίκα μου , και στον κολλητό μου και κουμπάρο μου και σε μια φίλη στην δουλειά και στον άλλο μου κουμπάρο και εδώ στο forum)




Πράγματα που με φοβίζουν

Το να κάνω κακό σε άτομα που αγαπώ

Το να κάνω κακό σε τρίτα άτομα

Το να απατήσω την γυναίκα μου

Το να κάνω κακό στον εαυτό μου

Το να κλέψω η να βγάλω μη τίμια χρήματα

Μπορώ να πω ότι μετά από τις 30 Δεκεμβρίου παρ'ολο που ξέρω ότι τα νιώθω μέσα μου αυτά τα πράγματα , έχουν αλλάξει πολύ τα συναισθήματα μου η καλύτερα μάλλον νομίζω εγώ ο ίδιος λόγω της κατάστασης μου ότι έχουν αλλάξει. Μου βγαίνει μια διαφορετική συμπεριφορά ορισμένες φορές η οποία με τρομάζει. Δεν λέω ότι κάνω κακά πράγματα. Απλά ορισμένες φορές από εκεί που μέχρι πριν λίγο καιρό ήμουν ο πιο ευαίσθητος άνθρωπος που ξέρω μου βγαίνει μια απάθεια και μια αδιαφορία η οποία μου την σπάει πραγματικά. Δεν την θέλω αυτήν την συμπεριφορά.

Μήπως έχω φτάσει σε σημείο κατάθλιψης? Εδώ μέχρι πριν μέρες άκουγα κάτι δυσάρεστο ( πχ τον σεισμό στην Ιαπωνία ) και νόμιζα πως φταίω εγώ.

Το μόνο σίγουρο είναι πως θέλω να πάω να με δει γιατρός. Και να αρχίσω να αλλάζω την ζωή μου , να βάζω όρια , και έναν προστατευτικό κύκλο γύρω από την οικογένεια μου. Είναι εύκολα να τα λέω, αλλά θέλω πολύ να τα κάνω. Σίγουρα όχι μόνος μου , αλλά με την βοήθεια γιατρού.

Αυτό που με πειράζει επιπλέον αλλά με ευχαριστεί γιατί βρίσκω ένα ωραίο νόημα είναι η θρησκευτικές μου πεποιθήσεις. Νιώθω τόσο πολύ την ανάγκη να κάνω το καλό , τον σταυρό μου , να προσεύχομαι. Έχω μισήσει το χρήμα και ξέρω πλέον ότι έχουμε όλα τα απαραίτητα για να ζήσουμε αξιοπρεπώς. Εδώ τις προάλλες είχα βρει 5 ευρώ στο δρόμο και τα ξαναπέταξα γιατί σκέφτηκα πως κάποιος άλλος που μπορεί να τα βρει θα τα έχει πιο πολύ ανάγκη. Αυτόν τον καιρό ετοιμάζω και μια δουλειά στο ιντερνετ για καλό σκοπό.

Αυτό που μου την σπάει είναι οι σκέψεις που μου έρχονται μόλις κάνω όλα αυτά. Ενώ η συνείδηση μου ξέρει ότι θέλει να πράττει έτσι , η κολοσκέψη από μέσα αντιδράει .Αλλά δεν με επηρεάζει.Να πάει νανανανανα

Αν το σκεφτείς καλύτερα το να είσαι καλόψυχος, τίμιος, να θέλεις το καλό των γύρω σου κλπ. κλπ. ΔΕΝ συμβαδίζει με την κοινωνία που ζούμε, την κοινωνία που ο κόσμος έχει κακία, ζήλια, που υπάρχει παντού διαφθορά και μίσος, να μου πείς γιατί να είναι έτσι, ε αυτο αναρωτιέμαι κ εγώ πολλές φορές, το γιατί. Το θεμα είναι οτι δεν μπορούμε να αλλάξουμε τη κοινωνία, όταν αυτη όμως προσπαθεί να μας αλλάξει ίσως εκεί χάνουμε τη μπάλλα συναισθηματικά και ερχόμαστε σε ρίξη, δεν ξέρω αν με καταλαβαίνεις, εγώ έτσι τα βλέπω πάντως.

μα ειναι απολυτα φυσιολογικο να μπορει να μας αλλαξει η κοινωνια και ειναι και αναποφεκτο! για παραδειγμα αμα η χωρα μας γινεται 3τοκοσμικη χρωσταμε παντου απολυεται κοσμος με οικογενειες μειωνονται οι ποροι αυξανονται οι ανεργοι συγχωνευονται τα σχολεια οι υποδομες και τα γενικα μας γυρνανε στο 1960 τοτε λογικο να μας επιρρεαζει αρνητικα! οπως εχει μαθει κ ο καθενας βεβαια. παρε εναν που δν εχει δουλεψει ποτε του και ζουσε με τα εκατομυρια των γονιων του και βαλτον ξαφνικα να δουλεψει σε μια φαρμα με κοτοπουλα 12ωρο! λογικο να εχει νευρα να θελει να σκοτωσει να κανει μαυρες σκεψεις και να πεφτει σε καταθλιψη!

σκεφτεσαι πως εισαι σε μια κατασταση απ την οποια δεν μπορεις να ξεφυγεις και εισαι υποχρεωμενος να ακολουθησεις (υποχρεωσεις στην δουλεια υποχρεωσεις να συντηρεις την οικογενεια υποχρεωσεις απεναντι στο σοι κλπ κλπ) νιωθεις παγιδευμενος και αυτο εχει ως αποτελεσμα την ρηξη με τον εαυτο σου

Έχω σταματήσει να βλέπω ειδήσεις και να σερφάρω σε site ειδήσεων στο Internet. Όλα αυτά τα site που έχουν βγει με ειδήσεις και σου βάζουν στην πρώτη σελίδα ότι πχ μάνα έκανε κακό στο παιδί της για να το δεις μόλις μπεις είναι η μεγαλύτερη παγίδα των ημερών μας. Όταν φτάσεις στο σημείο να βλέπεις τέτοια πράγματα καθημερινά και δεν είσαι και ο δυνατότερος χαρακτήρας σε τζακίζει πολύ ψυχολογικά. Σχετικά με τα χρήματα πέρασα δύσκολα τον τελευταίο ενάμιση χρόνο. Φτάσαμε σε σημείο να χρωστάμε 3 ενοίκια , 4 κοίνόχρηστα κλπ κλπ. Δούλευα και δουλεύω σε 2 δουλειές και ευτυχώς ήρθαν κάποια χρήματα από μια αγοραπωλησία ( όχι πολλα) και καλύψαμε αυτά που χρωστάγαμε.Έφτασα σε σημείο απελπισίας κάποια στιγμή , να δουλεύω ακόμα και τα βράδια και να προσπαθώ να βγάλω λεφτά μέσω διαφημίσεων από sites που έφτιαχνα. Μέσα σε όλα αυτά είχα το σόι μου να με πρήζει .Βγαίναμε άντε μια δυο φορές και αν το μήνα , είχα φτάσει σε σημείο (όπως όλοι μας βέβαια) να είμαι δουλειά - σπίτι - δουλειά - σπίτι (2 δουλειές) . Δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς. Έβλεπα και βλέπω τα παιδιά μου μια δυο ώρες τις καθημερινές αλλά κάποια στιγμή κλατάρω και εγώ και μου βγαίνει ο εκνευρισμός.

Μετακομίσαμε πριν 20 μέρες σε νέο σπίτι , κάναμε την μπέμπα μας και γενικότερα είμαστε πολύ καλύτερα από θέμα χρημάτων.

Ευτυχώς όμως λέω γιατί μου έχει τύχει η πιο υπέροχη γυναίκα στον κόσμο. Άλλη γυναίκα με όλη αυτή την κατάσταση θα είχε φύγει. Δεν με πιέζει , μου συμπαραστέκεται πάρα πολύ , δεν μου ζήταγε και ούτε μου ζητάει πράγματα που δεν μπορώ και νιώθω πολύ τυχερός που την έχω.Την αγαπάω πάρα πολύ και την στηρίζω και δεν ξέρω τι θα έκανα χωρίς αυτή.

Πολύ σημαντικό ναχεις εναν άνθρωπο που σε καταλαβαίνει, χαίρομαι για σένα, έχεις μια καλή οικογένεια τουλάχιστον, δές τα θετικά!

Το ξέρω. Για αυτό προσπαθώ και εγώ να νιώσω καλύτερα και να προσπαθώ γενικότερα για το καλό. Δεν έχω αλήθεια κοιτάξει ποτέ τον εαυτό μου. Και επειδή η οικογένεια μου είναι προέκταση του εαυτού μου πρέπει να γίνω εγωιστής .Για το δικό μου και κατά προέκταση το δικό τους καλό. Τον σεπτέμβριο με είχαν πιάσει κάποιοι πόνοι στο συκώτι. Κρατήσαν περίπου κανά μήνα . Είχε πάει το νου μου στο κακό. Δεν πήγα όμως να κοιταχτώ γιατί σκέφτηκα ότι αν πάω και μου βρουν τίποτα θα καταρεύσω τελείως από την στεναχώρια μου και δεν θα έχω ούτε όρεξη να πάω για δουλειά , ούτε θα μπορώ να συντηρήσω την οικογένεια μου. Ευτυχώς ΄μου έχει περάσει αυτό,

Θεωρώ πολύ σημαντική την βοήθεια σας.

ΥΓ : Διάβασα για κάποια χάπια σε ένα περιοδικό που και καλά λένε ότι είναι αγχολυτικά και δεν προκαλούν εθισμό και δεν θέλουν και συνταγή. Τα έχει δοκιμάσει κανείς? Νομίζω λέγονται Ο&Ο .

Πάντως αν νιώθεις πιεσμένος πολύ απτο να "σκάσεις" όπως έκανα εγώ πάρε κανα αγχολυτικό, δεν ειναι τπτ.

Υ.Γ Δεν τα γνωρίζω εγώ, δοκίμασε για αρχή καμια βαλεριάνα που είναι κ φυτική, αλλιώς πάρε κ κανα κανονικό, απο το να ηρεμήσεις

Το κακό πιστεύω ότι ξεκινάει από τα παιδικά μας χρόνια. Παρ' όλο που πέρασα ήρεμα παιδικά χρόνια δεν είχα ποτέ κάποιον να κάτσει να μου μιλήσει , να μου μάθει τις αξίες της ζωής. Οι γονείς μου δουλεύαν όλη μέρα , η αδερφή μου όταν άρχισα εγώ να μεγαλώνω ( μετά τα 10 ) έλειπε συνέχεια (ήταν ήδη 18). Πέρασε σε πανεπιστήμιο , είχε το αγόρι της , κλπ κλπ. Και ειδικά ο πατέρας μου ήταν παρών απών. Δεν θυμάμαι ποτέ να με πάρει να πάμε κάπου , να κάτσει να μου μιλήσει για το σεξ, για τις γκόμενες , για οτιδήποτε.
Έμαθα να ζω μόνος μου στο σπίτι . Πήγαινα σχολείο , φροντιστήριο , αγγλικά , και γύρναγα σπίτι όπου δεν έβρισκα κανέναν. Έμαθα να μαγειρεύω , να συγυρίζω , ακόμα θυμάμαι που ερχόντουσαν οι γονείς μου το βράδυ και μου άρεσε να παίζω το ρόλο του σερβιτόρου. Είχα μαγειρέψει ΄(απλά πράγματα τότε- τώρα κάνω σχεδόν τα πάντα) και τους περίμενα με την πετσέτα στο χέρι όπως σε υποδέχονται οι σερβιτόροι. Μου άρεσε αυτό και δεν μου το επέβαλε κανένας. Από μικρός δούλευα τα σαββατοκύριακα στο μαγαζί και γενικά η ζωή μου κυλούσε ήρεμα.
Την έντονη πίεση άρχισα να την νιώθω γύρω στα 17-18 που αποφάσισε η μάνα μου να με στείλει σε στρατιωτική σχόλή επειδή δεν πέρασα στις πανελλήνιες. Και οι συνεχείς καυγάδες των γονιών μου σχετικά με τα λεφτά.Χοντροί καυγάδες και εγώ να είμαι στην μέση και να τρελαίνομαι. Γενικότερα η μητέρα μου μου επέβαλε ότι έπρεπε να αποφασίζει εκείνη για την ζωή μου.Εδώ με το που απολύθηκα (και ήμουν ήδη 25 χρονών περίπου) ήθελε να με κάνει δικαστικο επιμελητή.Εγώ όμως δεν ήθελα γιατί δεν γούσταρα να πηγαίνω στα σπίτια , να βλέπω φτωχούς ανθρώπους με προβλήματα που δεν έχουν να περάσουν , και να τους δίνω εξώδικο ότι θα τους πάρουν το σπίτι. Η καρδιά μου ράγιζε και μόνο που το σκεφτόμουν.Τελικά έπιασα δουλειά σαν τεχνικος η/υ (αυτό είχα σπουδάσει και αυτό κάνω εδώ και 7 χρόνια).

Τέλος να αναφέρω το αμέτρητο ξύλο που είχα φάει από την μάνα μου. Ήμουν και εγώ άτακτος

Οπότε ζώντας όλη αυτή την κατάσταση , αποφάσισα ενώ ήμουν μέχρι τα 29 με τους γονείς μου να αρχίσω να χαράζω την δική μου πορεία. Ήδη είχα γνωρίσει την γυναίκα μου κανά εξάμηνο και αποφασίσαμε να μείνουμε μαζί. Δεν τους είπα τίποτα (στην μάνα μου γιατί αν το έλεγα στο πατέρα μου θα έμπαινε από το ένα αυτί και θα έβγαινε από το άλλο).

Νοικιάσαμε σπίτι μακριά από το πατρικό μου και μόνο όταν το κλείσαμε λέω στην μάνα μου ..εγώ φεύγω. Απο κει και πέρα πάρόλο που εδειξε ψυχραιμία άρχισε ο ψυχολογικός πόλεμος με όλα όσα έχω αναφέρει παραπάνω.
Εδώ θυμάμαι πριν ενάμιση μήνα με πηρε η γυναικα μου και μου είπε οτι πονάει (λόγω εγκυμοσύνης). Εφυγα από την δουλειά αρον αρον. Όταν το έμαθε η μάνα μου μου ειπε οτι θα χασω την δουλεια μου και καλύτερα να την επαιρνα τηλέφωνο να παει η ιδια να δει την γυναικα μου. Όλα καλά ευτυχώς

Γενικά με έχουν κάνει να μην μπορώ να χαρώ την οικογένεια μου. Αλλά επειδή ξέρω τι θέλω και τι δεν θέλω θα το παλέψω πάρα πολύ.

Συμφωνώ με κάποια πράγματα, χωρίς να θέλω να σε θίξω η αντιμετώπιση της οικογενείας σου απέναντι σου δεν είναι και η καλύτερη, ειδικά αυτο με το όνομα του παιδιού, οκ παιδιαρίσματα τελείως. Αλλα οκ όλοι έχουμε χιλιαδυό μέσα στην οικογένεια μας, και γώ με τον πατέρα μου πάντα ενα καλημέρα-καλησπέρα είχαμε, τίποτα άλλο. Μή μασας, keep walking!

Δεν με θίγεις. Ίσα ίσα που συμφωνώ μαζί σου και εγώ θα έλεγα ότι η ζήλεια και η μη συνειδητοποίηση ότι το πουλάκι που τους βοηθούσε και τους στεκόταν (όχι ότι τώρα δεν το κάνω ) πέταξε και έφτιαξε την δική του φωλίτσα. Και έκανε και πουλάκια...

Quote:

---

Originally Posted by akisp

Δεν με θίγεις. Ίσα ίσα που συμφωνώ μαζί σου και εγώ θα έλεγα ότι η ζήλεια και η μη συνειδητοποίηση ότι το πουλάκι που τους βοηθούσε και τους στεκόταν (όχι ότι τώρα δεν το κάνω ) πέταξε και έφτιαξε την δική του φωλίτσα. Και έκανε και πουλάκια...

---

Χαίρομαι που το έπιασες το νόημα. Έχεις μαζέψει πολλά μέσα σου τόσα χρόνια και ήρθες κι έσκασες. Κανένας μας δεν τη γλιτώνει. Όταν για πολύ καιρό καταπονούμε τον εαυτό μας ψυχικά ή σωματικά, κάπως θα μας βγει. Συνήθως μας ο οργανισμός μας αρχικά μας προειδοποιεί. Με κάποιες μικρές ενοχλήσεις, ψυχολογικές ή σωματικές. Καλό είναι να μην τον αγνοήσουμε ώστε να τον αναγκάσουμε ν' αρχίσει να ουρλιάζει.
Αν νιώσεις ότι χρειάζεσαι βοήθεια ψυχολογικά, μη διστάσεις να επισκεφτείς κάποιον ειδικό.

Το καλό είναι ότι έχω συνηδειτοποιήσει (αν όχι από τις πρώτες μέρες) σίγουρα τον τελευταίο μήνα περίπου ότι όντως μου συμβαίνει κάτι. Πέρασα μέσα σε αυτούς τους μήνες πολλές διακυμάνσεις στον χαρακτήρα μου και περνάω ακόμα. Άρχισαν όλα με στεναχώρια , άγχος μετά (γύρναγα σπίτι το βράδυ και το μόνο που ήθελα να κάνω ήταν να κοιμάμαι για να μην σκέφτομαι). Κάποιες φορές έντονο άγχος με φόβο ότι θα κάνω κακό. Τρέμουλο κάποια βράδια , και κρυάδες από το άγχος.

Τον τελευταίο μήνα οι σκέψεις δεν με επηρεάζουν τόσο πολύ αλλά αυτό που με στενοχωρεί είναι ότι παρόλο που νοιάζομαι και θέλω πρώτα απ'ολα να είναι καλά η οικογένεια μου , μου βγαίνει μια μικρή απάθεια και σαν να έχουν αλλάξει τα συναισθήματα μου. Ξέρω ότι δεν έχουν αλλάξει και το λέω στον εαυτό μου όταν μου συμβαίνει αυτό. Ξέρω ότι δεν είμαι ο εαυτός μου. Κάνω ότι μπορώ να είναι καλά και στεναχωριέμαι που δεν είμαι εγώ για να μπορέσω να βοηθήσω περισσότερο.

ΥΓ : Κωνσταντίνε..τα αγχολυτικά χάπια λέγονται cool & cool . Λέω να τα δοκιμάσω .Δεν έχω να χάσω τίποτα

Έχεις σκεφτεί πως η απάθεια μπορεί να είναι στην πραγματικότητα μία προσπάθεια του οργανισμού σου να απαλλαγεί από τα βάρη
που του έχεις φορτώσει και όχι δείγμα κάποιας κοσμογονικής αλλαγής στον χαρακτήρα σου?
Γιατί εφόσον ήταν ακραίο το φόρτωμα, ακραίο και το ξεφόρτωμα, σε μία προσπάθεια για ισορροπία.
Από την άλλη, εκτός από τα όρια τα εξωτερικά, θέλει και μία εσωτερική αποστασιοποίηση, που μπορεί αρχικά να είναι άμετρη, αλλά σιγά σιγά θα τη ρεγουλάρεις
κι αυτή, θα μάθεις να το κάνεις με κάποια βοήθεια.
Αυτό που παρατηρώ είναι ότι αισθάνεσαι τεράστιες ευθύνες για όσους έχεις στη ζωή σου. Υπάρχεις κι εσύ. Βρες το χώρο σου.
Για σένα τι κάνεις? Πού διεκδικείς το να έχεις κάποιες ώρες για σένα, κάποια ενδιαφέροντα, μία μορφή ελευθερίας από το πρέπει?
Δεν υπάρχεις άκη μόνο για να είσαι σωστός κι εντάξει στις υποχρεώσεις σου. Βρες τον τρόπο να σου καλύπτεις και τις δικές σου, προσωπικές ανάγκες,
που χρειάζεσαι για να χαλαρώνεις και να απολαμβάνεις.
Η γυναίκα σου μπορεί να έχει ζάχαρο, αλλά κατά τ'άλλα δε χρειάζεται να την αντιμετωπίζεις σαν αδύναμη να σηκώσει μαζί σου κάποια φορτία.
Πόσες ώρες την ημέρα δουλεύεις αν επιτρέπεται?

Μπορεί να μην το έθεσα σωστά. Δεν θα το έλεγα περισσότερο απάθεια.Σαν να αλλάζουν τα συναισθήματα μου στιγμιαία περισσότερο. Απαθής είναι αυτός που δεν ενδιαφέρεται. Εγώ ενδιαφέρομαι αλλά έχω αυτό το πρόβλημα με τα στιγμιαία συναισθήματα.

Για μένα δεν κάνω προσωπικά τίποτα. Δουλεύω γύρω στις 10-12 ώρες την ημέρα ( 3-4 φορές την εβδομάδα αυτό) . Τις άλλες μέρες γύρω στις 9 αλλά και γενικά στο σπίτι προσπαθώ όσο μπορώ να βοηθάω.
Προσωπική ζωή δεν έχω και μου το λέει και η γυναίκα μου. Μου λέει πήγαινε πιες ένα ποτό , πήγαινε για ένα καφέ , αλλά εγώ τίποτα. Προτιμώ να κάτσω σπίτι γιατί δεν θέλω να τους αφήσω μόνους τους. Είναι λάθος αυτό και το ξέρω. Εδώ ήταν να πάω ένα ταξίδι μονοήμερο μακριά από την Αθήνα για δουλειά και τελικά δεν πήγα γιατί δεν ήθελα να απομακρυνθώ από το σπίτι.

Οι μόνες ώρες που λέω πραγματικά ότι θα χαλαρώσω είναι τα πρωινά του Σαββατοκύριακου που θα κοιμηθώ μέχρι τις 10-11 και οι ώρες που πηγαίνω σπίτι και κάθομαι λίγο και παίζω με τον μικρό. Τώρα που γεννήσαμε και την μπέμπα χαλαρώνω όταν την αλλάζω η την ταίζω. Και τέλος χαλαρώνω όταν βγαίνω στο μπαλκόνι να κάνω το τσιγάρο μου και να πιω το κρασάκι μου. Παλαιότερα για κανά χρόνο έπινα το βράδυ 4-5 ποτήρια κρασί για να μου φύγει όλη η κούραση της ημέρας.

Το θέλω πάρα πολύ να αλλάξω. Ήδη έχουμε μετακομίσει σε νέο σπίτι με μεγααααααλο μπαλκόνι. Θέλω να ασχοληθώ με την κηπουρική (λουλουδάκια και κανά ζαρζαβατικό) και θέλω να ξεκινήσω και μια πολεμική τέχνη ( έχω κατασταλάξει στο aikido) . Απο κει και πέρα θέλω να μάθω μια τέχνη ( ξυλογλυπτική) . Θέλω να βρω την ψυχική μου ηρεμία βασικά για να είμαι καλύτερα.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι έχω χάσει τις ισσοροπίες μου.

Και είναι πολλά ακόμα τα πράγματα που θέλω να κάνω. Έχω χάσει τελείως την προσωπική μου ζωή γιατί καταπιάστηκα και πιέστηκα πάρα πολύ .Και εννοώντας προσωπική ζωή δεν εννοώ να γυρίσω στα παλιά. Εννοω ότι δεν αφιερώνω καθόλου χρόνο στον εαυτό μου. Η γυναίκα μου πριν λίγο με χαροποίησε για ακόμη μια φορά. Μου είπε ότι είναι πολύ υπερήφανη για μένα που καταφέρνω και προσπαθώ για εκείνη και τα παιδιά , παρόλα τα προβλήματα που έχουμε περάσει και περνάμε. Περάσαμε ακόμα και φάσεις οικονομικές (για αρκετές μέρες) που δεν είχαμε καθόλου χρήματα και τρώγαμε κάθε μέρα μακαρόνια . Κάτι η κακοδιαχείριση , κάτι οι λογαριασμοί , έξοδα εγκυμοσύνης , γιατρών μας έφερναν σε τέτοιες φάσεις. Και ειλικρινά ήμασταν πιο ήρεμοι χωρίς χρήματα. Το μόνο που κοιτάζαμε ήταν να έχει γάλα ο μικρός και pampers . Τίποτα άλλο.

Θέλω να κάνω πολλά πράγματα τα οποία δεν έχω κάνει στην ζωή μου. Πράγματα τα οποία δεν έκανα όταν ήμουν single. Ξέρω ότι είναι δύσκολο να τα κάνω τώρα που έχω οικογένεια. Αλλά θα τα κάνω για να ηρεμήσω κατά πρώτον εγώ και να έχω την γαλήνη και την ηρεμία να προσφέρω και να χαρώ περισσότερο το ρόλο του μπαμπά και του συζύγου.Θα πατάξω ότι μου χαλάει την ζωή και θα βάλω όρια. Ήδη έχω να μιλήσω με την μάνα μου και την αδερφή μου καμιά εβδομάδα. Δεν είμαι εγωιστής. Όταν καταλάβουν τι τους έχω προσφέρει θα με πάρουν οι ίδιες..

Quote:

---

Originally Posted by akisp

Θέλω να κάνω πολλά πράγματα τα οποία δεν έχω κάνει στην ζωή μου. Πράγματα τα οποία δεν έκανα όταν ήμουν single. Ξέρω ότι είναι δύσκολο να τα κάνω τώρα που έχω οικογένεια. Αλλά θα τα κάνω για να ηρεμήσω κατά πρώτον εγώ και να έχω την γαλήνη και την ηρεμία να προσφέρω και να χαρώ περισσότερο το ρόλο του μπαμπά και του συζύγου.Θα πατάξω ότι μου χαλάει την ζωή και θα βάλω όρια. Ήδη έχω να μιλήσω με την μάνα μου και την αδερφή μου καμιά εβδομάδα. Δεν είμαι εγωιστής. Όταν καταλάβουν τι τους έχω προσφέρει θα με πάρουν οι ίδιες..

---

Διαβάζοντας το θέμα κατάλαβα οτί έχεις βάλει λάθος τίτλο...
Ξέρεις πολύ καλά τι έχεις,τι δεν έχεις και τι χρειάζεσαι...

Έχεις μια πολύ καλή σχέση με την συζηγό σου,έχεις δύο υγιέστατα μικρά παιδιά και δουλειές με τις οποίες εξασφαλίζεις τουλάχιστον τα βασικά...

Δεν έχεις τις καλύτερες σχέσεις με την μητέρα και την αδερφή σου λόγο της αδυναμίας τους να καταλάβουν πως έχεις δική σου οικογένεια και πως πρέπει να στηριχτούν στις δικές τους δυνάμεις και όχι στις δικές σου όπως είχαν συνηθήσει μέχρι τώρα...

Χρειάζεσαι ελέυθερο χρόνο για να κάνεις πράγματα τα οποία σου αρέσουν,χρειάζεσαι επίσης να θέσεις κάποια όρια και κάποιος κανόνες στην μητέρα σου και στην αδερφή σου ωστέ να μην παρεμβένουν στην ζωή και στην οικογενειά σου...

Το καλύτερο όμως είναι οτί και εσύ ο ίδιος τα έχεις καταλάβει αυτά τα πράγματα και αν κάνεις κάτι για αυτά τα θέματα δεν θα χρειαστείς βοήθεια από οποιονδήποε ψυχολόγο...

Και κάτι άλλο,την πολεμική τέχνη να την αρχίσεις όσο πιο σύντομα μπορείς,θα είναι μεγάλη ανάσα για εσένα λόγο του οτί θα εκφράζεις τον θυμό σου μέσα από αυτό ενώ τώρα τον κρατάς μέσα σου με αποτέλεσμα όλα αυτά...(Για να φανταστείς πόσο σημαντικό είναι αυτό οι Γιαπονέζοι στα μεσημεριανά τους διαλείματα στην δουλειά πάνε σε έναν ειδηκά διαμορφωμένο χώρο και σπάνε βάζα για να αποβάλουν το άγχος και την πίεση που έχουν)

Οι σκέψεις συνεχίζονται και το άγχος μου έχει γίνει πιο έντονο. Μου περνάνε σκέψεις ότι τα θέλω όλα αυτά και αγχώνομαι. Το πρώτο βήμα το έκανα πάντως. Κανόνισα ραντεβού με ψυχολόγο την Τετάρτη . Μιλήσαμε λίγο στο τηλέφωνο και μου φάνηκε εντάξει από την φωνή που άκουσα. Της ανέφερα κάποια προβλήματα μου επειδή με ρώτησε. Πιθανόν για να ξέρει τι να περιμένει ..

Λογικά την πέμπτη θα ποστάρω να σας πω νέα.

Σας ευχαριστώ όλους

Ευχομαι ολα να πανε καλα!!!!!!!:)

Επισκέφτηκα χτες τελικά την ψυχολόγο. Μια σοβαρή κοπέλα με την οποία μίλησα για περίπου 50 λεπτά. Αποκτήσαμε μια Α οικειότητα μιλωντας στον ενικό και της ανοίχτηκα για όλα όσα μου συμβαίνουν. Η αλήθεια είναι ότι ένιωσα πολύ οικεία παρόλο που την έβλεπα για πρώτη φορά.

Δεν πρόλαβε να με ρωτήσει πάρα πολλά πράγματα μιας και είχα ήδη ξεκινήσει τον καταιγισμό από την αρχή. Μου το είπε και η ίδια ότι την κάλυψα πλήρως με αυτά που της είπα.
Το καλό είναι πως όση ώρα μίλαγα δεν σκεφτόμουν αρνητικά. Μετά που έφυγα άρχισαν πάλι οι σκέψεις και οι φόβοι.Λογικό το βρίσκω μιας και δεν περιμενω από το πρώτο ραντεβού να δω διαφορά.

Μέχρι το βράδυ χτες και λίγο πριν κοιμηθώ ήμουν πολύ χάλια.Φοβάμαι πάρα πολύ όχι τόσο με τις σκέψεις που κάνω η τα συναισθήματα μου που αλλάζουν συνέχεια , αλλά με τους φόβους που έχω ότι μπορεί να κάνω κάτι κακό. Θα πάω μάλλον και αύριο και ελπίζω να αρχίσω να νιώθω καλύτερα

Quote:

---

Originally Posted by akisp

Αυτό που με πειράζει επιπλέον αλλά με ευχαριστεί γιατί βρίσκω ένα ωραίο νόημα είναι η θρησκευτικές μου πεποιθήσεις. Νιώθω τόσο πολύ την ανάγκη να κάνω το καλό , τον σταυρό μου , να προσεύχομαι. Έχω μισήσει το χρήμα και ξέρω πλέον ότι έχουμε όλα τα απαραίτητα για να ζήσουμε αξιοπρεπώς. Εδώ τις προάλλες είχα βρει 5 ευρώ στο δρόμο και τα ξαναπέταξα γιατί σκέφτηκα πως κάποιος άλλος που μπορεί να τα βρει θα τα έχει πιο πολύ ανάγκη. Αυτόν τον καιρό ετοιμάζω και μια δουλειά στο ιντερνετ για καλό σκοπό.

Αυτό που μου την σπάει είναι οι σκέψεις που μου έρχονται μόλις κάνω όλα αυτά. Ενώ η συνείδηση μου ξέρει ότι θέλει να πράττει έτσι , η κολοσκέψη από μέσα αντιδράει .Αλλά δεν με επηρεάζει.Να πάει νανανανανα

---

Άκη, θα ήθελα να σου πω μερικά πράγματα. Ίσως σ'αυτά να βρεις κάτι που να σε αφορά. Αυτή η "μάχη" που περιέγραψες στο παραπάνω ποστ σου, είναι που σου φέρνει τις εμμονές. Αν πάψεις να θεωρείς τις σκέψεις που κάνεις ως "επικίνδυνες", θα ουδετεροποιηθούν. Και θα τους έχει αφαιρεθεί κάθε εξουσία που ασκούν πάνω σου.
Ξέρεις, φοβάσαι πως δεν είσαι καλός άνθρωπος. Αλλά εγώ ξέρω πως είσαι.Γιατί αλλιώς δε θα σε ένοιαζε τι ακριβώς είσαι. Θέλω να σου πω πως οι ίδιοι σου οι προβληματισμοί δείχνουν σε ποια πλευρά συντάσσεσαι, πού γέρνει η ζυγαριά. Όμως υπάρχει μία υπερβολή, ενώ το ζήτημα είναι η ισορροπία, εσύ τι λες?

Ας πούμε πως δεν είσαι καλός. Στη δική σου περίπτωση, το κακός θα ήταν να πάρεις πέντε ευρώ που βρήκες στο δρόμο. Αχ Άκη μου!
Λοιπόν, Άκη, μέσα σου υπάρχει και το καλό και το κακό. Όπως σε όλα τα ανθρώπινα πλάσματα. Αγκάλιασε το κακό αυτό, δίχως να σε φοβίζει. Δίχως να προσπαθείς να το ελέγξεις με διαταγές και έλεγχο. Ο εγκέφαλός σου, εφόσον κάτι μάχεσαι τόσο απελπισμένα να μην υπάρχει, ενώ αυτός ξέρει πως υπάρχει και η άλλη πλευρά, έχει βρει μία κερκόπορτα και σου την κάνει από κει. Το έχω σκεφτεί κάπως έτσι. Ό,τι δεν παραδεχτείς, θα επανέρχεται δυνατότερα. Η ανάγκη σου να είσαι ΠΑΝΤΑ καλός, είναι το ζουμί των συγκρούσεων. Πιθανότατα στην παιδική σου ηλικία, ζώντας με έναν ή δύο γονείς στους οποίους δε σου δινόταν η άδεια να εκφράσεις όλα σου τα συναισθήματα, κυρίως το θυμό, έμαθες πως ο θυμός είναι κακός, ανήθικος και επικίνδυνος. Δεν είναι Άκη. Είναι υγιές να θυμώνεις. Όταν τον αρνείσαι, γιατί δεν "ταιριάζει" και δεν χωράει στην επιθυμία σου να κρατήσεις πάση θυσία την ψεύτικη εικόνα της διαρκούς καλοσύνης, τρέφεις τις εμμονές. Και μετά έρχεται η ανάγκη να κάνεις το σταυρό σου, για να ξορκίσεις το κακό. ΜΗΝ ΤΟ ΞΟΡΚΙΖΕΙΣ. Ο τρόπος να ελευθερωθείς είναι να δεχτείς την ύπαρξη θυμού μέσα σου. Της σκοτεινιάς σου. Των σκιών σου. Όλοι έχουμε σκιές. Όλοι μας έχουμε τη δυνατότητα του κακού, του ανήθικου και του άτιμου. Δεν είναι η άρνηση που θα σε σώσει, αλλά η απλή αποδοχή της μη τελειότητάς σου.

Να σου δώσω μία άλλη οπτική? Ένας συγγραφέας που γράφει μυθιστορήματα και κάνει περιγραφές εγκλημάτων, βλέποντας μέσα από τα μάτια και τη θέση ενός σίριαλ κίλερ ας πούμε, τον φοβίζει αυτή του η δυνατότητα? Όχι. Γιατί? Ξέρει πως μπορεί να καταλαβαίνει πως λειτουργεί ως "κακός", αλλά δεν ταυτίζεται μαζί του. Ξέρει τι είναι ο ίδιος και το έχει αποδεχτεί ολόκληρο, δίχως ηθικές κρίσεις. Και μπορεί να "διοχετεύσει" μέσω της φαντασίας του, ένα μέρος του κρυμμένου κάτω από την επιφάνεια θυμού, δίχως να τον τσακίζει.

Μπορείς να χρησιμοποιήσεις την τέχνη επίσης για να εκφράσεις τον σκιερό σου εαυτό και να παίξεις με την ύπαρξη του θυμού σου.
Θα ήθελα να σκεφτείς και το άλλο. Πως οι στόχοι της φαντασίας σου, των εμμονικών σκέψεων, είναι απλά υποκαταστάσεις άλλων στόχων/ Δλδ, βγάζεις σε άσχετα πρόσωπα, κάτι που θα ήθελες να είχες την ευκαιρία να εκφράσεις σε άλλα πρόσωπα που σε θυμώνουν, αλλά σου είχαν στο παρελθόν αρνηθεί την έκφραση του θυμού σου. πχ αν θυμώνεις με τη μητέρα σου και δε μπορείς να το βγάλεις εκεί, σου "δίνει" ο εγκέφαλός σου την άδεια να εκφράσεις οργή στη γυναίκα σου πχ, μέσω της εμμονικής σκέψης, που έρχεται να σου παραχωρήσει το δικαίωμα να ξεφορτώσεις την ένταση πλαγίως.

πφ, δεν ξέρω τι κατάλαβες και τι όχι απ' όλ' αυτά. Αλλά δε χρειάζεται να προσπαθείς να είσαι τέλειος. Δεν είσαι και IT'S OK Άκη.:)

Καλημέρα . Ακριβώς εκεί μάλλον την έχω πατήσει. Επειδή σε βλέπω διαβασμένο άτομο θα αναφέρω κάποια πράγματα για να ακούσω άλλη μια φορά και όσες χρειαστεί την γνώμη σου. Μόλις διάβασα το post σου για κανά μισάωρο ηρέμησα αρκετά. Τώρα είμαι πάλι στα ίδια περίπου αλλά πιο χαλαρά.

Προσωπικά πάντα με ενδιέφερε η γνώμη των άλλων και προσπαθούσα να τα έχω καλά με όλους. Και στην δουλειά και παντού. Ήμουν καλό παιδί και ενδιαφερόμουν για τους άλλους .
Φιλότιμο στο full , ενδιαφέρον να μην πάθει κακό κάποιος από αμέλεια δική μου , συνείδηση στο maximum αλλά πολύ αφελής.
Πολλές φορές στην ζωή μου έχω κάνει η έχω πει πράγματα τα οποία μετά τα μετανιώνω και κάθομαι και στεναχωριέμαι.
Όταν ξεκίνησα να κάνω οικογένεια δεν υπολόγισα τις δυσκολίες που μπορεί να έχει αυτό. Τον πρώτο καιρό που γεννήθηκε ο γιος μου θυμάμαι τον εαυτό μου να είναι σχετικά καλά, να έχω ηρεμία , αλλά και άγχος πιο πολύ για τα χρήματα. Είχα τότε ξεκινήσει και μια δουλειά στην οποία πήγα για τα χρήματα τα οποία θα έπαιρνα από bonus. Αυτή η δουλειά με έκανε πολύ νευρικό , γιατί ενώ προσπαθουσα να δουλέψω δεν βγαίναν αυτά που είχα υπολογίσει και άρχισα όλη μέρα να σκέφτομαι τα χρήματα και πως θα καταφέρω να κάνω το ένα η το αλλο για να βγάλω λεφτά.
Μετά και την στενοχώρια με τους γονείς μου άρχισα να δείχνω έναν άλλο χαρακτήρα .Πάντα ήμουν νευρικό άτομο αλλά και ήρεμο μετά από λίγο.
Άρχισα που λες να εκνευρίζομαι πάρα πολύ με το παιδί μου , του έριχνα καμια στον πωπό , και έβγαζα όλα μου τα νεύρα και την ένταση της ημερας εκεί. Όλη αυτή η συμπεριφορά μου έβγαινε όταν είχε νεύρα πολλά και το παιδί , όταν γκρίνιαζε και πολλές φορές όταν είχε πάει 12 πχ το βράδυ και δεν είχε κοιμηθεί ακόμα. Υπήρχαν μέρες στις οποίες ήμουν πάρα πολύ ήρεμος γιατί επηρεαζόμουν και στενοχωριόμουν παρα πολύ από την συμπεριφορά μου. Αυτές τις μέρες λοιπόν ήμουν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου. Ίσως γιατί από την αρχή της οικογενειακής ζωής , πάντα είχα στο μυαλό μου ( και έχω) ότι θέλω να φτιάξω την τέλεια οικογένεια. Χωρίς νεύρα , μόνο με αγάπη.

Τώρα με όλα αυτά που περνάω ο μικρός συνεχίζει να είναι γκρινιάρης. Είναι λογικό να επηρεάζεται η ηρεμία μου όταν παώ σπίτι . Φοβάμαι να τον αφήνω απο τα ματια μου όταν είμαι σπίτι , μην ανέβει στο τραπέζι , στο σύνθετο , μην χτυπήσει ,αγχώνομαι πολύ.

Τέλος ειδικά τώρα που γεννήθηκε και η κόρη μου (κλείνει 1 μήνα αύριο) ήρθε να προστεθεί στην όλη μου κατάσταση και κάτι σαν επιλόχιος κατάθλιψη. Φοβάμαι να πιάσω το μωρό , να το κάνω μπάνιο , να την αλλάξω , παρόλο που όλα αυτά τα έκανα στον γιο μου και με το παραπάνω. Δεν κοιμάμαι τα βράδια , παώ και ξαπλώνω στον καναπέ γιατί έχει καποια μορφη δυσκοιλιότητας το μωρό και μουρμουρίζει το βράδυ με αποτέλεσμα σε καθε μουρμουρητό να σηκώνομαι για να δω αν είναι καλά.

Αυτά προς το παρόν. Δεν έχω κατι άλλο μέσα μου.Τα έβγαλα όλα

Να γράψω και κάτι ακόμα..Από τον Οκτώβριο έχω αλλάξει δουλεια.Από μέσα Οκτωβρίου μέχρι να με πιάσει όλο αυτό το πράγμα στα τέλη Δεκεμβρίου θυμάμαι ότι ήμουν πολύ χαρούμενος. Παρόλο που δεν είμασταν καλά οικονομικά, ήμουν παρα πολύ ηρεμος , ήμουν σε μια δουλειά στην οποία μάθαινα συνέχεια νεα πραγματα και γενικότερα ήμασταν πολύ καλά σαν οικογένεια. Ένιωθα ευνοούμενος μιας και είχα 2 δουλειες και βοήθημα εξωτερικό και περιμέναμε και καποια χρήματα τα οποία ήρθαν τέλη Γενάρη τελικά. Για αυτά τα χρήματα παλεύαμε από τον Μαιο περίπου με πολύ άγχος , τρέξιμο κλπ κλπ.

Δεν ξέρω γιατί πηγαίναν όλα τόσο καλά και ξαφνικά σε μια στιγμή κατέρευσε η ζωή μου , τα όνειρα μου.

Μόλις γύρισα από το δεύτερο ραντεβού με την ψυχολόγο. Η αλήθεια είναι πως την έχω αιφνιδιάσει γιατί πολύ απλά ξέρω τι έχω πάθει. Η βοήθεια της όμως είναι καταλυτική γιατί με ηρεμεί πάρα πολύ όταν της μιλάω. Γενικά οι σκέψεις μου έχουν ελαττωθεί αλλά έχω αυτό το μόνιμο άγχος με την θρησκεία και το φόβο μην υλοποιήσω τις πράξεις μου και μήπως όντως τα θέλω όλα αυτά.
Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν στιγμές που ηρεμώ , διαβάζοντας κάτι η κάνοντας κάτι και οι σκέψεις εξαφανίζονται. Αλλα μετά από λίγο ξανάρχονται ίσως γιατί νιώθω ενοχές ότι δεν έχω φερθεί σωστά στο παιδί μου κυρίως (εκνευρισμοί του παρελθόντος και νεύρα κυρίως). Η γυναίκα μου τον αντέχει αλλά πολλές φορές λυγίζει και αυτή. Εγώ έχω φτάσει στο σημείο να φοβάμαι να τον πιάσω.

Κατά την γνώμη σας θεωρούνται καταναγκασμοί το να γυρνάω σπίτι και να βλέπω μια παντόφλα ανάποδα (ή του παιδιού η της γυναίκας μου) και να την γυρνάω στα ίσια? Η το να αγχώνομαι όταν ανεβαίνει το παιδί κάπου και τρέχω γρήγορα (παρόλο που δεν υπάρχει κίνδυνος άμεσος) να τον πιάσω για να μην χτυπήσει? Η το να ακούω την γυναίκα μου να βήχει η το παιδί μου και να αγχώνομαι για το τι έχουν?Η το να κοιμάμαι για να διώξω τις σκέψεις μου και τις φοβίες μου παρόλο που δεν είναι ώρα ύπνου? Εδώ και 3-4 βράδια με το που πάω σπίτι κοιμάμαι γιατί δεν μπορώ να σκέφτομαι ότι μπορεί να κάνω κάτι. Και στεναχωριέμαι που αφήνω την γυναίκα μου μόνη της με 2 παιδιά να παλεύει. Εδώ σκέφτομαι να φύγω λίγες μέρες από το σπίτι και καταπιέζω τον εαυτό μου γιατί δεν μπορώ να αφήσω μόνη της την γυναίκα μου με 2 παιδιά. Φοβάμαι και τις υπογλυκαιμίες της και τρελαίνομαι.

Τέλος να αναφέρω ότι η ψυχολόγος μου σύστησε να πάω και σε ένα ψυχίατρο μηπως μου γράψει φαρμακευτική αγωγή. Θα κάνω τα πάντα για να γίνω καλά. Μέχρι και μαγνητική σκέφτηκα να κάνω μήπως οι χρόνιες ημικρανίες η κάποιο χτύπημα στο κεφάλι μου τα έχει προκαλέσει όλα αυτά.

εγραψες στο ποστ μου πριν.. διαβασα την ιστορια σου..
καταλαβα πως αυτη τη πιεση που εχω εγω δεν ειναι τιποτα μπροστα σε αυτα που εχεις περασει εσυ..
αλλα ξερεις που κατεληξα?? οτι εγω είμαι στην αρχη της ιστοριας. και εχω αποδειξεις οτι θα καταληξει εκει που κατελειξε και η δικια σου ιστορια. να σε τρελανουν με τις μ&*%^ τους. εγω παλι δεν νιωθω δυνατη ακομη για να τουσ γραψω στα παλια μου τα παπουτσια, αλλα νιωθω δυνατη για τον εαυτο μου.. ειναι λιγο περιεργο αυτο που γραφω, αλλα ετσι νιωθω. ελπιζω πραγματικα να σου πανε ολα καλα.. φαινεσαι καλος ανθρωπος για να φοβασαι πωσ υπαρχει περιπτωση να κανεις κακο η οτιδηποτε αλλο.. και να το ηθελες δεν θα το καταφερνες ποτε.
καλη τυχη σου ευχομαι.

Ποτέ δεν πρόκειται να κάνεις πράξη τις ασκημες σκέψεις που σε βασανίζουν.Πιστεύω πως πραγματικά αγαπάς και νιάζεσαι για τους άλλους.Παρ όλα αυτά ,όλοι δικαιούμαστε να θυμώνουμε ,ή να πουμε σε κάποιους που μας πρήζουν "αντε και..".Είναι ανθρώπινο.Νομίζω πως αυτό πρέπει να αποδεχτείς ,καθώς και το γεγονός πως δεν μπορούμε να έχουμε απόλυτο έλεγχο της σκέψης μας.Το ότι έχεις αξίες σπάνιες για την εποχή μας δεν σημαινει πως θα πρέπει να είσαι τέλειος ή πως οι σκέψεις σου πρέπει να είναι μόνο θετικές για όλους.Χαλάρωσε και όλα θα πάνε καλά ,σου το λέω εκ πείρας.

Quote:

---

Originally Posted by irina.gr

Ποτέ δεν πρόκειται να κάνεις πράξη τις ασκημες σκέψεις που σε βασανίζουν.Πιστεύω πως πραγματικά αγαπάς και νιάζεσαι για τους άλλους.Παρ όλα αυτά ,όλοι δικαιούμαστε να θυμώνουμε ,ή να πουμε σε κάποιους που μας πρήζουν "αντε και..".Είναι ανθρώπινο.Νομίζω πως αυτό πρέπει να αποδεχτείς ,καθώς και το γεγονός πως δεν μπορούμε να έχουμε απόλυτο έλεγχο της σκέψης μας.Το ότι έχεις αξίες σπάνιες για την εποχή μας δεν σημαινει πως θα πρέπει να είσαι τέλειος ή πως οι σκέψεις σου πρέπει να είναι μόνο θετικές για όλους.Χαλάρωσε και όλα θα πάνε καλά ,σου το λέω εκ πείρας.

---

ολοι δικαιουμαστε κ πρεπει ν θυμωνουμε ειναι λογικο αυτο κ αναποφευκτο...δεν μπορουμε να ειμαστε τελειοι ουτε να λεμε ναι σε ολα κ να συμβιβαζομαστε με τα παντα δεν θα ακουσουμε απο κανεναν το "ευχαριστω" ουτε να προσπαθουμε να μπουμε σε καλουπια κ να τρεμουμε μη χαλασουμε την εικονα μας πρεπει και αντιδρασεις να προβαλλουμε οταν πρεπει κ να επιβαλλομαστε με τον τροπο κ τη συμπεριφορα μας..η κοινωνια ειναι σκληρη κ αυτο το αντιλαμβανομαστε ολοι ξεκινωντας απ τον περιγυρο που ζουμε κ για να ανταπεξελθεις πρεπει να γινεις κι εσυ σκληρος βεβαια το χρησιμοποιεις αυτο οταν πρεπει κ οσο πρεπει...δεν ειναι κακο να εχει καποιος αξιες ισα ισα σπανια βρισκεις τετοιους ανθρωπους αλλα δυστυχως ειναι αυτοι που παραγκωνιζονται..