πόσο ακόμη ?

καλησπέρα παιδιά , καιρό τώρα παρακολουθώ το φόρουμ αλλά ποτέ δεν τολμούσα να γράψω τη δικιά μου ιστορία. Αυτό τον καιρό κλείνω ένα χρόνο περίπου με πανικούς άγχη και πολύ άσχημη ψυχολογική κατάσταση. Οι πανικοί ευτυχώς έφυγαν λίγο πριν το καλοκαίρι , όχι οτι από τότε ηρέμησα. Έχει μείνει η δύσπνοια , το τρομερό ανεξήγητο άγχος , τόσο άγχος που τρέμω , χάνω τον έλεγχο του εαυτού μου και τίποτα δεν μπορεί να αποσπάσει την προσοχή μου, και εννοείται κλάμα, κλαμα με το παραμικρό. Μου λένε καλημέρα κι εγώ κλαιω. Νιώθω οτι όλο αυτόν τον καιρό έχω αποξενωθεί από τους γύρους μου , δύσκολα τολμάω πια να βγω έξω , φοβάμαι , ξέρω ότι δεν θα περάσω καλα και οτι θα ειναι χάσιμο χρόνου. Με παρακολουθούσε ψυχίατρος για κανένα 2μηνο περίπου , αλλά σταμάτησα , δεν ένιωθα κάποια βελτίωση και ούτε κάποια φαρμακευτική αγωγή μου έδωσε. Είπε ότι είχα αγχώδη διαταραχή και μία μορφή ήπιας κατάθλιψης . Δεν ξέρω τι να κάνω πια , στη ζωή μου όλα πάνε τέλεια , υποτίθεται έπρεπε να ήμουν ευτυχισμένη , γιατί είμαι έτσι ? πόσο καιρό ακόμη θα είμαι έτσι ? ένα χρόνο τώρα πάει αυτή η κατάσταση , δεν έχω άλλη υπομονή .. και οι σκέψεις που μπαίνουν στο μυαλό μου αρχίζουν και με τρομάζουν .. έχω χάσει τελείως τον έλεγχο..

μην απελπιζεσαι ολοι πανω κατω περναμε την ιδια φαση,το οτι δεν σου ταιριαξε αυτος ο ψυχιατρος δεν σημαινει οτι δεν μπορεις να βρεις εναν αλλο ψυχολογο ψυχοθεραπευτη να σε βοηθησει..και θεωρω πολυ σημαντικο το οτι δεν πηρες χαπια.μπραβο σου...ουτε εγω περνω κανω ψυχοθεραπεια και σιγα σιγα βρισκω τι φταιει και ηρθαν οι κρισεις πανικου και οι φοβιες.αν το θες πραγματικα θα τα καταφερεις...

Γεια σου! Φαίνεται από αυτά που γράφεις ότι περνάς πολύ δύσκολα λόγω του έντονου άγχους που βιώνεις..και σίγουρα αυτή η κατάσταση σε ταλαιπωρεί και σε δυσκολεύει σε αρκετά πράγματα...Εγώ εδώ και ένα χρόνο ταλαιπωρούμαι απο το άγχος και τις κρίσεις πανικού οι οποίες ευτυχώς υποχώρησαν...
Εχεις σκεφτεί να επισκεφτείς ψυχολόγο και να κάνεις κάποια μορφή ψυχοθεραπείας?? Ισως θα μπορούσε αυτό να σε βοηθήσει ώστε να εξετάσεις καλύτερα το πρόβλημα, να προσπαθήσεις να καταλάβεις από πού προέρχεται όλο αυτό και εντέλει να προσπαθήσεις ίσως να αλλάξεις κάτι..
Η άλλη λύση είναι τα αγχολυτικά αλλά θα σου λεγα καλύτερα να τα αφήσεις ως έσχατη λύση...μόνο σε περίπτωση πολύ έντονου άγχους που δεν υποχωρεί και πάλι υπό την επίβλεψη γιατρού.....
Σκέψου πως μπορείς να βοηθήσεις τον εαυτό σου και να γίνει σιγά σιγά και πάλι η ζωή σου ευχάριστη και ανάλαφρη χωρίς αυτά που περνάς τώρα..Και να είσαι φυσικά ευτυχισμένη!!:)
Kαλή συνέχεια!!

δεν ξερω πιστευω οτι δεν θελω να βρω καποιον αλλον ψυχιατρο η εστω ψυχολογο .φοβαμαι οτι μου κανει κακο , οσο καιρο πηγαινα ολο εκεινο το διαστημα μεχρι την επομενη συνεδρεια το μυαλο μου ηταν γεματο απο σκεψεις προβληματισμους , και ολα αυτα μου εκαναν κακο , αισθανομουν χειροτερα .. γι αυτο λεω να μην βρω αλλον , λεω να το περασω μονη μου.. και ειναι ασχημο , γιατι απο τη μια εχω τοσα ατομα διπλα μου που με στηριζουν ο καθενας με τον δικο του τροπο αλλα ξερω οτι κανεις δεν μπορει να νιωσει οπως πραγματικα νιωθω , δεν μπορει κανεις να με καταλαβει , αρα οσο και να προσπαθουν κανεις δεν μπορει να με βοηθησει..

Είναι πράγματι δύσκολο να σε καταλάβουν οι άλλοι...πόσο μάλλον να σε βοηθήσουν...Προσπαθούν βέβαια, αλλά δεν μπορούν και να μπουν μες στο μυαλό σου να καταλάβουν πώς αισθάνεσαι...Είναι λιγάκι δύσκολο βέβαια να το παλέψεις όλο αυτό μόνη σου πρέπει να κάνεις πολλές υπερβάσεις..

Lacrymosa ? εσένα πως περασαν ολα αυτα ? απλα εκαναν τον κυκλο τους κι εφυγαν η ακολουθουσες καποια φαρμακευτικη αγωγη .Εκανα ψυχοθεραπεια η οποια δεν ενιωσα να με βοηθησε αρκετα, η αληθεια είναι οτι νιωθω πραγματα που δεν μπορουσα να του τα πω , δεν ενιωθα ανετα .. αυτο σημαινει κατι ? πρεπει να ψαξω να βρω καποιον αλλο που ισως να ταιριαξουμε καλυτερα ? στην αρχη ημουν πολυ αρνητικη στην ιδεα να παω σε καποιον και να πω τον πονο μου , στις πρωτες συνεδρειες αισθανομουν απαισια , εφευγα κ εκλαιγα 2 ωρες , ενιωθα οτι κατηγορω ασκοπα ατομα που με αγαπουν και αγαπαω, δεν αισθανομουν ανετα. και ειναι κ αυτος ενας λογος που δεν θελω να ξαναπαω..

Εγώ εδώ και ένα χρόνο έχω γενικευμένο άγχος με κρίσεις πανικού οι οποίες ευτυχώς άρχισαν να υποχωρούν....Ακολούθησα αγωγή με αγχολυτικά τα οποία με βοήθησαν αρκετά και σταδιακά μειώνονταν οι κρίσεις πανικού....τώρα παίρνω πλέον περιστασιακά, σε περιόδους έντονου άγχους..Δεν ξέρω πώς θα ήμουν άμα το άφηνα, αν δηλαδή είναι κάτι που πρέπει να κάνει τον κύκλο του..σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να παίζει κι αυτό....αλλά όταν δεν αντέχεις μια κατάσταση συνήθως προσπαθείς να δεις πώς θα την αντιμετωπίσεις..
Το ότι δεν σε βοήθησε η ψυχοθεραπεία που έκανες μπορεί να σημαίνει είτε ότι εσύ δεν "συνεργάστηκες" καλά, δηλαδή αν ήσουν αρνητική, έκρυβες πράγματα, δεν αισθανόσουν άνετα κτλ..ειτε το πιθανότερο μπορεί να σημαίνει ότι απλά το πρόσωπο αυτό δεν ήταν κατάλληλο να σε βοηθήσει να αντιμετωπίσεις το πρόβλημά σου και ίσως άμα ήθελες να έκανες μια δεύτερη προσπάθεια??

δεν ξερω αν θελω να ξαναμπω σ αυτη τη διαδικασια , ειχα ζητησει να μου δωσει χαπια , εστω κατι να χαλαρωνω αλλα δεν μου εδινε. η ολη κατασταση με τν ψυχολογο νιωθω οτι με φθειρει , πραγματικα δεν ξερω πια τι να κανω , νιωθω οτι κουραζω τους γυρω μου με την συμπεριφορα μου , κ οτι θα τους χασω ολους , αλλα απο την αλλη αυτο δεν ειναι στο χερι μου , ειμαι σ αδιεξοδο :(

Για να πάρεις χάπια πρέπει να επισκεφτείς ψυχίατρο αν πιστεύεις ότι θα σε βοηθήσουν....Μπορείς να δοκιμάσεις και κάποιο φυσικό αγχολυτικό για να χαλαρώνεις...
Κοίτα αν πιστεύεις ότι θα είναι ψυχοφθόρο και επίπονο για σένα να ξαναμπείς σ αυτήν την διαδικασία τότε θα πρέπει να το παλέψεις μόνη σου αλλά πίστεψέ με είναι αρκετά δύσκολο και θέλει πολύ αντοχή...
Σκέψου τι θα είναι καλύτερο για σένα....Φυσικά και δεν είναι στο χέρι σου και ούτε φταις εσύ ούτε νομίζω ότι οι άλλοι το βλέπουν έτσι....λογικό είναι να ανησυχείς μήπως τους χάσεις και πώς εκλαμβάνουν αυτοί τη συμπεριφορά σου αλλά το να σκέφτεσαι τι εντύπωση σχηματίζεις στους άλλους σου προκαλεί μεγαλύτερο άγχος οπότε μην το παίρνεις έτσι...

δεν ξερω . πρωτη φορά βρισκομαι σε τοσο άσχημη ψυχολογικη κατασταση , κι νιωθω οτι εχασα το παιχνιδι , οποτε οτι και να κανω είναι μάταιο..

Καλέ τι ηττοπάθεια και απαισιοδοξία είναι αυτή????:P
Βρε μην απελπίζεσαι έτσι κατευθείαν και πώς είσαι τόσο σίγουρη πως ότι και να κάνεις θα είναι μάταιο??
Το παιχνίδι ΔΕΝ το έχασες και είναι στο χέρι σου να το κερδίσεις και να αλλάξουν πολλά πράγματα στη ζωή σου...
Aρκεί βέβαια να προσπαθήσεις...

ναι ξερω οτι με τοση ηττοπαθεια δεν θα προχωρησω ποτε , αλλα ειλικρινα δεν εχω διαθεση και κουραγιο ουτε τον ιδιο μου τον εαυτο να βοηθησω ..

Quote:

---

Originally Posted by mavrompizelo

δεν ξερω αν θελω να ξαναμπω σ αυτη τη διαδικασια , ειχα ζητησει να μου δωσει χαπια , εστω κατι να χαλαρωνω αλλα δεν μου εδινε. η ολη κατασταση με τν ψυχολογο νιωθω οτι με φθειρει , πραγματικα δεν ξερω πια τι να κανω , νιωθω οτι κουραζω τους γυρω μου με την συμπεριφορα μου , κ οτι θα τους χασω ολους , αλλα απο την αλλη αυτο δεν ειναι στο χερι μου , ειμαι σ αδιεξοδο :(

---

σίγουρα κάποια στιγμή θα κουράσεις τους γύρω σου, αλλα το κυριοτερο είναι πως θα κουράσεις τον εαυτό σου.
Το ότι δεν είναι στο χέρι σου είναι το μεγαλύτερο άλλοθι για να κάθεσαι και να βιώνεις όλη αυτή τη δυστυχία περιμένοντας να έρθει η λύση από τον ουρανό.
Το ότι δεν πήγε καλά με ένα γιατρό δεν σημαίνει πως όλοι είναι ίδιοι. Έχω διαβάσει από άτομα εδώ μέσα πως άλλαξαν δέκα γιατρούς μέχρι να βρουν τον κατάλληλο. Σταμάτα να κλαις και κοίτα να το λύσεις και αυτό θα γίνει μόνο αν πας σε κάποιον ειδικό. Δεν είναι κρύωμα αυτό που περνάς και θα κάνει τον κύκλο του. είναι μια κατάσταση που πρέπει να αντιμετωπίσεις, γιατί χωρίς να θέλω να σε τρομάξω, όσο περνάει ο καιρός μόνο χειρότερα μπορεί να γίνουν τα πράγματα, αν και πιστεύω πως αυτό θα το έχεις ανακαλύψει και η ίδια.

Μavrobizelo, και εγώ τα ίδια περνάω, όπως και πολλοί άλλοι απ' ότι διαβάζω στο forum πάνω κάτω τα ίδια περνάνε ή έχουν περάσει στο παρελθόν. Είναι πολύ δύσκολο για τους άλλους να μας καταλάβουν αν δεν το έχουν ζήσει. Θέλω να σου πω ότι και εγώ είχα τα ίδια συμπτώματα για χρόνια, απλώς κάποιες φορές κατάφερνα να τα ξεπερνάω μόνη μου και κάποιες άλλες φορές ήταν πολύ έντονα, έκλαιγα όλη μέρα και έκανα άσχημες σκέψεις όπως κι εσύ. Έτσι απομακρύνθηκα από όλους τους φίλους μου, αλλά δεν με πειράζει και πολύ γιατί πιστεύω ότι αν ήταν αληθινοί φίλοι θα μπορούσα να τους μιλήσω για το πρόβλημα μου χωρίς να φοβάμαι. Καταλαβάινω ότι νιώθεις πως είσαι σε αδιέξοδο, και εγώ το ίδιο νιώθω. Πριν από μια εβδομάδα και αφού η κατάσταση με εμένα έχει φτάσει πια στο απροχώρητο, πήρα την απόφαση να πάω σε ψυχίατρο. Πρέπει να σου πω ότι μέχρι τώρα ήμουν πολύ αρνητική με τους γιατρούς και τα φάρμακα αλλά πιστεύω ότι είναι η πιο σωστή λύση. Ούτε εγώ έχω κουράγιο να πάω στο γιατρό και φοβάμαι πολύ. Έχω αγχωθεί γιατί φοβάμαι μήπως δεν τον εμπιστευτώ, μήπως δεν με βοηθήσει κλπ. όμως θέλω να ζήσω και να κάνω πράγματα στο μέλλον, και όσο αυτή η κατάσταση διαιωνίζεται παραμένουμε στα ίδια και τα χρόνια περνάνε γρήγορα. Σκέψου πόσα πράγματα χάνουμε παραμένωντας σε αυτή τη κατάσταση! Αν δεν σου κάνει αυτός ο γιατρός, πήγαινε σε κάποιον άλλο, ίσως σε κάποια γυναίκα αν νιώθεις πιο άνετα να μιλήσεις. Ξέρω ότι έχεις απογοητευτεί, και εγώ είχα πάει σε έναν γιατρό παλιά και επειδή δεν ήταν καλός το είδα αρνητικά και πέρασαν 3 χρόνια να προσπαθώ να το παλέψω μόνη μου. Όμως απ' ότι κατάλαβα δεν παλεύεται έτσι, θέλουμε βοήθεια ειδικού για να μπορέσουμε να βγούμε από αυτή τη κατάσταση γιατί με το χρόνο χειροτερεύει και γίνεται μόνιμη. Σημασία έχει ότι θέλεις να το παλέψεις. Kαι να μην φοβάσαι ότι θα τους χάσεις όλους από γύρω σου, αν σε αγαπάνε αληθινά δεν θα τους χάσεις! Μην σε νοιάζει για τους άλλους, αυτή τη στιγμή προέχει ο εαυτός σου! Σου τα γράφω αυτά γιατί το ίδιο θα κάνω κι εγώ. Αν δεν μου κάνει αυτός ο γιατρός θα πάω σε άλλον και μετά σε άλλον αν χρειαστεί, μέχρι πάρω τη βοήθεια που πρέπει. Πρέπει να είσαι δυνατή και να σκεφτείς ότι το κάνεις για εσένα! Έχεις κάνει εξετάσεις για θυροειδή? Νομίζω ότι πολλές φορές και ο θυροειδής, όταν δεν λειτουργεί σωστά, επηρεάζει τη ψυχολογία μας.

ναι , απο υγεια ειναι ολα οκ , ουτε θυροειδη ουτε τιποτα ! το ξερω οτι πρεπει να κανω αυτο που λες αλλα νιωθω οτι οσες προσπαθιες κ αν κανω ολες ειναι ματαιες και η αληθεια ειναι οτι εχει λιγο καιρο που εγκατέλειψα , με κουρασε πολυ η ολη κατάσταση και δεν ημουν συνιθισμενη στα δυσκολα..

Νομίζω ότι τα παλαιότερα μέλη εδώ θα ξέρουν να σε κατατοπίσουν καλύτερα, εγώ είμαι καινούργια στο forum και απλά γράφω από προσωπική εμπειρία γιατί περνάω την ίδια κατάσταση με εσένα. Πιστεύω ότι δεν πρέπει να παραιτηθείς, η κατάθλιψη μας κάνει να τα βλέπουμε όλα μαύρα όμως δεν νομίζω ότι είναι αυτή η πραγματικότητα. Το θέμα είναι να βρούμε κάποιον καλό γιατρό που θα μπορέσει να μας παρακινήσει να βγούμε από αυτό. Πίστεψε με και εγώ έχω πολύ άγχος και φοβίες και νιώθω απαισιοδοξία, είπα όμως ότι δεν πάει άλλο η κατάσταση και κάνω καθημερινά προσπάθεια για να πείσω τον εαυτό μου ότι χρειάζομαι βοήθεια, για να μην κάνω πίσω. Σκέψου ότι είναι και άλλοι που νιώθουν έτσι, κάποιοι είναι σε χειρότερη ψυχολογική κατάσταση από εμάς και το παλεύουν. Εγώ αυτό σκέφτομαι και παίρνω δύναμη.

καλη μου μην τα παρατας!αναζητησε βοηθεια θα δεις οτι θα σου κανει καλο!μπορει αυτος που πηγες να ηταν αχρηστος και να μην μπορουσε να σε καταλαβει αυτο ομως δε σημαινει οτι ειναι ολοι ετσι!δεν ειναι τυχαιο που ολα τα παιδια που σου μιλξσαν σου ειπαν το ιδιο!

ενα χρονο ειπες ε?εμεις πως αντεξαμε 3 και 10 και αλλοι μια ολοκληρη ζωη???...ακου σε αυτα που λες αναγνωριζω αυτα που ελεγα εγω στν πρωτο χρονο τν κρισεων και του αγχουσ...τυπου...γιατι να βγω?αφου θα περασω χαλια?γιατι να χορεψω?αφου δεν με ευχαριστει τπτ...γιατι να κανω αυτο,εκεινο το αλλο?αφου ολοι οι δρομοι οδηγουν στο τελος...(μου ειχε κολησει η φοβια του θανατου)..και απλα μου λεει η μανα μου ενα πρωι...ε τοτε γιατι να πιεις νερο???αφου ολοι θα πεθανουμε....χαχαχ ηταν την ωρα που πηγαινα να πιω νερο πολυ διψασμενη...και πεφτω κατω απο τα γελια και ξαφνικα ξυπναω...και αμεσως μου φυγαν οι ιδεες περι ματαιοτητας τω παντων...για αυτο ξυπνα,παρε τα πανω σου και αντιμετωπισε το...θελει τσασγανο δεν θελει παραιτηση και λυπηση...επισης κανεις απο μασ που το βιωνουμε δεν ηταν παντα ετσι...εγω τα εγραφα ολα κανονικα..δεν σκεφτομουν τπτ..και ξαφνικα γεμισα αγχος και κρισεις πανικου...και κανεις δεν ξερει ποτε θα φυγουν ολα αυτα...απλα στο χερι μας ειναι να τα αντιμετωπιζουμε,να μαθουμε να ζουμε με αυτο αλλα να το χουμε καταχονιασμενο πισω πισω στ μυαλο μας...οταν ξεσπαει..αστο να ξεσπαει...σε λιγο καιρο θα μαθεισ και θα λες να τωρα περναω κριση πανικου αλλα ξερω τι ειναι και οτι δε με σκοτωνει...και τσουπ τελειωνει...;)..υπομονη και δυναμη και φυσικα δεν εισαι μον σου...κοιτα ποσοι ειμαστε εδω...και ποσοι αλλοι ακομα εκει εξω...;)