http://www.youtube.com/watch?v=VrSuCc50QjΑΜΑ ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ ΝΑ ΤΟΥ ΠΕΙΤΕ ΝΑ ΜΗΝ ΒΓΕ

Τι να πω.....
Υπαρχουν λογια? ειναι πονος? ειναι σιδερο που καει? ειναι δακρυα που ουτε στα ματια δεν ανεβαινουν γιατι τα πνιγει και αυτα ο πονος.

Ενας πολυ μεγαλος ερωτας πεθανε.........
Ενας υπεροχος ανθρωπος εφυγε......
Λεω στον κοσμο οτι εχασα τον αντρα μου.
Αλλα η λεξη ειναι ξενη και ψυχρη.
Ηταν ο εραστης μου, ο φιλος μου, ο συντροφος μου... ΗΤΑΝ!!!!!!!!!!!!

Στη μεση ενος μικρου σπιτιου που χω νοικιασει,
το γελιο ενος μωρου παιδιου μ εχει αγκαλιασει.
τα ζητησα ολα απ τη ζωη μου
τα πληρωσα με την ψυχη μου

13 μερες σημερα!
καλως σας βρηκα μετα απο ενα χρονο μακρια σας.
Ηρθα παλι σε εσας που με ακουγατε
Ηρθα παλι σε εσας που με παλευατε και με αγκαλιαζατε
Ηρθα με πονο.
Κανεις δεν μπορει να τον παρει το πονο.
Μονο να με βοηθησετε να αντεξω αυτη την απεραντη θλιψη

μπουμπουρινα τι εγινε κοπελα μου?το μωρο καλα ειναι?
λυπαμαι παρα πολυ :( δεν σου αξιζει αυτο!:(

Εχασα τον Τακη μου, την αγαπη μου τον μεγαλο ερωτα της ζωης μου, τον αντρα μου και πατερα του παιδιου μου. Πριν 13 μερες!

μπουμπουρινα πεθανε ο ανθρωπος η χωρισες? δεν ειναι 100% σαφες.

Πεθανε, μεσα στα χερια μου, μεσα σε 35 λεπτα εχασα τα παντα!

Λυπαμαι παρα πολυ οτι κιαν πουμε δεν 8α σου παρει τον πονο....

Αχ βρε Πανικούλα το ξερω αλλα ακομα δεν θελω να το πιστεψω.

Λυπάμαι καλή μου, είναι πολύ νωρίς ακόμη..
δε σε ξέρω θέλω να σου πω όμως ότι πρέπει να το περάσεις όλο αυτό , να θρηνήσεις..
όμως μην αφήσεις τον εαυτό σου, έχεις ένα παιδάκι που σε χρειάζεται γιατί και αυτό πονάει.

ειναι μονο 3 χρονων και ολο με ρωταει που ειναι ο μπαμπας, που πηγε?

μπουμπου συλλυπητηρια! τα λογια πολυ φτωχα, σε τετοιες περιπτωσεις προτιμω τη σιωπη.
υπομονη, να εκφραζεις το πενθος σου κ την στενοχωρια σου κ με τον καιρο λογικα θα απαλυνουν τα συναισθηματα.

(θεωρητικα τα λεω, βεβαια, γιατι απο πενθος δεν εχω χασει καποιον πολυ κοντινο μου)

θα κανει τον κυκλο του και αυτος ο πονος , οπως ολοι ...και καποια στιγμη 9α ανακουφιστεις...αλλα μεχρι τοτε...να κλαψεις και να ξεσπασεις...να προσευχεσαι και να μιλας στο θεο...ακομα και στις εικονες αν εχεις σπιτι σου, να μιλας...βοηθαει...Συλληπητηρ ια

Boubourina!!!!

απιστευτο!!!! εχω μεινει!!!! τα συλληπητηρια μου κοπελα μου!!!!! πω ρε!!!! τι μας επιφυλασσει η ζωηη!!!!

πω ρε παιδι μου!!!! τι εγινε? πως εφυγε??? πως??? πως εισαι τωρα???

ειναι κανεις κοντα σου???

τα παιδια ειχαν φυγει η μενατε ολοι μαζι???

πως εγινε???

συγγνωμη που ρωταω πολλα! ειλικρινα εχω παθει σοκ!!!!

όταν μου στειλες εκείνο το μνμ, νόμιζα πως επέστρεψαν τα ίδια, τα χαζά καθημερινά προβλήματα που μερικές φορές μας παρασύρουν και χάνουμε το πραγματικό νόημα...
έχω σοκαριστεί πραγματικά, θα γράψω κάποια άλλη στιγμή.

Συλληπητηρια ...δεν ξερω τι αλλο μπορω να πω.

Συλληπητήρια και κουράγιο... Αν θες να μιλήσεις μη διστάσεις!

τα θερμα μου συλληπητηρια για την απωλεια σου,οπως σου ειπε και ο απο πανω οσο μπορεις να μιλας για αυτο ,μην το κρατας μεσα σου....

καιγομαι παιδια, καιγομαι............

Τα παιδια νμαζι μας τα ΣΚ. ειναι φοιτητες τωρα. Αλλα απο το χαμο του μεχρι και σημερα ειναι συνεχεια μαζι μου ευτυχως. Τωρα δεν εχουμε πια αυτον που μας ενωνε αλλα ολοι νιωθουμε οτι εχουμε ο ενας τον αλλον. Με βοηθουν πολυ με το μωρο. Ειναι πλαι μου αν και ποτε στην ζωη μου δεν το ονειρευτηκα..... ηταν αναγκη να γινει αυτο για να νιωσω την αγαπη τους? Η μικρη μολις εφυγε τωρα. Ειπιαμε ενα ποτηρι κρασι και υποσχεθηκαμε οτι δεν θα χωρισουμε ποτε. Ο μεγαλος εφυγε απο κοντα μου την Πεμπτη αφου τον διαβεβαιωσα οτι ειμαι καλα. Στελνει μνμ καθε μερα. Ειναι καταπληκτικα παιδια. Αλλα δεν εχουμε πια κοντα μας αυτον που μας ενωσε σε αυτη τη ζωη! δεν εχουμε κανεναν παρα μονο ο ενας τον αλλον.

μπι...μιλα.....μοιρασου το.....

μπουμπου!συλληπητηρια και γω επαθα σοκ τωρα!ευτυχως που εχεις αυτα τα παιδια διπλα σου και σε στηριζουν!ειναι πολυ σημαντικο κατι τετοιες στιγμες!
πες μας τι συνεβη!βγαλτο απο μεσα σου!

13 Χρονια μαζι και 13 μερες χωρια! και τι δεν εκανα για να ζησω μαζι του. Ολους τους αψηφησα και ολα, τιποτα δεν υπολογισα, τιποτα τιποτα τιποτα γονεις φιλους κοσμο.... τον αγαπησα με ολο μου το ΕΙΝΑΙ. Και εκεινος το ιδιο. τα ξερετε οι παλιοι. Ενας ερωτας βγαλμενος απο βιβλιο. μεχρι και πριν 13 μερες. Ελεγα καμμια φορα οταν δεν τα πηγαιναμε καλα οτι θα τον χωρισω και μετα θα ξαναγινουμε εραστες. Ποτε δεν σκεφτηκα την ζωη μουχωρις αυτον. Ποτε!
Ουτε παιδια ηθελα μεχρι που εζησα με τα παιδια του. Και τοτε αποφασισα οτι ηθελα ενα παιδι μαζι του. ενα παιδι που θα το μεγαλωναμε μαζι, μεσα στην αγαπη μας, παιδι γεννημενο μεσα απο την καρδια μας. Μου λενε οτι ειμαι τυχερη που εχω ενα κομματι απο εκεινον το παιδι μας. Μα ενα παιδι δεν ειναι σουβενιρ για να θυμασαι τις διακοπες!!!!!!!!!!!!!!! επρεπε να το μεγαλωσουμε μαζι να το μαθουμε απο την αγαπη μας οχι να παλευω με μωρα στον παιδικο σταθμο που ηδη αρχισαν το εμεις εχουμε μπαμπα και εσυ δεν εχεις!!!! τι εφιαλτης ειναι αυτος?

Σαββατο πριν την Καθαρη Δευτερα.......:
Το πρωι πηγε και μου ψωνισε θαλασσινα για την Κ. Δευτερα. Μετα πηγε αθηνα βολτα με ενα φιλο. Ηρθαν το μεσημερι και φαγαμε
4.00: Μου ειπε να παω να ξαπλωσω να ειμαι φρεσκια για το βραδυ γιατι θα πηγαιναμε σε ενα χορο και θα κραταγε εκεινος τον μικρο. Του ειπα δεν πειραζει, ο μικρος θα κοιμηθει ετσι και αλλιως για μεσημερι. Πηγα στο κρεββατι του μικρου και με πηρε ο υπνος.
5.30 με χτυπαει στην πλατη. Ξυπνα Μπουμπουρινα. Νομιζα οτι ηθελε να παω στο κρεββατι μας αλλα τον ειδα να πηγαινει στην κουζινα και τον ακολουθησα. Δεν νιωθω καλα μου ειπε. τι εχεις τον ρωτησα. ειμαι μουσκεμα και εχω δυσπνοια. του πηρα την πιεση ειχε 12.5 και 20! τρομαξα, τον ρωτησα τι να κανω ( ειχε πατερα και μανα καρδιακους) μου ειπε να ζητησω απο τους απο κατω που ειναι ηλκιωμενοι ενα υπογλωσσιο. Ρωτησα τον παππου ποσο να περιμενω και μου ειπε 15 λεπτα.
5:45 ξαναμετραω την πιεση ειναι 10 και 16.5 - με ξεγελασε- μου ειπε οτι νιωθει καλυτερα. Πηρα τον γιατρο και μου ειπε να τον παω σε 20 λεπτα στο ιατρειο για καρδιογραφημμα. ειναι διπλα μας το ιατρειο και του ειπα να χαλρωσει 10 λεπτα στο κρεββατι και μετα να φυγουμε. παιρνω την μητερα μου να εθει να κρατησει το παιδι και παω στην κουζινα και αναβω τσιγαρο. Ακουω εμετο και τρεχω στην κρεββατοκαμαρα. Ειναι μαυρος και εχει ρογχο. ξαναπαιρνω το γιατρο σαν τρελη. μου λεει δωστου μια δυνατη γροθια στο στηθος και γυρνα τον στο πλαι. ο μικρος εχει ξυπνησει και χοροπηδαει στο κρεββατι πισω απο το κεφαλι του. του λεω να κατεβει απο το κρεββατι και με ρωταει γιατι. του λεω ο μπαμπας δεν ειναι καλα. μου λεει να τον κανει "μακια" να του περασει. Με το ενα ματι κοιταω τον μικρο που το φιλαει στο μπρατσο και με το αλλο βλεπω τον αντρα μου που φευγει. Εχω παγωσει. Ξερω οτι εχει τελειωσει αλλα κοιταω τον μικρο και σωπαινω. Οι απο κατω δεν ηρθαν να βοηθησουν γιατι ειναι καρδιακοι και φοβηθηκαν μην παθουν κατι. Τον κραταω νεκρο και ξαναπαιρνω τη μαμα μου. Νομιζω οτι φωναξα... δεν θυμαμαι... μαμα τον εχασα, τον αντρα μου τον εχασα. Η μαμα μου τσιριξε. ειμαι ακομα μονη μου με την αγαπη μου στην αγκαλια και τον μικρο να με κοιταει. ουτε ενα δακρυ. Μετα ηρθαν ολοι, η μαμα μου, ο γιατρος, μιαφιλη και .........

Ο γιατρος μου ειπε να ρωτησω τους συγγενεις λογω αλλης συζυγου, παιδιων... αν θελουν νεκροψια πριν μου δωσει πιστοποιητικο.ακομα βρισκεται στο κρεββατι νεκρος.πηρα την αδελφη του. μου ειπε παρε το χαρτι γρηγορα. μετα πηρα τα παιδια. το ενα Πατρα στο καρναβαλι το αλλο Αθηνα. Ο μπαμπας ειναι πολυ σοβαρα και πρεπει να ερθεται αμεσως. Μετα πηρα τη μαμα τους. Της ειπα να ερθει στο σπιτι οσο πιο γρηγορα μπορει να συμπαρασταθει στα παιδια. Ηρθε μονο την αλλη μερα στην κηδεια! Μου ειπαν οτι θα ερθει το γραφειο τελετων και αν θελω να περασω λιγη ωρα πλαι του πριν τον παρουν. Πηγα στο κρεββατι και ξαπλωσα διπλα του. του σκουπισα τον εμετο. Εκεινος ο μαυρος ανθρωπος που ειχε παγωσει δεν ηταν ο αντρας μου, δεν ενιωθα τιποτα.

εχω συγκινηθει πραγματικα και σκεφτομαι δυο πραγματα.ποσο σκληρη και αδικη μπορει να ειναι η ζωη και πως καθε μερα χρειαζεται να λεω στους ανθρωπους μου ποσο πολυ τους αγαπαω γιατι ποτε δεν ξερω η επομενη μερα τι θα φερει.......................πραγματι� �α

boubourina συλληπητήρια και από μένα.

Νιώθω αμήχανα γιατί πραγματικά με άγγιξαν πολύ τα μνμ σου κ κυρίως αυτό που σου συνέβη (είχα παρακολουθήσει παλιά σου θέματα άσχετο που δε συμμετείχα κ απλά με την πρώτη όψη ακούγεται σαν απίστευτο! ). Δεν έχω λόγια που μπορώ να πω ωστε να προσφέρω έστω κάτι.
Δεν έχω βιώσει απώλεια πολύ κοντινού μου ανθρώπου ως στιγμής και σίγουρα δε μπορώ να καταλάβω, μόνο φαντάζομαι ότι πρέπει να είναι πολύ δύσκολο αυτό που περνάς.

Εκφράσου, μοιράσου αυτά που έχεις μέσα σου, νομίζω ότι θα σου κάνει καλό.

Μια μεγάλη διαδικτυακή αγκαλιά στέλνω.
Κουράγιο.

Πραγματικα καθε σας μνμ καθε σας λεξη με κανει να νιωθω λιγοτερο μονη. Τιποτα δεν μπορει να μαλακωσει τον πονο αυτη τη στιγμη, αλλα ξερω οτι ο χρονος θα κανει τη δουλεια του. Απλα μπαινω στο σπιτι και ο Τακης γεμιζε παντα το σπιτι με την παρουσια του, και τωρα ολη αυτη η αλλοτε εντονη παρουσια συρρικνωθηκε σε μια φωτογραφια και ενα καντηλι. Δεν μπορω να δεχτω οτι η ζωη μου ολη μεταμορφωθηκε σε ενα καντηλακι αναμμενο. Τοση σιωπη. Σε ενα σπιτι που ουτε τηλεοραση δεν αναβαμε γιατι παντα υπηρχε κατι να πουμε, να μοιραστουμε............. Τοσα χρονια μαχης για να γερασω μαζι του και θα μεγαλωσω το παιδι του μονη μου...... Και η επομενη μερα (οχι η τριτη τετερτη, η επομενη στην κυριολεξια) να μην ειναι μερα θρηνου αλλα αγωνας επιβιωσης και δεν μπορεις να κλαψεις γιατι αν σπασεις σε κομματια κανεις δεν μπορει να σε μαζεψει και τα χειλη γινονται μια ισια γραμμη

τα θερμα μου συλλυπητηρια ευχομαι να ειστε ολοι καλα και να τον θυμαστε.Κουραγιο

μπι....καλημέρα.
Όπως έχασες τον Τάκη, έτσι χάσαμε τη μαμά, μόλις 55, σε δέκα λεπτά και χωρίς κανένα ιστορικό καρδιάς. Εγώ δεν το έζησα, το έζησε ο αδελφός μου και δεν ξέρω αν μπορέσει να ξεκαρφωθεί απ το μυαλό του ποτέ.

από προσωπική εμπειρία λοιπόν, δεν υπάρχει τίποτα που να σε κάνει να νιώσεις καλύτερα, ή να σε παρηγορήσει.
Η μόνη περίπτωση θα ήταν να γυρίσει, αλλά είναι και η μόνη που δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ.
Εμένα προσωπικά με βοήθησαν πολύ οι φίλοι μου. Μίλαγα και μιλάω πολύ, το έκανα κομματάκια μέσα μου και το μοίραζα γύρω-γύρω.
Κάνε το ίδιο. ΄Φτάξε το δικό σου ημερολογιο πένθους εδώ μέσα. Όποτε μπουκώνεις, γράφε. Εδώ θα είμαστε να μιλάμε και να μη νιώθεις μόνη σου.
Το μόνο που να μην κάνεις είναι να κλειστείς στον εαυτό σου. Θα τρελλαθείς.

Δεν είναι που φεύγεις και όλα τελειώνουν, δεν είναι που τώρα τα μάτια βουρκώνουν. Δεν είναι που μένει σε 'μένα ο πόνος και χάνονται οι μέρες, οι ώρες, ο χρόνος. Μα είναι που πρέπει εγώ να ξεχάσω, εγώ να πονέσω, μονάχη να κλάψω. Δεν είναι που φεύγεις και τώρα σε χάνω, δεν είναι που πρέπει να δω τι θα κάνω. Δεν είναι η πίκρα που έχω στο στόμα, δεν είναι που θέλω τα χείλη σου ακόμα.

http://www.youtube.com/watch?v=yOPQoRvpg48

α ρε boubourina!!! ειλικρινα τοσο απιστευτο μου φαινεται!!!! απιστευτο!!

εχεις στηριξη απο κανεναν ?

κουραγιο..δεν υπαρχουν λογια.

Τεράστια απώλεια βρε κοριτσάκι, και ο τρόπος που έχασες τον άνθρωπό σου τρομερά επώδυνος... Συλληπητήρια και πάλι, κάνε ό,τι μπορείς για να βγάζεις από μέσα σου τον πόνο που νιώθεις και κυρίως μην επιβαρύνεις τον εαυτό σου με περιττά άγχη και σκέψεις αυτές τις πρωτες μέρες. Ό,τι και να πω ωχριά μπροστά στα συναισθήματα που νιώθεις αλλά, πραγματικά εύχομαι μέσα από την καρδιά μου ό,τι θα μπορούσε να σε κάνει να νιώσεις λίγο καλύτερα και να σε ανακουφίσει λιγάκι.

Ξερω οτι δεν χωραν πολλα λογια, σε ενα χαμο δικου σου αγαπημενου ανθρωπου ,και τιποτα δεν ανακουφιζει.
Αλλα θα κανω μια μικρη προσπαθεια και γω ,και θα σου πω,να δωσεις οσο χρονο χρειαστει στον εαυτο σου να θρηνησει τον ανθρωπο σου Χωρις να βιαστεις χωρις να κρυψεις τα συναισθηματα σου ,για να στηριξεις τους αλλους Εκφρασου οπως μπορεις ,ζητα οτι νομιζεις οτι σου χρειαζεται ,δωσε οσο μπορεις Ολο αυτο το μοιρασμα ,το κανει καπως ευκολοτερο.

Νιωθεις οτι κανενας δεν μπορει να σου παρει τον πονο σου τωρα ,Αλλα εναι μικρο το διαστημα της απωλειας καλη μου ,και κανενας δεν μπορει να ειναι προετοιμασμενος γ αυτην Ποσο μαλλον αν ειναι και ξαφνικη
Αλλα πιστεψε με ,δεν θα ειναι παντα ετσι ,γλυκαινει με τον καιρο αυτος ο πονος , και θα δωσει τη θεση του σιγα ,σιγα ,στις ομορφες αναμνησεις ,που θα τις κουβαλας παντα μεσα στη καρδια σου. Μεσα σου ,εκει θα ζει για παντα ο ανθρωπος σου .
Εκει που ζουν οι αγαπημενοι ολων μας ,στις καρδιες μας.

Συλληπητηρια
καλη δυναμη σου ευχομαι ολοψυχα.

Καλή μου Μπου,
Μέσα απ' τη καρδιά μου, θερμά συλλυπητήρια για την αναπάντεχη απώλεια, είναι απίστευτο πως οι ζωές μας από τη μια στιγμή στην άλλη μπορούν να αποκτήσουν άλλο νόημα ή το χειρότερο να το χάσουν . Σου εύχομαι καλή δύναμη για τη συνέχεια, και να βρεις στο μεγάλωμα του μωρού σας τη διέξοδο στα αδιέξοδα της ψυχούλας σου που πενθεί....

Καλό κουράγιο καλή μου...

Νιωθω πολυ περιεργα.
Το περισσοτερο μερος της ημερας νιωθω σαν να ζω χρονια μακρια του.
Και ξαφνικα σπαω σε χιλια κομματια στην σκεψη οτι δεν θα τον ξαναδω?
Ειναι λογικο?

Καποιοι μου λετε να εκφραστω οποτε μου ερχεται με καθε τροπο
Να σας πω οτι εχω αλλαξει δουλεια εδω και 8 μηνες και οι νεοι εργοδοτες ειναι πολυ ψυχροι ανθρωποι, και δεν μου επιτρεπεται να εκφραστω θα σκεφτουν οτι στην κατασταση μου δεν ειμαι σε θεση να δουλεψω και να αποδοσω και εγω τρεμω την ανεργια με τοσες ευθυνες μιας και μονο ο μισθος μου μας εχει μεινει.
Γυρναω σπιτι και εχω ενα τριχρονο παιδακι που διαρκως με ρωταει .,...τωρα θα κλαψεις παλι μαμα? και παρακολουθω πολυ στενα την συμπεριφορα του γιατι ο μικρος περνουσε ΟΛΕΣ τις ωρες της ημερας εκτος απο τις ωρες του παιδικου σταθμου με τον μπαμπα του και εχει συνηθισει να τα κανει ολα μαζι του.
Στις 11 που παει για υπνο ο μικρος αφου εχω χορεψει! τραγουδησει! παιξει! (αληθινη ηθοποιος) μαζι του νιωθω ενα ρακος ετοιμη να καταρρευσω απο την κουραση αλλα δεν επιτρεπω στον εαυτο μου να κλαψει γιατι θα ξενυχτησω και δεν θα τα βγλαω περα την επομενη μερα! και ο πονος δεν εχει διακοπτη να τον θαβεις βαθια μεσα σου και να πατας ενα κουμπι να βγει 11:30 με 12:00 και μετα τελος.

και ετσι με καμμια βαλεριανα και ισως 2-3 φορες ενα αταραξ (δεν ειχα παρει ποτε πριν τιποτα) πεφτω στο αδειο κρεββατι με το μυαλο εντελως κενο. Ουτε ονειρα ουτε εικονες τιποτα!
Δεν ξερω που θα με βγαλει αυτο, αν θα ξεσπασω αργοτερα ή αν θα συνηθισω να ζω ετσι.

Νομίζω δεν υπάρχει δυσκολότερη κατάσταση. Ό,τι και να σου πω θα είναι λίγο. Κάποια στιγμή θα ξεθυμάνει, αλλά είναι πολύ νωρίς ακόμα.
Καλό κουράγιο.

Θα έρθει η στιγμή που εσύ και το παιδάκι σου, θα καταφέρετε να ισορροπήσετε…
Έως τότε εύχομαι να βρεις το χρόνο και το χώρο για να βιώσεις το πένθος σου…
Θερμά συλλυπητήρια…

Quote:

---

Originally Posted by boubourina

Νιωθω πολυ περιεργα.
Το περισσοτερο μερος της ημερας νιωθω σαν να ζω χρονια μακρια του.
Και ξαφνικα σπαω σε χιλια κομματια στην σκεψη οτι δεν θα τον ξαναδω?
Ειναι λογικο?

Καποιοι μου λετε να εκφραστω οποτε μου ερχεται με καθε τροπο
Να σας πω οτι εχω αλλαξει δουλεια εδω και 8 μηνες και οι νεοι εργοδοτες ειναι πολυ ψυχροι ανθρωποι, και δεν μου επιτρεπεται να εκφραστω θα σκεφτουν οτι στην κατασταση μου δεν ειμαι σε θεση να δουλεψω και να αποδοσω και εγω τρεμω την ανεργια με τοσες ευθυνες μιας και μονο ο μισθος μου μας εχει μεινει.
Γυρναω σπιτι και εχω ενα τριχρονο παιδακι που διαρκως με ρωταει .,...τωρα θα κλαψεις παλι μαμα? και παρακολουθω πολυ στενα την συμπεριφορα του γιατι ο μικρος περνουσε ΟΛΕΣ τις ωρες της ημερας εκτος απο τις ωρες του παιδικου σταθμου με τον μπαμπα του και εχει συνηθισει να τα κανει ολα μαζι του.
Στις 11 που παει για υπνο ο μικρος αφου εχω χορεψει! τραγουδησει! παιξει! (αληθινη ηθοποιος) μαζι του νιωθω ενα ρακος ετοιμη να καταρρευσω απο την κουραση αλλα δεν επιτρεπω στον εαυτο μου να κλαψει γιατι θα ξενυχτησω και δεν θα τα βγλαω περα την επομενη μερα! και ο πονος δεν εχει διακοπτη να τον θαβεις βαθια μεσα σου και να πατας ενα κουμπι να βγει 11:30 με 12:00 και μετα τελος.

και ετσι με καμμια βαλεριανα και ισως 2-3 φορες ενα αταραξ (δεν ειχα παρει ποτε πριν τιποτα) πεφτω στο αδειο κρεββατι με το μυαλο εντελως κενο. Ουτε ονειρα ουτε εικονες τιποτα!
Δεν ξερω που θα με βγαλει αυτο, αν θα ξεσπασω αργοτερα ή αν θα συνηθισω να ζω ετσι.

---

Έχεις δίκιο boubourina, υπάρχουν αντικειμενικές δυσκολίες που δε σου επιτρέπουν να αφεθείς και να βιώσεις το πένθος που έχεις μέσα σου.

Γράφε τουλάχιστον τις σκέψεις σου εδώ όταν έχεις χρόνο, μοιράσου τα με κάποιον δικό σου ένα απόγευμα που θα κρατήσει η μαμά σου το μικρό, τα σαββατοκύριακα, πήγαινε σε έναν ψυχολόγο.
Νομίζω όντως πως καλύτερα είναι να μοιράζεσαι τα συναισθήματά σου με έναν δικό σου άνθρωπο παρά στις 11+ που πέφτεις για ύπνο κομμάτια να σου βγαίνει όλο το φορτίο ανεξέλεγκτα. Ο πόνος γλυκαίνει όταν τον μοιραζόμαστε και ο δικός σου που είναι τόσο βαρύς θέλει κ κάποιον να σου κρατάει το χέρι.
Μέχρι να περάσει η πολύ φουρτούνα τουλάχιστον.

Ανθρώπους αγαπημένους κοντά σου και τρόπους να μπορέσεις να εκφραστείς.

Είμαι έξω απ'το χορό, σκέψεις μου απ'ότι μπορώ να αντιληφθώ.

boubourina, καλημέρα.

Πονάνε πολύ αυτά τα ξαφνικά, το ξέρω καλά αυτό, πονάνε και τα όχι ξαφνικά..
Λυπάμαι πάρα πολύ.

Μη ρωτάς αν είναι λογικό. Δεν έχει σημασία. Ούτε και το τι ''πρέπει''. Φυσικά και ο πόνος δεν έχει διακόπτη. Γι' αυτό μην πιέζεσαι.
Να επιτρέπεις στον εαυτό σου να κλαίει. Να σου επιτρέψεις να θρηνήσεις. Αυτό χρειάζεσαι τώρα.

Καταλαβαίνω την ανησυχία σου για τη δουλειά σου και ότι είναι ψυχροί οι εργοδότες σου, όμως μίλησέ τους, ζήτησε λίγη κατανόηση, ανθρώπινα πράγματα δηλαδή..

Κρατηθείτε γερά με το παιδάκι σου τώρα. Χρειάζεστε ο ένας τον άλλον.
Θα σου πω όμως ακόμα να μην είσαι όπως λες ''ηθοποιός'' μπροστά στον μικρό σου.
Οι κεραιούλες του τα πιάνουν όλα. Γι' αυτό μίλησέ του. Πες του ότι η μανούλα είναι λυπημένη. Άφησέ τον να είναι κοντά σου, να σε αγκαλιάσει με την αγάπη του κι εσύ να τον αγκαλιάσεις με τη δική σου. Και να μιλάς για τον πόνο σου σε όποιον άνθρωπο νιώθεις ότι είναι εκεί, δίπλα σου.

Κουράγιο και μια μεγάλη αγκαλιά από μένα..

Quote:

---

Originally Posted by boubourina

Νιωθω πολυ περιεργα.
Το περισσοτερο μερος της ημερας νιωθω σαν να ζω χρονια μακρια του.
Και ξαφνικα σπαω σε χιλια κομματια στην σκεψη οτι δεν θα τον ξαναδω?
Ειναι λογικο?

Καποιοι μου λετε να εκφραστω οποτε μου ερχεται με καθε τροπο
Να σας πω οτι εχω αλλαξει δουλεια εδω και 8 μηνες και οι νεοι εργοδοτες ειναι πολυ ψυχροι ανθρωποι, και δεν μου επιτρεπεται να εκφραστω θα σκεφτουν οτι στην κατασταση μου δεν ειμαι σε θεση να δουλεψω και να αποδοσω και εγω τρεμω την ανεργια με τοσες ευθυνες μιας και μονο ο μισθος μου μας εχει μεινει.
Γυρναω σπιτι και εχω ενα τριχρονο παιδακι που διαρκως με ρωταει .,...τωρα θα κλαψεις παλι μαμα? και παρακολουθω πολυ στενα την συμπεριφορα του γιατι ο μικρος περνουσε ΟΛΕΣ τις ωρες της ημερας εκτος απο τις ωρες του παιδικου σταθμου με τον μπαμπα του και εχει συνηθισει να τα κανει ολα μαζι του.
Στις 11 που παει για υπνο ο μικρος αφου εχω χορεψει! τραγουδησει! παιξει! (αληθινη ηθοποιος) μαζι του νιωθω ενα ρακος ετοιμη να καταρρευσω απο την κουραση αλλα δεν επιτρεπω στον εαυτο μου να κλαψει γιατι θα ξενυχτησω και δεν θα τα βγλαω περα την επομενη μερα! και ο πονος δεν εχει διακοπτη να τον θαβεις βαθια μεσα σου και να πατας ενα κουμπι να βγει 11:30 με 12:00 και μετα τελος.

και ετσι με καμμια βαλεριανα και ισως 2-3 φορες ενα αταραξ (δεν ειχα παρει ποτε πριν τιποτα) πεφτω στο αδειο κρεββατι με το μυαλο εντελως κενο. Ουτε ονειρα ουτε εικονες τιποτα!
Δεν ξερω που θα με βγαλει αυτο, αν θα ξεσπασω αργοτερα ή αν θα συνηθισω να ζω ετσι.

---

Όλα όσα νιώθεις αυτή την περίοδο είναι λογικά: έχεις πάθει μεγάλο σοκ και ο οργανισμός σου αντιδρά σε αυτό. Μην μπαίνεις στη διαδικασία να σκέφτεσαι είναι-δεν είναι λογικό. Είναι όμως πολύ σημαντικό να πενθήσεις και να το βγάλεις από μέσα σου. Στη δουλειά προφανώς δε μπορείς να το κάνεις. Στο σπίτι όμως, θα συμφωνώ με την crazy diamond, πες στο μικρό ότι είσαι πολύ λυπημένη και ότι μπορεί να κλαις πού και πού, ότι η μαμά δεν είναι καλά γιατί αγαπάει πολύ το μπαμπά και τώρα της λείπει πολύ και στενοχωριέται, ότι θα μπορείς να είσαι ξανά χαρούμενη σε κάποιο διάστημα και ότι δε θα κρατήσει αυτό για πάντα. Επίσης θεωρώ σημαντικό να κάνεις το παιδί να νιώσει ότι μπορεί κι εκείνο να εκδηλώνει τον πόνο του, είναι εντάξει αν είναι λυπημένο και το δείχνει. Γενικά να συζητάς μαζί του, όσο μπορεί να καταλάβει βέβαια, για να αισθάνεστε κοντά και να μπορεί κι εκείνο να εκφραστεί με τον τρόπο του.

Μπου μου...μόλις έπεστρεψα στο φόρουμ...κοιτα πως σε βρήκα...τα συλληπητήρια είναι πολυ λίγα...ειλικρινά δεν έχω λόγια...το μόνο που μπορώ να πω είναι να σου δώσει ο Θεός δύναμη, η ψυχή σου δυνατη και στην καρδια σου πάντα να τον έχεις..παντα να φυλάς την τρέλα που είχες για εκείνοννα θυμάσαι ότι σου άφησε κάτι απο εκείνον..το μπουμπουρινάκι...δεν ξέρω πραγματικά τι να πω..έχω σοκαριστεί..ότι και όπως μπορώ να βοηθήσω...να το ξέρεις πως είμαι εδω.με τα παιδιά στην Αθήνα, με σένα με ότι ότι μπορώ..είμαι εδω...λυπαμαι τόσο πολυ...θυμάμαι πάντα...Μπουμπουρίνα μου γλυκιά..