Printable View
καλησπέρα σε όλους. Πρόσφατα μετά από κάποια γεγονότα και αρκετες περιπλανησεις και σκέψεις για το τι πρέπει να πράξω, επισκέφτηκα εναν ψυχίατρο σε κακή κατάσταση, με τρελλο άγχος και κρισεις πανικού και εδω και κάποιους μήνες κάνω θεραπεία με αντικαταθλιπτικά. Εχω άγχος απο παιδί ενώ στο παρελθόν για αρκετά χρόνια έκανα ψυχοθεραπεία.
Καλώς σας βρήκα
καλως ηρθες και ευχομαι να μην ανοικεις για πολυ εδω,οπως ολοι βεβαια.
Δεν ειναι ταμπου ο ψυχιατρος.εχω παει και εγω, ειμαι αρρωστοφοβικη.Δε ξερεις ποσο ψυχοφθορο ειναι να ζεις συνεχεια σε αγωνια .....
Και εγω χαπακονομαι.Ας το δουμε αλλιως οπως ο χ παιρνει χαπια για τη πιεση ετσι και εμεις οι ευαισθητοι ανθρωποι θα παιρνουμε το χαπακι μας.
ποσο χρονων εισαι βρε?τι μια ζωη/?
Είμαι 34, εεε....για την ακρίβεια σε λίγες ημέρες κλείνω τα 35.
Δεν θεωρώ ταμπού τον ψυχίατρο, ούτε βέβαια τα φάρμαμα που είναι απαραίτητα για αρκετές ασθένειες. Ο μόνος μου ενδοιασμός για να πάρω χάπια ήταν το γεγονός ότι ακόμη δεν εχω γίνει μητέρα. Και πάντα φοβόμουν τι θα γίνει αν την περίοδο που παίρνω φάρμακα μείνω και έγκυος. Ομως πολλές φορές έρχεται η ίδια η ζωη και σου ανατρέπει σχέδια και ανησυχίες, μιας και για διάφορους λόγους η εγκυμοσύνη δεν αποδείχτηκε εύκολη υπόθεση για εμένα. Οπότε και το όνειρο της μητρότητας πάγωσε και άρχισε η θεραπεία. Δεν ξέρω ακόμη για πόσο καιρό θα παίρνω φάρμακα.
Ειλικρινά εύχομαι να σου φύγουν γρήγορα τα συμπτώματα του άγχους και ένας λόγος παραπάνω που το λέω αυτό, είναι το γεγονός ότι (έτσι κατάλαβα από τα γραφόμενά σου τουλάχιστον) θέλεις να γίνεις μητέρα.
εγω οσουσ ξερω και ειχαν τα συμτοματα αυτα τα ξεπερασαν. και γω μαζι. μπορει παντα να σου μενει μια ανσφαλεια αλλα να εισαι σιγουρι οτι θα το ξεπερασεις και συ. και ολα θα ερθουν με τον καιρο τους. και παιδι θα κανεις και ολα θα γινουν .απλα πανε λιγο παρα περα τα σχεδια . τωρα κανε τη θεραπεια σου και σε λιγους μηνες που θα εισαι πολυ καλυτερα θα δεις οτι ολα θα τα βλεπεισ πολυ διαφορετικα. ευχομε τα καλυτερα.
Σας ευχαριστώ πολύ για τις ευχές και τα καλά σας λόγια
Τα συμπτωματα ξεπερνιουνται αλλα θελουν το χρονο τους και μεχρι να ξεπεραστουν τελειως ειναι δυσκολο και το παλευεις πολυ εγω εχω γενικευμενη αγχωδη διαταραχη και παθαινα και κρισεις πανικου οι οποιες ναι μεν σταματησαν αλλα πηρε περιπου 1 χρονο και με αγχολυτικα ταυτιχρονα..
Lacrymosa και εγω γενικευμένη αγχώδη διαταραχη εχω. Πριν από λίγους μήνες, μετά από ενα σοβαρό γεγονός, ξεκίνησαν και οι κρίσεις. Σταμάτησαν τώρα αλλά αισθάνομαι πολύ ευάλωτη, σαν να εχει σπάσει κάτι μέσα μου το οποίο δεν πρόκειται ποτέ ξανά να "κολλήσει".
Αγχολυτικά παίρνω πια μόνο εάν είμαι χάλια.
κι εγω ετσι νιωθω τωρα που σταματησαν οι κρισεις πανικου τελειως κατεστραμμενη και εξαντλημενη....περναει μεν αλλα σε καταστρεφει...εχεις αυτην την αισθηση.....κατι σοβαρο αμα προκυψει μπορει ανα πασα στιγμη να πυροδοτησει και παλι τις κρισεις πανικου και το φοβαμαι πολυ αυτο.....
αγχολυτικα παιρνω κι εγω τωρα οταν δεν την παλευω αλλιως αλλα μεχρι να το αντιμετωπισω επαιρνα επι 1,5 χρονο ασε ειχα γινει junkie!!
Ναι εχεις δικιο, και εγώ φοβάμαι μήπως ξαναπάθω τα ίδια. Αλλά δεν μπορούμε να ζήσουμε σε γυάλινο κλουβί. Θα το παλέψουμε
Εμεις το παλευουμε αυτο μας παλευει αντε να δουμε στο τελος τι θα γινει!!
Θα νικήσουμε εμείς!
Ετσι!!!!!!!!! :)
Καλησπέρα! Κι εγώ υποφέρω από γενικευμένο άγχος. Ολα μου φταίνε. Βέβαια αντιμετωπίζω σοβαρα προβλήματα στο σπίτι. Είμαι 40 χρόνων και έχω ένα γιο με εγκεφαλική παράλυση 7 χρόνων, χωρίς ελπίδες για βελτίωση της κατάστασης του. Δεν περπατάει, δε μιλάει. Πέθανε ο πατέρας μου πριν 40 μέρες από καρκίνο και όλα αυτά έχουν πυροδοτήσει μια κατάσταση που προυπήρχε. Ο σύζυγος δεν καταλαβαίνει τι περνάω και με ειρωνεύεται επειδή επισκέπτομαι ψυχολόγο. Παίρνω και αντικαταθλιπτικά τα zoloft επειδή παθαίνω και κρίσεις πανικού. Ο ψυχίατρος με καθησυχάζει ότι δεν είναι τίποτα σοβαρό. Ο μεγάλος φόβος μου είναι μήπως τρελλαθώ ή μήπως πεθάνω. Είναι στιγμές που νιώθω χαμένη, κάνω περίεργες σκεψεις και νιώθω μακριά από όλους. Νιωθω ότι δεν είμαι ο εαυτός μου, δεν μπορώ να χαλαρώσω. Αποτέλεσμα; Ενοχλήσεις στην καρδιά και στο στομάχι. Φτερουγίσματα σαν να έχω αγωνία για κάτι. Πάνω που ηρεμώ ξαναυποτροπιάζω. Μήπως πρέπει να μάθω να ζω με αυτό; Δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω ότι μεγαλώνω και ότι σκέφτομαι διαφορετικά από ότι πριν ένα ή δύο χρόνια.
Πέννυ και εγώ είχα φοβίες μετά τις κρίσεις πανικού ότι μπορεί να τρελλαθώ. Και εγώ έχω πόνους στο στήθος λόγω άγχους πολύ πιο έντονους από ότι παλιότερα.Τα αντικαταθλιπτικά και η ψυχοθεραπεία θα σε βοηθήσουν είναι σίγουρο. Μην ανησυχείς η κατάσταση θα καλυτερέψει. Δεν πρόκειται να τρελλαθείς, αντιμετωπίζεις ούτως ή άλλως δύσκολες καταστάσεις και τα καταφέρνεις. Όσο για τον άντρα σου μη δίνεις και πολλή σημασία σε αυτά που λέει, ίσως το κάνει λόγω αδυναμίας να βοηθήσει ή ίσως νομίζει ότι με να το "υποτιμήσει" το πρόβλημα σε βοηθάει. Θελω να πω ότι μπορεί να νομίζει ότι βοηθάει, απλά το κάνει με λάθος τρόπο.
Λυπάμαι πολύ για το θάνατο του πατέρα σου, είναι σίγουρο ότι πυροδότησε την κατάστασή σου. Να μου φιλήσεις το γιο σου, τον άγγελό σου.
Αυτό που έχω καταλάβει είναι ότι σε ανθρώπους που δεν μπορούν να κατανοήσουν αυτά τα πράγματα, (κρίσεις πανικού, φοβίες ή ακόμα και τις απλές επισκέψεις στον ψυχίατρο/ψυχολόγο), καλό ίσως είναι να μην ανοίγουμε και πολλές κουβέντες - πάντα αναφορικά με αυτά τα συγκεκριμένα - γιατί το μόνο που γίνεται, είναι να μας χαλάνε την ψυχολογία.
Πέννυ και Deep Purple, κουράγιο και το κεφάλι ψηλά.
Deep Purple και Βασίλη73 ευχαριστώ για την ενθάρρυνση. Σίγουρα δεν πρέπει να λέμε πολλά σε ανθρωπους που δεν κατανοούν αυτά τα πράγματα, αλλά σε στιγμές αδυναμίας όταν δεν μπορώ να είμαι καλά αλλά ούτε και να προσποιηθώ γίνεται φανερή η κατάσταση και αναγκάζομαι να πω κάποια πράγματα. Σήμερα είμαι καλύτερα και μετά και από τις δικές σας απαντήσεις ακόμα καλύτερα. Για να δούμε για πόσο. Deep Purple τα φιλάκια στον άγγελό μου τα έδωσα. Πραγματικός άγγελος και ήρωας.
Πεννυ λυπάμαι για τον πατέρα σου..Οσο για τα άγχος πίστεψέ με τώρα έτσι νιώθεις, φυσικά και δεν θα είσαι έτσι μια ζωή...χαίρομαι που είσαι καλύτερα και θα γίνεις ακόμα καλύτερα..!!! Αντλησε κουράγιο και δύναμη απ τον γιο σου, σε χρειαζεται και τον χρειαζεσαι...ολα θα περασουν, θεμα χρονου ειναι εγω εχω ξεπερασει (πιστευω) τις κρισεις πανικου μετα απο 1,5 χρονο και ηδη νιωθω πολυ καλυτερα...με το αγχος συμβιβαστηκα και εμαθα να προσπαθω να το ελεγχω αλλα οσο παει θα υποχωρει κι αυτο ελπιζω..
Πέννυ μου σε ευχαριστώ για τα φιλιά που έδωσες στο γιο σου εκ μέρους μου!!!!!!!
Μην ανησυχείς, φάση είναι θα περάσει. Και δε χρειάζεται να "κρύβεσαι" μέσα στο ΄σπίτι σου. Ανθρωπος είσαι, και σου συμβαίνουν τόσα πολλά. Όποτε θέλεις να μιλάς, εδώ θα είμαστε!
ΥΣ Να ανάβεις κεράκια στον πατέρα σου. Για την ψυχούλα του.
Βασίλη σε ευχαριστώ για τα ενθαρρυντικά λόγια.Να 'σαι καλά
Οι πόνοι στο στήθος έχουν γίνει πολύ ενοχλητικοί. Και αυτο που με προβληματιζει ειναι ότι κάποιες φορές είναι σα να λειτουργεί το σώμα μου αυτόνομα, με πιάνουν πόνοι χωρίς να ειμαι αγχωμένη ή να σκέφτομαι κάτι δυσαρεστο. Καλά αν στεναχωρηθω για κάτι, δεν το συζητώ....
Σε λίγες ημέρες θα επισκεφτώ και τον ψυχίατρο για να τα πούμε απο κοντά, ίσως χρειαστεί να αυξηθεί η δόση του αντικαταθλιπτικού.
Να αυξηθεί η δόση του αντικαταθλιπτικού λες..... εσύ κατέβαλες προσπάθεια με τις δικές σου δυνάμεις να το νικήσεις ή έχεις υποκαταστήσει τις δικές σου δυνάμεις με τα φάρμακα;Quote:
Originally Posted by Deep purple
η ψυχολογία έχει εφεύρει μεθόδους τρόπου σκέψης με τις οποίες μαθαίνεις καπως να ελέγχεις τις φοβίες και το άγχος. Υπάρχει κάτι συγκεκριμένο στη ζωή σου που σε αγχώνει πχ κάτι με δουλειά ή ερωτική σχέση ή πρόκειται για μια γενική κατάσταση της σκέψης σου;
Προσπάθησε να κάνεις πράγματα που σε βοηθούν να ξεφεύγεις από το άγχος και τη φοβία. Σίγουρα μέσα από τη δική σου εμπειρία στη ζωή υπήρξαν πράγματα με τα οποία ασχολήθηκες ή άνθρωποι με τους οποίους συναναστρέφεσαι, όπου έστω και για ελάχιστο χρόνο το άγχος κλπ αποδυναμωνόταν ή εξαφανιζόταν και έδινε έστω και στιγμιαία τη θέση του στη χαρά. Θυμήσου αυτές τις στιγμές και αυτές τις δραστηριότητες ή επαφές με ανθρώπους, προσπάθησε να τα ενδυναμώσεις και να τα κάνεις όσο πιο συχνά γίνεται. Έτσι απαλύνεται η κατάσταση και αποκτάς δυνάμεις, οι οποίες σταδιακά θα δεις να εκτοπίζουν όλο και περισσότερο αυτό το άγχος. Μην κανεις ποτε το λαθος να κλεινεσαι ερμητικά στον εαυτό σου ή να παραμένεις σε χώρους΄που σου προκαλούν αυτή τη ψυχική κατάσταση. Μην αφήνεις τις σκέψεις να σε παρασύρουν. Βάζε τα δυνατά σου όποτε αυτές βρίσκονται σε εξέλιξη να αποδυναμώνεις την ένταση τους και να τις εκλογικεύεις.
Σου συστήνω να επισκεφθείς και ένα ψυχολόγο με θεμα μεθοδοι ελέγχου της σκέψης σε αυτες τις καταστάσεις, θα βοηθηθείς.
Συμπέρασμα, βάλε με τους πιο πάνω τρόπους τις δικές σου δυνάμεις στο να ξεπεράσεις το πρόβλημα, οι οποίες υπάρχουν μέσα σου αλλά το άγχος κλπ τις κρατά στην αδράνεια και στο περιθώριο, βρες τις και βγαλε τις στην επιφάνεια. Τα φαρμακα υποκαθιστούν τις δυναμεις αυτές, δεν μπορείς να τα παίρνεις για πάντα. Όσο βάζεις τις δικές σου δυνάμεις τόσο λιγότερα φαρμακα θα χρειάζεσαι. Μην στηριζεσαι αποκλειστικά πάνω τους.
Συμφωνω με το γιαννη...τα φαρμακα δεν σε απαλλασουν απ τα ψυχοσωματικα ουτε "θεραπευουν"..απλα απο εκει που εισαι χαλια κ ανημπορος να κανεις οτιδηποτε, σε βοηθανε κ σου δινουν το εναυσμα να σηκωθεις κ στη συνεχεια να ενταξεις κ τις δικες σου δυναμεις, να προσπαθησεις να τις αξιοποιησεις προκειμενου να αντιμετωπισεις πιο αποτελεσματικα το προβλημα...η ψυχοθεραπεια βοηθαει πολυ σ αυτο το καμματι, σε βοηθαει να αντιληφθεις πραγματα που δεν τα ειχες καν υποψιν κ σου ανοιγει "πορτες" ωστε να δεις πιο συνολικα το προβλημα κ να εντοπισεις τις αιτιες που το προκαλουν γιατι τιποτα δεν προκυπτει αναιτια...
Σας ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις σας. Εννοείται ότι δεν πιστεύω ότι τα φάρμακα λύνουν τα πάντα. Αλίμονο. Και ψυχοθεραπεία έκανα για χρόνια.
Στην παρούσα φάση της ζωής μου και στην έξαρση του προβλήματός μου, τα φάρμακα είναι απαραίτητα. Αν αυξήσω τη δόση θα το κάνω μόνο αν το αποφαφίσει ο γιατρός τον οποίο εμπιστεύομαι απόλυτα.
Θα προσπαθήσω να ανασυντάξω τις δυνάμεις μου όσο πιο γρήγορα μπορώ. Σαφώς και δε θέλω να παίρνω για πάντα φάρμακα
Γιαννη, αυτη τη στιγμή δεν υπάρχει κάτι συγκεκριμένο που με αγχώνει. συνέβη κάτι σοβαρό στη ζωή μου που πυροδότησε το άγχος που πάντα έχω, με κρίσεις πανικού. Οι κρίσεις έφυγαν, αλλά φαίνεται ότι ειμαι ευάλωτη, γιατί όπως έγραψα, οι πόνοι στο στηθος ερχονται στο άσχετο, είναι σα να λειτουργει το σωμα μόνο του. Ελπίζω να τα καταφέρω να φύγουν σιγά σιγά
deep purple, θα φύγουν αν τους αγνοήσεις κι εσύ λίγο. οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν πονάκια, αλλά δεν δίνουν τόση σημασία όσο ένας αγχώδης και ολίγον αρρωστοφοβικός. σημασία έχει να εκλογικεύσεις αυτό που νιώθεις και να μην το φοβάσαι, να μην το αφήνεις να σου χαλάει τη μέρα. όλα θα πάνε καλά! :)
claire δεν είμαι αρρωστοφοβική, δεν φοβάμαι ότι θα πάθω κάτι από τους πόνους αυτούς.
Πάντως και ο ψυχίατρος μου είπε το ίδιο με σένα, ότι αν τους "αφήσω" τους πόνους θα με αφήσουν και αυτοί. Οπότε προσπαθώ όσο μπορώ να αδιαφορώ
Αχ βρε παιδιά τα ίδια και τα ίδια. Εχω βαρεθεί. Από χθες είμαι πολύ χάλια. Βέβαια και λόγω του καιρού ποναει το κεφάλι μου και ο αυχένας μου και όλο μου το σώμα. Αυτό που με ανησυχεί και με έχει κουράσει ταυτόχρονα είναι η ψυχική μου διάθεση. Νιώθω ότι είμαι μόνο σώμα, καθετί μου φέρνει φόβο και δε θέλω να κάνω τίποτα. Την περασμενη βδομάδα ήμουν καλά αλλά αρρώστησα με αμυγδαλίτιδα και μετά έπεσα πολύ ψυχολογικά. Παίρνω ένα αγχολυτικό μια φορά την ημερα αλλά με την αντιβίωση δεν το πήρα δυο τρεις μέρες. Πήρα το γιατρό μου τηλέφωνο σήμερα και μου είπε να τα συνεχίσω. Ολα αυτά που νιώθω λέει είναι από την αλλαγή του καιρού. Νιώθω τελείως διαφορετικά και αισθάνομαι πολύ αδύναμη. Θα μου πείτε μηπως πυροδοτησε κατι την υπαρχουσα κατάσταση. Ε προέκυψαν κάτι προβλήματα στη δουλειά του συζύγου μου και είναι όλο άγχος και κακή διάθεση και προβληματιζόμαστε έντονα για αλλαγή καριέρας. Και βέβαια το πιο σημαντικό η απουσία του πατέρα μου που πεθανε πριν δύο μήνες εν όψει του Πάσχα. Ελα όμως που εγώ δεν ανακουφίζομαι με τις αιτίες αυτές της υποτροπής μου. Πιστεύω να είμαι καλύτερα αύριο.
Όλοι σχεδόν οι γιατροί αυτό λένε, αλλά είναι μερικές φορές που ενώ αδιαφορούμε - μη σου πω σφυρίζουμε κι αδιάφορα - αυτά μας επαναφέρουν στην πραγματικότητα.Quote:
Originally Posted by Deep purple
Ένας γιατρός μου είχε πει, όταν έρχονται αυτοί οι πόνοι ή οι φοβίες, να τους υποδέχεσαι λέει, είτε με θυμό, (δηλαδή "άντε και γ@μ@θ@τε ρε πόνοι), είτε με καλή πρόθεση, (δηλαδή καλώς τα παιδιά..), αλλά να μην τους φοβάσαι, να μην τους δέχεσαι με φόβο, λέει ο ντόκτορ. Αυτό βέβαια στα λόγια είναι εύκολο αλλά στην πράξη όχι και τόσο.
Συμφωνώ και με αυτήν την άποψη Βασίλη.Κυρίως με το δεύτερο σκέλος της υποδοχής και της αποδοχής. Θα πρέπει όσο μπορούμε να αποδεχόμαστε την κατάσταση και τα συμπτώματα, γιατί με "βίαιες" σκέψεις δεν πρόκειται να απαλλαγούμε από όλα αυτά.
Πέννυ πιστεύω ότι όλα αυτά που περιγράφεις όντως πυροδότησαν την κατάσταση. Γιατί λες ότι δεν πείθεσαι; εσυ τι πιστεύεις ότι γίνεται;
Αν όλα ξεκίνησαν από κάποιο σοβαρό περιστατικό, η ψυχολογία έχει μεθόδους αντιμετωπισης τραυματικών εμπειριών. Δοκίμασες καποια μέθοδο απ αυτές;Quote:
Originally Posted by Deep purple
Δυστυχώς είναι να μη συμβει σε καποιον κάτι τέτοιο. Στην ψυχική κατάπτωση που προκαλεί ένα τετοιο περιστατικό έρχονται στη συνέχεια να προστεθούν άγχος και άλλα ψυχικά τραύματα , μικρότερης έστω έντασης, τα οποία προκύπτουν μέσα από τις δυσκολίες της ζωής οι οποίες ήταν το επακόλουθο αυτού του περιστατικού. Το αρχικό τραύμα δημιουργεί στον άνθρωπο ψυχική κατάπτωση και η κατάπτωση αυτή έχει ως αποτέλεσμα αποτυχίες στη ζωή, αφού το άτομο δυσκολεύεται πλέον να εργαστεί σωστά, δεν έχει όρεξη για κοινωνικές επαφές ή κάνει πολλά λάθη στις αποφάσεις του, τα οποία επιβαρύνουν την ήδη άσχημη κατάσταση.
Σε τετοιες πειπτώσεις συστήνεται η βοήθεια ειδικού στην αντιμετώπιση τραυματικών εμπειριών . Επίσης άλλη μέθοδος είναι το να βιώνεις στη μνήμη σου τετοιες καταστάσεις με όλο και λιγότερη ένταση ή να επιδιώκεις το να κανεις πράγματα ή το να φέρνεις στο νου σου αλλες σκέψεις που σε αποτρέπουν από του να σκεφτεσαι τραυματικές εμπειρίες ή τουλάχιστον τις περιορίζουν. Για το άγχος γενικά επεδίωξε να σαι κοντά σε ανθρώπους που σου προσφερουν γαλήνη με την επικοινωνία τους ή που νοιώθεις την αγάπη τους προς το άτομο σου. Προσπάθησε να ασχολείσαι με δραστηριότητες ή χόμπι τα οποία θέλουν σκέψη και συγκέντρωση ή ως εκ της φυσης τους κουράζουν και άρα απομακρύνουν το νου από τετοιες σκέψεις. Κάνε πράγματα που σου προσφέρουν μικρές έστω επιτυχίες και ικανοποίηση ότι δημιούργησες κάτι, λειτουργούν ως αντίβαρο του άγχους αφού τα θετικά στη ζωή δημιουργούν ευχάριστη εμπειρία και χαρά όταν μετά γινεται επίκληση τους με τη σκέψη. Όλα αυτά σε απομακρύνουν από τις αγχωτικές καταστάσεις. Επίσης το να φτιάξεις μια ωραία σχέση με κάποιον που να σε γνοιαζεται προσφέρει γαλήνη.
Τέτοιες μέθοδοι χρειάζονται, με το χρόνο το εξαλείφουν το άγχος ή τουλάχιστον το περιορίζουν δραστικά.
Κουράγιο και δύναμη!
χαχαχ Βασιλη κι εμενα αυτο μου λεει!!! Εγω βεβαια τους το λεω αλλα οι πονοι κ οι φοβοι δεν το καταλαβαινουν μαλλον μιλουν αλλη γλωσσα χεχε!!Quote:
Originally Posted by Βασίλης73
Εγω παντως με την αποδοχη γενικα εχω ενα θεμα..Φοβαμαι οτι αμα αρχισω συνειδητα κ το αποδεχομαι δεν θα το ξεπερασω ποτε γιατι θε ειναι σεν να μην με πειραζει που το εχω ενω στην πραγματικοτητα με πειραζει κ πολυ μαλιστα...δεν μπορω ας πουμε να φανταστω οτι μια ζωη θα εχω αυτα τα κωλοσυμπτωματα (αν κ δεν το θεωρω απιθανο) αλλα μονο στη σκεψη φρικαρω...
Τα ίδια μου λέει και μένα ο γιατρός μου. Οτι άλλοι αυτά που περνάω εγώ θα τα περνούσαν τελείως ανώδυνα και ομαλά ενώ εγώ είμαι πιο ευαίσθητη και αντιδρώ έτσι. Πρέπει να μάθω να ζω με αυτά. Εύκολο είναι; Οταν με πιάνει και αυτές οι μέρες είναι στο φόρτε τους είμαι πολύ χάλια. Προσπαθώ να εφαρμοσω τα λόγια του και να πω δεν έχω τίποτα αλλά τα 'διαβολάκια' έρχονται συνέχεια στο μυαλό. Εχω βαρεθεί να τα αποδιδω μια στον καιρό μια στην τάδε κατάσταση μια στη δείνα. Οσο μεγαλώνουμε μεγαλώνουν και τα προβλήματα τι θα γίνει; θα είμαι συνέχεια χάλια ή θα παίρνω συνέχεια φάρμακα; Τα lexotanyl θα κάνουν χρυσή δουλειά. Μάνα κουράγιο!!!
Γιάννη σε ευχαριστώ!
Κουράγιο σε όλους μας
Αυτο ακριβώς σκέφτομαι και γω, μου φαίνεται αδιανόητο να μην μου φύγουν ποτέ, ούτε καν να το σκέφτομαι θέλω.Quote:
Originally Posted by Lacrymosa
καλησπερα και απο εμενα!ονομαζομαι Γιαννης και ειμαι 20 ετων.εχω προβλημα απο τα 16 μετα απο μια κακη εμπειρια απο χρηση καναβις.μη τα πολυλογω ακουστε συμπτωματα (καθημερινη βαση).
Ταχυκαρδια,ιλλιγος,δυσπνοι α,αισθημα φουσκςμενου στομαχιου.πονος στην κοιλια δεξια,κακος υπνος,πονοι στο θωρακα,μουδιασμα στο μικρο δαχτυλο και τον παραμεσο και ποδιου και χεριου (αριστερου μονο),ΠΑΓΩΜΕΝΑ ποδια.ειλικρινα σα να τα εχω σε παγο μεσα,αλλαγες στις συνηθειες του εντερου,νοσοφοβεια,παρα πολυ ανχος και φοβος οτι εχω καρδια καρκινο θα παθω εγκεφαλικο και αλλα.μπορω να πω πως ειμαι αρκετα λογικος σαν ατομο και η περιγραφη που εδωσα μοιαζει πιο πολυ για τρελο.χαχα .υπαρχει περιπτωση να γινω καλα ? και πως?
Φιλικα Γιαννης.
Τοτε που λες ηταν η μοναδικη φορα που εκανες χρηση;Quote:
Originally Posted by Johnc
γεια σου και ευχαριαστω για τη γρηγορη απαντηση σου.οχι δεν ηταν η ορωτη φορα.ειχα ξανακανει αρκετες φορες στο παρελθον.αν και τωρα δεν κανω.
Το ρωτησα γιατι υπαρχει περιπτωση το αγχος να ειναι και ενδειξη στερησης της συγκεκριμενης ουσιας.Εξαρταται βεβαια και ποσο καιρο εχεις σταματησει.Quote:
Originally Posted by Johnc
Περα απο αυτο, υπαρχει καποιος εξωτερικος παραγοντας που να σε πιεζε και να ξεκινησε το αγχος;Αυτα που αναφερεις ειναι συμπτωματα που παρα πολλοι τα εχουν χωρις να σημαινει καθολου πως επηρεαζεται η λογικη σου σε κατι, οπως αναφερεις...
δεν ημουν ποτε χρηστης καθημερινης βασης.απλα ειχα κανει μερικες φορες.δεν τιθεται θεμα στερησης επομενος.εξωτερικος παραγοντας δεν νομιζω.χθες επαθα κατι που το εχω παθει 5-6 φορες και ειναι αρκετα δυσαρεστο και τρομακτικο.εκει που κοιμομουν ξυπνησα αποτωμα και αρχισα να ουρλιαζω κυριολεκτικα.δεν εβλεπα ΤΙΠΟΤΑ και τρομαξα παρα πολυ .νιθω πως τιφλωθηκα εκεινη την ωρα.ξερεις τι μπορει να το προκαλει αυτο ?