Αγχος για Μυστικοπάθεια

Είναι ένας φόβος που με κυνηγάει από την παιδική μου ηλικία. Με λίγα λόγια, ότι γράφω μετά από λίγο καιρό το καίω ή το διαγράφω εντελώς, επειδή ξαφνικά, μία ιδέα κολλάει στο μυαλό μου, ότι δήθεν θα πεθάνω ή ότι "εγώ", θα κάνω κάποιο κακό στον εαυτό μου και ότι ακριβώς μετά το θάνατό μου, κάποιος θα σκαλίσει τα πράγματά μου και θα το βρει.
Μου αρέσει το γράψιμο γενικώς, έστω, για μένα! Αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να νιώθω σαν, κάθε φορά που γράφω κάτι, ή, σαν, όταν τελικά το εξαφανίζω και να με επηρεάζει τόσο πολύ...

Το πρόβλημά μου φυσικά, δεν βρίσκετε μόνο στο γράψιμο! Απλά εγώ ήθελα να αναφερθώ μόνο σε αυτό...

ναι, αλλά είναι λίγο δύσκολο να καταλάβουμε..:)
αντιμετωπίζεις κάποια ΙΔΨ?

Δύσκολο; Δεν ξέρω αν αντιμετωπίζω κάποια ΙΔΨ γιατί ποτέ δεν το έχω ψάξει...

απλα σε ρώτησα γιατί είπες πως το πρόβλημα σου δεν βρίσκεται μόνο στο γράψιμο, γι αυτό...:)
Θες να μας πεις λίγα παραπάνω πράγματα για σένα?

Παντού βρίσκετε!

Quote:

---

Originally Posted by helen25

Παντού βρίσκετε!

---

.............οπως?

Απλά θέλω να έχω έναν τρόπο να εκφράζομαι, καθότι δεν μιλάω αρκετά συχνά, εως καθόλου, όμως δεν καταλαβαίνω γιατί το γράψιμο κάθε φορά, πρέπει να με τρελένει σε τέτοιο βαθμό, μέχρι να το διαγράψω, για να υσηχάσω...

Ξέχασα να αναφέρω αυτό το πρόβλημα στην ψυχολόγο μου, πριν 5 χρόνια που είχα πάει "κρυφά", έτσι και αλλιώς τα παράτησα στην δεύτερη συνεδρεία, όταν μου είπε να γράψω σε ένα χαρτί, τι ένιωθα κάθε μέρα... μου ήταν αρκετά δύσκολο και χρονοβόρο να το κάνω, αλλά το έκανα και ας βρέθηκε στο τέλος το χαρτί χιλιοσκισμένο στα σκουπίδια, από μένα, πριν καν της το δίξω, αφού δεν ξαναπάτησα το πόδι μου εκεί, επειδή έχασα μία μέρα καθώς χιόνιζε και την εμπιστοσύνη μου...

Και επειδή ένιωθα ξαφνικά καλά... τότε...
Ήταν να με στείλει για χάπια, αλλά και σε ομάδα... αλλά τα παράτησα... τώρα το θυμήθηκα...
Ίσως έκανα λάθος

--------------------------

Μπορεί και όχι! Μόλις διάβασα τι κάνουν στις ομάδες. Τρομαχτικό!

-σαν κομπλεξ μου κανει αυτο. Μου θυμιζει αυτο με τους νεους ποιητες και συγγραφεις , που δεν νοιωθουν καθολου καλα με τα πρωιμα συγγραμματα τους , καταληγοντας να γεμιζουν σκουπιδοκαλαθα με σελιδες μισογραμενες (το βλεπουμε και στις ταινιες αυτο ακριβως). Ισως οταν νοιωσεις οτι θα εχεις γραψει κατι ωραιο και ωριμο , να θελησεις να το κρατησεις , γιατι δεν θα φοβασαι μην το διαβασει καποιος αλλος . Απεναντιας θα θες να το διαβασουν κι αλλοι, ισως να θελεις να το διαβασουν κ περισσοτεροι και να θελησεις να το εκδοσεις κιολας. Μην απογοητευεσαι , συνεχισε να γραφεις κι ας τα σκιζεις . Εν ο μεταξυ μπορεις να τα γραφεις εδω ανωνυμα , χωρις να τα σβηνεις , κι ας λεει ο καθενας οτι θελει........

Όχι, θα ήθελα να τα κρατάω, ότι και νά ναι, έστω για μένα, δεν έχω πρόβλημα, είναι κομμάτι του εαυτού μου! Όμως, η περιέργεια και τα λόγια των άλλων, είναι κάτι που με τρομοκρατεί αρκετά, όταν αρχίζω κάτι και μου φέρνει ιδέες θανάτου, τρέλλας και αρρώστιας, που δεν ξέρω από που έρχονται και γιατί έρχονται και που με αναγκάζουν στην ουσία να σβήσω οτιδήποτε αφορά εμένα και την ζωή μου, πριν γίνει το κακό και τσουπ αισθάνομαι πάλι καλά, για λίγο, αλλά κενή και άχρηστη! Έχει γίνει συνήθεια... και όχι μόνο εκεί... γενικά διαγράφω τα πάντα και παντού... είμαι αρκετά κλειστός άνθρωπος και έχω καταντήσει το μυαλό μου μια τεράστια αποθήκη! Νιώθω ότι έχω σκοτώσει λίγο την ελευθέρεια μου και την έκφρασή μου και το έκανα μόνη μου!

καλημερα! πραγματικα νομιζα μονο εγω το εχω στο πισω μερος του μυαλου μου! κ ποτε δεν σκεφτικα να το πω καπου.παντα οτι κ να κανω σκεφτομαι το τελος.το μετα απο μενα!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!κ τα κριβω ι τα εξαφανιζω! κ παντα προσεχω ποια 8α ειναι η τελευταια μου λεξη...με καπιον...επιδι μπορει να μην με ξαναδει.....κ εγω γραφω πολυ!εχουμε κ αυτο το κοινο

ειναι κατι σαν τιψεις πιστευω....ι εκτος αν εχεις 8ανατοφοβια... εγω κ τα δυο εχω

Μήπως κάποτε κάποιος διάβασε αυτά που έγραφες, χωρίς να το θέλεις εσύ? Μήπως δηλαδή, κάποιος πρόδωσε την εμπιστοσύνη σου? Κάποιος φίλος, γονιός? Οπότε αισθάνεσαι ότι αυτό μπορεί να ξανασυμβεί?

Quote:

---

Originally Posted by helen25

Και επειδή ένιωθα ξαφνικά καλά... τότε...
Ήταν να με στείλει για χάπια, αλλά και σε ομάδα... αλλά τα παράτησα... τώρα το θυμήθηκα...
Ίσως έκανα λάθος

--------------------------

Μπορεί και όχι! Μόλις διάβασα τι κάνουν στις ομάδες. Τρομαχτικό!

---

Tι είναι τόσο τρομακτικό που κάνουν στις ομάδες????

Είχα κι εγώ παρόμοιο θέμα....Γενικώς έγραφα κάτι είτε αυτό ήταν στίχοι είτε στα ημερολόγια μου είτε στα βιβλία μου, το άφηνα ένα διάστημα και μετά το έσβηνα..είχα γενικώς την τάση να γράφω παντού οτιδήποτε, να γεμίζω τα πάντα και μετά να τα σβήνω, να τα εξαφανίζω, ήθελα όλα να είναι πεντακάθαρα...τώρα κάνω ακόμη κάτι ανάλογο με τα sms και τα e-mail και με τα χαρτακια για σημειωσεις...δεν το κάνω από φόβο μήπως κάποιος βρει κάτι, περισσότερο το κάνω από έναν ανεξήγητο φόβο για μένα....την επόμενη φορά που θα τύχει δηλαδή να το ξαναδώ με πιάνει κάτι σαν άγχος και γι αυτό δεν θέλω να αφήνω πίσω μου οτιδήποτε μπορεί να ξαναδώ και να μου θυμίσει κάτι....

Γεια σας :) Ούτε ξέρω και εγώ γιατί μου συμβαίνει αυτό... ανασφάλεια, χαμηλή αυτοεκτίμηση, αυτοπεποίθεση ίσως, η αλήθεια είναι ότι φοβάμαι την κριτική των ανθρώπων και την μνήμη τους, πιο πολύ από το θάνατο. Το πως θα με θυμούνται μια ζωή, Με κάνει να προσέχω τι λέω συνέχεια και να αποφεύγω διάφορες πράξεις, γιατί μισώ να κάνω λάθη, όχι για τους άλλους αλλά για μένα. Με τρελένει και κολλάνε στο μυαλό μου, για αυτό και προσπαθώ να κάνω μία ήρεμη ζωή, που θυμίζει λίγο πολύ απομόνωση αλλά και που δυστυχώς με πνίγει. Δεν με νοιάζει να πεθάνω, αλλά θέλω να έχω καθαρήσει πρώτα και να έχω το μυαλό μου ύσηχω, το πνεύμα μου, καθώς ποτέ δεν θα είμαι σίγουρη, αν θέλω ή δεν θέλω τελικά να δείξω αυτά που γράφω και ας ξεκινάω ενθουσιασμένη με όνειρα. Όμως όλο αυτό με ενοχλεί αφάνταστα γιατί γίνετε κάθε φορά που ξεκινάω κάτι καινούργιο, μόνο και μόνο για να με ξαναστείλει στο μηδέν. Ο θάνατος γίνετε εμμονή και προτεραιότητα και η προσπάθειά μου ανώφελη και εγώ τότε προετοιμάζομε και όταν το πάρω απόφαση αρχίσω διαγράφω. Και τότε γίνομαι καλά. Με απογοητεύει πάρα πολύ να βλέπω το πόσο πολύ με ανακουφίζει το να μένω μόνη χωρίς τίποτα, και αυτό κρατάει λίγο χρονικό διάστημα, μετά πάλι ανυσηχία και άντε ξανά τα ίδια, σαν να μάζευα δυνάμεις για να ξαναζήσω αυτό το πράγμα. Είναι τρέλα. Με μπερδεύει στο να δω τι θέλω τελικά από την ζωή μου, να κλειστώ ή να ανοιχτώ; Να με προστατέψω ή να με εξαφανήσω και να με χαντακώσω. Θέλω να είμαι ασφαλείς ή νορμάλ; Δεν είμαι αόρατη, αλλά το κάνω μια χαρά με το να κρύβομαι συνέχεια. Σαν εγκλωβιζμένη με τάσης φυγείς 0.ο. Μερικές φορές σκέφτομαι ότι τις σκέψεις για Θάνατο εγώ τις προκαλώ, είναι μία αδυναμία, αφού είναι το μόνο που μπορεί να με σταματήσει και να με εμποδίσει στα σχέδιά μου. Ή έστω απλά μία ακόμα δικαιολογία που χρεισιμοποιώ για να παραμείνω μυστικοπαθείς και να με μπλοκάρω με κάποιο τρόπο, μέχρι να με ξεμπλέξω από αυτά που ξαφνικά θεωρώ "προβλήματα". Δεν εμπιστεύομαι εύκολα τους άλλους. Ούτε το κωδικό του λάπτοπ μου, αλλά ούτε τον εαυτό μου όταν κοιμάμαι, μήπως και παραμιλήσω στον ύπνο μου και πω κάτι που δεν θέλω, αν γινόταν αυτό θα με διέγραφα και μένα λολ. Κάποιες φορές με σοκάρω :D

Αυτοί είναι λίγοι από τους λόγους για τους οποίους δεν θα πήγαινα σε ομάδα, ίσως με πολύ μεγάλη πίεση... αλλά θα τα παρατούσα. Όπως όλα, το άγχος θα με σκότωνε. Αν και καταβάθος καταλάβαινω, πως αυτό είναι που χρειάζομαι, αν θέλω να συνεχίσω!
Είμαι ξεροκέφαλη! :D

Mε τον κοινωνικο περιγυρο πως τα πατε? Εχετε φιλους? Κολλητους? Γκομενους?? Πως βλεπετε τον κοσμο??

Αυτό, γίνετε σε πολλούς, αν όχι όλους τομής της ζωή μου... και δεν ασχολούμε πλέον... τελείωσα με αυτά... Δεν τα κάνω γιατί δεν μπορώ να τα κάνω...
Αλλά το θέμα τους γραψίματος είναι το μόνο που με έχει εκνευρίσει πιο πολύ από όλα... λολ
Έχω καταντήσει το μυαλό μου σα μία τεράστια αποθήκη...

Δεν θα έπρεπε να σε ανησυχεί αν ανακαλύψει κάποιος κάτι για σένα όταν θα έχεις φύγει. Δεν θα έχει νόημα για σένα όπως για τον καθένα. Μαζί με σένα θα έχει πεθάνει και ο κόσμος.
Ακόμα και να ζήσεις πιο μοναχικά δεν σημαίνει ότι θα πεθάνεις νωρίτερα. Μερικοί έχουν ζήσει μοναχοί και μέχρι τα εκατό τους... βρες τρόπους να περνάς καλά και μόνη σου!
κατα τ'αλλα από αυτά που γράφεις φαίνεται να είσαι σε σύγχηση και ότι γράφεις απλά για να γράψεις.
peace lady

Νιώθω αρνητικά πολύ για τους ανθρώπους γύρω μου λολ, αλλά παραμένω ευγενικιά. Η φαντασία μου έχει αντικαταστίσει λίγο, αυτόν τον κόσμο. Όμως δεν είναι αρκετό, δεν με ικανοποιεί, καθότι είμαι ένα ζωντανό άτομο... Λίγα πράγματα μου αρέσουν σε αυτό τον κόσμο και θαυμάζω! Η μουσική, οι τέχνες, οι ταινίες, τα θέατρα και τα βιβλία! Θα ήθελα να είμαι κοντά σε όλα αυτά και αυτά θέλω να ακολουθήσω! Να έχω μια ασχολία... Αφού αυτά με κάνουν χαρούμενη και να μην βαριέμαι όσο θα ζω. Αλλά είμαι ανίκανη έχοντας πάνω μου όλες αυτές τις φοβίες για να δείξω έκφραση. Έχεις δίκιο, κανονικά δεν θα έπρεπε να με ενδιαφέρει αυτό ζωντανή η νεκρή, είναι μεγάλο κόμπλεξ. Αυτό να διορθώσω όλα τα άλλα δεν με ενδιαφέρουν καθόλου.

Quote:

---

Originally Posted by helen25

Γεια σας :) Ούτε ξέρω και εγώ γιατί μου συμβαίνει αυτό... ανασφάλεια, χαμηλή αυτοεκτίμηση, αυτοπεποίθεση ίσως, η αλήθεια είναι ότι φοβάμαι την κριτική των ανθρώπων και την μνήμη τους, πιο πολύ από το θάνατο. Το πως θα με θυμούνται μια ζωή, Με κάνει να προσέχω τι λέω συνέχεια και να αποφεύγω διάφορες πράξεις, γιατί μισώ να κάνω λάθη, όχι για τους άλλους αλλά για μένα. Με τρελένει και κολλάνε στο μυαλό μου, για αυτό και προσπαθώ να κάνω μία ήρεμη ζωή, που θυμίζει λίγο πολύ απομόνωση αλλά και που δυστυχώς με πνίγει. Δεν με νοιάζει να πεθάνω, αλλά θέλω να έχω καθαρήσει πρώτα και να έχω το μυαλό μου ύσηχω, το πνεύμα μου, καθώς ποτέ δεν θα είμαι σίγουρη, αν θέλω ή δεν θέλω τελικά να δείξω αυτά που γράφω και ας ξεκινάω ενθουσιασμένη με όνειρα. Όμως όλο αυτό με ενοχλεί αφάνταστα γιατί γίνετε κάθε φορά που ξεκινάω κάτι καινούργιο, μόνο και μόνο για να με ξαναστείλει στο μηδέν. Ο θάνατος γίνετε εμμονή και προτεραιότητα και η προσπάθειά μου ανώφελη και εγώ τότε προετοιμάζομε και όταν το πάρω απόφαση αρχίσω διαγράφω. Και τότε γίνομαι καλά. Με απογοητεύει πάρα πολύ να βλέπω το πόσο πολύ με ανακουφίζει το να μένω μόνη χωρίς τίποτα, και αυτό κρατάει λίγο χρονικό διάστημα, μετά πάλι ανυσηχία και άντε ξανά τα ίδια, σαν να μάζευα δυνάμεις για να ξαναζήσω αυτό το πράγμα. Είναι τρέλα. Με μπερδεύει στο να δω τι θέλω τελικά από την ζωή μου, να κλειστώ ή να ανοιχτώ; Να με προστατέψω ή να με εξαφανήσω και να με χαντακώσω. Θέλω να είμαι ασφαλείς ή νορμάλ; Δεν είμαι αόρατη, αλλά το κάνω μια χαρά με το να κρύβομαι συνέχεια. Σαν εγκλωβιζμένη με τάσης φυγείς 0.ο. Μερικές φορές σκέφτομαι ότι τις σκέψεις για Θάνατο εγώ τις προκαλώ, είναι μία αδυναμία, αφού είναι το μόνο που μπορεί να με σταματήσει και να με εμποδίσει στα σχέδιά μου. Ή έστω απλά μία ακόμα δικαιολογία που χρεισιμοποιώ για να παραμείνω μυστικοπαθείς και να με μπλοκάρω με κάποιο τρόπο, μέχρι να με ξεμπλέξω από αυτά που ξαφνικά θεωρώ "προβλήματα". Δεν εμπιστεύομαι εύκολα τους άλλους. Ούτε το κωδικό του λάπτοπ μου, αλλά ούτε τον εαυτό μου όταν κοιμάμαι, μήπως και παραμιλήσω στον ύπνο μου και πω κάτι που δεν θέλω, αν γινόταν αυτό θα με διέγραφα και μένα λολ. Κάποιες φορές με σοκάρω :D

Αυτοί είναι λίγοι από τους λόγους για τους οποίους δεν θα πήγαινα σε ομάδα, ίσως με πολύ μεγάλη πίεση... αλλά θα τα παρατούσα. Όπως όλα, το άγχος θα με σκότωνε. Αν και καταβάθος καταλάβαινω, πως αυτό είναι που χρειάζομαι, αν θέλω να συνεχίσω!
Είμαι ξεροκέφαλη!

---

helen γεια σου :)

Έχω νιώσει και εγώ πολλά από αυτά που περιγράφεις.
Δεν ξέρω αν αυτό το άγχος θα σε σκοτώσει, όπως λες, αλλά σίγουρα σε φθείρει, σου κάνει κακό και δεν είναι τόσο το άγχος όσο οι φόβοι που το κουρδίζουν.
Καταλαβαίνω πώς είναι να νιώθεις σαν ''αποθήκη'' και ξέρω πάρα πολύ καλά πόσο λυτρωτικά βοηθάει το γράψιμο για να ''αδειάσεις'', και να ξεφορτώσεις αλλά και να φέρεις στο φως όσα κρύβονται βαθιά και δύσκολα τα βλέπεις..

Το θέμα είναι ότι τα γραπτά μένουν. Και τα κομμάτια μας που είναι μέσα σε αυτά τα γραπτά μένουν μαζί τους.
Φοβάσαι ότι αν τα διαβάσει ποτέ κάποιος θα εκτεθείς;
Πιστεύεις ότι αυτός που θα τα διαβάσει θα σχηματίσει άσχημη γνώμη για σένα,
θα κοινωνήσει τα μυστικά σου, ή δικά σου που μπορεί εσύ να θεωρείς κακά και λάθη;
Μήπως φοβάσαι ότι έχοντας πρόσβαση κάποιος σε αυτά μπορεί να σε ''βλάψει'';

Μέρος του δικού μου φόβου έκφρασης είχε ριζώσει σε μια προσπάθειά μου να προστατεύσω τον εαυτό μου.
Η προστατευτική μου πανοπλία, η άμυνά μου.
Φοβόμουν ότι αν κάποιος ξέρει πχ κάτι που με πονάει, ή κάποιο ''λάθος'' που έχω κάνει μπορεί όχι μόνο να μου κάνει κριτική, αλλά και να το ''χρησιμοποιήσει'' σε κάποια φάση εναντίον μου.
Είχα βέβαια και μερικά ανάλογα βιώματα. Οπότε αυτό με έκανε περισσότερο ''αμέτοχη'', να αποσύρομαι και να ταμπουρώνομαι μέσα στην αυτιστική μου σαπουνόφουσκα, όπου και ήμουν ασφαλής. Σε μια τετοια φάση βέβαια δεν κατέστρεφα αυτά που έγραφα.. αλλά ΟΥΤΕ καν έγραφα.

Φυσικά έχει να κάνει και με τι εικόνα έχουμε για τον εαυτό μας, πόσο σίγουροι νιώθουμε γι' αυτόν και με το αν πιστεύουμε ότι μπορούμε να ελέγξουμε αυτό που είμαστε, νιώθουμε, αυτά που συμβαίνουν καθώς και τους άλλους γύρω μας.
Είναι θέμα όλο αυτό. Και όσο περισσότερο φοβάσαι, κλείνεσαι, κλειδώνεσαι τόσο μεγαλώνει το μπούκωμα και το μπλοκάρισμα. Προσωπικά, κάποιες φορές παρέλυα και δεν μπορούσα να ''λειτουργήσω''.

Βοηθάνε μικρά βήματα να ανοιχτείς. Να εκτεθείς.
Εγώ ας πούμε, και μέσα από τη θεραπεία, ανακάλυψα ότι δεν θα καταστραφεί και το σύμπαν αν το κανω :)
Αν ανοιχτώ. Αν εκτεθώ. Και μάλιστα, είχα και ευχάριστες εκπλήξεις, κόντρα σε όλα τα προγνωστικά μου και τους φόβους μου.
Φόβους τόσο μα τόσο αβάσιμους όπως και αποδείχτηκαν τελικά, τόσο που μετά είχα σοκαριστεί με το πόσο ανελέητα είχα βασανίσει τον εαυτό μου έτσι όπως είχα λουφάξει κάπου χωρίς να βγάζω τίποτα δικό μου προς τα έξω μέχρι να καταρρεύσω, νομίζοντας όμως ότι έτσι προστατεύω εμένα και τους σημαντικούς άλλους γύρω μου.

Εσύ πώς το σκέφτεσαι; Σχετικά με την έκφραση αλλά και την προσέγγιση / επικοινωνία με τους άλλους;
Σκέφτεσαι να ξαναρχίσεις θεραπεία;

Ευχαριστώ για τα λόγια σου. Δύσκολο, έχω πολύ καιρό να μιλήσω, με κάποιον έτσι... Αν χρειάζομαι θεραπεία ίσως και να το ξαναπροσπαθούσα... Μια φορά πήγα σε ψυχολόγο και αυτό ήταν πριν από 5 χρόνια για μένα, για 2 μέρες μονο... αυτό φοβάμαι... ότι δεν θα κρατήσει :)

λολ... τι σκέφτομε τώρα; Αν είναι να πάω σε ψυχολόγο και το πάρω απόφαση... να θυμηθώ, να μην πάω στην ίδια... XD
έλεος!!!

helen,

πώς νιώθεις που γράφεις εδώ;

Έχεις ανοιχτεί εδώ :)
και έγραψες και μας είπες σκέψεις σου, φόβους, δικά σου πράγματα πολύ πέρα από τα κλασσικά..

Μήπως έγινες στο παρελθόν δέκτης κριτικής ή χλευασμού από κάποια άτομα και από εκεί ξεκινά το πρόβλημα;

μήπως είσαι γενικά κλειστός χαρακτήρας, φοβάσαι ή θε θελεις να πεις αυτό που νοιώθεις αλλά όμως το εκφράζεις σε γραπτά κατι που σε ανακουφίζει, αλλά φοβάσαι ότι αυτό που δεν θελεις να πεις στους άλλους περιέλθει σε γνώση τους με το να πεσουν αυτά τα γραπτά στα χερια τους γι αυτό τα καταστρέφεις;

Helen φαινεται πα αυτα που γραφεις οτι εισαι πολυ αγχωμενη και περνας μια περιοδο μεγαλης εντασης....σε βασανιζουν πολλες σκεψεις και νιωθεις πως ειναι δυσκολο να βαλεις μια ταξη..
εφοσον σε ομαδα πιστευεις πως θα ενιωθες εντονη πιεση και δεν θα ηταν καλο για σενα, δεν υπαρχει λογος να κανεις κατι τετοιο....το γεγονος να κανεις ατομικη ψυχοθεραπεια το εχεις σκεφτει?? ισως σε βοηθουσε περισσοτερο...
ψαξε να βρεις αλλον ψυχολογο εφοσον πηγες μια φορα και αισθανθηκες πως το ατομο αυτο δεν μπορεσε να σε βοηθησει....αμα πεσεις σε σωστο ψυχολογο μπορεις να αποκομισεις πολλα και να βοηθηθεις σημαντικα..το γεγονος οτι ειχες μια αρνητικη ας το πω εμπειρια δεν σημαινει πως ολοι ειναι ετσι....
Κeep on!!:)

Έχω ανοιχτεί εδώ μέσα, νιώθω ασφάλεια και μου είναι και πιο εύκολο να μιλώ εδώ μέσα! Αν και συνεχίζω να είμαι επιφυλακτική... Μερικές φορές διστάζω και να μπω στο site...
γιατί δεν ξέρω τι θα δω... αλλά το ότι καταλαβαίνετε μου δίνει σιγουριά.

Έκανα ρεκόρ!!!

Μπλόκαρα... ΔΕν το πιστεύω ότι πέρασαν 14 ώρες για να απαντήσω στον ιοαννι... Είναι απίστευτο το πόσο πολύ χρόνο μου πέρνει η κάθε απάντηση εδώ μέσα, τρομερό... όταν γράφω μόνη μου δεν το έχω αυτό...
αλλά όταν είναι να πατησω ένα σεντ και να το δείξω σε άλλους κολλάωωωωωωωωωωωωωωωωωωωω ωωωωωωωωωωωωωωωωωωω φαντάσου στην πραγματικότητα... με το τσιγγέλι θα μου τα βγάζουν!!! λολ ιοαννι έκανες και τις απανοτές ερωτήσεις :D θα περιμένεις λίγο.

Ναι είχα προσπαθήσει ατομική ψυχοθεραπεία για 2 μέρες.. η κοπελιά μου είπε ότι θέλω πολύ δουλειά... ναι η αλλήθια είναι ότι το σκέφτομαι πάλι... αν μου έδινε κάποιος λίγη δύναμη από το περιβάλλον μου λολ... Όταν το επιχείρισα την πρώτη φορά πριν χρόνια μόνη μου.. χρειάστικα απίστευτα πολύ κουράγιο... και θάρρος

Μια ζωή αγχωμένη είμαι χωρίς πλάκα :D προχτές προσπάθησα να κάνω διαλογισμό... είναι απίστευτο το πόσα νευρικά τικ έχω που δεν με αφήσαν σε υσηχία λολ... ξυνόμουνα παντου!!! μέχρι που έπεσα ξερή και κοιμήθηκα...

Ναι έχω φάει αρκετή κοροιδία από το σχολείο κυρίως, που άργησα να την καταλάβω... η κοροιδία δεν ήτανε για αυτά που γράφω, αφού κανένας δεν προλαβενε να τα διαβάσει.
Για την ακρίβεια σπάγανε πλάκα. Και πρισσότερο ήταν, για το πόσο απίστευτα Τρομακτικά υπάκοη ήμουνα, το ότι πίστευα εύκολα τα πάντα ακόμα και τα παράλογα, το ότι δεν μιλούσα σχεδόν καθόλου και το ότι δεν μπορούσα να κατανοήσω σχεδόν τίποτα. Περίεργο και σοκαριστικό και δεν ξέρω που οφείλετε! Όταν κατάλαβα τι γινόταν και μεγαλώνοντας έγινα πιο έξυπνη... όλο αυτό με έκανε να αλάξω στην σαν άνθρωπος... στην πορια

Το γράψιμό μου έχει περάσει από πολλές φάσης... παλιά όταν ήμουν μικρή (παιδική ηλικία) σε μία μεγάλη περίοδο της ζωής μου (προηγούμενο μήνυμα), ήταν χειρότερο! και φυσικά μόνο για μένα... αφού αν τα διάβαζε κάποιος θα φρίκαρε και τα τρόμαζε, από τα τέρατα που έγραφα, γεμάτα μίσος, φόβο, απογοήτευση και θλίψη για μένα, τον θεό, τους γύρω μου και την ζωή μου. Ότι πέρναγα στο σχολείο, σπίτι τα έπερνα πολύ σοβαρά και το έβγαζα εκεί μέσα και μετά είχα νεύρα και πανικό όταν κάποιος το πλησίαζε και εγώ τότε έβρισκα νέους τρόπους για να τα φυλάω καλύτερα και αν είχε κάποιος την εμμονή να τα διαβάσει, ή ότι δεν πάει κάτι κάλά με τον εαυτό μου, αφού με έπιανε συνέχεια αυτή η τρέλα ότι και καλά θα αυτοκτονήσω, ή θα πεθάνω τότε εγώ αμέσως το έκαιγα. Πραγματικά εκεί δεν είχα πρόβλημα στο να τα κάψω τα συγκεκριμένα... άλλα έρχονταν τόσο γρήγορα η στιμγή, που δεν γέμιζα βιβλιαράκι λολ. Αυτό είχε γίνει πάρα πολλές φορές, για χρόνια ολόκληρα! Σταμάτησα κάποτε να γράφω τα συναισθήματά μου γιατί με είχε πραγματικά κουράσει και Εξουθενώσει ψυχικά!

Αυτήν την στιγμή, μου αρέσει να γράφω την φαντασία μου, ιστορίες στοίχοι, ότι νά ναι, είναι κάτι που δεν με ανυσηχεί καθόλου στην αρχή. Ήθελα να σκέφτομε ότι είχα αλλάξει επιτέλους σκεπτικό! Δεν θα είχα πρόβλημα να τα κρατήσω για πάντα ακόμα και μέτα θάνατον, ή να τα δείξω ελεύθερα, ή ακόμα και να κάνω κάτι με αυτά, αν κάποτε τελείωνα κάτι. Αλλά το θέμα ήταν ότι ποτέ δεν τελείωνα κάτι... και ποτέ δεν επέζησε τίποτα λολ γιατί πάντα ερχόταν η σκέψη ότι πρέπει ή ότι θα πεθάνω, ή ότι θα τρελαθώ, ή ότι θα μείνω παράλυτη και ανίκανη. Η κατάθλιψη ερχόταν πρώτη και ο φόβος για μεταθάνατον ακολουθούσε και μετά αδιαφορούσα για αυτό που είχα γράψει και το έσβηνα εύκολα μόνο και μόνο για να υσηχάσω. Ένα χάοςςςςςςςς πράγματι. Μάλλον το παρελθόν και η συνήθεια με μπλόκαραν στο παρόν μου υποσυνήδητα... παρότι, οι ιστορίες δεν δίχνουν εύκολα το πια είσαι. κρύβεσαι καλύτερα από ότι όταν γράφεις τα συναισθήματά σου. Για αυτό και ξεκινάω ενθουσιασμένη χωρίς φόβο... αλλά πάντα καταλήγω το αντιθετό... Ότι κατάλαβες κατάλαβα :D

Εγω καταλαβαινω οτι ντρεπεσαι πολυ για σενα.. Συμφωνεις? Μπορεις να το αποωσεις αυτο καπου? Οι γονεις σου καμαρωνουν για σενα? Σε επιβραβευουν? Η σε αποδοκιμαζουν?

Ναι ότι ντρέπομαι συμφωνώ πάντα ήθελα να το ανεφέρω το ξέχασα :D με τους γονείς μου δεν έχω ή είχα θέμα.. μόνο το ότι τους θεωρώ και θεωρούσα ξένους! δεν κάναν τίποτα γενικώς, παλαιότεραν ίσως να με σταματάγαν απότομα, λέγοντας διάφορα αρνιτικά για κάτι που ήθελα να κάνω...

Δλδ ησασταν καπως απομακρα με τους γονεις σου? Ηταν μεγαλυτερη η αποσταση αναμεσα σας παρα η κατανοηση? Περισσοτερη απορριψη απο αποδοχη? Oλα αυτα εχουν τη σημασια τους στην εξελιξη της προσπωπικοτητας μας..

χμμμ ένιωθα σαν να φιλοξενούμε στο σπίτι τους... και προσπατούσα να είμαι σωστή μπροστά τους. Είναι λίγο απόμακρο. απόρριψη δεν είχα, ήταν όλα νορμάλ :D εγώ δεν ήμουν λολ

_Δεν εμπιστεύομαι εύκολα τους άλλους. Ούτε το κωδικό του λάπτοπ μου, αλλά ούτε τον εαυτό μου όταν κοιμάμαι, μήπως και παραμιλήσω στον ύπνο μου και πω κάτι που δεν θέλω, αν γινόταν αυτό θα με διέγραφα και μένα λολ. Κάποιες φορές με σοκάρω

xm.. χμ... χμ...

Αυτό το φοβάμαι μήπως μιλήσω στον ύπνο μου το είχα ακούσει σαν ερώτηση (στην οποία είχα απαντήσει αρνητικά) στο πλαίσιο εξακρίβωσης κάποιων πραγμάτων. Σύμφωνα λοιπόν με αυτά που είχα ακούσει, υπό συνθήκες έντονου άγχους, ενεργοποιείται στον εγκέφαλο ένας συγκεκριμένος μηχανισμός, εκλείεται μία ουσία και σε κάνει να "φοβάσε μήπως μιλήσεις στον ύπνο σου". Ή μήπως "αποκαλυφθούν μυστικά σου". Ή μήπως "ο ένας φίλος σου μάθει κάτι που δεν πρέπει από κάποιον άλλο φίλο σου" κτλ κτλ. Με μία λέξη: μυστικοπάθεια.
Φαντάζομαι κάποιος θα σου έλεγε zyprexa και άντε στο καλό, αλλά υπάρχουν κι άλλες πολλές λύσεις.
Χωρίς να είμαι ειδικός, μία ερώτηση: υπάρχει κάτι για το οποίο νοιώθεις ότι (θα έπρεπε να) ντρέπεσαι πάνω σου; Ή στη ζωή σου γενικότερα;
Υπάρχει έντονο άγχος αυτή την περίοδο για κάποιο λόγο;

Quote:

---

Originally Posted by helen25

Ναι έχω φάει αρκετή κοροιδία από το σχολείο κυρίως, που άργησα να την καταλάβω... η κοροιδία δεν ήτανε για αυτά που γράφω, αφού κανένας δεν προλαβενε να τα διαβάσει.
Για την ακρίβεια σπάγανε πλάκα. Και πρισσότερο ήταν, για το πόσο απίστευτα Τρομακτικά υπάκοη ήμουνα, το ότι πίστευα εύκολα τα πάντα ακόμα και τα παράλογα, το ότι δεν μιλούσα σχεδόν καθόλου και το ότι δεν μπορούσα να κατανοήσω σχεδόν τίποτα. Περίεργο και σοκαριστικό και δεν ξέρω που οφείλετε! Όταν κατάλαβα τι γινόταν και μεγαλώνοντας έγινα πιο έξυπνη... όλο αυτό με έκανε να αλάξω στην σαν άνθρωπος... στην πορια

---

Έχω κι εγώ με τη σειρά μου βιώσει παρόμοιες καταστάσεις γι αυτό σε καταλαβαίνω. Η κοροιδία από τη μια και από την αλλη το να σαι υπάκουος/η, να μη μιλάς και επιπλέον να αποδέχεσαι ως σωστή την αρνητική κριτική των άλλων στα διαμορφωτικά παιδικά χρόνια είναι ότι χειρότερο στην πορεία΄ενός παιδιού. Η συμπεριφορά αυτή έχει ως αποτελεσμα χαμηλή αυτοεκτίμηση και οτιδήποτε σκεφτόμαστε να πούμε ή να κάμουμε το παιρνάμε πρώτα από αυστηρή αυτοκριτική. Και αυτή η αυστηρή αυτοκριτική δεν είναι τίποτα άλλο παρά μόνο τα όσα γεμισαν το κεφάλι μας οι άλλοι, ο καθε άσχετος δηλαδή, μέσα από το χλευασμό και την υποτίμηση, πως ότι πεις είναι λάθος, δεν το κανες σωστά, εσύ δεν ξερεις και άλλα....., σε μια ηλικία που δεν μπορούσαμε να κρίνουμε την αξιοπιστία και την αντικειμενικότητα των όσων μας υπέβαλλαν. Το οτιδήποτε θελαμε να κάνουμε το παιρνούσαμε από αυτή την αυτοκριτική και τελικά δεν το κάναμε. Ο φόβος της αντίδρασης από τους άλλους δεν μας άφηνε να εκφραστούμε όπως θέλαμε ή καναμε μόνο ότι θα ήταν αρεστό σε όλους αυτούς.Έτσι παρά τα τόσα πολλά ωραία που είχαμε στο κεφάλι παρά τα τόσα χαρίσματα και δεξιότητες μείναμε στην αδράνεια και στο περιθώριο. Γιατί; επειδή ως παιδιά είχαμε απέναντι μας τον καθε άσχετο να μας υποτιμά και να μας επιπλήττει. Στο σήμερα όμως συνηδητοποιήσαμε τη ζημιά που παθαμε τότε και έτσι δεν ανεχόμαστε, αντιδρούμε. Κατανοήσαμε τους θυσαυρούς που μεσα μας κρυβουμε και ξεκινήσαμε να τους βγαζουμε στην επιφανεια.

Γι αυτό και εσύ σήμερα φοβάσαι, όχι μόνο να εκφραστείς, όχι μόνο να δημοσιοποιήσεις τα όσα ωραία γράφεις αλλά ακόμα και να εκφραστείς σ’ αυτό το φορουμ ανωνυμίας και ελευθερίας έκφρασης. Εγώ πιστευω κρύβεις ψυχικό πλούτο και χαρίσματα αλλά αυτά τα βιώματα του παρελθόντος τα οποία βιώνεις στο σημερα πολύ έντονα στο κεφαλι σου δεν σου επιτρέπουν να εκφραστείς, να βγαλεις προς τα έξω αυτό τον ωραίο σου κόσμο, η αυτοκριτική σε συνοδεύει ακόμα. Μην δηλιάζεις. Να ακούς μόνο αυτούς που είναι ειδικοί σε κάτι, αυτούς που σε αγαπούν, αυτούς που έχουν ωριμότητα, εμπειρία και ειλικρίνεια στο να καταλαβαίνουν τον άλλο.

Ξεκινα βήμα βήμα να εκφράζεσαι, καθε μερα και κάτι παραπάνω, να μιλάς, να νοιώθεις την ηθική ικανοποίηση ότι μίλησες και να μη σε νοιάζει η αντίδραση των άλλων, να εστιάζεις την προσοχή σου στο ότι θελω να εκφραστώ να πω αυτό που μου βγαίνει, όχι να εστιάζεσαι στην αντίδραση των άλλων δηλαδή στο αποτελεσμα. Κανε ουσία το να πω, να κανω αυτό που νοιώθω και όχι το αποτελεσμα του. Μάθε να διακρίνεις την αντίδραση των άλλων, αυτόν που σε κριτικάρει καλοπροαίρετα από αυτόν που χλευάζει, τον ειδικό από τον άσχετο, αυτόν που σε αγαπά από αυτόν που ζηλεύει. Να ξερεις ότι αυτοί που ζηλεύουν βρίσκουν γόνιμο έδαφος όταν χτυπάνε άτομα με χαμηλή αυτοεκτίμηση, επειδή ανέχονται και έτσι κατατροπώνονται πιο έυκολα. Μάθε να διεκδικάς και να αντιμιλάς.

Να θεωρείς το καθε βημα που εκανες, που εκφράστηκες, ως μικρή επιτυχία, να σε γεμίζει χαρά και έτσι να αντλείς δυναμεις, και καθε φορά στη συνεχεια θα ναι και λιγοτερο δυσκολα τα πράγματα.

Αυτά απο΄μενα κάπως σκόρπια. Θα χαιρόμουν ιδιαίτερα αν μου έστελνες κατι απ αυτά που γραφεις σε πρ. μην ή στο ίμειλ!! Διασθάνωμε θα μου αρέσουν

Η κοροιδια που γραφεις οτι εφαγες απ τους συμμαθητες σου στο σχολειο σιγουρα θα επαιξε καποιο ρολο....ισως σε εκανε να νιωθεις ανασφαλης και σε μπλοκαρε..οι συνθηκες που εχουμε βιωσει στο παρελθον επηρεαζουν τη μετεπειτα συμπεριφορα στη ζωη μας...
γενικως εισαι ας πουμε καχυποπτη με το παραμικρο?? νιωθεις ανασφαλειες και αγχος??

Quote:

---

Χωρίς να είμαι ειδικός, μία ερώτηση: υπάρχει κάτι για το οποίο νοιώθεις ότι (θα έπρεπε να) ντρέπεσαι πάνω σου; Ή στη ζωή σου γενικότερα;
Υπάρχει έντονο άγχος αυτή την περίοδο για κάποιο λόγο;

---

Αγχος έχω από πάντα... ενώ είμαι ένα αρκετά ήρεμο άτομο, μέσα μου έχω πολύ άγχος. Περισσότερο ντρέπομαι μάλλον για τον ψυχικό μου κόσμο, γιατί εξωτερικά δεν είμαι και τόσο άσχημη, αλλά είμαι κανονική και απλή.

Quote:

---

Θα χαιρόμουν ιδιαίτερα αν μου έστελνες κατι απ αυτά που γραφεις σε πρ. μην ή στο ίμειλ!! Διασθάνωμε θα μου αρέσουν

---

γιάννη :D ξέχνατο λολ

Quote:

---

Η κοροιδια που γραφεις οτι εφαγες απ τους συμμαθητες σου στο σχολειο σιγουρα θα επαιξε καποιο ρολο....ισως σε εκανε να νιωθεις ανασφαλης και σε μπλοκαρε..οι συνθηκες που εχουμε βιωσει στο παρελθον επηρεαζουν τη μετεπειτα συμπεριφορα στη ζωη μας...
γενικως εισαι ας πουμε καχυποπτη με το παραμικρο?? νιωθεις ανασφαλειες και αγχος??

---

Σίγουρα... αν είχα μιλήσει στους γονείς μου θα ήταν καλύτερα πιστεύω, αλλά ντρεπόμουν και αυτούς... ήμουν καχύποπτη, ίσως είμαι ακόμα λίγο... ανασφάλειες έχω, αλλά προσπαθώ να τις παλέψω, καθώς και το άγχος μου...

Σήμερα είχα πολύ άγχος ας πούμε για το site, για αυτό και άργησα να μπω... φταίει το ότι έγραψα πολλά εδώ μέσα... κάποια στιγμή το πρωί, ήθελα να τα διαγράψω αλλά δίσταζα ακόμα να μπω... τώρα που μπήκα, σκέφτικα να σας μιλήσω πρώτα για αυτό... γιατί δεν είναι σωστό... και επιδή αυτό είναι το θέμα... και επειδή είναι και αστείο καθώς κανένας σας δεν διαγράφει ότι λέει! Δεν έχω παράξενες σκέψεις αυτήν την στιγμή... απλά ήθελα να τα διαγράψω για μένα, γιατί ξαφνικά έχω ένα βάρος... Δεν μπορώ να το εξηγήσω... χτες το σκεφτόμουνα λιγότερο.. σήμερα ακόμα πιο πολύ. Για την ακρίβεια ξύπνησα με αυτήν την έννοια, ότι αυτό που κάνω, ότι γράφω εδω μέσα και οι ανυσηχίες μου είναι βλακείες και ότι κανονικά δεν θα έπρεπε να ασχολούμε με αυτές... αλλά αν αρχίζω να το θεωρώ ασήμαντο, εμένα γιατί με ενοχλεί τόσο, που να θέλω να τα διαγράψω και να μην θέλω απλά να τα αφήσω εδώ μέσα; Δεν ξέρω γιατί σκέφτομαι έτσι αντίθετα τώρα... Αλλά δεν θα το κάνω, δεν θα διαγράψω τίποτα... θα προσπαθήσω δλδ λολ :)
Σας ζάλισα ε; καταλαβαίνω... και μένα με ζάλισα...