Originally Posted by
DissolvedGirl
Μου λείπει πολύ ο πατέρας μου. Τον έχασα όταν ήμουν πολύ μικρή, δεν τον έζησα καθόλου σχεδόν και η ανάγκη της παρουσίας του υπήρξε παραλυτική. Ο νονός μου όμως, που εμφανισιακά και συμπεριφοριακά μοιάζει πολύ με τον πατέρα μου και κινούνται και στους ίδιους κύκλους, μου είχε σταθεί πάρα πολύ, αν και δεν τον έβλεπα και συχνά. Δικαιολογεί η έλλειψη (της προσοχής) του πατέρα μου να απαγάγω το νονό μου και να τον εκβιάσω να με υιοθετήσει και να μου φέρεται σαν να ήμουν παιδί του, ειδάλως θα τον σκοτώσω;
Επιπλέον, η μητέρα μου απέχει από τον ορισμό της ιδανικής μάνας. Με χαπάκωνε για να μην αντιληφθώ τα ψέμματά της, με μείωνε επανειλλημένα και ακόμα μου φέρεται σαν να είμαστε εχθροί. Η πιο ελαφριά βρισιά που μου έχει πετάξει είναι "άχρηστη", και αναγκάστηκα να αλλάξω ήπειρο για να γλυτώσω από τη καταπίεσή της (και όχι τόσο επιτυχώς). Τώρα που γύρισα για Πάσχα και είμαι σε κατάθλιψη, έχω ανάγκη από την αγάπη, την κατανόηση και την υποστήριξη της οικογένειας μου... μου δίνει αυτό το δικαίωμα να τη φιμώσω και να τη δέσω χειροπόδαρα στο κρεββάτι, να μην μπορεί να κινηθεί ή να μιλήσει, ώστε να μπορέσω και εγώ επιτέλους να κουρνιάσω δίπλα της σαν παιδί και να αιστανθώ ασφαλής, αλλιώς θα την πνίξω με ένα μαξιλάρι;
Όλοι έχουν τα δικά τους βάσανα και ανάγκες. Δεν είναι ούτε αδιέξοδο ούτε ανάγκη έκφρασης που οδηγεί μερικούς μόνο ανθρώπους στη βία. Είναι αδυναμία συγκεκριμένων ανθώπων να σκεφτούν ή/και να δεχτούν την πραγματικότητα, δηλαδή έναν πιο απαιτητικό και δυσάρεστο τρόπο αντιμετώπισης του προβλήματός τους, και η (περιστασιακή, θέλω να πιστεύω) επιλογή τους να μην τους νοιάζουν οι συνέπειες των πράξεών τους. Ένα σωρό κόσμος έχει ανάγκη από λεφτά, όμως 1 μόνο πάει να ληστέψει. Ένα σωρό κόσμος περνάει ερωτικές απογοητεύσεις, όμως 1 αυτοκτονεί από τον πόνο. Το 1 είναι μεν σχετικό, αλλά υπογραμμίζει αυτό που θέλω να πω: χιλιάδες έφηβοι δέχονται πειράγματα κάθε μέρα στην Ελλάδα (εκατομμύρια άνα τον κόσμο), αλλά 1 είναι αυτός που έκανε το μακελειό στον ΟΑΕΔ. Ο Δημήτρης δέχτηκε την ίδια συμπεριφορά και αντιμετώπιση που έχουν δεχτεί 1 εκατομμύριο Δημήτρηδες πριν από αυτόν, ο συγκεκριμένος όμως δεν μπόρεσε να το επεξεργαστεί και να το ξεπεράσει... αυτό είναι δικό του πρόβλημα και ευθύνη.
Κάνεις συχνά μια βασική παρανόηση ρε συ ΚΕΝΟ (καλά, ίσως όχι μία αλλά 3-4) και απορώ πώς ένας άνθρωπος τόσο κυνικός όσο εσύ δέχεται να την επαναλαμβάνει. ΟΠΩΣ ΕΠΡΕΠΕ; Δεν τον δέχτηκαν και αγκάλιαζαν ΟΠΩΣ ΕΠΡΕΠΕ; ΠΡΕΠΕΙ κάποιος να δεχτεί κάποιον άλλο; ΠΡΕΠΕΙ κάποιος να αγκαλιάζει κάποιον άλλο; Και -ακόμα χειρότερα- όλα αυτά με συγκεκριμένο τρόπο;! Πέφτω από τα σύννεφα, δεν σε είχα για τόσο ρομαντικό.
Να έλεγες "όπως χρειαζόταν ο Δημήτρης" να σου έδινα όλα τα δίκια του κόσμου. Αλλά δεν υπάρχει πρέπει πουθενά στον άνθρωπο. Όλα είναι επιλογή σου, και η έκφραση "πρέπει" δημιουργήθηκε για να τονίσει τις (δυσάρεστες) συνέπειες κάποιων από αυτές. Τίποτα στον κόσμο δεν είναι δωρεάν, και τίποτα δεν σου προσφέρεται "έτσι απλά". Αν θέλεις την αγάπη, τον σεβασμό, την εμπιστοσύνη, το οτιδήποτε κάποιου, φρόντισε να τα αξίζεις και όχι απλά να τα περιμένεις "επειδή είμαι και εγώ άνθρωπος"... και δέξου και την πολύ συχνή πιθανότητα η αξία σου να μην εκτιμάται καν από μερικούς ανθρώπους. Με το ζόρι να απαιτείς να σε μεταχειρίζονται με συγκεκριμένη συμπεριφορά επειδή εσύ "είσαι σωστός και το αξίζεις" φίλε ΚΕΝΟ, το δικό σου χρόνο χάνεις και κακό σε εσένα κάνεις (έχεις κάθε δικαίωμα στην απαίτηση αλλά κανένα στην ικανοποίησή της). Η ύπαρξή σου σού δίνει δικαίωμα αέρα στα πνευμόνια σου. Για όλα τα υπόλοιπα, χρειάζεται πολλη, πολλή προσπάθεια.
Και για το καλό σου, για να αναπτύξεις αυτοσεβασμό και να μην χάνεις "πρόσωπο" πουθενά, σταμάτα με την καραμέλα "φταίει η συμπεριφορά των άλλων". Σε χαρακτηρίζει ως μωρό παιδί και σε τυλίγει με έναν αέρα αδυναμίας. Η "συμπεριφορά των άλλων" είναι η ίδια και σε πολλούς άλλους εκτός από εσένα (ή, στην περίπτωσή μας, του Δημήτρη) αλλά αμφιβάλλω αν επηρρεάζονται ή νοιάζονται όλοι τόσο, και σίγουρα δεν γκρινιάζουν τόσο. Είναι ξέρεις πολύ βολικό να φταίνε πάντα οι άλλοι! Έτσι εσύ δε χρειάζεται να κάνεις τίποτα, και ποιος τη χέζει την αυτοκριτική και την αυστηρότητα με τον εαυτό σου και την ατομική προσπάθεια και τον κίνδυνο αποτυχίας και όλα τα άλλα δυσάρεστα που έρχονται όταν αποφασίζεις να πάρεις τη ζωή σου στα χέρια σου... γιατί σε περίπτωση που σου διέφυγε, όποιος έχει την ευθύνη του προβλήματος έχει και τις δυνατότητες επίλυσής του.* Όσο η πηγή της δυσαρέσκειάς σου δεν είναι στην εμβέλειά σου, είσαι έρμαιο άλλων, και αυτό είναι φαύλος κύκλος. Αν σου φταίνε συνέχεια οι άλλοι, ουσιαστικά λες ότι είσαι ένας χαμένος κακομοίρης που δεν έχει έλεγχο της ζωής του.... pathetic, no?
Να σου επισημάνω όμως και κάτι τελευταίο; Οι άλλοι δεν έχουν πρόβήμα με την συμπεριφορά τους προς εσένα, εσύ έχεις. Περιμένεις λοιπόν κάποιος να αλλάξει κάτι στον εαυτό του, που δεν του προκαλεί πρόβλημα -μην σου πω τον βολεύει κιόλας- επειδή κάποιος που ούτε τον ξέρει, ούτε ενδιαφέρεται να τον μάθει (και, συγνώμη κιόλας, είναι και δυσάρεστη παρουσία) έχει πρόβλημα μαζί του; Εδώ μανάδες δεν αλλάζουν για τους γιούς τους, και εσύ περιμένεις να αλλάξουν όλοι οι άλλοι την συμπεριφορά τους για εσένα; Ελα τώρα ρε ΚΕΝΟ, σε είχα για κάπως γραμμικά λογικό άτομο...
Φτιάξε εσύ βρε καλό μου πρώτα τη δική σου και άσε τους άλλους να ζούνε με τις συνέπειες της συμπεριφοράς τους. "Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω" είπε ο καλός Χριστούλης, ή εις την κοινή ελληνικήν όπως θα το έλεγε η μητερούλα μου "δεν κοιτάς τα χάλια σου που θες να φτιάξεις και τα στραβά των άλλων"; Σε ευχαριστούμε για την συμβουλή, αλλά δεν την δίνεις από την καλή σου την καρδιά, οπότε δεν νομίζω να την πάρει κανείς σοβαρά υπ΄όψιν. Και προσωπικά, σύνδεση μεταξύ αυτού που έγραψες με το forum και τις συμπεριφορές δεν μπορώ να βρω...
Ας κάνω όμως το δικηγόρο του διαβόλου, και ας υποθέσουμε ότι δεχόμαστε πως η συμπεριφορά μας θέλει φτιάξιμο.
Και αν δε θέλουμε να τη φτιάξουμε; Αν δεν μπορούμε; Αν είμαστε στρεσσαρισμένοι με άλλα 1000 θέματα και δεν έχουμε την ψυχική δύναμη να αλλάξουμε; Αν είμαστε κακοί άνθρωποι και μας αρέσει να την σπάμε στους άλλους; Τι θα κάνεις; Θα κάτσεις να γκρινιάζεις εσαεί και να πήζεις στη μιζέρια ενώ εμείς θα σπάμε πλάκα μαζί σου; Θα προσπαθείς να μας την πεις με βρισιές και προσβολές και παιδικές μαλακιούλες του στυλ "για το αρχείο σας, όχι σαν προειδοποίηση" λες και θα φοβηθούμε και θα "σταματήσουμε" να είμαστε τόσο κακοί άνθρωποι; Με γεια σου με χαρά σου, άλλα τη δική σου ζαχαρένια χαλάς.
Και παραδόξως, αυτό το μήνυμα το έγραψα μάλλον φιλικά διακείμενη απέναντι σου :P
*Αν ξέρεις αγγλικά, σου παραθέτω το παρακάτω απόσπασμα από μια ταινία για το (Αμερικάνικο) ποδόσφαιρο κοινώς football:
Anyone can get a pass every now and then, but only those who want it will ever get a touchdown. Because if you hold the ball, you control the game. You control the passes, the crowd, the score -damn, you control the fucking weather. You lead your teammates, just as you answer to them. The decisions are yours to make, and the burden of loss falls on your shoulders.
Wanting the ball is power, and glory. Wanting the ball is danger, and responsibility.
Only winners want the ball.