συναισθηματικα, η ζωη σας παιδια πως ειναι? τι προβληματα εχετε στην καθημεριοτητα σας?
Printable View
συναισθηματικα, η ζωη σας παιδια πως ειναι? τι προβληματα εχετε στην καθημεριοτητα σας?
η δικια μου ζωη ειναι καπως ετσι: δεν εχω δουλεια,ουτε φιλους, ουτε φιλη, ουτε ενδιαφεροντα, δεν ειμαι κοινωνικος, επαιρνα αντιψυχωσικα, ειχα ψυχωση( και μαλλον θα ξαναεχω), ειχα νευρα, θλιψη, αγχος...εσεις?
βλεπω τους αλλους να γελανε, να μιλανε, να παιζουν ποδοσφαιρο, να ακουνε μουσικη, να κανουν γυμναστικη, να διαβαζουν....και εγω τιποτα απο αυτα.
σκεφτομαι την αυτοκτονια αλλα δεν το κανω για τους γνωστους λογους που γενικως δεν το κανουν. παλια υπηρξαν στιγμες που ημουνα ετοιμος να το κανω. θυμαμαι πριν χρονια ηταν χριστουγεννα, πηρα μπυρες, ανεβηκα στη ταρατσα μιας νεοαναγειρομενης οικοδομης, βραδυ, αλλα γαμωτο, αυτα τα κωλοκοτσια να ειχα, αυτο το θαρρος και τωρα δεν θα ειχα προβληματα, δεν θα παιρνουσα αυτα που περασα. πριν λιγους μηνες ειπα να κοψω τις φλεβες μου, νομιζα θα ηταν ευκολο, αλλα γαμωτο πρεπει να κοψεις βαθια...αλλωστε διαβαζω στο ιντερνετ οτι πολλες αποπειρες ειναι αποτυχημενες και αυτοι που το επιχειρουν παθαινουν μονιμη σωματικη βλαβη.
θυμαμαι τα καλοκαιρια στο λυκειο δουλευα στην οικοδομη, δυσκολη δουλεια ειδικα για καποιον που δεν εχει διαθεση γενικως, αλλα η ζωη τοτε μου φαινονταν πιο καλη απο οτι τον χειμωνα, οχι επειδη ηταν καλη αλλα επειδη δεν ηταν τοσο χαλια οσο ηταν στο σχολειο. το σχολειο ηταν αστα να πανε...οχι φιλοι..μονο καποια παιδια που σου συμπεριφεροταν καλα επειδη σε λυποντουσαν..και κατι αλλοι μαλακες που δεν ειχαν τι να κανουν και σου πρηζαν ...
επανερχομαι σε λιγο
και μετα περασα στα αντιψυχωσικα.αλλη μαλακια απο εκει.για καλο τα πηρα και κακο μου εκαναν,και εγω σαν βλακας πηγαινα και τα επαιρνα για 4χρονια.τι χαζος.αμ δεν μου τα ειπε απο την αρχη ο γιατρος οτι θα εχω ολα αυτα τα προβληματα, αντιθετως μου ελεγε και ψεμματα απο πανω.π.χ. του λεω δεν μπορω να διαβασω, μου λεει η αρρωστια φταιει, χτυπαω τον κωλο μου κατω οτι φταινε τα φαρμακα,δεν μπορεις να γυμναστεις καθολου ποσο μαλλον να δουλεψεις,δεν εχεις απολυτως κανενα ενδιαφερον για τιποτα(ακομα και εδω που καθομαι και γραφω ευτυχημα ειναι),δεν εχεις καμια ερωτικη επιθυμια, χανεις τους λιγοστους φιλους που ειχες γιατι πολυ απλα γινεσαι βαρετος και σου φαινονται κι αυτοι βαρετοι κι δεν μπορεις να γελασεις παρα μονο να σκας χαμογελα. γενικως η ζωη χανει το νοημα της, και ζεις μονο και μονο για να ζοριζεσαι σε καθε δραστηριοτητα, και δεν ειναι να πεις ενας μηνας να παει στο διαολο, ειναι τοσος καιρος.
ολοι οι συνομιληκοι μου διασκεδαζουν την ζωη τους, και εγω ψυχιατρεια.δεν ειναι μαλακια τοσα χρονια σε αυτην την ηλικια να βλεπεις τους αλλους να χαιρονται και εσυ την μια να υποφερεις και την αλλη να ζοριζεσαι.
κι απο ερωτα.τζιφος με αυτα τα φαρμακα.πριν απο αυτα ναι,ηταν ωραια εκεινη η περιοδος η ζωη καρααξιζε,ευτυχια με λιγα λογια.αλλα στον χωρισμο αντε παλι στεναχωρια μονιμη καθε ωρα για την τριπλασια περιοδο της ευτυχιας.
παντως τα πρωτα πραγματα που θα κανω αν και οταν ξαναγινω φυσιολογικος ειναι να ακουσω μουσικη και να παω σε ενα στριπτητζαδικο και να χαλασω μια διακοσιαρα με οποια μου αρεσει,μπορει να φιλησω και στομα ποιος ξερει.παρεπιμπτοντως ποσο κοστιζει για να καλεσεις μια γυναικα σπιτι σου για 1-2 ωρες?(ειμαι τοσο πολυ κοινωνικα αποκωμενος που δεν εχω εναν φιλο για να ρωτησω αυτο το πραγμα)
περιμενω δικες σας εμπειριες
Δεν ξέρω τι να σου πω.. λυπάμαι που νοιώθεις έτσι, σου γράφω γιατί είδα πως γράφεις αλλά κανείς δεν έχει απαντήσει, απλά να ξέρεις πως κάποιος σε ακούει...
συναισθηματικα επικρατει ασταθεια, λες και παιζει ο Θεος ρακετες με το μυαλο μου. απο το ενα ακρο στο αλλο ακρο, τη μια στιγμη μπορει να νιωθω μια χαρα ικανος να κανω το οτιδηποτε μονος χωρις να εχω αναγκη κανεναν, και την αλλη να ειμαι για αυτοκτονια λες και δεν μπορω να δω μελλον ουτε για το επομενο λεπτο. κι ετσι δε μπορω να ευχαριστηθω τπτ.Quote:
Originally Posted by alexandros2985
δεν εχω επισης δουλεια, ουτε φιλους, ουτε κοπελα που να με θελει για κατι σοβαρο. αν και ειμαι αντικοινωνικος αφου κυκλοφορω μονο οταν πρεπει, ενδιαφεροντα κι ασχολιες προσπαθω να εχω οσα περισσοτερα γινεται για να ξεχνιεμαι, αλλα και παλι δεν ειναι ομαδικα και δε νιωθω οτι προσφερω κατι παρα μονο στον εαυτο μου.
φαρμακα δε παιρνω, σε γιατρους δε παω, αυτο που μου χρειαζεται ειναι ενα ατομο απλα να με τραβηξει εξω απ'τη δινη της αρνητικοτητας, αλλα δυστυχως δεν υπαρχει...
αλεξανδρος φαση ειναι θα περασει.Σου προτεινω αμα εχεις στην πολη σου κεντρο υποστηξης να γραφτεις.Οπως τα κεντρα ημερας που εχε σε αυτο το site -> http://www.mazi.org.gr/%CE%A7%CF%81%...81%CE%B1%CF%82 - εχει να ασχολιεσαι με κατι 5 ωρες την ημερα. Βγαινεις για καφε κανεις ομαδικη ψυχοθεραπεια μαθαινεις κεραμικη μαγειρικη κλπ
Εμενα η δική μου συναισθηματική μου ζωή είναι άλλοτε καλά , άλλωτε άσχημα.
Όταν βρίσκομαι με τον φίλο μου είναι τέλεια..
όταν είμαι σε καθημερινή φάση σε προγραμμα , διαβασμα για τη σχολη κλπ πιέζομαι πολύ,
αλλα τις περισσότερες φορες που πέφτω ψυχολογικά είναι όταν δημιουργώ πραγματα με τη φαντασία μου, ή δημιουργώ θλίψη εκεί που δεν υπάρχει,΄κ γενικά δραματοποιώ καταστάσεις. κ εκεί είναι που κόβομαι(να το το πρόβλημα) κ όλο λεω να το κόψω-σταματήσω αλλά δεν..
Αλλα γενικά αυτή η περίοδος είναι καλή συγκρητικά με τον χειμωνα που ήταν χαλια.
το μονο αρνητικό ειναι οτι δεν εχω καθολου φιλους εχω κοψει με ολους.
* για να κελέσεις κοπέλα σπίτι σου μπορεί να είναι κ 100€ την ώρα μπορεί και 250.. ανάλογα (πως κ δε σου απάντησε κανεις σε αυτό :P )
Αλλά καλύτερα δεν είναι να βρείς μια κοπέλα να είστε μαζί? δε θα σε κάνει να νιωσεις καλύτερα? εννοω και ψυχικά..
Παρεμπιπτόντως Χρόνια πολλά σε όλους, Χρηστός Ανέστη..
Ελα φιλε και εγω παιρνω αντιψυχωσικα και τα εχω κοψει αποτυχημενα τρεις φορες
και τα εχω ξαναρχισει. Εχω περασει πολλα και εγω..
Αλλα μη σκεφτεσαι αυτοκτονιες και μαλ.. . Κοιτα να βρεις κατι που σου αρεσει,
ενα χομπυ, κατι που να το γουσταρεις και αποροφησου εκει.
Εγω εχω βρει το κομπιουτερ π.χ. . Αμα το κοψω μου ερχονται οι μαυρες μου , με αυτο
ξεχνιεμαι..
Και μη ζηλευεις τους αλλους. Στα ιδια σκατα ειναι ολοι.. Σιγα, ισα ισα που εμεις
εχουμε και πολλη ελευθερο χρονο ενω αυτοι δουλευουν απο το πρωϊ ως το βραδυ
σαν ειλωτες.
Μη συγκρινεσαι με τους αλλους. Ο καθενας ειναι μοναδικος..
Η ζωη δεν ειναι οπως στην τηλεοραση, οπου παρουσιαζουν τη μεγαλη ζωη κ.λ.π.
Η αληθεια ειναι οτι στους περισσοτερους ειναι πολυ βαρετη.
Quote:
Originally Posted by alexandros2985
τι χομπυ να βρω οταν δεν σου προκαλει κανενα ενδιαφερον απολυτως τιποτα?Quote:
Originally Posted by maus
η αυτοκτονια δεν ειναι μαλ.αντιθετως οταν ημουν στα μαυρα μου, αυτο με καθυσηχαζε.εσυ δεν το σκεφτοσουνα αυτο?
τι φαρμακα ειπαμε οτι παιρνεις?
δεν ειμαστε ολοι στα ιδια σκατα.
πραγματι η ζωη δεν ειναι οπως στην τηλεοραση.αλλα δεν ειναι και ετσι οπως την ζουμε εμεις.
ναι οταν ημουνα φυσιολογικος ηθελα να μαθω πραγματα.τωρα ακομα και τα ενδιαφεροντα πραγματα ειναι κουραστικα.εσενα δεν σε κουραζουν αυτα, δηλ νοιωθεις ενδιαφερον ή το βλεπεις σαν ακομα μια αγγαρια?Quote:
Originally Posted by lost body
εσυ εισαι πιο ψαγμενη και τα ξερεις καλυτερα! οντως ξεκινα απο 100 για 1 ωρα, φτανωντας τα 500 για 3, και αναλογα το προγραμμα αλλα κι οσο νομιζει η καθεμια οτι αξιζει, ανεβαινει το ποσο.Quote:
Originally Posted by Gothly
ευκολο για σας τα κοριτσακια να βρειτε συντροφο. αυτος πως ακριβως θα βρει οταν σου λεει δεν εχει φιλους, ουτε καν ενδιαφεροντα ? και πως θα τη κρατησει κι ολας, οταν δεν εχει δουλεια ? για πεσμου κι εμενα γιατι βρισκομαι σε παρομοια κατασταση και μου φαινεται πως ολες οι κοπελες πλεον θελουν μονο να καλωπερνανε! οταν δουν οτι δε προκειται να συμβει και να τους το προσφερει ο αλλος αυτο, τοτε σιγα μη δωσουν σημασια...Quote:
Originally Posted by Gothly
ενταξει συμφωνω κι εγω ξεχνιεμαι, αλλα ποσο να ασχοληθει ενας ανθρωπος με το κομπιουτερ ? εχει κι αλλες αναγκες...Quote:
Originally Posted by maus
σωστος αλλα και παλι, καθεσαι μεχρι να μη μπορουν να σε φροντισουν οι γονεις αλλο, απο μια ηλικια και μετα θα πρεπει ολοι να αποκατασταθουμε, αλλιως στο μελλον θα πεινασουμε...Quote:
Originally Posted by maus
γιατί είναι πιο εύκολο για τις κοπέλες?Quote:
Originally Posted by KENO
βασικά δεν είπα να τη βρεί τωρα, είπε ο αλεξανδρος "παντως τα πρωτα πραγματα που θα κανω αν και οταν ξαναγινω φυσιολογικος ειναι να ακουσω μουσικη και να παω σε ενα στριπτητζαδικο και να χαλασω μια διακοσιαρα με οποια μου αρεσει,μπορει να φιλησω και στομα ποιος ξερει."
και πάνω σε αυτό το θέμα λέω κι εγω δε θα ήθελε να βρει μια κοπέλα, έστω να προσπαθήσει.
Εσύ δλδ αν ήταν μια κοπέλα που σου άρεσε, δε θα προσπαθούσες να τη πλησιάσεις? κι ας μην έχεις να της προσφέρεις καλοπέραση γιατί δεν είναι όλες έτσι!
δε λεω η πλειοψηφία απ'οτι έχω καταλάβει ζητάει λούσα παρά συναίσθημα.
Και εξάλλου μια σχέση θα κάνεις δε θα γίνεις χορηγός. αν η άλλη θελει να της πληρώνεις τα παντα μπορεί να παει αλλου.
Αλλά γιατί να παμε στο άλλο άκρο και να λέμε οτι δε βρίσκεις κοπέλα και ούτε τη κρατάς, επειδή είσαι άνεργος?
ειναι πιο ευκολο για τις γυναικες γιατι απ'τη φυση τους ειναι πιο ομορφες απ'τους αντρες, και λιγο να κουνηθουν και να φανουν, τρεχουν καμποσοι απο πισω τους. και ειδικα οι κοπελες σε μικρη ηλικια που ειναι φρεσκιες ακομα δε θελουν και πολυ! οι αντρες ομως δεν ειναι το ιδιο, αμα δεν εχει λεφτα ο αλλος και κατι που να αποδεικνιει τη δυναμη κι αξια του, τοτε ολες τον φτυνουν! κι απ'αυτο πιστευω πασχει κι ο alexandros2985 εδω, αφου ουτε δουλεια εχει, ουτε καν φιλους ή παρεες, να του συστησουν καμια εκεινοι...
ναι οταν βλεπω καποια εχει ενδιαφερον, σαφως και προσπαθω να ρθω κοντα της, αλλα σχεδον ποτε δε καθονται ετσι, απλα γιατι τους ειμαι αγνωστος και δεν εχω κατι που θελουν. γουσταρουν τα λουσα οπως ειπες, να εχει ο αλλος κι αμαξαρα να πηγαινουν βολτες, αλλα και σπιτι ετοιμο, και ολα αυτα απο μικρη ηλικια γιατι αν ειναι κανας 50αρης σιγουρα τον βλεπουν μειονεκτικα. εδω στην Ελλαδα ειμαστε στερημενοι και πειναμε, οποτε και οι γυναικες ζηταν απ'τους αντρες αυτα που τους λειπουν, οχι συναισθηματα. γιαυτο μενουμε μαλακες, οσοι δε θελουμε να γινουμε χορηγοι οπως το ειπες.
Oταν εισαι αρρωστος ειναι το ιδιο, εχεις την ιδια συναισθηματικη απαθεια ειτε εισαι γυναικα ,ειτε ανδρας.
Δεν ειμαι σιγουρη αν φταινε τα φαρμακα γι αυτο η η αρρωστια, νομιζω οτι και τα δυο ! ειμαι χωρις φαρμακα ενα χρονο τωρα κ δεν εχω καμμια ουσιαστικη επαφη με το περιβαλλον μου, ισως ειναι τοσο αδιαφορο ?δεν ξερω, νοιωθω σαν ο νεκρος να κυριευει τον ζωντανο, ειμαι νεκρη για για ολα οσα συμβαινουν εξω απο το κεφαλι μου!
Αλεξανδρε μη νομισεις οτι ειναι καλυτερα χωρις χαπια, ειναι πολυ πιο δυσκολα, βεβαια για τον καθενα ειναι κ διαφορετικα , περιμενε κ οργανωσου καλυτερα ,να το πεις κ σε δικους σου να σε βοηθησουν.
τι πιο δυσκολο ειναι χωρις τα φαρμακα?παρακαλω συγκεκριμεναQuote:
Originally Posted by katerinaki
Εκτος απο την συναισθηματικη απαθεια που μαλλον παλι εχεις, αν δεν εχει φυγει η ψυχωση ,η οποια ψυχωση ειναι αδυνατον να εχει τελειωσει αν δεν εχουν αλλαξει οι συνθηκες τουλαχιστον,εχεις και πολεμο μεσα στο μυαλο ,κατι που τα χαπια το σταματανε.
Και γενικα ,αποδιοργανωνεσαι κ δεν νομιζω οτι μπορεις να ελξεις ανθρωπους γιατι συνηθως η σε κοροιδευουν η σε φοβουνται .( αν εχεις ψυχωσικα συμπτωματα ,ακομη κι αν δεν εισαι επικινδυνος για τον εαυτο σου η τους αλλους.)
ΑΛΛΑ ΟΜΩΣ οπως ειπα κ πριν η ψυχωση ειναι κατι πολυ προσωπικο κ διαφορετικο για τον καθενα με την μονη ομοιοτητα οτι ολοι οι ψυχωσικοι παιρνουν τα ιδια φαρμακα.
Οχι εγω δε το σκεφτομουνα αυτο.. Ισως επειδη ειμαι απο τη φυση μου
μαχητης.
Επισης εγω οταν εχω τις μαυρες μου θελω να αλλαξω περιβαλλον,
να αλλαξω χωρα κ.λ.π. και οχι κατευθειαν να αυτοκτονησω.
Γιατι ξερω οτι σε μια αλλη χωρα τα πραγματα ειναι πολυ διαφορετικα και οτι
με ενα διαφορετικο περιβαλλον τα πραγματα ειναι πολυ διαφορετικα.
Παιρνω Risperdal, μεγαλη δοση...
Γιατι να το επισπευσω, οταν ειναι το μονο σιγουρο σε αυτη τη ζωη οτι θα πεθανω ;
Το βλεπω και φιλοσοφικα.. Γενικα πιστευω οτι η ομορφια θα σωσει τον κοσμο
και οτι αμα βλεπεις τα ομορφα πραγματα σε αυτη τη ζωη , τη φυση κ.λ.π. αυτο
θα σε σωσει και θα δωσει νοημα στη ζωη σου.
Υπαρχουν πολλα μικροπραγματα που κανουν τη ζωη ομορφη.
Φιλοσοφησε το και θα βρεις κουραγιο..
Quote:
Originally Posted by alexandros2985
Και εγω δεν ειμαι στα καλυτερα μου αυτη την περιοδο. Τι να σου πω...ναι ειναι δυσκολα. Ειναι απανθρωπα δυσκολα ισως. Χωρις τα φαρμακα ειναι σχεδον ακατορθωτο και με αυτα σου μπλοκαρουν καποια πραγματα στο μυαλο.
Αγωνας , γιατι ακομα και οι ψυχωτικοι εχουν καποιες καλες στιγμες που αξιζει να ζουν για αυτες και ολοκληρες περιοδους της ζωης που κυλανε καλα. Απλως προσπαθησε οσο μπορεις περισσοτερο , μεσω της προσπαθειας κερδιζεις πραγματα
και γινεσαι και πιο ευτυχισμενος.
Οσο για την σχεση με καποια κοπελλα και μενα μου λειπει και αισθανομαι οτι θα μπορουσα να προσφερω πολλα...οπως και να παρω πολλα , αλλα ειναι τοσο δυσκολα , προσωπικα εχω μεγαλωσει κιολας.
Πάντως παίδες νομίζω ότι είστε τυχεροί μέσα στην ατυχία σας, αν σκεφτείτε ότι το 1/3 των ψυχωσικών (τουλάχιστον των "βαρύτερων" περιπτώσεων που παλιότερα θα έπαιρναν την διάγνωση "σχιζοφρένεια") μπαινοβγαίνει πυκνά-συχνά σε ψυχιατρικές μονάδες ενώ άλλο 1/3 μένει μόνιμα κλεισμένο μέσα γιατί δεν πιάνουν καν τα φάρμακα. Έχω δει άτομα με βαριά ψύχωση με πολύ σοβαρά προβλήματα και με πολύ μεγάλες γνωστικές και κοινωνικές δυσκολίες. Το να αρθρώσουν 2 προτάσεις που να έχουν συνοχή και να γράψουν σε ένα υπολογιστή θα ήταν κατόρθωμα από μόνο του. Βέβαια μεγάλες δόσεις αντι-ψυχωσικών (ιδιαίτερα τα "παλιά" νευροληπτικά) μπορούν να δημιουργήσουν δυσκολίες στο συναίσθημα και στν ευχαρίστηση αλλά από ότι ξέρω τα "άτυπα" αντι-ψυχωσικά δεν έχουν τόσο μεγάλα προβλήματα(ίσως βέβαια και να μην είναι τόσο αποτελεσματικά). Κλειδί ίσως είναι να ενταχθεί κάποιος-έστω με το ζόρι στην αρχή- σε κάποιο πρόγραμμα η κάποια δραστηριότητα και από εκεί να κυλίσει το θέμα. Όταν είμαστε σε “ντάουν φάση” βλέπουμε κάθε μελλοντικό γεγονός και σχέδιο μέσα από αυτό το μαύρο πρίσμα και λέμε "δεν βαριέσαι, δεν υπάρχει κανένα νόημα, καλύτερα να σαπίσω απίτι για πάντα". Αλλά όταν μπαίνεις στο χορό χορεύεις και ξαφνικά λες "τελικά ίσως είναι κάπως καλύτερα από ότι το είχα φανταστεί".
Σημαντικό είναι να βρει κάποιος και το κατάλληλο φάρμακο και έναν καλό γιατρό και ψυχοθεραπευτή παράλληλα. Είναι κρίμα που οι γιατροί δεν προτείνουν και κάποια Γ-Σ/ ψυχοθεραπεία (παράλληλα με την φαρμακευτική αντιμετώπιση) για την ανηδονία και την μεγάλη πιθανότητα κατάθλιψης στην ψύχωση. Νομίζω ότι πρέπει να σπρώξετε τους εαυτούς σας παίδες να βγείτε εκεί έξω και να κυνηγήσετε να κάνετε πράγματα που να δραστηριοποιούν μυαλό και σώμα (χωρίς υπερβολές βέβαια) καθώς και να φροντίσετε και το κοινωνικό κομμάτι (υπάρχουν γκρουπ με παιδιά που περνούν παρόμοιες καταστάσεις), όσο δύσκολο, κουραστικό, βαρετό και ανούσιο και αν φαίνεται κάτι τέτοιο στην παρούσα φάση. Just my 2 cents :) .Καλή συνέχεια στον αγώνα σας
διαβασα σκορπια μερικα ποστ και θελω να παραθεσω μια σκεψη που εκανα εχτες συγκεκριμενα
επειδη περασα το πασχα στο γιδοχωρι μου μεσα σε 1 σπιτι με μανα πατερα αδερφη, χωρις δουλειες κ τα σχετικα., τρωγοντας τα λυσακα μας μεταξυ μας, παρατηρησα πως σπανε τα νευρα μου οταν μου σπανε τα νευρα, δλδ η διαθεση ρυθμιζεται και απο το περιβαλον σου., αμα το περιβαλον ειναι μιζερο και απαισιο απο τοτε που ησουνα παιδι, σου μενει και οποτε σου δινεται ενα μικρο δειγμα αυτου, σε πιανει τραλαλα.
ωρες ωρες ακομα και κατι μικρο σπαει κοκαλα, η επαναληψη λεξεων απο 1 ατομο που σε τρωει να το κοροιδεψεις, τα καταναγκαστικα που σε στελνουν στους γειτονες να πεις ''γεια'' επειση ''τι θα πει το χωριο'' ενω ρε γμτ την τρελλα μου εσυ εχεις παει 25 και ΔΕΝ ΘΕΣ ΝΑ ΠΕΙΣ ΓΕΙΑ ΓΜΤ ΤΟ ΚΕΡΑΤΟ ΜΟΥ δεν θες! οταν θελεις να κλειστεις σε ενα δωματιο ηρεμα και στα πριζουν επειδη νμζουν πως εχεις κατι μαζι τους και δεν εχεις τον χωρο σου να ξεσπασεις να ηρεμισεις μονος σου, τοτε εχεις μια αισθηση πως εχουν γινει τα νευρα σου κροσια και η ψυχολογια σου κουρελι και μεσα στην ολη ενταση ερχεται και η απαθεια
βασικα ειναι πολυ καλη η απαθεια που προσφερουν τα χαπακια (αμα σε πιανουνε) η κανα τσιγαριλικι. για μενα το καλητερο ειναι το τσιγαριλικι αλλα περναει η επιδραση
Αλεξανδρε εμεις εχουμε εναν οικογενειακο φιλο που ειναι ψυχιατρος, που αποκλειετε ποτε να μου ελεγε ψεματα, κ επειδη ο φιλος μου πασχει απο ψυχωση τον εχω συμβουλευτει πολλες φορες. Του εχω κανει αυτη την ερωτηση κ ειναι καθρτος, οτι ολα αυτα προερχονται απο την αρρωστια. Ειναι συμπτωματα της αρρωστιας κ τα περιγραφουν κ ολα τα site. Απλα τα φαρμακα δεν μπορουν να τα γιατρψουν σε πολυ μεγαλο βαθμο κ οι ασθενεις επειδη τα παρουσιαζουν μετα την εμφανιση της ψυχωσης, που συνηθως συνοδευετε με την περιοδο που ξεκινανε τα φαρμακα τα συνδεουν.
Υπαρχουν κ πολλα παιδια που τα εχουν κ χωρια τα φαρμακα, αυτο δειχνει οτι ειναι της αρρωστιας, αλλιως θα εξαφανιζοντουσαν οταν κοβανε τα φαρμακα.
Επισης ο φιλος μου πχ τα ειχε για πολλα χρονια, κ σιγα σιγα εξαφανιστηκαν. Δεν αλλαξε ομως φαρμακο αυτα τα χρονια.. Αρα ητανε η αρρωστια πιο εντονη κ τα ειχε.
Παντως ο φιλος μου τωρα ειναι παρα πολυ καλα, κ δουλεια κ γυμναστικη, κ σχεση, κ χομπυ, αλλα εχει πολλα χρονια να κοψει τα φαρμακα. Τα παιρνει παντα κ μεχρι τωρα του βγαινει σε καλο γιατι στην αρχη ηταν πολυ χαλια.
Εσυ τα εχεις κοψει; Ποσο καιρο τωρα;
Madlylove ξερεις οτι τα φαρμακα επιδρουν πανω στην ντοπαμινη του εγκεφαλου...που ειναι μια ουσια που προσφερει και ουσιωδη πραγματα οπως η ευχαριστηση? Αλλωστε πολλα ναρκωτικα αυξανουν την ντοπαμινη για να δωσουν το αισθημα ευφοριας.
Δεν ξερω αν τα λεω πολυ εκλαϊκευμενα , αλλα το να σου πειραζουν τον εγκεφαλο φαρμακα δεν ειναι οτι καλυτερο. Εαν μπορεις χωρις αυτα ειναι το τελειο φυσικα , και φυσικα η ασθενεια απο μονη της ειναι αστα να πανε.
Θες να μαθεις πως ειναι με τα φαρμακα?
Παρτα για κανα μηνα.
Προς θεου τα φαρμακα ειναι μαστ στο μεγαλυτερο αριθμο των περιπτωσεων...απλως δεν παλευεται αλλιως.
Quote:
Originally Posted by keep_walking
Αυτό είναι αλήθεια, η ντοπαμίνη σχετίζεται με την ευχαρίστηση και την ενέργεια. Με το να την ρίχνεις στα τάρταρα λες bye bye pleasure lol. Αλλά αυτό συνέβαινε με τα "πρώτης γεννιάς" αντιψυχωσικά που ρίχναν την ντοπαμίνη υπο του μηδενός (και φυσικά ήταν σουπερ αποτελεσματικά στην ψύχωση, φέρναν και την "πιο σκληρή περίπτωση" back to earth, έστω και για κάποια διαστήματα). Το θέμα είναι ότι ναι μεν ερχόσουν back to earth αλλά ταυτόχρονα ένιωθες και σαν νεκρός μάλλον. Θυμάμαι έναν ψυχίατρο που τα δοκίμασε μόνος του την δεκαετία του 70 και έγραψε τις εμπειρίες του σε ένα paper μετά. Ανέφερε ότι άρχισε χωρίς λόγο να κλαίει και πέρασε χάλια φάση λολ. Βέβαια αυτά δεν υπάρχουν στα καινούργιας γεννιάς αντιpsych. αφού πολλά από αυτά επηρεάζουν θετικά και την σεροτονίνη (που σχετίζεται με την διάθεση) και σταθεροποιούν την ντοπαμίνη σε μεσαία επίπεδα (και όχι σε χαμηλά όπως τα παλιά).
Τελικά είναι επίσης αλήθεια ότι πολλά από τα "αρνητικά" συμπτώματα που στην αρχή νόμιζαν ότι ήταν από τα φάρμακα (και που όντως ίσως ήταν-εν μέρη τουλάχιστον), τελικά είναι και από την ίδια την ασθένεια δυστυχώς. Αλλά αυτό τείνει να βελτιώνεται με την σωστή φαρμακευτική αγωγή, ζωή, εργασία η/και κάποιο πρόγραμμα επανένταξης/αποκατάστασης. Γενικά ένα νορμαλ περιβάλλον με ερεθίσματα (χωρίς να παραγίνεται το θέμα) και διάφορες δημιουργικές ασχολίες είναι σημαντικό στο να επανέρθει κάποιος κοντά στα προ-to-breakdown επίπεδα.
offtopic και συγνωμη που απανταω, αλλα γιατι ρε γμτ το κανεις αυτο στον εαυτο σου, πως τους το επιτρεπεις ? λες και δεν εχεις τοσους γνωστους να πας να σε φιλοξενησουν. ή δε μπορεις να μεινεις μονη στο σπιτι σου, δε ξερεις να φροντιζεις τον εαυτο σου ? ή μηπως δε σ'αφηνουν οι γονεις να κανεις πασχα οπως γουσταρεις ? ελεος εισαι 25 χρονων πλεον, εχεις αγορι, δουλεια, παρεες, εισαι σωστη, ανεξαρτητη, εμπειρη, εξυπνη... απορω πως κατεληξες εκει...Quote:
Originally Posted by Broken_DoLL
και εχεις δικιο οτι φταιει το περιβαλλον, σε ορισμενες χωρες στο εξωτερικο απο τα 18 διωχνουν τα παιδια τους να πανε να μεινουν μονα τους, ειτε τους νοικιαζουν για σπουδες ειτε οπως αλλιως. εδω μεχρι τα 30 εξαρτιομαστε ακομα απ'τους γονεις και τους αφηνουμε να μας επηρεαζουν τη ζωη μας. ειναι και τα οικονομικα σκατα και δεν υπαρχει αλλη λυση πλεον. και βαζω και τον εαυτο μου μεσα γιατι οπως ξερεις με τους γονεις μενω κι εγω. αλλα με το που ενηλικιωθηκα πατησα ποδι και κοπηκαν ολες αυτες οι αναγκαστικες επισκεψεις σε χωρια κι οπου θελουν.
κι ομως ρε συ εχεις μεσα σου κατι μεσα στην απαθεια που σε τρωει σαν σαρακι και σου λεει ''οι γονεις σου σε μεγαλωσανε ρε μλκ σε σπουδασανε και τι ζητανε? 3 μερες σε ενα κωλοχωρι, καντους το χατιρι''
αλλα η καλοσυνη υπαρχει για να καταχραζεται και τελικα σπανε τα νευρα σου επειδη σε θεωρουνε δεδομενο
keep_walking νομιζω πως απαντησες οτι θα απαντουσα κι εγω στην madlylove, χωρις βεβαια να θελω να γινω αρνητικος απεναντι της κατι που ουτε εσυ νομιζω πως ηθελες.
τεσπα στην ερωτηση της madlylove, ναι τα εχω κοψει, ελεγα πως θα τα εκοβα πριν εναμισυ μηνα? αλλα το καθυστερησα και τελικα εκοψα και το τελευταιο χαπι πριν 2 εβδομαδες.
α, επισης madlylove ο οικογενειακος σας φιλος-ψυχιατρος δεν νομιζω να ειναι και πολυ καθαρος,σαν φιλος γιατι οι φιλοι πρεπει να τα λενε μεταξυ τους κι οχι να κανουν οτι θα καναν στη δουλεια τους, και πραγματι δεν καταλαβαινω για ποιο λογο δεν το γραφουνε στα site αυτην την παρενεργεια ή μαλλον ενεργεια, ουτε καν στα φυλλα οδηγιων.
petran οταν παραπανω εγραψες πως με τα πρωτης γενιας αντιψυχωσικα ελεγες bye bye pleasure εννοουσες bye bye μονιμα for the rest of yor life ή bye bye για εκεινη την περιοδο?
και αν μπορεις εξηγησε μου γιατι οποιαδηποτε δραστηριοτητα ,διαβασμα,γυμναστικη ακομα και ταινιες, ειναι δυσκολα με αυτα τα χαπια?
και γιατι δινουνε αυτα τα χαπια που σου δημιουργουνε τοσα πολλα προβληματα που ενδεχομενως τα οφελη να ειναι κατα πολυ λιγοτερα απο τα κοστη?
και γιατι τα δινουνε γενικως αν το ατομο δεν θελει να τα παρει αλλα δεν δημιουργει κανενα προβλημα σε κανεναν? ποιος ειναι ο ορισμος της ασθενειας στην ιατρικη? αυτα τα χαπια δεν δημιουργουν ασθενειες?
και τι θα παθω, εσωτερικα μου εννοω , τωρα που τα εκοψα?κι απο ποτε περιπου?
σε αυτα τα ερωτηματα που εχω θεσει,εκτος και απο τον petran οποιος αλλος εχει γνωμη ας την πει.
παιδιά δεν λέω ότι τα φάρμακα άφήνουν ανεπηρέαστο τον εγκέφαλο, φυσικά κ τον επηρεάζουν κ φυσικα΄θα πρέπει να δίνονται΄μόνο όταν είναι απαραίτητα, κ μακάρι κανένας να μην χρειζόταν να τα πάρει.
Αυτό που λέω είναι ότι μέχρι ένα βαθμό πχ 60%-70% προέρχονται από την αρρώστια, απλά, κ συγγνώμη που θα σας στεναχωρήσω, οι περισσότεροι δεν θέλουν να πιστέψουν ότι είναι τόσο άρρωστοι κ κατηγορούν τα χάπια ότι τους φέρνει το μπέρδεμα. η αρρώστια αυτή είναι πολύ ύπουλη κ καταστρεφει το μυαλό κ τα συναισθήματα.
το ίδιο άσχημα νιώθουν κ αυτοί που δεν παίρνουν. δεν έχουν καθαρή σκέψη, ούτε κίνητρα να κάνουν πράγματα, ούτε νιώθουν όπως όλοι, ούτε εκφράζονται το ίδιο καθάρά. μα αυτός είναι κ ο ορισμός της αρρώστιας, διαταραχή σκέψης κ συναισθήματος.
ο φίλος μας αυτός με έχει μεγαλώσει κ δεν υπάρχει περίπτωση να μου έχει πει ψέματα.
μαγαπάει σαν παιδί του.
μου έχει πει με απλά λόγια ότι
1)αυτή η αρρώστια προσπαθεί να σκοτώσει τη σκέψη κ το συνάισθημα. τα φάρμακα είναι όλα πολύ βαριά αλλά χωρίς αυτά δεν μπορεί κάποιος να έχει φυσιολογική ζωή.
2) οι περισσότεροι μπορούνε να είναι αρκετά λειτουργικοί αλλά μόνο με τα φάρμακά τους, κ ότι οι περισσότερες υποτροπές έρχονται όταν τα κόβουν.
3)ότι όσες περισσότερες φορές τα κόβουν κ όσο μεγαλύτερο το διάστημα που χάνεται το μυαλό τους, τόσο πιο δύσκολη κ αμφισβητούμενη η επαναφορά στην πραγματικότητα.
Δηλαδή κάποιος που με το που το έπαθε άρχισε τα φάρμακα κ τα συνέχισε κανονικά, στα 5 χρόνια έχει μπει συνήθως σε μια φυσιολογική σειρά κ κάνει κανόνικά την ζωή του (φυσικά με μεγαλύτερη δυσκολία από άλλους αλλα την κάνει).
Αν αυτός ο άνθρωπος αρχίσει κ σταματάει συνέχεια τα χάπια κ αρχίσει το μυαλό του να ξεφεύγει η να ξανακούει φωνές εε την δεύτερη, τρίτη, τέταρτη φορά μετά μπορεί να είνα αδύνατον να τον επαναφέρουν πίσω κ η αρρώστια έχει νικήσει. δηλαδή με λιγα λόγια, κάθε υποτροπή καταστρέφει κ άλλο τον εγκέφαλο κ μετά από κάποιο σημείο δεν υπάρχει γυρισμός..
Αλέξανδρε στεναχωριέμαι πολύ που τα έκοψες, παρακάτω σου δίνω σε χρονους τι έπαθε ο φίλος μου όταν τα είχε κόψει
1 εβδομάδα λίγο άγχος
2-3 εβδομάδα τρελή αυπνία κ άγχος
επάνω στον μήνα καχυποψία
στον δεύτερο.. ξεφυγε τελείως το μυαλό του.
ότι έχει μαγικές ικανότητες, ότι μιλάει στον θεό, ότι τον παρακολουθουν...
τα ξανάρχισε στους 2 μήνες κ του πήρε 3 μήνες να σταματήσουν αυτές οι σκέψεισ κ 2 χρόνια να επανέλθει στην λειτουργικότητα που ήταν πριν τα σταματήσει (δηλαδή για 2 χρόνια ήτανε πολύ κλειστός, κανένα ενδιαφέρον, δεν εκφραζόταν καθόλου, δεν μιλούσε σε παρέα κτλ).
δηλαδή μέσα σε 2 μηνες έχασε άλλα 2 χρόνια.
Αν τον ρωτήσεις τώρα θα σου πει ότι ήτανε οι 2 χειρότεροι μήνες της ζωής του.
σιγά σιγά, στα 3-4 χρόνια συνεχόμενων φαρμάκων άρχισε μία ανοδική πορεία κ τώρα πλέον δεν μπορείς να καταλάβεις ότι έχει κάτι.
κ συναισθήματα, κ έρωτα, κ χόμπυ, κ δουλειά κτλ.
ο ίδιος μου λέει ότι τα πρώτα χρόνια όλοι νομιζάν ότι δεν θα τα καταφέρω, ότι δεν θα ξαναγυρίσω πίσω στον παλιό μου εαυτό, αλλά εγώ ήμουν σίγουρος, κάποια μέρα θα τα καταφέρω κ θα γίνω όπως παλιά.
ελπίζω όταν θα αρχίσεις να έχεις κάποιο από τα παραπάνω να το αναγνωρίσεις κ να μην αφήσεις το εαυτό σου να περάσει "απέναντι" γιατί δεν ξέρεις πότε θα ξανάρθει ο γυρισμός.
Συγγνώμη αν σας έχω στεναχωρήσει έστω κ σε κάτι, έχω συνηθίσει να μιλάω μπαμ κ κάτω γιατί αυτό θέλει ο φίλος μου κ ο γιατρός του, καθώς πιστεύουν ότι μόνο με την αποδοχή της αρρώστιας έρχεται η ίαση.
δηλαδή αν δεν κατανοήσεις βαθιά μέσα σου κ δεν πειστείς ότι ΟΛΑ αυτά είναι της αρρώστιας κ αρχίζεις κ ρίχνεις ευθύνες
σε φάρμακά
σε ανθρώπους
σε καταστάσεις
σε συνήθειες
σε γονείς
σε φίλους
σε εραστές
κτλ
δεν θα φτάσεις ποτέ το maximum που θα μπορούσες (όσον αφορά την βελτίωση)
Δηλαδή εμένα ο φίλος μου έχει καταλάβει ότι το μυαλό του κολλάει κ όταν κάνει άσχημές σκέψεις, ή νιώθει ότι κάποιος δεν του συμπερίφέρεται καλά έρχεται κ με ρωτάει..
" εσύ το βλέπεις έτσι ή μόνο εγώ". κ όταν είναι κάτι τελείως λάθος του λέω "άγάπη μου δεν είναι έτσι, μάλλον κάπου μπερδεύτηκες" κ γυρίζει πλέον σίγουρος "για να το λες έτσι θα είναι.. κάπου πάλι θα μπερδεύτηκα, θα το σκεφτώ αύριο".
Ενώ οι περισσότεροι θα λέγανε " ασε μας μωρέ, κ τι ξέρεις εσύ, κ εγώ μόνο ξέρω, κ με κοίταξε περίεργα, κ πας να με βγάλεις τρελό κτλ".
κ ο φίλος μου έτσι έκανε κ έμενε συνέχεια στάσιμος γιατι κατηγορούσε τα πάντα εκτός από αυτόν που φταίει κατά 90%.
Την αρρώστια.
όταν άρχισε να ρίχνει εκεί τις ευθύνες, ΄κ έλεγε τώρα δεν σκέφτομαι σωστά, θα προσπαθήσω ξανά αύριο είδε τρομερή αλλαγή, κ τσιτονόταν κ πολύ λιγότερο, κ άρχισε να εμπιστεύεται πολύ περισσότερο, κ δεχόταν την βοήθεια των άλλων πολύ περισσότερο.
αχ τι άσχημη αρρώστια.. δεν ξέρω τι να πώ παρά μόνο προσπάθεια κ προσπάθεια κ προσπάθεια.
madlylove δεν χρειαζεται να ζητας συγνωμη για τις αποψεις σου, αντιθετως μου αρεσει που ενδιαφερεσαι και που τα γραφεις με λεπτομερειες.
λοιπον ,το οτι ο φιλος σου περασε τους 2 χειροτερους μηνες της ζωης του εχεις σκεφτει στο οτι ο οργανισμος του ειχε συνηθισει με τα φαρμακα και οταν τα κοψε δεν μπορουσε να ανταπεξελθει?δηλ. μηπως εαν δεν ειχε παρει τα φαρμακα εξαρχης δεν θα ειχε περασει αυτο το λουκι.εξ αλλου εχω διαβασει στο ιντερνετ πως οι αρρωστοι στις φτωχες χωρες που δεν παιρνουν φαρμακα τα πανε καλυτερα στη ζωη τους απο τους αντιστοιχους που παιρνουν χαπια στις πλουσιες χωρες+ οτι αμα παρεις φαρμακα και τα κοψεις τοτε η ασθενεια επανερχεται πολυ πιο δυνατη απο οτι πριν παρεις τα φαρμακα.
εν ολιγοις πιστευω πως η κοινωνια μας τα δινει βεβαια και για να μας ανακουφισει αλλα κυριως για να μην εχει προβληματα αυτη.π.χ. ποιος θα θελει να βρισκεται στον ιδιο χωρο με καποιον που τα εχει χαμενα. δεν λεω κι εγω δε θα θελα...αλλα αναρωτιεμαι δεν μπορουν να βρουν μια καλυτερη λυση απο αυτην ?
πραγματι κι εγω πριν 2 μηνες περιπου οταν επαιρνα το κυριο αντιψυχωσικο και το εκοψα σχεδον cold turkey , ελληνικως μαχαιρι, ειχα κατι αυπνιες...με ειχαν τρελανει...επαιρνα ενα αγχολυτικο για να κοιμηθω αλλα ή θα με επιανε για λιγες ωρες ή δεν θα με επιανε καθολου, ασε που ηθελα κι μεγαλη δοση για να με πιασει εστω κι λιγο...την τριτη εβδομαδα ειχα εξουθενωθει ,δεν μπορουσα να σηκωσω ενα βαρακι, κι με επιασε ανορεξια, δεν μπορουσα να φαω με τιποτα..το καλο βεβαια ειναι οτι εχασα λιγο βαρος,..κατι ειναι κι αυτο.
οχι οταν δεν επαιρνα χαπια ημουν πιο λειτουργικος.μπορουσα να διαβασω, να κανω παρεα, να γελασω, να δω μια ταινια. δεν λεω δεν ειχα μια φυσιολογικη ζωη, ενδεχομενως να υπεφερα κιολας...
ο φιλος-ψυχιατρος σου τα λεει αυτα για να μην κοψει τα φαρμακα. ενδεχομενως να εχει κι δικιο..εγω θα το ανακαλυψω αυτο τον καιρο...
ειχε βαλει καποιος ενα θεμα παλια με τιτλο, θελω να ζησω την ψυχωση μου, ενδεχομενως ισως να το θελω κι εγω αυτο..
ισως ο δικος μας κοσμος που φτιαχνουμε με την ψυχωση να ειναι καλυτερος γι εμας...ισως να ειναι ενας προστατευτικος μανδυας που μας προφυλασσει απο τα δυσκολα της ζωης...
ισως βεβαια να ειναι ενας κοσμος που μας βασανιζει ακομα πιο πολυ...ποιος ξερει
Κοιταξτε η αληθεια ειναι οτι η αρωστια δεν παλευεται χωρις φαρμακα σχεδον σε ολες τις περιπτωσεις. Στις φτωχες χωρες πρεπει να επιζησουν και παλευουν για ενα πιατο φαι και ισως δεν εχουν την πολυτελεια να σκεφτονται διαφροα και αυτο μαλλον βοηθαει.
Ειναι αυτο που ειπα εγω με την προσπαθεια και αυτο που ειπε ο Πετραν τρωγοντας ερχεται η ορεξη. Επισης στις φτωχες χωρες που η επιβιωση ειναι δυσκολη εισαι αλλο ενα παραγωγικο μελος της κοινωνιας , δεν εισαι καποιος στιγματισμενος γιατι σε χρειαζονται και οι αλλοι.
Και φυσικα δεν εχουν την επιλογη ,εχουν μονοδρομο μπροστα τους.
Τεσπα , θα δωσουμε τον αγωνα , αλλα αυτο δεν σημαινει οτι ο αγωνας πρεπει να ειναι εγω με χαπια ή εγω χωρις χαπια , μπορει ο αγωνας να ειναι αλλος και απλως να επιλεξουμε τον καταλληλο στοιβο. Και ο στοιβος μαλλον ειναι το να καταφερουμε να εχουμε
μια αξιοπρεπη ζωη με αυτη την ασθενεια και να παλευουμε καθε μερα οπως και ο υπολοιπος κοσμος...εμεις φυσικα παραπανω απο τους υπολοιπους.
Με λιγα λογια δεν πρεπει να γινει αυτοσκοπος μας το "κοβω τα χαπια" και παλευω ισως με το απαλευτο , αλλα να προσπαθησουμε σε αλλο στοιβο μαχης , πιο "ρεαλιστικο" μπορεις να πεις.
τι εννοεις με το πιο ρεαλιστικο?Quote:
Originally Posted by keep_walking
μηπως εννοεις να αποδεχτω οτι θα παιρνω αυτα τα χαπια μια ζωη κι θα ειμαι ετσι μια ζωη?
αμα ειναι ετσι οπως ειχε πει κι ο mihalis σε δικο του θεμα, καλυτερα να φουνταρω.
Δεν θα σου υποδειξω τι θα κανεις , δικια σου ειναι η ζωη. Εγω ειμαι με χαπια και ειμαι ευτυχισμενος παντως ειδικα σημερα που εχω κεφια. Εσυ δοκιμασε να τα κοψεις , μπορει και να μπορεις , αλλα εαν δεις οτι χωρις τα χαπια εσαι νωθρος , στενοχωρημενος , κανεις τρελλες σκεψεις , σκεφτεσαι την αυτοκτονια , δεν μπορεις να παρεις τα ποδια σου , αδρανης και δεν ξερω τι αλλο...μαλλον πρεπει να επανεξετασεις. Γιατι εαν ηταν αυτη η ασθενεια "της πλακας" δεν θα ειχε νοημα να μιλαμε ε? Ενημερωσου οσο περισσοτερο μπορεις για το τι αντιμετωπιζεις με βιβλια κλπ.Quote:
Originally Posted by alexandros2985
Αλέξανδρε σου έυχομαι ότι καλύτερο με όποιον τρόπο κ αν διάλέξεις.
Εφόσον έχεις ήδη κόψει τα χάποια θα σε συμβούλευα να το πεις σε κάποιον που εμπιστεύεσαι, κ δώσε έναν όρκο στον εαυτό σου ότι΄αν αυτός ο ανθρωπος σου πει " αλεξ δεν εισαι καλα, δεν βγάζεις νόημα" να τον πιστέψεις, ασχετα αν το μυαλό σου σου λέει άλλα κ να ξαναπάς στον γιατρό σου.
Μην περάσεις μόνιμα στην άλλη πλευρά.. είναι πολύ μοναχική..
κοίτα, κ ο γιατρός του είπε ότι έφτασε σε τόσο΄άσχημα σημεία γιατί τα έκοψε μαχαίρι κ ο εγκέφαλος δεν προλαβαίνει να προσαρμοστεί.
απλά να ξέρεις ότι απο αυτούς που δεν παίρνουν φάρμακα ή τα κόβουν συνέχεια ΚΑΝΕΙΣ δεν έχει κανονική ζωή. (μόνο αυτοί που η αρρώστια είναι σε ελαφριά μορφή ή περάσανε ένα μεμονωμένο επεισόδειο).
οι χρόνιοι ασθενείς δεν είναι καλά χωρις φάρμακο.
κ να σου πω κάτι, που ευχομαι να μην μου συμβει, αλλά το έχω πει στον φίλο μου.
όταν παραπάνω έλεγα
"Δηλαδή εμένα ο φίλος μου έχει καταλάβει ότι το μυαλό του κολλάει κ όταν κάνει άσχημές σκέψεις, ή νιώθει ότι κάποιος δεν του συμπερίφέρεται καλά έρχεται κ με ρωτάει..
" εσύ το βλέπεις έτσι ή μόνο εγώ". κ όταν είναι κάτι τελείως λάθος του λέω "άγάπη μου δεν είναι έτσι, μάλλον κάπου μπερδεύτηκες" κ γυρίζει πλέον σίγουρος "για να το λες έτσι θα είναι.. κάπου πάλι θα μπερδεύτηκα, θα το σκεφτώ αύριο".
Ενώ οι περισσότεροι θα λέγανε " ασε μας μωρέ, κ τι ξέρεις εσύ, κ εγώ μόνο ξέρω, κ με κοίταξε περίεργα, κ πας να με βγάλεις τρελό κτλ". "
Όσο και να τον αγαπάω, αν ήτανε στην δεύτερη περίπτωση ούτε φίλους θα είχε, ούτε εμένα. Γιατί δεν θα μπορούσαμε ποτέ να συνενοηθούμε. εγώ έχω τα λογικά μου ενώ αυτός χωρίς τα φαρμακα δεν τα έχει, κ όσο ασχημο κ να ακούγεται αυτό είναι δυστυχως η αλήθεια κ ειναι δεδομένο κ για τους δυο μας.
το ότι παίρνει φάρμακα, κ έχει 95% τα λογικά του, κ το 5% που θα ξεφύγει πάλι δεν το εμπιστεύεται (δηλαδή όταν κάτι του φαίνεται άσχημο κατευθείαν το ρωτάει γιατί ξέρει ότι η αρρώστια παίζει παιχνίδια στο μυάλό του) είναι που κρατάει αυτόν λογικό, κ εμένα κ αυτην την σχέση.
Μην αφήνεις την αρρώστια να σε βγάζει από την ζωή. μείνε στα φάρμακά σου κ μείνε απο αυτήν την πλευρά.
madlylove πραγματι κι εγω αυτο σκεφτομαι να κανω, δηλ να λεω σε καποιον οτι αυτο μου φαινεται περιεργο για να δω αμα εχω αδικο.
ο φιλος σου ευτυχως εχει εσενα γι αυτο το πραγμα.
keep θελω να σου πω ότι σε θαυμάζω πάρα πολύ κ για τις απόψεις σου κ για το πως το παλεύεις κ για την λογική σου που φυσικά είναι αποτέλεσμα της προσπαθειάς σου.
Μου θυμίζει πάαααρα πολύ τον φίλο μου κ έχεις αυτό που θαυμάζω περισσότερο.
Είστε κ οι δύο πληγωμένοι κ έχετε βασανιστεί πολύ αλλά το έχετε παλέψει με όλες σας τις δυνάμεις, έχετε αποδεκτεί ότι αυτή είναι μια αρρώστια που θα υπάρχει για πάντα στην ζωή σας κ έχετε μάθει να την κουμαντάρετε πολύ καλά.
Γι'αυτό κ επι το πλείστον είστε καλά κ αρκετά λειτουργικοί κ έχετε πολές καλές μέρες. Εντάξει έχετε κ δύσκολες, αλλά αυτό συμβαίνει σε όλους μας.
Είστε πολύ δυνατοί κ μια γυναίκα θα αισθάνετε πάντα ασφάλεια δίπλα σας, γιατί παρά τις δυσκολίες βρίσκετε τρόπο να επιβίώνετε, κ πολύ καλύτερα απο πολλούς.
Να ξέρεις ότι είμαι εδώ όπως είμαι κ στον φίλο μου.
Ευχαριστω:)
να το κάνεις Αλέξανδρε κ σε παρακαλώ όσο πιο γρήγορα γίνεται, γιατί καμιά φορά μερικές μέρες κάνουν την διαφορά.
Δηλαδή μπορεί σε 5 μέρες να έχουν ήδη αρχίσει οι άσχημες σκέψεις, να μην νιώθεις να εμπιστευτείς κανέναν, κ τελικά να μην το πεις.
Σε παρακαλώ πες το σήμερα κίόλας σε κάποιον που ξέρεις ότι σε αγαπάει κ ότι αν σου πει δεν είσαι καλά θα το κάνει μόνο από αγάπη.
Μη νομίζεις ότι ήμουν πάντα στην ζωή του φίλου μου..
έχει ένα κολλητό που τα λέει όλα, και αυτός τον έχει βοηθήσει πάρα πολύ.
Εμένα μπορεί να μην με πιστέψει πάντα, αλλά τον φιλό του αυτόν ΠΑΝΤΑ!!! δηλαδή αν πει κάτι είναι νόμος, ότι κ αι να του΄λεει το μυαλό του αυτός ακούει το φιλαράκι του (ευτυχώς!!!)