Χάνω το στήριγμα μου

Είναι απίστευτο πως μέσα σε 10 μέρες μπορεί να γυρίσει ο κόσμος ανάποδα....

Η γυναίκα μου προσβλήθηκε την Πέμπτη πριν το Πάσχα από ιογενή λοίμωξη του μυοκαρδίου, και σήμερα είναι διασωλημένη στην εντατική μονάδα στεφανιαίας και ζει μόνο με μηχανική υποστήριξη, αφού η επιπλοκή ήταν ραγδαία παρότι η πάθηση της διαγνώσθηκε έγκαιρα κι αντιμετωπίστηκε σχετικά γρήγορα με την κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή, στην οποία όμως δεν μπόρεσε ο οργανισμός της δυστυχώς να ανταποκριθεί. Η δυσμενής αυτή πορεία της μυοκαρδίτιδας είναι αρκετά σπάνια, οι γιατροί μιλάνε για 1 στο 1000000 να υπάρξει τέτοια εξέλιξη και αυτή συμβαίνει στον άνθρωπο μου...
Χτες μου είπαν πως η κατάσταση της, ένας οργανισμός καταπονημένος και ευάλωτος πια σε απανωτές λοιμώξεις , δεν αφήνει περιθώρια για ελπίδες και θεωρείται μη αναστρέψιμη. Ο καθηγητής της καρδιολογικής κλινικής που νοσηλεύεται μου είπε ορθά κοφτά, πως είναι ζήτημα το πολύ 48 ωρών η γυναίκα μου, ο άνθρωπος μου, να καταλήξει....

Δεν κοιμάμαι αυτές τις μέρες. Προσπαθώ να διαχειριστώ την καινούρια κατάσταση.
Κλαίω τώρα για να μπορώ αύριο να αντιμετωπίσω με ψυχραιμία την ζωή χωρίς τον άνθρωπο μου που την οργάνωνε - τι θα φάνε τα παιδιά, πότε θα φάνε, τι ρούχα θα φορέσουν στο σχολείο, να μιλήσει με τους καθηγητές και την δασκάλα για την πορεία τους, να μην ξεχάσω να πληρώσω τη ΔΕΗ και τα κοινόχρηστα, της άρεζε να ετοιμάζει πάντα shopping list για το σούπερ μάρκετ που ποτέ δεν τηρούσε με ευλάβεια, κρατούσε πάντα στην άκρη κάτι τις για τις δύσκολες ώρες, καταναλωτική και οικονόμα συνάμα, απορούσα πάντα πως όταν χρειαζόμασταν έξτρα χρήματα είχε την "καβαντζούλα" της όπως την έλεγε και σαν ταχυδακτυλουργός έβγαζε από το μαγικό της "καπέλο" όσα χρειαζόμασταν για να ανταπεξέλθουμε στα απρόβλεπτα έξοδα...

Είναι απίστευτο πως ένας τόσο ζωντανός άνθρωπος χωρίς το παραμικρό ιστορικό πάθησης, χάνεται νικημένος από κάτι που μετριέται σε νανόμετρα....

Στα 47 της χρόνια φεύγει νωρίς, χωρίς να χαρεί όσο έπρεπε τα παιδιά της, με σχέδια για το μέλλον στα χαρτιά, σχέδια που θα μείνουν ανεκπλήρωτα πια...
Την κακίζω γιατί μου υποσχέθηκε πως θα γεράσουμε μαζί, και δεν την κρατάει την υπόσχεση της ...

Δεν κάνει έτσι ο κόσμος καρδιά μου, είναι άδικο και το ξέρεις....

Τι θα πω στο μικρό μας ? Πως μπορώ να του πω πως η μανούλα δεν είναι πια μαζί μας ? Πως μπορώ να διαχειριστώ την απώλεια χωρίς να τραυματίσω την παιδική του ψυχούλα ? Κάποιοι μου λένε να του μιλήσω από τώρα...Άλλοι μου λένε να μην είναι εδώ όταν θα γίνεται η τελετή του αποχωρισμού. Να του πω πως η μαμά πήγε ένα ταξίδι μεγάλο και πως δεν θα γυρίσει. Να μην βιώσει το κλάμα και την συναισθηματική φόρτιση των στιγμών. Είναι 9 χρονών παιδί και υπεραγαπά τη μανούλα του. Πως μπορώ να το διαχειριστώ αυτό ?
Η κόρη μου είναι έφηβη και ξέρει πως η μητέρα της παλεύει για τη ζωή της. Δεν της έχω πει πως δεν υπάρχουν πια ελπίδες, πως περιμένω από στιγμή σε στιγμή τηλέφωνο - το καταραμένο τηλεφώνημα που θα μου αναγγέλλει αυτό που δεν θέλει ν' ακούσει άνθρωπος στο κόσμο. Αλλά πιστεύω πως έτσι ή αλλιώς θα μπορέσει να διαχειριστεί την απώλεια.

Με το μικρό μου όμως ? Τι μπορώ να κάνω ?

πωπω σαββα, τι λες?
τι ειναι αυτο που σε βρηκε?
πραγματικα, δεν εχω λογια για το χτυπημα αυτο, μετα απο την ταλαιπωρια που περνας ολον αυτον τον καιρο και μαθαινουμε απο τις εκμυστηρευσεις σου.
αυτο που μου περναει απ το μυαλο , ειναι οτι δεν εγινε ακομα!
φυσικα υπαρχει η λογικη μας, αλλα για οσο κραταει ακομα η τραγικη αυτη αναμονη σου, ας ευχηθουμε ολοι για ενα θαυμα...
να εκαναν λαθος οι γιατροι και να αναστραφει η κατασταση, εστω αυτη την τελευταια στιγμη.
στο ευχομαι σαββα, με ολη μου την ψυχη!

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

πωπω σαββα, τι λες?
τι ειναι αυτο που σε βρηκε?
πραγματικα, δεν εχω λογια για το χτυπημα αυτο, μετα απο την ταλαιπωρια που περνας ολον αυτον τον καιρο και μαθαινουμε απο τις εκμυστηρευσεις σου.
αυτο που μου περναει απ το μυαλο , ειναι οτι δεν εγινε ακομα!
φυσικα υπαρχει η λογικη μας, αλλα για οσο κραταει ακομα η τραγικη αυτη αναμονη σου, ας ευχηθουμε ολοι για ενα θαυμα...
να εκαναν λαθος οι γιατροι και να αναστραφει η κατασταση, εστω αυτη την τελευταια στιγμη.
στο ευχομαι σαββα, με ολη μου την ψυχη!

---

Σ' ευχαριστώ Ρεμ...
Ναι, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία και κάθε λεπτό που περνάει και είναι ακόμη ζωντανή, σκέφτομαι από μέσα μου "ε ρε να δώσει μια η καρδιά της ανάποδες στροφές και να ξαναπάρει μπρος" και να καταπιούν οι γιατροί τ' ακουστικά τους...
Αλλά ξέρεις πως δεν πιστεύω σε θαύματα....

sabb λυπάμαι πολύ γι' αυτήν την εξέλιξη...:( είναι απίστευτο πραγματικά πώς μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα από την μία μέρα στην άλλη. Πολλές φορές θεωρούμε την υγεία μας δεδομένη. Πολύ νέος άνθρωπος για να χάσει τη ζωή της, δεν ξέρω τι να πω. Από την φύση μου είμαι πάντα αισιόδοξη και εύχομαι πραγματικά να έχει γίνει κάποιο λάθος, να καταφέρει να αντέξει ο οργανισμός της και να επανέλθει ... μιλάς όμως για μια κατάσταση μη αναστρέψιμη. Κουράγιο γι' αυτές τις δύσκολες στιγμές.
Καταλαβαίνω την ανάγκη σου να φανείς ψύχραιμος για χάρη των παιδιών που βρίσκονται σε ευαίσθητες ηλικίες. Ο μικρός σου είναι σε μία ηλικία που μπορεί να αντιληφθεί πλήρως τι έχει συμβεί και θα τον επηρεάσει η απώλεια. Η κόρη σου βρίσκεται επίσης στην δύσκολη ηλικία της εφηβείας και θα χρειαστεί κι εκείνη στήριξη. Δεν ξέρω αν βρίσκεσαι σε κατάσταση που να μπορείς να συμβουλευτείς κάποιον παιδοψυχολόγο. Έψαξα στο ίντερνετ και βρήκα δύο γραμμές που παρέχουν εκτός των άλλων και συμβουλευτική στήριξη σε γονείς για θέματα που αφορούν τα παιδιά τους : 1056 (χαμόγελο του παιδιού- λειτουργεί 24 ώρες και 7 ημέρες την εβδομάδα) και 801 801 1177 (από Δευτέρα μέχρι και Παρασκευή από τις 9:30 το πρωί έως τις 8:30 το βράδυ).
Καλή δύναμη

θαυματα γινονται σαββα!
δεν εχει σημασια αν ειναι θεικη η προελευση τους η οχι.
σημασια ειναι οτι γινονται για ολους τους ανθρωπους!
μπορει να γινονται για διαφορους λογους που δεν εχουν γινει γνωστοι ακομα. μπορει το περιβοητο ανεκμεταλλευτο 90% του εγκεφαλου.
στην περιπτωση της γυναικας σου, μπορει η δικια της επιθυμια για ζωη που ελπιζω να ειναι ψηλα, να ευχεται να ζησει για να δει τα παιδια σας να μεγαλωνουν και γι αοποιοδηποτε αλλο προσωπικο της λογο.
προσωπικα πιστευω οτι τα επηρρεαζει η επιθυμια μας να γινουν, αλλα δεν εχει καμια σημασια αν αυτο ισχυει η οχι.
σημασια εχει οτι ΠΡΕΠΕΙ ΚΑΙ ΕΥΧΟΜΑΣΤΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΕΝΑ ΘΑΥΜΑ!

Κουράγιο Σάββα…
Συγκέντρωσε τις δυνάμεις σου, επικεντρώσου στο «τώρα»…
Μην ξεχνάς ότι η αγαπημένη σου σύντροφος είναι ακόμη στη ζωή και όσο συμβαίνει αυτό υπάρχει ελπίδα…
Αντιλαμβάνομαι ότι είναι δύσκολο, αλλά προσπάθησε να μην σκέφτεσαι τι πρόκειται να συμβεί στο μέλλον και πως θα το αντιμετωπίσεις… ανάλογα με τις εξελίξεις θα πράξεις…και από την παρουσία σου και τα γραφόμενα σου σε αυτό το χώρο, είμαι σίγουρος ότι θα κάνεις όσα χρειάζονται τόσο για σένα όσο και για την οικογένεια σου…
Κουράγιο και δύναμη!

Όχι ρε γμτ. Δεν έχω λόγια ρε σαμπ! Ειλικρινά. Τι να σου πω τώρα γμτ μου. Το μόνο που μπορώ να πω είναι πως η ίδια η ζωή είναι απρόβλεπτη και πως όσο εύκολα και στιγμιαία μπορεί να ανατραπεί από ένα γεγονός που φαίνεται να μην αφήνει ελπίδες για κάτι διαφορετικό, πως το τέλος είναι μοιραίο, έτσι μπορεί και στην επόμενη γωνιά να περιμένει το θετικά αναπάντεχο. Δε θέλω να μιλήσω άλλο, έχω σοκαριστεί. Έχεις την αμέριστη συμπαράσταση, τη σκέψη, τις ελπίδες μου και ό,τι θες είμαι εδώ. Μίλα αγόρι μου, να μας μιλάς.
Ας μην πούμε για το αύριο ακόμη, ας το περιμένουμε κρατώντας έναν μυστικό τόπο μέσα μας όπου μία φλογίτσα μπορεί να αναζωπυρωθεί και να ζεστάνει ξανά την καρδούλα της γυναίκας σου. Σε φιλώ Σάββα. Και με τη σκέψη μόνο αγκαλιάζω εσένα και την οικογένειά σου. Ας είναι αυτή μία καλή μέρα για σας, ας είναι.

κουραγια Σαββα ...θεε μου δεν εχω λογια...θαυματα γινονται Σαββα μου,ακομα κι αν αυτο σημαινει δυναμη να ανταπεξερθεις σε κατι συνταρακτικο και τραγικο..
Σε αγκαλιαζω...μακαρι να μπορουσα να παρω λιγο πονο...να δωσω λιγη δυναμη...

Σαββα ευχομαι ολοψυχα να γινει το θαυμα και ολο αυτο να θυμιζει εναν κακο ονειρο.κουραγιο πρεπει να φανεις δυνατος για τα παιδακια σου.
ολοι σου στελνουμε την πιο θετικη μας ενεργεια.

περασε οσο περισσοτερο χρονο μπορεις μαζι της Σαββα,ελπιζω να γινει κατι καλο και να αναρρωσει,ποτε δεν ξερεις...
δωστης αυτο που ξερεις πως μπορεις να δωσεις,αγαπη,να την νοιωσει εντονα...
ελπιζω τα πραγματα να παν καλυτερα...πραγματικα το ελπιζω

Κουραγιο saab... πραγματικα... μακαρι να πανε ολα καλα... :(


Παντως μην ανησυχεις τοσο για τα παιδια. Αυτα καταλαβαινουν ισως πολλα παραπανω πραγματα απο οτι οι μεγαλοι ,γενικα μην υποτιμας την κριση τους. Υπαρχουν στιγμες στην ζωη μας που μπορει να μας σοκαρουν και μετα να μας αφησουν ρεκους, υπαρχουν ομως και η περιπτωση να μας σοκαρουν και μετα να αναπτυξουμε μηχανισμους και να βγουμε πιο δυνατοι. Φροντισε να γινει το δευτερο... οτι μα οτι και να γινει..

Σας ευχαριστώ όλους για τα θερμά σας λόγια και την συμπαράσταση σας. Την έχω τόσο ανάγκη να βρω εκείνη την δύναμη που χρειάζομαι να αντιμετωπίσω την κατάσταση. Όλοι μου λένε να σταθώ βράχος...
Έχω κι εγώ καρδιά γμτ μου, πόσο να πνίγω τον πόνο μου και να κάνω τον δυνατό και αλώβητο από ένα τέτοιο χτύπημα...

Μόλις γύρισα από το νοσοκομείο. Οι πιθανότητες επιβίωσης είναι πλέον μηδενικές, το μηχάνημα υποστήριξης απλά κρατά την γυναίκα μου στη ζωή, τα ζωτικά όργανα σιγά σιγά αρχίζουν να νεκρώνονται. Φυσικά είναι σε καταστολή και ο γιατρός της μου είπε πως δυστυχώς τώρα πια είναι ζήτημα ωρών να επέλθει το μοιραίο.
Έχω περίπου μισή ώρα να θρηνώ - τόσο όσο διαρκεί η απόσταση από το νοσοκομείο στο σπίτι μου - κλαίω σαν μικρό παιδί μέσα στο αυτοκίνητο που την χάνω έτσι, αμαχητί, χωρίς να μπορώ να πολυκαταλάβω ακόμη πως και τι...
Και παράλληλα να σκέφτομαι τα πρακτικά θέματα...
Πήγα σπίτι και λέω στον μικρό μου : " Λοιπόν μεγάλε η τύχη σου είναι απίστευτη..Τώρα που ήμουν στο νοσοκομείο , η μαμά επειδή ξέρει τι τσαπατσούλης είναι ο μπαμπάς κι επειδή πρέπει να μείνει κι άλλες μέρες στο νοσοκομείο, μου είπε να σε πάω να μείνεις για λίγες μέρες στο φίλο σου τον Ηλία...Εκτός αν δεν θέλεις.."
Τα ματάκια του άστραψαν, τι το καλύτερο να μείνει με τον πιο αγαπημένο του φίλο για λίγες μέρες...Μ'αγκάλιασε και μου είπε να δώσω ένα φιλάκι στη μανούλα για το δώρο που του κάνει....
Πόσο ν'αντέξω και να μην τον αγκαλιάσω , να υποκριθώ τον άνετο, πως δεν τρέχει τίποτε.

Κι όμως άντεξα... Έμαθα να είμαι ψύχραιμος πια μπροστά στα παιδιά ....

Προσαρμόζομαι ? Από τώρα ?

Κι αν θέλω να κλάψω, προφασίζομαι πως πάω να πάρω εφημερίδα , γάλα ή μικροπράγματα και γυρνάω σαν την άδικη κατάρα στους δρόμους, αδιάφορος για το τι θα πει ο κόσμος που ένας μαντράχαλος κοντά στα δυο μέτρα γυρνάει κλαίγοντας στους δρόμους μέχρι να βγει από μέσα μου όλη εκείνη φόρτιση, η οργή που κάθονται σαν πέτρα πάνω στο στήθος μου.

Και ξαναγυρνάω να κάνω τον καραγκιόζη...

Δύσκολο ρόλο μου ανάθεσες να παίξω ψυχή μου και δεν ξέρω αν θα μπορέσω να τα βγάλω πέρα...

Αχ ρε Σάββα... Απίστευτο... Είναι τόσο κρίμα.. και τόσο ξαφνικό... και τόσο δύσκολο... Μακάρι να γίνει ένα θαύμα, μακάρι... Όμως καλά κάνεις και προετοιμάζεις τον εαυτό σου για το χειρότερο... αλλά είναι τόσο δύσκολο... Γέμισα το κείμενο αποσιωπητικά γιατί δεν ξέρω τι να σου γράψω, μακάρι να μπορούσαμε κάπως να σε βοηθήσουμε να το σηκώσεις όλο αυτό..

Όσο για το μικρό, προετοίμασέ τον, είναι τόσο τόσο δύσκολο το ξαφνικό. Πες του ότι η μαμά είναι πολύ άρρωστη, ότι μπορεί να μην τα καταφέρει. Καλύτερα να του έρθει σιγά σιγά όσο είναι δυνατόν. Και καλύτερα να το ζήσει, και να είναι μπροστά όταν, αν χρειαστεί να την αποχαιρετήσει, βοηθάει να το βιώσει. (αυτά από προσωπική μου παρόμοια εμπειρία). Το παιδί θα ψάχνει από σενα να δει πώς να αντιδράσει, τι ''επιτρέπεται'' να κάνει, δεν είναι κακό να σε δει πολύ λυπημένο ή να κλαις γιατί έτσι θα ξέρει ότι δεν πειράζει να ξεσπασει και εκείνο και είναι πολύ σημαντικό αυτό.
Εύχομαι να γίνει ένα θαύμα, μακάρι...

Sab τωρα διαβασα αυτο σου συμβαινει κ κλαιω μαζι σου. Δεν μπορω να σταματησω τα δακρυα, πολυ μεγαλος πονος, αγριος, απροσμενος.....
Εισαι παρα πολυ δυνατος, σε παρακαλω να αντεξεις με την λογικη σου κ να κρατηθεις απο εκει , εχεις χρεος να το κανεις για να συνεχισεις ,γιατι σε χρειαζονται πολλοι σ αυτη τη ζωη.
ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ!

κουράγιο πραγματικά σε σένα και στη δύναμη που θα ανακαλύψεις σιγά σιγά οτι κρύβεις...

Σάββα... τι να πω....
Σοκαριστικό να συμβαίνει και αυτό, τόσο ξαφνικό, τόσο ... σπάνιο 1 στο 1000000.
Ελπίζω κι εγώ σε ένα θαύμα. Όσο ζει έστω και μικρές, ίσως υπάρχουν πιθανότητες.

Πραγματικά,δεν έχω λόγια.
Πάντως ο άνθρωπος σε δύσκολες καταστάσεις ανασύρει απίστευτες δυνάμεις κι εσύ πιστεύω θα τις βρεις. Ήδη βρίσκεις τη δύναμη να στέκεσαι και βράχος εκεί που χρειάζεται αλλά να αφήνεις και τον εαυτό σου να αναπνεύσει.

Έχεις την συμπαράστασή μου, κουράγιο, δύναμη. Είμαι σε αμηχανία,ενώ θέλω να γράψω, να μην τελειώσω αυτό το μήνυμα απλά δεν βγαίνουν λόγια, ίσως να μην υπάρχουν κιόλας.

Τι να πω sabb, κουράγιο. Εύχομαι να βρεις την δύναμη να το ξεπεράσεις και να στηρίξεις τα παιδιά. κρίμα.

Στα μέρει μου λένε πως ο κάθε άνθρωπος ανάλογα με τις δυνάμεις του σηκώνει και τον σταυρό του , και που δυστυχώς επιβεβαιώνετε στην περίπτωσή σου
Μακάρι να μπορούσα να πάρω λίγο έστω απο το φορτίο σου όπως στην περίπτωση του 7χρονο γιό μου όταν πριν από κάποιο διάσημα με είχε ρωτήσει με βουρκωμένα μάτια αν κάποτε θα πάψω να ζώ
Τα έχασα τι του λένε τώρα ?
Του είπα πως ένας άνθρωπος πεθαίνει πρώτα μέσα μας , όταν τον ξεχνάμε , εκτός αν κρατήσει μια θέση στην καρδιά του , τότε θα ζώ για πάντα μέσα του
Με αγκάλιασε με φίλησε και συμβούλεψε και την μάνα του κάποια στιγμή που συζήταγαν

Αλλά τίποτε δεν είναι βέβαιο μέχρι να επαληθευτεί και τα θαύματα υπάρχουν για να κάνουν τα αδύνατα δυνατά , μην φέρνεις στον νού σου την καταστροφή και μην κοιτάς τον γκρεμό , έχεις ένα στενό μονοπάτι μπροστά σου που θα πρέπει να διαβείς και να μεταδώσεις τον τρόπο στην οικογένεια σου και στους γύρο σου

Τίποτε δεν χάνεται απο αυτό τον κόσμο

...δεν υπάρχουν λόγια γι' αυτό που σου συμβαίνει, το βίωσα μέσα απ' τα μάτια του πατέρα μου όταν χάσαμε και μεις τη μαμά τόσο άδικα και τόσο ξαφνικά. Πίστευα πως δεν θα αντέξει, ήταν πολύ αγαπημένοι, από αυτά τα ζευγάρια που λες πως αν φύγει ο ένας, ο άλλος θα φύγει από τη στεναχώρια του.
Δεν έφυγε, έμεινε δίπλα μας και αλληλοστηριχτήκαμε όλοι θέλοντας και μη, γίναμε πιο πολύ οικογένεια, σχεδόν τα καταφέρνουμε να ζούμε χωρίς εκείνη κυνηγώντας ο καθένας τη ζωη του, αλλά πάντα με το μπαμπά δίπλα μας να έχει αναλάβει και τους δυο ρόλους, (ολοκληρα γαιδούρια μεν, αλλά πάντα με αυτή την ανάγκη).
Μπορεί να σου φανεί παράξενο, αλλά αυτή τη στιγμή μόνο τα παιδιά θα σε σώσουν από το να χαθείς μες στον πόνο.
λυπάμαι που σας ήρθε κάτι τόσο σκληρό και άδικο, σίγουρα δεν θα βρεις απάντηση ποτέ στο "γιατί". Δεν υπάρχει.
Θα σου έλεγα το μικρό να μην έρθει σε αυτή την απαίσια τελετή. Δεν νομίζω πως θα το βοηθήσει σε τίποτα, ίσα-ίσα θα μαυρίσει όλη του τη ζωή με αυτή την εικόνα. Δεν του χρειάζεται, δεν υπάρχει λόγος. Μιας φίλης μου το παιδί πήγε στην τελετή της θείας του και από τότε έχει αναπτύξει τεράστιες φοβίες πως θα χάσει τη μαμά του. το τρέχει κάθε εβδομάδα στον παιδοψυχολόγο.
Είσαι άξιος άνθρωπος, ελπίζω να είσαι και αρκετά δυνατός και μέσα σε αυτόν τον απερίγραπτο πόνο να αναπτύξεις τον μηχανισμό δύναμης που απαιτείται για να στηρίξεις τα παιδιά σου.

Δεν χρειάζεται να σου πω, πως όση ώρα γράφω αυτό το κείμενο κλαίω.

Μη χάνεσαι, να μπαίνεις να βγάζεις και συ κάπου τον πόνο σου, καθώς θα σου είναι απαγορευτικό να το κάνεις στη ζωή σου.
Εδώ είμαστε.

κουραγιο σαββα και καλη δυναμη..δεν εχω λογια..

Κουραγιο Σαββα και θα σου ζητησω για πολοστη φορα συγνωμη αν σε εχω πικρανει.Εισαι ο μονος καλος ανθρωπος εδω και δεν σου αξιζει τπτ απο ολα αυτα που παιρνας.Μονο οι καλοι ανθρωποι βασανιζονται τελικα.....

Σάββα, λυπάμαι, λυπάμαι πολύ..
Εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να καταφέρεις να κάνεις κουράγιο, να βρεις τη δύναμη.. όλοι σας.

Δεν έχω λέξεις. Δεν έχω.
Αφήνω ζεστή σκέψη για σένα και τα παιδάκια σου..

Κουραγιο Σαββα.

Άνοιξα για λίγο τον υπολογιστή κι έπεσα πάνω σ'αυτό. Αν και δεν σε ξέρω, παρά μόνο μέσα από το φόρουμ, δάκρυσα, όπως αν μου το έλεγε ένας φίλος. Δεν έχω λόγια να σου πω. Μόνο κουράγιο.

Σάββα μου, είναι απίστευτα οδυνηρή αυτή η απώλεια και εύχομαι το καλύτερο δυνατό και για εσένα και τα παιδιά σας.

Μου είναι πολύ δύσκολο να γράφω σε τέτοια θέματα, γιατί έχω βιώσει ίδια απώλεια με πολύ ξαφνικό τρόπο πριν αρκετά χρόνια βέβαια. Παρότι στην καθημερινότητα δεν έχω πια συναισθηματικό βάρος, κάθε τέτοιο μήνυμα μου φέρνει έναν πολύ μεγάλο κόμπο, γιατί νιώθω πολύ καλά τι είναι να χάνεις ένα σύντροφο. Ο δικός μου άνθρωπος ήταν επίσης 40+ και πέθανε από καρδιά μέσα σε ελάχιστη ώρα, όπως ο άντρας της boubourina (κι όταν διάβασα το θέμα της, η ανάμνηση των συναισθημάτων εκείνης της στιγμής κι εκείνης της περιόδου, δεν με άφηνε να γράψω). Είχε όμως και παιδιά από προηγούμενο γάμο, στην ηλικία του μικρού σου.

Γι' αυτό, θα ήθελα να σου πω να μιλήσεις στα παιδιά, να πεις την κατάσταση ως έχει και να τα αφήσεις να συμμετέχουν σε όποια διαδικασία συμμετέχετε όλοι, αν το επιθυμούν. Μην παρουσιάζεις την κατάσταση σαν λιγότερο σοβαρή απ' ότι είναι στη μεγάλη σου κόρη. Και το streidi παραπάνω έχει δίκιο, χρειάζεται να προετοιμάσεις και τον μικρό, μην κάνεις την καρδιά σου πέτρα για να φανείς χαρούμενος μπροστά του. Κι ο πόνος και η θλίψη και το κλάμα, κι όλες οι αντιδράσεις ενός θρήνου είναι ανθρώπινες, είναι μέσα στη ζωή και για τα παιδιά σας, έτυχε να είναι στο εδώ και τώρα μέρος και της δικής τους εμπειρίας. Άσε να δουν τα συναισθήματα του πατέρα τους και είναι καλό να μοιραστείτε ο καθένας από την πλευρά του, ως σύζυγος ή ως παιδί, την οδύνη και την έλλειψη. Δώσε τους το μήνυμα του μοιράσματος και της ενότητας, γιατί είσαστε οι 3 σας και θα στηρίζετε ο ένας τον άλλον. Εκφράσου και άστα να εκφραστούν και ειδικά στον μικρό, βοήθησε τον όχι να μην νιώσει την απώλεια και τη θλίψη, αλλά να μη νιώσει ανασφάλεια και αποξένωση.

Ναι, να έρθει και ο μικρός στην όποια τελετή ή διαδικασία αποχαιρετισμού. Θα έχουν προηγηθεί συζητήσεις σχετικά με το τι σημαίνει αυτό που έγινε και το τι θα γίνει. Στις πραγματικές του διαστάσεις όχι σαν ένα 'ταξίδι'. Δεν πρέπει να λείπει τις στιγμές που διαδραματίζονται όλα αυτά, ξέρω ότι είναι δύσκολο όταν υπάρχουν τόσα διαδικαστικά που χρειάζεται να γίνουν, όμως υπάρχει και η κόρη σου, μπορούν να είναι τα δυο τους μαζί με κάποιους άλλους ίσως στο σπίτι σας. Πολλή συζήτηση και έκφραση συναισθημάτων όπως νιώθουν και αγκαλιά, όχι αποφυγή και απομάκρυνση, ούτε εξωραϊσμός. Έτσι δεν αποφεύγονται μεν τα τραύματα, αλλά απαλύνονται, αλλιώς υποβόσκουν γιατί η απώλεια είναι υπαρκτή. Έπειτα είναι η μαμά τους, έχει δικαίωμα (όχι υποχρέωση) κι ο μικρός να ξέρει, να νιώσει, να συμμετέχει σαν μέλος της οικογένειας. Η ανασφάλεια δεν δημιουργείται από τη συμμετοχή σε μια τελετή, είναι κάτι πολύ πιο γενικό σε μια σχέση γονέα-παιδιού ή στα συναισθήματα μιας ευρύτερης οικογένειας. Κι εσύ δεν νομίζω πως έχεις λόγο να ανησυχείς για την αγάπη, τη φροντίδα, τη στήριξη που έχουν λάβει τα παιδιά σου ως σήμερα - αυτή η βάση είναι που θα τους επιτρέψει να αντεπεξέλθουν, μαζί με σένα στο εξής.

Σάββα, έχοντας κι εγώ χάσει αγαπημένους ανθρώπους, θα σου πρότεινα το ίδιο με τη Μαρίνα. Τα παιδιά Σάββα, μην τα απομακρύνεις, ούτε ένα, να μείνουν μαζί, να το βιώσουν, να προετοιμαστούν για το καλύτερο ή -ω μη γένοιτο- για το απευκταίο. Να μείνετε μια γροθιά, ενωμένοι, θα παίρνεις κι εσύ δύναμη απ' αυτά κι αυτά από σένα. Κι εσύ Σάββα μου, δε χρειάζεται μάτια μου να κάνεις τον καραγκιόζη. Δείξε τον πόνο σου, δεν πειράζει, δεν είναι αυτό που θα τα κρατήσει στα ζόρικα, είναι απλά και μόνο η κατανόηση της ένωσης, η ουσία της τρυφερότητας. Εύχομαι τα καλύτερα για όλους σας, δεν ξέρεις πόσο το εύχομαι...

στο θεμα των παιδιων, θα συμφωνησω με τα κοριτσια, Σαββα.
δεν ειμαι ειδικη οπως ξερεις και δεν ξερω ποσο θα επρεπε να συμμετεχουν στις επιπονες και περιεργες διαδικασιες, νομιζω οσο αντεχουν , δηλαδη, οσο το ζητανε τα ιδια...

αλλα με το να βρεθουν στο απυροβλητο μεχρι το απευκτεο και μετα να εχουν να αντιμετωπισουν την απουσια της μητερας τους, δεν θα συμφωνησω.
πιστευω οτι θα τα μπερδεψει και θα τα φοβησει πολυ.
φοβαμαι μαλιστα οτι θα νοιωσουν προδοσια απο εσας. οτι τα κοροιδεψατε για να φυγει η μαμα τοπυς οταν δεν θα κοιτανε προς τα εκει.
μη το κανετε, αφηστε τα να ξερουν... θα πονεσουν ετσι κι αλλιως, δεν θα απαλυνει τον πονο απο την απουσια της μανας τους το να μην ξερουν πως εφυγε...

δεν θα ξερουν απο που τους ηρθε. θα νοιωσουν μεταφυσικη αυτη την απουσια, θα πιστευουν ισως οτι ετσι φευγουν οι ανθρωποι , απο την καλη χαρα στο τιποτε, στην εξαφανιση κι αυτο θα τους προκαλει αγωνια και φοβο και για σενα και για τα ιδια ισως...
ειναι καλυτερα να μπουν στο θεμα ξεροντας οτι κατι δεν πηγε καλα με την υγεια και γι αυτο η μαμα ισως δεν τα καταφερει....
και νομιζω οτι και για σενα θα ειναι καλυτερο να το βιωσεις με την οικογενεια σου, που ειναι αυτα τα παιδια, παρα να το ζεις τοσο μοναχικα και να επιστρεφεις στο σπιτι και να κανεις οτι δεν τρεχει τιποτε...

Σάββα πώς πάνε τα πράγματα; Είμαστε εδώ αν θέλεις να μιλήσεις...

Σας ευχαριστώ από καρδιάς όλους...

Υπάρχει ένα μικρούλι φως....

Οι ελπίδες από μηδενικές γίνανε "ίσως", "μπορεί και να δούμε , αν μείνει σταθερή όλο το βράδυ" , σταματήσανε σχεδόν απότομα να μνημονεύουν τον Θεό σε όλες τους τις ενημερώσεις , κάποιοι εργαστηριακοί δείκτες βελτιώθηκαν, η αρτηριακή πίεση από μη βιώσιμη έφτασε κοντά στο 90 / 70 . ένας πυρετός από ενδονοσοκομειακή λοίμωξη που την ταλαιπωρούσε γύρω στο 39 έπεσε στο 37,2, θα δοκιμάσουν να της δώσουν ανοσοσφαιρίνη μήπως κι ανακάμψει το ανοσοποιητικό της σύστημα ....
Η κατάσταση συνεχίζει να είναι κρίσιμη , συνεχίζει να είναι μη αναστρέψιμη, αλλά εμένα κάτι μέσα μου μου λέει πως κάτι μπορεί ν'αλλάξει προς το καλύτερο...
Μπορεί εγώ να τα βλέπω απλά έτσι γιατί οι γιατροί είναι κατηγορηματικοί πως δεν πρέπει να τρέφω φρούδες ελπίδες - ήδη παρουσιάζει από χτες νεφρική ανεπάρκεια...

Έμεινα να της μιλάω και να της λέω διάφορα...

Είναι σε καταστολή αλλά δεν ένοιωθα πως μιλούσα σε άνθρωπο που δεν άκουγε. Απλά εγώ δεν μπορούσα ν' ακούσω τις απαντήσεις....

Το επόμενο 24ωρο είναι κρίσιμο...

ΥΓ Μια κυρία γύρω στα 70 που έχει τον άντρα της στην εντατική με οξύ έμφραγμα στο παραδίπλα κρεβάτι, άκουσε την χαρμόσυνη είδηση πως σήμερα ο άντρας της θα βγει και θα μπει σε θάλαμο. Ήρθε δίπλα μου την ώρα που μιλούσα στην γυναίκα μου και μου λέει "πάρε..."
Ένα μπουκαλάκι με λάδι και βαμβάκι και την κοίταξα με απορία ...
"Λάδωσε την στο σχήμα του σταυρού" μου λέει "στα ποδαράκια και στο μετωπάκι της να σωθεί, είναι κρίμα, είναι νέα γυναίκα...Παρακάλεσε τον Θεό και θα την σώσει"....
Την κοίταξα με αγάπη και την χάιδεψα στα μαλλιά...
Αλλά δεν το πήρα το λαδάκι ...
Δεν το πήρα γιατί αν ένας γιατρός για να σώσει έναν άνθρωπο πρέπει απλά να σεβαστεί τον όρκο του Ιπποκράτη και να κάνει σωστά τη δουλειά του, δεν ξέρω γιατί ένας θεός πρέπει να ικανοποιηθεί με ένα μπουκαλάκι λάδι....

σαββα!!!!
....:) :)
Όσο και να σου κάνει εντύπωση, η σκέψη μου δεν έχει φύγει από σένα όλη μέρα.
Εύχομαι μέσα απ' την καρδιά μου να ανατραπούν όλα και κάποτε να μας κάνει η γυναίκα σου ένα μεγάλο τραπέζι για να το γιορτάσουμε, (ακόμη και αν είναι διαδικτυακό).

Να σαι καλα, να είσαι δυνατός και να μας φέρνεις ευχάριστες ειδήσεις.

θα κάνω μια προσευχή στο δικό μου Θεό για σένα...για εκεινη....για σας :)

σαββα μη το συζητας!
παρτα ολα!!!!
και λαδακια και ξυδακια, ολα!!!
δεν θα το αναλυσουμε τωρα!!!!
εγω ειμαι διατεθιμενη, αν γινει το θαυμα, να ανανηψουμε απο την αθεια και να παμε μαζι να αναψουμε μια λαμπαδα ισα με το μποι της !!!!!

ειμαι σιγουρη οτι ακουει σαββα.
να της μιλας.
να μην της λες οτι χανεις το στηριγμα σου, να μην της λες για υποχρεωσεις.
να της λες μονο ποσο την αγαπας και ποσα πραγματα ακομα θελεις να κανετε μαζι!

Είχα αγωνία και μπήκα να δω αν υπάρχει κάτι νεότερο..
Και ναι :)

Εύχομαι αυτό το μικρούλι φως να γίνει ήλιος τεράστιος.

Τίποτα δεν τέλειωσε ακόμα, ανατροπές γίνονται και θαύματα, όχι απαραίτητα κάποιου θεού, ίσως είναι απλά της αγάπης.
Όλη μου η θετική σκέψη να περάσει αυτό το κρίσιμο 24ωρο και να πάνε όλα προς το καλύτερο..

σάββα, τώρα το διάβασα.
ελπίζω αυτή την στιγμή τα πράγματα να πηγαινουν προς το καλυτερο.
μέσα από την καρδιά μου πραγματικά....
μείνε διπλα της κ μίλα της συνέχεια...

sabb, σε νιώθω, πίστεψέ με.. Ο αδερφος μου κλείνει 50 μέρες στην εντατική χωρίς να ξέρουμε τί θα γίνει στην πορεία.. Κάποια στιγμή τον ξύπνησαν, για 15 μέρες πήγαινε καλά και από τη Μ.Δευτέρα ξανά σε καταστολή και με τις λοιμώξεις να τον θερίζουν.. Έχουμε τρελαθεί, πηγαίνουμε καθημερινά στο επισκεπτήριο για να ακούσουμε ουσιαστικά το τίποτα.. Περιμένουμε, αυτό. Από λαδάκια, εικόνες, τάματα και τα συναφή είμαστε πλήρεις.. Από τα λίγα που έχω μάθει αυτόν τον καιρό είναι ότι η καταστολή διαφέρει από την πλήρη αναισθησία. Αυτό σημαίνει πως βλέπουν όνειρα, σκέφτονται, ίσως και να νιώθουν την παρουσία μας. Δεν ξέρω αν μας ακούν, δεν το νομίζω.. Κουράγιο και δύναμη, συνέχισε την καθημερινότητά σου όσο μπορείς και αντέχεις, το οφείλεις στον άνθρωπό σου.. Εύχομαι όλα να πάνε καλά και οι άνθρωποί μας να σωθούν. Ο αδερφός μου είναι 40 ετών, έχουμε κινδυνέψει τρεις φορές να τον χάσουμε μέχρι τώρα. Αυτές οι λοιμώξεις είναι ανθεκτικές πανάθεμά τις... Εύχομαι να είναι περαστικά, και να τα θυμόμαστε αυτά σαν μία άσχημη ανάμνηση..

...διαβάζω και ξαναδιαβάζω το θέμα και απορώ πως με έχει ακουμπήσει τόσο πολύ που ελπίζω αυτό το μικρούλι φως να γίνει ενας τεράστιος ήλιος, (όπως είπε και η κρέιζι), και να μας ζεστάνει όλους, αλλά πιο πολύ εσένα.

Ίσως γιατί εγώ δεν είχα την ευκαιρία να ελπίζω, σε μας δεν δώθηκε ο παραμικρός χρόνος, ούτε καν να προετοιμαστούμε, πόσο μαλλον να περιμένουμε σε ένα θαύμα.
Εύχομαι αλήθεια εσύ να το ζήσεις, να βγεις από αυτόν τον εφιάλτη, και κάποτε να θυμάστε αυτή την ιστορία και να γελάτε μαζί, εκεί γύρω στα 100 σας....

Δεν θέλω να σε φορτίσω άλλο, δεν έχεις ανάγκη άλλωστε από τέτοιο συναίσθημα, το ζεις στο μεγαλείο του...Μόνο να ευχηθώ πως η ανοσοσφαιρίνη θα κάνει τη δουλειά της, ο πυρετός θα πέσει, οι λοιμώξεις θα πάνε από κει που ήρθαν και συ θα ξαναβρεις το χαμογελό σου.

(μη μου θυμώσεις, αλλα μια λαμπαδίτσα την έταξα..)

Σάββα, οι σκέψεις μου είναι μαζί σου. Μπορεί να τα καταφέρει, μη χάνεις κάθε ελπίδα. Εκείνη θα αποφασίσει πότε θα φύγει. Εσύ δώσ' της δύναμη πιστεύοντας και λέγοντάς της ότι θα τα καταφέρει. Μην αφήνεις το χέρι της πριν το αφήσει εκείνη.

Πώς ξημερώσατε Σάββα? Διατηρείται σταθερή η κατάστασή της? Πώς είναι τα παιδιά? Γονείς υπάρχουν να βοηθάνε για τα καθημερινά να σε απαλλάξουν τουλάχιστον από αυτές τις υποχρεώσεις για λίγες μέρες (αν το επιθυμείς?) και να μένεις περισσότερο μαζί της? Σε αφήνουν οι γιατροί να παραμένεις μέσα? Συγγνώμη για τις πολλές ερωτήσεις, αν δεν έχεις διάθεση απάντησε μόνο και αν θέλεις να το κάνεις. Μίλα μας για ό,τι θες εσύ και μόνο.

Chris, περαστικά και για τον αδερφό σου. Έχεις κι εσύ φορτίο. Καλή δύναμη, κουράγιο, να πάνε όλα κατ' ευχήν.
Φιλιά, take care. Μη ξεχνάς να παίρνεις τις ανάσες σου, που έχεις ανάγκη. Να σε προσέχεις αυτό τον καιρό, να μοιράζεσαι, να ανοίγεσαι.

Σαββα μου καλημερα κι απο μενα :)
θελω να σου πω αυτη την ελπιδα που εχεις και κανενας γιατρος δεν συμμεριζεται ,κρατα την!
κι εγω ειχα μια αισθηση οτι το παιδι μου θα ζησει,οταν ολα συνηγορουσαν για το εντελως αντιθετο...δεν υπηρχε καμια ελπιδα η κατασταση ηταν απιστευτη,ολοι απορουσαν πως ζει ακομα...
πιστεψε στην εσωτερικη σου φωνη...μακαρι ολα να πανε καλα και εγω στην Παναγια μου θα προσευχομαι(θες δεν θες :Ρ)

χριστινακι μου κουραγιο..οτι θες στειλε μου,μακια!!!

Κουράγιο κι από μένα. Κουράγιο και δύναμη. Μακάρι, μακάρι να γίνει ένα θαύμα όπως αυτά που καθημερινά συμβαίνουν και δεν τα βλέπουμε γιατί δεν μας αφορούν. Θαύματα γίνονται μην το βάζεις κάτω.