ΕΙΜΑΙ ΔΕΙΛΗ Η ΕΥΓΕΝΙΚΗ?

Γειά σας. Το σκεφτόμουν το ξανασκεφτόμουν και τελικά αποφάσισα να μοιραστώ το πρόβλημα μου μαζί σας. Το πρόβλημα μου είναι ότι δεν απαντάω όταν δέχομαι "επίθεση" απο αγνώστους. Και αυτό δε μπορω να καταλάβω γιατί το κάνω. Από ευγένεια; Από δειλία; Επειδή δε θέλω να κάνω τη χάρη να μαλώσω;
Θα γίνω πιο συγκέκριμενη. Η αφορμή για αυτό το θέμα μου δόθηκε λίγη ώρα πριν, πλένοντας το μπαλκόνι, μου φύγαν ελάχιστα νερά καταλάθος (ειλικρινά ελάχιστα και ειλικρινά καταλάθος, καθώς η γιαγιά από κατω μου χει ζητήσει να μαι πολύ προσεκτική με τα νέρα. Έτσι και έκανα.) Ένας κύριος από κάτω άρχισε να μου φωνάζει "ωραία τα ρίχνεται τα νερά" και να με κοιτάει περιμένοντας απάντηση. Τον κοίταξα λιγάκι μου ρθε να του απαντήσω αλλά σκέφτηκα ότι δεν θα κάτσω να ασχοληθώ μαζί σου τώρα. Καθώς τελικά δεν του κανα την χάρη να διαπληκτιστώ μαζί του μου ειπε συγχαρητήρια και έφυγε. Τέτοια περιστατικά είναι που με κάνουν να σκέφτομαι γιατί δεν απαντάω. Θα σας αναφέρω έναακόμη παράδειγμα, μία μέρα σε ένα μαγαζί με μία κίνηση έριξα καταλάθος κάτι από μια κυρία, δε κατάλαβα ότι αυτό έπεσε από δικό μου λάθος και άρχισε να με προσβάλλει λέγοντας μου ότι δεν έχω τρόπους και ότι πως και δε ζήτησα και συγγνώμη. Ούτε και αυτής της απάντησα, μόνον της είπα οτι δεν θέλω να συνέχισω το θέμα.
Βέβαια να αναφέρω στο σημείο αυτό ότι γενικά όταν βλέπω ότι αδικούμαι σε άλλες περιπτώσεις διεκδικώ πάντα το δίκιο μου.
Αναφέρω τα παραπάνω περιστατικά να μου πείτε τη γνώμη σας, και αν πιστεύετε ότι μπορώ ή πρέπει να κάνω κάτι. Δε ξερω γιατι δεν απαντάω, προσπαθώ να καταλάβω τον εαυτό μου, μπορεί να μουδιάσει η γλώσσα μου από τη σύγχιση αλλά να μην απαντήσω. Ίσως επειδή οι γονείς μου μου περάσαν το ότι πρεπει να είμαι ευγενική με τους ξένους, ίσως να είμαι δειλή ίσως να μην το χω στο αίμα μου να μαλώνω. Δε ξέρω τι φταίει...

Σε καταπιέζει αυτή η ευγένεια? Σε θυμώνεις που δεν αντιδράς?
Όταν λες όμως δεν "του έκανα τη χάρη" δε δίνεις στον εαυτό σου ένα μηνυματάκι πως αν ανταποκριθείς, απαντήσεις, διεκδικήσεις, τότε έχει "κερδίσει" ο άλλος?
Πάντως αν μουδιάζει η γλώσσα σου και δε βγαίνει λαλιά, τότε η γλώσσα σου έμαθε πως δεν της επιτρέπεται να έχει τη λειτουργία της σε συγκεκριμένες καταστάσεις.

Εξαρτάται πόσο ισχύει αυτό που λες, ότι όταν αδικείσαι διεκδικείς πάντα το δίκιο σου. Αν όντως έτσι είναι, τότε το ότι δεν αντέδρασες στις περιπτώσεις που περιγράφεις ή και τόσες άλλες παρόμοιες, όπου, όπως διαφαίνεται αναγνωρίζεις το μερίδιο ευθύνης σου σ’ αυτό που πήγε στραβά, τότε θα λεγα ότι είσαι συνηδητοποιημένο, ισορροπημένο και δίκαιο στις διαπροσωπικές του σχέσεις άτομο. Ξέρεις να δικδικείς εκεί που πρέπει να δικδικήσεις αλλά και να παραδέχεσαι το λάθος μέσα από τη σιωπή σου ή άλλο παρόμοιο τρόπο αντίδρασης. Δείχνει ευαισθησία η οποία όμως πρέπει να χει μέτρο, να μη φτάνει ούτε στη θυματοποίηση σου αλλά ούτε και στην υπερευαισθησία.

Αν όμως δε διεκδικείς και η συμπεριφορά που περιγράφεις είναι γενικευμένη, τότε θα λεγα ότι πρόκειται για ευγένεια που ειναι όμως το προσωπείο της δειλίας. Τότε θα πρέπει να υπερβείς τον εαυτό σου, να μάθεις να διεκδικείς, εκεί που πιέζεσαι να μη μιλήσεις να κάνεις το «άλμα» και να μιλάς , να αντιδράς, βήμα βήμα όλο και περισσότερο κάθε φορά μέχρι να γίνει βίωμα.

Μάλλον είναι δειλία, υπό την έννοια ότι δεν θέλεις να εισπράξεις μάλλον μια άσχημη συμπεριφορά από τον άλλον, εφόσον συνεχίσεις την οποιαδήποτε λογομαχία, ίσως σε φοβίζει αυτό το ενδεχόμενο.
Φυσικά παίζει ρόλο και η ευγένεια, η ευγενής ανατροφή.

Γενικοτερα πρεπει να εισαι συνειδητοποιημενη κ να διεκδικεις κ να υπερασπιζεσαι τον εαυτο σου οταν εχεις δικιο...κ να βαζεις τους αλλους κ τις καταστασεις στη θεση τους, γιατι οσο εισαι ευγενικη κ δεν μιλας κ δεν απαντας, τοσο μειωνεται η αυτοπεποιθηση σου με αποτελεσμα να μεγαλωνει ο φοβος σου για ενδεχομενη αναλογη μελλοντικη περισταση...μη σε φοβιζει το τι θα επακολουθησει, συνηθως δεν θα γινει κατι τραγικο κ ο αλλος θα μπει στη θεση του, καθως αμα δεν απαντησεις ικανοποιειται με το οτι στην ειπε κ εσυ νιωθεις χαλια με τον εαυτο σου....κανεναν δεν πρεπει να αφηνουμε να μας την μπαινει κ ειδικα σε θεματα που δεν εχουν καμια σχεση μ αυτονα...

αυτα σε γενικες γραμμες...τωρα βεβαια στις συγκεκριμενες περιπτωσεις που αναφερεις δεν νομιζω οτι χρειαζεται να απαντησεις με την εννοια οτι οι ανθρωποι που απευθυνουν συνηθως τετοιες ερωτησεις ειναι μεγαλης ηλικιας κυριως κ εχουν κ μια περιεργη νοοτροπια να μιλαν πολυ κ να χωνονται οπου δεν τους σπερνουν κ να λεν την αποψη τους...εμενα μου φαινεται αυτο πολυ χωριατιστικο κ κατινιστικο κ δευτερο οποτε οταν μου τυχαινουν αναλογα περιστατικα απλα αδιαφορω η γελαω....

πχ εμενα απο κατω μενει μια γρια κ μου την ειπε να μην κανω μπανιο βραδυ γιατι την ενοχλει ο θορυβος του νερου κ δεν μπορει να κοιμηθει η επισης καποιες φορες οταν βαζω δυνατα τη μουσικη χτυπαει το ταβανι με τη σκουπα κ φωναζει "κλειστο το ρημαδι" ε εκει πολυ απλα δεν νομιζω οτι αξιζει να απαντησω καθως δεν υπαρχει τοιχος συννενοησης οποτε αδιαφορω απλα κ συνεχιζω ακαθεκτη τη δουλεια μου !!! :)

ασημένια, ωραίο θεματάκι....
θυμήθηκα τωρα πως μια μέρα σε ένα κεπ πήγα να πάρω ένα έγγραφο.
πήρα το νουμεράκι μου κ περιμενα υπομονετικα.
συνειδητοποιώ κάποια στιγμή πως έμπαιναν κάποιοι μετά από μένα κ έφευγαν αφού ειχαν εξυπηρετηθεί.
ρώτησα έναν κυριο διπλα μου κ μου ειπε πως δινει ο ένας στον αλλο νουμερα.
έκρηξη εγω!
πάω στην προισταμένη κ τα χώνω.
ευγενικα.
μου απαντα : κ τι θέλετε να κάνω εγω?
τη δουλειά σας της ειπα κ δν το συνέχισα.
δν θα εβγαζα ακρη.
το μονο σίγουρο.

οπότε δν δίνεις σημασία κ συνεχίζεις σαν να μν τρεχει τίποτα.
ή χαμογελας κ πετας καμιά ατάκα.
αν σου 'ρθει κάτι δλδ.

ασημενια μορει να φοβασαι οτι αν απαντησεισ και συνεχιστει ο καυγασ δε θα μπορεσεισ να ανταπεξελεθεισ και θα χασεισ ασ πουμε και αυτο δεν το αντεχει ο εγωισμοσ σου, η μπορει να φοβασαι να μιλασ οταν δεν υπαρχουν οι αγραφοι κανονεσ ευγενιασ στη συνομιλια δηλαδη οταν μιλασ και δε σηκωνεται η φωνη ειναι πολυ ευκολο να διεκδικησεισ το δικιο σου οταν ομωσ μιλασ και σηκωνεται η φωνη και ο αλλοσ αγριευει τοτε και οι κανονεσ πανε περιπατο και μαζι και το θαρροσ σου

Εγώ τσακώνομαι σπάνια με αγνώστους...:ρ
Πέρισι έχω βγάλει βόλτα το σκυλί μου, (τρία κιλα με το ζόρι φαίνεται), και όπως πηγαίνουμε βλέπω μια παιδική χαρά περιφραγμένη με δυο παιδάκια μέσα και τη μαμά τους, μόνο.
Μπαινω λοιπόν μήπως το αφήσω το σκυλάκι ελεύθερο και δεν προλαβαίνω να μπω και αρχίζει αυτή να μου κάνει επίθεση, "απαγορεύονται τα σκυλιά εδώ, έχουμε παιδιά..." ..κλπ. Δεν μιλάω, στην αρχή, πάω να φύγω και συνεχίζει, "που θα φωνάξω την αστυνομία..."....εγώ έχω κοντοσταθεί και την κοιτάζω.
Βασικά προσπαθούθα να καταλάβω από τι προερχόταν η υστερία.
Αυτή το χαβά της.
Γυρίζω λοιπόν και της βγάζω μια φωνή και της λέω: "Ωραία λοιπόν! Καλέστε την αστυνομία, γιατι θέλω να σας κάνω και γω μήνυση για εξύβριση. Μαζί θα την περάσουμε τη βραδιά στο τμήμα".
Εν τω μεταξύ από τις φωνές της, έχει βγει στο μπαλκόνι ο άντρας της και την αρχίσει σε κάτι βρισίδια, απίστευτα.
Μαζεύει τα παιδιά και φεύγει σαν τη βρεγμένη γάτα και ούτε που γύρισε να με κοιτάξει.

και γω σαν και σένα είμαι.
Βασικά δεν μπορώ να πέσω στο επίπεδο της κάθε μίας που ψάχνει να βγάλει τα νεύρα της και τα προβλήματα της πάνω μου.
Σε περίπτωση που σε πειράξει κάποιος πραγματικά, θα καταλάβεις αν μπορείς να βγάλεις τον πραγματικό σου εαυτό ή όχι, πίστεψε με....:)

κατσε ρε συ pad τωρα αμα εχει δικιο δηλαδη γιατι να μηντο υπερασπιστει κ να μην μιλησει , αμα της την πουνε δηλαδη τι να κανει να βουλωσει τα αυτια της οτι ντεμεκ δεν το ακουσε κ μεσα της να νιωθει χαλια?? εγω παντως οταν μου την μπαινουνε κ μου τη λενε τους τη λεω κ εγω κ μπαινουν στη θεση τους, δηλαδη εμ εχουν αδικο εμ να υψωνουν κ τη φωνη τους ?? αυτο παραπαει ισα ισα ο αλλος που ακουει εκεινη τη στιγμη τη μαλακια πρεπει να υψωσει τη φωνη κ να μπουν τα πραγματα στη θεση τους...

Quote:

---

Originally Posted by Lacrymosa

κατσε ρε συ pad τωρα αμα εχει δικιο δηλαδη γιατι να μηντο υπερασπιστει κ να μην μιλησει , αμα της την πουνε δηλαδη τι να κανει να βουλωσει τα αυτια της οτι ντεμεκ δεν το ακουσε κ μεσα της να νιωθει χαλια?? εγω παντως οταν μου την μπαινουνε κ μου τη λενε τους τη λεω κ εγω κ μπαινουν στη θεση τους, δηλαδη εμ εχουν αδικο εμ να υψωνουν κ τη φωνη τους ?? αυτο παραπαει ισα ισα ο αλλος που ακουει εκεινη τη στιγμη τη μαλακια πρεπει να υψωσει τη φωνη κ να μπουν τα πραγματα στη θεση τους...

---

....δεν έχεις και άδικο....η πολλή ευγένεια βλάπτει μερικές φορές....:)

Eμενα με δουλευει ο φιλος μου, οτι εχω τοση κατανοηση που ενω θα επρεπε να θυμωνω μενω σαν τον Βουδα. θυμαμαι μια φορα ειχε τσαντιστει και η ψυχοθεραπευτρια μου με κατι που της περιεγραφα που μου εκανε μια φιλη μου, κι εγω ημουν αταραχη. Και με καλοκοιταζε, μα θα επρεπε να εισαι θυμωμενη!!!!! Τι λες καλε, σιγα μη μου ανεβαινει το αιμα στο κεφαλι για τον καθενα, που φαντασου τι κουβαλαει για να συμπεριφερεται ετσι. Αμα πραγματικα με πειραξει καποιος και τσαντιστω θα τον βαλω στη θεση του, αν εχω ορεξη, αλλιως μπορει και απλα να μην τον ξαναδω ποτε. Αλλα τι σου λεει ο καθενας στο δρομο ή συμβαινει στις ουρες στις τραπεζες θα κατσω να σκασω; Οχι δα. Εκει χρησιμοποιω την αναισθησια μου που λεει και η μανα μου. Εχω αποδεχτει εδω και καιρο οτι με καποια ατομα δε μπορεις να συνεννοηθεις, γιατι δε θελουν ή για χιλιους δυο λογους. Με λιγα λογια, ολα χρειαζονται, και η ευγενεια, και η αναισθησια, και οι μπηχτες, στη σωστη στιγμη. Οχι να μας πατανε, αλλα ουτε και να σκαμε.

εγώ πάλι κάρι, με τις σειρες έχω ένα θέμα.
δν κατάλαβα ποτέ γιατί ο καθένας θέλει να φάει τη σειρά το άλλου.
εξαγριώνομαι με αυτή τη νοοτροπία.
ένα άθλιο πάλι πυ συμβαίνει είναι αυτό με τις ουρές στα λεωφορεία.
όποιος προλάβει.
λες κ αυτός που περιμένει σαν το μαλακα πόση ώρα είναι χαζός κ θα'ρθει ο έξυπνος να μπει πρώτος για να καθήσει πάντα.
δν το συζήτώ βέβαια για το αλλο στο μετρό που αντί να βγαίνει πρώτα ο κόσμος, ντε και καλα να μπουν πρώτα αυτοί που περιμένουν.
έχω πάρει σβάρνα κόσμο...
δν καταλαβαίνουν αλλιώς.
διαπιστωμένο.

ξερεις κατι, κι εγω μπορει αν εχω τα νευρα μου εκεινη την ημερα να πεταξω καμια ειρωνεια αν μπει μπροστα μου καμια, αλλα εχω καταλαβει οτι α) ειναι τοσο χοντροπετσοι που δεν παθαινουν τπτ, β) τα νευρα μου θα γινουν χειροτερα απο τη στιγμη που θα ασχοληθω, και γ) αμα δεν ειχα τα νευρα μου δεν θα ασχολιομουνα καν. Και πες οκ, μπορει να μην εχεις νευρα αλλα να βιαζεσαι. Αλλο κακο αυτο, δε θελω να βιαζομαι και το παθαινω συχνα γαμωτο. Θα παω να ζησω σε κανα χωριο με χωματοδρομους να κυκλοφορω με γαιδουρι, εκει που φτανει η βενζινη, θα με συμφερει και με το σανο, γιατι με την οδηγηση η αληθεια ειναι οτι αν εχω τα νευρα μου επειδη συνηθως βιαζομαι, τοτε μου φταινε ολοι, αν δεν βιαζομαι ομως και ειναι μπροστα μου ενα κοπαδι προβατα, καθομαι και τους βελαζω και ειμαι μια χαρα.

Carrie ειναι αυτο που μου λεει η φιλη μου κατα καιρους, οτι δηλαδη με την βλακεία του καθενός δεν μπορείς να ασχολείσαι.
Πιστεύω πάντως πολλές φορές ότι δεν πρόκειται να βγάλω άκρη, ίσως και για αυτό να μην μπαίνω στη διαδικασία, γιατί εγώ αυτό δε θα το έκανα ποτε, δηλαδή να προσβάλλω κάποιον για κάτι που κάνει και δεν είναι εις βάρος μου, έτσι για να πω. Από την άλλη ξέχασα να αναφέρω ότι δε μου αρέσει να γίνομαι θέαμα, μου χει τύχει ας πούμε να μαι σε κατάστημα, να ζητήσω τον πωλητή να μαι εξυπηρετήσει για κάτι όσο το δυνατόν συντομότερο γιατί έδινα μάθημα, να με προσβάλλει, να μπω στη διαδικασία να του απαντήσω και αυτός να το συνέχισει. Δε μου άρεσε γιατί όλο το κατάστημα γύρισε και μας κοιτούσε. Ε το σταμάτησα εκεί όπως καταλαβαίνεται, αν και εννοείται ότι στη συνέχεια επικοινώνησα με τον ιδιοκτήτη και του έκανα τα παράπονα μου για την συμπεριφορά του υπαλλήλου του. Νομίζω ότι από το να γίνω ρεζίλι (κατ'εμέ) στους υπόλοιπους πελάτες, ήταν το καλύτερο που μπορούσα να κάνω. Μία άλλη φίλη μου λέει ότι δεν παίρνω τα πράγματα στην πλάκα όπως θα έπρεπε με τον κάθε άσχετο, που λέει το μακρύ του και το κοντό του. Ώρες ώρες είναι που λέω ότι θέλω να γίνω σαν μερικές-ούς που δεν κολώνουν και αμέσως πουλάνε τσαμπουκά, αλλά και από την άλλη σκέφτομαι ότι όταν τυχαίνω σε παρόμοια περιστατικά, ε και οι δυο πλευρές δε μου αφήνουν πάντα την καλύτερη εντύπωση.

asimenia, γεια :)

Δε νομίζω ότι είναι τόσο μαύρο-άσπρο το θέμα. Δηλαδή, ή είσαι δειλή αν δεν τη λες σε κάποιον ή είσαι γενναία αν το κάνεις.. Εξαρτάται από την περίπτωση, από την κατάσταση, από τους ανθρώπους, από τη φάση σου.

Εύστοχες οι σκέψεις του pad, της Rain και σε σημεία συμφωνώ και με τη Lacrymosa και με την carrie.

Για μένα ναι, πρέπει να έχεις το θάρρος της γνώμης σου και της έκφρασης όσων νιώθεις. Να εκφράζεσαι, δηλαδή.
Ιδίως όταν συμβαίνει κάτι που σε ενοχλεί, ή που παραβιάζει τα όριά σου, κάτι που σε αδικεί. Δε χρειάζεται να παίξεις ξύλο. Τοποθετήσου ξεκάθαρα. Ακόμα και με ευγένεια και ηρεμία.

Συμφωνώ πάντως σε αυτό. Δεν καταλαβαίνουν όλοι από ευγένεια και διακριτικότητα. Όμως, εσύ έχεις τον τρόπο σου, είσαι αυτή που είσαι απέναντι στην κάθε κατάσταση και δε χρειάζεται να παίρνεις το σχήμα της συμπεριφοράς του άλλου. Όταν, λοιπόν, σου βγαίνει να αντιδράσεις, π.χ. απέναντι σε μία επίθεση, να το κάνεις με το δικό σου τρόπο. Αρκεί να μην καταπιέζεσαι, να μην καταπίνεις και θάβεις αυτό που νιώθεις.

Δεν είναι παρτίδα σκάκι, ούτε πολεμική μάχη όπου το θέμα είναι ποιος θα κερδίσει. Το θέμα, για μένα, είναι να είσαι εσύ καλά και με τον εαυτό σου και με τις καταστάσεις. Να μη γυρίζεις, δηλαδή, σπίτι και να νιώθεις άσχημα, θυμωμένη ή ριγμένη επειδή δεν εκφράστηκες απέναντι σε κάποιον ενώ σου έβγαινε να το κάνεις, ενώ το ήθελες.

Από την άλλη, υπάρχουν και φορές που πραγματικά δεν μας αγγίζουν κάποια πράγματα ή για λόγους άμυνας έχουμε αναπτύξει ένα μηχανισμό που δεν τα αφήνει να περάσουν και να βρουν το στόχο τους. Μπορεί να είναι και αμελητέα, να μην έχουν σημασία.
Ε, τότε.. άντε γεια :)
Δεν είναι αδυναμία σύγκρουσης. Δεν αναλωνόμαστε παντού και για τον καθένα.

Συμφωνώ με την crazy ότι το θέμα δεν είναι τόσο άσπρο ή μαύρο… υπάρχουν διαφορετικές περιπτώσεις με διαφορετικούς παράγοντες που καθορίζουν ανάλογα την αντίδραση μας…

Από την άλλη είναι πιθανόν τέτοιου είδους συμπεριφορές να βασίζονται σε κάποιες ριζωμένες αντιλήψεις (που έχουμε εισπράξει «αμάσητες» από το περιβάλλον) που κατά κάποιον τρόπο «ενοχοποιούν» την αντίδραση. Αντιλήψεις που ταυτίζουν τις αντιδράσεις αυτής της μορφής με την επιθετικότητα, αντιλήψεις που μας απαγορεύουν να εκφράσουμε συναισθήματα όπως ο θυμός (έχοντας τις περισσότερες φορές μια «αλλοιωμένη» εικόνα για το τι είναι θυμός, ποια η επιτρεπόμενη ένταση του, πως εκφράζεται κ.λπ.) , θεωρώντας ότι μια τέτοιου είδους έκφραση θα μας οδηγήσει σε διένεξη. Διένεξη που είναι απαγορευτική για εμάς μιας και είναι πιθανόν να οδηγήσει στην αποκάλυψη ενός άλλου εαυτού, μιας άλλη εικόνας, διαφορετική από αυτή που έχουμε οι ίδιοι για εμάς αλλά και από αυτή που βγάζουμε προς τα έξω: του «καλού» παιδιού, του ευγενικού, του συγκαταβατικού, του υπομονετικού… ενός παιδιού που είτε άμεσα είτε έμμεσα δέχονταν επιβράβευση από το περιβάλλον για όλες αυτές τις «αρετές»…

Από προσωπικές εμπειρίες έχω παρατηρήσει ότι κάποιες φορές άνθρωποι με τέτοια σχήματα συμπεριφοράς κινούνται ανάμεσα σε δύο πόλους. Έτσι, κάποιες φορές, θυμώνουν υπερβολικά, είναι ευερέθιστοι, και κάποιες άλλες (ως συνέχεια της προηγούμενης αντίδρασης) αποσύρονται και οδηγούνται στη σιωπή…

Όπως λέει και η crazy το ζητούμενο είναι η ισορροπία, μια όσο το δυνατόν πιο ξεκάθαρη και συνειδητή θέση, η οποία δεν θα μας αφήσει κατάλοιπα, με συνειδητή ηρεμία και ευγένεια… Δύσκολη η επίτευξη αυτής της ισορροπίας αλλά έχω την εντύπωση ότι με την κατάλληλη προσέγγιση κάτι μπορούμε να κάνουμε…

gus καλα τα λες !! το βασικο ειναι η ισορροπια στις αντιδρασεις μας, δεν χρειαζεται να ειμαστε ουτε στο ενα ακρο ουτε στο αλλο...βεβαια πολλες φορες τυχαινει ας πουμε να παρατηρω οτι κατι φαινομενικα σημαντο με εξοργιζει κ βγαζω θυμο κ αντιδραω εντονα κ μπορει να γινει κατι συνταρακτικο κ να μη νιωσω....εξαρταται κ απο το πως θα ειμαστε εκεινη τη στιγμη για το ποια θα ειναι η αντιδραση μας...μπορει στο ιδιο περιστατικο υπο πολλες κ διαφορετικες συνθηκες να αντιδρασουμε με πολλυς κ διαφορετικους τροπους...δεν πιστευω υπαρχει κατι στανταρ....