ΑΣ ΠΕΣΟΥΝ ΟΙ ΜΑΣΚΕΣ..........

ΞΕΚΙΝΑΩ ΝΑ ΓΡΑΦΩ ΕΧΟΝΤΑΣ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΠΟΛΥ ΜΠΕΡΔΕΜΕΝΑ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ,ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΝ ΘΑ ΚΑΤΑΦΕΡΩ ΝΑ ΣΑΣ ΑΠΟΤΥΠΩΣΩ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ.ΑΛΛΑ ΣΙΓΟΥΡΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΤΟΣΟ ΚΑΙΡΟ ΔΙΣΤΑΖΑ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΩ ΣΤΟΝ ΙΔΙΟ ΜΟΥ ΕΑΥΤΟ…ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΕΧΩ ΤΟ ΡΑΔΙΟ ΑΝΟΙΧΤΟ ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΣ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΜΙΛΑΝΕ ΓΙΑ ΕΡΩΤΑ,ΠΟΝΟ,ΘΛΙΨΗ,ΧΑΡΑ ΓΙΑ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΣΚΑΜΠΑΝΕΒΑΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ…ΠΟΥ Σ ΕΜΕΝΑ ΕΧΟΥΝ ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΘΕΙ ΑΠΟ ΕΝΑ ΚΕΝΟ…ΜΙΑ ΣΤΑΣΙΜΟΤΗΤΑ,ΜΙΑ ΑΔΡΑΝΕΙΑ ΠΟΥ ΤΟΣΟ ΜΕ ΤΡΟΜΑΖΕΙ!!ΑΛΛΑ ΑΣ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ..ΧΘΕΣ ΕΝΩ ΗΜΟΥΝ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΗΣ ΚΟΛΛΗΤΗΣ ΜΟΥ ,ΕΝΩ ΣΥΖΗΤΗΣΟΥΜΕ ΕΣΚΑΣΕ Η ΙΔΕΑ ΝΑ ΑΝΟΙΞΟΥΜΕ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΤΡΙΤΗΣ ΛΥΚΕΙΟΥ…ΓΙΑ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΤΗ ΚΑΝΑΜΕ ΤΟΤΕ ΤΕΤΟΙΟ ΚΑΙΡΟ…ΑΜΕΣΩΣ ΜΟΥ ΗΡΘΕ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΚΟΠΕΛΑΣ ΠΟΥ ΗΜΟΥΝ ΤΟΤΕ,ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΠΟΙΑ ΗΤΑΝ Η ΠΟΡΕΙΑ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ ΤΕΣΣΕΡΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ,ΤΙ ΕΧΩ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙ..Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΟΠΩΣ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΤΑΙ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΚΑΡΔΩΤΙΚΗ…ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΚΑΤΑΦΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΤΕ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΕΧΩ ΦΟΡΤΩΜΕΝΑ ΣΤΗ ΠΛΑΤΗ ΜΟΥ 20 ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΣΤΗ ΣΧΟΛΗ ΜΟΥ,ΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΠΟΥ ΚΑΤΕΛΗΞΕ ΣΕ ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗ ΜΕΡΙΑ ΤΟΥ ΑΓΟΡΙΟΥ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΤΑ ΑΛΛΑ ΜΟΝΟ ΠΕΡΙΣΤΑΣΙΑΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΣΕΧ, ΜΙΑ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΓΕΜΑΤΗ ΑΓΧΟΣ ΚΑΙ ΜΙΖΕΡΙΑ,ΠΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΝΙΩΣΕΙ ΚΑΛΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΝΑ ΡΘΕΙ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΓΙΑ ΝΑ ΒΡΕΙ ΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΝΑ ΚΑΛΥΨΕΙ ΤΑ ΚΕΝΑ ΤΗΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΕΝΑ ΜΠΟΥΚΑΛΙ ΟΥΙΣΚΙ,ΚΡΑΣΙ.ΟΥΖΟ Η ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΕΛΩΣ ΠΑΝΤΩΝ….ΑΑΑΑ ΞΕΧΑΣΑ ΚΑΙ ΔΕΚΑ ΚΙΛΑ ΣΥΝ!ΒΕΒΑΙΑ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΔΙΣΤΑΖΑ ΝΑ ΤΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΩ ΤΟΣΟ ΚΑΙΡΟ…….ΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΤΑ ΑΠΕΔΙΔΑ ΣΤΟ ΟΤΙ ΟΛΟΙ ΟΙ ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ!!ΠΟΙΟΙ ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΟΜΩΣ?ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΠΕΡΝΑΝΕ ΚΑΛΑ,ΚΑΙ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΑΞΙΟΠΟΙΟΥΝ ΟΛΟΝ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΟΥΝ ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΟΥΣ ΧΡΟΝΙΑ…ΟΧΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΘΑΜΜΕΝΟΙ ΣΤΗ ΜΙΖΕΡΙΑ,ΣΤΟΥΣ ΠΑΝΙΚΟΥΣ,ΣΤΟ ΑΓΧΟΣ,ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΠΟΙΗΣΗ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΟΥΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ!!ΓΙΑ ΤΑ ΕΡΩΤΙΚΑ,ΟΤΑΝ ΜΟΥ ΣΥΝΕΒΗ Η ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΡΩΗΝ ΑΓΟΡΙΟΥ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΜΟΥ ΤΟ ΣΠΙΤΙ,ΕΙΠΑ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ ΑΤΥΧΗ,ΟΧΙ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ ΗΛΙΘΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΠΕΡΙ ΤΙΝΟΣ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ!!ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΚΑΤΑΦΕΡΑ ΝΑ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΘΩ,ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΜΕΤΕΠΕΙΤΑ ΜΟΥ ΣΧΕΣΕΙΣ ΠΟΥ ΚΑΜΙΑ ΔΕΝ ΣΤΕΡΙΩΣΕ ,ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΑ ΝΑ ΕΚΦΡΑΣΩ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΝΙΩΘΑ…ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΩ!!ΤΟΤΕ ΕΛΕΓΑ ΟΤΙ ΖΩ ΜΕ ΕΝΤΑΣΗ,ΤΩΡΑ ΛΕΩ ΟΤΙ ΣΥΜΜΟΡΦΩΝΟΜΟΥΝ ΜΕ ΤΟΥΣ ΟΡΟΥΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ..ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΣΥΝ ΠΟΛΛΑ ΑΛΛΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ,ΕΝΑΝ ΑΔΕΡΦΟ ΜΠΛΕΓΜΕΝΟ ΣΤΑ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ ΠΟΥ ΚΑΤΕΛΗΞΕ ΣΤΟ ΨΥΧΙΑΤΡΕΙΟ,ΔΥΟ ΓΟΝΕΙΣ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΕΙΧΑΝ ΠΑΙΣΕΙ ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΤΟΥ ΑΔΙΑΦΟΡΩΝΤΑΣ ΤΕΛΕΙΩΣ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΜΕ ΕΚΑΝΑΝ ΝΑ ΜΑΘΩ ΝΑ ΠΡΟΣΠΟΙΟΥΜΑΙ…ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΝ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ ΣΤΕΝΟΧΩΡΗΜΕΝΗ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΝΗΣΥΧΗΣΩ ΚΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ,Η ΟΤΙ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΑΝ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥΣ ΗΤΑΝ….ΜΗΝ ΚΑΝΕΙΣ ΕΤΣΙ ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥ ΣΑΝ ΤΟΝ ΑΔΕΡΦΟ ΣΟΥ!ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΚΡΑΤΑΩ ΚΑΚΙΑ,ΘΥΜΟ ΜΠΟΡΕΙ,ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΚΑΚΙΑ ΓΙΑΤΙ ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ!!ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΦΤΑΣΟΥΜΕ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΑ……ΝΙΩΘΩ ΟΤΙ ΕΧΩ ΧΑΣΕΙ ΤΗ ΜΠΑΛΑ,ΕΧΩ ΧΑΣΕΙ ΤΗΝ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ,ΤΟ ΑΓΧΟΣ ΕΧΕΙ ΚΥΡΙΑΡΧΗΣΕΙ ΠΑΝΩ ΜΟΥ ΟΛΗ ΤΗΝ ΜΕΡΑ ΚΑΙ ΜΕ ΔΕΣΜΕΥΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑ ΚΑΝΩ ΤΟ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ…ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΘΑ ΠΕΘΑΝΩ Η ΟΤΙ ΘΑ ΤΡΕΛΑΘΩ ΟΠΩΣ Ο ΑΔΕΡΦΟΣ ΜΟΥ…ΑΛΛΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΜΕ ΤΡΟΜΑΖΕΙ Ο ΕΑΥΤΟΣ ΜΟΥ,ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΕΝΟ ΠΟΥ ΝΙΩΘΩ ΣΑΝ ΟΛΑ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΧΑΣΕΙ ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΟΥΣ,ΚΑΙ ΣΑΝ Η ΖΩΗ ΝΑ ΠΕΡΝΑΕΙ ΑΠΟ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΓΩ ΝΑ ΜΙΑ ΕΝΑΣ ΑΠΛΟΣ ΚΟΜΠΑΡΣΟΣ…ΨΑΧΝΩ ΝΑ ΒΡΩ ΤΗ ΚΟΠΕΛΑ ΠΟΥ ΗΜΟΥΝ ΠΑΛΙΑ,ΑΛΛΑ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ ΚΡΥΜΜΕΝΗ ΜΟΝΟ ΣΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΦΙΛΗΣ ΜΟΥ..ΚΑΙ Η ΕΡΩΤΗΣΗ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΘΑ ΒΓΕΙ ΟΛΟ ΑΥΤΟ???
ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΑΝ ΣΑΣ ΚΟΥΡΑΣΑ,ΑΛΛΑ ΘΑ ΕSΚΑΓΑ ΑΜΑ ΔΕΝ ΤΑ ΛΕΓΑ

melina καλησπέρα
Καλά έκανες και τα έβγαλες από μέσα σου όλα αυτά...ζεις μία δύσκολη οικογενειακή κατάσταση και είναι λογικό να έχεις επηρεαστεί....μην πιέζεις τον εαυτό σου να δείχνει καλά μπροστά στους άλλους...μία φίλη καλή ή ένας φίλος θα μπορούσε να σε βοηθήσει αν του ανοιχτείς πραγματικά...ίσως όμως θα ήταν καλύτερο να επισκεφτείς και έναν ειδικό...αν δεν έχεις χρήματα και "φοβάσαι' να το πεις στους δικούς σου για να σου δώσουν μπορείς να απευθυνθείς και σε δημόσιο φορέα...αλλά καλό θα ήταν να μιλήσεις και στους δικούς σου...πιστέυω πως είσαι απόλυτα λογική και θα μπορουσες να το πεις κάπως έτσι...η κατάσταση με τον αδερφό μου με έχει στεναχωρήσει πολύ και με έχει επηρεάσει πιστεύω πως θα μου έκανε καλό να μιλήσω σε έναν ειδικό για να μου φύγει αυτή η θλίψη που νιώθω...μην ανησυχείτε δεν είναι κάτι σοβαρό απλά για να είμαι εντάξει απέναντι στον εαυτό μου στην ζωή μου και σε εσάς νομίζω πως πρέπει να ασχολειθώ λίγο με εμένα και τους προβληματισμούς μου...κάπως έτσι Μελίνα μου...και δεν θα τρελαθείς όπως ο αδερφός σου εκείνος έμπλεξε όπως έγραψες με ναρκωτικά τα οποία του έκαναν κακό εσυ όχι...

εισαι κοντα στην ηλικια μου απ οτι καταλαβαινω..ειναι τρομερο γιατι χθες το βραδυ ειχα μια παρομοια εμπειρια..κοιτουσα φωτογραφιες της 7ημερης στην τριτη λυκειου με μια φιλη μου και εβαλα τα κλαματα..και οταν με ρωτησε γιατι κλαιω τα μονα πραγματα που καταφερα να πω ειναι οτι θελω να ξαναγινω φυσιολογικος ανθρωπος χωρις πανικους,αγχος,αισθημα τρελας,υπαρξιακα προβληματα και αμφισβητηση για τη ζωη,τον ανθρωπο και τα παντα γυρω μου που τοσα χρονια ηταν δεδομενα..με λιγα λογια να ξαναγινω αυτο που ημουν..δημιουργικη,παραγωγ� �κη,με αγαπη για το διαβασμα και με φιλοδοξιες για το μελλον..μεσα σε 4 μηνες ολα αυτα εγιναν ενα ψεμα..αδιαφορω για το μελλον μου,τη σταδιοδρομια μου,τη σχολη μου,τους γονεις μου,τους φιλους μου..ολα αυτα εχουν αντικατασταθει απο εμμονες και σκεψεις του τυπου "γιατι υπαρχουμε??γιατι ζουμε??γιατι ειμαστε ετσι οι ανθρωποι??γιατι εχουμε 2 χερια??"..και αυτα επαναλαμβανονται ολη μερα..εχει κολλησει το μυαλο μου εκει..και απορω τι να υπαρχει μετα απο αυτο..φοβαμαι μην τρελαθω..
γί'αυτο το μονο που εχω να σου πω ειναι να βρεις εναν καλο ψυχολογο και να συζητας μαζι του..θα δεις οτι με τροπο μαγικο εκεινη την ωρα θα λες πραγματα που τοσο καιρο πιστευες πως δεν υπαρχουν μεσα σου..ειναι αδυνατο να σταματησαμε ξαφνικα να νιωθουμε και να υπαρχουμε..κριση ειναι..σε αλλους μικρη σε αλλους μεγαλη..ισως χρειαζεται μια καλη αναλυση του τι υπαρχει μεσα στο μυαλο σου και την ψυχη σου...αυτο το κοριτσι που θες να ξαναγινεις οπως λες ειναι ο στοχος σου αυτη τη στιγμη..δεν θα γινει απο τη μια μερα στην αλλη ομως..

EYXAΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΑΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΣΑΣ.....ΤΟ ΕΚΤΙΜΩ ΠΟΛΥ!!!athens1404,επισκεφτηκα ψυχολογο πριν απο δυο βδομαδες για να συζητησω ολα αυτα που με απασχολουν αλλα εδειχνε να μην με καταλαβαινει,αλλα της ελεγα εγω αλλα μου ελεγε εκεινη γενικοτερα δεν υπηρχε καλη επικοινωνια και δεν βοηθηκα ιδιετερα!ενταξει μπορει να ηταν η συγκεκριμενη ετσι η η πρωτη συνεδρια να μην μπορεσε να αποφερει και τα αναλογα αποτελεσματα!
chesire,το μυνημα σου καπου κοβεται και δεν μπορω να το διαβασω ολο...παντως απο αυτα που διαβασα καταλαβαινω οτι κ εσυ νιωθεις καπως ετσι,και σε καταλαβαινω απολυτα..εμενα με τρομαζει το περασμα του χρονου βλεποντας τον εαυτο μου σ αυτην την κατασταση να μενει συνεχεια πισω...ειλικρινα νιωθω οτι τα καλυτερα χρονια της ζωης μου τα περναω με αυτον τον τροπο,ενω θα επρεπε να πεταω απο τη χαρα μου..δεν ξερω αν μας βοηθαει η συγκριση με το παρελθον,αλλα καποιες φορες ειναι αναποφευκτη...τουλαχιστον ξερουμε οτι καπου υπηρχε μια δυναμη μεσα μας,εστω και αν αυτη την εχουμε αφησει χρονια πισω..το θεμα ειναι να την ξαναβρουμε και να την αντλησουμε παλι!!αλλα πως θα γινει αυτο?????ειναι φορες που σκεφτομαι εγω τα παθαινω ολα αυτα,εγω νιωθω ετσι,γιατι??αφου δεν ημουν ετσι.....και αλλες που λεω οτι πρεπει να αποδεχτω αυτο που συμβαινει να βιωσω και αυτην την εκδοχη του εαυτου μου αλλα ειλικρινα ειναι πολυ δυσκολο να αποδεχτω κατι τετοιο!δεν με παω ετσι οπως εχω γινει,δεν μ αρεσω καθολου

εισαι κοντα στην ηλικια μου απ οτι καταλαβαινω..ειναι τρομερο γιατι χθες το βραδυ ειχα μια παρομοια εμπειρια..κοιτουσα φωτογραφιες της 7ημερης στην τριτη λυκειου με μια φιλη μου και εβαλα τα κλαματα..και οταν με ρωτησε γιατι κλαιω τα μονα πραγματα που καταφερα να πω ειναι οτι θελω να ξαναγινω φυσιολογικος ανθρωπος χωρις πανικους,αγχος,αισθημα τρελας,υπαρξιακα προβληματα και αμφισβητηση για τη ζωη,τον ανθρωπο και τα παντα γυρω μου που τοσα χρονια ηταν δεδομενα..με λιγα λογια να ξαναγινω αυτο που ημουν..δημιουργικη,παραγωγ� �κη,με αγαπη για το διαβασμα και με φιλοδοξιες για το μελλον..μεσα σε 4 μηνες ολα αυτα εγιναν ενα ψεμα..αδιαφορω για το μελλον μου,τη σταδιοδρομια μου,τη σχολη μου,τους γονεις μου,τους φιλους μου..ολα αυτα εχουν αντικατασταθει απο εμμονες και σκεψεις του τυπου "γιατι υπαρχουμε??γιατι ζουμε??γιατι ειμαστε ετσι οι ανθρωποι??γιατι εχουμε 2 χερια??"..και αυτα επαναλαμβανονται ολη μερα..εχει κολλησει το μυαλο μου εκει..και απορω τι να υπαρχει μετα απο αυτο..φοβαμαι μην τρελαθω..
γί'αυτο το μονο που εχω να σου πω ειναι να βρεις εναν καλο ψυχολογο και να συζητας μαζι του..θα δεις οτι με τροπο μαγικο εκεινη την ωρα θα λες πραγματα που τοσο καιρο πιστευες πως δεν υπαρχουν μεσα σου..ειναι αδυνατο να σταματησαμε ξαφνικα να νιωθουμε και να υπαρχουμε..κριση ειναι..σε αλλους μικρη σε αλλους μεγαλη..ισως χρειαζεται μια καλη αναλυση του τι υπαρχει μεσα στο μυαλο σου και την ψυχη σου...αυτο το κοριτσι που θες να ξαναγινεις οπως λες ειναι ο στοχος σου αυτη τη στιγμη..δεν θα γινει απο τη μια μερα στην αλλη ομως.

ααα τωρα μου ηρθε ολο το μηνυμα..¨)) ακριβως αυτα που λες μα ακριβως ομως σκεφτομαι και εγω....γιατι να ειμαστε ετσι?ποια η ουσια της ζωης απο τη στιγμη που ολοι καποια στιγμη θα πεθανουμε...και αλλα τετοια που αυτες οι σκεψεις με τρομαζουν,με κανουν να νομιζω οτι τρελενομαι,μου στερουν το δικαιωμα να δω την πραγματικοτητα οπως ειναι....αυτο που λες και εσυ ως δεδομενο..εσυ επισκεπτεσαι καποιον ειδικο και εχεις δει βελτιωση???ακολουθεις καποια φαρμακευτικη αγωγη η μονο με ψυχοθεραπεια????

οχι καθολου φαρμακα δεν παιρνω..βλεπω καποιον ψυχολογο σε κεντρο ψυχικης υγειας και μια προσωπικη ψυχολογο(γνωστη μου) για να συζηταμε μονο..με ξερει προσωπικα αυτη και με βοηθα πολυ...παντως μονο και μονο οτι αυτες οι σκεψεις εντοπιζονται αυτουσιες σχεδον σε αρκετα ατομα με τα ιδια συμπτωματα κατι λεει...οσο ολα αυτα συνοδευονται με φοβο τοσο θα μας καθηλωνουν..τις ιδιες σκεψεις μπορει να καναμε και πριν αλλα επειδη ημασταν καλυτερα ψυχολογικα,ποιος καθονταν να ασχοληθει??τωρα ομως ασχολουμαστε και ψαχνουμε να βρουμε αιτιες..κολλαει το μυαλο..και αντε να το ξεκολλησεις..

ειλικρινα μου δινεις κουραγιο με αυτα που μου λες,γιατι μεχρι τωρα θεωρουσα την κατασταση μου πολυ σοβαρη,και μαλιστα ακομα και στην ψυχολογο που πηγα τις προαλλες φοβομουν να της τα πω ολα αυτα μην με παραπεμψει σε ψυχιατρο για φαρμακα και τετοια,πραγμα που δεν θελω να ξεκινησω απο τωρα! εχω κι το παραδειγμα του αδερφου μου.και μου ειναι δυσκολο να πιστεψω οτι ολα αυτα ειναι κατα καποιο τροπο μεσα στα φυσιολογικα πλαισια,και οτι δεν εχει αρχισει να μου φευγει το μυαλο...οπως και να χει σ ευχαριστω πολυ,θα παρω να ξανακλεισω ραντεβου στηνψυχολογο και ελπιω αυτη τη φορα να πανε καλυτερα τα πραγματα..

οχι μην κανεις το λαθος να μην μιλησεις στον ψυχολογο σου γι αυτα..κι εγω φοβομουν στην αρχη,βασικα δεν φοβομουν το θεωρουσα ματαιο..ελεγα οτι αφου ειναι υπαρξιακα,φιλοσοφικα κλπ δεν θα μπορεσει να με βοηθησει..επισης νιωθω περιεργα μπροστα σε φιλους μου που συζητανε για πραγματικα προβληματα εγω να σκεφτομαι απο μεσα μου τα νοηματα της ζωης και να τους βλεπω λες και ειναι εξωγηινοι επειδη εχω μεσα στο μυαλο μου σκεψεις τυπου"γιατι ειμαστε ετσι οι ανθρωποι κλπ"...κι εγω αυτο το πραγμα νιωθω οτι εχω ξεφυγει απο τη σφαιρα του πραγματικου και αντε να επανελθω παλι..ομως καποιες συζητησεις με ψυχολογο θα δεις οτι θα βοηθησουν κυριως οταν αυτα που θα πεις θα του φανουν γνωριμα..εμενα ας πουμε μου ειπε"συγκινουμαι γιατι μου θυμιζεις εμενα οταν ημουν παιδι"..τωρα για τα φαρμακα,το αν θα τα παρεις η οχι ειναι δικο σου θεμα..εγω δεν θελω να παρω γιατι ξερω οτι θα περιμενω μονο απο αυτα να με κανουν καλα και θα παραιτηθω εντελως..ειναι θεμα χαρακτηρα δηλαδη..απλα θελω και εγω να φυγουν αυτες οι σκεψεις και τα συναισθηματα τα "εξωπραγματικα" που εχω γιατι νιωθω οτι εχω τρελαθει εντελως...χανω την επικοινωνια μου με τον κοσμο δηλαδη..και το πιο περιεργο ειναι οτι οι αλλοι δεν το καταλαβαινουν..συχνα ακουω να μου λενε"ποσο ομορφη φαινεσαι σημερα??ποσο ανανεωμενη??"..και ισως ειναι ενας τροπος να καλυψω κατι αυτο..περιποιουμαι συνεχεια τον εαυτο μου,ντυνομαι ωραια,κανω περιεργα κουρεματα για να νιωθω καλα με την εξωτερικη μου εμφανιση τουλαχιστον..αλλα αν δεν ειναι καλα και το μεσα,χεστα :P

πως βαζετε τα θεματα θελω να βαλω και εγω ενα προβλημα μου sos

Melina μου γεια σου είμαι καινούρια στο forum πάσχω από κατάθλιψη και επειδή μοιράζομαι τους ίδιους υπαρξιακούς προβληματισμούς θέλησα να σου γράψω. Η αλήθεια είναι πως πάντα με απασχολούσαν θέματα του τύπου "ποιο το νόημα της ζωής αφού υπάρχει θάνατος" ή "όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται και πεθάινουν μόνοι" και επειδή γενικότερα σκέφτομαι πολύ ήταν το φυσικό επακόλουθο για 'μένα. Όμως παρατηρώ ότι κατά την διάρκεια μιας καταθλιπτικής φάσης, οι σκέψεις αυτές επιδεινώνονται, γίνονται οξύτερες και με βασανίζουν πραγματικά οπότε το συνδέω αναγκαστικά με την ασθένεια. Πρόσεξε γιατί μπορεί να βρίσκεσαι προ των πυλών της κατάθλιψης. Τώρα έχεις άλλη μια μαρτυρία-απόδειξη ότι κάτι μπορεί να συμβαίνει. Ελπίζω να βοήθησα!

chesire,και εμενα καλως η κακως δεν με εχουν καταλαβει ακομα....ολοι νομιζουν οτι ειμαι χαζοχαρουμενη και στην κοσμαρα μου,αφου οταν βγαινω κανω συνεχεια μαλακιες για να μη σκεφτομαι..μεσα μου ομως ειμαι τελειως διαφορετικα...και γω ακουω τους φιλους μου να μιλανε για διαφορα θεματα της καθημερινοτητας και να σκεφτομαι τι ουσια εχουν ολα αυτα?? μ αυτες τις σκεψεις ειναι σαν να τα ισοπεδωνω τη ζωη,αφου δεν εχει ουσια το ενα η το αλλο...και να ταν μονο αυτα καλα θα ηταν...δεν ξερω αν τα ειχες και συ αυτα,αλλα επειδη σε μενα ολα ξεκινησαν απο τους πανικους και με την παροδο του χρονου αρχιζα να αναπτυσω αυτες τισ φιλοσοφικες σκεψεις μου χουν μεινει ακομα καταλοιπα και απο κει,και σκεφτομαι μην παθω και τιποτα και πεθανω και ιστοριες....γενικοτερα επικρατει μια μαυριλα!!!ασταααααα
Gypsy Cello, γεια σου και ευχαριστω για το ενδιαφερον σου..και γω σκεφτομαι πολυ και γενικοτερα παιζει πολυ αναλυση σε πολλα θεματα,πραγμα που δεν βοηθαει..επισης δεν μ αρεσει που τα σκεφτομαι ολα αυτα,δεν μπορωνα συμβιβαστω με αυτο που μου συμβαινει πραγμα που δυσχεραινει την κατασταση και ταυτοχρονα με φοβιζει και για το μελλον..δεν ξερω αν εχω την υπομονη να βγω απο αυτην την κατασταση,2 χρονια τωρα που δεν ειμαι καλα με αποκοκορυφωμα τους τελευταιους μηνες το παλευα μονη μου και συνεχεια ελεγα περιμενω να αλλαξουν τα πραγματα,ροδα ειναι και γυριζει,κατι θα γινει και θα βγω απο το λουκι αλλα τιποτα....εσυ ποσο καιρο εισαι ετσι??? κανεις καποια θεραπεια και εισαι καλυτερα??

chesire,και εμενα καλως η κακως δεν με εχουν καταλαβει ακομα....ολοι νομιζουν οτι ειμαι χαζοχαρουμενη και στην κοσμαρα μου,αφου οταν βγαινω κανω συνεχεια μαλακιες για να μη σκεφτομαι..μεσα μου ομως ειμαι τελειως διαφορετικα...και γω ακουω τους φιλους μου να μιλανε για διαφορα θεματα της καθημερινοτητας και να σκεφτομαι τι ουσια εχουν ολα αυτα?? μ αυτες τις σκεψεις ειναι σαν να τα ισοπεδωνω τη ζωη,αφου δεν εχει ουσια το ενα η το αλλο...και να ταν μονο αυτα καλα θα ηταν...δεν ξερω αν τα ειχες και συ αυτα,αλλα επειδη σε μενα ολα ξεκινησαν απο τους πανικους και με την παροδο του χρονου αρχιζα να αναπτυσω αυτες τισ φιλοσοφικες σκεψεις μου χουν μεινει ακομα καταλοιπα και απο κει,και σκεφτομαι μην παθω και τιποτα και πεθανω και ιστοριες....γενικοτερα επικρατει μια μαυριλα!!!ασταααααα
Gypsy Cello, γεια σου και ευχαριστω για το ενδιαφερον σου..και γω σκεφτομαι πολυ και γενικοτερα παιζει πολυ αναλυση σε πολλα θεματα,πραγμα που δεν βοηθαει..επισης δεν μ αρεσει που τα σκεφτομαι ολα αυτα,δεν μπορωνα συμβιβαστω με αυτο που μου συμβαινει πραγμα που δυσχεραινει την κατασταση και ταυτοχρονα με φοβιζει και για το μελλον..δεν ξερω αν εχω την υπομονη να βγω απο αυτην την κατασταση,2 χρονια τωρα που δεν ειμαι καλα με αποκοκορυφωμα τους τελευταιους μηνες το παλευα μονη μου και συνεχεια ελεγα περιμενω να αλλαξουν τα πραγματα,ροδα ειναι και γυριζει,κατι θα γινει και θα βγω απο το λουκι αλλα τιποτα....εσυ ποσο καιρο εισαι ετσι??? κανεις καποια θεραπεια και εισαι καλυτερα??

ειναι παρα πολυ ομοιες οι σκεψεις σου με τις δικες μου..και ακριβως οπως ειπε o gypsy cello νομιζω οτι σε μια ακταθλιπτικη περιοδο αυτες οι σκεψεις γινονται η πραγματικοτητα σου..ουσιαστικα παντα τις καναμε απλα τις θεωρουσαμε κατι αφηρημενο και ανουσιο να το αναλυσεις..τωρα ειναι λες και προσπαθω να το ορισω,να το εξηγησω και να το καταλαβω..λες και περιμενω καποιον ανωτερο απο μενα να μου εξηγησει αυτα που δεν μπορω μονη μου...ποιο ειναι το νοημα της ζωης,αν οντως ειναι ολα ανουσια κλπ..φυσικα καταλαβαινω ποσο ματαιο ειναι ολο αυτο απλα εχει κολλησει εκει το μυαλο μου..και επισης κατι αλλο παραξενο ειναι οτι ειναι σαν αν βλεπω τους ανθρωπους καπως περιεργα..αυτο που λενε το "χωρις ψυχη"..σαν να μου φαινονται περιεργοι και να τους βλεπω πρωτη φορα..κ εκει αρχιζει ο μηρυκασμος των σκεψεων του τυπου "τι ειμαστε??γιατι ειμαστε ετσι??" κλπ..ειναι λες και εχει παρει περιεργες στροφες το μυαλο μου και απλα προσπαθω να το επαναφερω..οσο για το αλλο που με ρωτησες..εμενα ο βασικος μου φοβος στις κρισεις πανικου ηταν η τρελα και οχι ο θανατος..οποτε συνεχως εχω το φοβο οτι τρελαινομαι..οτι ολο αυτο θα με οδηγησει στην τελειωτικη παρανοια..φοβαμαι μηπως μεσα σε ολες αυτες τις σκεψης ισοπεδωσης για τα παντα χασω τον ελεγχο και κανω πραγματα που δεν καταλαβαινω..κατι τετοιο..και σε εκεινο το φοβο με πιανει ακομα μεγαλυτερος..

εγω παλι τους εχω και τους δυο τους φοβους και της τρελας και του θανατου,ετσι για να υπαρχει ποικιλια....κοιταξε αυτο με την τρελα το φοβαμαι αλλα απο την εκδοχη μηναδρανοποιηθω τελειως απο ολο αυτο το πραγμα και δεν επικοινωνω καθολου με το περιβαλλον...πιστευω οτι αν ημασταν τρελες δεν θα καθομασταν να φοβομαστε που θα μας οδηγησει ολο αυτο,θα μας οδηγουσε απλα εκει και δεν θα το περναμε και χαμπαρι!!!αλλα τι να το κανω να χω λογικη,και να μη ζω φυσιολογικα επειδη φοβαμαι????τι να το κανω να εχω υγεια και να μην μπορω να την χαρω??τι να το κανω να βγαινω,να ειμαι μεσα,οταν ολες αυτες τις στιγμες τις βλεπω σαν να εχουν χασει το νοημα τους???τι να κανω που δεν εχω την ταμπελα της τρελας αλλα της καταθλιψης αφου παλι δεν ζω????και αναρωτιεμαι για ποσο ακομααααα θα κρατησει αυτο????

Εγώ πέρασα μια πολύ σοβαρή καταθλιπτική φάση τα τελευταία 2 χρόνια και τον τελευταίο μήνα βρίσκομαι υπό φαρμακευτική αγωγή. Μπορώ να πω ότι αισθάνομαι λίγο καλύτερα. Πέρασα μέσα από διάφορες καταστάσεις οικογενειακά προβλήματα, προδοσίες φίλων, έλλειψη επικοινωνίας και μοναξιά... Αυτό που ήθελα να τονίσω είναι ότι οι υπαρξιακές ανησυχίες που έχουν όλοι οι άνθρωποι φυσιολογικά δεν είναι αυτές καθ αυτές το πρόβλημα. Οι ρίζες του βρίσκονται αλλού και σε τέτοιες περιόδους οξύνονται. Ψάξτο μαζί μ' έναν ειδικό και προσπάθησε να μην σκέφτεσαι κάνοντας πράγματα που σ' ευχαριστούν.

gypsy cello,αυτο που με προβληματιζει δεν ειανι οι ανησυχιες απλα αλλα το οτι μου γινοτναι εμμονες..δηλαδη εκει που μπορει να βλεπω και μια ταινια δεν την χαιρομαι..εχω παντα την αισθηση οτι οι ανθρωποι γυρω μου δεν ειναι πραγματικοι..μπαινουν συνεχεια στο μυαλο μου σκεψεις του τυπου"ειμαστε απλα οργανισμοι,τιποτα το ιδιαιτερο,τι υπαρχει πανω απο μας??ποιο ειναι το νοημα της ζωης μας κλπ"..μπορει να παρατηρω τους ανθρωπους γυρω μου και να τους επεξεργαζομαι σαν να ειναι ξενοι..σαν να βλεπω ανθρωπο πρωτη φορα..σαν να εχουν χασει αυτο το "αυτονοητο" στοιχειο τους..με αποπραγματοποιηση μοιαζει αλλα δεν εχει σημασια πως λεγεται..σημασια εχει οτι με βαζει στη διαδικασια να αμφισβητω την υπαρξη μου..ειναι δυνατον ολα αυτα να προερχονται μονο απο αγχος και ανασφαλεια??βεβαια δεν ειναι τυχαιο οτι ολα αυτα ξεκινησαν με μια κριση πανικου..φοβαμαι μηπως δεν επανελθει το μυαλο μου..μηπως η σκεψη μου εχει φτασει σε τοσο μηδενιστικο επιπεδο που δεν εχει γυρισμο..αφου φοβαμαι μηπως δεν εχω συναισθηματα πια..χαρακτηριστικη μου σκεψη ειναι οτι αν παθαινε κατι η μητερα μου δεν θα στενοχωριομουν??πιο πολυ με φοβιζει οτι μπορει να μην στενοχωριομουν παρα το να παθει ακτι..καθε φορα που κανω αυτη τη σκεψη ομως κλαιω..γιατι να σκεφτομαι ετσι??ειναι λες και συνεχεια μπροστα απο καθετι στη ζωη μου μπαινει σαν ασπιδα αυτο το πραγμα..αυτα τα "συμπτωματα"..κ δεν μπορω να αντιληφθω την πραγματικοτητα..καθε φορα που ακουω οτι καποιος αλλος νιωθει τα ιδια ανακουφιζομαι προσωρινα..φοβαμαι πολυ μηπως η κατασταση μου ειναι πολυ προχωρημενη..γενικως για ολα φοβαμαι..λειτουργει με ενα περιεργο τροπο το μυαλο μου και δεν με αναγνωριζω..συγνωμη που μιλαω για τον εαυτο μου αλλα και οι 2 σας αντιμετωπιζετε κατι αναλογο κ θελω τη γνωμη σας..νομιζα οτι ειμαι η μονη με τετοιες σκεψεις..αλλα το οτι υπαρχουν ατομα που αντιμετωπιζουν παρομοιο θεμα ειναι παρηγορο..

μην ζητας συγγνωμη εδω ειμαστε για να ανταλλασουμε τις εμπειριες μας και μεσα απο αυτα να βοηθιομαστε...αυτο που λες το εχω σκεφτει και γω για το αν θα πεθαινε καποιος πως θα αντιδρουσα κ.λ.π και το αν η σκεψη αυτη θα στενοχωριομουν..και η αληθεια ειναι οτι μου ειχε περασει και σαν ιδεα και παλιοτερα οταν ημουν καλα,και μου φαινοταν πολυ περιεργο οτι μονο και μονο στη σκεψη αυτη δεν ειχα τα αναλογα συναισθηματα...πιστευω οτι επειδη συνεχεια αναρωτιομαστε τι μας συμβαινει,γιατι τα σκεφτομαστε αυτα,που θα οδηγησει αυτο εχουμε βαλει τον εαυτο μας σε ενα τετοιο σταδιο αμφισβητησης που πλεον αυτο που φοβομαστε(π.χ τις σκεψεις μας) εχει επικυρισρχισει των συναισθηματων μας!αυτη τη στιγμη στο επικεντρο ειναι το εγω μας,δηλαδη στο πως σκεφτομαστε,στο πως θα αντιδρουσαμε στην εκαστοτε περιπτωση γεγονος που μας απομακρυνει απο το γεγονος αυτο καθε αυτο(π.χ αν συνεβαινε ο θανατος καποιου δικου μας προσωπου χτυπα ξυλο)με αλλα λογια οπως δεν εχουμε αφησει ελευθερο τον εαυτο μας να βιωσει κατι απο τις πιο απλες,(π.χ μια συζητηση μια βολτα)ετσι συμβαινει και για τις πιο σοβαρες( π.χ θανατος) ! ειναι αυτος ο φοβος που μας μπλοκαρει,ο φοβος για τον ιδιο μας τον εαυτο

Γνώριμα μου ακούγονται αυτά και πολύ ενδιαφέροντα. Και 'γω πολλές φορές παρατηρώ τους ανθρώπους σαν να είναι ξένοι και πολλές φορές αισθάνομαι και 'γω ξένη ανάμεσα τους. Αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό στοιχείο των σχιζοειδών προσωπικοτήτων (μην τρομάζεις!) και πολλές φορές έχω αναρωτηθεί αν ανήκω και 'γω σ' αυτήν την κατηγορία χωρίς ωστόσο να μπορώ ν' απαντήσω με ακρίβεια. Και 'γω πολλές φορές αισθάνομαι μεγάλη αδιαφορία για το τι θα μπορούσε να συμβεί στους γονείς μου αλλά η σχέση μου μαζί τους είναι υπήρξε πολύ ταραγμένη οπότε δεν είναι το ίδιο. Εσύ πως τα πηγαίνεις με τους δικούς σου; Γενικά τι άνθρωπος είσαι; Η συρρίκνωση του συναισθήματος είναι ένα ακόμα χαρακτηριστικό των σχιζοειδών προσωπικοτήτων. Μην τρομάζεις, δεν θα χάσεις το μυαλό σου. Μπορούμε ν' αναλύσουμε μαζί αυτό που συμβαίνει και να συνεισφέρω και 'γω με τις γνώσεις μου.

απο τοτε που μου συνεβη αυτο εχω απομακρυνθει...κλεινομαι στο δωματιο,δεν θελω να μου μιλανε κλπ..αλλα πιο πολυ γιατι νιωθω τυψεις που δεν ειμαι μεσα μου μαζι τους οπως παλια..σαν αν εχει σπασει κατι..αλλα νιωθω οτι τους αγαπω ακομα πιο πολυ..σαν αν τους αγαπω με μια θλιψη ομως..δεν μπορω να το προσδιορισω...σαν να εχει σπασει ο εαυτος μου και να μην ξανακολλαει..φοβηθηκα λιγο με αυτο που μου ειπες..δεν ξερω αν η σχιζοειδης προσωπικοτητα εμφανιζεται ξαφνικα ομως..συνηθως το ατομο παντα ειναι ετσι..εγω παντα ημουν ευαισθητη,ευσυγκινητη..με εντονα συναισθηματα και εντονη αναγκη για παρεα και συντροφια...μετα απο αυτο τα επαθα ολα αυτα...και δεν ειναι τοσο στην προσωπικοτητα μου οσο στις αισθησεις μου..σαν να βλεπω τον κοσμο αλλιως..παντως εχω δει αρκετους ειδικους αλλα κανεις δενε χει κανει αναφορα σε αυτο που ειπες...τι ειναι ακριβως??

Είναι ένας από τους 7 τύπους προσωπικοτήτων (δεν έχει καμιά σχέση με την σχιζοφρένεια, μην φοβάστε). Πρόκειται για ανθρώπους μοναχικούς χωρίς πολλές κοινωνικές επαφές και φίλους και αρέσκονται σε μοναχικές δραστηριότητες. Δεν εξωτερικέυουν εύκολα συναισθήματα ενώ μπορούν εύκολα να ψυχολογήσουν τους άλλους. Έχουν πολύ πλούσιο εσωτερικό κόσμο και έντονη φαντασία μέσα στην οποία χάνονται αρκετά συχνά. Είναι υπερπαρατηριτικοί και μοιάζουν περισσότερο με θεατές της ζωής και όχι με συμμετέχοντες. Το συνειδητό εγώ τους είναι υπερανεπτυγμένο. Για κάθε τύπο προσωπικότητας υπάρχει ένα φυσιολογικό πλαίσιο και ένα πλάισιο διαταραχής. Σε φυσιολογικό πλάισιο είναι υπερευαίσθητοι αν και φαινομενικά ψυχροί και διαφοροποιημένοι από το κοινωνικό σύνολο. Υπάρχει μια κλιμάκωση και στα τελευταία επίπεδα (τα διαταραγμένα) χαρακτήριζονται από πολύ έντονη ψυχρότητα, απουσία συναισθημάτων και έλλειψη ενσυναίσθησης. Θυμήσου είναι τύπος προσωπικότητας όχι ασθένεια που έρχεται και φεύγει.

ααα ναι καταλαβα εχω διαβασει σχετικα..αλλα απο οτι κοιταξα και τωρα καποιοι το συνδεουν με τη σχιζοφρενεια και φοβαμαι :( παρολα αυτα η περιγραφη αυτη δεν μου φαινεται να ειναι τοσο μια διαταραχη οσο ενας τυπος προσωπικοτητας..συγκεκριμε να μου θυμιζει πολυ ενα πολυ σημαντικο ατομο για μενα..δεν τα πηγαινε καθολου καλα με το συναισθημα..ακομα και οι κινησεις του ηταν ψυχρες και ακαμπτες και δεν εκφραζοταν ποτε..ενα ατομο πολυ δυναμικο και ανεξαρτητο που θεωρουσε τα συναισθηματα ψευτικα κλπ..αυτο το ατομο το ερωτετυηκα παντως :p...ασχετο αυτο..υπαρχει ομως περιπτωση αυτο να εκδηλωθει ξαφνικα??θεωρειται ασθενεια δηλαδη η απλα ενας τυπος προσωπικοτητας που τον εχεις παντα??μπορει να το παθεις και ξαφνικα να αλλαξει η προσωπικοτητα σου??γιατι ας πουμε εγω με αυτο που μου συμβαινει τα βιωνω ολα αυτα...παντα ειχα εντονη αναγκη απο ανθρωπους γυρω μου,εκφραζομουν και ημουν πολυ συναισθηματικη..

Σου είπα έιναι τύπος προσωπικότητας και μπορεί να εμφανίζει και διαταραχές. Πάντως σαν ερωτικοί σύντροφοι είναι δύσκολοι και αποστασιοποιημένοι.. Αυτό που αισθάνεσαι εσύ μου μοιάζει περισσότερο με υπαρξιακή υπερκρίση ή απότομη σύγκρουση με τον συνειδητό εαυτό. Οι ειδικοί τι σου λένε;

αυτο που μου λενε ειναι οτι αυτο που εχω ειναι νευρωση,με στοιχεια απο πολλες νευρωσεις..και για καταθλιψη μου εχουν πει και για ιδεοψυχαναγκαστικη(εμμονε� �) και για κρισεις πανικου..λιγο απο ολα..εκει που εχει εστιασει ο ειδικος που με παρακολουθει ειναι η αδυναμια μου και η αρνηση μου να μεγαλωσω.μολις καταλαβα οτι πηγα 20 και πρεπει να αναλαβω τις ευθυνες της ενηλικης ζωης(δουλεια,σπουδες,μεταπ� �υχιακα) επαθα σοκ..και η αληθεια ειναι οτι η πρωτη κριση πανικου εκει πανω ηρθε..μια περιοδο που σκεφτομουν εντονα και με ανησυχια το μελλον μου..ηθελα να πιασω δουλεια και φοβομουν οτ θα απρατησω τη σχολη,ανησυχουσα οτι δεν θα καταφερω να ακνω μεταπτυχιακο γιατι οι γονεις μου δεν εχουν μια ενω ολοι οι αλλοι θα καταφερουν να μορφωθουν..και ολα αυτα μαζι με τρελαναν..θυμαμαι το τριημερο πριν εκδηλωθει η πρωτη κριση ηταν τραγικο..πονουσε το στομαχι μου και ολη μερα εκλαιγα...ημουν στο πανεπιστημιο και με θυμαμαι να λεω στη φιλη μου διπλα"ειναι αδικο να πρεπει να μεγαλωσω απο τωρα..δεν θελω να παρατησω τις σπουδες μου για να εχω τα χρηματα που για ολους εσας ειναι αυτονοητα επειδη εχετε φραγκατους γονεις"..ενιωθα τοση αδικια μεσα μου εκεινη τη στιγμη..και αδυναμια να αποδεχτω οτι πρεπει να παλεψω μονη μου..δεν ενιωθα ετοιμη..ολα αυτα εχουν ξεχαστει πια ομως...εχουν αντικατασταθει απο το φοβο συγκεκριμενων συμπτωματων...ολο μου το αγχος παει εκει κατευθειαν..ισως ειναι και μια ασπιδα προστατιας ολο αυτο..ρωτησα τον ψυχολογο σημερα παντως για διαταραχη προσωπικοτητας και μου ειπε πως δεν εχω καμια σχεση με αυτο..

αυτο που μου λενε ειναι οτι αυτο που εχω ειναι νευρωση,με στοιχεια απο πολλες νευρωσεις..και για καταθλιψη μου εχουν πει και για ιδεοψυχαναγκαστικη(εμμονε� �) και για κρισεις πανικου..λιγο απο ολα..εκει που εχει εστιασει ο ειδικος που με παρακολουθει ειναι η αδυναμια μου και η αρνηση μου να μεγαλωσω.μολις καταλαβα οτι πηγα 20 και πρεπει να αναλαβω τις ευθυνες της ενηλικης ζωης(δουλεια,σπουδες,μεταπ� �υχιακα) επαθα σοκ..και η αληθεια ειναι οτι η πρωτη κριση πανικου εκει πανω ηρθε..μια περιοδο που σκεφτομουν εντονα και με ανησυχια το μελλον μου..ηθελα να πιασω δουλεια και φοβομουν οτ θα απρατησω τη σχολη,ανησυχουσα οτι δεν θα καταφερω να ακνω μεταπτυχιακο γιατι οι γονεις μου δεν εχουν μια ενω ολοι οι αλλοι θα καταφερουν να μορφωθουν..και ολα αυτα μαζι με τρελαναν..θυμαμαι το τριημερο πριν εκδηλωθει η πρωτη κριση ηταν τραγικο..πονουσε το στομαχι μου και ολη μερα εκλαιγα...ημουν στο πανεπιστημιο και με θυμαμαι να λεω στη φιλη μου διπλα"ειναι αδικο να πρεπει να μεγαλωσω απο τωρα..δεν θελω να παρατησω τις σπουδες μου για να εχω τα χρηματα που για ολους εσας ειναι αυτονοητα επειδη εχετε φραγκατους γονεις"..ενιωθα τοση αδικια μεσα μου εκεινη τη στιγμη..και αδυναμια να αποδεχτω οτι πρεπει να παλεψω μονη μου..δεν ενιωθα ετοιμη..ολα αυτα εχουν ξεχαστει πια ομως...εχουν αντικατασταθει απο το φοβο συγκεκριμενων συμπτωματων...ολο μου το αγχος παει εκει κατευθειαν..ισως ειναι και μια ασπιδα προστατιας ολο αυτο..ρωτησα τον ψυχολογο σημερα παντως για διαταραχη προσωπικοτητας και μου ειπε πως δεν εχω καμια σχεση με αυτο..

Quote:

---

Originally Posted by chesire

αυτο που μου λενε ειναι οτι αυτο που εχω ειναι νευρωση,με στοιχεια απο πολλες νευρωσεις..και για καταθλιψη μου εχουν πει και για ιδεοψυχαναγκαστικη (εμμονες) και για κρισεις πανικου..λιγο απο ολα..εκει που εχει εστιασει ο ειδικος που με παρακολουθει ειναι η αδυναμια μου και η αρνηση μου να μεγαλωσω.μολις καταλαβα οτι πηγα 20 και πρεπει να αναλαβω τις ευθυνες της ενηλικης ζωης (δουλεια, σπουδες, μεταπτυχιακα) επαθα σοκ..και η αληθεια ειναι οτι η πρωτη κριση πανικου εκει πανω ηρθε..μια περιοδο που σκεφτομουν εντονα και με ανησυχια το μελλον μου.. ηθελα να πιασω δουλεια και φοβομουν οτ θα απρατησω τη σχολη, ανησυχουσα οτι δεν θα καταφερω να ακνω μεταπτυχιακο γιατι οι γονεις μου δεν εχουν μια ενω ολοι οι αλλοι θα καταφερουν να μορφωθουν..και ολα αυτα μαζι με τρελαναν..θυμαμαι το τριημερο πριν εκδηλωθει η πρωτη κριση ηταν τραγικο..πονουσε το στομαχι μου και ολη μερα εκλαιγα...ημουν στο πανεπιστημιο και με θυμαμαι να λεω στη φιλη μου διπλα"ειναι αδικο να πρεπει να μεγαλωσω απο τωρα..δεν θελω να παρατησω τις σπουδες μου για να εχω τα χρηματα που για ολους εσας ειναι αυτονοητα επειδη εχετε φραγκατους γονεις"..ενιωθα τοση αδικια μεσα μου εκεινη τη στιγμη..και αδυναμια να αποδεχτω οτι πρεπει να παλεψω μονη μου..δεν ενιωθα ετοιμη..ολα αυτα εχουν ξεχαστει πια ομως...εχουν αντικατασταθει απο το φοβο συγκεκριμενων συμπτωματων...ολο μου το αγχος παει εκει κατευθειαν..ισως ειναι και μια ασπιδα προστατιας ολο αυτο..ρωτησα τον ψυχολογο σημερα παντως για διαταραχη προσωπικοτητας και μου ειπε πως δεν εχω καμια σχεση με αυτο..

---

να το ολοκληρο !! βαζε κενα αναμεσα στις λεξεις για να μην στο κοβει !

αυτο που μου λενε ειναι οτι αυτο που εχω ειναι νευρωση,με στοιχεια απο πολλες νευρωσεις..και για καταθλιψη μου εχουν πει και για ιδεοψυχαναγκαστικη(εμμονε� �) και για κρισεις πανικου..λιγο απο ολα..εκει που εχει εστιασει ο ειδικος που με παρακολουθει ειναι η αδυναμια μου και η αρνηση μου να μεγαλωσω.μολις καταλαβα οτι πηγα 20 και πρεπει να αναλαβω τις ευθυνες της ενηλικης ζωης(δουλεια,σπουδες,μεταπ� �υχιακα) επαθα σοκ..και η αληθεια ειναι οτι η πρωτη κριση πανικου εκει πανω ηρθε..μια περιοδο που σκεφτομουν εντονα και με ανησυχια το μελλον μου..ηθελα να πιασω δουλεια και φοβομουν οτ θα απρατησω τη σχολη,ανησυχουσα οτι δεν θα καταφερω να ακνω μεταπτυχιακο γιατι οι γονεις μου δεν εχουν μια ενω ολοι οι αλλοι θα καταφερουν να μορφωθουν..και ολα αυτα μαζι με τρελαναν..θυμαμαι το τριημερο πριν εκδηλωθει η πρωτη κριση ηταν τραγικο..πονουσε το στομαχι μου και ολη μερα εκλαιγα...ημουν στο πανεπιστημιο και με θυμαμαι να λεω στη φιλη μου διπλα"ειναι αδικο να πρεπει να μεγαλωσω απο τωρα..δεν θελω να παρατησω τις σπουδες μου για να εχω τα χρηματα που για ολους εσας ειναι αυτονοητα επειδη εχετε φραγκατους γονεις"..ενιωθα τοση αδικια μεσα μου εκεινη τη στιγμη..και αδυναμια να αποδεχτω οτι πρεπει να παλεψω μονη μου..δεν ενιωθα ετοιμη..ολα αυτα εχουν ξεχαστει πια ομως...εχουν αντικατασταθει απο το φοβο συγκεκριμενων συμπτωματων...ολο μου το αγχος παει εκει κατευθειαν..ισως ειναι και μια ασπιδα προστατιας ολο αυτο..ρωτησα τον ψυχολογο σημερα παντως για διαταραχη προσωπικοτητας και μου ειπε πως δεν εχω καμια σχεση με αυτο..

ναι γαμωτο μου το εκοβε συνεχεια :/ ευχαριστω!!

Φυσικό είναι να σου αποκλείσει το ενδεχόμενο διαταραχών προσωπικότητας. Είναι κάτι αρκετά σοβαρό και σε αντίθεση με άλλα προβλήματα σε συνοδεύει για όλη σου τη ζωή.. Πάντως και εγώ με την κατάθλιψη είχα άγχος με διάφορες αφορμές και πολύ έντονο όταν έπρεπε ν' αποφασίσω για το σπουδαστικό-επαγγελματικό μου μέλλον γιατί η σχολή στην οποία ήθελα να δώσω κατατακτήριες έχει μηδανικές επαγγελματικές προοπτικές παρόλο που μ' αρέσει και όλο αυτό με πιέζει πολύ ψυχολογικά. Δες ομοιότητες..Δεν μπορώ να καταλάβω όμως τις σχέση έχει με τ' άλλα μας προβλήματα τα οποία έχουν μια φιλοσοφική χροιά θα έλεγα. Όπως και να έχει σου εύχομαι να συνεχίσεις τις σπουδές σου γιατί πραγματικά θα είναι πολύ κρίμα να παρατήσεις κάτι τόσο σημαντικό για σένα.