παλι τα ιδια ρε παλιι......

Δε ξερω αν το θεμα μου ταιριαζει εδω, στην καταθλιψη, ή στα ΙΔΨ...περσυ το καλοκαιρι αντιμετωπισα καταθλιψη και αγχος και ιδψ μαζι. Εχω ενα κατοικιδιο για το οποιο καταληξα για πολλους και διαφορους λογους (μετα απο μηνες καταθλιπτικης συμπεριφορας) να εχω ιδεοληπτικους ψυχαναγκασμους για το ποτε που πως και που θα ειμαι οταν θα πεθανει. Καταλαβαινα οτι ειναι ηλιθιο να φερομαι ετσι για ενα ζωο, σκεψεις που δεν εκανα ποτε πχ για καποιο συγγενη μου. Αφου εφτασα στο αμην και δεν αντεχα αλλο πηγα σε ψυχιατρο οπου ξεκινησα φαρμακευτικη και συμπεριφοριστικη θεραπεια. Οι συναντησεις κρατησαν γυρω στο 6μηνο οσο επαιρνα και τα φαρμακα, μετα επειδη ενιωθα οτι δε με βοηθουσε παραπανω το να πηγαινω στον ψυχιατρο αποφασισα να σταματησω..απλα δε ξαναπηγα. Ημουν καλα αλλα τον τελευταιο μηνα εχω αρχισει παλι καταθλιπτικη συμπεριφορα και γενικα τα βλεπω ολα πολυ αρνητικα οπως γινοταν και πριν το περσινο καλοκαιρι. Και για μια κουβεντα που μου ειπε η μανα μου...να το δωσουμε το ζωο καπου αλλου...αρχισα να εχω αγχος για αυτη την προταση της...εχω αρχισει να σκεφτομαι οτι καποια στιγμη θα πρεπει να το δωσω το ζωο (το εχω αφησει στην οικογενεια μου για λογους ευνοητους) γιατι η μανα μου δε θελει να το εχει στο κεφαλι της. Εγω στεναχωριεμαι αφανταστα στην ιδεα να το δωσω να μη ξερω τι κανει, και κυριως εχω παλι στη σκεψη μου οτι θα πεθανει και δε θα το ξερω δε θα ξερω πως εζησε και αλλα τετοια. Οι γονεις μου ειχαν στεναχωρεθει πολυ με ολο αυτο που ειχα παθει, ηθελαν να στραγγαλιξουν το ζωο αλλα προφανως δε φταιει το ιδιο το ζωο αλλα εγω...εγω λογω σκεψεων και καταθλιψης κατεληξα να δωσω τοση σημασια σε ενα ζωο...δεν ειναι λογικο. Τωρα θελω να ξαναπαω σε ψυχιατρο γιατι τρεμω το οτι θα καταληξω στα ιδια παλι, οπως περσυ...αλλα επισης δε θελω να το πω στους γονεις μου γιατι μονο πονο τους προκαλω οταν δεν ειμαι καλα....αλλα δε γντ να παω κρυφα σε ψυχιατρο γιατι εξαρτωμαι οικονομικα απ την οικογενεια μου. Ασε που δε μ αρεσει να τους κρυβω πραγματα....δε ξερω πως να τους το πω. Θα σκεφτουν παλι αυτο το κωλοζωο σε κανει να εχεις τετοιες σκεψεις, αλλα ξερω πως αυτες οι ιδεοληψιες προκαλουνται απο το τεραστιο αγχος που εχω για τα παντα, απο τις απογοητευσεις που βιωνω μονη μου εντονα και απ την καταθλιπτικη μου ταση....δε ξερω τι να κανω πως να τους το πω χωρις να ριξουν το φταιξιμο στο ζωακι...μακαρι να μπορουσα να το δωσω χωρις να με ποναει, χωρις να μ προκαλει αγχος και ιδεοληψιες αλλα δε μπορω....δε θελω να ξαναπαθω τα ιδια....ειμαι χαλια!! :((((

δεν ειμαι ψυχολογος...θελω να σου κανω μια χαζη ερωτηση...τι αντιπροσωπευει για σενα αυτο το ζωακι?
one a second note...πιστευω να αλλαξεις ψυχολογο θα ηταν καλυτερα.

αχ βρε cocomero.σε καταλαβαινω γιατι ειχα και εγω ενα λαμπραντορ και ψοφησε πριν καν κλεισει ενα ετος.αρρωστησε.ελειπα και εγω για σπουδες και οταν το εμαθα δε μπορεις να φανταστεις τι κλαμα εκανα.ειναι λογικο να νιωθεις ετσι.και μη ντρεπεσαι που σκεφτεσαι ετσι για το ζωακι σου και οχι για καποιον συγγενη σου γιατι τα ζωα ειναι πολυ καλυτερα απο εμας τους ανθρωπους.αλλα μη σκεφτεσαι και εσυ ολη την ωρα αυτο το πραγμα.η μανα σου το ειπε γιατι ειδε πως αγχωνεσαι υπερβολικα και αυτη πιστευει πως αν το δωσετε θα ηρεμησεις και δε θα το σκεφτεσαι.αλλα πες της πως νιωθεις πες της πως δε θελεις να το χασεις απο τη ζωη σου και να μη ξερεις τι κανει και που ειναι ισως καταλαβει.μαζι σου γιατι δεν το παιρνεις;δεν εχεις χωρο;τωρα αν εχεις παλι προβλημα οπως λες πες τους το και μην περιμενεις να φτασει παλι η κατασταση στο αμην μονο κακο θα κανεις σε εσενα και στους δικους σου και πιθανον και στο ζωακι.μην αφηνεις τα πραγματα στην τυχη τουςς ακου και εμενα που εκανα προσφατα κατι αντιστοιχο.αφησα πολυ χρονικο διαστημα να περασει και δεν ηταν καλο.μιλησε τους.πες τους ποσο σημαντικο ειναι για εσενα ποσο το αγαπας και να κανουν και αυτοι υπομονη τοσο καιρο το εχουν και πιστευω θα καταλαβουν γονεις ειναι και σε αγαπουν.λογικα θελουν το καλο σου οποτε αν το συζητησεις ισως σου φυγουν και οι ασχημες σκεψεις.

Tο ζωο αυτο (κουνελακι ειναι) το πηρα σε φαση που δεν ημουν καλα και ηθελα απο κατι να πιαστω...εχω προβλημα με τις διαπροσωπικες μου σχεσεις γενικα ποτε δεν ειχα ερωτικη σχεση, δε κανω ευκολα παρεες, αυτες που εχω με απογοητευουν συνεχως και νιωθω απιστευτα μονη μου. Το πηρα γιατι ηθελα κατι να αγαπαω...αλλα εφτασε σε σημειο να παθω ιδεοληψια οπως ειπα. Η προσωρινη λυση ηταν να το αφησω στων γονιων μου για να μην ξαναρχισω να εχω τετοιες σκεψεις...βεβαια ειναι και δυσκολο στο σπιτι που μενω εγω να το εχω για πρακτικους λογους. Οι γονεις μου απ την αρχη ειχαν στο πισω μερος του μυαλου τους οτι μολις ησυχασω λιγο θα το δωσουμε..και τελευταια μου το πετανε σε ασχετες στιγμες να το δωσουμε.. Δεν ξερω καν αν ειναι ιδεοληψια το οτι δεν θελω με τιποτα να το δωσω...με αγχωνει και με στεναχωρει αφανταστα αυτη η σκεψη. Και επιπλεον δε το βλεπω ως λυση το να δωσω το ζωο αλλου...παλι θα αγχωνομαι γι αυτο και θα σκεφτομαι διαφορα. Δεν ειναι φυσιολογικο να παθαινω τετοιες κολουμπρες για ενα ζωο. Και μονο που σκεφτομαι οτι το δινω σφιγγεται το στομαχι μου και μου ρχεται να κλαψω. Τωρα σκεφτομαι οτι σε 1,5 χρονο θα τελειωσω τη σχολη και θα διοριστω και δε γινεται να κουβαλαω και το κουνελι μ κλουβι μαζι αρα θα πρεπει να το δωσω γιατι οι γονεις μου δε το θελουν...αυτη μ φαινεται ειναι η καινουρια μ ιδεοληψια και δε καταλαβαινω γτ παντα να ειναι σχετικα με το κουνελι. Ενω ταυτοχρονα σκεφτομαιοτι εχω μπροστα μ σχεδον 2 χρονια, εδω δε ξερω αν θα ειμαι εγω καλα, θα ξερω αν θα ζει το κουνελι? μερικες φορες σκεφτομαι οτι θα ηταν καλυτερα να πεθαινε να ησυχαζα αλλα ετσι θα λυνοταν επιφανειακα το προβλημα...καπως αλλιως θα ξαναεμφανιστει η ιδεοληψια. Ετσι τετοιο καιρο το επαθα και περσι, μου ειχαν πει οτι παθαινει καρκινο αν δε το στειρωσεις και οτι επισης μπορει να πεθανει στη στειρωση και απ το υπερβολικο αγχος σε συνδιασμο με την καταθλιψη για προσωπικους λογους εμφανιστηκε η ιδεοληψια...ημουν καλα με τα φαρμακα, η ψυχιατρος δε με βοηθησε καθολου, δεν υπηρχε καθολου επικοινωνια μαζι της και δε τη συμπαθησα...σ αυτην με ειχε παραπεμψει ενας αλλος με τον οποιο ενιωθα το ακριβως αντιθετο και ηθελα να πηγαινω σ αυτον αλλα δεν προλαβαινε. Τωρα που παλι εχω σημαδια ανησυχητικα για καταθλιψη και ιδεοληψια θελω να παω σ αυτον φοβαμαι ομως οτι παλι δε θα εχει χρονο...δε ξερω εχω κολλησει στη σκεψη οτι μ αυτον τον αθρωπο θα βγαλω ακρη με μενα..με τη μια φορα που τον ειδα και μιλησαμε ενιωσα οτι μπορει να με βοηθησει οχι μονο στην ιδεοληψια αλλα γενικα σε ολα μου τα θεματα. Οι γονεις μου ειχαν χασει τον υπνο τους, ηταν χαλια γιατι ημουν κι εγω...τωρα δεν ειμαι ακομα στην κατασταση που ημουν πριν αλλα ειμαι στην αρχη το νιωθω...και θελω να το προλαβω...εχω αγχος για ολα αυτα και δε ξερω πως να τους το πω χωρις να αγχωθουν πολυ και χωρις να στεναχωρεθουν...λυπαμαι που τους προκαλω τετοια προβληματα.

αν το αγαπας τοσο πολυ οπως λες παρ το σπιτι σου και οταν με το καλο τελειωσεις και οταν παλι με το καλο διοριστεις θα δεις τι θα κανεις.εχεις μπροστα σου ειπες 1.5 με 2 χρονια.παρ το μαζι σου σπιτι σου ποσο χωρο θα σου πιανει;η φοβασαι παλι πως δε θα ασχολεισαι μαζι του;εξ αλλου απο οτι λες οι δικοι σου δε το θελουν οποτε μη νομιζεις πως περναει και αυτο καλυτερα μαζι τους.με εσενα θα ειναι πολυ καλυτερα απο τη στιγμη που το αγαπας τοσο πολυ.

coco...συγνώμη αλλά γέλασα πολύ με τη σκηνή να κουβαλάς παντού το κουνέλι..:ρ
Μου ήρθαν συνειρμικά εικόνες τύπου να πηγαίνετε μαζί για καφέ/σινεμά/θέατρο, να βλέπετε τηλεόραση στον καναπέ και το βράδι να κοιμάται στα πόδια σου...:ΡΡΡ

πέρα από το χαριτωμένο του πράγματος, (γιατί φαντάζομαι πως για σένα δεν είναι καθόλου), σε ψυχολόγο έχεις πάει?
Έχω την αίσθηση πως κάτι θέλεις να σου πεις με αυτή την εμμονή, κάτι θες να βγάλεις από μέσα σου, κάτι φοβάσαι να δεις και τα έχεις ρίξει όλα στο κουνέλι.
Σκέψεις μου...

Ναι αυτο ειναι το θεμα...δεν ειναι το κουνελι εννοειται :P ....γι αυτο ηταν ιδεοληψια αν ειναι δυνατον να ειναι φυσιολογικο να παθαινω τετοια πραγματα για ενα κουνελι!
Συμβαινουν πολλα μεσα μου, παρα πολλα που με ταλαιπωρουν....και ολο αυτο το αγχος βγαινει σε βλακειες!! εχω παει σε ψυχιατρο, οχι σε ψυχολογο δε ξερω αν εχει διαφορα..παντως η ψυχιατρος το μονο π εκανε ηταν να με ρωταει πως περασα τη βδομαδα...

κοκο...ο ψυχίατρος γράφει φάρμακα. Ο ψυχολόγος ψάχνει την ψυχή σου και μαθαίνεις εσένα μέσα από την ψυχανάλυση/ψυχοθεραπεια.
Δεν κάνεις μια προσπάθεια να δεις κάποιον ειδικό;
Είναι κρίμα να ταλαιπωρείσαι, αντί να απολαμβάνεις τη ζωή σου και την ηλικία σου...:)

Ναι θελω να παω σε ψυχολογο...βεβαια με κουραζει ψυχικα ακομα κι αυτο λογω της προηγουμενης εμπειριας με την ψυχιατρο που καθολου δε με βοηθησε..επισης δεν ξερω κανεναν καλο εδω στη θεσσαλονικη και φοβαμαι μη πεσω παλι σε κανεναν ασχετο που δε θα με βοηθησει καθολου :/ μια φορα ειχα ρωτησει εδω να μου προτεινουν κανεναν μη παω στην τυχη αλλα κανεις δεν μ ειπε κατι.

:/ ραντευου οταν θα παρω το πτυχιο μου στην ψυχολογια...
εγω παντως επειδη ειχα προβλημα με το θεμα ζηλεια κ δεν μπορουσα να λειτουργησω απο τα νευρα μου πηγα σε εναν ψυχολογο(πριν κατι μηνες θα ξανα παω σε κατι μερες) αν κ για συντομο διαστημα εκανε μια θετικη αλλαγη στη ζωη μου...
μπορεις κ εσυ!!!
αυτο που μπορω να σου πω με σιγουρια ειναι οτι πρεπει να βρεις ανθρωπους κ να ανοιχτεις σε αυτους....οχι απαραιτητα για τα προβληματα σου...γενικα να "μοιρασεις" καμματια του εαυτου σου ωστε να μην εισαι κ εσυ εξαρτημενος απο ενα κατοικιδιο....
Αλλα κ παλι αυτη ειναι η γνωμη μου...δεν μιλαω επειδη ξερω.λεω αυτο που μου φαινετε λογικο

Eιμαι χαλια νιωθω οτι εχω καποια αρρωστεια...θα ειμαι παντα καταθλιπτικη???δε βρισκω τιποτα καλο στη ζωη μου. Και δε μπορω να μιλησω σε κανεναν...σε φιλους δε μπορω θα με περασουν για τρελη, τι θα τους πω οτι εχω καταθλιψη και εχω παρει φαρμακα?? στους γονεις μου ουτε, τους λυπαμαι δε θελω να τους τα χαλασω παλι ολα....ειμαι χαλια...............ειναι βασανιστικο και το περναω μονη μου!!

cocomero διαβασα το θεμα σου κ καταλαβαινω πως νιωθεις.. πιστευω πρεπει να επισκεφτεις καποιον ειδικο ψυχικης υγειας (ψυχολογο η ψυχιατρο) ωστε να εντοπισετε τις αιτιες που σου βγαινει αυτη η ιδεοψυχαναγκαστικη συμπεριφορα... ειναι πολυ δυσαρεστο να το περνας ολο αυτο μονη σου κ να σε βασανιζουν οι σκεψεις κ να σε τυρανναν οι αμφιβολιες... μην πεσεις στη παγιδα κ ξαναπαθεις καταθλιψη, προσπαθησε λοιπον να το αποφυγεις αυτο το σεναριο...
αμα νιωθεις πως η συγκεκριμενη ψυχιατρος που πηγες δεν ανταποκρινοταν στις απαιτησεις σου κ πιστευεις πως ο προηγουμενος ψυχολογος που πηγες μπορει να σε βοηθησει, κλεισε ξανα μαζι του ραντεβου, ολο κ καποιο κενο θα εχει, δεν μπορει να ειναι παντα φουλ κλεισμενος...
οσο για το κουνελι, θα σου προτεινα να το εχεις μαζι σου παρα να το αφησεις στους γονεις σου κ να σου μπαινει η ιδεα μηπως παθει κατι κ μηπως το δωσουνε.... κ μην σκεφτεσαι απο τωρα πως θα το κουβαλας οταν τελειωσεις κ διοριστεις κτλ, το πιθανοτερο μεχρι τοτε να εχεις αντιμετωπισει το προβληματακι σου αυτο !!

Θα προσπαθησω για τον ψυχιατρο που ειχα παει πρωτα (δεν ειναι ψυχολογος) αλλιως ισως σε αυτη που μου ειπες. Τωρα προσπαθω να βρω τροπο να το πω στους γονεις μου οτι θελω να ξανα αρχισω να πηγαινω χωρις να τους πω σχετικα με το κουνελι γιατι καποιος απ τους 2 το πιθανοτερο να παει να το πνιξει... Ουτε θελω να τους πω οτι μαλλον εχω παλι καταθλιψη...τις προαλλες ανεφερα στη μαμα μου οτι φοβαμαι μη ξαναγυρισει η καταθλιψη και μ λεει ειρωνικα "κανονισε να το ξαναπαθεις εσυ...".....δε ξερω πως να το εκφρασω...

Λολ ρε συ σε καταλαβαινω εχεις εσυ το προβλημα σου κι εχεις κ τους γονεις να σου τα πρηζουν... κι εμενα πολλες φορες μου τα πρηζουν για αυτα που εχω κ μου αποδιδουν κ "ωραιους" χαρακτηρισμους του στυλ "ψυχακι" κτλ... αυτο που μπορεις να κανεις κ πουκανω κι εγω ειναι να αδιαφορησεις σ αυτα που λενε, να μην τους πολυδινεις εξηγησεις κ να κοιταξεις τι μπορεις να κανεις καλυτερο για τον εαυτο σου ωστε να βοηθηθεις....
τα νευρα μου μεσα γιατι να πανε να το πνιξουνε το κουνελι ?? αν ειναι δυνατον κ αλλωστε το κουνελι ειναι η αφορμη, πισω απ αυτην την ιδεοψυχαναγκαστικη συμπεριφορα κρυβονται αλλα πραγματα, δεν φταιει το κουνελι.... :P
κ τι παει να πει δηλαδη "κανονισε να το ξαναπαθεις εσυ...".... λες κ αμα το παθεις το ηθελες ας πουμε κ πρεπει να πληρωσεις κ τα ρεστα...
ορθα-κοφτα μπορεις να τους πεις οτι θελεις κ αποφασισες να ξαναπας στον ψυχολογο/ψυχιατρο ο,τι ειναι τελοςπαντων γιατι το εχεις αναγκη κ αν ειναι αντι να σε στηριζουν να σου τη λενε κ απο πανω τοτε δεν χρειαζεται να δινεις κ πολλες εξηγησεις, επικεντρωσου στον εαυτο σου κ στο τι θα κανεις εσυ...

Μωρε δεν ειναι οτι μου την ελεγαν οταν δεν ημουν καλα...αλλα με εκαναν να νιωθω τυψεις γιατι ηταν χαλια λογω της καταστασης μου. Ο πατερας μου δε μπορουσε να κοιμηθει και ελεγε με ρωτανε τι κανουν τα παιδια και εγω δε ξερω τι να πω ετσι οπως ειμαστε. Εχω τυψεις γι αυτο που τους κανω οταν δεν ειμαι καλα...γιατι εχουμε περασει μαζι πολλες φασεις που εγω εκλαιγα τοσο πολυ σε σημειο να λιποθυμησω σχεδον...
Ουτε με αποκαλουν οτιδηποτε...αλλα υποτιθεται οτι ειμαι καλα και δε θα ξαναπαθω κατι. Και ειναι και συντομο το χρονικο διαστημα. Κι εγω νιωθω χαλια που πρεπει να τα ξαναπερασω γτ ηταν η πιο δυσκολη φαση της ζωης μου. Η δε μαμα μου οταν πηγαινα στην ψυχιατρο που δε λεγαμε κ τπτ φοβερο πιστευε οτι λεω σε αυτην οτι προβληματα εχω κι οτι πλεον δε θελω να μιλαω μαζι της...ενιωθα τυψεις και γι αυτο. Αλλα αυτοι δε μπορουν να ειναι αντικειμενικοι. Ισως απλα τους πω οτι θελω να παω χωρις πολλα πολλα.
Για το κουνελι το ξερω οτι ηταν απλα η αφορμη αλλα δε θα το σκεφτουν ετσι αν αναφερω το οτιδηποτε σχετικα μ αυτο...κατα βαθως ξερουν οτι δε το προκαλει το ζωο αλλα εγω αλλα μολις ακουσουν κατι σχετικα λογικο ειναι να τους αναψουν τα λαμπακια μ αυτο...

α οκ εγω το παρερμηνευσα μαλλον !! δεν υπαρχει λογος να νιωθεις τυψεις απεναντι σε αλλους σχετικα με κατι που δεν φταις εσυ !! κ σορρυ κιολας αλλα βρισκω υπερβολικη την αντιδραση των γονιων σου με βαση αυτα που μου λες , οτι κλαινε, δεν κοιμουνται κ το αλλο το κουφο "τι θα λεω στον κοσμο για τα παιδια μου" το οποιο το λενε κ οι δικοι μου ωρες ωρες κ αναβω... ρε αυτο που τους νοιαζει ειναι τι εντυπωση θα δωσουν στον κοσμο κ να μη "τσλακωσουν" αυτην την εντυπωση?? δεν τους νοιαζει καθολου να γραψουν πολυ απλα τους αλλους κ να κοιταξουν τι θα κανουν αυτοι?? ...:P
τεσπα, αμα νιωθεις οτι δεν καταλαβαινουν πες ορθα κοφτα οτι θες να πας χωρις πολλες αναλυσεις... αλλωστε το θεμα αφορα εσενα κ κανεις δεν μπορει να σου απαγορευσει να ζητησεις βοηθεια για το καλο σου..
κ για το κουνελι προτεινω να το παρεις εσυ κ να το φροντιζεις παρα να εχεις την ανησυχια αν ειναι καλα η οχι... κ τι τους φταιει δηλαδη το κουνελι ελεος σιγα μην το κανουν κ στιφαδο... :P

Quote:

---

Originally Posted by cocomero

Μωρε δεν ειναι οτι μου την ελεγαν οταν δεν ημουν καλα...αλλα με εκαναν να νιωθω τυψεις γιατι ηταν χαλια λογω της καταστασης μου. Ο πατερας μου δε μπορουσε να κοιμηθει και ελεγε με ρωτανε τι κανουν τα παιδια και εγω δε ξερω τι να πω ετσι οπως ειμαστε. Εχω τυψεις γι αυτο που τους κανω οταν δεν ειμαι καλα...γιατι εχουμε περασει μαζι πολλες φασεις που εγω εκλαιγα τοσο πολυ σε σημειο να λιποθυμησω σχεδον...
Ουτε με αποκαλουν οτιδηποτε...αλλα υποτιθεται οτι ειμαι καλα και δε θα ξαναπαθω κατι. Και ειναι και συντομο το χρονικο διαστημα. Κι εγω νιωθω χαλια που πρεπει να τα ξαναπερασω γτ ηταν η πιο δυσκολη φαση της ζωης μου. Η δε μαμα μου οταν πηγαινα στην ψυχιατρο που δε λεγαμε κ τπτ φοβερο πιστευε οτι λεω σε αυτην οτι προβληματα εχω κι οτι πλεον δε θελω να μιλαω μαζι της...ενιωθα τυψεις και γι αυτο. Αλλα αυτοι δε μπορουν να ειναι αντικειμενικοι. Ισως απλα τους πω οτι θελω να παω χωρις πολλα πολλα.
Για το κουνελι το ξερω οτι ηταν απλα η αφορμη αλλα δε θα το σκεφτουν ετσι αν αναφερω το οτιδηποτε σχετικα μ αυτο...κατα βαθως ξερουν οτι δε το προκαλει το ζωο αλλα εγω αλλα μολις ακουσουν κατι σχετικα λογικο ειναι να τους αναψουν τα λαμπακια μ αυτο...

---

εισαι φοβερη!!!το οτι λιποθυμας λεει πολλα....ισως σημαινει οτι το μυαλο σου κανει shut-down και σε προστατευει....εγω οταν ειμαι στεναχωρημενη απλα νιωθω σαν να φωναζω πολυ δυνατα χωρις να ακουγεται κατι...αλλα δεν βοηθαει ποτε...
ρε συ....η μητερα σου και ο πατερας σου δεν ακουγονται κ πολυ συνιδητοποιημενοι ανθρωποι....Βαλτους να μιλησουν με την ψυχιατρο να τους πει δυο πραγματα...

Δε λιποθυμαω ακριβως...αλλα κλαιω με τετοια αναφιλητα και για τοση ωρα που ζαλιζομαι...τι να πω, ταλεντο :P
Οι γονεις μου τη μια μ φαινονται πολυ ανοιχτομυαλοι την αλλη οχι. Ο αδερφος μου ειχε επισης ιδψ σε καποια φαση..και το αντιμετωπισε με τη βοηθεια του πατερα μου ο οποιος το εψαξε πολυ. Ο πατερας μου ειναι που καταλαβε πρωτος οτι εχω ιδψ οταν ελεγα ολα αυτα τα υπερβολικα πραγματα για το κουνελακι. Αλλα δε ξερω, το φοβουνται μαλλον μη το ξαναπαθω...? ισως τους φαινεται υπερβολη να τρεχω σε ψυχιατρους κ γενικα το να εχω καταθλιψη σε τετοια ηλικια...