Από την Πληροφορική στη Ψυχολογία...

Γεια σας!

Εδώ και σχεδόν 12 χρόνια ασχολούμαι με τον κλάδο της Πληροφορικής, ως web developer.
Σήμερα, είμαι 30 ετών και εδώ και κάποια χρόνια, λόγω του κλάδου που ασχολούμαι, νίωθω οτι η αλληλεπίδραση μου λόγω δουλειάς, με ένα μηχάνημα (Η/Υ), τόσα χρόνια, μου έχει προκαλέσει σταδιακά ένα είδος μείωσης του ενδιαφέροντός μου πρός τον κλάδο αυτό, που οφείλω να ομολογήσω οτι ασχολήθηκα γιατί αγάπησα και σπούδασα.

Πλεόν όμως νιώθω την ανάγκη, να ασχοληθώ με κάτι που θα μου δίνει την δυνατότητα να είμαι πολύ κοντά στους ανθρώπους. Να μάθω για την ψυχοσύνθεση των ανθρώπων, να βοηθήσω ανθρώπους που το έχουν ανάγκη. Εδώ και αρκετά χρόνια μελετώ βιβλία ψυχολογίας για να μπορώ να αντισταθμίζω αυτό το κενό που μου προκαλεί η συνεχής και καθημερινή ενασχόλησή μου με τους υπολογιστές και την μηχανική και σταδιακά βρήκα ενδιαφέρον σε αυτό το κλάδο.

Σκέφτομαι λοιπόν, να τολμήσω...
να δώσω κατακτήριες στη σχολή Ψυχολογίας Α.Π.Θ.

Θα ήθελα λοιπόν, την γνώμη σας.
Ειδικών και κάποιων που ψάχνονται γενικότερα..


.Μαρία

Γεια σου Μαρια !! :)
Πραγματι τοσα χρονια η ενασχοληση με τους υπολογιστες (αν κ ειναι πολυ ενδιαφερον κατι τετοιο) μπορει να μη σε γεμιζει πλεον κ να σε εχει κουρασει... Ειναι πολυ καλο που ενδιαφερεσαι να μαθεις για τον ανθρωπο κ την ψυχοσυνθεση του κ μελετας βιβλια ψυχολογιας... Ειναι πολυ ενδιαφερουσα κ μαγευτικη συναμα η επιστημη της ψυχολογιας...
Θα σου προτεινα να το τολμησεις λοιπον !! Εχεις διαβασει κ βιβλια οποτε θα τα πας μια χαρα στις κατατακτηριες !!
Παραλληλα μπορεις να ασχολεισαι κ με τους υπολογιστες...
Δεν σου κρυβω οτι κ εμενα με εξιταρει η επιστημη της ψυχολογιας κ σκεφτομαι να δωσω κατατακτηριες του χρονου αν τελειωσω τη σχολη μου η οποτε τελειωσω.... Ποτε αλλωστε δεν ειναι αργα για να κανεις κατι που σε εκφραζει κ το νιωθεις.. !!! :)

ΕΠισης, οσοι εχουν καποιο πτυχιο η εμπειρια σε θεματα σχετικα, οπως κοινωνιολογια, παιδαγωγικη κτλ, μπορουν να μπουν και σε ιδιωτικα κεντρα εκπαιδευσης στην ψυχοθεραπεια/συμβουλευτικη, και μετα απο 4 περιπου χρονια μπορουν να ανοιξουν γραφειο ως συμβουλοι ψυχικης υγειας. Ψυχοθεραπευτης δλδ με αλλο ονομα..

Quote:

---

Originally Posted by carrie

ΕΠισης, οσοι εχουν καποιο πτυχιο η εμπειρια σε θεματα σχετικα, οπως κοινωνιολογια, παιδαγωγικη κτλ, μπορουν να μπουν και σε ιδιωτικα κεντρα εκπαιδευσης στην ψυχοθεραπεια/συμβουλευτικη, και μετα απο 4 περιπου χρονια μπορουν να ανοιξουν γραφειο ως συμβουλοι ψυχικης υγειας. Ψυχοθεραπευτης δλδ με αλλο ονομα..

---

Αληθεια?? Αυτο δεν το ηξερα !! Δηλαδη αν πχ εχεις τελειωσει κατι σχετικο μπορεις μετα απο 4 χρονια να κανεις κατι σαν μεταπτυχιακο δηλαδη χωρις να δωσεις κατατακτηριες κ να μπεις κανονικη ψυχολογια κ να ανοιξεις γραφειο ???
Καλη φαση !!

Αυτο το κραταμε επτασφραγιστο μυστικο :p χαχαχαχα Παρα πολλα δεν ξερει ο κοσμος για αυτον τον κλαδο. Ψυχολογια δε μπαινεις. συμβουλευτικη μπαινεις, αν βεβαια σε θεωρησουν καταλληλο απο τη συνεντευξη και το βιογραφικο σου. Εχω φιλη κοινωνιολογο που εβγαλε ενα προγραμμα εκπαιδευσης στην προσωποκεντρικη συμβουλευτικη, παραλληλα βεβαια κανεις και ατομικη ψυχοθεραπεια για καμποσα χρονια, και τωρα εχει ανοιξει γραφειο ως συμβουλος ψυχικης υγειας. Δεν ειναι ψυχολογος, και δε λεγεται ψυχοθεραπευτρια.

Αχα !! καλη φαση !! βεβαια το κακο οτι δεν γινεσαι ακριβως ψυχολογος, αλλα συμβουλος ψυχικης υγειας...
Τhanks για τις πληροφοριες !! :)

Τιποτα, και α, μη σε χαλαει ο τιτλος! Μπορει να ακουγεται ωραιος, αλλα δεν εχει τπτ απο κατω απο ολα αυτα που φανταζονται οι περισσοτεροι. Πιο σημαντικη ειναι η ουσια παρα οι τιτλοι και το φαινεσθαι. Για να καταλαβεις, ενα αποφοιτος ψυχολογιας, ειναι.. τιποτα. Μπορει να λεει ειμαι ψυχολογος, αλλα ειναι για γελια, και οπωσδηποτε δεν ειναι ψυχοθεραπευτης, γιατι οι περισσοτεροι αυτο εχουν στο μυαλο τους, οτι ο ψυχολογος = ψυχοθεραπευτης και διαβαζει τη σκεψη! μουοχοχοχο Ομως οοοοοχι! Για να γινεις ψυχοθεραπευτης θες αλλα 4 χρονακια στο νερο, ατομικη ψυχοθεραπεια και πρακτικη, ειναι δλδ περιπου οπως οι γιατροι, θες 8-9 χρονια για να φτασεις στον στοχο! Στο Ελλαδα βεβαια το βαρεμενο κρατος σου δινει με το πτυχιο και αδεια ασκησεως επαγγελματος για να πας να λες στον κοσμο τι μαθηματα εκανες στη σχολη. Στο εξωτερικο δεν παιζουν αυτα, μετα το μπατσελορ (που μονο με αυτο δεν εισαι τπτ), παιρνεις μεταπτυχιακη ειδικευση τι σκατα ψυχλογος θες να γινεις: ΚΟινωνικος, δικαστικος, ψυχοθεραπευτης, αθλητικος. Για να καταλαβεις ψυχολογος με το βασικο αυτο πτυχιο στο εξωτερικο, την καλυτερη δουλεια που μπορεις να κανεις ειναι βοηθος κοινωνικου λειτουργου.

Quote:

---

Originally Posted by pong

Γεια σας!

Εδώ και σχεδόν 12 χρόνια ασχολούμαι με τον κλάδο της Πληροφορικής, ως web developer.
Σήμερα, είμαι 30 ετών και εδώ και κάποια χρόνια, λόγω του κλάδου που ασχολούμαι, νίωθω οτι η αλληλεπίδραση μου λόγω δουλειάς, με ένα μηχάνημα (Η/Υ), τόσα χρόνια, μου έχει προκαλέσει σταδιακά ένα είδος μείωσης του ενδιαφέροντός μου πρός τον κλάδο αυτό, που οφείλω να ομολογήσω οτι ασχολήθηκα γιατί αγάπησα και σπούδασα.

Πλεόν όμως νιώθω την ανάγκη, να ασχοληθώ με κάτι που θα μου δίνει την δυνατότητα να είμαι πολύ κοντά στους ανθρώπους. Να μάθω για την ψυχοσύνθεση των ανθρώπων, να βοηθήσω ανθρώπους που το έχουν ανάγκη. Εδώ και αρκετά χρόνια μελετώ βιβλία ψυχολογίας για να μπορώ να αντισταθμίζω αυτό το κενό που μου προκαλεί η συνεχής και καθημερινή ενασχόλησή μου με τους υπολογιστές και την μηχανική και σταδιακά βρήκα ενδιαφέρον σε αυτό το κλάδο.

Σκέφτομαι λοιπόν, να τολμήσω...
να δώσω κατακτήριες στη σχολή Ψυχολογίας Α.Π.Θ.

Θα ήθελα λοιπόν, την γνώμη σας.
Ειδικών και κάποιων που ψάχνονται γενικότερα..


.Μαρία

---

Pong.. σπυδασα λογιστικη...ημουν απο τους τυχερους γιαατι απο τα φοιτητικα μου δουλευα part time σε μια εταιρεια οπου και έμεινα και μετα...δηλωσα παραίτηση γιατι τελικα αποφάσισα οτι θέλω κατι πιο ουσιαστικό..τουλαχιστον εμένα δεν με γέμιζε πλεον αυτο το επαγγελμα..ειχα αρχίζει να πνιγομαι εδω και ένα χρονο.. σταμάτησα να δουλευω εδω και αρκετους μήνες για να δω τι θέλω... πριν μια εβδομάδα αποφάσισα να δώσω κατατακτήριες για την ίδια σχολή ψυχολογια..το έψαξα πολύ μεχρι να καταλήξω στο οτι αυτο θελω πραγματικα...

Η γνωμη μου οπότε είναι οτι αν αυτο θέλεις κάντο... ειμαστε κοντα ηλικιακα.. να ανταλλάξουμε και αποψεις για τα μαθήματα.. οταν το παρεις αποφαση και αρχισεις ναψαχνεις ποια μαθηματα πρεπει να δωσεις και όλα αυτα θα αισθάνθείς απιστευτη χαρα για τη νεα περιπετεια και γνωσεις που σε περιμενουν.. εγω ειμαι σε αυτη τη φάση.. αλλα εχει μεγαλο ανταγωνισμο..εγω ειμαι απο ΤΕΙ και έχει μόνο 10 θεσεις..εαν το πτυχιο σου ειναι ΑΕΙ τοτε στενευουν ακομη περισσοτερο τα πραγματα γιατι εχει μόνο 2 θέσεις.. ψαξτο! keep going!!!!!

Pong-Μαρία & ME&I, είναι πολύ ωραίο να μαθαίνει κανείς νέα πράγματα και να ανοίγονται νέες προοπτικές. Τώρα, η απόφαση να σπουδάσει κανείς ψυχολογία, είτε για προσωπική ανάπτυξη είτε για να έχει νέες επιλογές καριέρας, οπωσδήποτε ξεκινά από ένα πρώτο πτυχίο. Εκτός από τις κατατακτήριες, στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή υπάρχουν και αρκετές ιδιωτικές σχολές (κολέγια), καθώς και η δυνατότητα σπουδών εξ' αποστάσεως στο open university της αγγλίας. Βέβαια, προσωπικά και μέχρι νεοτέρας τουλάχιστον, ως προς τα κολέγια θα έλεγα ότι χρειάζεται πολύ προσεκτική επιλογή και υπάρχει και μεγάλο κόστος. Το open είναι μια καλή ποιοτικά επιλογή, κι αυτό όμως έχει ένα αρκετά σημαντικό κόστος.

Από εκεί και πέρα, αν κάποιος θέλει να ασχοληθεί επαγγελματικά με την ψυχολογία, ούτε κατά διάνοια δεν αρκεί ένα πρώτο πτυχίο, από οπουδήποτε. Στην Ελλάδα δυστυχώς θεωρείται αρκετό για να δώσει άδεια άσκησης επαγγέλματος, πράγμα που σημαίνει ότι θεωρητικά ο απόφοιτος ενός κρατικού-αναγνωρισμένου πανεπιστημίου μπορεί να κάνει τα πάντα. Επί της ουσίας, μπορεί να κάνει πάρα πολύ λιγότερα απ' όσα ο νόμος του δίνει το δικαίωμα να κάνει. Όχι 'τίποτα', δεν συμμμερίζομαι την άποψη ότι ένα πρώτο πτυχίο είναι τίποτα, αλλά οπωσδήποτε δεν ασκείς κλινικό-συμβουλευτικό-ψυχοθεραπευτικό έργο με αυτό. Χρειάζεται μετεκπαίδευση, εξειδίκευση, επιμόρφωση, πρακτική, εποπτεία κλπ και ο δρόμος είναι μακρύς. Κατά την άποψή μου αυτό είναι και μονόδρομος αν πρόκειται κάποιος να ασκήσει υπεύθυνα και αποτελεσματικά το επάγγελμα.

Στο εξωτερικό, μπορείς να κάνεις πολλά πράγματα με ένα πρώτο πτυχίο (αλλά έλεος βρε carrie...ΔΕΝ γίνεσαι βοηθός κοινωνικού λειτουργού με το πρώτο πτυχίο... απόφοιτος ψυχολογίας παραμένεις και στην ψυχολογία εργάζεσαι). Το κακό είναι ότι δεν υπάρχουν οι κατάλληλες δομές κι οργάνωση για να απασχοληθεί κανείς στη χώρα μας ως 'βοηθός ψυχολόγου' (assistant ή associate psychologist), οπότε χρειάζεται προσωπική προσπάθεια, ευσυνειδησία, τύχη, κονέ κλπ κλπ για να σταθεί κάποιος σωστά ως επαγγελματίας.

Τώρα για τα άλλα που αναφέρθηκαν, να διευκρινίσω ότι ο Ψυχολόγος (και το αποτέλεσμα περαιτέρω εκπαίδευσης, π.χ. κλινικός ψυχολόγος, συμβουλευτικός ψυχολόγος, παιδοψυχολόγος, ψυχολόγος-ψυχοθεραπευτής και πολλά άλλα) και ο Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας είναι δύο ξεχωριστά επαγγέλματα (επίσης, ο ΣΨΥ ΔΕΝ είναι ψυχοθεραπευτής). Στην Ελλάδα, και πάλι δυστυχώς, μπορεί μεν να γίνεσαι αδειούχος Ψυχολόγος μόνο με ένα πρώτο πτυχίο, αλλά για να δηλώσεις νόμιμα ΣΨΥ δεν χρειάζεσαι επί του παρόντος ΤΙΠΟΤΑ (ούτε ένα σεμινάριο). Τρισχειρότερα δηλαδή.

Οπότε, καλή τύχη παιδιά για το νέο σας ξεκίνημα, ελπίζω να πετύχετε στις κατατακτήριες που είναι ο πρώτος στόχος σας. Και καλό κουράγιο τόσο για τη συνέχεια της εκπαίδευσης αν το αποφασίσετε, όσο και για την ελληνική πραγματικότητα :)

Marina εξ ιδιας πειρας, στην αγγλια, με το bachelor ψυχολογιας, μονο σαν assistant social worker εβρισκες δουλεια πριν 2 χρονια, ή σε εθελοντικα πλαισια σαν βοηθος ψυχολογου. Στην συγκεκριμενη χωρα δεν υπηρχαν θεσεις εργασιας για ψυχολογους με σκετο πτυχιο, και προτιμουνε/ζητουνται πρακτικα επαγγελματα, οπως κοινωνικους λειτουργους, λογοθεραπευτες, νοσoκομοι και εργοθεραπευτες, απο καποιον με βασικο πτυχιο ψυχολογιας, ή αλλιως ζητανε chartered psychologists. Αυτα. Αν εχεις υποψιν σου κατι αλλο σε καποια αλλη χωρα δεκτον. Μπορει να εφταιγε η κριση, μπορει να επεσα παλι στις εξαιρεσεις, αυτη ειναι η εμπειρια μου.

@carrie @marina @ME&I @Lacrymosa

Παιδιά, είστε απίθανοι...

Αρκετά από αυτά που δημοσιέυσατε στο στο post μου δεν τα γνώριζα και οφείλω
να ομολογήσω οτι με έχουν κάνει να το ξανασκεφτώ το θέμα με μία μεγαλύτερη δόση σοβαρότητας...

και αυτό γιατί όπως όλα έτσι και αυτό θέλει αφοσίωση, για να το εξελίξεις και για να θεωρηθείς ικανός να το εξασκήσεις.

Το δύσκολο για εμένα είναι οτι εαν ξεκινήσω κάτι τέτοιο αλλάζει όλη μου η κοσμοθεωρία (κυρίως της λογικής και του συναισθήματος).
Και αυτο το part είναι το πιο δύσκολο.
Το πως θα προσαρμόσω το μυαλό μου, το attitude μου, από κάτι τόσο αυτοματοποιημένο, γρήγορο, απόλυτο και ψυχρό , όπως
η πληροφορική με έναν κλάδο τόσο ανθρώπινο...

Δεν ξέρω, πάντοτε πίστευα οτι οι επιστήμονες ψυχολόγοι κ.λ.π πρέπει να είναι πολύ ευαίσθητοι άνθρωποι και να έχουν την ενσυναίσθηση
σε πολύ μεγάλο βαθμό.

Οπότε δεν ξέρω εαν εγώ είμαι ικανή που πέρα από τις γνώσεις που θα πάρω και τα 2-3 πτυχία , θεωρούμαι έτοιμη σαν άνθρωπος
να θεραπεύσω έναν άλλο άνθρωπο και όχι απλά να ανοίξω ένα γραφείο, και ψυχρά να δέχομαι τους ασθενείς, χάπια, συνταγές παντού...κλπ

Αλήθεια..οι επιστήμονες της ψυχικής υγείας, τί άνθρωποι είναι/πρέπει να είναι;
Άριστοι εξειδικευμένοι πτυχιούχοι που δίνουν στη ψύχρα την θεραπεία που τους έμαθαν;
Ή άριστοι πτυχιούχοι πιο κοντά όμως στον ασθενή, με πιο ανθρώπινο attitude.

Quote:

---

Originally Posted by pong

@carrie @marina @ME&I @Lacrymosa

Παιδιά, είστε απίθανοι...

Αρκετά από αυτά που δημοσιέυσατε στο στο post μου δεν τα γνώριζα και οφείλω
να ομολογήσω οτι με έχουν κάνει να το ξανασκεφτώ το θέμα με μία μεγαλύτερη δόση σοβαρότητας...

και αυτό γιατί όπως όλα έτσι και αυτό θέλει αφοσίωση, για να το εξελίξεις και για να θεωρηθείς ικανός να το εξασκήσεις.

Το δύσκολο για εμένα είναι οτι εαν ξεκινήσω κάτι τέτοιο αλλάζει όλη μου η κοσμοθεωρία (κυρίως της λογικής και του συναισθήματος).
Και αυτο το part είναι το πιο δύσκολο.
Το πως θα προσαρμόσω το μυαλό μου, το attitude μου, από κάτι τόσο αυτοματοποιημένο, γρήγορο, απόλυτο και ψυχρό , όπως
η πληροφορική με έναν κλάδο τόσο ανθρώπινο...

Δεν ξέρω, πάντοτε πίστευα οτι οι επιστήμονες ψυχολόγοι κ.λ.π πρέπει να είναι πολύ ευαίσθητοι άνθρωποι και να έχουν την ενσυναίσθηση
σε πολύ μεγάλο βαθμό.

Οπότε δεν ξέρω εαν εγώ είμαι ικανή που πέρα από τις γνώσεις που θα πάρω και τα 2-3 πτυχία , θεωρούμαι έτοιμη σαν άνθρωπος
να θεραπεύσω έναν άλλο άνθρωπο και όχι απλά να ανοίξω ένα γραφείο, και ψυχρά να δέχομαι τους ασθενείς, χάπια, συνταγές παντού...κλπ

Αλήθεια..οι επιστήμονες της ψυχικής υγείας, τί άνθρωποι είναι/πρέπει να είναι;
Άριστοι εξειδικευμένοι πτυχιούχοι που δίνουν στη ψύχρα την θεραπεία που τους έμαθαν;
Ή άριστοι πτυχιούχοι πιο κοντά όμως στον ασθενή, με πιο ανθρώπινο attitude.

---

Καλησπέρα,

χαίρομαι που σε ακούω επιφυλακτική, με την έννοια ότι όντως, δεν είναι εύκολο πράγμα και ό,τι άλλο είπαν οι παραπάνω και με κάλυψαν.

Οι σχολές ψυχολογίας έχουν μεγάλη διαρροή τα 2 πρώτα χρόνια. Αυτό, επειδή πολλοί άλλα περιμένουν κι άλλα βρίσκουν. Δεν είναι ανάγκη να αποφασίσεις από την αρχή αν είσαι κατάλληλη για θεραπεία, ώστε να κάνεις σχέδια για τουλάχιστον 8 χρόνια από τώρα. Μπορεί στην πορεία να αγαπήσεις και πάλι το πιο manualized μέρος της επιστήμης και να ασχοληθείς με έρευνα ή με ψυχομετρία, με διάγνωση, με με με...πού να ξέρεις από τώρα.

Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν "πρέπει" στο πώς πρέπει να είναι. Υπάρχουν στοιχεία που έχει ένας ΚΑΛΟΣ στη δουλειά του σίγουρα.
Ωστόσο, αυτό που βλέπω στο χώρο, άλλοι που δεν είχαν τα στοιχεία εκπαιδεύτηκαν σε αυτά και είναι μια χαρά, άλλοι τα είχαν έτοιμα καλλιεργημένα, κι άλλοι δε μπόρεσαν ποτέ. Άλλοι τα εξέλιξαν ακόμα παραπέρα. Εξαρτάται απ τον καθένα πώς θα αξιοποιήσει τη γνώση.
Ουσία είναι, αν σε τραβάει τόσο ώστε να παιδευτείς για να μπεις κι αν έχεις όρεξη να μάθεις, κάντο και μη σκέφτεσαι το μετά.

Kαταρχας οι ψυχολογοι/ψυχοθεραπευτες/σψυ, δεν εχουν σχεση με χαπια και συνταγες, για αυτα ειναι οι ψυχιατροι και ψυχιατρος γινεσαι μονο τελειωνοντας την ιατρικη. βεβαια, πολλοι ψυχιατροι εχουν και σπουδες ψυχοθεραπειας, και ειναι ψυχιατροι-ψυχοθεραπευτες. Επισης, υπαρχουν πολλες διαφορετικες σχολες ψυχοθεραπειας, ψυχαναλυση, γνωσιακη, gestalt κτλ.

Κατα δευτερον, και μονο το γεγονος οτι θες να το κανεις αυτο, και σε μια ωριμη ηλικια κιολας που ξερεις τι σου γινεται, δεν εισαι ενα δεκαοχταχρονο που δεν ξερει τι θελει ακριβως και συμπληρωνει το μηχανογραφικο, δειχνει οτι εχεις μια ταση να βοηθας τους συνανθρωπους, ή εστω οτι θες να μαθεις περισσοτερα για την ανθρωπινη φυση, τον εαυτο σου, κτλ.

Οι ψυχοθεραπευτες, (γιατι η λεξη ψυχολογος σκετη δε λεει κατι, μπορει να ησουν π.χ. γνωστικη ψυχολογος και να εκανες πειραματα σε εργαστηρια), ναι, πρεπει να εχουν ενσυναισθηση, αυτο ειναι βασικο σε ολες τις σχολες ψυχοθεραπειας, αλλα το πιο βασικο και το πρωτο, ειναι να ειναι καλοι ακροατες. Συνηθως, ψυχολογοι/ψυχοθεραπευτες γινονται ατομα που απο την οικογενεια τους ηδη ειχαν αυτο το ρολο, του θεραπευτη, του παρηγορητη, του υποστηρικτη, του φροντιστη. Επισης, πληθωρα των ανθρωπων που σπουδαζουν ψυχολογια το κανουν για να "λυσουν" ετσι δικα τους προβληματα. Που ομως δε λυνονται κατα αυτον τον τροπο! Ring a bell?

Aμα θελεις κατι θα το κανεις, και επισης θα ψαξεις να βρεις τι ακριβως ψυχολογος θες να γινεις. Μπορει ψυχοθεραπευτης, μπορει γνωστικος, μπορει αθλητικος, μπορει δικαστικος, μπορει σχολικος, μπορει οργανωτικος (για τις επιχειρησεις) κτλ κτλ. Ψαξε στο ιντερνετ και διαβασε. Το θεμα ειναι οτι τα δεδομενα του τι ισχυει στην Ελλαδα, τι στο εξωτερικο, και τι ισχυε περυσι και τι φετος αλλαζουν. Για παραδειγμα στο Ηνωμενο Βασιλειο απο οπου εχω πειρα, η συμβουλευτικη και ψυχοθεραπεια εχουν σχεδον καταληξει να ειναι το ιδιο και το αυτο. Δηλαδη τι συμβουλος ψυχικης υγειας, τι ψυχοθεραπεια, και μπορουν να παρουν αυτη την κατευθυνση ατομα που δεν εχουν σπουδασει ποτε τους ψυχολογια! Εδω στην Ελλαδα δεν ισχυει αυτο, στην Αμερικη ειναι λιγο διαφορετικα, και τρεχα γυρευε. Στο λεω για να μην μπερδευτεις διαβαζοντας π.χ. ενα αγγλικο αρθρο και νομιζεις οτι αυτο αφορα και στην Ελλαδα και το αντιθετο..

Quote:

---

Originally Posted by carrie

Marina εξ ιδιας πειρας, στην αγγλια, με το bachelor ψυχολογιας, μονο σαν assistant social worker εβρισκες δουλεια πριν 2 χρονια, ή σε εθελοντικα πλαισια σαν βοηθος ψυχολογου. Στην συγκεκριμενη χωρα δεν υπηρχαν θεσεις εργασιας για ψυχολογους με σκετο πτυχιο, και προτιμουνε/ζητουνται πρακτικα επαγγελματα, οπως κοινωνικους λειτουργους, λογοθεραπευτες, νοσoκομοι και εργοθεραπευτες, απο καποιον με βασικο πτυχιο ψυχολογιας, ή αλλιως ζητανε chartered psychologists. Αυτα. Αν εχεις υποψιν σου κατι αλλο σε καποια αλλη χωρα δεκτον. Μπορει να εφταιγε η κριση, μπορει να επεσα παλι στις εξαιρεσεις, αυτη ειναι η εμπειρια μου.

---

carrie μου, με την αγγλία και τις παρακείμενες περιοχές έχω μια σχέση... στοργής 20ετίας και καταλαβαίνω ότι δεν είναι τόσο εύκολα τα πράγματα πλέον αφενός λόγω της γενικής 'κρίσης', αλλά και λόγω της συνεχούς ανάπτυξης του επαγγέλματος. Με συνέπεια να απαιτούνται όλο και περισσότερα τυπικά προσόντα και να αυξάνεται ο ανταγωνισμός. Αν αυτό εννοείς, μαζί σου. Αλλά αυτό το σκηνικό δεν καθιστά τον πτυχιούχο ένα τίποτα από άποψη γνώσεων και επάρκειας σε συγκεκριμένους τομείς. Η εξειδίκευση, εμβάθυνση και διεύρυνση γνώσεων κι εμπειριών είναι σαφώς πλεονέκτημα και απαραίτητη προϋπόθεση.

Και βεβαίως και στην Αγγλία και στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή, υπάρχουν περισσότερες θέσεις για ειδικούς παιδαγωγούς, εργοθεραπευτές, λογοθεραπευτές, ειδικούς θεραπευτές απ' ότι για απόφοιτους ψυχολογίας.

Η δυνατότητα πάντως να εργαστεί κανείς ως βοηθός ψυχολόγου με ένα μπάτσελορ ως τυπικό προσόν (και να πληρώνεται εννοείται) υπήρχε και υπάρχει. Στο τότε, οι δύο πρώτες μου δουλειές στην Αγγλία, ήταν αμέσως μετά το πρώτο πτυχίο. Προ 3ετίας που λες κι εσύ, σε φορέα της κεντρικής Αγγλίας που είχα άμεση επαφή, είχαν μόλις προσληφθεί 2 νέοι assistants με B.Sc. (με επικεφαλής έναν chartered, που λες κι εσύ). Μόλις πέρσι η κόρη μιας συναδέλφου έπιασε ανάλογη δουλειά περίπου ένα εξάμηνο μετά την αποφοίτηση, με μισθό περίπου 18000 ετησίως.

Πάντως είναι γεγονός ότι μόνο μια μειοψηφία όσων κάνουν ένα πρώτο πτυχίο στην ψυχολογία, τελικά θα προχωρήσει ακαδημαϊκά και επαγγελματικά στην ψυχολογία. Αυτό βέβαια εξαρτάται από πολλούς παράγοντες πλην της τωρινής κρίσης και ήταν πάντα έτσι. Από τους παλιούς μου συμφοιτητες, ελάχιστοι έχουν προχωρήσει.

Φυσικά, η εθελοντική εργασία, τα σεμινάρια για skills, η σχετική εμπειρία σε διάφορα πλαίσια είναι εκ των ουκ άνευ (και παράλληλα και μετά το πτυχίο). Και γενικά χρειάζεται να σου ταιριάζει, να το αγαπάς, να το κυνηγήσεις, να μαθαίνεις συνέχεια για να σταθείς επαγγελματικά.

Quote:

---

Originally Posted by Paprika

Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν "πρέπει" στο πώς πρέπει να είναι. Υπάρχουν στοιχεία που έχει ένας ΚΑΛΟΣ στη δουλειά του σίγουρα.
Ωστόσο, αυτό που βλέπω στο χώρο, άλλοι που δεν είχαν τα στοιχεία εκπαιδεύτηκαν σε αυτά και είναι μια χαρά, άλλοι τα είχαν έτοιμα καλλιεργημένα, κι άλλοι δε μπόρεσαν ποτέ. Άλλοι τα εξέλιξαν ακόμα παραπέρα. Εξαρτάται απ τον καθένα πώς θα αξιοποιήσει τη γνώση.
Ουσία είναι, αν σε τραβάει τόσο ώστε να παιδευτείς για να μπεις κι αν έχεις όρεξη να μάθεις, κάντο και μη σκέφτεσαι το μετά.

---

Ναι, σε αυτό συμφωνώ πάρα μα πάρα πολύ.

Να πω και κάτι για την ψυχοθεραπεία. Πράγματι τα συστήματα στις διάφορες χώρες σχετικά με το πώς καταλήγει κανείς να είναι ψυχοθεραπευτής, διαφέρουν. Η ολοκληρωμένη εκπαίδευση πάντως, οπουδήποτε είναι απαιτητική και μακροχρόνια.

Για να μπορεί να σταθεί κανείς ως ψυχοθεραπευτής, χρειάζεται απαραίτητα ένα πρώτο πτυχίο ψυχολογίας (ή ψυχιατρικής ή άλλου πολύ συναφούς κλάδου) και εκτενή μετεκπαίδευση μετέπειτα. Όπως δεν μπορεί ένας απόφοιτος 4ετούς πτυχίου ψυχολογίας να βγει έξω και να κάνει ψυχοθεραπεία με το καλημέρα σας, άλλο τόσο (και πολύ περισσότερο) δεν μπορεί και ένας απόφοιτος ιδιωτικής σχολής συμβουλευτικής-ψυχοθεραπείας. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που λόγω της δυσκολίας να ξεκινήσουν με ένα πρώτο πτυχίο ψυχολογίας, πάνε και γράφονται στα ιδιωτικά 4ετή+ προγράμματα για να γίνουν σύμβουλοι. Π.χ. υπάρχουν αρκετοί επιχειρηματίες που θα πείσουν έναν απόφοιτο πληροφορικής ότι μπορεί με 4 χρόνια να βγει έξω και να ανοίξει γραφείο κάνοντας συμβουλευτική και ψυχοθεραπεία αδιακρίτως. Όπως είπαμε, δυστυχώς δεν υπάρχει και κανένα νομικό πλαίσιο για αυτό.

Οπότε, έχουμε το φαινόμενο να δηλώνουν και σε αρκετές περιπτώσεις να εργάζονται ως ψυχοθεραπευτές (λόγω δημοσίων σχέσεων, θράσους, αλαζονείας, άγνοιας ή οτιδήποτε άλλο) άτομα που είναι τραγικά ημιμαθή και μάλιστα πολλές φορές χωρίς να το συνειδητοποιούν κιόλας.