Originally Posted by
KENO
by popular demand κι αφου με μαλωσαν δυο χρηστριες-μανουλες του φορουμ, ειπα να ανοιξω ενα ΣΟΒΑΡΟ τοπικ γιατι πιστευω ολοι οσοι εχουμε προβληματα -ψυχολογικα και μη- αντιμετωπιζουμε καποιο θεμα με το περιθωριο (εξαιρουνται οι φιγουρατζιδες που το παιζουν ψυχολογοι και ειπαμε ζουν την ονειρικη τελεια ζωη τους στη Νεα Υορκη). μονο που δε ξερω τι ακριβως πρεπει να γραψω εδω και τι θελετε να διαβασετε, γιαυτο ρωτηστε οτι γουσταρετε (για σενα carrie που θες να μαθεις τα προσωπικα μου) ή γραψτε το στορυ σας. τονιζω οτι το τοπικ αυτο ΔΕΝ το κανω μονο για τον εαυτο μου, αλλα γενικοτερα για ολους οσους νιωθουν οτι ανηκουν εκει και θελουν συμβουλες/βοηθεια πως να ξεφυγουν (σιγουρα εχει ξαναγινει και στο παρελθον παρομοιο)...
για μενα το θεμα περιθωριο λοιπον ειναι συνωνυμο της μοναξιας, ξεκινησε σαν επιλογη κι εγινε συνηθεια την οποια δυσκολευομαι να ξεφορτωθω. και γραφω επιλογη, γιατι μικροτερος οπως εχω ξαναπει ημουν Διαολος, το ακριβως αντιθετο απ'αυτο που ειμαι τα τελευταια χρονια. ειχα πολλους γνωστους, κατεβαινα στο περιπτερο να παρω τσιγαρα και δε μπορουσα να διανοηθω οτι δε θα δω καποιον να χαιρετησω. ολοι αυτοι οι γνωστοι εγιναν φυσικα μεσω του σχολειου της γειτονιας (απ'οπου ολα τα παιδακια περασαμε) κι απ'τη πλατεια ή το γηπεδο που αραζα τα απογευματα. τοτε αθλουμουν, ειχα πολυ ενεργεια, και ενα σωρο ενδιαφεροντα, ακομα και τα πολυ μοναχικα τυπου playstation παλι γινονταν με παρεα και ποτε μονος. στη πορεια ομως και εχωντας οπως ειναι φυσικο και διαφορα μπλεξιματα γιατι ειμαι ενα κωλοπαιδι του κερατα, κι αφου δεχτηκα και βια απο τσακωμους την οποια επεστρεψα σε μεγαλο βαθμο (και συνηθισα κι εμαθα σ'αυτη, γιαυτο ισως μου βγαινει η οποια κακια), κι αφου μεγαλωνοντας αλλαξα σχολειο... αρχισα να απομακρυνομαι και να κλεινομαι. οι παλιοι συμμαθητες χαθηκαν, προχωρησαν με τις ζωες τους, εκαναν νεους γνωστους, βρηκαν και δουλειες, παντρευτηκαν και λοιπα. οποιος τους ρωτησει για μενα θα πουν οτι εξαφανιστηκα/μετακομισα ή ξεφυγα τοσο που τρελαθηκα!
πραγματι αλλαξα απο τοτε, και πλεον δε βρισκω τους φιλους χρησιμους. δλδ ειναι οκ για να λες δυο μαλακιες και να κυκλοφορεις μαζι τους, πας εναν σινεμα, για φαγητο... και στο μπουρδελο ακομα, αλλα μεχρι εκει. οι φιλοι δε προκειται να σε καταλαβουν και να σου σταθουν οπως η κοπελα σου. ουτε θα προχωρησουν μαζι σου παρακατω ακολουθωντας σε παντου! γιαυτο και δε ψαχνω τοσο για φιλους, εκτος αν εχουμε πολλα κοινα ενδιαφεροντα και μου ειναι οντως χρησιμοι καπου αλλου. δυστυχως αυτος ειναι κι ο λογος που δυσκολευομαι να ξεφυγω απ'το περιθωριο. ειναι και το οτι δε με εκφραζει το περιβαλλον, και σαν αντιδραση ας πουμε με οσα συμβαινουν εδω, δε θελω να ζησω την ελληνικη σκατοζωη με το αγχος της καθημερινοτητας, την πιεση απ'το αφεντικο, το να χρωστας παντου κλπ. ετσι παραμενω μονος κι ανεργος. και επειδη οι γνωριμιες με τις κοπελες γινονται πλεον μεσω γνωστων (αφου οταν σε βλεπουν σε μια παρεα θεωρουν οτι εισαι οκ - αν σε δουν μονο καταλαβαινουν πως κατι εχεις), εγω που δεν εχω κανεναν δεν ξεκιναω κατι ευκολα. κι ενω απ'τη μια ειμαι περηφανος που ξεχωριζω και ειμαι στο περιθωριο, απ'την αλλη συνηθισα τοσο μονος που μου βγαινει σε απαθεια (εκτος αν βρισκω οτι υπαρχει λογος να κανω κατι ή τσακωνομαι, οποτε τοτε μπαινουν τα κερατα μπροστα), και δε γουσταρω κανενα ατομο διπλα μου που δε μπορω να εμπιστευτω. ειμαι των λιγων και καλων, κι οταν βλεπω οτι ακομα κι αυτοι δε μπορουν να ειναι οπως θελω, τοτε προτιμω τη μοναξια και το περιθωριο. better to be alone than in bad company.
