Κρίσεις πανικού

Ξεκινησα αυτο το θέμα για να γραψουν οσοι πασχουν απο κρισεις πανικου τους τροπους με τους οποιους τις αντιμετωπίζουν.Σκοπος αυτης της κινησης ειναι να ανταλλαξουμε τροπους αντιμετωπισης του προβληματος ωστε οσοι ψάχνουν να βρουν διαφορετικες λύσεις να τις βρουν εδώ.
Εγώ πιστευω πως δεν ειχα σοβαρο προβλημα με τις κρισεις πανικου.Βρήκα οτι αυτο που εφταιγε ηταν καποιες αντιληψεις που είχα .Οταν τις απομακρυνα σταματησα να το σκεφτομαι οτι εχω προβλημα και ετσι δεν αντιμετωπισα με το καιρο προβλημα ποτε ξανα.Επισης ως δια μαγειας οταν επαψα να φοβαμε επαψα να εχω πονοκεφαλο...

Τωρα εσυ δεν εχεις καθολου κρισεις πανικου? Τι αλλα σωμστικα προβληματα εχεις εκτος απο τον πονοκεφαλο που ειπες οτι σου περασε?

Νιώθω απλα οτι γινομαι καλυτερα απλα τωρα νιωθω συχνα βαρυ το κεφαλι μου.

Quote:

---

Originally posted by LightBlue
Βρήκα οτι αυτο που εφταιγε ηταν καποιες αντιληψεις που είχα .Οταν τις απομακρυνα σταματησα να το σκεφτομαι οτι εχω προβλημα και ετσι δεν αντιμετωπισα με το καιρο προβλημα ποτε ξανα.Επισης ως δια μαγειας οταν επαψα να φοβαμε επαψα να εχω πονοκεφαλο...

---

LightBlue,και \'γω το <<βρήκα>> αυτό :D
Συνειδητοποίησα οτι όλα προέρχονται απ\'τον φόβο μήπως πάθω κάτι ή μήπως πεθάνω...Έτσι λοιπόν άλλαξα τον τρόπο σκέψης μου και αντιμετώπισα τους φόβους μου κατάματα και τώρα είμαι μια χαρά!!Κάνω πράγματα που παλαιότερα απέφευγα(μάλιστα τα επιδιώκω κιόλας) και στη σκέψη και μόνο πάθαινα κρίση.

Φιλικά,
Χρύσα

χρυσα μου πως το ξεπερασες στη πραξη?

Βασικά,λόγω των κρίσεων πανικού που είχα,φοβόμουν να μπω σε αεροπλάνο και πλοίο.Αυτή η κατάσταση όμως δεν μπορούσε να συνεχιστεί άλλο γιατί έπρεπε να πάω κάπου όπου μόνο με αεροπλάνο και πλοίο πηγαίνεις γρήγορα.Είπα λοιπόν στον εαυτό μου:\'\'ή παίρνεις το πλοίο ή κάθεσαι σπίτι σου\'\'.Έτσι λοιπόν έκανα το ωραιότερο ταξίδι της ζωής μου!!Ούτε φοβήθηκα ούτε κρίση έπαθα!!Και με το αεροπλάνο το ίδιο:αποφάσισα να δοκιμάσω γιατί ήταν η πρώτη φορά που θα ταξίδευα μ\'αεροπλάνο μετά τις κρίσεις και ήμουν πολύ περίεργη να δω τι θα συνέβαινε,αν θα πάθαινα κάτι...Ήμουν αγχωμένη και το σκεφτόμουν συνεχώς και αυτό μου προκάλεσε κάποιες ψευτοκρίσεις αλλά όταν ήρθε η ώρα ήμουν έτοιμη!Επίσης,όταν είχα μια κρίση με τα διάφορα ψυχοσωματικά,απλώς την αγνοούσα.Δεν πανικοβαλλόμουν και δεν <<έτρεχα>> στα νοσοκομεία όπως συνήθιζα να κάνω.Ήμουν ήρεμη και περίμενα να περάσει από μόνη της όπως και όλες τις υπόλοιπες φορές.Έλεγα:\'\'όπως δεν έπαθα τίποτα εχθές,έτσι δεν θα πάθω και σήμερα.Είναι μια από τα ίδια.Γιατί αγχώνομαι!\'\'.Τίς βίωνα σαν να ήταν κάτι φυσιολογικό.Και αγνοώντας τες,σιγά-σιγά άρχιζαν να εξασθενούν ώσπου εξαφανίστηκαν τελείως!!
Γι\'αυτό,μην προεξοφλείς οτι κάτι θα σου συμβεί,αν κάνεις κάτι που φοβάσαι,αν δεν το κάνεις πρώτα.Πιστεύω οτι όσο περισσότερο εκτίθεσαι στο αντικείμενο του φόβου σου,τόσο λιγότερο θα φοβάσαι αν το κάνεις πολλές φορές και στο τέλος θα ξεπεράσεις την όποια φοβία σου!

Οταν αντιμετωπιζεις το φοβο πιστευω οτι ξαναεπιστρεφει στην αρχη ως αντιδραση αλλα με το καιρο αποδυναμωνεται ολο και περισσοτερο..και νομιζω πως πρεπει να δινουμε και λιγο χρονο στον ευατο μας υστερα απο καθε προσπαθεια για να ξαναβρει δυναμεις.

Τα διαβασα με ενα μεγαλο χαμογελο στα χειλη μου. ΜΠΡΑΒΟ ΣΑΣ!!
Τα συμπτωματα μου: ΖΑΛΑΔΑ - ΤΡΕΜΟΥΛΟ - ΑΔΥΝΑΜΙΑ - ΔΥΣΠΝΟΙΑ - ΤΑΧΥΠΑΛΜΙΕΣ - ΠΟΝΟΚΕΦΑΛΟΙ - ΦΟΒΙΕΣ (ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΗΛΙΘΙΕΣ ΦΟΒΙΕΣ) - ΤΑΣΗ ΓΙΑ ΛΙΠΟΘΥΜΙΑ - ΣΥΝΕΧΕΣ ΑΓΧΟΣ - ΑΝΟΡΕΞΙΑ (ΒΑΣΙΚΑ ΕΤΡΩΓΑ, ΑΠΛΑ ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΤΗΝ ΟΡΕΞΗ)
πως το ξεπερασα: Θετικη σκεψη, κατανοηση του προβληματος (οτι δεν εχω προβλημα), θεληση του να το ξεπερασω, ψυχολογος (αν και εδω δεν ειμαι σιγουρος.. παντως με βοηθησε και σε αλλα πραγματα εκτος των κρισεων)
ΘΥΜΩΣΤΕ λιγακι με τον εαυτο σας!!!

ΘΕΛΗΣΗ, ΔΥΝΑΜΗ, ΕΠΙΜΟΝΗ, ΥΠΟΜΟΝΗ

Εγώ πάντως έχω μήνες να πάθω πανικό είμαι πολύ καλύτερα σχεδόν όπως και πριν το πάθω. Αυτό που με βοήθησε ήταν η θετική σκέψη, η λογική μου που πάντα επικρατούσε ακόμα και στις πιο δύσκολες ώρες του πανικού και φυσικά η αδιάκοπη μελέτη για την διαταραχή αυτή με βοήθησε τα μέγιστα. Όσα πιο πολλά ξέρουμε και καταννοούμε τόσο το καλύτερο για εμάς. Αυτό μαζί με την θετική σκέψη και την αποφυγή των αρνητικών.

φιλε μια χαρα πως μπορεις να τα ξεπερασεις ολα αυτα που ενιωθες και νιωθω κι εγω οταν ειναι χρονια...?ειμαι ετσι απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου...

zoe_23,
καταρχας να σου κανω 2-3 ερωτησουλες (τωρα αμα ειναι και παραπανω δεν πειραζει ετσι?)
1. Εισαι 23 χρονων αν καταλαβα καλα?
2. Εισαι παντρεμενη η εχεις καποια σχεση? (εμμ παντρμενος ειμαι οποτε μην με παρεξηγεις ;) )
3. Ποσο σοβαρα ειναι τα συμπτωματα που εχεις τωρα?
4. Εχεις παιδια?
5. Η δουλεια σου εχει αγχος?
6. Υπαρχει κατι αλλο γενικα στην ζωη σου το οποιο σου προκαλει αγχος (ακομα και αν δεν το καταλαβαινεις)?
7. Εχεις καταφερει να εχεις καποιο ελεγχο πανω στα ψυχοσωματικα σου προβληματα ειτε με την βοηθεια ψυχολογου η φαρμακευτικης αγωγης?

ειμαι 23!εχω σχεση εδω και 3 χρονια με ενα υπεροχο αντρα που με κανει ευτυχισμενη!συντομα αρραβωνιαζομαι...ειμαι κατω απο αγχος μονιμο απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου...με το σχολειο....με τις σπουδες με ολα.τα συμπτωματα ειναι αρκετα...αισθημα ασταθειας,εσωτερικη τρεμουλα,και ατονια...δουλευω σε μια εταιρεια του μελλοντα αρραβωνιαστικου μου.και δεν νιωθω καλα για να μπορουσα να δουλευω κι αλλου(εχω τελειωσει κοινωνιολογια)...εχω κουραστει...και ενω τα εχω ολα δεν μπορω να τα χαρω.χαπια εχα παρει προπερσι για κανα χρονο και μειωθηκαν οι πονοκεφαλοι καπως..αλλα τα υπολοιπα παρεμειναν.

zoe_23 καταρχας επετρεψε μου να σου ευχηθω συγχαρητηρια για τον αρραβωνα σου (ε οταν με το καλο γινει :) ). Τωρα δεν μπορω να καταλαβω κατι. Μου λες οτι εισαι ετσι απο τοτε που θυμασαι τον εαυτο σου.... θυμασαι πως ειναι να ΜΗΝ εχεις τα συμπτωματα? Μηπως με τον καιρο ο οργανισμος σου τα εχει λαβει ως δεδομενα και πια εχουν ενταχθει ως μερος του (κατι σαν την αναπνοη δηλαδη). Επισης ΜΗΠΩΣ νομιζεις οτι εισαι καλα γιατι εχεις \"βολευετει\" σε μια κατασταση η οποια σου φερνει μια σιγουρια και οι προσπαθειες σου να γινεις καλυτερα σταματουν εκει? Π.χ. δουλευεις στην εταιρια του μελλοντα αρραβωνιστικου σου γιατι δεν νιωθεις καλα ωστε να δουλεψεις αλλου... αλλα αν προσπαθουσες να φυγεις απο εκεινο το \"σιγουρο\" περιβαλλον σιγουρα θα ηταν σοκ για σενα... αλλα μηπως αυτο βοηθουσε σιγα σιγα? Μηπως εχεις μπει στο τριπακι που εχουμε μπει και ολοι οι υπολοιποι του στυλ \"μεχρι εδω νιωθω οκ.. αν παω παραπερα θα ειμαι χαλια ας μεινω εδω!!\". Το περασα και εγω και το ΞΕΠερασα κανοντας πραγματα που θα με εκαναν να νιωσω ανασφαλεια οποτε και κρισεις. Αλλα σιγα σιγα ειδα οτι νικαω. Να σου πω το πιο τρανταχτο παραδειγμα. Ειχα σταματησει να κανω ερωτα απο τον φοβο μην σταματησει η καρδια μου. Μολις κουραζομουν αρχιζαν οι σκεψεις και στην συνεχεια τα ψυχοσωματικα. Αλλα οχι ρε και να μου στερησει την υπερτατη ευχαριστηση αυτο το πραγμα... το ΞΕΠΕΡΑΣΑ. Ολα μεσα στο μυαλο μας ειναι και στο κατω κατω αν πεθαινα ενω εκανα ερωτα .. εεε θα πηγαινα ευτυχισμενος!!! :cool::cool:
Ξερω ειπα πολλα μηπως... αλλα τελικα ΜΗΠΩΣ με τις ερωτησεις βρουμε τις απαντησεις!!

Παιδιά, καλημέρα :)
Διάβαζα χθές το βράδυ τα posts σας για τον πανικό. Υποφέρω και εγώ- πολύ λιγότερο πιά αλλά τελείως δεν έχει περάσει. Αυτό που λέει ο χρήστης \"mia_xara\" για το βόλεμα είναι απολύτως σωστό- τουλάχιστον στη δικιά μου περίπτωση. Τα ΄ψυχοσωματικά μου προβλήματα ξεκίνησαν σε μικρή ηλικία- περί τα 16- όταν αναγκάστηκα να αλλάξω σχολείο και το καινούργιο περιβάλλον με φόβισε. Γενικά ήμουνα πολύ κλειστό παιδί με πολλή αγωνία για το \"τι θα πούν οι άλλοι\". ʼρχισαν να με πιάνουνε τρεμούλες σε όλο το σώμα, πράγμα που με εξέθετε άσχημα σε κοροιδίες από τους νέους μου συμ/τές. Τέλος , σπούδασα αισθητικός, μετά κόπων και βασάνων-λόγω της τρεμούλας (φαντάζεστε να προσπαθείς να κάνεισ σε μια κυρία ριζική αποτρίχωση και να τρέμεις ολόκληρη???) Κάποια στιγμή και με βοήθεια ψυχολόγου το φαινόμενο περιορίστηκε πολύ- και άρχισε να εμφανίζετε ο πανικός. Πρώτη κρίση σε ταξίδι στην ελβετία με το φίλο μου και παρέα. Μετά χειροτέρεψε το πράγμα- έτρεχα στα νοσοκομεία κλπ έφτασα 37 κιλά διότι δεν μπορούσα να φάω από το φόβο ότι θα πνιγώ. Φοβόμουνα το θάνατο. Και μετά ένιωθα πανάθλια από το ρεζιλίκι. Εν τω μεταξύ παντρεύτηκα και έκανα 3 παιδιά- και ηρέμησα. Οι εγκυμοσύνες με βοήθησαν πολύ-λόγω κατευναστικών ορμονών νομίζω. Ο άντρας που διάλεξα είναι όχι ο μεγάλος μου έρωτας αλλά άνθρωπος σταθερός-και επειδή δεν ήμουν ιδιαίτερα ερωτευμένη με ηρεμούσε η παρεα μαζί του. Εξακολουθώ και δου΄λεύω- με κάποια δυσκολία βέβαια γιατί επανέρχονται παροδικά οι τρεμούλες- οπότε κοιτάω να αναλαμβάνω τις πιο εύκολες περιπτώσεις. Βολεύτηκα. έχω δουλειά, λεφτά, παιδιά που υπεραγαπώ και ο πανικός με επισκεπτεται σπανίως- οπότε παίρνω κανένα χαπάκι για βοήθεια και ιτ\'σ οκ!! Μέχρι και στο L.A. ταξίδεψα- εγώ που δεν έμπαινα σε αεροπλάνο ούτε για πλάκα!!! Το βόλεμα δεν είναι απαραιτήτως κακό και δεν έχω καμμιά όρεξη να εξερευνήσω τα όρια μου. Μου φτάνει που ζω σε ηρεμία. Είμαι τώρα 41 χρονών.

μια χαρα καλησπερα εχεις δικιο...οτι εχω κλειστει καπως στο βολεμα...προσπαθω αλλα μονη νιωθω ανασφαλεια...αυτο το εσωτερικο τρεμουλο εσυ το ειχες?nomorepanic καλωσηρθες στο φορουμ!τη τρεμουλα ποσα χρονια την ειχες?εγω σκεφτομαι απο τωρα τις εγκυμοσυνες του μελλοντος και φοβαμαι...πως ησουν τοτε ..??περιμενω απαντηση.φιλια

zoe καλησπέρα :) και ελπίζω να βρείς τις απαντήσεις που θα σε βοηθήσουν να ξεπεράσεις το πρόβλημα.
Όπως προανέφεραν και αλλοι, το καλύτερο που μπορείς να κάνεις για τον πανικό είναι να τον αγνοήσεις. Φτύσ\' τον!! Μη του δίνεις σημασία. Μη τον αφήνεις να σε σταματάει από τη ζωή σου. Εγώ νίκησα τις τρεμούλες (που με βασάνισαν μια πενταετία και βάλε).Εμφανίζονται καμμιά φορά- αλλά μόνο τη ώρα της δουλειάς και ειδικα τη στιγμή που δυσκολεύομαι και δε νιώθω σίγουρη γι αυτό που κάνω. Ακόμα το πολεμάω. Ευτυχώς διαθέτω υπάλληλο στο ινστιτούτο που αναλαμβάνει τις πιο δύσκολες περιπτ[ωσεις . Εγώ ασχολούμαι πιο πολύ με την προώθηση της επιχείρησης -που μου ταιριάζει καλύτερα.
Για τον πανικό τώρα.... δεν μπορείς να φανταστείς πόσες φορές έχω βγεί στο δρόμο τρέχοντας, μη μπορώντας να ανασάνω- ακόμα και σχεδόν γυμνή. Το πάλεψα όμως. Η λύση δεν είναι εύκολη - βασικό είναι να μην αφήνεις τον πανικό να κουμαντάρει τη ζωή σου π.χ. να σε αποκλείει από πράγματα που σου αρέσουν (σινεμά, φίλους, ταξίδια κλπ). Εμένα με βοήθησε πολύ η ύπαρξη στόχων στη ζωή μου - στόχων που ήθελα πολύ να τους κατακτήσω. Όταν άνοιξα το ινστιτούτο και δούλευα full time (με σκοτωμένες τιμ.ες προς άγραν πελατισσών) δεν είχα ούτε μία τρεμούλα, ούτε έναν πανικό!! Όταν γέννησα τα παιδιά μου (άλλος στόχος αγαπημένοσ) δε μ ένοιαζε πιά γιά μένα-μη πεθάνω μη πάθω κάτι- πιό πολύ νιαζόμουνα γι αυτά. Έτσι ο πανικός που εμφανίστηκε μια δυό φορές, δε βρήκε πρόσφορο έδαφος και εξαφανίστηκε.
Επίσης πιστεύω πως είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας. ʼλλοι αντέχουν περισσότερο στην πίεση,στο άγχος άλλοι λιγότερο (σαν εμένα). Προσπαθώ να μη εκθέτω τον εαυτό μου σε περιττό άγχος - αλλά δεν κάνω και εκπτώσεις στην ποιότητα ζωής μου. Ελπίζω να καταλαβαίνεις τι εννοώ. Κι αν καμμιά φορά ο πανικός μου ξυπνάει (γιατ\'ι πιστε\'υω πως δεν ξεπερνιέται απλώς κοιμάται) του βγάζω τη γλώσσα και τον κοροιδεύω. Μαζί με τον άντρα μου, βλέπουμε τα συμπτώματα και γελάμε. Κι ό πανικός ε-ξα-φα-νί-ζε-ται!!
Ολόψυχα σού εύχομαι να τα καταφέρεις. Είμαι σίγουρη πως θα τα καταφέρεις γιατί το θέλεις πολύ:)

Επίσης ζοε, με ρώτησες πως ήμουνα όταν είχα το χοντρό πρόβλημα με τις τρεμούλες. Ήμουνα ΧΑΛΙΑ. Τα χέρια μου έτρεμαν σε σημείο που τα έκρυβα να μη τα βλέπουν οι άλλοι.Παγωμάρα σε ολόκληρο το σώμα -ακόμα και μεσα στο κατακαλόκαιρο να φοράω μάλλινα και να μην υποχωρεί.Και μια διάθεση να φύγω μακριά. Έλλειψη αυτοπεποίθησης πιστεύω. Όλοι περίμεναν πολλά από μένα- πολύ όμορφη πολύ έξυπνη και ταλαντούχα- έτσι έλεγαν. Δε μπορούσα να ανταποκριθώ.
Και αγοραφοβία ανέπτυξα και κλειστοφοβία και κοινωνική φοβία και απ όλα τα καλά εκείνη την εποχή. Σκέψου ότι όταν έπεφτα το βράδυ για ύπνο ήμουνα ευτυχισμένη- επιτέλους τελείωσε το μαρτύριο!. Μετά με τον πανικό χάλασε και ο ύπνος μου. Ακόμα και στη μέση του ύπνου μ έπιανε.Πήρα λεξοτανίλ xanax και διάφορα άλλα.Επίσης έπινα. Με βοηθούσε να διώξω το άγχος και τον πανικό.Το έκοψα γρήγορα όμως πριν αποκτήσω εξάρτηση γιατί καταλαβα το αδιέξοδο που δημιουργούσα.
Οι στόχοι με βοήθησαν πολύ -το ξανα είπα. Και η ψυχοθεραπεία. Τα φάρμακα περισσότερο υποστηρικτικά- όχι θεραπευτικά.
Όσο για τις εγκυμοσύνες- στην πρώτη λίιιγο τρόμαξα - που δε θα μπορούσα να πάρω φάρμακο σε περίπτωση κρίσης. Αλλά επειδή το ήθελα πολύ επικεντρωνόμουνα στο έμβρυο και όχι στον εαυτό μου- αυτό γενικά είναι το μυστικό μου θαρρώ. Κρατώ το μυαλό μου busy , δεν αφήνομαι. Αυτά. Φιλιά και συγγνωμη αν σας κούρασα παιδιά αλλά η αλήθεια είναι ότι μετά από 25 χρόνια πανικών και ψυχοσωματικών διαταραχών έχω τόσα πολλά να πω που δε μου φτάνει όλο το φόρουμ!!:D

κοπελα μου χαρηκα πολυ για το ενδιαφερον και την καταθεση ψυχης...ειλικρινα σε ολα αυτα αναγνωριζω τον εαυτο μου...το καλο με μεν ειναι οτι η τρεμουλα ειναι εντος μου και δε το καταλαβαινει κανεις αν δε το πω ασχετα αν εγω νιωθω χαλια....και εγω θεωρουμε απο ολους πολυ τυχερη...εχω καλη οικογενεια, μια σχεση υπεροχη με εναν κουκλο ,ωριμο και εξυπνο αντρα και φαινομαι για τους αλλους πολυ ομορφη και αξια.ομως αυτο το βασανιστηριο που λεγεται χρονιο αγχος δε με αφηνει να χαρω...προσπαθω αλλα νομιζω οτι δυσκολα θα ξεφυγω..κανω σχεδον τα παντα για να μην εγλωβιστω...πιστευεις οτι οταν παω με τον αντρα μου σε ξεχωριστο σπιτι θα καλυτερευσω?οταν ησουν εγκυος και παθαινες κριση δεν επερνες χαπια ε?πως το αντιμετωπιζες?το δικο σου αγχος και η τρεμουλα δεν επηρεαζε σε τιποτα το παιδι?ευχαριστω...φιλια

Όταν ήμουνα έγκυος σχεδόν δεν πάθαινα κρίσεις. Εφάρμοζα τεχνικές χαλάρωσης μέσω αναπνοών και αυτοσυγκέντρωσης. Δεν ξέρω γιατί, αλλά ήταν πολύ εύκολο. Πιστεύω πως έχει να κάνει α) με την σφοδρή επιθυμία μου να κάνω παιδιά και β) ορμόνες χαλάρωσης που εκκρίνει ο οργανισμός. Γενικά από τότε έμαθα να διαχειρίζομαι τους πανικούς και όλα τα ψυχοσωματικά πολύ καλά και να τα έχω under control

ζοε, κάνε ψυχοθεραπεία. Αν μη τι άλλο, θα σε βοηθήσει να καταλάβεις πράγματα για τον εαυτό σου και να αυτοβοηθηθείς. Έχουμε όλοι πολλή δύναμη μέσα μας. Φιλιά και καλή επιτυχία στον αρραβώνα και στη ζωή σου

btw αν σε πιάσει κρίση στον αρραβώνα... τι έγινε?? θα σε κακοχαρακτηρίσουνε? στα αρχ**** σου!!! Αποδέξου την κατάσταση και προσπάθησε να την κοντρολάρεις. ;)
Α! Δοκίμασε και μεριές εναλλακτικές μεθόδους, γιόγκα πχ σε δυναμική μορφή. Μπορεί να σε βοηθήσει.

κοπελα μου εμενα αυτος ειναι ομονιμος φοβος μου,...μην το καταλαβουν οι αλλοι οτι δεν ειμαι καλα...εκτος απο αυτους που το ξερουν βεβαια.εσυ πως το αντιμετωπιζες οταν σε επιανε και ησουν με παρεα?τι ελεγες?οι γονεις σου τα ηξεραν?οι γονεις του αντρα σου?ευχαριστω για ολες τις ευχες...νασαι καλα φιλια

Έχω βιώσει κρίσεις πανικού αλλά τις έχω νικήσει. Με επηρέαζε πάρα πολύ άσχημα ο καφές. Απο τότε που τον σταμάτησα σταμάτησαν και οι κρίσεις. Φυσικά δεν δέχτηκα εκπτωση της ποιότητας ζωής μου. Έκθεση και πάλι έκθεση.. Βέβαια παρά το οτι τα κατάφερνα ο φόβος ήταν πάντα εκέι. Κι εδώ αναλαμβάνει δράση η ψυχοθεραπεία η οποία με έχει βοηθήσει.
Το παρον:
Εργάζομαι κανονικά, μόλις έδωσα το τελευταίο μου μάθημα στη σχολή, έφυγα απο τη σιγουρια της 3χρονης σχέσης μου, βγαίνω, έχω παρέες.
Ωστόσο έχω τρέμουλα, ειδικά αν μου μπει στο μυαλό οτι οι άλλοι μπορεί να το δουν. τα χέρια μου παγώνουν αμα μου μπει η σκέψη και δεν μπορώ όχι απλά να καπνίσω, ούτε το ποτήρι με το νερό να ΄πιάσω. Νιώθω οτι μια ηλίθια σκέψη έχει τόση εξουσία..
Επίσης το τρέμουλο εμφανίζεται και στο στόμα με δυσκολία στονα κάνω εκφράσεις ή και να μιλάω σε άλλους πολλές φορές. Αυτό το θεωρώ σύμπτωμα κοινωνικής φοβίας. είναι σαν εφιάλτης όμως όταν σκέφτομαι οτι το έχω καιρό.
Μακαρι να βρώ άλλη λύση απο το να πίνω κρασί κτλ... αμέσως τότε υποχωρούν τα συμτώματα.
nomorepanic μου φαίνεται άξιο θαυμασμόυ το πως κατάφερες να βρεις μια ισορροπία, να γνωρίζεις μέχρι που να τραβάς τα όριά σου. Ούτε υποβαθμίζεις τη ζωή σου αλλά ούτε και πας στο άλλο άκρο της αλόγιστης πρόκλησης.
Φιλιά . Ελπίζω να μην κούρασα:)

καλησπερα weird εσυ νιωθεις αυτη την εσωτερικη τρεμουλα που νιωθω εγω?δηλαδη κατι σαν να κουνιεμαι μεσα μου...σαν νευρικες συσπασεις...παντα εδω και 10 χρονια...ασε...

γειά σου weird

κατ αρχήν να σου ευχηθώ γρήγορα να τα ξεπεράσεις όλα αυτά :)
Οι κρίσεις πανικού και οι τρεμούλες είναι- νομίζω- δύο όψεις του ιδίου νομισματος.Σωματικές αντιδράσεις μεγάλου συναισθηματικού- ψυχικού ζορίσματος. Τα τρέμουλα είναι όντως κοινωνική φοβία και πρέπει να δουλέψεις πολύ με τον εαυτό σου ώστε να καταφέρεις να τα γράψεις όλα στα @@ σου.Εννοώ το αν κάποιος θα δεί το πρόβλημα , θα σε κοροιδέψει, θα το σχολιάσει κλπ.
Πότε σου παρουσιαστηκε πρώτη φορά? Πώς αντέδρασες?
Ψυχοθεραπεία τώρα κάνεις? (βασικό)
Επικέντρωσε το μυαλό σου σε στόχους που σένδιαφέρουν-το πώς θα τουσ πετύχεις και όχι το πώς φαίνεσαι στους άλλους
Επίσης επειδή είσαι νεαρός πιστεύω πως θα εξομαλυνθεί το πρόβλημα συν τω χρόνω.
Σκέψου ακόμα πως μερικοί άνθρωποι είμαστε περισσότερο έυαίσθητοι- βιώνουμε τα πάντα πολύ πιο έντονα. Δεν είναι κατ ανάγκη κακό.

Ζωή, νομίζω πως εσύ έχεις ανάγκη να πείσεις τον εαυτό σου πως δε χρειάζεται να σαι τέλεια. Καμμιά μα..ακία έκανες τελευταία στη ζωή σου? καμμιά τρέλα? κάτι μη σωστό αλλά απελευθερωτικο?
Στις ερωτήσεις σου τώρα :Οι γονείς μου το ήξεραν και με βοήθησαν στέλνοντάς με για ψυχοθεραπεία. Δεν κατάλαβαν ποτε το μέγεθος του προβλήματος αλλά και δεν τους κατηγορώ. Προσπάθησαν. Τα πεθερικά μου όχι- δεν υπήρχε λόγος. Οταν παντρεύτηκα ήμουν ήδη πολύ καλύτερα.

Παιδιά, όσες φορές κάθομαι και σκέφτομαι πως περαστικοί είμαστε σ αυτή τη ζωή, όλοι μόνοι μας και σ εκατό χρόνια ούτε που θα μας καλοθυμούνται πιά , απελευθερώνομαι απ όλα αυτά. Σημασία έχει τι είσαι , όχι τι νομίζουν οι άλλοι πως είσαι. Εσύ εξακολουθείς να είσαι πάντα το ίδιο.

Α! weird! Εμένα με βοήθησε πολύ-πολύ στην \"κοινωνική φοβία\" η ανάληψη δουλειάς με πολύ κόσμο στην αρχή της καριέρας μου -δίδαξα 4 χρόνια σε σχολές αισθητικής. Στην αρχή μου κόπηκαν τα πόδια, μια δυο φορές τρομοκρατήθηκα και στράφηκα στο ουισκάκι αλλα τελικά συνήθησα τόσο να μιλάω σε πολύ κόσμο και αγνώστους που τώρα έχω περάσει στο αντίθετο άκρο!! μόνο σε μεγάλο ζόρι στη δουλειά δεν έχω καταφέρει να το ξεφορτωθώ τελείως το προβλημα- έλλειψη εμπιστοσύνης... αλλα anyway ... το διευθέτησα, όπως είδες παραπάνω.
Ελπίζω όλα να σας πάνε καλά παιδιά.:):) Φιλιά από μιά φλύαρη (όπως διαπιστώσατε) παλιά καραβάνα στα ψυχοσωματικά:D

monorepanic ειλικρινα μας δινεις πολυ θαρρος...ψυχοθεραπεια δεν εχω κανει...στα σωματικα θα βοηθησει λες...?εκει ειναι το προβλημα μου...απο διαθεση ολα καλα στη ζωη μου δοξα το θεο

Quote:

---

Originally posted by LightBlue
Ξεκινησα αυτο το θέμα για να γραψουν οσοι πασχουν απο κρισεις πανικου τους τροπους με τους οποιους τις αντιμετωπίζουν.Σκοπος αυτης της κινησης ειναι να ανταλλαξουμε τροπους αντιμετωπισης του προβληματος ωστε οσοι ψάχνουν να βρουν διαφορετικες λύσεις να τις βρουν εδώ.
Εγώ πιστευω πως δεν ειχα σοβαρο προβλημα με τις κρισεις πανικου.Βρήκα οτι αυτο που εφταιγε ηταν καποιες αντιληψεις που είχα .Οταν τις απομακρυνα σταματησα να το σκεφτομαι οτι εχω προβλημα και ετσι δεν αντιμετωπισα με το καιρο προβλημα ποτε ξανα.Επισης ως δια μαγειας οταν επαψα να φοβαμε επαψα να εχω πονοκεφαλο...

---

Εκτός τον πονοκέφαλο lightblue δεν είχε κάποιο άλλο σύμπτωμα; Την κρίση πανικού μόνος τη διέγνωσες ή τη διέγνωσε κάποιος ψυχολόγος ή ψυχίατρος; Τι αισθανόσουν όταν είχες μία κρίση πανικού; Θα βοηθούσε σε όλους μας η εμπειρία σου όταν αισθανθείς έτοιμος να την καταθέσεις.
Φιλικά
Αλέξης

nomorepanic πρώτη φορά μου παρουσιάστηκε πριν σχεδόν ένα χρόνο. ενώ έπινα το καφεδάκι μου πάγωσα. αδυνατούσα να μιλήσω, άρχισα να τρέμω γι αυτό πρόσπαθούσα να μέινω ακίνητη. Στην παρέα κανέις δεν κατάλαβε τίποτα. το κακό είναι οτι απλά σηκώθηκα κι έφυγα.
Μετά πελάγωσα και θεωρόυσα οτι μου συνέβη κατι ανεξήγητο. Ένιωσα ντροπή. Οτι κάτι πάει στραβά με εμένα. Θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά οτι την επόμενη μέρα απο τον πρώτο μου συνειδητό πανικό, (είχα κάποιες κρίσεις και στο παρελθόν αλλά δεν με ανησύχησαν ως κάτι ξαφνικό και ανεξήγητο ωστε να μπώ στο λούκι του ψαξίματος και της αυτο υποβολής)με χτύπησε ένα έντονο κύμα κοινωνικής φοβίας που φυσικά τότε δεν ήξερα τι ήταν ακριβώς.
Αδυνατούσα να κοιτάξω τους άλλους στα μάτια ή να πω σε κάποιον μια φράση και να την ολοκληρώσω! και όλα αυτά με χτύπησαν έτσι ξαφνικά!
βέβαια το πλαίσιο είναι οτι είχα χωρίσει με τον φίλο μου και βρισκόμουν σε βαθειά απόγνωση, μοναξιά και οργανικά δεν ήμουν καλά εφόσον σχεδόν δεν έτρωγα. Φυσικά υποστήριξη απο πουθενά. Τότε κατάλαβα οτι απο φίλους ήμουνα μόνη.
Με τον καιρό ξεπέρασα το σοκ του πρώτου πανικού και τα κρούσματα κοιν. φοβίας υποχώρησαν σχεδόν.
Το μόνο ανεξήγητο ενόχλημα που είχα ήταν πως ένιωθα σαν ένα μουδιασμα- τσίμπημα στο κατω δεξί μέρος του κάτω μου χείλους. Ανησυχόυσα αν οι άλλοι το καταλάβαιναν απο τις εκφράσεις μου. Επίσης μετά απο καφέ με έπιανε πάλι έντονο τρέμουλο στα χέρια και θυμάμαι την πρώτη φορά απλά καθόμουν σε πλήρη ακινησία. Τι έχεις με ρώτησαν. Καλά είμαι. Απάντησα αδιάφορα. Είχα μια τέτοια ψυχρότητα που δεν άφηνε τους άλλους να ασχοληθούν παραπάνω. Έτσι όμως αποξενώθηκα πλήρως.
Βιώσα ένα μεγάλο κλείσιμο στον εαυτό μου το οποίο κάθε άλλο παρά επιλογή μου ήταν.
Εκείνη πρέπει να ήταν μια περίοδος κατάθλιψης, όταν με χτύπησε για πρώτη φορα.
Εντωμεταξύ με το φίλο μου τα βρήκαμε και πήγαμε πέρσι το καλοκαίρι σε ένα νησί. Φτάνουμε, και μου φαίνεται τόσο ονειρικό και όμορφο.καθήσαμε αποκαμωμένοι να φάμε, με τις βαλίτσες στο χέρι. Εκεί έγινε ένας υπόγειος καβγάς μεταξύ μας.
Λοιπόν αμέσως μόλις ένιωσα την δυσφορία απο την κατάσταση με τον φίλο μου, με χτύπησε ο πιο μεγάλος πανικός της ζωής μου. Ξαφνική νιώθω έντονο άγχος. Το όμορφο νησάκι γίνεται κόλαση και φυλακή στο μυαλό μου. Σηκώνομαι απο το τραπέζι κατάχλωμη. Πάρε με τώρα να φύγουμε απο το νησι!! ʼρχισα να φωνάζω. Δεν έβλεπα ούτε άκουγα τίτοτα. Ένιωθα μόνο εγκλωβισμένη.
Πήρα τηλ την ψυχολόγο μου διότι μετά την πρωτη κρίση είχα ξεκινήσει ψυχοθεραπεία. Ηρέμησε μου λέει δεν ήθελες εν ουσία να πας στο νησί γι αυτό σε έλουσε το άγχος. Μπόρεσα να συνέλθω και χωρίς να βάλω μπουκιά στο στόμα μου υπέμεινα τις μαρτυρικές εκείνες διακοπές.
Για να μην γίνω υπέρ αναλυτική μετά με χτύπησε πιο έντονη η κοινωνική φοβία. Ντρεπόμουν να βγω, να μιλήσω, ένιωθα άλλου είδους άνθρωπος. Μια αίσθηση οτι βρίσκομαι εκτός αυτου του κόσμου, οτι δεν ανήκω. Εφιαλτικο κλείσιμο..Κάποιο καιρό μετά και τη δεύτερη κρίση άρχισα να συνέρχομαι.
Έφυγα εξωτερικό για ένα πρόγραμμα. Έκατσα 5 μήνες.
Στην αρχή τα ξέχασα όλα. Ποιά είμαι, τι μου έχει συμβεί. Παρέες, κάθε μέρα έξω κτλ.Τρομερά κοινωνικη. Μετά τους δύο μήνες και αφού έχω πιεί καφέ παθαίνω κι άλλη κρίση. Ξανα μανά. Αρχίζω να κλείνομαι, να μη βγαίνω απο το΄σπίτι, να κατηγορώ τον ευατό μου γι αυτο που έπαθα. Και τότε άρχισα να βγαίνω με το ζόρι. Να το παλεύω. Πήγαινα στη λέσχη κι αδυνατούσα να φάω μπροστά σε τόσο κόσμο. Με έπιαναν μικρές κρισεις αν και ήξερα οτι είναι επειδή το είχα στο μυαλό μου.
Τότε ήρθαν τα έντονα σωματικά ενοχλήματα: νευρικότητα και τινάγματα στον αυχένα, και ένα τρομερό σφίξιμο στο στόμα. Με δυσκολία το άνοιγα ή το κουνούσα. Φυσικά πιστευω πως όλα ήταν θέμα άγχους.λίγο η θέλησή μου, λίγο κάτι φυτικά φάρμακα κατά της νευρικότητας, λίγο το ποτό την πάλεψα.Το κόστος ήταν οτι έγινα τρομερά σκληρή, δεν άφηνα τα συναισθήματα να με επηρέάζουν διότι πάλευα για την επιβίωσή μου κι αυτά με έκαναν ευάλωτη.Απορρούσα πάντως με το πως ενώ τους δυο πρώτους μήνες ήμουν καλά μετα την κρίση, την επόμενη μέρα με έλουσε και κοινωνικη φοβία και κάποια ενοχλήματα αγοραφοβίας(ούτε στα μέρη πουήδη πήγαινα δεν ένιωθα άνετα).
Όταν γύρισα στην Ελλάδα η θεραπέυτρια μου με βοήθησε. Είμαι περήφανη γιατί και τραίνα κι αεροπλάνα πήρα μόνη. Ειδικά μέσα στο τραίνο ήμουν με κομμένη την ανάσα. Μου είχε μπει η έμμονη σκέψη οτι θα θέλω να βγώ η να τσιρίξω. Και φυσικά άρχισα να διαβάζω κάτι όποτε γρήγορα ηρέμησα.
Με τον καιρό \"έμαθα\" καλύτερα να ερμηνεύω τις αντιδράσεις μου. Κρίση δεν ξαναέπαθα, μόνο ηθελημένη΄κι αυτό με βοηθάει στο να κατανοώ τη διαδικασία κι αφού μπορώ να την προκαλέσω μπορώ και να την σταματήσω.
Πλέον η ζωή μου είναι όμορφη και παρότι είμαι λιγότερο \"κοινωνικη\" με θεωρώ σαφώς πιο συνειδητοποιημένη.
Το παρόν πρόβλημα είναι κάποιες χαζες έμμονες σκέψεις: πως θα πιάσεις τώρα τσιγάρο? αν προλαβει να μου μπει η σκέψη, θα χω προβ, συνήθως το σβήνω, αν είμαι κουρασμένη ή ανέμελη ούτε καν με απασχολει.
Επίσης κάποιες σκέψεις σε σχέση με την ορκομωσία μου έχουν αρχίσει να προσπαθούν να μπουκοτάρουν αυτό το κοντινό στο μέλλον γεγονος. Πως θα εμφανιστώ σε τόσο κόσμο? Σκέφτομαι να πάρω κανένα ηρεμιστικό πιο πριν..
Το αρχικό μούδιασμα στο στόμα έχει μετατραπεί σε τοπική υπερένταση και τρέμουλο. Πως το αντιμετωπίζω.. Καταρχάς προσπαθώ να αδιαφορώ για το τι εικόνα δίνω στον άλλο. Αφρόντιστη δε βγαίνω αλλά δε δίνω τόση έμφαση στην εξωτερική μου εμφάνιση όσο παλιά. Μετά προσπαθώ να επικενρώνομαι βαθειά σε αυτό που λέω ωστε να μην αφήνω χώρο στη σκέψη(τώρα θα τρεμουλιάσει το στόμα σου).
Συνήθως πιάνει. Αν δω οτι το πρόσωπο έχει παγώσει τελείως όπως έγινε στη γιορτή μου που είχα καλέσει κόσμο, αρχίζω το κρασακι....
Κατάφερα να δουλέψω και να πρέπει να μιλάω καθημερινά με πολύ κόσμο κοιτώντας τους κατάματα και προσπαθώντας να τους πέισω...Τελικά η συνήθεια βοηθάει. Απλά με νευριάζει το οτί πριν απο ένα χρόνο δεν θα αντιμετώπιζα την ίδια δυσκολία στο να το κάνω.
γενικά όσο πιο ουσιαστική επαφή έχω με τον άλλο ή όσο πιο οικεία νιώθω, τα τρέμουλα δεν έρχονται.
Έχω κλεισει ραντεβου με μια νευρολογο. Φυσικά θα χρειαστεί να περιμένω διότι ζούμε στο κράτος που λέγεται ελλάδα......
Πάντως όσο πιο πολύ ασχολούμαι με τα σωματικά μου, τόσο επανέρχονται.
Θεραπεία κάνω ακόμα. Θεωρώ οτι με γεμίζει, μου ταιριάζει και με ωφελει.
Ελπιζω να μην είναι η πιο μεγάλη καταχώρηση που έγινε ποέ στο site!
zoe τα τρεμουλά μου είναι ορατά εξωτερικά.
Nomorepanic μου δίνεις ελπίδα οτι όλα θα πάνε προς το καλύτερο. Πολλά φιλιά

Zoe se pio simeio tou somatos niothis tin esoteriki tremoula pou mas anafereis?Μαγικη λυση δεν υπάρχει ....
Αυτο που χρειαζεται σε οποιοδηποτε προβλημα ειναι πιστευω το ΘΑΡΡΟΣ.Πιστη και απολυτη βεβαιοτητα οτι μπορουμε να κανουμε αυτο που φοβομαστε και ας νιώθουμε νευρικοτητα κτλ.Και αντι να επικεντρωνομαστε στις οποιες αρνητικες σκεψεις και στις οποιες ενοχλησεις καλυτερα ειναι να προσπαθουμε να κανουμε οσο καλυτερα αυτο που δεν εχουμε συννηθισει να κανουμε λογο του φοβου χωρις να μας ενδιαφερει τι γνωμη θα εχουν οι αλλοι.Με το καιρο θα απλουστευουν τα πραγματα και θα γινονται πιο φυσικα.
Αυτο ειναι το συμπερασμα μου υστερα απο τα μερικα προβληματα ειχα περασει...

Lightblue,την νοιωθω σε ολο το σωμα μου την εσωτερικη τρεμουλα. Κυριως στο αυχενα. Κατι σαν μυηκες συσπασεις παντου μεσα μου. Οσο και να προσπαθω να αποβαλω αυτες τις αρνητικες σκεψεις, αυτο το αισθημα μαζι με την μονιμη κοπωση που νοιωθω με εγκλωβιζουν στο προβλημα. Παιδια, μπορει καποιος αν επισκεπτεται νευρολογο ή ψυχιατρο να ρωτησει τι μπορει να ειναι αυτο? Εγω δεν εχω βρει ακρη...

Δεν ειμαι ειδικος,απλα σου λεω την υποκειμενικη μου γνωμη φιλικά.
Το προβλημα σου το συζητας με αλλα ατομα;Και εγώ ενιωθα παλαια αυτη τη κοπωση και την εξαντληση.Με το που ξυπνουσα ενιωθα κουρασμενος και το βραδυ ενιωθα καπως ξεκουραστος.Ολοι γυρω μου ειχαν διαθεση δεν κουραζονταν ,εκαναν χιλιες δυο δουλειες,μιλουσαν και δεν καταλαβαιναν τπτ.Τωρα που η κοπωση δεν ειναι το προβλημα μου(παροτι εχω αστατο υπνο).Αν με ρωτησεις τι εκανα για αυτο ,δε θυμαμαι να σου πω ,μονο του περασε καθως προσπαθουσα να γινω καλυτερα...
ΠΟτε ξεκινησες να εχεις προβλημα;Και απο μικρη τι χαρακτηρας ησουν;

Ολα τα ψυχοσωματικα μου ξεκινησαν απο τα 13 μου και με ακολουθουν μεχρι και τωρα ακαταπαυστα.Εσυ τι συμπτωματα εχεις σε καθημερινη βαση και ποσα χρονια? Οσο για τον χαρακτηρα μου,ειμουν και ειμαι πολυ ευαισθητη, αγχωδης και λιγο απαισιοδοξη.

weird :)
θαρρώ πως μοιάζουμε εμείς. Παρόμοια είναι τα βιώματά μας και τα προβλήματά μας- αν και βλέπω με χαρά πως εσύ το αντιμετώπισες πολύ νωρίτερα και πολύ καλύτερα απο εμένα.

Καφέ δεν πίνω πιά ούτε decaf. Ούτε τσάι δεν πίνω που περιέχει διεγερτικές ουσίες (τανίνη).

Πάντως πιστεύω βαθιά πως μερικοί άνθρωποι έχουμε αυτό που λένε \"πιό ευαίσθητα νεύρα\". Κι όπως π.χ. έχω βιώσει έντονα άγχος. στεναχώριες, φοβίες και κοινωνικές ανασφάλειες που μου έχουν κάνει δώρο πανικούς και τρέμουλα, έτσι έχω ζήσει και δυνατή ευτυχία, τρελό έρωτα μέχρι αηδίας κλπ. Γενικά νομίζω - σε μένα τουλάχιστον- πως όσο δυνατά είναι τα αρνητικά τόσο δυνατά και τα θετικά. Το θέμα είναι να μπορείς να χειριστείς το χαρακτήρα σου- και νομίζω weird πως εσύ το χεις καταφέρει. Όσο για τις \"χαζές σκέψεις\" θα εξαφανιστούν και αυτές γρήγορα γιατι περπατάς στη σωστή κατεύθυνση. Ειλικρινά, μπράβο!

Φιλικά, Τίνα

weird kai nomorepanic κι ο ντεκαφεινε πειραζει στα νευρα?λετε να το κοψω κι αυτο?

Δεν ξέρω αν πειράζει γενικά ο ντεκαφ Ζωή. Ξέρω πως πειράζει εμένα,που έχω 15 χρόνια τουλάχιστον να πιώ καφέ \'η κάτι παρόμοιο .

:)

weird, δάκρυσα...Σε πολλά σημεία είδα τον εαυτό μου όταν προξεκίνησαν τα πρώτα συμπτώματα κοινωνικής φοβίας...Το 1989.
17 χρόνια πριν. Φοιτητής τότε και εγώ στο πρώτο έτος.

Σε μια εποχή που ο όρος κοινωνική φοβία δεν υπήρχε ούτε σε ιατρικές εγκυκλοπαίδιες.
Οι ψυχολόγοι και ψυχίατροι ήταν μόνο για τους \"τρελούς\", και φυσικά καμία επικοινωνία με ανθρώπους που παρουσιάζουν παρόμοια προβλήματα δεν ήταν εφικτή.

Η ζωή μου σταμάτησε εκεί. Ανάμεσα στα 18 με 22.
ʼγχος, φόβος, τρέμουλο. Συμτώματα τόσο δυνατά και έντονα που κυριολεκτικά διέλυσαν τη ζωή μου.

Όλα πήγαν πίσω.Φιλικές σχέσεις, ερωτικές σχέσεις, πανεπιστήμιο...Τα πάντα. Μέχρι που εκμηδενίστηκαν όλα. Και όταν λέω όλα το εννοώ.
Σε σημείο που δεν μπορούσα να κάνω πια τίποτα.
Ούτε στο τηλέφωνο δεν μπορούσα να μιλήσω με άνθρωπο που δεν είχα οικιότητα.

Χαίρομαι weird, που αναζήτησες βοήθεια νωρίς.
Εύχομαι κάποια στιγμή στην ζωή σου να το θυμάσαι σαν ένα κακό όνειρο, που όμως πέρασε χωρίς να σε έχει περιορίσει πουθενά. Καλή τύχη.

weird μου ποσο καιρο πανε ολα αυτα?εγω λες που τρεμω εσωτερικα πρεπει να χαιρομαι??αχ ρε παιδια τι να πουμε...μια απτα ιδια ολοι μας ειμαστε...

Tίνα κι εγω απο όταν πρωτοδιάβασα το ποστ σου θεώρησα οτι έχουμε κάποια κοινά. Να σου πώ οτι τώρα που έχω ηρεμήσει κατανοώ οτι το άγχος, οι φοβίες κτλ είναι η μία όψη του ευατού μου. Η άλλη, η αντίθετη όψη, είναι τόσο υπαρκτή και αυτή..τι θέλω να πώ, προσπαθώ να συμφιλιωθώ με την ευαισθησία μου γιατί ξέρω πως αυτές οι μικρές λεπτομέρειες (ασήμαντες για το μέσο ανθρωπο)που εμένα θα μου προκαλέσουν έντονα συναισθήματα όπως άγχος, μπορούν επίσης να μου προκαλέσουν ευτυχία, ομορφια, γαλήνη... Είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. είμαι αισιοδοξη. Τελευταία πήρα και κάτι βότανα και έχουν επηρεάσει πολύ θετικά το νευρικό μου σύστημα. Μιλάω, κινούμαι άνετα, και όσο ανοίγομαι, οι εμμονές χάνουν το παιχνίδι.
Ντεκαφ κι εμενα με πείραξε αλλα μάλλον ήταν η ιδέα μου. Αν πιω ελάχιστη ποσότητα(μερικούς κόκκους) καφέ δε με πειράζει έντονα κ διαβάζω άνετα.
ΜΙχάλη τελικά τι κατάληξη έχει η συνάντησή σου με την κοινωνική φοβία? γράφεις κάπου αλλού την ιστορία σου να την διαβάσω?
Ζωη γιατί δεν επισκεπτεσαι κάποιον ειδικό? Να σου πω οτι συχνά τρέμω ανεπαίσθητα και ελάχιστα εμφανώς εξωτερικά αλλά είναι απλά ο έντονος χτύπος της καρδιάς μου. Ακόμα κι όταν είμαι ήρεμη. Επίσης σε κατάσταση έντονου άγχους νιώθω τους μυες όλου του κορμιού μου να τινάζονται απο την ένταση. Αλλά είναι σπασμοί ορατοί. Στο εξωτερικό μου έκαναν κουβέντα για \"σπασμοφιλία\" Εδώ αγνοούν τον όρο..
Όσο για το νευρικό σύστημα. ΠΙστεύω οτι τα νεύρα μου \"έσπασαν\" όταν χώρισα με το φίλο μου τότε και έχασα και τη γιαγιά μου που λάτρευα. Δεν ξέρω αν θα τα νιώσω ποτέ καλα. Πάντως θεωρώ οτι κάποια ευαισθησία υπάρχει.
Αυτά προς το παρόν..να γράφουμε τα νέα μας. Φιλιά

Quote:

---

Originally posted by weird
ΜΙχάλη τελικά τι κατάληξη έχει η συνάντησή σου με την κοινωνική φοβία? γράφεις κάπου αλλού την ιστορία σου να την διαβάσω?

---

Όχι γλυκιά μου δεν την γράφω.Ξεκίνησα κάποια στιγμή αλλά ήταν τόσο έντονα τα συναισθήματα που δεν άντεξα. Ίσως κάποια στιγμή στο μέλλον.

Αυτό που μπορώ να σου πω είναι πως έχω ένα τέρας μέσα μου με το οποίο παλέβω 17 χρόνια!
Κάποια στιγμή πριν πάω φαντάρος ( 10 χρόνια πριν) φάνηκε να με νικάει και να μου δίνει τη χαριστική βολή. Είχα ήδη απαφασίσει να δώσω ένα τέλος στη ζωή μου αφού δε μπορούσα να ζήσω άλλο έτσι. (Με έκανες δεύτερη φορά weird
να δακρύσω!) Μια συγκυρία ήταν αυτή που άλλαξε τελικά την απόφασή μου. Δεν μπορώ να σου πω κάτι άλλο αυτή τη στιγμή, αλλά γενικά είμαι καλά.
Ζούμε, μαζί με το τέρας, του έχω κάνει ένα καλό κεφαλοκλείδωμα, προσπαθώ να το πνίξω αλλά το ******** δεν λέει να πεθάνει με τίποτα. Κάθε τόσο ακούω τα μουγκρητά του να μου θυμίζει ότι είναι ζωντανό.

Πλέον, δεν πιστεύω ότι μπορεί κάποιος να ξεπεράσει τόσο σοβαρές ψυχολογικές διαταραχές.
Πιστεύω όμως, ότι μπορεί, αν ζητήσει βοήθεια, να ζήσει αρκετά \"λειτουργικά\" και να συνεχίσει τη ζωή του αν και κάποια πράγματα δεν θα γίνουν ποτέ όπως πριν.

Την κοινωνική φοβία μιχάλη την οραματίζομαι σαν ένα φρικτό ερπετό που γλυστράει πάνω στο σώμα μου σαρώνοντας το νευρικό μου σύστημα.
Δεν είναι ανάγκη να μιλήσεις για το βιωμά σου, απλά έχω την περιέργεια να σε ρωτήσω αν είδες κάποιον ειδικό.
Όταν με παιρνει απο κάτω κάθομαι και θρηνώ για τον παλιό ανέμελο ευατό μου. Ωστόσο ξέρω κατα βάθος οτι υπάρχουν κομμάτια μου που δεν θα αλλάξουν ποτέ ως αναλλοιωτα στοιχεια του εγω μου. ʼλλα που εξελίχθηκαν, ίσως μερικά αρρώστησαν κιολας αλλα όσο ζω θα τα φροντίζω κι αυτα γιατι τα αγαπώ.
Δεν ξέρω κατα πόσο η κοινωνική φοβία ως διαταραχη στατιστικά ξεπερνιέται. Ξέρω όμως οτι η Τίνα μου μιλάει για σφοδρους έρωτες και ευτυχίες, ξέρω οτι χτες το βράδυ επικοινώνησα ουσιαστικά με τα άτομα που επέλεξα να βγω και τίποτα δεν επισκίασε τη στιγμη. Ξέρω οτι γυρνώντας σήμερα σπιτι ένιωθα τη βροχη και αισθανόμουν ευτυχία που υπάρχω.
Σε αυτή τη ζωή κανείς δεν ήρθε με εγγύηση για το τι θα του συμβεί και τι όχι. Για το ποια θα είναι η ποιοτητα της ζωής του. Προσπαθώ όσο μπορώ να επηρεάζω τις όποιες αντιξοες συνθήκες για να προσθέσω μέσα μου έστω μια παραπάνω στάλα ευτυχίας.
Φιλια Μιχαλη μου

weird, η κοινωνική φοβία (όπως και όλες οι ψυχολογικές ασθένειες ) είναι πολύ ύπουλη.

Εμφανίζεται με διακυμάνσεις. Έτσι και εγώ όπως και εσύ, ζούσα κάποιες στιγμές πολύ όμορφες.
Όμως με περίμενε πάντα στη γωνία για να μου δείχνει ότι υπάρχει.Και κάθε κρίση, ήταν θαρρείς χειρότερη από την προηγούμενη και σε ένταση και σε διάρκεια
.
Ένα χρόνο μετά τα πρώτα της σκιρτήματα η ζωή μου είχε διαλύσει.

Η πρώτη λύση που βρήκα (και η χειρότερη) ήταν το ποτό.Όμως τα 1-2 ποτηράκια έγιναν 3,4,5,6....για να έχουν τα ίδια αποτελέσματα. Έτσι, όταν έβγαινα τα βράδια έξω τουλάχιστον, διατηρούσα την κοινωνικότητά μου. Ξυπνούσα όμως χάλια. Και έπρεπε να αρχίσω να πίνω πάλι για να αισθάνομαι καλύτερα.

Κάποια στιγμή, αποφάσισα να πάω σε ψυχολόγο. Είχα την εντύπωση τότε ότι μία επίσκεψη θα ήταν αρκετή...(Δεν μπορούσα τότε να δεχθώ ότι μπορεί να πάσχω από κάποια σοβαρή ψυχολογική διαταραχή. Δεν δεχόμουν ότι εγώ, η ψυχή της παρέας των παιδικών και προεφηβικών χρόνων, που όλοι απολάμβαναν τις ιστορίες και τα ανέκδοτα που τους έλεγα, δεν θα τολμούσα να εκφέρω την γνώμη μου σε ένα απλό ζητηματάκι...)
Πέρασα ένα φρικτό δίωρο έξω από το γραφείο του ψυχολόγου, με καρδιακούς παλμούς και εγώ δεν ξέρω πόσους, καπνίζοντας ανελέητα το ένα τσιγάρο μετά το άλλο, μέχρι να έρθει η ώρα του ραντεβού. Έπρεπε να παρουσιάσω τον εαυτό μου, να μιλήσω για μένα σε έναν άγνωστο! Στο ραντεβού χαλάρωσα κάπως .Με βοήθησε και ο ίδιος. Η λύση όμως που μου πρότεινε τότε, ήταν απαγορευτική για τα οικονομικά δεδομένα ενός φοιτητή.

Σήμερα πιστεύω πως θα με είχε βοηθήσει πάρα πολύ, εάν μου είχε πει πως η δική μου περίπτωση έχρηζε φαρμακευτικής αγωγής και πριν κάνω οτιδήποτε άλλο έπρεπε να επισκευτώ ένα ψυχίατρο.

Ας είναι. Αφού έζησα το απόλυτο τέλμα, σε έναν από τους ατέρμονους μοναχικούς μου περιπάτους, είδα ένα διαφημιστικό, στην πλατεία Αριστοτέλους, που αναφέρονταν σε κάποια σεμινάρια αυτογνωσίας-διαλογισμού όπου μεταξύ άλλων έγραφε \"αντιμετώπιση φοβιών\".

Πήγα, έτρεμα μήπως ο παρουσιαστής μου κάνει κάποια ερώτηση όμως πήγα.
Με βοήθησαν πολύ. (Μπορείς να δεις αναφορές μου για αυτά στις συζητήσεις μου με τον Nobile, στο θέμα κοινωνική φοβία).

Ήταν όλα καλύτερα. ʼρχισα πάλι να κοινωνικοποιούμαι, να ερωτεύομαι, να ζω. Τέλειωσα και το πανεπιστήμιο που σχεδόν το είχα παρατήσει!
Νόνιζα πως είχα βρεί την λύση στο πρόβλημά μου!

Όταν όμως ήρθε η ώρα του στρατού υποτροπίασε και μάλιστα στην χειρότερη μορφή της.
Πως θα πήγαινα σε ένα μέρος με τόσους αγνώστους? Τι θα γινόταν στις συνεντεύξεις? Πως θα παρουσιαζόμουν στις πρωινές αναφορές?

Τότε ήταν η ώρα του ψυχιάτρου. Τότε άκουσα για πρώτη φορά, ότι το τέρας είχε όνομα:κοινωνική φοβία.

Αντικαταθληπτικά, ηρεμιστικά και ήρθε η χημεία του οργανισμού μου στα ίσια της.
Τώρα, αισθάνομαι ευτυχής που πήγα στρατό. Ήταν για μένα ένα μεγάλο σχολείο.

Σήμερα, 35 σχεδόν χρόνων είμαι καλά. Γενικά δεν παίρνω φάρμακα, ( στα δύσκολα τα αποζητώ), δεν πίνω ούτε ένα ποτηράκι, είμαι αρκετά λειτουργικός στην δουλειά μου, στους φίλους μου, στην οικογένειά μου.Έχω αποδεχθεί το πρόβλημά μου και ζω με αυτό. Ο παλιός Μιχάλης, που όλοι αποζητούσαν την παρέα του, γιατί τους έκανε και ένιωθαν ευχάριστα δεν υπάρχει πια.Ας είναι.

Μιχάλη και weird, έχετε δίκιο, έτσι είναι τα πράγματα. Δύσκολα ξεπερνιούνται τόσο σοβαρά προβλήματα, και , βεβαίως, δεν ξαναγυρνάς ποτέ να συνεχίσεις τη ζωή σου από κει που την άφησες. Το πρόβλημα υπάρχει- ενδεχομένως κοιμάται- και καλά θα είναι να μη ξυπνήσει ποτέ. Το ακούς όμως να ροχαλίζει, το νιώθεις, και ξέρεις και τι θα γίνει άμα ξυπνήσει....

Προσπαθώ- σαν φύσει και θέσει αισιόδοξο άτομο-να συμπαθήσω ακόμα και τις φοβίες που μου τύχανε. Να πω \" οκ, δυσκολεύτηκα, έζησα εφιάλτες, αλλά κέρδισα δύναμη και συναισθήματα που δεν ταχει ζήσει πολύς κόσμος\". Να βρω το θετικό σημείο στην ανισορροπία που μού συνέβει.
Τον εαυτό μου πριν το προβλημα τον θυμάμαι, οκ ήμουν πιο ανέμελη αλλα πάντα είχα προβήματα κοινωνικής προσαρμογής και ένταξης σε πχ μεγάλες άγνωστες παρέες. Αυτά σε μεγάλο βαθμό ξεπεράστηκαν...σπάνια να νοιώσω άσχημα μπροστά σε κόσμο. Και.. -Μιχάλη- εγώ έπινα από το πρωί.. 2 ποτηράκια ουίσκι πχ για να πάω για καφέ με τους φίλους μου μετά... Ή για να μπορέσω να απαντήσω στις ερωτήσεις της καθηγήτριάς μου όταν σπούδαζα. ʼσχημο πράγμα.... Το ξεπέρασα σχεδόν εντελώς και μαζί μ αυτό ξεπέρασα και τη φυσική δειλία που είχα στα παιδικά- εφηβικά μου χρόνια (πριν τις φοβίες)

Πιο πολύ με δυσκόλεψε ο πανικός. Κι αυτόν τον νίκησα όμως. Νιώθω περήφανη για μένα όπως και για όλους που πάλεψαν και νίκησαν. Και μπορεί να μην είμαι \"ανέμελη\", είμαι όμως συνηδητά ευχαριστημένη απο τη ζωή μου. Με τα πάνω και τα κάτω. Όπως είναι. Η παλιά Τίνα δεν πιστεύω στο ελάχιστο ότι ήταν καλύτερη απο την καινούργια.Το μόνο που με στενοχωρεί είναι ότι αν είχα λάβει ουσιαστική βοήθεια νωρίτερα, δε θα είχα βασανιστεί τόσο πολύ καιρό.

Φιλιά σε όλους :)

Υ.Γ. Ρε παιδιά, αυτό το forum με έχει αναστατώσει.. Ξεθάβω μνήμες άσχημες... λέτε να μου βγεί σε κακό?