Καινούριο μέλος, αν θέλετε διαβάστε την ιστορία μου...

Γεια σε όλους.

Όπως σας αναφέρω και στον τίτλο του μηνύματός μου, είμαι καινούριο μέλος. Οπότε ζητώ συγνώμη προκαταβολικά αν η ιστορία μου θα έπρεπε να γραφτεί σε άλλο τομέα. Με βάση τα δεδομένα τα δικά μου και το πώς νιώθω εγώ όμως, πιστεύω ότι είμαι στο σωστό μέρος.

Η ιστορία μου ξεκινάει πολλά χρόνια πριν. Όταν ήμουν πιτσιρικάς, πήγαινα στις ακαδημίες μπάσκετ μιας αρκετά γνωστής ομάδας. Ο αθλητισμός ήταν το αγαπημένο κομμάτι της ζωής μου και το μπάσκετ η ίδια μου η ζωή μπορώ να πω. Το ένιωθα ότι είχα ταλέντο σε αυτό που έκανα, αν και παρά το νεαρό της ηλικίας μου δεν περιαυτολόγησα ποτέ και συνέχιζα να δουλεύω σκληρά στις προπονήσεις για να παω στο τέλος στην ανδρική ομάδα. Αυτός ήταν ο στόχος μου.

Κάποια στιγμή, και μάλιστα μετά από την κατάκτηση της 1ης θέσης από την ομάδα μου στο πρωτάθλημα των πιτσιρικάδων ας πούμε, άκουσα τον προπονητή μου να μου λέει ότι θα πρέπει να με διώξει από την ομάδα, επειδή όπως έλεγε, δεν ήμουν σωστός στις προπονήσεις και δεν άντεχα το κλίμα και τη σκληρότητα του πρωταθλητισμού στη μικρή ηλικιακά κατηγορία που αγωνιζόμουν εκείνη την περίοδο. Παρόλο που ήμουν μικρός τον ρώτησα γιατί δεν είμαι σωστός και με ποια λογική δεν αντέχω τον πρωταθλητισμό, αφού η ομάδα μας βγήκε 1η στο πρωτάθλημα... Δυστυχώς, δεν πήρα απάντηση ποτέ και μετά το σαββατοκύριακο ήμουν παρελθόν από την ομάδα... Αποφάσισα να μην ασχοληθώ με το μπάσκετ ξανά αφού όλα γύρω μου φαίνονταν λάθος μετά από αυτό που συνέβη... ξέρετε πώς δουλεύει το μυαλό ενός πιτσιρικά...

Πέρασαν χρόνια... ήρθε το 2004 και οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Έχω πάει να παρακολουθήσω και κάποια στιγμή έρχεται κάποιος δίπλα μου, κάθεται και μου λέει "Θέλω να έχω τη συνείδησή μου ήσυχη, γιαυτό ήρθα να σου μιλήσω". Εγώ δεν κατάλαβα ποιος ήταν. Για να μην πολυλογούμε, ήταν ο προπονητής μου. Με λίγα λόγια, μου είπε ότι με έδιωξε από την ομάδα, επειδή οι γονείς μου δεν ήθελαν να ασχοληθώ επαγγελματικά με το μπάσκετ, αλλά ήθελαν να σπουδάσω. Οπότε επειδή τον πίεζαν να με διώξει από την ομάδα και να αφοσιωθώ στο σχολείο, έπρεπε να βρει κάτι ακραίο για να με τσαντίσει και να μη θέλω να ξαναδώ μπάσκετ στη ζωή μου.

Από εκείνη τη μέρα η ζωή μου έχει γίνει χάλια. Δεν είχα πει ποτέ τίποτα για τον εαυτό μου, δεν καβάλησα κανένα καλάμι και παρόλα αυτά, στήθηκε ολόκληρο έργο για να σπουδάσω. Δεν είχα πει ποτέ ότι θα γινόμουν σταρ. Όμως αυτό που με πλήγωσε ανεπανόρθωτα όταν το έμαθα, ήταν ότι δε με άφησαν να προσπαθήσω... δε με άφησαν να αποτύχω έστω μόνος μου... Το αποτέλεσμα ήταν να διακόψω τη σχολή και να βυθιοτώ σε ένα αδιέξοδο που πραγματικά δεν ξέρω αν θα μπορέσω να βγω κάποια στιγμή. Αυτή τη στιγμή που γράφω το ποστ μου, είμαι 29 χρονών, δεν έχω δουλειά, δεν έχω πτυχίο, δεν παίζω μπάσκετ... δεν έχω τίποτα πραγματικά... Όλο αυτό με έχει κάνει να νιώθω άχρηστος, παρόλο που εγώ δεν είχα καμία συμμετοχή σε αυτό που σκηνοθετήθηκε για μένα, χωρίς εμένα. Κάθε βράδυ, 7 χρόνια τώρα, μένω ξάγρυπνος με ένα "γιατί;" να γυρίζει στο μυαλό μου. Και όμως δεν μπόρεσα να απαντήσω ποτέ... Νιώθω να είμαι σε απόγνωση...

Σας ευχαριστώ πραγματικά αν μπορέσατε να διαβάσετε την ιστορία μου και να με συγωρείτε για το μακροσκελές ποστ μου... ξέρω πως σίγουρα δεν είμαι ο μόνος που του έχει τύχει κάτι τέτοιο, όμως σκέφτηκα να το μοιραστώ και να ακούσω προτάσεις σας, αν φυσικά υπάρχουν κάποιες, πράγμα για το οποίο αμφιβάλλω. Όμως... δεν έχω να χάσω πραγματικά τίποτα πλέον...

κι εγω οταν ημουν μικρος ηθελα πολυ να μαθω μια πολεμικη τεχνη. κατα προτιμηση Karate ή Tae Kwon Do. οι γονεις μου ομως επεμεναν να περναω τα απογευματα μου σε ενα σωρο φροντιστηρια, απο αγγλικα, μαθηματικα, αρχαια, κι ενα σωρο αλλα παπαρια τα οποια δεν ειχα ορεξη. αυτα με εκαναν να σιχαθω ακομα περισσοτερο το σχολειο, αφου ενιωθα σαν να μου γινεται μια πλυση εγκεφαλου απ'το πρωι μεχρι το βραδυ, με τα ιδια πραγματα. παρολο τα φροντιστηρια, εμεινα σε μια ταξη στη δευτερα γυμνασιου, κι ενω προχωρησα και τη περασα φτανωντας και στο λυκειο, τελικα το σχολειο δε το τελειωσα ποτε λογο μπλεξιματων. και τωρα ενω θα το θελα πολυ να ξεκινησω αυτο που τοτε ηθελα, δε το κανω επειδη νιωθω οτι περασαν τα χρονια και γερασα.

ισως αν προσπαθουσες τελειως ερασιτεχνικα να επανελθεις στο μπασκετ, θα μπορουσες να ξανασχοληθεις απλα για να γυμναζεσαι και να περνας την ωρα σου, να διατηρεισαι σε φορμα που λενε. δεν ειναι τπτ σπουδαιο, απλα περνας καποιες ωρες, και τελικα ισως νιωσεις οτι κανεις αυτο που σου στερησανε...

τί να σου πω....
αυτός ο άνθρωπος για μένα είναι τουλάχιστον απαράδεκτος!
στη θέση σου θα τον πλάκωνα στο ξύλο!

κ μετά θα τα έκανα όλα μπάχαλο στο σπίτι!

στους γονείς σου τα είπες αυτά?
κ αν ναι πώς αντέδρασαν?

σόρυ για την απάντηση, αλλα μου ήρθε αυθόρμητα!
λες κ το έκαναν σε μενα!

Κενό, δυστυχώς δεν ξέρω αν μπορώ να το κάνω αυτό πλέον... Είμαι 29 και δε νομίζω να υπάρχουν καν έστω ερασιτεχνικές ομάδες που να θέλουν ανθρώπους της ηλικίας μου. Συν ότι πρέπει να γίνει προεργασία λόγω κάποιων παραπάνω κιλών που έχω πάρει κλπ. Εκτός αυτού... αν δεν το κάνω επαγγελματικά... προτιμώ να μην το κάνω καθόλου... είναι ο χαρακτήρας μου έτσι δυστυχώς. Άρκτος, ο προπονητής μου ναι μεν έκανε ότι έκανε, αλλά πιεζόταν από τους γονείς μου... τον είχαν φέρει σε πολύ δύσκολη θέση. Και ναι, μίλησα με τους δικούς μου, τα έκανα μπάχαλο για να πάρω την απάντηση "ναι, δε βλέπεις πόσοι ζουν από το μπάσκετ;". Όταν τους ρώτησα όμως "γεια πείτε μου εσείς πόσοι ζουν από τα πτυχία σήμερα;" το βούλωσαν...

φιλε μου δε χρειαζεται να πας καν σε ομαδα. ψαξε βρες αν υπαρχει κανενα γηπεδακι εκει κοντα στη γειτονια, και πηγαινε παιξε. αφου το γουσταρεις τοσο και στο στερησαν, ποιος ξερει, ισως νιωσεις καλυτερα και θυμηθεις τα παλια. ετσι θα χασεις και τα περιττα κιλα, και σιγα σιγα θα ξαναβρεις τη φορμα σου.

με τετοιες ιστοριες ειναι γεματος ο τοπος.. εμενα με σταματησανε μικρη την ενοργανη που μου αρεσε γιατι δεν τους βολευε το ωραριο, την ξαδερφη που πεθαινε να παει μπαλετο δεν την πηγανε ποτε γιατι το θεωρησαν περιττο εξοδο, εναν φιλο μου που μετα απο 15 χρονια πηγε να βγαλει το νυχτερινο γυμνασιο γιατι ο πατερας του τον εβαζε να φυλαει τα γιδια, ακομα και πιο πισω μπορω να σε παω στους γονεις μου, που η μητερα μου εδινε για γυμναστικη ακαδημια και δεν ειχε κανεναν να την συμβουλευσει και να την στηριξει γιατι οι γονεις της θελανε να μεινει στο σπιτι και τα παρατησε στην πρωτη αποτυχια, τη θεια μου που ειχε ταλεντο στη ζωγραφικη και δεν την αφησανε να δωσει για καλων τεχνων γιατι οι γυναικες στην οικογενεια αν θελανε να σπουδασουν θα επρεπε να γινουν μονο μαιες. Με λιγα λογια, αν θελει ο κοσμος να βρει κατι να κολλησει στο παρελθον, ειναι πολυ ευκολο, για καποιους περισσοτερο και γαι αλλους λιγοτερο. Και το μπασκετ σε καποια ηλικια θα σου τελειωνε, τι θα εκανες μετα; Κανε καινουρια ονειρα, και ασε τα του παρελθοντος, και καλα και κακα, εκει που ανηκουν, στο χρονοντουλαπο.

μηπως με αυτον τον τροπο εκδηκησε τους γονεις σου?
να σε βλεπουν καθε μερα,καθε μηνα,καθε χρονο!ειναι ενας τροπος εκδικησης!
το εχεις σκεφτει?

Carrie, μου το είπαν και άλλοι αυτό, να μην κολλάω σε πράγματα του παρελθόντος... το θέμα με σένα και τους δικούς σου όμως είναι ότι δεν έγινε κάτι κρυφά... στην περίπτωσή μου στήθηκε ολόκληρο έργο για να σταματήσω... και τελικά το έμαθα χρόνια μετά από τύχη... δηλαδή εγώ δεν απέτυχα με ρητή εντολή τους "Σου κόβουμε το μπάσκετ". Απέτυχα με πλάγιο τρόπο που σκαρφίστηκαν οι ίδιοι μου οι γονείς και αυτό είναι που με πληγώενι και με εξοργίζει ταυτόχρονα... Το μπάσκετ σε κάποια ηλικία θα τελείωνε, δε λεω, όμως αν όλα είχαν πάει καλά θα μπορούσα να ασχοληθώ από άλλο πόστο, όπως κάνουν όλοι όσοι αποσύρονται. Ακόμη και στην περίπτωση που δεν πήγαιναν καλά, θα έλεγα ότι προσπάθησα και απέτυχα... ΜΟΝΟΣ ΜΟΥ. Όχι με το να με καταδικάσουν οι ίδιοι μου οι γονείς... Θα σου πω το εξής για να καταλάβεις την πώρωση που έχω. Πήγα σε έναν αγώνα μπάσκετ πριν μάθω τα τεκταινόμενα που είχαν γίνει πίσω από την πλάτη μου. Με το που άρχισε το παιχνίδι και άκουσα την μπάλα να χτυπάει κάτω, τα παπούτσια να τρίζουν στο παρκέ και την κερκίδα από πίσω να φωνάζει, βούρκωσα και σηκώθηκα και έφυγα... δεν άντεχα να μείνω...

Μαρία όχι δεν το έχω δει σαν τρόπο εκδίκησης. Δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος, παρόλο που μου συνέβη αυτό, δε θα τους εκδικούμουν...

Εχει σχεση ο εμμεσος ή αμεσος τροπος όταν το αποτελεσμα ειναι το ιδιο; Και στις δυο περιπτωσεις μπορει να θυμωσεις, να στεναχωρεθεις, να απογοητευτεις. ΕΠισης, για να δεις με ενα παραδειγμα πως μπορει ο καθενας να τα βλεπει απο την πλευρα του διαφορετικα και χειροτερα, εσενα σου κοπηκε με εμμεσο τροπο, γιατι πολυ απλα ο αμεσος δε θα πετυχαινε ποτε, καθως ησουν σε καποια α ηλικια που καταλαβαινες και μπορουσες να κανεις το δικο σου. Ενω σε ενα παιδι, οπως π.χ. ήμουν εγω οταν μου κοψανε την ενοργανη, του το κοβεις αμεσα οπως λες, και μενει μετεωρο να αναρωτιεται, και να απελπιζεται μετα που τοτε ως παιδι εκμεταλλευτηκαν αυτη του την αδυναμια να αντιδρασει και να επιβαλλει τη γνωμη του και αποφασιζαν αλλοι για αυτο χωρις αυτο. ΑΠο δω να το δεις, απο κει να το δεις, αυτα δυστυχως συμβαινουν, και δε σημαινει οτι χασαμε ολη μας τη ζωη και δε μπορουμε να κανουμε κατι αλλο, οι ανθρωποι εχουν αρκετα ταλεντα, ιδιαιτεροτητες, ικανοτητες, ευφυια κτλ, ωστε να μπορουν να καταπιανονται, να μαθαινουν και να γινονται καλοι σε περισσοτερα απο 1 πραγματα. Οσο και να πιστευεις και εγω και οι αλλοι να σου λεγαμε πωπω τι κακο που επαθες και παει χαλασε ολη σου η ζωη, το θεμα ειναι να μπορεις να σηκωθεις. Δεν εχει σημασια ποσες φορες θα πεσεις ή θα σε ριξουν, αυτο πρεπει να το εμαθες στο μπασκετ..

Quote:

---

Originally Posted by carrie

με τετοιες ιστοριες ειναι γεματος ο τοπος.. εμενα με σταματησανε μικρη την ενοργανη που μου αρεσε γιατι δεν τους βολευε το ωραριο, την ξαδερφη που πεθαινε να παει μπαλετο δεν την πηγανε ποτε γιατι το θεωρησαν περιττο εξοδο, εναν φιλο μου που μετα απο 15 χρονια πηγε να βγαλει το νυχτερινο γυμνασιο γιατι ο πατερας του τον εβαζε να φυλαει τα γιδια, ακομα και πιο πισω μπορω να σε παω στους γονεις μου, που η μητερα μου εδινε για γυμναστικη ακαδημια και δεν ειχε κανεναν να την συμβουλευσει και να την στηριξει γιατι οι γονεις της θελανε να μεινει στο σπιτι και τα παρατησε στην πρωτη αποτυχια, τη θεια μου που ειχε ταλεντο στη ζωγραφικη και δεν την αφησανε να δωσει για καλων τεχνων γιατι οι γυναικες στην οικογενεια αν θελανε να σπουδασουν θα επρεπε να γινουν μονο μαιες. Με λιγα λογια, αν θελει ο κοσμος να βρει κατι να κολλησει στο παρελθον, ειναι πολυ ευκολο, για καποιους περισσοτερο και γαι αλλους λιγοτερο. Και το μπασκετ σε καποια ηλικια θα σου τελειωνε, τι θα εκανες μετα; Κανε καινουρια ονειρα, και ασε τα του παρελθοντος, και καλα και κακα, εκει που ανηκουν, στο χρονοντουλαπο.

---

κάρυ, άλλο στο στο λέω κ σου κόβω αυτό που θέλεις ν κάνεις κ άλλο σε εξαπατώ.
εδώ του είπαν ψέματα.
δν είναι κ το καλυτερο μάθημα που μπορείς να δώσεις στα παιδιά σου.
για μένα αυτό έχει μεγαλύτερη σημασία,
το έκαναν να πιστέψει πως δν έχει τις ικανότητες.
να χάσει την αυτοπεποίθηση του.
μν συγκρίνεις λοιπόν τις αλλες ιστορίες που παραθέτεις.

Quote:

---

Originally Posted by KENO

κι εγω οταν ημουν μικρος ηθελα πολυ να μαθω μια πολεμικη τεχνη. κατα προτιμηση Karate ή Tae Kwon Do. οι γονεις μου ομως επεμεναν να περναω τα απογευματα μου σε ενα σωρο φροντιστηρια, απο αγγλικα, μαθηματικα, αρχαια, κι ενα σωρο αλλα παπαρια τα οποια δεν ειχα ορεξη. αυτα με εκαναν να σιχαθω ακομα περισσοτερο το σχολειο, αφου ενιωθα σαν να μου γινεται μια πλυση εγκεφαλου απ'το πρωι μεχρι το βραδυ, με τα ιδια πραγματα. παρολο τα φροντιστηρια, εμεινα σε μια ταξη στη δευτερα γυμνασιου, κι ενω προχωρησα και τη περασα φτανωντας και στο λυκειο, τελικα το σχολειο δε το τελειωσα ποτε λογο μπλεξιματων. και τωρα ενω θα το θελα πολυ να ξεκινησω αυτο που τοτε ηθελα, δε το κανω επειδη νιωθω οτι περασαν τα χρονια και γερασα.

ισως αν προσπαθουσες τελειως ερασιτεχνικα να επανελθεις στο μπασκετ, θα μπορουσες να ξανασχοληθεις απλα για να γυμναζεσαι και να περνας την ωρα σου, να διατηρεισαι σε φορμα που λενε. δεν ειναι τπτ σπουδαιο, απλα περνας καποιες ωρες, και τελικα ισως νιωσεις οτι κανεις αυτο που σου στερησανε...

---

κενό, δν είσαι πια κ τόσο μεγάλος για να απορρίψεις την ιδέα να τελειώσεις το σχολείο.

εννοουσα το καρατε, οχι το σχολειο. την ιδεα του να τελειωσω τις σπουδες μου την εχω αφησει αφου πλεον δεν ειμαι σε ηλικια να μπορω να κατσω να μαθω πραγματα (εδω δε πηρα καν διπλωμα αυτοκινητου, παρολο που ξερω να οδηγαω, και γουσταρω να τρεχω μαλιστα), αλλα και αυτα τα πραγματα που μαθαινουν στα σχολεια μου ειναι αχρηστα. ισως τα κωλοχαρτα οτι τελειωσα να μου ηταν χρησιμα, αλλα πρωτον εδω στην Ελλαδα δε παιζουν πλεον ρολο αφου κανεις δε βρισκει δουλεια στο τομεα που σπουδασε, αλλα κι εγω δεν ενδιαφερομαι να ακολουθησω και να κανω επαγγελμα αυτο που σπουδαζα και ειχα επιλεξει τοτε. με αφορα μονο η τεχνη πλεον, ειδικα η μουσικη κι ο κινηματογραφος, κι αμα μου δινοταν ευκαιρια να ξαναξεκινησω απ'την αρχη, θα γουσταρα να ακολουθησω κατι απο τα δυο.

Quote:

---

Originally Posted by arktos

κάρυ, άλλο στο στο λέω κ σου κόβω αυτό που θέλεις ν κάνεις κ άλλο σε εξαπατώ.
εδώ του είπαν ψέματα.
δν είναι κ το καλυτερο μάθημα που μπορείς να δώσεις στα παιδιά σου.
για μένα αυτό έχει μεγαλύτερη σημασία,
το έκαναν να πιστέψει πως δν έχει τις ικανότητες.
να χάσει την αυτοπεποίθηση του.
μν συγκρίνεις λοιπόν τις αλλες ιστορίες που παραθέτεις.

---

σε καθε περιπτωση αρκτος κατι χανεις. δε συγκρινω χειροτερο και καλυτερο, και μεγαλυτερη και μικροτερη σημασια, οποτε μην το κανεις και εσυ. εγω π.χ. ισως δεν εχασα την αυτοπεποιθηση μου, αλλα εχασα την ικανοτητα να λεω τι θελω και να το διεκδικω, ξεχασα τι θελω και εχασα τον εαυτο μου, απο τετοιες αντιμετωπισεις. Και αυτο που λεω και τονισα, ειναι οτι ενταξει να κλαψουμε και να θυμωσουμε, αλλα μετα να σηκωθουμε, ο,τι κι αν παθαμε! Εκτος αν πιστευεις οτι πρεπει να κλαιει για παντα την χαμενη του αυτοπεποιθηση και οχι να κανει κατι να την ανακτησει.

Γεια σου Όνειρο (που εύχομαι κάποια στιγμή να ξεπεράσεις το χαμένο-στο-χρόνο, ίσως να γίνει από χαμένο στο χρόνο Όνειρο-ξανά-γεννημένο)
Παραμένει το ίδιο έντονος ο θυμός σου όπως στο πρωτοάκουσμα της αλήθειας?

Quote:

---

Originally Posted by carrie

σε καθε περιπτωση αρκτος κατι χανεις. δε συγκρινω χειροτερο και καλυτερο, και μεγαλυτερη και μικροτερη σημασια, οποτε μην το κανεις και εσυ. εγω π.χ. ισως δεν εχασα την αυτοπεποιθηση μου, αλλα εχασα την ικανοτητα να λεω τι θελω και να το διεκδικω, ξεχασα τι θελω και εχασα τον εαυτο μου, απο τετοιες αντιμετωπισεις. Και αυτο που λεω και τονισα, ειναι οτι ενταξει να κλαψουμε και να θυμωσουμε, αλλα μετα να σηκωθουμε, ο,τι κι αν παθαμε! Εκτος αν πιστευεις οτι πρεπει να κλαιει για παντα την χαμενη του αυτοπεποιθηση και οχι να κανει κατι να την ανακτησει.

---

καρι, εστίασα στο ψέμα.

RainAndWind ο θυμός παραμένει ο ίδιος ναι... σκέφτομαι να επιστρέψω... Και γιαυτό ήρθα εδώ για να πω την ιστορία μου και να πάρω κάποιες προτάσεις, γιατί είμαι σίγουρος ότι κάποιος εξωτερικός παρατηρητής μπορεί να δει τα πράγματα πιο αντικειμενικά, όντας ελεύθερος από τη συναισθηματική φόρτιση που έχω εγώ. Αντιλαμβάνομαι ότι οι πιθανότητές μου είναι μηδαμινές, όμως δεν μπορώ να κάθομαι άλλο ξύπνιος τα βράδια και να σκέφτομαι γιατί εγιναν όλα αυτά. Προτιμώ να προσπαθήσω για μια τελευταία φορά, αν μπορέσω και βρω κάποιο σύλλογο που θα με λυπηθεί και θα με αφήσει να κάνω προπονήσεις. Αν και σε περίπτωση που δε θα με θέλουν, θα το κατανοήσω... Προτιμώ όμως να αποτύχω, έστω τώρα... και μόνος μου...

Καλά κάνεις! και σου εύχομαι όχι μόνο να συνεχίσεις, αλλά να γίνεις και προπονητής! Έχεις σκεφτεί αυτή την εκδοχή? Έτσι θα είχες την ευκαιρία ό,τι δεν έζησες και αισθάνεσαι γι αυτό πικραμένος που στο στέρησαν δίχως να ρωτηθείς, εσύ, που ήσουν αυτός που τον αφορούσε, και να έχεις και την ικανοποίηση ότι με τις γνώσεις σου και την προσπάθειά σου θα βοηθάς άλλα παιδιά να πραγματοποιήσουν δικά τους όνειρα, παρόμοια με το δικό σου. Ίσως να το έψαχνες λιγάκι, όσο γι αυτό που ανέφερες, αν θα σε δεχτεί ομάδα, νομίζω πως θα σε δεχτεί, γιατί όχι? Σκέψου και εναλλακτικούς τρόπους επίσης να πας όπου θες, αν για παράδειγμα δεν μπορέσεις τελικά να πας σε μία ομάδα επαγγελματική, λέω τώρα, να ψάξεις μια ερασιτεχνική. Αν δε μπορείς εκεί, να ψάξεις σε μία δημοτική. Ή σε μία για ενήλικες, για ανθρώπους που και θα είστε πάνω κάτω σε όμοια επίπεδα φυσικής αντοχής, και τα λοιπά.

Εγω νιωθω τον θυμο σου,γιατι προσφατα εμαθα κατι αντιστοιχο!!
Ειναι οι γονεις-θεοι αυτοι που αποφασιζουν τι θα κανουμε στη ζωη μας,ετσι?
ξερεις κατι?παλεψε το,ασε τι εγινε και τι εχασες,κανε κατι τωρα που ξερεις.
εγω θα σου προτεινα να κανεις κατι αντιστοιχο,πχ προπονητης σε παιδικη ομαδα,προπονησου,κανε κονε,μαθε,ρωτα ΑΛΛΑ μην το αφηνεις..

Εγω πηγα σε μια παρεμφερη σχολη με αυτη που ηθελα πριν λιγα χρονια,σχεδον στην ηλικια σου και ειχα τις ιδιες ανασφαλειες,α ειμαι μεγαλη,α δεν θα με δεχτουνε κτλ..αλλα να σου πω?thats life καποιοι θα μας δεχτουν και καποιοι οχι,εμεις θα ασχοληθουμε με τους μεν και θα αγνοησουμε τους δε!!
Σου ευχομαι τα καλυτερα μεσα απο την ψυχη μου!!

Quote:

---

Originally Posted by RainAndWind

Καλά κάνεις! και σου εύχομαι όχι μόνο να συνεχίσεις, αλλά να γίνεις και προπονητής! Έχεις σκεφτεί αυτή την εκδοχή? Έτσι θα είχες την ευκαιρία ό,τι δεν έζησες και αισθάνεσαι γι αυτό πικραμένος που στο στέρησαν δίχως να ρωτηθείς, εσύ, που ήσουν αυτός που τον αφορούσε, και να έχεις και την ικανοποίηση ότι με τις γνώσεις σου και την προσπάθειά σου θα βοηθάς άλλα παιδιά να πραγματοποιήσουν δικά τους όνειρα, παρόμοια με το δικό σου. Ίσως να το έψαχνες λιγάκι, όσο γι αυτό που ανέφερες, αν θα σε δεχτεί ομάδα, νομίζω πως θα σε δεχτεί, γιατί όχι? Σκέψου και εναλλακτικούς τρόπους επίσης να πας όπου θες, αν για παράδειγμα δεν μπορέσεις τελικά να πας σε μία ομάδα επαγγελματική, λέω τώρα, να ψάξεις μια ερασιτεχνική. Αν δε μπορείς εκεί, να ψάξεις σε μία δημοτική. Ή σε μία για ενήλικες, για ανθρώπους που και θα είστε πάνω κάτω σε όμοια επίπεδα φυσικής αντοχής, και τα λοιπά.

---

αχαχαχαχαχα κι εγω αυτο σκεφτηκα... περφεκτ!

RainAndWind ναι, ο θυμός παραμένει ο ίδιος. Σκέφτομαι να επιστρέψω, παρόλο που οι πιθανότητες που έχω είναι λιγότερες από μηδαμινές. Αν είναι όμως να αποτύχω, θέλω να αποτύχω έστω τώρα και ΜΟΝΟΣ ΜΟΥ. Απλά ήθελα να μοιραστώ την ιστορία μου και να πάρω κάποιες επιπλέον απόψεις, επειδή οι εξωτερικοί παρατηρητές μπορύν να δουν τα πράγματα πιο αντικειμενικά, όντας ελεύθεροι της συναισθηματικής φόρτισης που νιώθω εγώ. Ελπίζω να βρω κάποιο σύλλογο που θα με λυπηθεί και θα μου επιτρέψει να κάνω έστω προπόνηση. Αν και σε περίπτωση που με απορρίψουν, δε θα μου κάνει εντύπωση, θα το κατανοήσω...

Διπλό ποστ έκανα γ..ώ την τύχη μου. Τέλος πάντων... βασικά αυτό με την προπονητική δεν το είχα σκεφτεί για να είμαι ελικρινής. Θα το έχω υπόψη μου, αν και αυτό που θέλω πάνω απόλα είναι να παίζω. Σε κάθε περίπτωση ευχαριστώ όμως, θα δω αν μπορώ να κάνω κάτι σε σχέση με την προπονητική...

φιλε μου, εγώ θα στο πάω στην άλλη πλευρά.
Δεν δικαιολογώ σε καμία περίπτωση τους γονείς σου ούτε τον καφρο τον προπονητή σου, (σιγά μη του έβαλαν και το μαχαίρι στο λαιμό, έσταξε και λίγο αίμα και σε έδιωξε από την ομάδα).
Επειδή μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον που οι δικοί μου ήθελαν τελείως διαφορετικά πράγματα από μένα, (στην πορεία κατάλαβα πως είχαν δίκιο), τους έγραψα στα παλιά μου τα παπούτσια και έκανα οτι ήθελα εγώ, άσχετα αν το μετάνιωσα μετα..:)

Τι θελω να σου με αυτά?
Αν ήταν το όνειρο της ζωής σου, αν ήθελες όσο τίποτα στον κόσμο να γίνεις ακόμη και κλόουν σε τσίρκο, να εισαι σίγουρος πως θα το έκανες με το όποιο κόστος και μπροστά σε οποιοδήποτε εμπόδιο.
Νομίζω πως έκανες κρεμάστρα αυτό το γεγονός και κει πάνω κρέμασες την όποια αποτυχία στην επαγγελματική σου ζωή.
Αυτό το "αν" που σε βασανίζει τόσα χρόνια, στο μόνο που σε βοηθάει, (γιατί δεν θα απαντηθεί ποτέ), είναι να για να δίνεις απαντήσεις στα "γιατί" σου.
Μερικές σκέψεις κάνω....

Δεν έκανα κρεμάστρα τίποτα Θεοφανία. Η επιλογή μου να διακόψω τη σχολή μου ήταν καθαρά δική μου απόφαση και παρόλο που την πήρα εν θερμώ, σε αντίδραση του ότι είχε γίνει εις βάρος μου, δεν το μετάνιωσα ποτέ. Δε μου άρεσε ούτως ή άλλως. Μπορείς να με πεις ρομαντικό, μ...κα, πες με όπως νομίζεις. Αν δε μου αρέσει κάτι, δεν το κάνω. Γιαυτό και ήρθα εδώ για να πάρω κάποιες γνώμες σε σχέση με την απόφασή μου να επιστρέψω. Δε χρησιμοποίησα ποτέ την ιστορία αυτή για να επαναπαυθώ και να πω ότι εφόσον δεν έγινε, δεν κάνω τίποτα στη ζωή μου. Απλά, ήθελα το χρόνο μου να το συνειδητοποιήσω, να παλέψω με τον εαυτό μου και τελικά να πάρω την απόφαση να επιστρέψω, έστω και τώρα, υπό τις αντίξοες συνθήκες της ηλικίας και των παραπάνω κιλών που έτυχε να πάρω

Quote:

---

Originally Posted by oneiro-sto-xrono-xameno

Δεν έκανα κρεμάστρα τίποτα Θεοφανία. Η επιλογή μου να διακόψω τη σχολή μου ήταν καθαρά δική μου απόφαση και παρόλο που την πήρα εν θερμώ, σε αντίδραση του ότι είχε γίνει εις βάρος μου, δεν το μετάνιωσα ποτέ. Δε μου άρεσε ούτως ή άλλως. Μπορείς να με πεις ρομαντικό, μ...κα, πες με όπως νομίζεις. Αν δε μου αρέσει κάτι, δεν το κάνω. Γιαυτό και ήρθα εδώ για να πάρω κάποιες γνώμες σε σχέση με την απόφασή μου να επιστρέψω. Δε χρησιμοποίησα ποτέ την ιστορία αυτή για να επαναπαυθώ και να πω ότι εφόσον δεν έγινε, δεν κάνω τίποτα στη ζωή μου. Απλά, ήθελα το χρόνο μου να το συνειδητοποιήσω, να παλέψω με τον εαυτό μου και τελικά να πάρω την απόφαση να επιστρέψω, έστω και τώρα, υπό τις αντίξοες συνθήκες της ηλικίας και των παραπάνω κιλών που έτυχε να πάρω

---

Εγώ δεν σου μίλησα για τη σχολή σου, αλλά για το ότι δεν το πάψες με το μπάσκετ, γιατί αν πραγματικά το ήθελες πολύ δεν θα το σταμάταγες ποτέ.
Τα κιλά που πήρες δεν "ετυχαν", είναι αποτέλεσμα πραγμάτων που δεν βλέπεις μέσα σου.
Πάντως το να κρύβεσαι πίσω από κάτι που έγινε πριν εκατό χρόνια και έμαθες πριν επτά, θα σε πάει άλλα τόσα χρόνια πίσω.
Και ξέρεις τι γίνεται με τον @@@ το χρόνο?
Δεν μπορείς να τον γυρίσεις με τίποτα πίσω, όταν θα είσαι σαράντα/πενήντα και ανακαλύψεις πως δεν έκανες τίποτα για τον εαυτό σου στο όνομα μιας κατάστασης που αποφάσισαν να κάνουν οι άλλοι για σένα.

Μα αυτό ήταν το θέμα. Ότι κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα κλίμα για να μη θέλω να ξαναδώ μπάσκετ. Και όντως το πέτυχαν. Το θέμα είναι ότι και να μη σταμάταγα και να πήγαινα σε άλλη ομάδα, θα έκαναν το ίδιο. Και πίστεψέ με, το τελευταίο πράγμα που θέλουν οι προπονητές στις ακαδημίες, είναι να έχουν γονείς να τους πρήζουν. Αν οι γονείς τους πουν ότι δε θέλουν το παιδί τους να έρχεται, οι προπονητές δεν έχουν επιλογές, πίστεψέ με...

ναι ειναι αληθεια οτι οι περισσοτεροι εχουμε περασει κατι παρομοιο carrie κ εγω ακριβως το ιδιο με την ενοργανη επισεις
το θεμα ειναι οτι εγινε κ καλοσ η κακος ειναι κατι που δεν μπορεις να αλλαξεις....τωρα τι γινετε?
καθεσαι κ σκεφτεσαι τα λαθοι των αλλων,τα χαμενα σου ονειρα κ οτι σε πλυγωσε?η συνεχιζεις τη ζωη σου κ προσπαθεις να κανεις κατι αλλο απο εδω κ περα που αν οχι να σε γεμιζει απλα να σου αρεσει???νομιζω δεν εχεις αλλη επιλογη

ας αφησουμε το παρελθον κ ας δουμε το παρον ομως...λες νιωθεις αχρηστος χωρις δουλεια, πτυχιο, μπασκετ..καλα οχι οτι αν ειχες πτυχιο θα χες και δουλεια αλλα μπορεις να εστιασεις στο να βρεις κατι για να γεμισεις το χρονο σου, να γινεις παραγωγικος και να μην νιωθεις αχρηστος..και στα 29 θα ελεγα επιβαλεται να βρεις μια δουλεια και να γινεις πιο ανεξαρτητος..καλο ειναι να δεις απο δω και περα τι κανεις οχι τι δεν εκανες και γτ οχι να παι3εισ κ μπασκετ σε μια ερασιτεχνικη ομαδα να κανεις αυτο που σαρεσει και να τονςνεσαι..

Γεια σου Όνειρο! Το ότι τελικά το έμαθες ότι συνέβη όλο αυτό, το αξιολογείς θετικά ή αρνητικά; Δηλαδή αν δεν το μάθαινες πιστεύεις ότι τώρα θα ήσουν καλύτερα, γιατί θα είχες τελειώσει τη σχολή κτλ,ή στην ίδια μοίρα και απλά δε θα ήξερες τι σου φταίει; Βρίσκω απόλυτα φυσιολογικό τόσο θυμό και πίκρα, αυτό που με προβληματίζει είναι ότι όλο αυτό σε πάει πίσω για τόσα πολλά χρόνια. Δεν είναι δικαιολογία για να μη ζήσεις τη ζωή σου, είναι πραγματικό και πολύ άσχημο και άδικο και όλα αυτά, αλλά το αποτέλεσμα, όπως και να το δεις, είναι το ίδιο: Αυτή τη στιγμή δε ζεις τη ζωή σου! Κάποια στιγμή οι γονείς σου σου έκλεψαν το μπάσκετ και το επέτρεψες γιατί δεν το ήξερες, μην αφήνεις τώρα το μπάσκετ (ή την απουσία του, ή την αδικία σχετικά με αυτό) να σου κλέψει ολόκληρη την υπόλοιπη ζωή! Να κάνεις κάτι σχετικό με μπάσκετ, εννοείται! Σίγουρα οι δυνατότητες είναι πολύ περιορισμένες τώρα πια και πρέπει να αποχαιρετήσεις ίσως τα όνειρα για καριέρα, αλλά αν θέλεις απλά να έχεις το μπάσκετ στη ζωή σου, μπορείς να βρεις έναν τρόπο για να το πετύχεις. Νομίζω ότι τα όνειρά σου μπορούν να πραγματοποιηθούν, αλλά χρειάζονται μια τροποποίηση ώστε να είναι εφικτά, έτσι όπως διαμορφώθηκαν οι συνθήκες. Μην χάνεις άλλο χρόνο! Ξεκίνα να ασχολείσαι με αυτό που αγαπάς!

Δεν δικαιολογώ καθόλου τους γονείς σου και το ψέμα τους. Και καταλαβαίνω το θυμό, την απογοήτευση και την προδοσία που ένιωσες.
Αλλά σκέψου ότι όλο αυτό μπορεί να το χρησιμοποιείς και σαν άλλοθι. Αν είχα συνεχίσει το μπάσκετ τώρα θα ήμουνα -πιθανόν- επιτυχημένος και κατ' επέκταση, ευτυχισμένος. Αλλά κάποιοι μου το στέρησαν αυτό.
Είναι όμως έτσι? Έχεις σκεφτεί ότι μπορεί τελικά να μην προχωρούσες και τόσο καλά, να συνέχιζες μεν να παίζεις αλλά να παρέμενες ένας μέτριος παίχτης ή ακόμη και να τα είχες παρατήσει από μόνος σου. Θέλω να πω, ότι ποτέ δεν ξέρουμε πώς πραγματικά θα ήταν αν σπουδάζαμε αυτό και όχι το άλλο, αν παντρευόμασταν εκείνον και όχι αυτόν, αν μέναμε στην πόλη και όχι στο χωριό, αν, αν,αν...
Μπορούμε όμως πάντα να φανταζόμαστε ότι τα πράγματα θα ήταν καλύτερα και να μετανιώνουμε για τις επιλογές μας ή ακόμα χειρότερα, για την έλλειψη επιλογών -όπως ίσως στη περίπτωσή σου.
Προσωπικά δεν πιστεύω ότι μια επιλογή ή η απουσία επιλογής, μπορεί να καθορίσει ολόκληρη την μετέπειτα πορεία μας.
Έχουμε πάντα τόσες επιλογές όσες επιτρέπουμε εμείς στον εαυτό μας να έχει. Φτάνει να το αποφασίσουμε και να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας. Φτάνει να θέλουμε να ζήσουμε όσο καλύτερα μπορούμε.

Marian το έγραψα πιο πάνω ότι ποτέ δεν είχα καβαλήσει καλάμι, παρά το νεαρό της ηλικίας μου και ποτέ δεν είχα πει ότι θα γινόμουν σταρ. Είναι ο χαρακτήρας μου να παραμένω προσγειωμένος και αφοσιωμένος σε αυτό που κάνω. Ήξερα και τότε ότι η πιθανότητα να έμενα ένας μέτριος παίχτης υπήρχε, σε περίπτωση εφησυχασμού από μέρους μου. Αυτό που με θύμωσε δεν είναι ότι βλέπω σήμερα τους μπασκετμπολίστες και τους ζηλεύω επειδή έχουν παραπάνω χρήματα και μια καλύτερη ζωή από μένα. Τους ζηλεύω επειδή κάνουν αυτό που τους αρέσει και δεν έγιναν πρωταγωνιστές σε ένα έργο το οποίο γυρίστηκε πίσω από την πλάτη τους. Για να σου δώσω να καταλάβεις, ακόμη και να ΠΛΗΡΩΝΑΝ τους μισθούς τους για να παίζουν, πάλι θα τους ζήλευα, γιατί κάνουν αυτό που αγαπούν. Και αυτό είναι ευτυχία για μένα, να κάνεις αυτό που αγαπάς. Σας ευχαριστώ όλους για τις απαντήσεις σας, έχω σχηματίσει μια ιδέα για το πώς θα κινηθώ από εδω και στο εξής...

Και εγώ ήθελα να γίνω τραγουδίστρια και η μητέρα μου δεν με βοηθησε καθόλου γτ δεν ήθελε να μπλέξω με την νύχτα λες και θα επέλεγα να τραγουδίσω σε μπουζούκια ααααααχαχαχαχαχαχααα!γελε� �ο!Λες και είναι του γούστου μου! Τέσπα ξεκίνησα μόνη μου αν και αργά να κάνω μαθήματα φωνητικής τι να κάνουμε όμως? το κάνω ερασιτεχνικά..και αυτό με γεμίζει! Βρες κάποιο τρόπο να γεμίσεις με αυτό που αγαπάς έστω και αν είναι αργα..Καταλαβαίνω το θυμό και την οργή σου! Εγώ θα τα είχα διαλύσει όλα...Θα έπερνα μια μεγάλη και βαριά αλυσίδα και θα γκρέμιζα οτιδήποτε είχε μέσα το σπίτι...

Quote:

---

Originally Posted by Christina82

Και εγώ ήθελα να γίνω τραγουδίστρια και η μητέρα μου δεν με βοηθησε καθόλου γτ δεν ήθελε να μπλέξω με την νύχτα λες και θα επέλεγα να τραγουδίσω σε μπουζούκια ααααααχαχαχαχαχαχααα! γελείο! Λες και είναι του γούστου μου! Τέσπα ξεκίνησα μόνη μου αν και αργά να κάνω μαθήματα φωνητικής τι να κάνουμε όμως? το κάνω ερασιτεχνικά..και αυτό με γεμίζει! Βρες κάποιο τρόπο να γεμίσεις με αυτό που αγαπάς έστω και αν είναι αργα..Καταλαβαίνω το θυμό και την οργή σου! Εγώ θα τα είχα διαλύσει όλα...Θα έπερνα μια μεγάλη και βαριά αλυσίδα και θα γκρέμιζα οτιδήποτε είχε μέσα το σπίτι...

---

χμ... ακραια σε βρισκω!

αγαπητό όνειρο (το αφήνω ημιτελές γιατί ο χαρακτηρισμός "χαμένο στο χρόνο" δε μου αρέσει καθόλου..ξέρεις το στίχο "πήραμε τη ζωή μας λάθος..κι αλλάξαμε ζωή"?αυτό μου ήρθε στο μυαλό όταν διάβασα τα ποστ σου..θες να σου πω άλλη μια ιστορία?
Ήταν μια κοπέλα, 18 χρονών η οποία είχε τύχει να συγκεντρώσει καλή βαθμολογία στις Πανελλήνιες..ήταν θεωρητικής κατεύθυνσης και η πλέον "γκλαμουράτη" σχολή για να δηλώσει κανείς ποια ήταν?η νομική!η κοπέλα όμως δεν ήθελε τη νομική..οκ, καλοί οι Δικηγόροι του Λος Άντζελς αλλά Νομική?μπλιάχ!!!της κοπέλας της άρεσε να μαγειρεύει!ω ναι!ήταν η μοναδική ασχολία που την κρατούσε απόλυτα συγκεντρωμένη..παρολαυτά, επειδή η κοπελίτσα μας δεν ήταν οικονομικά ανεξάρτητη και άλλοι έπαιρναν τις αποφάσεις (εφόσον ήξεραν ποιο ήταν το καλό της), πείθεται να τη δηλώσει τη ρημάδα τη νομική!την τελειώνει στα 4 χρόνια, όλοι έλεγαν πάντα ότι της ταίριαζε πολύ..ότι ήταν γεννημένη δικηγόρος-πείθεται λοιπόν και η κοπελίτσα μας..κάνει και ένα μεταπτυχιακό για να αποκτήσει ακόμα περισσότερα προσόντα σε αυτό που τόσο αγαπούσε!!!!παράλληλα δουλεύει και κάποια χρόνια σε πολύ καλά δικηγορικά γραφεία, είναι πλέον μια φέρελπις δικηγόρος!!!ώσπου μια μέρα παθαίνει κρίση άγχους και παρατάει μια δίκη στη μέση...μετά από αυτό η κοπέλα μας πέφτει σε κατάθλιψη..δεν μπορεί να εξηγήσει τι της συμβαίνει. Περνάει κάποιο διάστημα αϋπνη, νιώθει εντελώς αποτυχημένη...και κάποια μέρα τρώει φρίκη!θα πάω να γίνω σεφ...πάει λοιπόν δοκιμαστικά σε κάποια μαθήματα..και εκεί διαπιστώνει ότι ναι μεν της αρέσει να μαγειρεύει αλλά...το περιβάλλον δεν είναι όπως το είχε φανταστεί.Γνωρίζει δασκάλους με ταλέντο στην υποτίμηση των σπουδαστών...κανείς δεν υπολογίζει το γεγονός ότι έχει τόσα προσόντα..επίσης κανείς δεν της είχε πει ότι η μαγειρική ως επάγγελμα είναι δύσκολο..αν δε μπορείς να ανέλθεις και να γίνεις σαν αυτά που βλέπεις στην τηλεόραση και ζηλεύεις..είσαι ένα μηδέν,μηδέν όμως!!!

Αυτήν την ιστορία στην παρέθεσα γιατί θέλω να σου δείξω την άλλη πλευρά του νομίσματος γύρω από το όνειρο που έχεις πλάσει στο μυαλό σου...οι γονείς σου έκαναν αυτό που θεώρησαν σωστό..δεν ήξεραν να το χειριστούν με μετριοπάθεια γι'αυτό και σε απέκοψαν εντελώς..εσύ γιατί είσαι τόσο σίγουρος ότι ήθελες αυτό?και γιατί, αν πάρουμε δεδομένο ότι σου άρεσε τόσο πολύ, το παράτησες??εξαιτίας ενός προπονητή???
Σε ποια σχολή είχες περάσει?την οποία σημειωτέον την παράτησες πριν σου αποκαλυφθεί η αλήθεια...εφόσον δε σου άρεσε, γιατί δε δήλωσες κάποια άλλη?δε νομίζω ότι ο λόγος που αισθάνεσαι σκατά είναι το ότι σου είπαν ψέματα..αλλά η απραξία σου τόσα χρόνια!υπάρχουν πολλά ταλέντα σε έναν άνθρωπο, το θέμα είναι που εστιάζει ο καθένας..και αυτό με τα πτυχία, ότι δήθεν δεν έχουν πια αξία είναι μεγάλη μούφα...πάντα θα έχουν αξία, εκτός από Έλληνας είσαι και πολίτης του κόσμου μην ξεχνάς!σκέψου..εάν τώρα ήσουν επιτυχημένος πάνω σε κάποιο τομέα, και έβγαζες τα λεφτάκια σου και είχες τη ζωή σου θα σε πείραζε που θα μάθαινες ότι κάποτε στήθηκε αυτή πλεκτάνη?δε νομίζω Τάκη!βρες κάτι που γουστάρεις να κάνεις και κάντο φίλε μου!και κάντο με όποιο κόστος κι αν χρειαστεί...χρησιμοποίησε ό,τι έχεις και δεν έχεις σα μέσο για να πετύχεις τον τελικό σου σκοπό..αυτό έκανε η κοπελίτσα της ιστορίας πιο πάνω..:-)ΑΛΛΑΞΕ ΖΩΗ

Void, δε μου λες όμως τι έγινε με την αλλαγή ζωής της κοπέλας (όχι ότι με ενδιαφέρει), αλλά όταν παρατάει τη δικηγορία και πάει να γίνει σεφ, (μαγκιά της αφού αυτό είναι που της άρεσε) όπου εκεί βρίσκει άτομα με ταλέντο στην υποτίμηση των υφισταμένων τους κλπ κλπ... μετά το σταμάτησες χωρίς να πεις αν τελικά η κοπέλα πέτυχε στο χώρο της γαστρονομίας. Επαναλαμβάνω, όχι ότι με ενδιαφέρει, απλά μένει μισό το παράδειγμα που μου δίνεις... Και όσο για το αν είχα μια καλή ζωή και έβγαζα λεφτά τωρα, ναι, πάλι τον ίδιο θυμό θα είχα αν μάθαινα την ιστορία αυτή. Δεν υποχρεώνω κανέναν να με πιστέψει, αλλά έτσι είναι. Επίσης το μπάσκετ δεν το παράτησα λόγω προπονητή, το παράτησα λόγω του κλίματος που δημιουργήθηκε. Τον προπονητή μου τον εκτίμησα παραπάνω από όσο τον εκτιμούσα στην αρχή όταν μου εξομολογήθηκε τι είχε γίνει. Γιατί είχε τα κότσια να έρθει να το πει τόσα χρόνια μετά. Γιατί ένιωθε ότι είχε κάνει κάτι που δεν έπρεπε, παρόλο που δεν ήξερε τι συνέπειες είχε πάνω μου. Τέλος, τη σχολή που παράτησα, την παράτησα 1ον επειδή τσαντίστηκα με όλο αυτό που είχε στηθεί. Και αν δεν την παραταγα τότε που το έκανα, σίγουρα θα την παράταγα λίγο καιρό αργότερα. Γιατί πολύ απλά όπως έγραψα και πιο πάνω, δε μου άρεσε. Όσο για την ερώτησή σου γιατί δε δήλωσες άλλη, πιστεύω ότι αν βάλεις λίγο το μυαλό σου να δουλέψει θα μπορούσες να έχεις μια πιθανή απάντηση του στυλ "δεν κατάφερε να γράψει καλά". Που τυχαίνει να είναι και η σωστή. Και πριν με ξαναρωτήσεις, όχι δεν έδωσα μα φορά μόνο πανελλήνιες.

EDIT: τη σχολή την παράτησα όταν έμαθα τι έγινε, όχι πιο πριν.

Ονειρο, μπορει μια φορα αλλοι να σου καθορισανε τη ζωη σου, μην το αφηνεις ομως αυτο να γινεται συνεχεια.. Ζωντας ετσι, ειναι σαν να κανεις αυτο ακριβως, σαν να συνεχιζεις να αφηνεις τους αλλους να σου καθορισουν τη ζωη σου.

Quote:

---

Originally Posted by oneiro-sto-xrono-xameno

Void, δε μου λες όμως τι έγινε με την αλλαγή ζωής της κοπέλας (όχι ότι με ενδιαφέρει), αλλά όταν παρατάει τη δικηγορία και πάει να γίνει σεφ, (μαγκιά της αφού αυτό είναι που της άρεσε) όπου εκεί βρίσκει άτομα με ταλέντο στην υποτίμηση των υφισταμένων τους κλπ κλπ... μετά το σταμάτησες χωρίς να πεις αν τελικά η κοπέλα πέτυχε στο χώρο της γαστρονομίας. Επαναλαμβάνω, όχι ότι με ενδιαφέρει, απλά μένει μισό το παράδειγμα που μου δίνεις...

Καλησπέρα όνειρο..λοιπόν, ο σκοπός που σου παρέθεσα την ιστορία δεν ήταν για να δώσω έμφαση στο τι τελικά έγινε αλλά για να σου δείξω ότι πολύς κόσμος, στην ηλικία τη δική σου και τη δική μου (εγώ είμαι 28) έχουμε κάνει λάθη ως προς το θέμα της επαγγελματικής σταδιοδρομίας τα οποία οφείλονται καθαρά στους γονείς.Όταν δίναμε πανελλήνιες, εννοείται ότι δε μας ρώτησε κανείς τι θέλουμε πραγματικά να κάνουμε.Όπως σε σένα είχε επιπτώσεις έτσι είχε και στην ιστορία της κοπέλας, το έκανα περισσότερο για να σου δείξω ότι δεν είσαι μόνος.Όπως και να έχει, από το 2004 μέχρι σήμερα δεν πιστεύεις ότι είναι πολύς ο καιρός για να είσαι πεσμένος ψυχολογικά και σε απραξία?τουλάχιστον εγώ έτσι έχω καταλάβει, με τα λεγόμενά σου, ότι επί της ουσίας δεν κάνεις τίποτα...πως λοιπόν να μη σε πάρει χειρότερα από κάτω?το έχεις αφήσει να χρονίσει πολύ βασιζόμενος σε κάτι στο οποίο δεν ήξερες καν πως θα ήταν αν το ακολουθούσες επαγγελματικά.


Και όσο για το αν είχα μια καλή ζωή και έβγαζα λεφτά τωρα, ναι, πάλι τον ίδιο θυμό θα είχα αν μάθαινα την ιστορία αυτή.

θα είχες θυμό αλλά όχι ικανό να σε καθηλώσει τόσα χρόνια..θα είχες προχωρήσει και ίσως θα είχες βρει και μια μέση λύση για να ασχοληθείς ξανά με το μπάσκετ (το 2004 δεν έγινε το όλο σκηνικό ?ήσουν μικρός ακόμα , μπορούσες να ξανασχοληθείς)


Δεν υποχρεώνω κανέναν να με πιστέψει, αλλά έτσι είναι.

Εννοείται ότι δεν υποχρεώνεις κανέναν να σε πιστέψει.Εμείς εδώ που απαντάμε ουσιαστικά λύση προσπαθούμε να βρούμε σε κάτι που σε απασχολεί.Δεν υπάρχει καμία ιδιοτέλεια πίσω από αυτό.

Επίσης το μπάσκετ δεν το παράτησα λόγω προπονητή, το παράτησα λόγω του κλίματος που δημιουργήθηκε.

Επιμένω: το κλίμα που είχε δημιουργηθεί, εφόσον το μπάσκετ το αγαπούσες τόσο πολύ, ήταν αρκετό για να σε κάνει να το παρατήσεις?

Τον προπονητή μου τον εκτίμησα παραπάνω από όσο τον εκτιμούσα στην αρχή όταν μου εξομολογήθηκε τι είχε γίνει. Γιατί είχε τα κότσια να έρθει να το πει τόσα χρόνια μετά. Γιατί ένιωθε ότι είχε κάνει κάτι που δεν έπρεπε, παρόλο που δεν ήξερε τι συνέπειες είχε πάνω μου.

Καλά ο προπονητής υπήρξε μεγάλος παπαρίδης και στις δύο πιο σημαντικές φάσεις της ιστορίας. Ήταν εντελώς αντιδεοντολογικό που σε έδιωξε και εντελώς ανεύθυνο εκ μέρους του που στο αποκάλυψε μετά από τόσα χρόνια.Ενιγουει.

Τέλος, τη σχολή που παράτησα, την παράτησα 1ον επειδή τσαντίστηκα με όλο αυτό που είχε στηθεί. Και αν δεν την παραταγα τότε που το έκανα, σίγουρα θα την παράταγα λίγο καιρό αργότερα. Γιατί πολύ απλά όπως έγραψα και πιο πάνω, δε μου άρεσε.

Οκ δε σου άρεσε η σχολή.Και τώρα δηλαδή που δεν έχεις έστω το κωλόχαρτό της είσαι καλύτερα?Ένα πτυχίο σου δίνει πρόσβαση σε διαγωνισμούς..οι διαγωνισμοί σου δίνουν δουλειά και η δουλειά λεφτά...και τα λεφτά????οικονομική ανεξαρτησία, ο μόνος δρόμος προς την ελευθερία.

Όσο για την ερώτησή σου γιατί δε δήλωσες άλλη, πιστεύω ότι αν βάλεις λίγο το μυαλό σου να δουλέψει θα μπορούσες να έχεις μια πιθανή απάντηση του στυλ "δεν κατάφερε να γράψει καλά". Που τυχαίνει να είναι και η σωστή. Και πριν με ξαναρωτήσεις, όχι δεν έδωσα μα φορά μόνο πανελλήνιες.

Το μυαλό μου κοντεύει να κάψει φλάτζα από τις υπερωρίες που δουλεύει οπότε μερικές φορές το αφήνω να υπολειτουργεί λίγο μπας και ανακτήσει το χαμένο έδαφος :-) Από τον τρόπο με τον οποίο γράφεις (ειδικά η ορθογραφία σου) είχα καταλάβει ότι δεν είσαι ένας από αυτούς που "δεν κατάφεραν να γράψουν καλά".Μου κάνει εντύπωση...

EDIT: τη σχολή την παράτησα όταν έμαθα τι έγινε, όχι πιο πριν.

Ναι, ξαναδιαβάζοντας το ποστ αυτό βλέπω.Μπερδεύτηκα.
Ερώτηση:τη σχολή θα την τελειώσεις τελικά?

---

Μην θυμώνεις πάντως.
Δεν έγραψα ό,τι έγραψα για να σε πικάρω.Απλά είναι μεγάλη βλακεία να χαραμίζονται άτομα σε αυτήν την ηλικία μόνο και μόνο για ένα κόλλημα.Επιμένω:βρες κάτι που γουστάρεις να κάνεις και κάντο.

Όνειρο, θα ήθελα να σε ρωτήσω, έχεις φίλους ή αδέρφια, θέλω να πω κάποιο δικό σου άτομο να σε στηρίξει σε όλο αυτό που περνάς;Γιατί πιστεύω πως ένα φιλικό πρόσωπο ή μια σχέση θα σε βοηθούσε πολύ να το αντιμετωπίσεις. Όπως και να χει,δυστυχώς, συμβαίνουν αδικίες στη ζωή μας και όταν συμβαίνουν από δικά μας άτομα είναι αλήθεια ότι ο πόνος είναι μεγάλος. Καλό θα ήταν να το συζητήσεις μαζί τους, χωρίς φωνές, χωρίς κατηγορίες. Να ακούσεις την πλευρά τους, το γιατί το έκαναν. Δεν είναι εύκολο, το ξέρω από προσωπική εμπειρία.Αλλά αν προσπαθήσεις να το καταλάβεις ίσως κάποια στιγμή τους συγχωρήσεις και προχωρήσεις κάνοντας πια πράγματα που σου αρέσουν. Αυτή τη στιγμή έχεις ένα μεγάλο θυμό και μια μεγάλη πικρία που κατευθύνεται και ξεσπάει πάνω σου στερώντας σου ουσιαστικά το να ζεις όπως ένας νέος της ηλικίας σου. Έχεις δίκιο μα ίσως χρειάζεται να βάλεις μια τελεία..
Void, θα είχε πολύ ενδιαφέρον να μας αποκαλύψεις τελικά αν αυτή η κοπέλα ξαναγύρισε στη δικηγορία ή το πάλεψε και έγινε σεφ.