Printable View
Αναρωτιεμαι αν για τα ματια του κοσμου , ταδικα σας η αυτοκτονια ειναι πραξη θαρρους κατι που δεν εχει τα κοτσια ο καθε ενας να το κανει , η ειναι πραξη δειλιας ?κατι που κανει καποιος οταν δεν εχει τα κοτσια να τα βαλει με τα προβληματα του? τι λετε?
και τα δυο
δες το και αλλιως όμως.
κάποιος που αισθάνεται πως έχει αξία στα μάτια των υπολοίπων, πως νιώθει ότι περνάει καλά δεν σκέφτεται την αυτοκτονία, θα είναι πιο δειλός στην αυτοκτονία (θα το θεωρήσει παράλογο καταρχάς). κάποιος που έχει πάρει έκστασυ μπορεί να νιώσει τόσο θαρραλέος ώστε να πηδήξει από τον γκρεμό (ναι το έχω ακούσει αυτό). δύο ακραίες καταστάσεις, δειλού και θαρραλέου που μπορεί να αυτοκτονήσουν.
κάποιος που έχει προβλήματα μπορεί να το κάνει ασχέτως αν είναι δειλός η λογικός (όλοι έχουμε και από λίγη).
εχω διαβάσει πως οι περισσότεροι άνθρωποι που αυτοκτονούν είναι άνθρωποι με οικονομικά προβλήματα, άνεργοι η άνθρωποι που χρωστάνε, ηλικιωμένοι που είναι εντελώς μόνοι και αβοηθητοι και κάποιες φορές έφηβοι που πέρασαν από ερωτικη΄απογοήτευση.
Αναρρωτιέμαι πόσο πιο αξιοπρεπής είναι η αυτοκτονία από το να φτάσει κάποιος στο έγκλημα για να επιβιώσει. η κιόλας πόσο έγκλημα θα είναι αυτό που θα έχει οδηγήσει κάποιον στην αυτοκτονία
να σου πω γιωργη,στον επιδοξο αυτοχειρα δειχνει να ειναι διλημμα,γιατι παλευει να γλυτωσει και η αυτοκτονια του φαινεται σαν η λυση.
Η λυση ομως ,(οπως καθε λυση γι αυτον),ειναι δυσκολο να πραγματοποιηθει.
Πιστευεις οτι ειναι το φτου ξελεφτερια,αφου εχεις μπλεχτει σε μια παλιοκατασταση που δεν μπορεις να λυσεις..τωρα γιατι?Ισως δεν ξερεις τον τροπο ,ισως ολες οι προσπαθειες εχουν αποτυχει,ισως δεν δεχεσαι να παλευεις αλλο και διαλεγεις να παραιτηθεις.
Η παραιτηση παντως λυνει ολα τα αδιεξοδα ξεκουραζει την σκεψη,ξαλαφρωνει απο το φορτιο.
Εντωμεταξυ, η φαση ειναι οτι επειδη κατα βαθος γνωριζεις την αξια της ζωης σου,καπου κρυφοκαιει η ελπιδα,σου κανει ΤΕΡΑΣΤΙΑ πραξη θαρρους το να αυτοκτονησεις...
για να το κανεις θελεις θαρρος, οπως να μην φοβασαι κολαση και μαλακιες τετοιες, να μην φοβασαι την ιδια την πραξη π.χ. πτωση απο κτιριο, να ρισκαρεις οτι μπορει να μην τα καταφερεις κ μετα να εισαι μια ζωη σακατης.
δειλια ειναι απο την αποψη οτι δεν το παλεψες μεχρι να τελειωσει. αλλα τι να τον νοιαξει τον αλλον απο τη στιγμη που ειναι στο χωμα τι θα πουν οι αλλοι κ πως θα ειναι η μνημη του? εμενα προσωπικα δεν με ενδιαφερει καθολου αυτη η δειλια, με ενδιαφερει ομως η αλλη, η μεγαλυτερη: το οτι θα αφησεις πισω τους ανθρωπους σου...εδω ειναι το θεμα!
οι περισσοτεροι θα πουν: τι αυτοκτονιες και μαλακιες, αυτο ειναι δειλια. αλλα αναρωτιεμαι θα το ελεγε κανεις στην ασχημη περιοδο π.χ. στην φαση της βαριας καταθλιψης.
δεν ειπα οτι θελω να αυτοκτονησω , απλα αναρωτιεμαι πως το βλεπει ο κοσμος , εσεις, και γενικα τιγνωμη σας, Παντος τα λαμογια και οι 'παρτακιδες' ειναι οι μονοι που δεν το σκεφτονται! συνηθως οι ευσθητοι ειναι αυτοι που το αποφασιζουν, αυτοι που εχουν τοσο γαληνια καρδια! που δεν αντεχει την σκληροτητα των πολλων! την πονηρια και την προκαταλυψη!
Ολα αυτα δεν παν να πουν οτι ειναι καλο η αυτοκτονια , απεναντιας οι ανθρωποι ειναι σε κοινωνιες και ολοι μαζι βρησκουν λυση , μεσω της "αλληλεγγυης" και της αγαπης !
Είναι πράξη απελπισίας.
Μπορεί να είναι είτε το ένα είτε το άλλο, εγώ δεν θα προχωρήσω σε γενικεύσεις γιατί είναι πολύ επικύνδυνο. Εξαρτάται από πολλόυς παράγοντες και κάθε περίπτωση είναι ξεχωριστή. Μπορεί να είναι και μια πράξη διαστρέβλωσης της πραγματικότητας κάτω από την επήρρεια καταθλιπτικών συναισθημάτων, αυτό ισχυρίζονται οι ψυχολόγοι και νομίζω πως έχουν δίκιο. Σε πολλές περιπτώσεις συμβάλλει πολύ και το αίσθημα της ντροπής και του εξευτελισμού που αισθάνεται ότι θα βιώσει κάποιος όπως ο Χίτλερ για παράδειγμα αν μπορούσε να νιώσει ντροπή ή και συναισθήματα γενικότερα το τέρας... Σ' ένα πολύ ωράιο βιβλίο που διάβασα (Η πτώση του Καμύ) ο συγγραφέας ισχυρίζεται ότι πολλές φορές δεν αυτοκτονούμε σκεπτόμενοι το πόσο θα παρερμηνευθεί το γεγονός κάτω από την οπτική γωνία τρίτων ανθρώπων, νοιαζόμαστε πολύ για την εντύπωση που δίνουμε στους άλλους και αυτό αποτελεί δουλική συμπεριφορά. Αν θέλουμε να δούμε ποιοι είναι οι αληθινοί αριστοκράτες πρέπει να πάρουμε αποστάσεις από τον εαυτό μας. Ωράιο point για να φιλοσοφήσεις.
Εχεις δικιο ,συμβαινει και αυτο βεβαια υπαρχουν πολλοι λογοι που καποιοι φτανουν εκει ,αλλοι για χρεοι ,αλλοι για ερωτικη απογοητευση ,αλλοι για ανιατες αρρωστιες και πολλους ακομα λογους η αφορμες.Quote:
Originally Posted by Gypsy Cello
Ζητουμενο ειναι να σεβομαστε και να δεχομαστε καποιον που δειχνει θλιψη ,καποιον που ενω ειναι με τοσους ανθρωπους γυρο του μιαζει τοσο μονος ,ειναι στον κοσμο του! μονο με την αλληλεγγυη και την ευγενεια μπορουμε να κανουμε κατι ,να βοηθησουμε καποιον .γιατι συνηθως ο πιο εβεστιτος και ακακος θα φτασει σε αυτη την πραξη .
ουτε το ενα , ουτε το αλλο.
ειναι πραξη, αρνησης .
πραξη απελπισιας και παραιτησης.
εχουν αυτοκτονησει και δειλοι και θαρραλεοι, αλλα δεν νομιζω να αυτοκτονησε κανεις που να περνουσε καλα..
το δραμα ειναι, οτι αρκει και μια περιστασιακη δυστυχια- απελπισια για να αυτοκτονησει κανεις, αλλα η αποφαση αυτη δεν εχει γυρισμο.
μακαρι να μπορουσαν να αντιληφθουν εγκαιρως, καποιοι απο τους αυτοχειρες, οτι οι καταστασεις και οι διαθεσεις, αλλαζουν...
Ναι ειναι αρνηση αλλα μερικες φορες οπως με τα ναρκωντικα ειναι ασχημα τα πραματα για τον αυτοχειρα ,γτ. αμα εχει μαθει -συνηθισει το μυαλο του να δουλευει με αυτα ,η ζωη του εχει γινει ενα με αυτα ειναι πολυ δυσκολο να δουλεψει κανονικα ξανα ,γτ. ειναι γεματος ανοια ,βαεμαρα , δυσκολευεται στα πιο απλα πραματα στην επικοινωνια στιν δουλεια του παντου ,και ετσι λοιπον φρικαρει πιστευει οτι δεν θα μπορεσει να γινει καλα και η ξανα πευτει η βαζει ενα τελος μια και εξω! υπαρχουν και αυτοι που τα καταφρνουν ,αλλα ειναι το 15%
κανεις δεν λεει οτι ειναι ευκολα πραγματα αυτα, η απεξαρτηση για παραδειγμα...
γι αυτο, υπαρχει βοηθεια.
αφηνει κανεις την παραιτηση και τις δικαιολογιες και παιρνει βοηθεια για το δυσκολο διαστημα που βρισκεται με ανία, η βαρεμενος η απελπισμενος..
και τα ναρκωτικα αρνηση και παραιτηση ειναι, ακριβως οπως και η αυτοκτονια...
μονο που απ τα ναρκωτικα υπαρχει γυρισμος, αν κανει κανεις την υπερβαση.
υπερβασεις του θανατου, δεν εχουν παρατηρηθει, ακομα...
όταν τα έχεις χάσει όλα ή έτσι νομίζεις, δν χρειάζεται θάρρος για να το κανεις.
δειλία υπάρχει μόνο ως προς το άγνωστο.
αλλα κ παλι εκείνη τη στιγμή που θα το επιχειρήσεις δν σκέφτεσαι κατι τέτοιο.
εσυ ετοιμασου..σου ερχεται μια μπουφλα ουρανοκατεβατηηηηηηηηηηηη ηηηη!Quote:
Originally Posted by arktos
Quote:
Originally Posted by Φωτεινη!
δν ξερεις που μενω, δν ξερεις.....χιχιχιχιχι
ο ψυχολογος μου παλια οταν τον ρωτησα για το θεμα της αυτοκτωνιας μου ειπε οτι η αυτοκτωνια ειναι εκδικηση!
εκδικηση προς τον εαυτο μας πρωτα και μετα εκδικηση προς τους αλλους!
περσυ οταν ειχα δυο φορες τασεις αυτοκτωνικες,στο βαθος αυτο ηταν που ηθελα!
ηθελα να εκδικηθω την οικογενεια μου με τον θανατο μου!
ηθελα να πονουν και να εχουν τυψεις σε ολη την υπολοιπη ζωη τους για ολα αυτα που μου ειχαν κανει!
και μαλιστα τους το ειπα!αυτο σας αξιζει!θα αυτοκτωνισω για αυτα που μου εχετε κανει θα εχετε τυψεις στην υπολυπη ζωη σας για αυτο!
δεν ημουν καλα!ημουν αρρωστη!
η αδερφη μου αυτοκτωνησε στα 22 της,επασχε απο διπολικη και το εκανε στη φαση της καταθλιψης!
οι ανθρωποι που φτανουν στην αυτοκτωνια,ειναι ανθρωποι αρρωστοι ψυχικα!
δεν μπορει ενα ψυχικα υγιες ατομο να φτασει στην αυτοκτωνια οσο σοβαρο προβλημα και να εχει!
αν ηταν οποιος ειχε σοβαρο προβλημα να αυτοκτωνει δεν θα υπηρχε ζωντανος ανθρωπος σημερα!
Πρέπει να είχε πολύ δίκιο ο ψυχολόγος σου,και στην περίπτωση μου πέρυσι όταν στριφογυρνούσαν οι σκέψεις της αυτοκτονίας ήμουν σε φάση οπού ήμουν πολύ νευριασμένος με όλο το περιβάλλον γύρω μου...Quote:
Originally Posted by ΜΑΡΙΑ.Α
Πιο συγκεκριμένα με είχε νευριάσει ένα συμβάν πάρα μα πάρα πολύ,δεν έκανα όμως το οτιδήποτε για να εκτονώσω τον θυμό μου πάνω σε κάτι και έκατσα ένα ολόκληρο απόγευμα στο δωματιό μου κλαίγωντας ενώ σκεφτόμουν συνεχώς πως σκοτώνω αυτό το άτομο αλλά και αν αυτοκτονούσα εγώ με τι τύψεις θα είχα φορτώσει αυτό το άτομο αν γνώριζε πως ο λόγος που θα είχα αυτοκτονίσει θα ήταν οι πράξεις του....
Τελικά δεν έκανα τίποτα....μέχρι πριν λίγο καιρό γκάζωνα μόνο και που άκουγα το ονομά του,όταν τον πετύχενα στον δρόμο κατά τύχη μου χάλαγε όλη την υπόλοιπη μέρα από τα νεύρα που είχα....
Quote:
Originally Posted by ΜΑΡΙΑ.Α
μαρία, λυπάμαι για την αδερφή σου.
εύχομαι κατα ένα βαθμό να το εχεις ξεπεράσει.
δν πιστευω πως η αυτοκτονία ειναι πραξη εκδίκησης.
όταν κάποιος το επιχειρήσει, το κανει γιατί βρίσκεται σε απόγνωση.
κ δν προκειται μονο για ανθρώπους με ψυχικές ασθένειες.
πχ όταν καποιος χάσει τη δουλεια του κ δν μπορεί να ζήσει τα παιδιά του, εχει χρεωμένο σπιτι κ δν εχει βοήθεια απο πουθενα,
μπορεί να φτάσει εκεί.
υπάρχουν τετοια παραδείγματα.
Μαρία.Α. λυπάμαι για την αδελφή σου.
Όσο ζούμε ελπίζουμε, αυτό είναι το αντίδοτο στην σκέψη αυτοκτονίας. Και ας αγκαλιάζουμε τα άτομα που βρήσκονται σε ψυχικές καταστάσεις που δημιουργούν τετοιες τάσεις. Η αίσθηση αγάπης, ο καλός λόγος και η συμπαράσταση που μπορούμε να προσφέρουμε έχουν την ικανότητα να αλλάξουν ριζικά τον τρόπο σκέψης αυτών των ατόμων.
Κατά την γνώμη μου, αυτοί που θέτουν τερμα στη ζωή τους είναι είτε ψυχικά άρρωστοι σε βαθμό που να μην ελέγχουν τις πράξεις τους και να χουν επίγνωση των συνεπειών τους είτε δυνατοί, αποφασιστικοί χαρακτήρες, που στέρησαν όμως στον εαυτό τους την ελπίδα ή τη δυνατότητα οποιουδήποτε συμβιβασμού στη ζωή. Το ότι κάποιος είναι δυνατός σα χαρακτήρας δεν αποκλείεει το να φτάσει σε οριακές καταστάσεις απελπισίας ή απογοήτευσης για κάποιο περιστατικό ή κάποιες όψεις της ζωής του, αφού δυνατός χαρακτήρας δε σημαίνει απαραίτητα και ευτυχησμένος ή επιτυχημένος. Οι αδύνατοι σα χαρακτήρες και αυτοί που στο βάθος της σκέψης έχουν ακτίδα ελπίδας και αισιοδοξίας δεν αυτοκτονούν. Μπορεί να φτάνουν σε πράξεις απόγνωσης, όμως αυτές δεν είναι σε τέτοιο βαθμό ώστε να επιφέρουν το αποτέλεσμα.
Να συμπληρώσω και κάτι ακόμα.
Νομίζω ότι οι Έλληνες, μιλώντας γενικά, είμαστε αρκετά εγωιστές για να αυτοκτονήσουμε. Θα κάνουμε το παν για να αυτοκτονήσουν άλλοι αλλά όχι εμείς σαν άτομα.
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%...AF%CE%B1%CF%82
ενταξει δν εχουμε κ την πρωτιά....
η αυτοκτονια ειναι πραξη απελπισιας..
ΑΥΤΟΚΤΩΝΕΙ!και αφηνει πισω παιδια,συζυγο και χρεη!Quote:
Originally Posted by arktos
αυτην την πραξη πως μπορουμε να την ονομασουμε?δηλειας?εγωισμο υ?γιατι συγουρα θαρρος δεν το λες!!
θαρρος θα ηταν να μεινει και να παλεψει για την οικογενεια του!
Νομίζω ότι το να χαρακτηρίζουμε την αυτοκτονία είτε μόνο ως πράξη θάρρους είτε μόνο ως πράξη δειλίας είναι φοβερά απλοϊκό.
Δεν είμαστε μαύρο-άσπρο, αλλά τόσο πολυδιάστατοι που αλίμονο αν χωρούσαμε σ' ένα δίπολο..
καλοί-κακοί, θαρραλέοι-δειλοί, δυνατοί-αδύναμοι. Όχι, δεν το πιστεύω αυτό.
Είναι τόσο περίπλοκος ο ψυχισμός μας, είναι τόσα πολλά και ποικίλα αυτά που μπορεί να νιώσει και να βιώσει ένας άνθρωπος
σε μια συγκεκριμένη φάση της ζωής του που ένα απλό ''θάρρος ή δειλιά'' ΔΕΝ είναι αρκετό.
Ντροπή, απελπισία, απόγνωση, ανισορροπία, παρορμητισμός, αφέλεια, αδιέξοδο, απογοήτευση, αποτυχία, ανεπάρκεια, εξάντληση, παραίτηση.. και πάνω απ' όλα -για μένα- άρνηση.
Ναι, αρκεί μία και μόνο άρνηση τόσο κυριολεκτικά όσο και μεταφορικά για να πάψεις να ζεις.
Για να μην παραδεχτείς ότι χρειάζεσαι βοήθεια, για να μην ζητήσεις βοήθεια, για να μη θέλεις να συνεχίσεις άλλο,
για να υπερβείς το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, για να μη φοβηθείς το θάνατο και το άγνωστό του..
για να μη σκεφτείς γυναίκα, παιδιά, αδέρφια και ανθρώπους που σε αγάπησαν και τους αγάπησες.
λοιπον να μαι κι εγω....( τα γουσταρω κατι τετοια θεματακια παντως..)
καταρχην δειλια δεν μπορει να χαρακτηριστει απ την αποψη κ μονο οτι για να κανεις κατι τετοιο απαιτει πολλα @@.. εννοω για να φτασεις στην τελεση της πραξης.... αλλο σκεφτομαι κατι (αυτοκτονικος ιδεασμος), αλλο θελω να το επιχειρησω (ταση αυτοκτονιας) κ αλλο το πραγματοποιω (αυτοκτονια η αποπειρα αυτοκτονιας)... αναμεσα σ αυτα τα 3 υπαρχουν αποκλισεις κ ο βαθμος, ενταση κ συχνοτητα καθοριζονται απο πολλους παραγοντες, εξατομικευμενους για καθε ανθρωπο....
το να περασει καποιος τα 2 πρωτα σταδια λοιπον κ να φτασει στο τριτο, μονο δειλια δεν το θεωρω... κ ποσο μαλλον οταν προκειται για πιο "σκληρους" τροπους (πτωση απο γκρεμο, τρενο, περιστροφο..) εκει παει να πει οτι ο αλλος ειναι αποφασισμενος κ εχει παρει ολο το ρισκο κ τις ευθυνες μιας τετοιας πραξης.. δεν μιλαμε για φλεβιτσες κ χαπακια που ειναι πλεον "childish" (δικια μου λεξη) τεχνικες κ το κανει ο αλλος μονο κ μονο για να τραβηξει την προσοχη κ να δωσει κραυγη απογνωσης οτι δεν ειναι καλα...
βεβαια δεν παει να πει αυτο οτι η αυτοκτονια ειναι πραξη θαρρους.. δλδ να αρχισουμε να λεμε "μπραβο ρε συ τον γενναιο, αυτοκτονησε! τι τολμηρος κτλ" ΟΧΙ... ειναι πραξη απελπισιας κ απογνωσης κ αποτελεσμα δυσκολων συνθηκων ζωης η ασχημης ψυχολογικης καταστασης η ψυχικων ασθενειων (πχ καταθλιψη, μανιοκαταθλιψη, ψυχωση κτλ..) Οποτε ας μην εξαγουμε συμπερασματα αβασανιστα κ οταν ειμαστε εξω απ το χορο πολλα τραγουδια λεμε !!!
Σιγουρα ειναι αμφιλεγομενο θεμα παντως κ παιζουν ρολο πολλα.... ξερω ατομα που μιλουσαν υποτημητικα για ατομα που καναν αποπειρα κ τους λεγαν προβληματικους κ οτι αυτοι ποτε δεν θα το κανουν, κι ομως σε μια ασχημη φαση της ζωης τους βρεθηκαν κ αυτοι στην ιδια θεση αυτων που κατηγορουσαν, καναν δλδ αποπειρα, κ μετα μοκο !!!! δεν ξαναμιλησαν ποτε για αυτοκτονια κ ητανε σαν τις χεσμενες αγελαδες!!
Οταν καποιος πραγματικα υποφερει, εχει αλλοιωθει τοσο ο τροπος σκεψης του που το μονο που βλεπει ειναι η απεραντη δυστυχια που ζει κ το μονο που μπορει να σκεφτει ειναι πως θα δωσει τελος σ αυτο το μαρτυριο.. Πραγματικα δεν μπορει να σκεφτει αλλους κτλ, αυτο δεν ειναι επιχειρημα να αποτρεψει καποιον... ισα ισα μπορει να τον τσαντισει χειροτερα οπως συνεβαινε κ με μενα.. δεν ειναι δλδ εγωιστικο πιστευω, αλλα λογω της καταστασης δεν μπορεις ΕΚΕΙΝΗ τη στιγμη να σκεφτεις ψυχραιμα κ αντικειμενικα, η δυστυχια κ η θλιψη δεν σου δινει περιθωρια... εδω δεν σκεφτεσαι εκεινη τη στιγμη καν τον εαυτο σου, πως θα σκεφτεις συγγενεις κ φιλους??
Γενικα καλο ειναι να μην κρινουμε βεβιασμενα κ να μην απολυτοποιουμε καταστασεις.. καλο ειναι να βλεπουμε ολα τα πραγματα απο ολες τις οπτικες οσο μπορουμε..
Αποψη μου παντα...:P
Λάκρυ, πολύ εύστοχο το σχόλιο σου για την διάκριση μεταξύ ιδεασμού και τάσης! Υπάρχουν πραγματικά διάφορα στάδια και όταν φτάσεις στο τελευταίο σημαίνει πως έχει χαθεί κάθε ελπίδα. Και όντως είναι πολυ λεπτό ζήτημα, δεν πρέπει να κρίνουμε βεβιασμένα.
μιλαμε για περιπτωσεις που το ατομο θελει για δικους του λογους να αυτοκτονησει, επειδη δεν αντεχει, κ οχι να το κανει για εντυπωσιασμο η για εκδικηση !!! γιατι αυτοι που το κανουν για εντυπωσιασμο η για εκδκηση ειναι για πολλα χαστουκια κ σιγουρα ανασφαλεις κ ανωριμοι κ συμπεριφερονατι σαν μομολα.... κ δεν παω τετοιους ανθρωπους..
Ειχα μια συμμαθητρια στο λυκειο που επειδη της τα πρηζαν οι γονεις της να διαβαζει κ να μη γκομενιζει τεσπα, επειδη δεν μπορουσε να διαχειριστει αλλιως την κατασταση κ δεν μπορουσε με συζητηση κ επιχειρηματα να τους βαλει στη θεση τους κ να ξεκαθαρισει τα θελω της, τι εκανε?? Πηρε 10 ντεπον ( παααααρα πολλα μωρε κ πολυυυυ δυνατα χαπια), αφησε το κουτακι στο τραπεζι της πανω, εγραψε κ μια αυτοκτονικη σημειωματαρα ναααα, αφησε κ την πορτα της ανοιχτη, ηταν κ οι γονεις της σπιτι, την πηγαν νοσοκομειο, πλυση στομαχου κ μετα ολα οκ!! Τετοια πραγματα με εκνευριζουν!! Αυτη τωρα το κανε επειδη δεν αντεχε τη ζωη της, η για να τη σπασει στους γονεις της??
Κ αντε πες της βαζω ελαφρυντικο λογω ηλικιας κ ανωριμοτητας... Οταν ομως αναλογες πραξεις κανουν μεγαλοι ανθρωποι (υποτιθεται πιο ωριμοι τρομαρα τους) μονο κ μονο για να τους δωσουν σημασια, εκει ποσες μπουφλες θελουν αραγε να συνελθουν ???????????
Αν το κάνεις σε μεγάλη ηλικία για λόγους εντυπωσιασμού τότε πραγματικά είσαι για μπούφλες!! Από την άλλη στην εφηβεία, υπάρχουν αυξημένα ποσοστά αυτοκτονιών και δεν νομίζω να είναι όλα λόγω ανωριμότητας.
Συμφωνω οτι στην εφηβεια υπαρχουν μεγαλα ποσοστα αυτοκτονιων, αλλα η συγκεκριμενη το κανε μονο κ μονο για να της δωσουν σημασια κ να την λυπηθουνε κ κλαψομουνιαζε συνεχως!!! Φυσικα υπαρχουν παρα πολλοι εφηβοι που βρισκονται σε φαση που δεν αντεχουν τη ζωη τους κ εχουν τασεις αυτοκτονιας, κι εγω ετσι περασα την εφηβεια μου κ εχω κανει κ κατι σαν ημι-αποπειρες (οχι για να πεθανω, τεσπα δεν θα επεκταθω..) Αλλα το κανα κρυφα κ για τον εαυτο μου, επειδη δεν αντεχα αλλο κ ηθελα να ξεσπασω, ποτε δεν εχω κανει κατι για να μου δωσουν σημασια η να με λυπηθουν!! Αλλωστε μισω την λυπηση οπως κ την αυτολυπηση!!
κι ομως λακρυ εγω ετσι λειτουργησα τοτε που ημουν σε μανιακο επεισοδιο!Quote:
Originally Posted by Lacrymosa
δεν μπορουσα να σκεφτω τιποτα αλλο!
μου μπηκε αυτο στο μυαλο μου εκεινη την στιγμη και δεν χωρουσε καμια αλλη σκεψη!
το ποσο πολυ με πληγωσαν και ποσο πολυ με πονεσαν και με αυτον τον τροπο θα πληρωναν!
ηταν κατι ανεξελενκτο!ευτυχως ημουν με την κορη μου σε ενα ταξι και προσπαθουσε να με φερει στην πραγματικοτητα!λεγοντας μου,καλα μαμα εμας δεν μας σκεφτεσαι?παλι αυτους σκεφτεσαι?ο γιατρος με ειχε ενημερωσει οτι μπορει να ειχα τετοιες σκεψεις και τον ειχα παρει ειδη τηλ.Μου ειπε να βρω ενα φαρμακειο και να παρω ενα φαρμακο!
σας το λεω γιατι δεν μπορει κανεις να ξερει πανω σε καταθλιπτικο η΄μανιακο επεισοδιο τι μπορει το μυαλο να κανει!εμενα αυτο κρατησε για μιση ωρα!αν αυτη την μιση ωρα δεν ειχα καποιον διπλα μου θα το ειχα κανει!ειχα χασει την επαφη,στο μυαλο μου υπηρχε μονο αυτο!
μαρια εσυ ομως ησουν σε μανια ! ησουν πανω σε επεισοδιο στα πλαισια μιας σοβαρης διαταραχης!
Οποτε αυτο δεν πιανεται!
Κι εγω στην μανια εχω κανει τα χιλια τοσα.. Δεν εφταιγα ομως εγω γιατι πολυ απλα ΔΕΝ ημουν εγω εκεινη τη στιγμη!!
Το ιδιο ισχυει κ για τα καταθλιπτικα επεισοδια...
Ετσι οπως το εθεσες, το θεμα πλεον αναγεται στην περιπτωση που καποιος εχει καποια ψυχικη διαταραχη... οπως εγραψα παραπανω στο αλλο μου το ποστ, δεν πρεπει να κρινουμε κ να βγαζουμε βεβιασμενα συμπερασματα, οταν οι τασεις αυτοκτονιας ειναι αποτελεσμα ψυχικης διαταραχης...
Εγω παντως δεν πιστευω οτι ειχεις τασεις αυτοκτονιας λογω εκδικιτηκοτητας, αλλα ειχες τασεις αυτοκτονιας επειδη ησουν σε μανια κ δεν μπορουσες να ελεγξεις τον εαυτο σου, τις αντιδρασεις κ τα συναισθηματα σου !! Στα μανιακα επηρεαζεται πολλες φορες η μνημη κ η κριση!
Quote:
Originally Posted by ΜΑΡΙΑ.Α
δν μιλησα για ολες τις περιπτωσεις.
στις ψυχικες παθησεις παντως πχ διπολικη έχουμε ένα ποσοστο 15%100 που το κανει.
στις αλλες περιπτώσεις δν γνωρίζουμε παντα αν συνυπάρχει πάθηση, γιατί από τετοια γεγονότα πυροδοτείται η ασθενεια.
παραίτηση θα ελεγα πως ειναι η σωστοτερη λεξη.
Quote:
Originally Posted by ΜΑΡΙΑ.Α
σκεψου όμως μαρία κ τις περιπτωσεις που κάποιος ειναι σε καταθλιψη για μεγάλο διάστημα ή περνα βαριά κατάθλιψη.
πιστεύεις πως θα καταφερνε να μν το κανει?
κ η αδερφή σου κ εσύ διπολικες?
οταν εισαι σε καταθλιψη δεν σκεφτεσαι λογικα τοτε ειναι διαφορετικα τα πραγματα!Quote:
Originally Posted by arktos
3 αδερφες διπολικες!
Δεν πιστεύω πως η αυτοκτονία είναι πράξη θάρρους, γιατί πολύ απλά, αν έχει κανείς τη δύναμη να αυτοτκτονήσει, πώς είναι δυνατόν να μην έχει τη δύναμη να αντιμετωπίσει το οποιοδήποτε πρόβλημα τον βασανίζει και τον οδηγεί σε αυτή την απόφαση? Δεν είναι εύκολο να πέσεις από τον τρίτο. Αν μπορείς να το κάνεις, τότε μπορείς να αντιμετωπίσεις αυτό που σε κάνει να υποφέρεις. Άρα είναι μάλλον πράξη αδυναμίας και παραίτησης. Νέο μέλος, καλησπέρα σε όλους!
Πράξη δειλίας πάντως δεν το θεωρώ με τίποτα.Ο μεγαλύτερος φόβος όλων μας είναι ο θάνατος.Για να φτάσουν κάποιοι σ'αυτό το σημείο σημαίνει ότι η απελπισία τους είναι τόσο μεγάλη που τους δίνει τη δύναμη να νικήσουν αυτόν τον φόβο και να το κάνουν.Ισως ελπίζοντας ότι υπάρχει κάτι καλύτερο μετά από δω.
καλησπερα παιδια.
ωραιο το ποστ και μεγαλο θεμα για συζητηση.
προσωπικα την αυτοκτονια την εχω σκεφτει πολλες φορες.....στην αρχη ηταν απλη συντομη σκεψη....με το περασμα του χρονου και με τα προβληματα να ''γιγαντονονται'' γινοταν πολυ ποιο εντονη,μεχρι που εφτασα στο σταδιο να την κεφτομαι σαν την μονη οριστικη λυση...
κοιταξτε ομως πως μπορει να διαφερει μια περιπτωση απο μια αλλη (για αυτο οποιος γενικευει την αυτοκτονια για εμενα κανει μεγα-λαθος)
ειχα-εχω προβληματα υπαρκτα οικονομικα,ψυχολογικα,οικο γενοιακα,επαγγελματικα κτλ...αλλα ειναι μεγαλα αλλα μικροτερα... με το να μην ειμαι και καλα ψυχολογικα τα προβληματα απο την μια δεν μπορουσα πραγματικα να τα αντιμετοπισω και απο την αλλη αυτα μεγαλωναν......μαζι με τα προβληματα μεγαλωνε και η ''ψυχικη ασθενεια'' μου.... δηλαδη μπηκα σε μια διαδικασια φαυλου κυκλου.... επειδη παντα σκεπτωμουν με την απολυτη λογικη δεν εκανα σκεψεις ''παραλογες'' και τι εννοω με αυτο.Σχεδιασα το πως θα αυτοκτονισω,πηγα ειδα το μερος εκανα μια προβα,διασφαλησα οτι θα αποδοθει 100% σαν ατυχημα και οχι σαν αυτοκτονια για να μην μινει η ''ρετσινια'' στην οικογενεια μου,ηξερα οτι με το ''ατυχημα'' θα επερναν τα παιδια μου καποια χρηματα (αρκετα) απο την ασφαληστικη,δεν αφησα κανενα κενο...δηλαδη λειτουρησα σαν ενας ''επαγγελαματιας δολοφονος'' με την στιγνη λογικη και χωρις να εχω πει σε κανεναν τιποτα....
το επομενο σταδιο ηταν η ''εκτελεση του σχεδιου''......
το θαρρος το ειχα να το κανω.....αλλα αυτο που απο την αρχη με τρομαζε ηταν οτι κανεις δεν μπορουσε να μου εγγυηθει οτι θα εβλεπα εστω απο ''ψηλα'' τα παιδια μου.......αυτο με τρομακτατουσε....οποτε αρχησα να ψαχνω για απαντηση σε βιβλια εκκλησιαστικα.....(το γεγονος της κολασης δεν με ενδιεφερε καν,γιατι θεωρουσα οτι χειροτερη κολαση απο την ζωη μου δεν υπαρχη)..δυστηχος η' μαλον ευτυχος δεν βρηκα στις τοτε ανζητησεις μου, σε βιβλια εκλησιαστικα, τιποτα που να λεει οτι μετα θανατον καποιος μπορει με την ψυχη του εστω να βλεπει απο ψηλα τα ατομα που αγαπαει....
παρολα αυτα η στιγνη λογικη μου βρικε παραθυρακι (τα μεντιουμ μπορουν και επικοινονουν με ψυχες οποτε θα βρω και εγω καποιον τροπο σαν ψυχη να το κανω)....
το τελικο σταδιο ηταν η εκτελεση του σχεδιου......Σαββατο και Κυριακη ημουν ολοι μερα με τα παιδια του ελεγα ποσο τα αγαπαω ποσο τα λετρευω και οτι θα εδεινα την ζωη μου, για να εχουν εκεινα ενα καλυτερο μελλον.....Κυριακη βραδυ χαιρεταω τα παιδια,επομενη μερα πρωι θα το ''εκτελουσα το σχεδιο'' ειχα ετοιμαστει.....πριν φυγω απο το σπιτι τα φυλαω και τα δυο τα ειχα αγκαλιασει και δεν μποροσα να τα αφησω..... τα δακρυα να τρεχουν ποταμι..... η ψυχη μου να αιμοραγει.... τα αφηνω κατω και προχωραω προς το αυτοκινητο.....τοτε η μικρη μου μου φωναζει...-μπαμπα!! -οριστε της λεω... μου απανταει... -να ξερεις οτι ξερω, οτι ποτε δεν μου εχεις πει ψεματα,οποτε ξερω οτι μας αγαπας και οτι ποτε δεν θα μας αφησεις,για αυτο μην σταναχωριεσαι την παρασκευη παλι θα ειμαστε μαζι. Δεν ηξερα της να της απαντησω....απλα της λεω -Αγαπη μου να ξερετε παντα οτι σας λατρευω.... και εφυγα...
εκλεγα με λιγμους, το παιδι μου,μου ειπε οτι με περιμενει την παρασκευη,μου ειπε οτι με εμπιστευετε,οτι ποτε δεν της εχω πει ψεματα...... αλλα εαν το πρωι ''εκτελουσα το σχεδιο'' αυτοματα θα κρεμιζοταν ολλα αυτα που πιστευε για εμενα.... αυτο με εκανε να φυγει το μυαλο μου, απο την στιγνη λογικη και να με παρασυρει το συναισθημα αγαπης που ειχα και εχω για τα παιδια μου σε σημειο που απο τους λυγμους δεν μπορουσα να οδηγισω καν...ημουν στην ακρη του δρομου και εκλεγα μεχρι που εξαντληθηκα εντελος......δεν μπορουσα πλεον να σκεφτω τιποτα ηταν σαν να ειχα παρει ενα κουτι χαναχ......με πηρε ο υπνος στο καθησμα....
ξυπνησα σχεδον ξημερωματα χαραζε το πρωινο....παω στο μερος εκεινο για να τελειωσω την ζωη μου...... ξεκιναω βαση του σχεδιου...... φτανω 1 λεπτω πριν το οριστικο τελος...... και μου ερχετε η εικονα των παιδιων στο μυαλο να θρινουν για τον χαμο μου,αυτο που μεχρι τοτε η στιγνη λογικη δεν το ειχε σκεφτει καν.....οσο τα δευτερολεπτα περνουσαν,τοσο ποιο αργα περνουσε και ο χρονος...ειδα ολη τη ζωη μου σε μερικα δευτερα....ολλα ηταν σε υπερβολικα αργη κινηση.....με την εικονα των παιδιων μου να ειναι πλεων στα ματια μου σαν να τα εβλεπα ζωντανα....
1-2 δευτερα πριν το οριστικο τελος,τραβαω το τιμονι του αμαξιου και φευγω εκτος πορειας αλλα δεν προσεκρουσα στο σημειο που ειχα σχεδιασει.....το αμαξι ως εκ θαυματος σταματισε πανω σε ενα σωρο με χωμα φρεσκο λειτουργοντας σαν ''εαροσακος'',εγω δεν επαθα τιποτα....εκλεγα με ληγμους......μετα με μαζεψαν και με πηγαν στο νοσοκομειο προλυπτικα....Δεν ειπα την αληθεια σε κανεναν παρα μερικους μηνες πριν (2μηνες) στην ψυχολογο μου.....
Συμπερασμα δικο μου πλεον ειναι,οτι πολλοι λογοι ισως να ειναι αυτοι που οδηγουν καποιον στην αυτοκτονια,καθε περιπτωση ειναι εντελος διαφορετικη!!!
προσωπικα ειχα το θαρρος να το κανω,ειχα αποφασησει με την λογικη και οχι ''εν βρασμο'',ειχα κανει ενα τελειο σχεδιασμο μερες πριν,μεχρι και προβα,ειχα σοβαρα κινιτρα και το κυριοτερο οτι με το ''θανατηθορο ατυχημα μου'' θα λυνοταν καποια οικονομικα προβληματα που αντιμετοπιζει η οικογενεια μου,μεχρι και χρηματα θα επαιρναν τα παιδια μου.....οποτε ειχα λογικα κινιτρα,αλλα θα ηταν και ''λυτροτικη λυση'' για εμενα...λυτροτικη-μονιμη-συγουρη.Λυτροτικη για εμενα,μονιμη για την οικογενεια μου,συγουρη για τα οικοινομικα προβληματα και με οικονομικα οφελη για τα παιδια μου και με ενα σημαντικο ακομα πλεονεκτιμα,οτι θα ηταν η καλυτερη και η ποιο συντομη απο θεμα χρονου για ολλα τα προβληματα....
Συνοψυζοντας στην δικη μου περιπτωση σαφος με την απολυτη λογικη λειτουργησα καθαρα εγωιστικα....δεν σκεφτικα τι πονο-θληψη-οδυνη θα προκαλουσα στα παιδια μου...
Με την ενεργοποιηση ομως του συναισθηματος,απο την πλευρα της κορης μου τρομαξα στο ενδεχομενο οτι δεν θα τα εβλεπα ποτε ξανα.....και το κυριοτερο σκεφτηκα τι πονο θα τους προκαλουσα.....οτι ο δικος μου ''γοργοθας'' θα εκλεινε και θα τους ανοιγα την πορτα για το δικο τους γοργοθα,θα εβαζα σε μακροχρονιο πενθος τα παιδια μου....που τοσο αγαπαω και δεν θελω να τα σταναχωρω με τιποτα?!! Αυτο ηταν το κινιτρο που παρολο που ηταν καθαρα συναισθηματικο με εσωσε....και σημερα ειμαι ζωντανος...
οποτε δεν μπορουμε να πουμε καποιον δυλο,γεναιο,τρελο,λογικο κτλ επειδη αυτοκτονει...καθε περιπτωση ειναι διαφορετικη εντελος,με διαφορετικος εξω-εσωγεννοις παραγοντες να παιζουν τρομερα συμαντικο ρολο.....
σημερα ειμαι πρωτη μερα σπιτι μετα απο 15 μερες στο ψυχιατρειο με δικη μου πρωτοβουλεια...αλλα με Ελπιδα.....κατι που πριν δεν ειχα.....ΕΛΠΙΔΑ οτι,οτι και να συμβει για τα παιδια μου ειμαι(περα απο το υποχρεωμενος που εννοειτε) αναντικασταστατος ακομα και με τα χιλια μιρια προβλημτα,ακομα και αρρωστος ψυχικα,ακομα και με 100 χαπια την ημερα,ακομα και σαν βουβη παρουσια....ειμαι ομως ΖΩΝΤΑΝΟΣ και δεν τα εβαλα ευτυχος σε μια μακροχρονια οδυνη και πονο....αυτο μου δινει ΕΛΠΙΔΑ για να παλεψω και οτι βγει,ΕΛΠΙΔΑ που πριν δεν ειχα....
Συγνωμη που σας κουρασα με το μεγαλο κειμενο αλλα οταν μιλαμε για αυτοκτονια που ειναι κατι το ''τελικο'' καλο ειναι να μην ημαστε απολυτοι....και οσοι εχουμε παρομιες εμπειριες ας τις λεμε για να περνουν κουραγιο οι υπολοιποι και να τους γινονται παραδειγματα προς αποφυγη.....
Σας ευχαριστω ολους σας.
Σπύρο η ιστορία σου με συγκίνησε. Αλλά αυτό που έχω να σου πω είναι το εξής: Επειδή ασχολούμαι με παιδιά, ξέρω καλά, πως για να είναι ετυχισμένα και υγειή, χρειάζονται πρώτα από όλα τους γονείς τους και την αγάπη που παίρνουν απο αυτούς. Δεν ισχύει οτι τα παιδιά σου θα μεγάλωναν καλύτερα απλά και μόνο επειδή θα είχαν λυθεί τα οικονομικά προβλήματα. Η απώλειά σου θα τους έκανε μεγαλύτερο κακό παρά καλό. Ένα παιδί χρειάζεται αγάπη και όχι χρήματα, καθώς όπως γνωρίζεις, κάποια πράγματα -και συνήθως είναι αυτά που έχουν μεγαλύτερη αξία- δεν αγοράζονται. Και υπάρχουν άθρωποι με όλα τα λεφτά του κόσμου που τα στερούνται. Χαίρομαι που συνεχίζεις να κάνεις ευτυχισμένα τα παιδιά σου με την αγάπη και την παρουσία σου. Να έισαι καλά!
Quote:
Originally Posted by spiros33
Αυτή η εξιστόρηση μου έκοψε την ανάσα. Θα πρέπει να γράψεις ένα βιβλίο σε πρώτο πρόσωπο, έχεις πολύ ειρμό στο γράψιμο
σπυρο δεν εχω λογια πραγματικα..... η ιστορια σου κ αυτα μου γραφεις με εχουν προβληματισει κ με χουν βαλει σε πολλες σκεψεις.. παρε κ μια θετικη το αξιζεις με το παραπανω....
.........................no comment.............................