Printable View
Όσες φορές και να διαβάσω αυτή τη φράση του Καζαντζάκη, σκέφτομαι αν το εννοούσε αυτό που έλεγε και αν όντως το εννοούσε, σε τι επίπεδο "θέωσης" πρέπει να φτάσει ένας άνθρωπος για να βιώνει κάπως έτσι την ελευθερία του?ζηλεύω...
Εσάς ποια είναι η γνώμη σας?
void,
είναι μεγάλη δρασκελιά να παραιτηθεί κάποιος από τις προσδοκίες και τους φόβους του.
Χωρίς τέτοια ''δεσμά'', ναι, είσαι λεύτερος, αλλά προϋποθέτει βαθιά επίγνωση του εαυτού πρώτα απ' όλα
και θάρρος να σκύψεις πάνω από τη μέσα άβυσσο..
Για μένα ελευθερία είναι ο ίλιγγος μπροστά στην επιλογή :)
Να έχεις βασικά δυνατότητα να επιλέξεις και να το κάνεις ώριμα και υπεύθυνα.
Σκέφτομαι ότι η ζωή μας είναι ουσιαστικά, κατά μεγάλο ποσοστό της, φόβοι και προσδοκίες..εάν παραιτηθείς από αυτά, μήπως παραιτείσαι και από την ίδια τη ζωή?είσαι ευτυχισμένος μετά από αυτό..?εξάλλου η ελευθερία δε συμπορεύεται με την ευτυχία πάντα..Και η επιλογή που λες..δεν την έχουν όλοι.Και διαμορφώνεται και κάτω από τις συνθήκες που ζει κανείς..π.χ. κάποιος που είχε τη δυνατότητα να σπουδάσει, οπότε κάλυψε εν μέρει αυτήν την προσδοκία του, μπορεί πιο εύκολα να επιλέξει μια ζωή στην οποία δε χρειάζεται η μόρφωση σε σχέση με αυτόν που η αμορφωσιά ήταν μονόδρομος...
Kαταλαβαίνω απόλυτα αυτή τη φράση. Αν κάποιος μπορούσε να έχει αυτό το πράγμα, οποιαδήποτε άλλη κουβέντα φιλοσοφία, άποψη, κλπ, θα ήταν άχρηστη! Δεν ξέρω αν ο Καζατζάκης το κατάφερε. Μου φαίνεται δύσκολο, αλλά μάλλον δεν είναι αδύνατο.Quote:
Originally Posted by void
Να προσθέσω κάτι. Αρκετές φορές, όταν εκφράζω κάποιες σκέψεις έχω ακούσει να μου λένε "αυτό είναι πολύ βαθύ". Συνήθως απαντώ, δεν είναι βαθειά, εσύ δεν έχεις πάει ποτέ εκεί και νομίζεις ότι είναι βαθειά. Ρηχά είναι. Αυτό που θέλω να πω είναι πώς κάποια πράγματα φαντάζουν δύσκολα, αλλά στην ουσία να είναι εύκολα αν τα προσεγγίσουμε με κάποιο τρόπο.
Αφού αναφέρεις αυτό θα σου προτείνω να ρίξεις μια ματιά εδώ (στην αρχή έχει διαφήμιση). Στην ουσία είναι ανάλογο με τη ρήση του Καζατζάκη.
Δεν νομίζω να είναι θέωση. Είναι απλά μια άλλη οπτική της πραγματικότητας που την βιώνουν όσοι έχουν περάσει μέσα από έντονη πνευματική αναζήτηση όπως και ο Καμύ (δεν ξέρω αν έχεις διαβάσει). Και μένα μ' έχει προβληματίσει η συγκεκριμένη έκφραση και κατά πόσο είναι εφικτή. Το να μην ελπίζεις και να μην φοβάσαι σε εισάγει σε μια κατάσταση βουδιστικής γαλήνης θα έλεγα και δεν ξέρω αν μ'αρέσει αυτό αφού θα λείπει και το πιο πικάντικο κομμάτι της ζωής. Πάντως ωραίο το θέμα που άνοιξες. Δεν έχω διαβάσει Καζαντζάκη ακόμα, μόνο το πρώτο του που ήταν και κάπως αμφιλεγόμενο.
έχω διαβάσει τον "Ξένο" και μου άρεσε πάρα πολύ.Ο Καζαντζάκης είναι ο αγαπημένος μου, με συγκινούν πολύ τα βιβλία του.Δεν ξέρω κατά πόσο το να μην ελπίζεις και να μη φοβάσαι σε οδηγεί σε βουδιστική γαλήνη...διότι μιλάμε για ελευθερία από τα πάντα, κυρίως από θρησκευτικά παραγγέλματα...δεν ελπίζω δε φοβάμαι είναι ανέφικτο σχεδόν για τους ανθρώπους..ακόμα κι αν δε φοβάμαι για μένα η δεν ελπίζω για μένα τπτ, μπορώ να κάνω το ίδιο και όσον αφορά τους γύρω μου?Quote:
Originally Posted by Gypsy Cello
Ωραιο θεμα, και να προταση για διαβασμα, οι αδερφοφαδες, οχι τοσο γνωστο, αλλα πολυαγαπημενο βιβλιο του καζαντζακη..
Σίγουρα μπορείς να τα προσεγγίσεις με κάποιον τρόπο αλλά προσωπικά δε νομίζω ότι μπορούμε τελικά ποτέ να απαλλαγούμε πλήρως από τους φόβους και τις ελπίδες μας...και αυτό γιατί δε ζούμε μόνοι..η αλληλεπίδραση με τους άλλους ανθρώπους είναι που κάνει τη ζωή ακόμα πολυπλοκότερη..Quote:
Originally Posted by John11
"θέλει λέει να'ναι λεύτερος, σκοτώστε τον!"Quote:
Originally Posted by carrie
Εν τέλει και γω πιστέυω ότι ο φόβος και η ελπίδα είναι από τα βασικότερα στοιχεία της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης και είναι αδύνατο να μην τα νιώθουμε, εκτός κι αν περνάμε μέσα από καταθλιπτικό επεισόδιο. Μπορεί όμως να το εννοεί σε βαθύτερο φιλοσοφικό επίπεδο και όχι αναφερόμενος στην καθημερινότητα μας που έτσι κι αλλίως δεν πολυαπασχολεί τους διανοούμενους. Μήπως ήθελες να πεις αδερφάδες;
σωστά το είπε..αδερφοφάδες λέγεται.
μα ακόμα και στους διανοούμενους κάπως επιδρά η καθημερινότητα δε γίνεται...δε λέμε πχ αν επιδρά ας πούμε η οικονομική κρίση σε έναν διανοούμενο..σίγουρα όμως υπάρχει ο φόβος του θανάτου, της απώλειας αγαπημένων προσώπων, η ελπίδα ενός έρωτα...μπορεί να είναι κανείς ελεύθερος ακόμα και από αυτα?Quote:
Originally Posted by Gypsy Cello
Ο έρωτας και ο θάνατος είναι καθαρά υπαρξιακά ζητήματα και τα σημαντικότερα μάλιστα. Αλλά ακόμα και όταν πηγαίνεις στο σούπερ με την ελπίδα να βρεις το αγαπημένο σου βιολογικό γιαούρτι με φράουλα κι αυτό ελπίδα είναι. Αλλά μάλλον δεν αναφέρεται σ' αυτό ο Καζαντζάκης. Α, τον μπαγάσα, έχω ακούσει ότι ήταν και πολύ γυναικάς ο άτιμος! ;)
έλα ρε τζιπσι!!μη με γειώνεις τώρα..!!
γιατί σε γείωσα;
Κρισναμούρτι..από τους αγαπημένους επίσης.Quote:
Originally Posted by John11
ε γιατί δε θέλω να είναι γυναικάς ο Καζαντζάκης :-)Quote:
Originally Posted by Gypsy Cello
Και μένα δεν μου άρεσε στην αρχή που το άκουσα αλλά πιστέυω γινόμαστε κομπλεξικοί ίσως. Κι αυτός άνθρωπος ήταν και μάλιστα λένε ότι η γυναίκα του το πάλευε 17 χρόνια να την αγαπήσει αλλά δεν τα κατάφερε.
ε ναι...αλλά πάντα ανάμεσα σε έναν άντρα-ακόμα και άξιο θαυμασμού κατα τ'άλλα- και σε μια πληγωμένη από έρωτα γυναίκα, θα πάρω το μέρος της γυναίκας..Quote:
Originally Posted by Gypsy Cello
Αυτό πάντως το κουτσομπολιό δεν το ήξερα.
Και γω το μέρος της γυναίκας θα πάρω, άντε γιατί πολλά μας τα πανε τ' αγόρια. Διανοούμενα και μη.
Φυσικά και έχεις δίκιο, γιατί η ελευθερία δεν μπορεί να έχει σχέση με θρησκεία. Ελευθερία είναι η αυτόνομη σκέψη. Και δεν γίνεται να έχει σχέση με τη βουδιστική γαλήνη... Χαίρομαι που έχεις αυτές τις απόψεις.Quote:
Originally Posted by void
Αν, λέω αν, ο Καζατζάκης είχε απαλλαγεί; Δεν το γνωρίζω. Πάντως το ίδιο κατά κάποιο τρόπο λέει και ο Κρισναμούρτι. Και ακούγοντας κάποιους να λένε αυτό το πράγμα, σκέφτομαι ότι ή μας δουλεύουν και λένε ψέματα ή λένε την αλήθεια.Quote:
Originally Posted by void
Πράγματι η αλληλεπίδραση είναι που δυσκολεύει την κατάσταση, σωστά; Και τι εννοείς με το να λες "μπορώ να κάνω το ίδιο και όσον αφορά τους γύρω μου"; Εννοείς να μην φοβούνται και να μην ελπίζουν και εκείνοι ή αν επηρεάζουν τους δικούς σου φόβους και τις δικές σου προσδοκίες;
Μπορεί κάποιος άνθρωπος να φοβάται λιγότερο από άλλους. Μπορεί κάποιος να μην έφτασε να μην φοβάται εντελώς αλλά να φοβάται π.χ. το 1/10 απ' ότι άλλοι. Αυτό από μόνο του είναι μεγάλη ελευθερία. Αν και υποτίθεται ζω με μεγάλο φόβο (αγοραφοβία) ξέρω ότι γίνεται κάποιος να έχει τουλάχιστον λιγότερους φόβους, το έχω ζήσει.
Λες: "σίγουρα όμως υπάρχει ο φόβος του θανάτου, της απώλειας αγαπημένων προσώπων, η ελπίδα ενός έρωτα...μπορεί να είναι κανείς ελεύθερος ακόμα και από αυτα?". Μου φαίνεται ότι ναι, θα μπορούσε να γίνει. Π.χ. ο φόβος της απώλειας αγαπημένων προσώπων έχει μειωθεί εξαιρετικά για μένα (η λύπη δεν είναι φόβος). Και έχω την αίσθηση ότι γίνεται και για άλλους φόβους, το "βλέπω".
Το: "θέλει λέει να 'ναι λεύτερος, σκοτώστε τον!" ο Καζατζάκης το είπε;
> Κρισναμούρτι..από τους αγαπημένους επίσης.
Ενώ είχα διαβάσει κάποια βιβλία, καταλάβαινα λίγα. Στα video (το ενα που έδωσα και ένα δεύτερο, ειδικά αυτό) καταλαβαίνω πολύ περισσότερα.
Κι εγώ μέσω απεικόνισης καταλαβαίνω καλύτερα τέτοιου είδους θέματα.Quote:
Originally Posted by John11
λοιπόν ψάχνω να βρώ την ακριβή προέλευση αυτής της υπέροχης φράσης. Το μόνο που ξέρω είναι οτι βρίσκεται στον ταφο του Καζαντζακη. Οποιος μπορεί να με βοηθήσει θα του ειμαι ευγνωμων. Πότε την ειπε ο Καζαντζακης; Την έγραψε καπου; Εχω την εντυπωση οτι την ειπε καποιος αρχαιος Ελληνας. Περιμενω απαντησεις! Ευχαριστω :)
Εγώ δεν ξέρω ακριβώς αλλά τι σε κάνει να θέλεις να το μάθεις;
Δεν ξέρω. Απλά θέλω να μάθω :) Μου αρέσει να ψάχνω
καλά κάνεις :)
παιδιά κανείς;
Όπως βλέπεις...Και γω μάταια περιμένω όταν ρωτάω για τον Νίτσε! Τώρα που το θυμήθηκα: έχω ένα παλιό τέυχος του άβατον όπου αναφέρονται κάποια πράγματα για τον Καζαντζάκη, θα ψάξω να βρω αν λέει κάτι για την εν λόγω φράση και θα σου πω.
Παιδιά, παραθέτω το εξής σχετικά με την προέλευση αυτής της φράσης:
Η προέλευση του επιτάφιου επιγράμματος του Νίκου Καζαντζάκη
Του Θοδωρή Βλαχοδημήτρη
Ο συγγραφέας είναι νεοελληνιστής καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Αμβούργου.
Ξαναγυρίζοντας στην Αθήνα άρρωστος από τα στρατόπεδα εξορίας Μούδρου-Λήμνου και το κολα-στήριο της Μακρονήσου το φθι νόπωρο του 1951 και προσπαθώντας να κλείσω τις πληγές του κορμιού και να ενταχτώ στη ζωή, να βρω κάποιον πόρο επι-βίωσης, να συνεχίσω τις σπουδές μου, ρίχτηκα στη μελέτη με πάθος. Διάβασα τους αρχαίους κλασικούς και μετακλασικούς και ταυτόχρονα τα αντιπροσωπευτικότερα κείμενα του παρελθόντος.
Μελετώντας τα έργα του Νίκου Καζαντζάκη διαπίστωνα μια θεωρητική αντιφατικότητα και αντιφάσεις και αντιθέσεις και δάνεια στα λεγόμενα των ηρώων-συμβόλων του. Σταθερό σημείο με συνέπεια έβρισκα μόνο στην προσπάθειά του να διακριθεί, να κάμει όνομα, "για να γίνει μεγάλος". Και κάποτε του έγραψα ένα γράμμα λέγοντάς του, πως δεν θαύμαζα αυτά που έγραφε, αλλά την προσπάθειά του και το μόχθο του. Δεν ξέρω αν βρίσκεται το γράμμα αυτό στο αρχείο του, αν έφτασε στα χέρια του ή αν πετάχτηκε, αν χάθηκε.
'Όταν πέθανε και στον τάφο του χαράχτηκε το επίγραμμα: «Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβούμαι τίποτα, είμαι ελεύθερος», και γινότανε λόγος πολύς για το έργο του, τη ζωή του και τις αντιδράσεις εκκλησια-στικών εκπροσώπων, θυμήθηκα πως το νόημα και σχεδόν τα ίδια λόγια του επιγράμματος τα είχα διαβάσει στο έργο του Λουκιανού (120-180 μ.Χ.) "Δημώνακτος βίος" (παρ. 383.20) που μεταφέρω εδώ:
«ερωτήσαντος δε τινός, τις αυτώ όρος ευδαιμονίας είναι δοκεί, μόνον ευδαίμονα, έφη, τον ελεύθερον, εκείνου δε φήσαντος πολλούς ελευθέρους είναι, "αλλ' εκείνον" [είπε] "νομίζω τον μήτε ελπίζοντα τι μήτε δεδιότα"».
Συγκρίνοντας συμπέρανα ότι ο Νίκος Καζαντζάκης πήρε κατά λέξη στη συμπυκνωμένη νεοελληνική γλωσσική μορφή τη φράση που παράγγειλε να χαραχτεί απάνω στον τάφο του, ως επιτάφιο επίγραμμα, από το έργο "Δημώνακτος βίος" του Λουκιανού.
Ρωτώντας γνωστούς του (Γιάννη Μαγκλή, 'Έλλη Αλεξίου) σχετικά με το επιτάφιο επίγραμμα δεν μπόρεσα να μάθω περισσότερα. Αντέγραψα από το έργο του Λουκιανού "Δημώνακτος βίος" (παρ. 383.20) το σχετικό χωρίο, έγραψα πιο κάτω το επίγραμμα κι εφύλαξα, μέσα στη βιογραφία που είχε γράψει η 'Έλλη Αλεξίου "Για να γίνει μεγάλος", το σημείωμα. Ώσπου τυπώθηκαν όλα τα βιβλία του κι ήρθαν και πολλά γράμματά του στο φως.
Διαπίστωσα τότε ότι ο Ν. Καζαντζάκης "σπουδαστής του Δικαίου" στην Αθήνα κατά τα έτη 1902-1903 εθαύμαζε τον Ιωάννη Κονδυλάκη (1861-1920), που εργαζότανε ως χρονογράφος στην αθηναϊκή εφημερίδα "Εμπρός". Ο Νίκος Καζαντζάκης προσπαθούσε να πλησιάσει τον πασίγνωστο κρητικό Ι. Κονδυλάκη, ζητώντας κάποια συστατική επιστολή από Κρητικούς (κοίτα επιστολές του Ν. Καζαντζάκη στον Αντ. Ανεμογιάννη, 20 Δεκ. 1902 και 27. 1. 1903, στο βιβλίο "Ανέκδοτες επιστολές Καζαντζάκη... Με δύο σχόλια του Μηνά Δημάκη", έκδ. Μουσείου Καζαντζάκη, κοινότητος Βαρβάρων Ηρακλείου, Αθήνα 1979). Ο Ιωάννης Κονδυλάκης έχει μεταφράσει τα έργα του Λουκιανού "σε απλή καθαρεύουσα". Το χωρίο από το οποίο προέρχεται το επιτάφιο επίγραμμα στη μετάφραση του Ιωάννη Κονδυλάκη έχει ως εξής:
«Ερωτηθείς υπό τινός πώς ορίζει την ευτυχίαν, απήντησε ότι μόνον τον ελεύθερον θεωρεί ευδαίμονα. Αλλ' ελεύθεροι είναι πολλοί, είπεν ο άλλος. Εκείνον, είπεν ο Δημώναξ, θεωρώ ελεύθερον, όστις ούτε ελπίζει τι, ούτε φοβείται».
Στα έργα του Ν. Καζαντζάκη υπάρχει πολλές φορές το νόημα του επιτάφιου επιγράμματος διατυπωμένο παρόμοια. Δεν γράφει όμως πουθενά ότι πήρε το νόημα του επιγράμματος από τη μετάφραση του Ι. Κονδυλάκη του έργου του Λουκιανού "Δημώνακτος βίος" ή από το πρωτότυπο. Αναμφισβήτητο είναι ότι ο Ν. Καζαντζάκης, σύμφωνα με τις βεβαιώσεις των κριτικών και βιογράφων του, έπαιρνε από άλλους νοήματα, εικόνες, χωρία είτε αναλλοίωτα είτε αλλοιωμένα και τα προσάρμοζε στο νόημα των λόγων των δικών του ηρώων.
Η εμμονή του Καζαντζάκη στη χρήση του νοήματος και της μορφής του επιγράμματος, που προέρχεται από το έργο Δημώνακτος βίος του λαμπρού συγγραφέα Λουκιανού, διαπιστώνεται σε γράμμα του, που έγραψε από το Παρίσι στον φίλο του ελληνιστή σκανδιναβό Β. Κnοs. Παραθέτω εδώ το γράμμα που βρίσκεται δημοσιευμένο στη βιογραφία: Ελένης Καζαντζάκη, "Νίκος Καζαντζάκης, Ο ασυμβίβαστος", Αθήνα 1983, σελ. 549:
«Παρίσι, 12. 12. 1947
...τον Prince de Broglie είδα προχτές κι είναι κι αυτός όλο ανησυχία (μα κι ελπίδα στη μοίρα του ανθρώπου) κι ελπίζει πως την ατομική μπόμπα δε θα τη χρησιμοποιήσει η ανθρωπότητα για ν' αυτοχτονήσει. Είπε μια φράση, που μου έκανε εντύπωση, γιατί τόσα χρόνια τώρα τη λέω και τη γράφω κι όλοι την παρεξηγούν: "Ni peur ni espoir". Je pense que ce Ροurrait etre une belle devise pour υn homme de science aujourd' hui. Et pour tout homme qui se veut a la fois utile et lucide. "Δε φοβούμαι τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, είμαι λεύτερος", είναι η φράση, που έχω παραγγείλει να χαράξουν απάνω από τον τάφο μου. Να νικήσω την illusion και την ελπίδα, χωρίς να με κυριέψει ο τρόμος, τούτο στάθηκε, τα τελευταία είκοσι χρόνια, όλη η προσπάθεια της ζωής μου. Να κοιτάζω κατάματα την άβυσσο, χωρίς να βάνω τα κλάματα, χωρίς να παρακαλώ ή να φοβερίζω, μα ήσυχα, γαλήνια, διατηρώντας την αξιοπρέπεια του ανθρώπου. Να βλέπω την άβυσσο και να δουλεύω σαν να ήμουν αθάνατος. Πολύ χάρηκα, γνωρίζοντας το μεγάλο σοφό de Broglie, γιατί στερέωσε μέσα μου πολλούς στοχασμούς».
Αμβούργο, Αύγουστος 1998.
Γιατί το να αποβάλλονται συμπτωματικά δεν είναι ελευθερία ή δεν είναι κάτι καλό;; Δηλαδή αν καπνίζω και κόψω το κάπνισμα με προσπάθεια είναι άλλο από το μια μέρα να μην θέλω να καπνίζω;Quote:
Originally Posted by void
> Αν, λέω αν, ο Καζατζάκης είχε απαλλαγεί; Δεν το γνωρίζω.
Από αυτό που έστειλες για την καταγωγή της φράσης "δεν φοβάμαι τίποτα..." φαίνεται πως ο Καζατζάκης δεν είχε επιτύχει το να μην φοβάται. Μπορεί και να μην είναι εφικτό γενικότερα.
Φίλε void ήσουν κατατοπιστικότατος, σε ευχαριστώ πάρα πολύ. Κατά τη γνώμη μου η ελευθερία του κάθε ανθρώπου είναι κάτι πολύ προσωπικό και υποκειμενικό. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να την κατακτήσει κανείς. Σίγουρα το να μην εχείς φοβίες και μάταιες ελπίδες είναι ένα μεγάλο βήμα. Ίσως όμως να μην είναι αρκετα :)
Μπράβο ρε void για το απόσπασμα! :)
Tυχαία την βρήκα στην "Ασκητική", στο "ΤΡΙΤΟ ΧΡΕΟΣ": http://www.diaplous.org/library/askitiki.phpQuote:
Originally Posted by Floyd
Kαι την βρήκα γιατί κοιτούσα αυτό το video που την περιλαμβάνει http://vithos-psihis.pblogs.gr/2010/03/askhtikh.html
Συμπληρωματικά σε αυτά που έχουμε πει πριν αρκετό καιρό έχω να προσθέσω το εξής:
Γινόμαστε ελεύθεροι όταν σταματήσουμε να αναζητούμε την αγάπη και την αποδοχή από τους άλλους. Δίνουμε όση αγάπη μπορούμε γιατί και αυτό από μόνο του μας γεμίζει πολύ αλλά δε φιλοδοξούμε να πάρουμε αγάπη. Διότι όταν επιδιώκουμε να πάρουμε αγάπη αλλοιώνουμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Γεμίζουμε με ενοχές αν κάνουμε κάτι που δεν αρέσει στον άλλον, αυτοτιμωρούμαστε, αρχίζουμε σιγά σιγά να νερώνουμε το κρασί μας ως προς τις απόψεις μας, υποχωρούμε ... γιατί το κάνουμε αυτό? η πραγματική ελευθερία θα ήταν όχι μόνο να έχουμε το θάρρος της γνώμης μας, αλλά και να την υπερασπιζόμαστε χωρίς να φοβόμαστε μήπως δε γίνει αποδεκτή από κάποιον που ζητάμε την αγάπη του. Δεν καταλαβαίνω όμως..είμαστε δέσμιοι των συναισθημάτων μας? όσο νιώθουμε, είμαστε ανελεύθεροι? Αν ισχύει αυτό εγώ δε θα γίνω ποτέ επί της ουσίας ελεύθερη γυναίκα παρά θα αναλώνομαι στη τζάμπα μαγκιά.
Περιεργο το concept.... αλλα ας το δω απο την δικια μου σκοπια.... (ναι εκει στον εβρο υπηρετησα διπλα σε κατι αρματα ΝΑ!)
Δεν ελπιζω τιποτε... δλδ δεν εχω κατι να περιμενω κατι να πραγματοποιησω... γιατι? οχι γιατι δεν ειχα στοχους οχι γιατι εχασα το νου μου σαν μελος ενος κοινωνικου συνολου η ως αυτονομη , αυτοδιαθετη υπαρξη.... αλλα γιατι τα πραγματοποιησα!
Δεν φοβαμαι τιποτε.... Ο φοβος μας ειναι αυτος που μας κραταει , δεν μας αφηνει να κανουμεε πραγματα και αν προχωρησουμε μας κραταει ερμαια και υποσκελιζει τις ελπιδες μας για ενα καλυτερο αυριο ,μελλον κτλ.
Ειμαι ελευθερος....