Δεν ήξερες δεν ρώταγες???

Καλησπέρα. Η ιστορία μου είναι παρόμοια με πολλών άλλων. Σωματοποιημένο άγχος (εκ των υστέρων το έμαθα), επισκέψεις σε γιατρούς, μια κρίση πανικού πριν 6 χρόνια, εφημερεία στον Ευαγγελισμό (έπαιζε και ο ΠΑΟ και είχαν κλεισει οι βάζελοι τους δρόμους:mad:), "άντε παρε ένα ταβορ και απο αύριο σε ψυχίατρο", τελικά επίσκεψη σε ψυχίατρο, πολλά χάπια (που ποτέ δεν κατάφερα να κόψω), "άντε και για ψυχοθεραπεία καλό κάνει",τελικά άρχισα και ψυχοθεραπεία (σε δημόσιο).
Έξι χρόνια μετά, ύστερα απο πολλά φάρμακα και πολλη ψυχοθεραπεία, κοιτάζω πίσω και το μόνο που έχω να πω είναι: "Δεν ήξερες, δε ρώταγες;". Όχι, ουτε ηξερα αλλά ουτε και ρώτησα. Στο δια ταύτα: εδω και καποιους μηνες σκέφτομαι πως η ψυχοθεραπεία που έκανα δεν ήταν η κατάλληλη (εννοώ φυσικά ψυχοδυναμική) και πως τα φάρμακα που επαιρνα δεν ήταν ουτε αυτά κατάλληλα. Έξι χρόνια έκανα λάθος? Έχω ψυχαναλύσει παππούδες, γιαγιάδες, γονεις, αδέλφια, γείτονες, τις παιδικες ηλικίες και τα τραύματα όλων και τα δικά μου βεβαίως βεβαίως...Έχω κανει τις συνδεσεις, εχω καταλαβει τις προβολες, τις προσδοκιες, τις αποκαλύψεις...Έχω αποκτήσει σχέση εξάρτησης απο την ψυχοθεραπεύτρια, απο τα αντικαταθλιπτικά.. Και καλά βρε χαιβάνι, τόσο καιρό δεν διάβαζες τις εξελιξεις στην ψυχολογία?κανείς δεν σου είπε για την αντιψυχιατρική? Οχι ρε παιδιά, το επαιζα tabula rasa η ηλίθια...Πίστευα ότι με αυτην την ψυχοθεραπεία θα έβλεπα φως, με αυτά τα φάρμακα για σωσίβιο θα μάθαινα κάποτε να κολυμπάω μονη μου, που λέει και μια γνωστή ψυχολογα..Αλλά κουράστηκα εξι χρόνια...Εξαντλήθηκα...Θύμωσ α πια...
Υπάρχει κάποιος που να έχει ζήσει ή να ζει κάτι παρόμοιο? Τι κάνεις σε αυτήν την περίπτωση...

Δεν γνωρίζω να σου πω. Εγώ έχω μόνο άγχος όχι κρίσεις πανικού. Αυτό με την αντιψυχιατρική πρώτη φορά το ακούω, τι είναι;

Γενικά είναι μέθοδος που προσπαθεί να εξαλειψει παλιότερες πρακτικές/τακτικές στην ψυχιατρική π.χ. εγκλεισμό σε κλινική. Στην κατάθλιψη η αντιψυχιατρική -απ'οσο γνωρίζω- είναι κατά της χρήσης φαρμάκων (SSRI κυρίως) και κατά της άποψης περι της γνωστής π@πα@ιάς περί χημικής ανισοοροπίας. Νομίζω πως είναι μια γενική ακόμα έννοια και οι ειδικοί που έχω ρωτήσει έχουν δώσει διαφορετική απάντηση ο καθένας.

Οκ Ευχαριστώ!

Και άντε τώρα να μαζέψεις τα κομμάτια σου. Φτου και απο την αρχή...Δεν μπορουσε να ειναι 'Φτου και βγαίνω"....:confused:

Quote:

---

Δεν ήξερες δεν ρώταγες???

Καλησπέρα. Η ιστορία μου είναι παρόμοια με πολλών άλλων. Σωματοποιημένο άγχος (εκ των υστέρων το έμαθα), επισκέψεις σε γιατρούς, μια κρίση πανικού πριν 6 χρόνια, εφημερεία στον Ευαγγελισμό (έπαιζε και ο ΠΑΟ και είχαν κλεισει οι βάζελοι τους δρόμους), "άντε παρε ένα ταβορ και απο αύριο σε ψυχίατρο", τελικά επίσκεψη σε ψυχίατρο, πολλά χάπια (που ποτέ δεν κατάφερα να κόψω), "άντε και για ψυχοθεραπεία καλό κάνει",τελικά άρχισα και ψυχοθεραπεία (σε δημόσιο).
Έξι χρόνια μετά, ύστερα απο πολλά φάρμακα και πολλη ψυχοθεραπεία, κοιτάζω πίσω και το μόνο που έχω να πω είναι: "Δεν ήξερες, δε ρώταγες;". Όχι, ουτε ηξερα αλλά ουτε και ρώτησα. Στο δια ταύτα: εδω και καποιους μηνες σκέφτομαι πως η ψυχοθεραπεία που έκανα δεν ήταν η κατάλληλη (εννοώ φυσικά ψυχοδυναμική) και πως τα φάρμακα που επαιρνα δεν ήταν ουτε αυτά κατάλληλα. Έξι χρόνια έκανα λάθος? Έχω ψυχαναλύσει παππούδες, γιαγιάδες, γονεις, αδέλφια, γείτονες, τις παιδικες ηλικίες και τα τραύματα όλων και τα δικά μου βεβαίως βεβαίως...Έχω κανει τις συνδεσεις, εχω καταλαβει τις προβολες, τις προσδοκιες, τις αποκαλύψεις...Έχω αποκτήσει σχέση εξάρτησης απο την ψυχοθεραπεύτρια, απο τα αντικαταθλιπτικά.. Και καλά βρε χαιβάνι, τόσο καιρό δεν διάβαζες τις εξελιξεις στην ψυχολογία?κανείς δεν σου είπε για την αντιψυχιατρική? Οχι ρε παιδιά, το επαιζα tabula rasa η ηλίθια...Πίστευα ότι με αυτην την ψυχοθεραπεία θα έβλεπα φως, με αυτά τα φάρμακα για σωσίβιο θα μάθαινα κάποτε να κολυμπάω μονη μου, που λέει και μια γνωστή ψυχολογα..Αλλά κουράστηκα εξι χρόνια...Εξαντλήθηκα...Θύμωσ α πια...
Υπάρχει κάποιος που να έχει ζήσει ή να ζει κάτι παρόμοιο? Τι κάνεις σε αυτήν την περίπτωση...

---

Όσο το διαβάζω, τόσο περισσότερο πείθομαι για την ηλιθιότητά μου:rolleyes:
Μήπως να κάνω γι αυτό το θέμα ψυχοθεραπεία?

Γεια σε ολους!ειμαι καινουρια εδω προσφατα ανακαλυψα το φορουμ !Σουελ κι εγω ειμαι σε μια παρομια κατασταση με σενα!πασχω απο καταθλιψη εδω και 4 χρονια!υποτροποιασεισ ψυχοθεραπειες αλλαγη γιατρων!χαπια.διακοπη χαπιων υποτροποιασεις ανχος αποπειρεσ αυτοκτονιες κρισεισ πανικου και παει λεγοντας.Η αληθεια ειναι οτι η ψυχοθεραπεια βοηθαει αλλα πρεπει να βρεις καποιον που να σου εμπνει εμπιστοσυνη, αλλιως δεν υπαρχει βελτιωση.Εχω καταλαβει οτι το σημαντικοτερο ειναι να καταλαβουμε ακριβως το μεγεθος τησ ασθενειας μας και να το αντιμετωπισουμε αναλογα.Δεν περναει ευκολα.Το θεμα ειναι να μην το βαζεις κατω να εισαι μαχητης.Να στηρηζεσαι στον εαυτο σου και να μην εξαρτιεσαι απο τους αλλους.Τα χαπια σε συνδιασμο με τη ψυχοθεραπεια βοηθανε.(Εγω λατρευω τα χαπια μου.Με κρατουν ηρεμη με ισορροπουν αν και νιωθω οτι δεν ειμαι ο εαυτος μου πια σα να βλεπω τον εαυτο μου απο μακρια σα να νιωθω εξω απο το σωμα μου.Εχει συμβει σε σας αυτο?)

Δήμητρα γεια σου! Η ψυχοθεραπεία βοηθάει, ναι, αλλά πρέπει να κάνεις την κατάλληλη! Εγώ κάνω τόσα χρόνια την ακατάλληλη, που τελικά νιώθω οτι όχι μόνο δεν με βοήθησε, αλλά μου έκανε και κακό...Έχω πέσει στην παγίδα της ψυχοδυναμικής, δηλαδή εντάξει, κατάλαβα τι μου συνέβη στην κούνια και πώς αυτό με επηρέασε, αλλά τώρα τι κάνω???Επίσης, θέλω να κόψω τελείως τα φάρμακα!
Τώρα, να είσαι μαχητής...Το μόνο "μαχητικό" που έχω κάνει είναι ότι δεν έχω κανει καμία αποπειρα αυτοκτονίας, ούτε καν σχετική σκέψη. Αυτό για μένα ειναι κάτι...
Εξαρτιέμαι δυστυχώς μόνο απο τα παλιοφάρμακα και μάλιστα, ειμαι πια πεπεισμένη ότι όταν τα κόβω, δεν επανέρχεται η κατάθλιψη, αλλά είναι απλά στερητικό σύνδρομο. Ανήκω στους seroxat users, you know...Φυσικά, κανένας ψυχίατρος δεν συμφωνεί με την άποψή μου.
Συχνά νιώθω ότι δεν είμαι εαυτός μου,σαν να αιωρουμαι πάνω απο εμένα, ναι...Το έχω αυτές τις μέρες που πάω για υποτροπή...
Δήμητρα, πόσω χρονών είσαι?Κάνεις ψυχοθεραπεία?

Σουελ, πόσα χρόνια είπες? Έξιιιι, α ο κόλος τους να φέξει. Καλά ρε παιδιά πώς κάθεστε τόσο καιρό με ψυχοθεραπεία? Θα διαφωνήσω αν μου επιτρέπεις. Δεν δημιουργούν εξάρτηση τα SSRIs. Εσύ αισθάνεσαι εξαρτημένη απ' αυτά? Ε, τότε ενδέχεται η εξάρτησή σου να είναι δική σου κατασκευή. Και φυσικά αν η/ο ψυχίατρος δεν είναι σκιτζής, δεν παίρνεις χρόνια φάρμακα. Εννοείται. Όσο για την αντιψυχιατρική, την θεωρώ απόλυτη σε αρκετά σημεία και μη ρεαλιστική σε άλλα τόσα. Όχι βέβαια ότι η ψυχιατρική είναι η αγία παρθένα, αλλά και οι αφορισμοί βλάπτουν. Προσωπικά είχα πάει σε μία ψυχίατρο, ήταν επιστήμονας με την σημασία της λέξεως. Έτσι κι αλλιώς η δική μου αρχή είναι να μην αφήνω τη ζωή μου ούτε στον κάθε επιστήμονα. Να σου πω ένα παράδειγμα, η πρώτη μου επαφή με ψυχολόγο ήταν σε έναν κύριο που ήταν εντελώς γκάου μπίου τσίου, άσε που είχε ακόμη και στο μέρος πίνακες με αγγέλους, αρχαγγέλους, πνεύματα, αύρες, ΛΟΛ Μιλάμε σκιάχτηκα, χαχαα, τον ρωτάω γιατί έχετε 150 χιλιάδεςλολ πίνακες με αγγέλους και μου άρχισε κάτι εξηγήσεις για πνευματισμούς, ε, έγινα Λούης. χαχα
Θέλω να πω αν αφηνόμαστε να μας πάνε, θα μας πάνε. Αν μας πάμε, θα μας πάμε. Καταλαβαίνω πως ίσως στην αρχή και όντας μέσα σε κατάθλιψη να μην είχες τη δυνατότητα/καθαρή κρίση να ξεχωρίσεις, αλλά μετά? όσο καλυτέρευες δεν αμφισβήτησες την αποτελεσματικότητα καθόλου?
Μήπως τελικά έχει και ο πελάτης υποχρέωση να κρίνει το προιόν, να κάνει μία έρευνα αγοράς, να μην πάρει το ταγιέρ και του μείνει στη ντουλάπα?:P

Quote:

---

Θέλω να πω αν αφηνόμαστε να μας πάνε, θα μας πάνε. Αν μας πάμε, θα μας πάμε. Καταλαβαίνω πως ίσως στην αρχή και όντας μέσα σε κατάθλιψη να μην είχες τη δυνατότητα/καθαρή κρίση να ξεχωρίσεις, αλλά μετά? όσο καλυτέρευες δεν αμφισβήτησες την αποτελεσματικότητα καθόλου?
Μήπως τελικά έχει και ο πελάτης υποχρέωση να κρίνει το προιόν, να κάνει μία έρευνα αγοράς, να μην πάρει το ταγιέρ και του μείνει στη ντουλάπα?:P

---

Εχεις απόλυτο δίκιο.Όσον αφορά τα έξι χρόνια, ναι είναι φυσικά πολύς καιρός, αλλά είναι σε δημόσιο, οπότε τα ραντεβού δεν είναι πάντα κάθε βδομάδα...Βέβαια στη real life είναι έξι γαμημένα χρόνια...
Φυσικά κατηγορώ τον εαυτό μου και όχι τους ψυχιάτρους ή την ψυχοθεραπεύτρια...Τον τελευταίο 1,5 χρόνο ήμουν κάλά και σκεφτόμουν πάει το ξεπέρασα. Αλλά πριν 6 μήνες άρχισαν τα παρατράγουδα...Έτσι μπηκα σε σκέψεις, όχι τα λάθη που έκαναν οι άλλοι, αλλά για το πόσο κουτορνίθι ήμουνα...
Όσο για την εξάρτηση, δεν έχεις άδικο, απλά δεν είμαι σε θέση να καταλάβω ακόμα τι συμβαίνει. Γενικά, είμαι επιρρεπής σε εξαρτήσεις, πλην αλκοόλ και ναρκωτικών που τα έχω χεσμένα, με το συμπαθειο κιόλας...

Ούτ' εσένα να κατηγορείς. Φτάνει η κατηγόριααα, φτάνει λέω. Να το αφήσεις πίσω σου και να κρατήσεις μόνο τα καλά. Γιατί θα υπάρχουν κι αυτά. Μην ξεχνάς ότι έκανες ψυχανάλυση στη μισή αθήνα. λολ
Όλοι είμαστε, εγώ είμαι στο τσιγάρο που κάθε φορά το κόβω για τεράστια διαστήματα. αντικατάστησε για έναν δύο μήνες και τό'χεις. χαχαα
Μάθε τον εαυτό σου να συνεχίζει δίχως να τιμωρεί για λάθη ή παραλείψεις, ανθρώπινο δεν είναι?
:)

Καλά το τσιγάρο δεν το πιανω στις εξαρτήσεις, το θεωρώ αυτονόητο και δεν το έχω κόψει ποτέ τρομάρα μου...

Quote:

---

Μάθε τον εαυτό σου να συνεχίζει δίχως να τιμωρεί για λάθη ή παραλείψεις, ανθρώπινο δεν είναι?

---

Αυτό δεν μου το έμαθαν στην ψυχοθεραπεία, θα τους μαλώσω...
Πρέπει να κάνω reset. Και θα κρατήσω bαck up επιλεκτικά:)
Μα τόσα πολλά λάθη βρε παδί μου???Πώς τα κατάφερα...

Ναι Σουελ κανω.Εκανα με αλλον γιατρο παλια και δεν με βοηθησε.Εχεισ δικιο οτι πρεπει να κανεις την καταλληλη.Ειμαι 20 τα συμπτωματα αρχισαν απο τα 16.Εγω παιρνω σεροπραμ.Αλλα το σεροπραμ και το σεροξατ δεν ειναι βαρια δεν ειναι οτι εχουμε εξαρτηση αλλα ο οργανισμος τα χρειαζεται.Εγω τα ειχα κοψει για ενα διαστημα επειδη ενιωθα καλυτερα και μετα απο ενα μηνα εγινα πολυ χαλια και δν το ειχα καταλαβει κιολας.Τα χαπια μας βοηθανε πιστευω αλλα θελουν με μετρο, πολυ γιατροι τα δινουν ετσι.Εμενα μου ειχαν δωσει και για διπολικη διαταραχη προληπτικα επειδη εχω οικογενειακο ιστορικο αλλα ο καινουριος μου γιατροσ μου τα σταματησε γτ δεν ειχα συμπτωματα.Τωρα το γτ μας συναιβει οτι μας συνεβη εχει πολλεσ εξηγησεις αλλα δεν εχει νοημα να ψαχνουμε το θεμα ειναι να το αντιμετωπισουμε τωρα.(οπως λεει και ο γιατροσ μου!)

Δημητρούλα, δεν ψάχνω το "γιατί". Δεν το έψαχνα ούτε στην αρχή...Βέβαια μέσα απο την ψυχοθεραπεία το απάντησα. So what? Δεν άλλαξε και τίποτα που το ξέρω. Το θέμα είναι,όπως είπες, να το αντιμετωπίσουμε κι εγώ νιώθω πως μετά απο τόσο χρόνια δεν ξέρω το πώς. Οι μέχρι τώρα τρόποι αντιμετώπισης μου φαίνονται "εχθρικοί", δεν τους θέλω άλλο...Νιώθω πως έχω κάνει κακό στον εαυτό μου, πως δεν τον βοήθησα όσο και όπως επρεπε. Και μέχρι στιγμής μου έχω θυμώσει πολύ γι αυτό...
Χαίρομαι που το παλέυεις έτσι, φαντάζομαι ότι έχεις ανθρώπους δίπλα σου να σε στηρίζουν...Εγώ τότε δεν είχα...

Ποτε δεν ειναι αργα μην απογοητευεσε.Πρεπει να επιμενεις η απελπισια ειναι κακος συμβουλος πιστεψε με.Υπαρχουν στιγμες που λεμε δεν γινεται τιποτα και θα μεινουμε για παντα ετσι αλλα θελω να πιστευω οτι ξεπερνιετε.Η αληθεια ειναι οτι θα το θυμομαστε για παντα,εχει φαει μεγαλο κομματι της ζως μας αλλα δεν ειναι αργα, ετσι πιστευω.Ναι εχω ανθρωπους που που με στηριζουν και ειμαι ευγνωμων γι αυτο.Αλλα και εσι που δεν ειχες το παλευεις ειναι πολυ σημαντικο, ακομα προσπαθεις πρεπει να εισαι περηφανη για τον εαυτο σου.Εγω αμα δεν ειχα κανενα θα βλεπα τα ραδικια αναποδα τωρα!χαχα. Η ζωη ειναι ωραια λενε γτ να μην αρχισουμε να ζουμε τη δικια μας?ποτε δεν ειναι αργα το πιστευω αυτο οτι ηλικια και να χεις.Ποσο χρονων εισαι?ποτε αρχισε το δικο σου προβλημα?Κατι ακομη ,μην θυμωνεις με τον εαυτο σου,ειναι φυσικο που δεν ηξερες να κανεις κατι παραπανω για να βοηθησεις τον εαυτο σου,πως να το ξερεις αλλωστε?στην πορεια αναγνωριζεις τα συμπτωματα και καταλαβαινεις και την κατασταση καλυτερα που ετσι κι αλλιως δυσκολο ,αλλα και οταν δεν εχεις καποιον διπλα σου να σου πει οτι κατι δεν παει καλα ειναι πολυ δυσκολο και θαυμαζω που αντεξες χωρις να εχεις κανενα ,εγω δεν θα αντεχα.

Ωραία τα λες:)...
Είμαι 31 τώρα και όλα άρχισαν όταν ημουν 25...Η οικογένειά μου δεν ήταν εξοικειωμένη με ψυχικές ασθένειες, αλλά έχουν μάστερ στις σωματικές...:( Δεν υπήρχε κανένας στο περιβάλλον μου που να γνωρίζει πώς να το αντιμετωπίσει. Βέβαια κανείς δεν ξέρει, αν δεν χρειαστεί να μάθει, έτσι; Μόνη μου πήγα σε ψυχίατρο και μόνη μου για ψυχοθεραπεία. Θα μου πεις, παιδάκι ήσουν 25 χρονών γαϊδούρι? Όχι δεν ήθελα να με παρει κανείς απο το χέρι, απλά εύχομαι τωρα να υπήρχε κάποιος να με παρακινήσει περισσότερο, να μου πει "βρε μήπως να πάρουμε και δεύρερη γνώμη?, αφου εγω δεν το έκανα. Καλά θα ήταν να έιχα πάρει χαμπαρι λιγο νωρίτερα, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο...
Η αλήθεια είναι πως η αδελφή μου και ο σύντροφός μου με στήριξαν και με στηρίζουν, μην γίνω και drama queen... Δεν επιρρίπτω ευθύνες σε κανέναν, εκτός απο έμενα. Θα έπρεπε να ξέρω καλύτερα. Απλά με έχει πιάσει το παράπονο...Δεν θα κάτσω με σταυρωμενα τα χέρια, εννοείται. Απλά περνάω τη φάση μου τώρα και είπα να το μοιραστώ, μήπως το περναει και καποιος άλλος.
Μου κάνει εντύπωση βρε παιδί μου που είναι σαν να ξύπνησα απότομα... Φαντάσου ότι ακόμα δεν έχω πει στην ψυχολογο μου ότι θα σταματήσω. Έχω να πατησω τρεις βδομάδες...Ακόμα είμαι σε φάση συνειδητοποίησης και περισυλλογης...
Περήφανη δεν μπορώ να νιώσω, τουλάχιστον ακόμα. Προς το παρόν νιώθω αφελης και κλαψιάρα...:(

Ολοι καποια στιγμη το νιωθουμε και εγω συχνα .Αλλα αυτο μας κανει κακο!Προσπαθησε να μην σκεφτεσαι οτι θα μπορουσες να κανεις κατι παραπανω γτ δεν ηταν στο χερι σου!ειναι πολυ δυσκολο να καταλαβεις γρηγορα τι σου συμβαινει και να το δεχτεις,μη νιωθεις υπευθυνη γτ απλα δεν εισαι.Διωξε τις κακες σκεψεις και συγκεντρωσου στις θετικες και τι θα κανεις απο δω και περα!δεν ειναι αργα.Μικρα σταθερα βηματα,μη το βαζεις κατω ολα θα πανε καλα γτ πολυ απλα εχεις θεληση και πιστεψε με οσα χαπια και ψυχοθεραπειες και να κανεις αμα δεν δουλεψεις τισ σκεψεις σου και τα συναισθηματα σου δεν γινονται και πολλα.Αλλα εχεις θεληση και το χεις καταλαβει οτι θες να βοηθησεις τον εαυτο σου!Αυτο ειναι το πρωτο βημα στην διαδικασια της αναρωσης κι ας πονας και ο πονος ειναι μερος της αναρωσης!Θα τα καταφερεις,πιστεψε το!Ολα θα πανε καλα εισαι σε καλο δρομο!