Γιατί προβληματιζόμαστε?

Καλημέρα,

κάθομαι και σκέφτομαι και το πιστεύω οτί το μυαλό κυριαρχεί και μπορεί να κάνει τα πάντα όπως και τα συναισθήματα είναι από εκεί...Όσοι έχουμε ψυχολογικά προβλήματα πέρα από σχιζοφρένειες κλπ γιατί να έχουμε? Μήπως βασανίζουμε τον εαυτό μας με το να σκεφτόμαστε? Σαφώς θέλουμε να γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι και να βρούμε λύσεις στα ψυχολογικα προβλήματα για να ζούμε μια πιο ήρεμη ζωή..Άλλοι ψάχνονται με τους εαυτούς τους για να τα λύσουν και άλλοι δεν μπαίνουν πλέον σε αυτή την διαδικασία γτ θεωρούν οτι γυρνάνε συνέχεια γύρω από το πρόβλημα και δεν τους βοηθά. Αναρωτιέμαι αν αυτό είναι καλό ή κακό και αν αυτό σημαίνει οτί καλύπτεις και θάβεις τα προβλήματα σου γτ δεν θες να ασχοληθείς. Άν συμβαίνει αυτό πιστεύω οτί περισσότερο κακό κάνεις παρά καλό με το να μην θες να κοιτάξεις κατάματα μέσα σου. Μήπως όμως τελικά είναι καλό να μην πολυσκεφτόμαστε και να μην προβληματιζόμαστε και πολύ και να αλλάξουμε τον τρόπο σκέψης μας? Δλδ ας πούμε οτί έχουμε πρόβλημα με κάποιον γτ να σκάμε και να προβληματιζόμαστε? ας πάει στο διάολο όλο αυτό....Αρκεί εμείς να είμαστε καλά και ότι μας δυσκολεύει το πετάμε έτσι απλά.(?)Έχω μπερδευτεί!
Η φράση "δεν θα σκάσω και δεν θα αρρωστήσω για κανέναν και για τίποτα" ακόμα και για άτομα που αξίζουν..μήπως θα έπρεπε να την κάνουμε πράξη?Μήπως λέω βλακείες?

Υπαρχει αραγε απροβληματιστος? Σκεφτομαι οτι ολοι εχουμε ενα μυαλο που σκεφτεται ολο το 24ωρο , ακομα και στον υπνο. Εαν δεν ειχες προβληματα , σκοτουρες κλπ. τοτε τι θα εκανε αυτο το μυαλο , με τι θα ασχολιοταν?

Δεν μπορει να ειναι συνεχεια μες την τρελλη χαρα ή να σκεφτεται ευχαριστα πραγματα. Βεβαια αλλο να προβληματιζεσαι με το πως θα ριξω την κοπελλα απενατι και αλλο να προβληματιζεσαι με σκεψεις οπως ειμαι χαζος κλπ κλπ.:P

Δεν ξερω...

Ο φίλος μου εχτές μου έλεγε οτί θεωρεί οτί δεν έχει προβλήματα και οτί δεν καταλαβαίνει γτ οι άνθρωποι να σκοτίζονται τόσο...όπως εγώ και οτί πρέπει να αισθανθώ cool & free..

Τα ψυχολογικά προβλήματα βρίσκονται στη σκέψη, μέσα στο κεφάλι και πουθενά αλλού. Σωστά το συνηδητοποιείς μεσα από τις ερωτήσεις που βάζεις. Το μεγάλο στοίχημα είναι να επαγκλωβιστούμε από τις σκέψεις αυτές.
Το ευχάριστο είναι ότι δεν επιβάλλεται να αλλάξουμε τον κόσμο για να γίνουμε καλά αλλά τον τρόπο με τον οποίο αντικρύζουμε και αντιμετωπίζουμε τον κόσμο.
Το χειρότερο είναι το να καθόμαστε να αναμοχλεύουμε τη σκέψη, τα έπρεπε, τα όχι, τα μην, τα λάθη. Με αυτό δεν πετυχαίνουμε τίποτα, δεν αλλάζει έτσι κάτι, ίσως έτσι να νοιώθουμε πιο άσχημα τελικά.
Το καλήτερο, αλλα πολύ δύσκολο είναι να κάνουμε βήματα εκεί που νοιώθουμε σφύξιμο στο στομάχι ή κόμπο στο λαιμό και αρχίζει να τρέχει ο ιδρώτας. Με αυτό τον τρόπο επαναπρογραμματίζεται το υποσυνείδητο και βελτιώνεται τελικά η ζωή μας.
Αυτά σαν κάποιες σκέψεις.......

Quote:

---

Originally Posted by Christina82

.Αρκεί εμείς να είμαστε καλά και ότι μας δυσκολεύει το πετάμε έτσι απλά.(?)Έχω μπερδευτεί!
Η φράση "δεν θα σκάσω και δεν θα αρρωστήσω για κανέναν και για τίποτα" ακόμα και για άτομα που αξίζουν..μήπως θα έπρεπε να την κάνουμε πράξη?Μήπως λέω βλακείες?

---

Μωρέ αν μπορούμε να το κάνουμε no problem!το θέμα ξεκινάει απ'τη στιγμή που δεν είμαστε καλά.
Νομίζεις ότι είναι εύκολο να πεις αη στο καλό του δε χαλιέμαι για κανέναν κ τίποτα κ καπάκι να συμβεί ? ε όταν δε συμβαίνει κ αρχίζουν τα συναισθήματα δυσφορίας λόγω κατάστασης αρχίζουν και οι σκέψεις για τα τι και πως.

Επίσης η σκέψη είναι ψυχοφθόρα όταν ανακυκλώνεται και δεν εξελίσσεται. Αλλά απαραίτητη πως να το κάνουμε. Όπως είπε και ο κηπ παραπάνω άλλωστε 24 ώρες το 24ωρο σκεφτόμαστε.....

Εγώ νομίζω ότι προβληματιζόμαστε γιατί αντικειμενικά υπάρχουν ζητήματα που απαιτούν λύση.Για παράδειγμα, προβληματίζομαι με τη δουλειά μου έτσι>?είμαι νέος, πτυχιούχος ανώτατης σχολής, είχα όνειρα, τα βλέπω να στραπατσάρονται ένα προς ένα..πως γίνεται να μην προβληματιστώ?θα πρέπει αν είμαι πολύ αναίσθητος ή να τα έχω όλα λυμένα..όταν λοιπόν προβληματίζομαι για κάτι συνήθως θα ανατρέξω στο παρελθόν, θα αναρωτηθώ για τις επιλογές μου, κατά πόσο ήταν σοφές, θα μου έρθουν μνήμες που θα με πληγώσουν..αυτό εγώ το θεωρώ υγιές.Δείχνει ότι τουλάχιστον βλέπω κατάματα τα προβλήματα μου, δεν κρύβομαι πίσω από το λαιφσταιλ της τέλειας ζωούλας μου..ποια τέλεια ζωή ?εδώ καταρρέουν τα πάντα γύρω μας..το θέμα είναι κατά πόσο μπορούμε να ελέγχουμε τις αρνητικές σκέψεις όταν παίρνουν τέτοια τροπή, που μας χαλάνε και μας κάνουν δυσλειτουργικούς..εκεί είναι η μαγκιά μας..

Και όταν αφορά κάποια σχέση? Τι γίνεται? Γίνεται να μην προβληματιζόμαστε? Γίνεται να μην σκεφτόμαστε ποιό είναι το σωστό ή απλά λειτουργούμε όπως νιώθουμε και αν αρέσει στον άλλον με το έτσι θέλω?

Καλημέρα Χριστίνα! Στο ότι δεν πρέπει να πολυσκεφτόμαστε συμφωνώ απολύτως! Σημειωτέον ότι σου το λέει ένας άνθρωπος ο οποίος σκέφτεται συνέχεια! Φυσικά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα πρέπει να αναλύουμε κάποια σοβαρά προβλήματα που προκύπτουν και να προσπαθούμε να βελτιώσουμε την ζωή μας. Πρέπει όμως ν' ασχολούμαστε με προβλήματα που μπορούν να λυθούν και όχι να μας βασανίζουν πράγματα τα οποία αποτελούν κανόνες πάγιους γι' όλους τους ανθρώπους. Ο θάνατος για παράδειγμα. Ναι όλοι θα πεθάνουμε μια μέρα αλλά φοβούμενοι μην πεθάνουμε δεν ζούμε τελικά κι αυτό είναι παράλογο. Κι αν δεν ξέρετε τι να κάνετε με την σκέψη σας μετά, διαβάστε και κανένα βιβλίο, θα πάτε μπροστά! :)

Quote:

---

Originally Posted by Christina82

Και όταν αφορά κάποια σχέση? Τι γίνεται? Γίνεται να μην προβληματιζόμαστε? Γίνεται να μην σκεφτόμαστε ποιό είναι το σωστό ή απλά λειτουργούμε όπως νιώθουμε και αν αρέσει στον άλλον με το έτσι θέλω?

---

χμμ...όταν έχεις μια σχέση λειτουργείς και λίγο με το ένστικτο..και το συναίσθημα.Εσύ από ό,τι έχω καταλάβει και από άλλα ποστς σου προβληματίζεσαι αρκετά με τη σχέση σου, έτσι?έχεις εντοπίσει ακριβώς τι είναι αυτό που σε προβληματίζει?

Χριστίνα, όλο αυτό που περιγράφεις θα ήταν πραγματικά θεάρεστο μόνο στην περίπτωση που τα ψυχολογικά μας προβλήματα ήταν συνειδητές σκέψεις και συνειρμοί του μυαλού.
Τα ψυχολογικά μας προβλήματα όμως, είναι ερήμην μας εγκεφαλικές διεργασίες και τις περισσότερες φορές δεν έχουμε πρόσβαση σε αυτές. Κινητοποιούν τους συναισθηματικούς μας μοχλούς καθορίζοντας συμπεριφορές, που μόνο με το αποτέλεσμά τους μπορούμε να προβληματιστούμε και όχι με την γενεσιουργό αιτία.

Αν τα προβλήματα που ο καθένας αναγνωρίζει στον εαυτό του, είναι τέτοια που δεν του δημιουργούν εμπόδιο στην κοινωνικοποίηση του και στην φυσιολογική του ζωή, τότε καλά θα κάνει να εκπαιδευτεί στο να αποφεύγει τέτοιου είδους ανούσιες σκέψεις.
Αν όμως παρατηρεί ότι βασανίζεται και δεν βιώνει μια ομαλή ζωή, τότε αυτό θα ήταν μία λάθος επιλογή αντίδρασης. Οφείλει να προβληματιστεί και να αξιολογήσει την κατάστασή του. Να παλέψει και να μεθοδεύσει μια αντίδραση που θα τον οδηγήσει σε μια καλύτερη -ποιοτικά- ζωή.

ας μη το κουραζουμε το θεμα, οσο ζουμε σκεφτομαστε. εμενα με καλυψε αυτο:

Quote:

---

Originally Posted by keep_walking

Υπαρχει αραγε απροβληματιστος? Σκεφτομαι οτι ολοι εχουμε ενα μυαλο που σκεφτεται ολο το 24ωρο , ακομα και στον υπνο. Εαν δεν ειχες προβληματα , σκοτουρες κλπ. τοτε τι θα εκανε αυτο το μυαλο , με τι θα ασχολιοταν?

Δεν μπορει να ειναι συνεχεια μες την τρελλη χαρα ή να σκεφτεται ευχαριστα πραγματα. Βεβαια αλλο να προβληματιζεσαι με το πως θα ριξω την κοπελλα απενατι και αλλο να προβληματιζεσαι με σκεψεις οπως ειμαι χαζος κλπ κλπ.:P

Δεν ξερω...

---

θα μπορουσε να ειναι και μεστη τρελη χαρα και να κανει συνεχως θετικες σκεψεις, με τις καταληλες ουσιες. το θεμα ειναι οτι δε θα ειμασταν στη πραγματικοτητα τοτε. η πραγματικοτητα ειναι σκληρη και γεματη πικρα. κι εφοσον αυτη ειναι ετσι, ετσι θα ειναι και οι σκεψεις μας.

Ξέρετε τι παθαίνω? Επειδή η οικογένεια μου μου δημιουργούσε πάντα ενοχές..όταν υπάρχει κάποιο πρόβλημα σε οποιαδήποτε σχέση κάθομαι και σκέφτομαι που έχω το λάθος προσπαθόντας να το διορθώσω και πλέον μπαίνω σε αυτη τη διαδικασία λόγω συνήθειας που μάλλον δεν πρέπει..

Quote:

---

Originally Posted by Christina82

Ξέρετε τι παθαίνω? Επειδή η οικογένεια μου μου δημιουργούσε πάντα ενοχές..όταν υπάρχει κάποιο πρόβλημα σε οποιαδήποτε σχέση κάθομαι και σκέφτομαι που έχω το λάθος προσπαθόντας να το διορθώσω και πλέον μπαίνω σε αυτη τη διαδικασία λόγω συνήθειας που μάλλον δεν πρέπει..

---

Χριστινάκι, μη στεναχωριέσαι… Είναι προτέρημα για να τον άνθρωπο να σκέφτεται ότι μπορεί κάπου να έχει κάνει λάθος και να ελέγχει τον εαυτό του. Απλώς, μέτρον άριστον! Κακό είναι να αισθάνεσαι ότι πάντα φταις εσύ και να κατηγορείς τον εαυτό σου για όλα. Χρειάζεται ισορροπία.

Το ξέρω αλλά πολλές φορές νομίζω οτί δεν μπορώ να διακρίνω αν φταίω τελικά εγώ με αποτέλεσμα για οτιδήποτε συμβαίνει να σκέφτομαι οτί εγω πρέπει να κάνω κάτι και να διορθωθώ...

Quote:

---

Originally Posted by Christina82

Το ξέρω αλλά πολλές φορές νομίζω οτί δεν μπορώ να διακρίνω αν φταίω τελικά εγώ με αποτέλεσμα για οτιδήποτε συμβαίνει να σκέφτομαι οτί εγω πρέπει να κάνω κάτι και να διορθωθώ...

---

αυτό δεν είναι καλό...μπορείς να συμβουλεύεσαι κι άλλους ανθρώπους για κάποιο γεγονός που σε βάζει στη διαδικασία να σκεφτείς ότι κάτι κάνεις λάθος.Αυτό το κάνεις σε όλες σου τις σχέσεις?

Ναι δυστυχώς! Αλλά τώρα αρχίζω και το αλλάζω σε αυτή τη σχέση σιγά σιγά..γτ δεν μπορώ να φταίω συνέχεια και φυσικά συμβουλεύομαι διαφορα άτομα ακόμα και ψυχολόγο...

καλά κάνεις...και γω έτσι είμαι,κάργα ενοχική αλλά παλεύω να το αλλάξω.Πιστεύω ότι σε μεγάλο βαθμό ευθύνεται η ανασφάλεια μου να είμαι αποδεκτή από τους γύρω μου που συνέχεια μου τριβελίζει το μυαλό μήπως πω κάτι που πληγώσει κάποιον, μήπως φταίω εγώ για όλα (μέχρι και για τον πόλεμο στη Λιβύη εγώ μπορεί να φταίω!!)..αυτό είναι κακό γιατί όντως χάνω τοκριτήριο μου για το πότε κάνω λάθος τελικά...

Έτσι και εγώ...μέχρι αν έπεφτε ένα παιδάκι που κοίταγα ένιωθα οτί έφταιγα...αλλά είναι καιρός να αλλάξει και να δείξω και εγώ τα όρια μου! και επιτέλους ξύπνησα στα 28 μου και αρχίζω να το κάνω πράξη...

εντάξει δεν είσαι μεγάλη..φαντάσου άλλοι ζορίζονται χρόνια και δεν καταλαβαίνουν τι τους φταίει,τουλάχιστον εμείς έχουμε αυτογνωσία!

Quote:

---

Originally Posted by void

καλά κάνεις...και γω έτσι είμαι,κάργα ενοχική αλλά παλεύω να το αλλάξω.Πιστεύω ότι σε μεγάλο βαθμό ευθύνεται η ανασφάλεια μου να είμαι αποδεκτή από τους γύρω μου που συνέχεια μου τριβελίζει το μυαλό μήπως πω κάτι που πληγώσει κάποιον, μήπως φταίω εγώ για όλα (μέχρι και για τον πόλεμο στη Λιβύη εγώ μπορεί να φταίω!!)..αυτό είναι κακό γιατί όντως χάνω τοκριτήριο μου για το πότε κάνω λάθος τελικά...

---

δεν φοβομαστε οτι θα πληγοσουμε τους αλλους,φοβομαστε μην μας αποριψουν λεγοντας αυτο που πιστευουμε!
αυτο δεν ειναι ευκολο να το πολεμισεις!εγω εχω βρει τι εχει φταιξει,δεν πηρα οση αγαπη ηθελα σαν παιδι και αυτο με εκανε ανασφαλη και ατομο ενοχικο για τα παντα!και να φανταστητε μεχρι περσυ ελεγα και πυστευα οτι ειχα παρει τοση αγαπη οση κανενα αλλο παιδι!
τραγικο!στα 42 μου συνηδιτοποιησα οτι δεν ειχα παρει καθολου αγαπη,προφανως δεν ηθελα να το δω,δεν μπορω να το καταλαβω!
εμενα στα λογια ολων,ησουν το στερνοπουλι,ησουν καλο παιδι,ποτε δεν εφαγες ξυλο σε ειχαμε ολοι πως και πως!
και ομως τωρα συνηδιτοποιω οτι μεγαλοσα μονη και χωρις αγαπη αυτη ειναι η αληθεια οσο και να με ποναει!
γι'αυτο ημουν ενα καλο παιδι προσπαθουσα απο τοτε να με απαδεχτουν,να λεω παντα ναι!φοβομουν την αποριψη τους και δεν μιλουσα!

Quote:

---

Originally Posted by Christina82

Ξέρετε τι παθαίνω? Επειδή η οικογένεια μου μου δημιουργούσε πάντα ενοχές..όταν υπάρχει κάποιο πρόβλημα σε οποιαδήποτε σχέση κάθομαι και σκέφτομαι που έχω το λάθος προσπαθόντας να το διορθώσω και πλέον μπαίνω σε αυτη τη διαδικασία λόγω συνήθειας που μάλλον δεν πρέπει..

---

Αντί να σκέφτεσαι πού έχεις το λάθος ΠΑΝΤΑ, άρα συνεπάγεται ότι πάντα θεωρείς ότι σίγουρα στη δική σου μεριά είναι η ευθύνη του λάθους, μπορείς να σκεφτείς τι έμαθες λάθος, τι σε δίδαξαν λάθος, τι δεν έχεις ακόμη αποκτήσει για να μη θεωρείς εσένα πάντα λάθος, γιατί σου καλλιέργησαν την ενοχή και ποιοι ωφελούνται απ' αυτήν ουσιαστικά. Αν λοιπόν από την οικογένειά σου έμαθες πως η ενοχή είναι κάτι φυσικό, αρνήσου τη φυσικότητά της. Δε θα τις αποτινάξεις από τη μια στιγμή στην άλλη, δε σου λέω κάτι τέτοιο, ωστόσο όσο αμφισβητείς, τόσο περνάς στο μυαλό σου το μήνυμα της ουδετερότητας και σου δίνεις την ευκαιρία να έχεις καθαρότερη ματιά πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις και να μη σε αδικείς όταν δεν έχεις εσύ το άδικο. Αν πάλι το έχεις και κάποιες φορές, φυσικά και αυτό στο πρόγραμμα είναι, μπορείς όμως να διορθώσεις, έτσι δεν είναι?

Quote:

---

Originally Posted by Christina82

Ναι δυστυχώς! Αλλά τώρα αρχίζω και το αλλάζω σε αυτή τη σχέση σιγά σιγά..γτ δεν μπορώ να φταίω συνέχεια και φυσικά συμβουλεύομαι διαφορα άτομα ακόμα και ψυχολόγο...

---

να χαλαρωρεις!ανθρωποι ειμαστε και κανουμε λαθη και απο τα λαθη μας μαθαινουμε!
να μην σε στεναχωρουν οτι λαθη και να κανεις να χαιρεσαι που τα κανεις,τα λαθη μας δειχνουν οτι ζουμε!
πολυ καλα κανεις και συμβουλευεσαι ψυχολογο αν αυτο σε κανει να αισθανεσαι καλιτερα!
ζησε την ζωη οσι καλιτερα μπορεις και αγαπησε τα λαθη σου,μεσα απο αυτα θα βρεις την πραγματικη ευτυχια!

Νιώθω πιο πολύ μπερδεμένη γτ με έκαναν να νιώθω ενοχές όταν έκανα κάτι που ενοχλούσε τους άλλους...δεν νιώθω οτί ήταν θέμα αποδοχής!Δεν ξέρω αν καταλαβαίνετε τι εννοω...

Ε, άρχιζε να ενοχλείς συχνότερα. Μήπως νομίζεις πως αποφεύγοντας να ενοχλείς, θα περάσεις το μήνυμα στον εαυτό σου πως δεν απειλείται το εγώ σου όταν εκδηλώνεται με υγιή τρόπο? Θα μένεις πάντα ενοχική. Ενόχλησε λέμε!

Χαχαχα! Λες? Κοίτα, αυτό σκέφτομαι πλέον να κάνω και το έχω ήδη ξεκινήσει...είναι καιρός να δείξω ποια είμαι και να μην φοβαμαι τις ενοχές..οι άλλοι είναι καλύτεροι από μένα? ;)

Από όταν ημασταν παιδιά μας φόρτωναν ενοχές, σπίτι, γειτονιά, σχολείο, συγγενείς, ότι εμεις φταίμε, τα όχι και τα μην, το να κάνουμε κάτι και να νομίζουμε ότι είναι στραμμένα σε μας όλα τα βλέμματα, μας έμαθαν να παίρνουμε τοις μετρητοίς και να ακολουθούμε τις υποτίθεται συμβουλές τους.
Μας έκλεισαν σε καλούπια. Καταπιέσαμε τις ορμές και τα όνειρα μας. Κάποια στιγμή συνηδητοποιήσαμε το λάθος, είχαμε όμως πάθει αρκετή ζημιά και παλεύουμε τώρα να τα μπαλώσουμε. Και δεν είναι και τόσο εύκολο αυτό. Θέλει πολλή θέληση.
Το ζητούμενο είναι να κατορθώσουμε να επαναπρογραμματίσουμε τη σκέψη, να τη βάλουμε στο σωστό δρόμο, κι ο σωστός δρόμος είναι αυτός που χαράζουν τα δικα μας όνειρα και οι προσδοκίες μας στη ζωή, όχι ο δρόμος που άλλοι μας χάραξαν. Να γίνουμε ο αυθεντικός εαυτός μας, που τον κρατούσαμε στην αφάνεια και στην καταπίεση για χρόνια. Οι καταστάσεις γύρω μας προκαλούν τόσο θετική όσο και αρνητική σκέψη, από εμας εξαρτάται ποια από τις δυο θα επιλέξουμε.

Τελικά όλα καταλήγουν στην ισορροπία...! Γιάννη πολύ σωστά! Ας μάθουμε λοιπόν από τα λάθη των γονιών μας για να γίνουμε καλύτεροι για τα παιδιά μας..

Quote:

---

Originally Posted by Christina82

Τελικά όλα καταλήγουν στην ισορροπία...! Γιάννη πολύ σωστά! Ας μάθουμε λοιπόν από τα λάθη των γονιών μας για να γίνουμε καλύτεροι για τα παιδιά μας..

---

Σύμφωνοι!! Το ζήτημα είναι ότι είμαστε ακόμα στον αγώνα να ξεπεράσουμε τα προβλήματα στη ζωή μας που δημιουργήθηκαν μέσα από τα λάθη των γονιών μας.
Και είτε τελικά τα ξεπεράσουμε πλήρως είτε σχεδόν είτε σε κάποιο βαθμό να κάνουμε μέσα στο σπίτι που ο καθένας μας θα φτιάξει τα αδύνατα δυνατά να μην τα μεταφέρουμε στα δικά μας παιδιά.
Κι αν τότε έχουμε ακόμα μέσα μας κάτι από αυτόν τον κυκεώνα να το κρατήσουμε βαθιά μέσα μας, μακριά από τα δικά μας παιδιά. Τότε είναι που θα αντικρίσουμε ανθρώπους με ισορροπία, ευτυχησμένους δηλαδή.
Το λάθος των γονιών μας είναι ότι τα όσα αρνητικά είχαν τα μοιράστηκαν μαζί μας με το δικό τους τρόπο, έστω ασυναίσθητα τις περισσότερες φορές.

Το ξέρω γι αυτό θέλω να φτιάξω μια οικογένεια με αγάπη και ισορροπία και να μην μεταδώσω τα προβλήματά μου στα παιδιά μου αύριο μεθαύριο...ούτε να τα πιέσω πουθενά και ούτε να τους τα δώσω όλα και να γίνουν κακομαθημένα...Πάντως προβληματίζομαι πολύ και δεν το αντέχω άλλο...μακάρι να ήμουν χαζή και να τα έβλεπα όλα καλά!