Το βλέπω λάθος ;

Δεν θέλω να γράψω πολλά, γιατί αυτό που ακολουθεί είναι όλα όσα πίστευα πάντα για τον έρωτα… Τις σχέσεις… Την ερωτική αγάπη…
Στο σύστημα αξιών μου, δεν χωρούν κανόνες, όρια και δευτερογενείς χειρισμοί… Ίσως όμως να είμαι εγώ η λάθος. Ίσως να βλέπω το θέμα ανώριμα… Ουτοπικά. Δεν είναι αυτό που περιγράφει το ποίημα ο λόγος για να είναι δύο άνθρωποι μαζί; Αν όχι, τότε τι; Δεν μπορώ να φανταστώ!

Λαχταρώ – Ερωτικό Ποίημα Sarah Kane

Εγώ θέλω να κοιμάμαι πλάι σου.
Και να σου κάνω τα ψώνια σου, και να σου κουβαλάω τις σακούλες σου,
Και να σου λέω πόσο πολύ μου αρέσει να είμαι μαζί σου,
Και να θέλω να παίζουμε κρυφτό,
Και να σου δίνω τα ρούχα μου, και να σου λέω πόσο μʼ αρέσουν τα παπούτσια σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να κάνεις μπάνιο,
Και να σου τρίβω το σβέρκο σου,
Και να σου φιλάω τα πόδια σου,
Και να σου κρατάω το χέρι σου,
Και να βγαίνουμε για φαγητό, και να μη με νοιάζει που θα μου τρως το δικό μου,
Και να σου δακτυλογραφώ την αλληλογραφία σου, και να σου κουβαλάω τα ντοσιέ σου,
Και να γελάω με την παράνοια σου,
Και να σου δίνω κασέτες που δεν θα τις ακούς,και να βλέπουμε καταπληκτικές ταινίες, και να βλέπουμε απαίσιες ταινίες,και να μαλώνουμε για το ραδιόφωνο,
και να σε βγάζω φωτογραφίες όταν κοιμάσαι,
και να σηκώνομαι πρώτος για να σου φέρω καφέ και κουλούρια και γεμιστά κρουασάν,
Και να πηγαίνουμε για καφέ στο Φλοράντ τα μεσάνυχτα,
Και να σʼ αφήνω να μου κάνεις τράκα τσιγάρα,
Και να μην καταφέρνω ποτέ να βρω ένα σπίρτο,
Και να σου λέω τι είδα στην τηλεόραση χτες το βράδυ,
Και να μη γελάω με τα αστεία σου, και να σε θέλω το πρωί αλλά να σʼ αφήνω να κοιμηθείς λίγο ακόμα.
Και να φιλάω την πλάτη σου, και να χαϊδεύω το δέρμα σου.
Και να σου λέω πόσο μα πόσο αγαπώ τα μαλλιά σου, τα μάτια σου, τα χείλη σου, το λαιμό σου, το στήθος σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες και να καπνίζω, ώσπου να γυρίσει σπίτι ο διπλανός σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να γυρίσεις σπίτι εσύ,
Και να τρελαίνομαι όταν αργείς,
Και να ξαφνιάζομαι όταν γυρίζεις νωρίτερα,
Και να σου χαρίζω ηλιοτρόπια,
Και να πηγαίνω στο πάρτι σου και να χορεύω ώσπου να πέσω ξερός,
Και νάμαι δυστυχισμένος όταν έχω άδικο,
Και νάμαι ευτυχισμένος όταν με συγχωρείς,
Και να χαζεύω τις φωτογραφίες σου,
Και να παρακαλάω να σʼ ήξερα μια ζωή.
Και νʼ ακούω τη φωνή σου στο αυτί μου,
Και να νοιώθω το δέρμα σου πάνω στο δέρμα μου,
Και να τρομάζω όταν θυμώνεις,
Και τόνα σου μάτι να κοκκινίζει και το άλλο γαλάζιο,
Και να σʼ αγκαλιάζω όταν σε πιάνει αγωνία,
Και να σε κρατάω σφιχτά όταν πονάς,
Και να σε θέλω όταν σε μυρίζω,
Και να σε πληγώνω όταν σε αγγίζω,
Και να κλαψουρίζω όταν είμαι πλάι σου, και να κλαψουρίζω όταν δεν είμαι,
Και να κυλάει το σάλιο μου πάνω στο στήθος σου,
Και να σε πλακώνω και να σε πνίγω τις νύχτες,
Και να ξεπαγιάζω όταν μου παίρνεις τις κουβέρτες, και να ζεσταίνομαι όταν δεν μου τις παίρνεις,
Και να λιώνω όταν χαμογελάς και να διαλύομαι όταν γελάς,
Και να μην καταλαβαίνω όταν λες ότι σε απορρίπτω,
Και νʼ αναρωτιέμαι πως σου πέρασε ποτέ απʼ το νου ότι εγώ θα μπορούσα ποτέ να σε απορρίψω,
Και νʼ αναρωτιέμαι ποια είσαι αλλά να σε δέχομαι έτσι όπως είσαι,
Και να σου λέω για το μαγεμένο δάσος, τον άγγελο του δέντρου, το αγόρι που πέρασε πετώντας τον ωκεανό επειδή σʼ αγαπούσε,
Και να σου γράφω ποιήματα, και να αναρωτιέμαι γιατί δεν με πιστεύεις,
Και να σʼ αγαπάω τόσο βαθιά που να μην μπορώ να το βάλω σε λόγια,
Και να θέλω να σου πάρω ένα γατάκι που θα το ζηλεύω γιατί θα το προσέχεις περισσότερο από μένα,
Και να μη σʼ αφήνω να σηκωθείς απʼ το κρεβάτι όταν πρέπει να φύγεις,
Και να σου αγοράζω δώρα που εσύ δεν τα θέλεις, και πάλι να τα παίρνω πίσω,
Και να σου λέω να παντρευτούμε, και συ να μου λες πάλι όχι,
Αλλά εγώ να στο λέω και να στο ξαναλέω, γιατί όσο κι αν νομίζεις πως δεν το λέω σοβαρά εγώ πάντα σοβαρά το έλεγα, από την πρώτη φορά που στο είπα,
Και να τριγυρίζω στη πόλη και να τη νοιώθω άδειος χωρίς εσένα,
Και να θέλω ότι θέλεις,
Και να νομίζω πως χάνομαι, αλλά να ξέρω πως πλάι σου είμαι ασφαλής,
Και να σου μιλάω για ότι χειρότερο έχω μέσα μου,
Και να προσπαθώ να σου δίνω ότι καλύτερο έχω μέσα μου γιατί δεν σου αξίζει τίποτα λιγότερο
Και να σου λέω την αλήθεια αν και κατά βάθος δεν θέλω
Και να προσπαθώ να είμαι ειλικρινής γιατί ξέρω πως το προτιμάς,
Και να νομίζω πως όλα τέλειωσαν, κι ωστόσο να περιμένω άλλα δέκα λεπτά πριν με πετάξεις έξω απʼ ζωή σου,
Και να ξεχνάω ποιος είμαι,
Και να κάνουμε έρωτα στις τρεις το πρωί,
Και κάπως με κάποιο τρόπο να σου εκφράζω έστω και λίγο
Τον ακάθεκτο
Τον ακατάλυτο
Τον ακατάσβεστο
Τον μεταρσιωτικό
Τον ψυχαναλυτικό
Τον άνευ όρων τον τα πάντα πληρούντα, τον δίχως τέλος και δίχως αρχή,
ΕΡΩΤΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΣΕΝΑ

*********************

Εσείς τι λέτε;

κάπως έτσι το φαντάζομαι κι εγώ αγαπητή Λήθη...αυτά που θέλω σε συνδυασμό με το να τα εκφράζω στον άλλον..θα κάτσω να βάλω τικ σε αυτά που θεωρώ ότι "θέλει" και δείχνει ο σύντροφος μου και σε αυτά που αντίστροφα "θέλω" εγώ..αλλά φοβάμαι ότι θα υπερτερήσω :-(

Quote:

---

Originally Posted by void

κάπως έτσι το φαντάζομαι κι εγώ αγαπητή Λήθη...αυτά που θέλω σε συνδυασμό με το να τα εκφράζω στον άλλον..θα κάτσω να βάλω τικ σε αυτά που θεωρώ ότι "θέλει" και δείχνει ο σύντροφος μου και σε αυτά που αντίστροφα "θέλω" εγώ..αλλά φοβάμαι ότι θα υπερτερήσω :-(

---

Αναρωτιέμαι αν πίσω από όλα αυτά υπάρχει μια ανεδαφική προσδοκία. ...Το φοβάμαι...

αιώνιο το ερώτημα νομίζω...όπως και το αν τελικά σε εξυψώνει ο έρωτας ή σε ρίχνει στα τάρταρα..

Γιατι ανεδαφικη προσδοκια...? Αχ, ειναι λιγο πολλα και δυσκολο να τα βιωσει κανεις μαζεμενα, αλλα και καποια να ζησει, δεν ειναι υπεροχο? Δεν ειναι ποσοτικο αλλα ποιοτικο το θεμα.

http://www.youtube.com/watch?v=1beQ5...eature=related

for you Λήθη

Quote:

---

Originally Posted by void

αιώνιο το ερώτημα νομίζω...όπως και το αν τελικά σε εξυψώνει ο έρωτας ή σε ρίχνει στα τάρταρα..

---

Υπάρχει ένα καταπληκτικό βιβλίο του Άλντο Καροτενούτο, με τίτλο «Έρως και πάθος» τα όρια του πόνου και της αγάπης, στο οποίο ο Καροτενούτο κάνει μια εκπληκτική ανάλυση του τρόπου ή μάλλον των τρόπων με τους οποίους οι άνθρωποι ερωτόμαστε και κυρίως τους μοχλούς που ενεργοποιούν τέτοια συναισθήματα.

Οι ειδικοί υποστηρίζουν ότι ο έρωτας είναι νεύρωση. Υπάρχουν πολλές θεωρίες-θεωρήσεις γύρω από το συγκεκριμένο συναίσθημα. Ε, και; Το θέμα είναι ότι το νιώθουμε και καθορίζει την ζωή μας. Δεν το νιώθουμε και πάλι καθορίζει την ζωή μας.

Δεν ξέρω αν αυτό είναι ένα πρόβλημα που πρέπει να το κοιτάξω, αλλά εγώ, χωρίς αυτό συναίσθημα δεν υπάρχω! Καμία άλλη αίσθηση ή πραγματικότητα δεν γεμίζει την ζωή μου με χαρά όσο αυτή η κατάσταση. Λειτουργώ.

υγ: Τώρα το είδα το τραγούδι. Ευχαριστώ!:)

Ειμαστε κοινωνικα οντα, και χωρις το σεξ θα ειχε εξαφανιστει το ειδος. Σου λεει κατι αυτο για την γενικη αναγκαιοτητα του?

εγώ - δεν ξέρω γιατί - αλλά μέχρι να ισορροπήσω στον έρωτα και να μην κάνω ακρότητες - ξενερώνω.

Quote:

---

Originally Posted by elafi

Γιατι ανεδαφικη προσδοκια...? Αχ, ειναι λιγο πολλα και δυσκολο να τα βιωσει κανεις μαζεμενα, αλλα και καποια να ζησει, δεν ειναι υπεροχο? Δεν ειναι ποσοτικο αλλα ποιοτικο το θεμα.

---

Ελαφάκι... Έχω την αίσθηση ότι κάποιοι άνθρωποι δεν είναι σε θέση να το ζήσουν καθόλου και κάποιοι άλλοι χωρίς αυτό δεν ζούνε καθόλου!

Quote:

---

Originally Posted by elafi

Ειμαστε κοινωνικα οντα, και χωρις το σεξ θα ειχε εξαφανιστει το ειδος. Σου λεει κατι αυτο για την γενικη αναγκαιοτητα του?

---

ελαφάκι, δε συνοδεύεται απαραίτητα το σεξ από έρωτα, έτσι δεν είναι?

την αποκαλέσαμε ακριβώς το ίδιο..

Quote:

---

Originally Posted by void

την αποκαλέσαμε ακριβώς το ίδιο..

---

Όντως! Και απαντώ στο πιο πάνω. Το σεξ δεν έχει απαραίτητα έρωτα, αλλά ο έρωτας που δεν είναι απλώς σεξ, έχει απαραίτητα έρωτα!

Λήθη,

αγαπημένη η Σάρα Κέην για το απόλυτο, το δίχως παζάρι κανένα, το σαρωτικό, το ατόφιο, το αληθινό της.
Και από παλιά αγαπημένο το υποδόριο, σαν ''τρυφερή μαχαιριά στο στήθος'' «4.48 ψύχωση» :

''Νιώθω το μέλλον ανέλπιδο, τα πράγματα δε θα βελτιωθούν..

Κάποτε μπορούσα να κλαίω τώρα έχω αφήσει πίσω τα δάκρια.

Δεν μπορώ να φάω

Δεν μπορώ να κοιμηθώ

Δεν μπορώ να σκεφτώ

Δεν μπορώ να ξεπεράσω την μοναξιά μου, το φόβο μου, την αηδία μου

Δεν μπορώ να γράψω

Δεν μπορώ να αγαπήσω

Δεν μπορώ να είμαι μόνη

Δεν μπορώ να είμαι με τους άλλους..

κάτι με αγγίζει σε εκείνο το σημείο που ακόμα κλαίει με λυγμούς κι ένα τραύμα δυο χρόνια παλιό ανοίγει σαν κουφάρι και μια ντροπή θαμμένη χρόνια τώρα βογκάει την άθλια, σάπια θλίψη της..

με κοιτούν ξέροντας μυστικά την βασανιστική ντροπή μου.



Ντροπή ντροπή ντροπή

Πνίξου στη γαμημένη ντροπή σου.

Τίποτα δεν μπορεί να σβήσει το θυμό μου.

Και τίποτα δεν μπορεί να ανορθώσει την πίστη μου.

Αυτός δεν είναι ένας κόσμος που θέλω εγώ να ζω.



Θα με αγαπήσουν γι’ αυτό που με ρημάζει

το ξίφος στα όνειρα μου τη σκόνη στις σκέψεις μου

την αρρώστια που μεγαλώνει στις πτυχές του μυαλού μου..

Κάθε κομπλιμέντο κλέβει κι ένα κομμάτι από την ψυχή μου.



Μετά τις 4.48 δε θα ξαναμιλήσω ποτέ.

Έχω πεθάνει πολύ καιρό τώρα.''


Αφήνω εδώ το απόσπασμα αυτό ως αποτύπωμα της προδοσίας που ένιωσε, βίωσε και έβγαλε από μέσα της μετά από
«Τον άνευ όρων τον τα πάντα πληρούντα, τον δίχως τέλος και δίχως αρχή,
ΕΡΩΤΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΣΕΝΑ»

Απόλυτη και αυθεντική κατάθεση λαχτάρας, επιθυμίας και έρωτα σε α' ενικό..
η οποία ναι, πιστεύω ότι μπορεί και να γίνει ουτοπία όταν δεν συναντάει το α' πληθυντικό, το εμείς, το μαζί.

Μας κάνουν, όμως, πιο λίγους οι ουτοπίες μας; Για μένα, όχι.
Επειδή παρά την όποια χιμαιρική χροιά, τίποτα δεν μπορεί να ακυρώσει ουσιαστικά την απόλυτη αλήθεια που χωράει ένα τέτοιο βίωμα..

Quote:

---

Originally Posted by Λήθη

Ελαφάκι... Έχω την αίσθηση ότι κάποιοι άνθρωποι δεν είναι σε θέση να το ζήσουν καθόλου και κάποιοι άλλοι χωρίς αυτό δεν ζούνε καθόλου!

---

Διαφωνω, υπαρχουν και τοσες ενδιαμεσες διαβαθμισεις που παραλειπεις. Αν δεν το ζεις ομως καθολου κριμα, και αν δεν ζεις χωρις αυτο...τι ναπω, χχαχχαχα!!! :)

Quote:

---

Originally Posted by void

ελαφάκι, δε συνοδεύεται απαραίτητα το σεξ από έρωτα, έτσι δεν είναι?

---

Ο ερωτας περικλειει και καλλωπιζει το σεξ. Νομιζω οτι ειναι κοινωνικη διαδικασια που συνδεεται ομως με τη σεξουαλικοτητα. Η αγαπη ακομα περισσοτερο, ειναι κοινωνικη διαδικασια, απαραιτητη για την επιβιωση και την ευημερια των κοινωνιων μας.

Quote:

---

Originally Posted by void

κάπως έτσι το φαντάζομαι κι εγώ αγαπητή Λήθη...αυτά που θέλω σε συνδυασμό με το να τα εκφράζω στον άλλον..θα κάτσω να βάλω τικ σε αυτά που θεωρώ ότι "θέλει" και δείχνει ο σύντροφος μου και σε αυτά που αντίστροφα "θέλω" εγώ..αλλά φοβάμαι ότι θα υπερτερήσω :-(

---

Και γώ το ίδιο! :(

Quote:

---

Originally Posted by elafi

Ο ερωτας περικλειει και καλλωπιζει το σεξ. Νομιζω οτι ειναι κοινωνικη διαδικασια που συνδεεται ομως με τη σεξουαλικοτητα. Η αγαπη ακομα περισσοτερο, ειναι κοινωνικη διαδικασια, απαραιτητη για την επιβιωση και την ευημερια των κοινωνιων μας.

---

πολύ ορθολογιστική - κοινωνιολογική προσέγγιση νομίζω..κοινωνική διαδικασία ο φτερωτούλης έρωτας? το στρουμπουλό αγοράκι με τα βέλη που στοχεύουν κατευθείαν στην καρδιά?μήπως τον αδικείς λίγο?

crazy_diamond, αυτο της Σαρα Κειν το εχω καιρο απωθημενο να το δω στο θεατρο η να το διαβασω. Πες κι αλλα πες κι αλλα!! Ομολογω καπου εχασα την μπαλα γιατι δεν το ξερω ολο.

Quote:

---

Originally Posted by void

πολύ ορθολογιστική - κοινωνιολογική προσέγγιση νομίζω..κοινωνική διαδικασία ο φτερωτούλης έρωτας? το στρουμπουλό αγοράκι με τα βέλη που στοχεύουν κατευθείαν στην καρδιά?μήπως τον αδικείς λίγο?

---

Κοινωνικη διαδικασια ειναι, αν τον απογυμνωσεις απο την ποιητικοτητα και την υποκειμενικη σημασια του για τον καθενα. Σου πληγωσα τα αισθηματα? Συγγνωμηηηη :((

όχι όχι, δε μου πλήγωσες τα αισθήματα, μην ανησυχείς

Quote:

---

Originally Posted by crazy_diamond

Απόλυτη και αυθεντική κατάθεση λαχτάρας, επιθυμίας και έρωτα σε α' ενικό..
η οποία ναι, πιστεύω ότι μπορεί και να γίνει ουτοπία όταν δεν συναντάει το α' πληθυντικό, το εμείς, το μαζί.

Μας κάνουν, όμως, πιο λίγους οι ουτοπίες μας; Για μένα, όχι.
Επειδή παρά την όποια χιμαιρική χροιά, τίποτα δεν μπορεί να ακυρώσει ουσιαστικά την απόλυτη αλήθεια που χωράει ένα τέτοιο βίωμα..

---

Tι ποίημα κι αυτό; Μαχαιριά δεν θα πει τίποτα!

Μεγάλη παρηγοριά η τοποθέτησή σου! Κάθε τέτοιο βίωμα για μένα, ήταν μια μοναδική αφορμή να δω τα όριά μου. Να δω εμένα.

Quote:

---

Originally Posted by elafi

crazy_diamond, αυτο της Σαρα Κειν το εχω καιρο απωθημενο να το δω στο θεατρο η να το διαβασω. Πες κι αλλα πες κι αλλα!! Ομολογω καπου εχασα την μπαλα γιατι δεν το ξερω ολο.

---

elafi, η παράσταση που είχα δει ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα συρραφή των Μήδειας Υλικό του Μύλλερ και Ψύχωση 4.48 της Κέην,
με βίντεο, μουσική και χορό.

Αυτό το διάστημα δεν έχω ακούσει να έχει ανέβει κάπoυ το συγκεκριμένο έργο.
Πάντως, ναι, προτείνω να το διαβάσεις αφού σε ενδιαφέρει και το βιβλίο :)

http://www.ebooks.gr/book/178431

Εγω που ακομα ψαχνομαι, ειμαι η χαζη της υποθεσεως? Τα μισα καταλαβα, και απο τα σχολια τπτ...λολ

Quote:

---

Originally Posted by elafi

Διαφωνω, υπαρχουν και τοσες ενδιαμεσες διαβαθμισεις που παραλειπεις. Αν δεν το ζεις ομως καθολου κριμα, και αν δεν ζεις χωρις αυτο...τι ναπω, χχαχχαχα!!! :)

Ο ερωτας περικλειει και καλλωπιζει το σεξ. Νομιζω οτι ειναι κοινωνικη διαδικασια που συνδεεται ομως με τη σεξουαλικοτητα. Η αγαπη ακομα περισσοτερο, ειναι κοινωνικη διαδικασια, απαραιτητη για την επιβιωση και την ευημερια των κοινωνιων μας.

---

Το έχω ζήσει –ευτυχώς!- και το έχω ξαναζήσει . Θεώρησε το «χωρίς αυτό δεν ζω», μία υπερβολή που εξυπηρετεί το νόημα της κουβέντας.
Όλοι ξέρουμε ότι ο έρωτας είναι μια κατάσταση που μετά από τον πρώτο καιρό η έντασή του καταλαγιάζει. Το θέμα είναι ότι χρονικά δεν υπάρχουν ακριβείς κανόνες και για άλλους αυτό καταλαγιάζει σε έξι μήνες , ενώ για άλλους σε 4 χρόνια!
Για τον εαυτό μου πιστεύω ότι ίσως να έδρασα πάντα λίγο υπερβολικά φεύγοντας από κάθε σχέση που ένιωσα πως δεν νιώθω έτσι πια ή που ο άλλος δεν ένιωθε έτσι.
Για μένα απλώς τελειώνει εκεί και δεν υπάρχει λόγος να το κουράζουμε με ηλεκτροσόκ και ενέσεις καφεΐνης μπας και ζήσει ο νεκρός.
Από την άλλη , η ώριμη αντιμετώπιση είναι να μείνεις και να παλέψεις για την σχέση σου. Εκεί κάπου είναι τα άλλα συναισθήματα που λες εσύ Ελαφάκι.
Το κακό είναι ότι αυτά τα άλλα συναισθήματα με αφήνουν παγερά αδιάφορη. Άσχετο αν τα σέβομαι. Όμως έχω την ανάγκη να αισθάνομαι την σφοδρότητα των αισθημάτων για να είμαι ευτυχισμένη. Δεν ευδοκιμώ σε ήπια κλίματα.

Πρωτον σταματηστε ολες να με λετε ελαφακι!!!! λολ
Δευτερον σε καταλαβαινω Ληθη, εγω παλι ανηκω σε αυτους που το τραβανε το πραγμα, και μετα τον ερωτα, οσο μπορω. Αλλα ειναι τοσο ωραιο το να ζεις τον ερωτα και φανταζομαι οτι εχεις αναγκη να το ζεις καθε μερα σχεδον, για να αλλαζεις τοσο συχνα, που και παλι δικιο εχεις.
Η αγαπη ομως τι σου λεει? Αυτο το να εισαστε κοντα χωρις να υπαρχει μονο ο ερωτας, αλλα το καθημερινο μοιρασμα, χωρις να ρουτινιαζεται απαραιτητα? Η συναισθηματικη εγγυτητα και κατανοηση?

Quote:

---

Originally Posted by Λήθη

Υπάρχει ένα καταπληκτικό βιβλίο του Άλντο Καροτενούτο, με τίτλο «Έρως και πάθος» τα όρια του πόνου και της αγάπης, στο οποίο ο Καροτενούτο κάνει μια εκπληκτική ανάλυση του τρόπου ή μάλλον των τρόπων με τους οποίους οι άνθρωποι ερωτόμαστε και κυρίως τους μοχλούς που ενεργοποιούν τέτοια συναισθήματα.

Οι ειδικοί υποστηρίζουν ότι ο έρωτας είναι νεύρωση. Υπάρχουν πολλές θεωρίες-θεωρήσεις γύρω από το συγκεκριμένο συναίσθημα. Ε, και; Το θέμα είναι ότι το νιώθουμε και καθορίζει την ζωή μας. Δεν το νιώθουμε και πάλι καθορίζει την ζωή μας.

Δεν ξέρω αν αυτό είναι ένα πρόβλημα που πρέπει να το κοιτάξω, αλλά εγώ, χωρίς αυτό συναίσθημα δεν υπάρχω! Καμία άλλη αίσθηση ή πραγματικότητα δεν γεμίζει την ζωή μου με χαρά όσο αυτή η κατάσταση. Λειτουργώ.

---

xa!
τι βιβλιο κι αυτο!
το ειχα κανει φυλλο και φτερο στα μετεφηβικα μου χρονια, θυμαμαι..
το διαβαζα, το ανελυα, κρατουσα σημειωσεις, το αποστηθιζα, το εστελνα ραβασακια...

δεν ξερω τι υποστηριζουν οι ειδικοι, θα ειχε σημασια νομιζω, να ξεραμε αν τα υποστηριζουν ερωτευμενοι η νηφαλιοι :):):):)

κι εγω ειμαι απο αυτες που ζουν κυριως για τον ερωτα...
φευγει αραγε ποτε απο την ζωη του ανθρωπου? ελπιζω πως οχι..
δεν θυμαμαι πιο αδειες περιοδους στην ζωη μου, απο αυτες που δεν ημουν ερωτευμενη, δεν θυμαμαι καν τι γινοταν τοτε..

οσο για το ερωτημα του βοιντ αν εξυψωνει η κατακρημνιζει, νομιζω πως εξυψωνει ο αμοιβαιος και κατακρημνιζει ο μονοπλευρος ...

Quote:

---

Originally Posted by elafi

Πρωτον σταματηστε ολες να με λετε ελαφακι!!!! λολ
Δευτερον σε καταλαβαινω Ληθη, εγω παλι ανηκω σε αυτους που το τραβανε το πραγμα, και μετα τον ερωτα, οσο μπορω. Αλλα ειναι τοσο ωραιο το να ζεις τον ερωτα και φανταζομαι οτι εχεις αναγκη να το ζεις καθε μερα σχεδον, για να αλλαζεις τοσο συχνα, που και παλι δικιο εχεις.
Η αγαπη ομως τι σου λεει? Αυτο το να εισαστε κοντα χωρις να υπαρχει μονο ο ερωτας, αλλα το καθημερινο μοιρασμα, χωρις να ρουτινιαζεται απαραιτητα? Η συναισθηματικη εγγυτητα και κατανοηση?

---

Το έχω ζήσει και αυτό για 10 χρόνια. Μου λέει πολλά! Έχω όμως και πάλι την εντύπωση ότι μπορεί να υπάρχει η ένταση και η σφοδρότητα όταν οι χαρακτήρες έχουν αυτήν την εσωτερική ποιότητα. Από την μακροχρόνια σχέση μου έφυγα γιατί δεν υπήρχε πια κανενός είδους έξαψη. Και δεν μιλώ για την σεξουαλική. Μιλώ για την εγκεφαλική και πνευματική , που είναι και οι πιο σημαντικές. Από εκεί ξεκινούν όλα!
Ένιωθα να τελειώνει το οξυγόνο μου! Έχουν περάσει 3 χρόνια και κάτι από τον χωρισμό και ακόμα τώρα σηκώθηκα και άρχισα να στέκομαι στα πόδια μου πραγματικά. Όχι από τον πόνο του χωρισμού, γιατί το ήθελα. Από το βάσανο που έζησα μέχρι να αποφασίσω να αποχωρήσω, ακριβώς επειδή με μπέρδευαν συναισθήματα άλλα. Αγάπη… Τρυφερότητα.. Συμπόνια… Πήγα να χάσω τον εαυτό μου από αυτού του είδους την αξιολόγηση. Υπέφερα! Στην ουσία δεν είχα να του προσάψω κάτι τρομερό. Απλώς δεν υπήρχε πια μεταξύ μας ένταση. Τόσο απλά. Πάντως, είμαστε φίλοι. Μπορούμε να μιλάμε, να βλεπόμαστε και να τρώμε μαζί. Αλίμονο! Και τον αγαπώ. Πολύ!

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

δεν θυμαμαι πιο αδειες περιοδους στην ζωη μου, απο αυτες που δεν ημουν ερωτευμενη, δεν θυμαμαι καν τι γινοταν τοτε..

---

Τα είπες όλα! Με τους έρωτες μετράω ολόκληρες εποχές!

Όσο για τον μονόπλευρο έρωτα, νομίζω ότι κι αυτός έχει να μας μάθει πολλά για τα όριά μας. Τι έχουμε προβάλει και γιατί; Τι επένδυση και ποια ανάγκη κρατά το τραύμα πεισματικά ανοιχτό;

παιδιά εγώ έχω παρατηρήσει ότι τις καλύτερες φάσεις μου τις περνάω σινγλ..όταν είμαι σε σχέση γίνομαι εντελώς drama queen, καταναλώνω τρελή φαιά ουσία, καίω φλάτζα με λίγα λόγια προκειμένου να κάνω αυτή τη σχέση να "πετύχει"...εντέλει, αφού περάσουν κάποιοι μήνες ηρεμώ..αλλά τότε δε νιώθω και τόσο ερωτευμένη πια.Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό.Ελπίζω μόνο να μη συμβεί και στην τωρινή μου σχέση.

Quote:

---

Originally Posted by Λήθη

Το έχω ζήσει –ευτυχώς!- και το έχω ξαναζήσει . Θεώρησε το «χωρίς αυτό δεν ζω», μία υπερβολή που εξυπηρετεί το νόημα της κουβέντας.
Όλοι ξέρουμε ότι ο έρωτας είναι μια κατάσταση που μετά από τον πρώτο καιρό η έντασή του καταλαγιάζει. Το θέμα είναι ότι χρονικά δεν υπάρχουν ακριβείς κανόνες και για άλλους αυτό καταλαγιάζει σε έξι μήνες , ενώ για άλλους σε 4 χρόνια!
Για τον εαυτό μου πιστεύω ότι ίσως να έδρασα πάντα λίγο υπερβολικά φεύγοντας από κάθε σχέση που ένιωσα πως δεν νιώθω έτσι πια ή που ο άλλος δεν ένιωθε έτσι.
Για μένα απλώς τελειώνει εκεί και δεν υπάρχει λόγος να το κουράζουμε με ηλεκτροσόκ και ενέσεις καφεΐνης μπας και ζήσει ο νεκρός.
Από την άλλη , η ώριμη αντιμετώπιση είναι να μείνεις και να παλέψεις για την σχέση σου. Εκεί κάπου είναι τα άλλα συναισθήματα που λες εσύ Ελαφάκι.
Το κακό είναι ότι αυτά τα άλλα συναισθήματα με αφήνουν παγερά αδιάφορη. Άσχετο αν τα σέβομαι. Όμως έχω την ανάγκη να αισθάνομαι την σφοδρότητα των αισθημάτων για να είμαι ευτυχισμένη. Δεν ευδοκιμώ σε ήπια κλίματα.

---

κατάλαβα. μισείς το συμβιβασμό.

Quote:

---

Originally Posted by Λήθη

Το έχω ζήσει –ευτυχώς!- και το έχω ξαναζήσει . Θεώρησε το «χωρίς αυτό δεν ζω», μία υπερβολή που εξυπηρετεί το νόημα της κουβέντας.
Όλοι ξέρουμε ότι ο έρωτας είναι μια κατάσταση που μετά από τον πρώτο καιρό η έντασή του καταλαγιάζει. Το θέμα είναι ότι χρονικά δεν υπάρχουν ακριβείς κανόνες και για άλλους αυτό καταλαγιάζει σε έξι μήνες , ενώ για άλλους σε 4 χρόνια!
Για τον εαυτό μου πιστεύω ότι ίσως να έδρασα πάντα λίγο υπερβολικά φεύγοντας από κάθε σχέση που ένιωσα πως δεν νιώθω έτσι πια ή που ο άλλος δεν ένιωθε έτσι.
Για μένα απλώς τελειώνει εκεί και δεν υπάρχει λόγος να το κουράζουμε με ηλεκτροσόκ και ενέσεις καφεΐνης μπας και ζήσει ο νεκρός.
Από την άλλη , η ώριμη αντιμετώπιση είναι να μείνεις και να παλέψεις για την σχέση σου. Εκεί κάπου είναι τα άλλα συναισθήματα που λες εσύ Ελαφάκι.
Το κακό είναι ότι αυτά τα άλλα συναισθήματα με αφήνουν παγερά αδιάφορη. Άσχετο αν τα σέβομαι. Όμως έχω την ανάγκη να αισθάνομαι την σφοδρότητα των αισθημάτων για να είμαι ευτυχισμένη. Δεν ευδοκιμώ σε ήπια κλίματα.

---

κατάλαβα. μισείς το συμβιβασμό. μα πιστεύεις ότι ο έρωτας ζει για πάντα?

Quote:

---

Originally Posted by Λήθη

Το έχω ζήσει και αυτό για 10 χρόνια. Μου λέει πολλά! Έχω όμως και πάλι την εντύπωση ότι μπορεί να υπάρχει η ένταση και η σφοδρότητα όταν οι χαρακτήρες έχουν αυτήν την εσωτερική ποιότητα. Από την μακροχρόνια σχέση μου έφυγα γιατί δεν υπήρχε πια κανενός είδους έξαψη. Και δεν μιλώ για την σεξουαλική. Μιλώ για την εγκεφαλική και πνευματική , που είναι και οι πιο σημαντικές. Από εκεί ξεκινούν όλα!
Ένιωθα να τελειώνει το οξυγόνο μου! Έχουν περάσει 3 χρόνια και κάτι από τον χωρισμό και ακόμα τώρα σηκώθηκα και άρχισα να στέκομαι στα πόδια μου πραγματικά. Όχι από τον πόνο του χωρισμού, γιατί το ήθελα. Από το βάσανο που έζησα μέχρι να αποφασίσω να αποχωρήσω, ακριβώς επειδή με μπέρδευαν συναισθήματα άλλα. Αγάπη… Τρυφερότητα.. Συμπόνια… Πήγα να χάσω τον εαυτό μου από αυτού του είδους την αξιολόγηση. Υπέφερα! Στην ουσία δεν είχα να του προσάψω κάτι τρομερό. Απλώς δεν υπήρχε πια μεταξύ μας ένταση. Τόσο απλά. Πάντως, είμαστε φίλοι. Μπορούμε να μιλάμε, να βλεπόμαστε και να τρώμε μαζί. Αλίμονο! Και τον αγαπώ. Πολύ!

---

Κανενός είδους έξαψη, εγκεφαλική και πνευματική, που μετα το χωρισμό, κάνοντας ένα απολογισμό, κρίνεις ως τις πιο σημαντικές. Δλδ σχέση που χάνει το βαθύτερο νόημα της, ξενέρωμα, και το επόμενο στάδιο είναι ο χωρισμός? Νοιώθεις πιο ωριμη τωρα?