εχω γραψει κ παλιοτερα ειμαι παλιο μελος.κ η ιστορια εχει ως εξης.απο πολυ μικρη ενιωθα οτι χανομαι αλλα το ξεπερνουσα μονη φτανοντας στην ηλικια των 19 νιωθω πια εντονα αυτο το αισθημα..ζαλαδα,ατονια,δε θελω να δω κανεναν,δε ξερω ποια ειμαι τι κανω που βρισκομαι τους νιωθω ολους ξενους..τρελλαινομαι..
πηγαινω σε ψυχολογο κ με παραπεπμει σε ψυχιατρο.αυτος με τη σειρα του μου λεει οτι εχω αποπροπωποιηση μου δινει λαντοζ κ λεξοτανιλ 3 βδομαδες ηταν τραγικες..ξεκινησα κ ψυχοθεραπεις γινομαι καλα αλλα μεχρι κ τωρα 26 πια υποτροπιασα 3 φορες.
εδω κ 2 βδομαδες περιπου ξανα τα ιδια συμπτωματα δεν ξερω ποια ειμαι κ μου χει κολλησει το γιατι αυτη να ειναι η μαμα μου?γιατι ναμαι εγω?πως μπορω να ειμαι εγω?και χιλια δυο αλλα.ζαλιζομαι,δεν εχω διαθεση νομιζω οτι θα τους ξεχασω ολους κ ολα δε θα νιωθβ κανεναν κοντα μου.νιωθω οτι τρελλαινομαι.δεν εχω δυναμη να συνεχισω μιας κ σκεφτομαι συνεχεια το γιατι να ειμαι εγω..οποτε κ εξω που βγαινω με παρεα γινομαι χειροτερα εμπλουτιζονται τα γιατι:(
φοβαμαι..κ νιωθω τοσο μονη