ΣΕ ΚΛΟΥΒΙ....(ΔΙΟΡΘΩΜΕΝΟ)

φουυυυυυ!!!!ακουγονται χειροκροτηματα..το εσβησες το κερακι...ενας κρυος αερας σου παγωσε το προσωπο..εγινες πια 27..χρονια το περιμενες..
χρονια περιμενες να μεγαλωσεις..ευχοσουν να περασουν γρηγορα τα χρονια να μεγαλωσεις πια...να μην σε ξανακοροιδεψουν στο σπιτι οτι μικροδειχνεις..να γινεις
πια μεγαλη.
να γινεις πια μεγαλη...αλλα οχι και τρανη..σου κοπηκε η ανασα..η χαρα ξεγλιστρησε απο το προσωπο σου.
27 κι ακομα να...να..ειδες ντρεπεσαι και να το πεις..σςςςςςςςς μη σε ακουσουν οι γειτονες...κλεισε τα παραθυρα..κλεισε τα αυτια..κλειστα ολα..δε πρεπει
να ακουστει..να φανει..
οτι..μεγαλωσες και ακομα χτιζεις..οχι το σπιτι που θα πρεπε για την οικογενεια σου..οχι οχι..ακομα χτιζεις μια εικονα..εναν πινακα..αυτη που βαζεις διπλα
στο καθρεφτη για να τη βλεπεις να τη ζωγραφισεις ακριβως οπως ειναι..να μη σου ξεγυγει γωνια και λεπτομερεια.
μα κατι τον θαμπωνει τον καθρεφτη και ολο μενει το εργο στη μεση..το εργο..που απο μονο του ξαναξεκινα και παιζει μπροστα στα ματια σου..στη ψυχη σου..
στο διαλλειμα η αγαπη της μαμας και η αγκαλια της..και μετα ξανα ο ελεγχος..η ενοχη...η αμφισβητηση...μπα τι εγινε κλαις?
για αυτα τα πραγματα?τραβα να κλαψεις γιατι ακομα δεν εχεις κατορθωσει να βρεις γαμπρο και γιατι ακομα δεν εχεις ωριμασει...
τι σου λειψε?η αγαπη της οικογενειας?τα ρουχα σου?τα λουσα σου?τι?μα δε σε καταλαβαινω..τι επαθες...α μου φαινεται δεν εφαγες αρκετο ξυλο οταν ησουν
μικρη για να δεις τι θα πει κακος γονιος..τα ειχες ολα και παραπονιοσουν..και να ακομα το κανεις..ακομα και τωρα στα 27...
τι εγινε?αφου δεν εχεις ταλεντο στη ζωγραφικη γιατι το παλευεις?α μεχρι να τελειωσεις τη ζωγραφια σου θα σου εχουν ξεθωριασει τα χρωματα..αστο καλυτερα.
ασχολησου με κατι αλλο..θα σου πω εγω με τι..εξω ξερω καλυτερα...παντα εγω ξερω καλυτερα.
μα γιατι να γεννηθεις ετσι?με ψυχολογικα προβληματα?ποιανου εμοιασες?αχ γιατι να μη γινεις και εσυ ενα φυσιολογικο παιδι?σαν ολα τα αλλα?
γιατι να γεννηθεις τοσο ευαλωτη?δεν εμοιασες και εσυ στον αδερφο σου?να τωρα θα χες μια φυσιολογικη σχεση..το μαστερ σου..τιποτα δε θα σου λειπε.αχ
να ξερες ποσο σε αγαπαει ο αδερφος σου..αλλα εσυ τον ζηλευες παντα..ελα ομολογησε το..τον ζηλευες που επαιρνε ευκολα τα γραμματα..που ηταν καλος σε ολα

που ηταν λογικος..και που καμαρωναμε για εκεινον..απο μικρη σε θυμαμαι που του χαλουσες τα παιχνιδια..κι επειδη σου χαλουσε τα χρωματα σου και τι εγινε?
ας μη τα αφηνες εκτεθειμενα..ακομα και τωρα θες να του κανεις κακο.
τι?τι ειπες?εμεις?εγω?ας γελασω?θες να πεις οτι?εγω πληγωσα το παιδι μου..ε οχι..αυτο παει πολυ..αλλοι σου βαζανε λογια..αλλα ηταν τα αιτια..το χρωμα του ουρανου ισως
που ηταν τοσο γαλαζιο που σε τυφλωνε..ισως το οτι ησουν παντα ατιθασο παιδι..αλλα ησουν και γελαστο παιδι?τωρα που πηγε το χαμογελο?και δεν επισκεπεται το στομα σου πια?
μα δε καταλαβαινω?τι σου λειπει?δουλεια?ε θα βρεις κι αμα δε βρεις τι εγινε?ενα καλο παιδι βρες εσυ να κανεις παιδια..και τα χρονια περνανε...
περνανε...αλλα κι αλλα πραγματα μεσα σου δε περνανε..θεριευουν γυρευουν να σε κατασπαραξουν..αδικα πλησιαζεις τα καγκελα και δειχνεις τα δοντια σου
απλα γελανε μαζι σου..ισως να τρομαζουν για λιγο αλλα το ξεχνανε..
τι μου λειπει ε?τι μου λειπει?
θυμαμαι τον εαυτο μου σε ενα παρκο απο αυτα που μας αμολουσαν οι γονεις για να χουν το κεφαλι τους ησυχο..και το σκαγα..δεν αντεχα απο μωρο τα κλουβια..τα διχτυα.τα εσπαγα
και χαμογελουσα πονηρα στο κοτσιδακι μου.
μεγαλωνοντας αρχισαν κι αλλα παρκα...αλλα εγω δεν ελεγα να παρκαρω..τα ματια μου γυαλιζαν..ερωτευομουν απο το νηπειο..κι απο νηπιο..ηθελα να ζησω
διψουσα για φιλους..για ερωτες..για παιχνιδι..για ταξιδι..μα...παντα η ωρα περναγε γρηγορα και επρεπε να γυρισω στη φωλια μου..
και αρχιζε η μανα να μιλαει για τους φοβους του εξω...για τους κινδυνους της αλανας..ηια τους ανθρωπους ποονηρους και με εσφιγγε κοντα της..
περνουσε ο καιρος..και εγω ηθελα να παρω φορα να πεταξω οσο πιο ψηλα γινοταν να χαμογελασω στα συννεφα...μα αρχιζαν οι αστραπες..η μανα μου με φωναζε να μπω κατω απο τα φτερα της.
μου μαθαινε το "σωστο" αυτα που κανει ενα κανονικο παιδι μα εγω τα αντιθετα εκανα..
οταν εβγαινα απο τη φωλια γυρνουσα περηφανη για τα κατορθωματα μου..για τα πουλια που γνωριζα και για τους νεους τοπους που ανοιγοταν μπροστα μου..
μα κανεις δεν ενθουσιαζοταν..ο φοβος και η καχυποψια παραμονευαν...το επιτακτικο δαχτυλο γεμιζε το σπιτι..γινοταν τεραστιο..
μια μερα εφτιαξα τη βαλιτσα μου κι εφυγα μακρια..γνωρισα..ειδα...αρχι� �α να ζωγραφιζω..αυτο που ονειρευομουν για χρονια..αρχισα να βαζω τα πιο ζωντανα χρωματα..
πετουσα!!!!οι φωνες και τα πρεπει ερχοταν απο μακρια..δε τα ακουγα..χανοταν..μεχρι να φτασουν κι οταν εφταναν ηταν κουρασμενα..εξαντλημενα...τ� � κοιτουσα και γελουσα..
ως που επεστρεψα..και μεινανε οι ζωγραφιες στη μεση..οτι ζωγραφισα σκιστηκε...τα φτερα μου τσακισαν..μαζευτηκαν...ενα κλειδι γυαλισε μες στα ματια μου.
Ξανα στο παρκο..με τα παιχνιδια..τωρα επαιξα..εφτανε...τωρα ωρα για υπνο..φροντισε να κοιμισεις τα ονειρα σου...τα θελω σου και πανω απο ολα την αγαπη για τον εαυτο σου..
κοιμισε τα ολα...να μη φωναζουν και γινονται ενοχλητικα..

Λιονταράκι γεια σου! Πάλι δεν το βλέπουμε όλο! Και γω λιονταράκι είμαι και στο ζώδιο και στην ιδιοσυγκρασία! Πες μου αν θέλεις το βασικό σου ερώτημα, γιατί δεν έχω καταλάβει.

συγνωμη δε ξερω τι γινεται..μηπως υπαρχει οριο γραμματων?

θυμαμαι τον εαυτο μου σε ενα παρκο απο αυτα που μας αμολουσαν οι γονεις για να χουν το κεφαλι τους ησυχο..και το σκαγα..δεν αντεχα απο μωρο τα κλουβια..τα διχτυα.τα εσπαγα
και χαμογελουσα πονηρα στο κοτσιδακι μου.
μεγαλωνοντας αρχισαν κι αλλα παρκα...αλλα εγω δεν ελεγα να παρκαρω..τα ματια μου γυαλιζαν..ερωτευομουν απο το νηπειο..κι απο νηπιο..ηθελα να ζησω
διψουσα για φιλους..για ερωτες..για παιχνιδι..για ταξιδι..μα...παντα η ωρα περναγε γρηγορα και επρεπε να γυρισω στη φωλια μου..
και αρχιζε η μανα να μιλαει για τους φοβους του εξω...για τους κινδυνους της αλανας..ηια τους ανθρωπους ποονηρους και με εσφιγγε κοντα της..
περνουσε ο καιρος..και εγω ηθελα να παρω φορα να πεταξω οσο πιο ψηλα γινοταν να χαμογελασω στα συννεφα...μα αρχιζαν οι αστραπες..η μανα μου με φωναζε να μπω κατω απο τα φτερα της.
μου μαθαινε το "σωστο" αυτα που κανει ενα κανονικο παιδι μα εγω τα αντιθετα εκανα..
οταν εβγαινα απο τη φωλια γυρνουσα περηφανη για τα κατορθωματα μου..για τα πουλια που γνωριζα και για τους νεους τοπους που ανοιγοταν μπροστα μου..
μα κανεις δεν ενθουσιαζοταν..ο φοβος και η καχυποψια παραμονευαν...το επιτακτικο δαχτυλο γεμιζε το σπιτι..γινοταν τεραστιο..
μια μερα εφτιαξα τη βαλιτσα μου κι εφυγα μακρια..γνωρισα..ειδα...αρχι� �α να ζωγραφιζω..αυτο που ονειρευομουν για χρονια..αρχισα να βαζω τα πιο ζωντανα χρωματα..
πετουσα!!!!οι φωνες και τα πρεπει ερχοταν απο μακρια..δε τα ακουγα..χανοταν..μεχρι να φτασουν κι οταν εφταναν ηταν κουρασμενα..εξαντλημενα...τ� � κοιτουσα και γελουσα..
ως που επεστρεψα..και μεινανε οι ζωγραφιες στη μεση..οτι ζωγραφισα σκιστηκε...τα φτερα μου τσακισαν..μαζευτηκαν...ενα κλειδι γυαλισε μες στα ματια μου.
Ξανα στο παρκο..με τα παιχνιδια..τωρα επαιξα..εφτανε...τωρα ωρα για υπνο..φροντισε να κοιμισεις τα ονειρα σου...τα θελω σου και πανω απο ολα την αγαπη για τον εαυτο σου..
κοιμισε τα ολα...να μη φωναζουν και γινονται ενοχλητικα..

Αν καταλαβαίνω καλά, η ερώτηση σου έχει να κάνει με το όνειρο σου που ήταν η ζωγραφική;

οχι..δεν εχω καποια ερωτηση ακριβως...ειναι απλα μια κατασταση που βιωσα απο μικρη..το οικογενειακο κλιμα το οποιο μου εχει αφησει πολλα τραυματα..το αισθημα ενοχης..ανοχης..πιεσης...κατ� �πιεσης...κλπ..με εναν τροπο που συνηθιζω να γραφω θελησα να μοιραστω καποιες σελιδες μαζι σας που τις εγραψα ενα βραδυ ενω εκλαιγα..

Θα έπρεπε να το κηνυγήσεις γιατί απ' ότι καταλαβαίνω από την περιγραφή σου, ήταν κάτι που σου άρεσε πολύ.

Quote:

---

Originally Posted by liodaraki_23

συγνωμη δε ξερω τι γινεται..μηπως υπαρχει οριο γραμματων?

---

Mάλλον κόβεται όταν υπάρχουν συνεχόμενες λέξεις και στίγματα χωρίς κενά. Μάλλον οφείλεται σε αυτό "μακρια..γνωρισα..ειδα...αρχι ".


> τι? τι ειπες? εμεις? εγω? ας γελασω? θες να πεις οτι? εγω πληγωσα το παιδι μου..ε οχι..αυτο παει πολυ..αλλοι σου βαζανε λογια..

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη βία από αυτόν που κάνει λάθος και είναι απόλυτα σίγουρος ότι κάνει το σωστό.


Δεν μπορώ να μην παρασυρθώ να βάλω ένα απόσπασμα (Κρισναμούρτι):

Η ίδια η κίνηση για ν’ ανοίξετε σκίζοντας το άλλο περίβλημα, ή ν’ απλωθείτε έξω από το δικό σας είναι η επιβεβαίωση και η δράση του δικού σας περιβλήματος: Εσείς, είστε το περίβλημα. Επομένως είσαστε αυτός που παρατηρεί το περίβλημα και είσαστε και το ίδιο το περίβλημα. Σ’ αυτή την περίπτωση είσαστε ο παρατηρητής και το παρατηρούμενο: το ίδιο είναι και ο άλλος, και έτσι παραμένουμε.
Και προσπαθείτε να τον πλησιάσετε κι αυτός προσπαθεί να σας πλησιάσει. Είναι δυνατό αυτό; Είσαστε το νησί που περιστοιχίζεται από θάλασσες και είναι κι αυτός το νησί που περιστοιχίζεται από θάλασσες. Καταλαβαίνετε λοιπόν, πως είστε το νησί και η θάλασσα. δεν υπάρχει διαίρεση ανάμεσά τους. Είστε ολόκληρη η γη με τη θάλασσα. Ο άλλος δεν το βλέπει αυτό. Είναι κι αυτός το νησί που περιβάλλεται από θάλασσα, προσπαθεί να σας πλησιάσει, ή αν είσαστε αρκετά ανόητος, μπορεί εσείς να προσπαθήσετε να τον πλησιάσετε. Είναι δυνατό; Πώς μπορεί να υπάρξει επαφή ανάμεσα σ’ έναν άνθρωπο που είναι ελεύθερος και έναν άλλο που είναι δεσμευμένος;
Αφού είσαστε ο παρατηρητής και το παρατηρούμενο, είσαστε ολόκληρη η κίνηση της γης και της θάλασσας. Αλλά ο άλλος που δεν το καταλαβαίνει αυτό, εξακολουθεί να είναι το νησί που περιβάλλεται από το νερό. Προσπαθεί να σας φτάσει και διαρκώς αποτυγχάνει γιατί διατηρεί την περιορισμένη του αντίληψη. Μόνο όταν την αποβάλει και γίνει, όπως εσείς, ικανός να νιώσει την κίνηση των ουρανών, της γης και της θάλασσας, είναι δυνατό να υπάρξει επαφή.
Εκείνος που καταλαβαίνει πως το εμπόδιο είναι ο ίδιος, δεν έχει πια εμπόδιο. Γι’ αυτό αυτός, μέσα του, δε νιώθει χωρισμό. Ο άλλος δεν έχει καταλάβει πως το εμπόδιο είναι ο ίδιος κι έτσι διατηρεί την πίστη του στο χωρισμό του. Πώς μπορεί αυτός ο άνθρωπος να πλησιάσει τον άλλο; Είναι αδύνατο.
.

Quote:

---

Originally Posted by liodaraki_23

φουυυυυυ!!!!ακουγονται χειροκροτηματα..το εσβησες το κερακι...ενας κρυος αερας σου παγωσε το προσωπο..εγινες πια 27..χρονια το περιμενες..
χρονια περιμενες να μεγαλωσεις.. ευχοσουν να περασουν γρηγορα τα χρονια να μεγαλωσεις πια...να μην σε ξανακοροιδεψουν στο σπιτι οτι μικροδειχνεις..να γινεις
πια μεγαλη.
να γινεις πια μεγαλη... αλλα οχι και τρανη.. σου κοπηκε η ανασα..η χαρα ξεγλιστρησε απο το προσωπο σου.
27 κι ακομα να...να..ειδες ντρεπεσαι και να το πεις.. σςςςςςςςς μη σε ακουσουν οι γειτονες... κλεισε τα παραθυρα.. κλεισε τα αυτια.. κλειστα ολα..δε πρεπει
να ακουστει..να φανει..
οτι..μεγαλωσες και ακομα χτιζεις..οχι το σπιτι που θα πρεπε για την οικογενεια σου..οχι οχι..ακομα χτιζεις μια εικονα..εναν πινακα..αυτη που βαζεις διπλα
στο καθρεφτη για να τη βλεπεις να τη ζωγραφισεις ακριβως οπως ειναι..να μη σου ξεγυγει γωνια και λεπτομερεια.
μα κατι τον θαμπωνει τον καθρεφτη και ολο μενει το εργο στη μεση.. το εργο.. που απο μονο του ξαναξεκινα και παιζει μπροστα στα ματια σου..στη ψυχη σου..
στο διαλλειμα η αγαπη της μαμας και η αγκαλια της..και μετα ξανα ο ελεγχος.. η ενοχη... η αμφισβητηση... μπα τι εγινε κλαις?
για αυτα τα πραγματα? τραβα να κλαψεις γιατι ακομα δεν εχεις κατορθωσει να βρεις γαμπρο και γιατι ακομα δεν εχεις ωριμασει...
τι σου λειψε?η αγαπη της οικογενειας?τα ρουχα σου?τα λουσα σου?τι?μα δε σε καταλαβαινω.. τι επαθες... α μου φαινεται δεν εφαγες αρκετο ξυλο οταν ησουν
μικρη για να δεις τι θα πει κακος γονιος..τα ειχες ολα και παραπονιοσουν..και να ακομα το κανεις..ακομα και τωρα στα 27...
τι εγινε?αφου δεν εχεις ταλεντο στη ζωγραφικη γιατι το παλευεις?α μεχρι να τελειωσεις τη ζωγραφια σου θα σου εχουν ξεθωριασει τα χρωματα..αστο καλυτερα.
ασχολησου με κατι αλλο..θα σου πω εγω με τι..εξω ξερω καλυτερα...παντα εγω ξερω καλυτερα.
μα γιατι να γεννηθεις ετσι?με ψυχολογικα προβληματα?ποιανου εμοιασες?αχ γιατι να μη γινεις και εσυ ενα φυσιολογικο παιδι?σαν ολα τα αλλα?
γιατι να γεννηθεις τοσο ευαλωτη?δεν εμοιασες και εσυ στον αδερφο σου?να τωρα θα χες μια φυσιολογικη σχεση..το μαστερ σου..τιποτα δε θα σου λειπε.αχ
να ξερες ποσο σε αγαπαει ο αδερφος σου..αλλα εσυ τον ζηλευες παντα..ελα ομολογησε το..τον ζηλευες που επαιρνε ευκολα τα γραμματα..που ηταν καλος σε ολα

που ηταν λογικος..και που καμαρωναμε για εκεινον..απο μικρη σε θυμαμαι που του χαλουσες τα παιχνιδια..κι επειδη σου χαλουσε τα χρωματα σου και τι εγινε?
ας μη τα αφηνες εκτεθειμενα..ακομα και τωρα θες να του κανεις κακο.
τι?τι ειπες?εμεις?εγω?ας γελασω?θες να πεις οτι?εγω πληγωσα το παιδι μου..ε οχι..αυτο παει πολυ..αλλοι σου βαζανε λογια..αλλα ηταν τα αιτια..το χρωμα του ουρανου ισως
που ηταν τοσο γαλαζιο που σε τυφλωνε..ισως το οτι ησουν παντα ατιθασο παιδι..αλλα ησουν και γελαστο παιδι?τωρα που πηγε το χαμογελο?και δεν επισκεπεται το στομα σου πια?
μα δε καταλαβαινω?τι σου λειπει?δουλεια?ε θα βρεις κι αμα δε βρεις τι εγινε?ενα καλο παιδι βρες εσυ να κανεις παιδια..και τα χρονια περνανε...
περνανε...αλλα κι αλλα πραγματα μεσα σου δε περνανε..θεριευουν γυρευουν να σε κατασπαραξουν..αδικα πλησιαζεις τα καγκελα και δειχνεις τα δοντια σου
απλα γελανε μαζι σου..ισως να τρομαζουν για λιγο αλλα το ξεχνανε..
τι μου λειπει ε?τι μου λειπει?
θυμαμαι τον εαυτο μου σε ενα παρκο απο αυτα που μας αμολουσαν οι γονεις για να χουν το κεφαλι τους ησυχο..και το σκαγα..δεν αντεχα απο μωρο τα κλουβια..τα διχτυα.τα εσπαγα
και χαμογελουσα πονηρα στο κοτσιδακι μου.
μεγαλωνοντας αρχισαν κι αλλα παρκα...αλλα εγω δεν ελεγα να παρκαρω..τα ματια μου γυαλιζαν..ερωτευομουν απο το νηπειο..κι απο νηπιο..ηθελα να ζησω
διψουσα για φιλους..για ερωτες..για παιχνιδι..για ταξιδι..μα...παντα η ωρα περναγε γρηγορα και επρεπε να γυρισω στη φωλια μου..
και αρχιζε η μανα να μιλαει για τους φοβους του εξω...για τους κινδυνους της αλανας..ηια τους ανθρωπους ποονηρους και με εσφιγγε κοντα της..
περνουσε ο καιρος..και εγω ηθελα να παρω φορα να πεταξω οσο πιο ψηλα γινοταν να χαμογελασω στα συννεφα...μα αρχιζαν οι αστραπες..η μανα μου με φωναζε να μπω κατω απο τα φτερα της.
μου μαθαινε το "σωστο" αυτα που κανει ενα κανονικο παιδι μα εγω τα αντιθετα εκανα..
οταν εβγαινα απο τη φωλια γυρνουσα περηφανη για τα κατορθωματα μου..για τα πουλια που γνωριζα και για τους νεους τοπους που ανοιγοταν μπροστα μου..
μα κανεις δεν ενθουσιαζοταν..ο φοβος και η καχυποψια παραμονευαν...το επιτακτικο δαχτυλο γεμιζε το σπιτι..γινοταν τεραστιο..
μια μερα εφτιαξα τη βαλιτσα μου κι εφυγα μακρια.. γνωρισα.. ειδα... αρχισα να ζωγραφιζω.. αυτο που ονειρευομουν για χρονια.. αρχισα να βαζω τα πιο ζωντανα χρωματα..
πετουσα!!!! οι φωνες και τα πρεπει ερχοταν απο μακρια.. δε τα ακουγα.. χανοταν.. μεχρι να φτασουν κι οταν εφταναν ηταν κουρασμενα.. εξαντλημενα... τα κοιτουσα και γελουσα..
ως που επεστρεψα.. και μεινανε οι ζωγραφιες στη μεση.. οτι ζωγραφισα σκιστηκε... τα φτερα μου τσακισαν.. μαζευτηκαν... ενα κλειδι γυαλισε μες στα ματια μου.
Ξανα στο παρκο.. με τα παιχνιδια.. τωρα επαιξα.. εφτανε... τωρα ωρα για υπνο.. φροντισε να κοιμισεις τα ονειρα σου... τα θελω σου και πανω απο ολα την αγαπη για τον εαυτο σου..
κοιμισε τα ολα... να μη φωναζουν και γινονται ενοχλητικα..

---

Τωρα πρεπει να φαινεται.

Quote:

---

Originally Posted by John11

Mάλλον κόβεται όταν υπάρχουν συνεχόμενες λέξεις και στίγματα χωρίς κενά. Μάλλον οφείλεται σε αυτό "μακρια..γνωρισα..ειδα...αρχι ".


> τι? τι ειπες? εμεις? εγω? ας γελασω? θες να πεις οτι? εγω πληγωσα το παιδι μου..ε οχι..αυτο παει πολυ..αλλοι σου βαζανε λογια..

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη βία από αυτόν που κάνει λάθος και είναι απόλυτα σίγουρος ότι κάνει το σωστό.


Δεν μπορώ να μην παρασυρθώ να βάλω ένα απόσπασμα (Κρισναμούρτι):

Η ίδια η κίνηση για ν’ ανοίξετε σκίζοντας το άλλο περίβλημα, ή ν’ απλωθείτε έξω από το δικό σας είναι η επιβεβαίωση και η δράση του δικού σας περιβλήματος: Εσείς, είστε το περίβλημα. Επομένως είσαστε αυτός που παρατηρεί το περίβλημα και είσαστε και το ίδιο το περίβλημα. Σ’ αυτή την περίπτωση είσαστε ο παρατηρητής και το παρατηρούμενο: το ίδιο είναι και ο άλλος, και έτσι παραμένουμε.
Και προσπαθείτε να τον πλησιάσετε κι αυτός προσπαθεί να σας πλησιάσει. Είναι δυνατό αυτό; Είσαστε το νησί που περιστοιχίζεται από θάλασσες και είναι κι αυτός το νησί που περιστοιχίζεται από θάλασσες. Καταλαβαίνετε λοιπόν, πως είστε το νησί και η θάλασσα. δεν υπάρχει διαίρεση ανάμεσά τους. Είστε ολόκληρη η γη με τη θάλασσα. Ο άλλος δεν το βλέπει αυτό. Είναι κι αυτός το νησί που περιβάλλεται από θάλασσα, προσπαθεί να σας πλησιάσει, ή αν είσαστε αρκετά ανόητος, μπορεί εσείς να προσπαθήσετε να τον πλησιάσετε. Είναι δυνατό; Πώς μπορεί να υπάρξει επαφή ανάμεσα σ’ έναν άνθρωπο που είναι ελεύθερος και έναν άλλο που είναι δεσμευμένος;
Αφού είσαστε ο παρατηρητής και το παρατηρούμενο, είσαστε ολόκληρη η κίνηση της γης και της θάλασσας. Αλλά ο άλλος που δεν το καταλαβαίνει αυτό, εξακολουθεί να είναι το νησί που περιβάλλεται από το νερό. Προσπαθεί να σας φτάσει και διαρκώς αποτυγχάνει γιατί διατηρεί την περιορισμένη του αντίληψη. Μόνο όταν την αποβάλει και γίνει, όπως εσείς, ικανός να νιώσει την κίνηση των ουρανών, της γης και της θάλασσας, είναι δυνατό να υπάρξει επαφή.
Εκείνος που καταλαβαίνει πως το εμπόδιο είναι ο ίδιος, δεν έχει πια εμπόδιο. Γι’ αυτό αυτός, μέσα του, δε νιώθει χωρισμό. Ο άλλος δεν έχει καταλάβει πως το εμπόδιο είναι ο ίδιος κι έτσι διατηρεί την πίστη του στο χωρισμό του. Πώς μπορεί αυτός ο άνθρωπος να πλησιάσει τον άλλο; Είναι αδύνατο.
.

---

ουάου! πολύ ψαγμένο ετούτο! μ' άρεσε! :)

Στην πολύ ιδιαίτερη γραφή σου, αυτό το τραγούδι

http://www.youtube.com/watch?v=tIUtc...embedded#at=40

με την ευχή να νιώσεις τους στίχους του στη ζωή σου, και να το "τραγουδήσεις" με τον ίδιο ενθουσιασμό, με την ίδια χαρά, με το ίδιο χρώμα...

αλλά και αυτή τη ζωγραφιά. Πιστεύω θα την καταλάβεις.

http://fineartamerica.com/images-med...pe-ken-day.jpg

Το αφιερώνεις σ αυτούς που μπήκαν τροχοπέδη, που σου στέρησαν το να εκπληρώσεις τα δικά σου όνειρα, που σε δίδαξαν να νοιώθεις κατώτερη από τους άλλους, από άλλους που όμως του έδωσαν απλόχερα τις ευκαιρίες. Και να, τώρα είσαι 27 σου λένε, ο δρόμος για οτιδήποτε άλλο σου παρουσιάζουν ότι έχει κλείσει, τετελεσμένο γεγονός. Ποτέ δεν είναι αργά για να εκπληρώσεις τους δικούς σου πόθους. Δεν γέρασες. Είσαι ακόμα νέα. Έχεις χρόνια και για να φτιάξεις καριέρα αλλά και να δημιουργήσεις οικογένεια.
Πρώτα απεξαρτητοποιήσου από όλους αυτούς και από τις πεποιθήσεις με τις οποίες σε μόλυναν όλα αυτά τα χρόνια, φτάνει να χεις θέληση, να πεις θα τα κάνω. Κάνε τη δική σου μικρή επανάσταση. Βρες μέσα σου τις δυνάμεις, υπάρχουν, είναι αυτές που σε έμαθαν να τις καταπιέζεις και να τις βάζεις στο περιθώριο. Βγάλε τες στην επιφάνεια και δούλεψε χρησιμοποιώντας τες για να πραγματώσεις τα δικά σου όνειρα.
Το σίγουρο είναι ότι δεν είναι αργά! Έχεις χρόνια μπροστά σου να κάνεις πολλά! Φτάνει να το πιστέψεις και να το θελήσεις.

ζωγραφιζω ναι...αλλα δε μιλαω ακριβως για αυτη τη ζωγραφια...η ζωγραφια στο κειμενο εχει να κανει με την προσωπικοτητα μου γιαυτο λεω οτι ζωγραφιζα διπλα στο καθρεφτη..ηθελα να χτισω εγω το εγω μου και οτι εχτιζα μου το γκρεμιζανε..γιατι δε τους εκανε..δεν ηταν στα μετρα τα δικα τους..μεγαλωσα με το να με νιωθω ενοχη για το παραμικρο..οτι και να γινοταν στο σπιτι εφταιγα εγω...
και ακομα και τωρα στα 27 κρινουν τις επιλογες μου στις σχεσεις μου..στα επαγγελματικα μου..τη καθε μου κινηση...
Ακομα και τωρα στα 27 μου κλεβουν τα χρωματα τα δικα μου γιατι παραειναι εντονα για τα δικα τους γουστα..και επαναστασεις αρκετες..πριν κατι μερες εσπασα και ξεσπασα...για ακομα μια φορα..ομως ειμαι εγκλωβισμενη..
καποτε εδωσα πανελληνιες και εφυγα...τωρα ομως ειμαι ξανα στα γνωστα τα μερη..και εκει που ξεγελαστηκα και ειπα τωρα ολα θα ναι αλλιως...βρηκα το χρονο σταματημενο στο τοτε..ακομα η ελενη...δεν ειναι ικανη...

Quote:

---

Originally Posted by liodaraki_23

οχι..δεν εχω καποια ερωτηση ακριβως...ειναι απλα μια κατασταση που βιωσα απο μικρη..το οικογενειακο κλιμα το οποιο μου εχει αφησει πολλα τραυματα..το αισθημα ενοχης..ανοχης..πιεσης. .καταπιεσης ...κλπ..με εναν τροπο που συνηθιζω να γραφω θελησα να μοιραστω καποιες σελιδες μαζι σας που τις εγραψα ενα βραδυ ενω εκλαιγα..

---

κι εδω ολοκληρη η απαντηση σου.Απο οσο εχω καταλαβει κοβει λεξεις οταν δεν υπαρχει κενο μεταξυ τους

Κενό, μπες ανάμεσα στις λέξεις.

Ξανάρχισε να είσαι παιδί. Ένα παιδί δε γνωρίζει ενοχή. Είναι λεύτερο. Δεν το νοιάζουν οι κοινοτυπίες των μεγάλων. Ξέρει να βλέπει όχι τα πράγματα, αλλά στα πράγματα. Βλέπω το τραπέζι δε λέει τίποτε. Γιατί το τραπέζι μπορεί να είναι άλλο για σένα, άλλο για μένα. Γιατί η γλύκα των ματιών είναι πως δε βλέπουν τα ίδια πράγματα στα πράγματα τα ίδια, αλλά διαφορετικά πράγματα στα ίδια πράγματα. Μη μου πεις, στο έκανα τώρα κατανοητό.:P

Ανάμεσα στα νησιά τι υπάρχει? Αυτό δεν ενώνει τα νησιά? Όλα είναι ένα, ένα μεγάλο λαμπρό ταξίδι.
Το δέντρο αυτό που έβαλε ο Seduction, όμορφο. Και το τραγούδι...
Μόνο όταν πετάξουμε ό,τι το μεγάλωμα σήμαινε για μας θα γυρίσουμε στην αλήθεια.

Γλυκιά μου αν κατάλαβα καλά γύρισες μετά από σπουδες στους δικους σου. Είναι μια μεταβατική περίοδος προσαρμογής, ακομα και τέλεια να ηντα η σχέση σου με τους δικους σου, σε τετοιες αλλαγές πάντα τα πράγματα ειναι δύσκολα. Μη φοβασαι τη διαφορετικοτητα. Δεν χρειάζεται οπωσδήποτε να κάνεις οικογένεια, δε χρειάζεται οπωσδήποτε να εισαι μεσα σε μια σχεση. Προχώρα με ενα χαμόγελο βεβαιότητας πως ο,τι και αν σου ερθει στη ζωη θα το παλέψεις.

Συνέχιζε να ζωγραφίζεις, και μη φοβάσαι αν ο καθρέφτης ειναι θαμπός. Αυτή ειναι η προσωπικότητά σου, δεν χρειάζεσαι την τέλεια γωνία και τις λεπτομέρειες, παρά μόνο να εκφράσεις αυτό που αισθάνεσαι, και να συνεχίζεις να χτίζεις αυτό που είσαι. Ο δρόμος ειναι μακρύς και με εκπλήξεις. Θα δεις. Ολα θα πανε καλύτερα, κάποιες φορές μπορει και οχι, αλλά στο τέλος του δρόμου η ζωγραφιά σου θα ειναι μοναδική.

Λιονταράκι απο το ποστ σου βλέπω οτι είμαστε σε μια παρόμοια κατάσταση..Και εγω δεν τα πάω καλά με τους δικούς μου και το κακό είναι οτι πιστεύουν οτι τα κάνουν όλα σωστά και οτι δεν με έχουν πληγώσει ανεπανόρθωτα..Αντιθέτως με κατηγορούν οτι εγώ φταίω, ότι είμαι βάρος κλπ..Μέχρι και σε σημείο τραγικό να διαβάσει η μάνα μου το ημερολόγιο μου όταν είχα τάσεις αυτοκτονίας και να το ξέρει και απλά να μην την νοιάζει..Είχα πέσει σε κατάθλιψη, είχα παρατήσει την σχολή μου, έδιωξα μακριά μου ανθρώπους που νοιάζονταν για μένα λόγω αυτού, έχασα όλους τους φίλους μου, έκανα κακό στον εαυτό μου και μέσα σε όλα προσπαθούσα μάταια για λίγη επικοινωνία όμως ήρθε εκείνη η στιγμή πριν απο λίγους μήνες που είπα ΦΤΑΝΕΙ, δεν θα κάτσω να σκάσω για 2 άτομα με ψυχολογικά προβλήματα που δεν μπορούν να δουν πέρα απ'την μύτη τους! Η συμβουλή μου είναι να μην χολοσκάς για το τι πιστεύουν οι άλλοι ακόμα και αν είναι αίμα σου, κάνε αυτό που σε ευχαριστεί και σε κάνει χαρούμενη. ΤΕΛΟΣ.

Quote:

---

Originally Posted by Dark_Corner

Λιονταράκι απο το ποστ σου βλέπω οτι είμαστε σε μια παρόμοια κατάσταση..Και εγω δεν τα πάω καλά με τους δικούς μου και το κακό είναι οτι πιστεύουν οτι τα κάνουν όλα σωστά και οτι δεν με έχουν πληγώσει ανεπανόρθωτα..Αντιθέτως με κατηγορούν οτι εγώ φταίω, ότι είμαι βάρος κλπ..Μέχρι και σε σημείο τραγικό να διαβάσει η μάνα μου το ημερολόγιο μου όταν είχα τάσεις αυτοκτονίας και να το ξέρει και απλά να μην την νοιάζει..Είχα πέσει σε κατάθλιψη, είχα παρατήσει την σχολή μου, έδιωξα μακριά μου ανθρώπους που νοιάζονταν για μένα λόγω αυτού, έχασα όλους τους φίλους μου, έκανα κακό στον εαυτό μου και μέσα σε όλα προσπαθούσα μάταια για λίγη επικοινωνία όμως ήρθε εκείνη η στιγμή πριν απο λίγους μήνες που είπα ΦΤΑΝΕΙ, δεν θα κάτσω να σκάσω για 2 άτομα με ψυχολογικά προβλήματα που δεν μπορούν να δουν πέρα απ'την μύτη τους! Η συμβουλή μου είναι να μην χολοσκάς για το τι πιστεύουν οι άλλοι ακόμα και αν είναι αίμα σου, κάνε αυτό που σε ευχαριστεί και σε κάνει χαρούμενη. ΤΕΛΟΣ.

---

Σε αυτά που συμφωνώ, να πω κάτι. Συνήθως οι άνθρωποι που κάνουν κακό, κατέχουν και τη δύναμη (δεν την αφήνουν γιατί με αυτό τον τρόπο χειρίζονται τους άλλους). Και βρισκόμενος κάποιος σε αδυναμία είναι αρκετά δύσκολο να τα βάλει με κάποιον "δυνατό". Ίσως και σχεδόν αδύνατο. Με την επανάσταση και την αντιπαλότητα δεν γίνεται κάτι. Χρειάζεται άλλος τρόπος, το μυαλό. Όχι η πονηριά, αλλά το μυαλό.