Πώς τα βγάζετε πέρα;;

Καλησπέρα σε όλους..έχω τον αδερφό μου με χρόνια ψυχωτική συνδρομή & άπειρους ψυχαναγκασμούς εδώ & 17 χρόνια περίπου..έχουμε περάσει από διάφορα στάδια.Σήμερα είναι 38 ετών, λαμβάνει ανελλιπώς τα φάρμακα του (τζεοντόν, εφεξόλ, σεντράκ) & εναλλάσσουμε τις δόσεις κατά διαστήματα, κατόπιν οδηγιών του ιατρού μας & ανάλογα με τις εναλλαγές στη συμπεριφορά του.
Το 2011 δεν είναι & το καλύτερο μας..Είχαμε κρίσεις, συχνές μεταπτώσεις στη διάθεση, σχεδόν καθημερινά, αλλαγές επί αλλαγών στη δοσοληψία & βλέπουμε..
Δυστυχώς ο Μπάμπης δεν έχει το παραμικρό ενδιαφέρον - χόμπυ για οτιδήποτε, μένει με τους γονείς μας, κάτι που δυσχεραίνει πολλές φορές την κατάσταση, αλλά δυστυχώς δε γίνεται αλλιώς & η καθημερινότητα του είναι ένας βομβαρδισμός από σκέψεις που κατακλύζουν το μυαλό του, τον αγχώνουν αφάνταστα, τον φοβίζουν & παρακαλάει να κοιμηθεί όσο το δυνατόν περισσότερες ώρες γίνεται την ημέρα για να γλιτώνει από τις σκέψεις..προσπαθώ να τον κάνω να βγαίνει έστω μία βόλτα & να περνάει λίγο την ώρα του, αλλά δυστυχώς φοβάται πολύ μόνος του, κάτι που απορρέει από την ασθένεια & τα φάρμακα (τρόμος)..
Δεν ξέρω πόσο θα αντέξει ακόμη την καθημερινή αυτή κόλαση..
Εσείς πώς αντέχετε;;

Γεια σου Sampaul, προσωπικά δεν έχω τέτοιο πρόβλημα αλλά έχω συγγενή με ψυχωσική συνδρομή και ξέρω πόσο δύσκολη είναι. Ο αδερφός σου δεν εργάζεται κάπου; Δεν εργαζόταν ποτέ; Γιατί δεν προσπαθείτε να τον πείσετε να κάνει κάτι δημιουργικό που θα τον ευχαριστεί; Νομίζω πως η αδράνεια επιδρά πολύ αρνητικά σ' αυτές τις περιπτώσεις.

Quote:

---

Originally Posted by Gypsy Cello

Γεια σου Sampaul, προσωπικά δεν έχω τέτοιο πρόβλημα αλλά έχω συγγενή με ψυχωσική συνδρομή και ξέρω πόσο δύσκολη είναι. Ο αδερφός σου δεν εργάζεται κάπου; Δεν εργαζόταν ποτέ; Γιατί δεν προσπαθείτε να τον πείσετε να κάνει κάτι δημιουργικό που θα τον ευχαριστεί; Νομίζω πως η αδράνεια επιδρά πολύ αρνητικά σ' αυτές τις περιπτώσεις.

---

Ασε μας ρε gypsy,!!!!!!!!εσυ τι λες ? δεν προσπαθησανε οι ανθρωποι 11 χρονια να τον πεισουν να κανει κατι δημιουργικο? καλά που το προτεινες εσυ!

{παρακαλάει να κοιμηθεί όσο το δυνατόν περισσότερες ώρες γίνεται την ημέρα για να γλιτώνει από τις σκέψεις..}<<To oτι μπορει να κοιμαται (το θελει δηλαδη) αρκετα , ειναι γενικα ενα καλο σημαδι . σημαινει οτι υπαρχει εστω μια κατασταση που τον ξεκουραζει. (φανταζεσαι να ηταν και ο υπνος του εφιαλτικος ; ) . ---------- Να ρωτησω ομως κατι, εκτος που δεν εχει αλλα ενδιαφεροντα. Με το ιδιο το προβλημα του ασχολειται; ενημερωνεται; . Ας πουμε, θα μπορουσε να γραψει εδω στο φορουμ; , κι αν ναι γιατι δεν το κανει ; Επισης οικονομικα ειναι εξαρτημενος πληρως απ την οικογενεια η εχει και καποιο εισοδημα ; (επιδομα η κατι τετοιο )

Quote:

---

Originally Posted by katerinaki

Ασε μας ρε gypsy,!!!!!!!!εσυ τι λες ? δεν προσπαθησανε οι ανθρωποι 11 χρονια να τον πεισουν να κανει κατι δημιουργικο? καλά που το προτεινες εσυ!

---

Καλά εντάξει! Δεν μπορώ να γνωρίζω τις παραμέτρους της εκάστοτε περίπτωσης, γι' αυτό ρωτάω. Εξάλλου υπάρχουν άνθρωποι που είναι πλήρως ενταγμένοι και με πολλές δραστηριότητες. Ρωτάω για να ξέρω πως έχει η κατάσταση και να προσπαθήσω να βοηθήσω με κάποια ιδέα.

Quote:

---

Originally Posted by path

{παρακαλάει να κοιμηθεί όσο το δυνατόν περισσότερες ώρες γίνεται την ημέρα για να γλιτώνει από τις σκέψεις..}<<To oτι μπορει να κοιμαται (το θελει δηλαδη) αρκετα , ειναι γενικα ενα καλο σημαδι . σημαινει οτι υπαρχει εστω μια κατασταση που τον ξεκουραζει. (φανταζεσαι να ηταν και ο υπνος του εφιαλτικος ; ) . ---------- Να ρωτησω ομως κατι, εκτος που δεν εχει αλλα ενδιαφεροντα. Με το ιδιο το προβλημα του ασχολειται; ενημερωνεται; . Ας πουμε, θα μπορουσε να γραψει εδω στο φορουμ; , κι αν ναι γιατι δεν το κανει ; Επισης οικονομικα ειναι εξαρτημενος πληρως απ την οικογενεια η εχει και καποιο εισοδημα ; (επιδομα η κατι τετοιο )

---

Πολύ σημαντικό αυτό. Ίσως τον βοηθούσε η επικοινωνία με ομοιοπαθείς ανθρώπους! Μπορεί να κάνει ακόμα και φιλίες εδώ!

Quote:

---

Originally Posted by sampaul

Καλησπέρα σε όλους..έχω τον αδερφό μου με χρόνια ψυχωτική συνδρομή & άπειρους ψυχαναγκασμούς εδώ & 17 χρόνια περίπου..έχουμε περάσει από διάφορα στάδια.Σήμερα είναι 38 ετών, λαμβάνει ανελλιπώς τα φάρμακα του (τζεοντόν, εφεξόλ, σεντράκ) & εναλλάσσουμε τις δόσεις κατά διαστήματα, κατόπιν οδηγιών του ιατρού μας & ανάλογα με τις εναλλαγές στη συμπεριφορά του.
Το 2011 δεν είναι & το καλύτερο μας..Είχαμε κρίσεις, συχνές μεταπτώσεις στη διάθεση, σχεδόν καθημερινά, αλλαγές επί αλλαγών στη δοσοληψία & βλέπουμε..
Δυστυχώς ο Μπάμπης δεν έχει το παραμικρό ενδιαφέρον - χόμπυ για οτιδήποτε, μένει με τους γονείς μας, κάτι που δυσχεραίνει πολλές φορές την κατάσταση, αλλά δυστυχώς δε γίνεται αλλιώς & η καθημερινότητα του είναι ένας βομβαρδισμός από σκέψεις που κατακλύζουν το μυαλό του, τον αγχώνουν αφάνταστα, τον φοβίζουν & παρακαλάει να κοιμηθεί όσο το δυνατόν περισσότερες ώρες γίνεται την ημέρα για να γλιτώνει από τις σκέψεις..προσπαθώ να τον κάνω να βγαίνει έστω μία βόλτα & να περνάει λίγο την ώρα του, αλλά δυστυχώς φοβάται πολύ μόνος του, κάτι που απορρέει από την ασθένεια & τα φάρμακα (τρόμος)..
Δεν ξέρω πόσο θα αντέξει ακόμη την καθημερινή αυτή κόλαση..
Εσείς πώς αντέχετε;;

---

κολαση πργματικα χανεις τον ευατο σου.κ σκεφτεσαι γιατι να ζω?εγω προσωπικα τετοαι ζωη δεν τη θελω

Καλησπέρα & πάλι & σας ευχαριστώ για τη συμμετοχή σας..
Μακάρι να μπορούσε να εργαστεί, καθώς τότε θα είχε κάποια κοινωνικότητα, θα έβγαινε μια βόλτα έξω κλπ κλπ...όμως όταν αρρώστησε δεν εργάζονταν, ήταν πολύ νέος & κατόπιν η κατάσταση του σε συνδυασμό με εργασία, μόνο κρίση πανικού θα έφερνε (έγινε αυτό το 2003),,φανταστείτε να κοιτάτε 10 φορές εάν έχετε κλείσει για παράδειγμα το ψυγείο σας..
Λαμβάνει επίδομα από την πρόνοια (αναπηρία 67%), συμμετέχει με δική του θέληση στα έξοδα της οικογένειας, αλλά ο χώρος του είναι ''άρρωστος'' από εικαστικής άποψης, σημαντικό για μένα που πιστεύω ότι με αλλαγή σε έπιπλα, βάψιμο κλπ θα αλλάξει λίγο & η καθημερινότητα τους ( & των γονιών μου)..έλα όμως που δε θέλει να μπούνε μαστόρια στο σπίτι..
Όσο & αν προσπάθησα να του βρώ χόμπυ, είναι αρνητικώς σε όλα & στο ίντερνετ..αφήστε που φοβάμαι & εγώ το τελευταίο, καθώς ο Μπάμπης είναι ευκολόπιστος, ευμετάβλητος & μπορεί πολύ εύκολα να πέσει θύμα απάτης..
Το μεγαλύτερο μου πρόβλημα είναι ότι μόνος του δεν πάει πουθενά, πλήν του σούπερ μάρκετ, από φόβο για τους αλλοδαπούς, την εγκληματικότητα κλπ κλπ, κάτι που μεγαλώνει συνεχώς & τη νύχτα γίνεται τρόμος..κυριώς το χειμώνα..
Επίσης ασχολείται πολύ με την Εκκλησία τελευταία & καθότι τα μεγαλοποιεί όλα, πιστεύει ακράδαντα ότι εάν δεν είναι καλός χριστιανός θα πάει στην κόλαση & πολλές φορές, όταν δεν μπορεί να είναι ο τέλειος χριστιανός, πέφτει σε κατάθλιψη & με τις σκέψεις αυτές...
Δεν ξερω που θα καταλήξει όλο αυτό..παλεύει πάντως μέρα με τη μέρα..γνωρίζει πολύ καλά την κατάσταση του & στεναχωριέται που είναι έτσι...

Αν είναι τόσο τρωτός, τότε το ίντερνετ δεν είναι και τόσο καλή ιδέα... Σχέση έχει; Είχε ποτέ του; Γενικά η επαφή με το άλλο φύλο πως είναι;

Καλησπέρα & πάλι στην παρέα σας..η βραδύτητα των απαντήσεων μου οφείλεται στο λάπ-τοπ, βραδύπους-βραδύπους που διαθέτω, οποίο λειτουργεί κατά συνείδηση & με καθυστερεί αφάνταστα..
Όχι, ποτέ του δεν έκανε σχέση, άν & θα μπορούσε παλιότερα..όλα όμως ξεκίνησαν από την εφηβία & την ιδέα ότι δεν έχει γυμνασμένο σώμα & δε θα τον θέλουν οι κοπέλες, όταν το καταλάβουν αυτό κάτω από τα ρούχα κλπ κλπ...από εκεί ξεκίνησαν όλα..απόφυγε συστηματικά φίλες & φίλους, αποξενώθηκε & βάλθηκε να κάνει γυμναστική..φυσικά ποτέ του δεν ήταν ευχαριστημένος αφού είναι τελειομανής & κάποια στιγμή πρίν το στρατό που αναγκαστικά σταμάτησε το γυμναστήριο για να υπηρετήσει, το γύρισε σε νευρική ανορεξία..άλλα βάσανα..μετά αναβολή & συστηματική θεραπεία...κατόπιν ένα διάστημα με πολύ παρέα με κάποια άτομα που δεν καταλάβαιναν το πρόβλημα του, τον παρακίνησαν να σταματήσει τα φάρμακα γιατί του κάνουν κακό κλπ κλπ, ένας ξαφνικός έρωτας για μία παντρεμένη (ότι δεν έκανε στην εφηβεία του) & η πρώτη μεγάλη κρίση, ένα βήμα πρίν το ψυχιατρείο..κατόπιν κάθε χρόνο & χειρότερα..το κόμπλεξ όμως για το σώμα του (το προπατορικό αμάρτημα όπως του λέω & χαμογελάει), το έχει ακόμη, μετά από 22 χρόνια..σήμερα πιά τον κοιτάζω & καταλαβαίνω από όψεως πλέον ότι είναι άρρωστος..έχει καταβληθεί από τις σκέψεις του..τα φάρμακα...τον καθημερινό του τρόμο..δεν είναι αυτός ο αδερφός μου..

Κρίμα ρε συ, θα μπορούσε να είναι κανονικά ενταγμένος στο κοινωνικό σύνολο και να έχει μια φυσιολογική ζωή. Η ολοκληρωτική απουσία όμως ερωτικής εμπειρίας το καθιστά λίγο δύσκολο. Συζητάτε μαζί γι' αυτά τα θέματα; Ποιες είναι οι σκέψεις του; Θα ήθελε να έχει μια σύντροφο; Η ερωτική μας ζωή είναι αναπόσπαστο κομμάτι μας και θα τον βοηθήσει στην ψυχική υγεία του αυτό. Η μοναξιά καταστρέφει..

Το να τον παρεις εσυ στο σπιτι σου,για να γινουν αυτες οι αλλαγες σπιτι,που οπως σωστα λες μπορει να συμβαλουν λιγο στην αλλαγη της διαθεσης ολων που μενουν εκει (ειναι σημαντικο και οι υπολοιποι γυρω του να νιωθουν καλα,καθως δεν ειναι λιγη κι η δικη σας ψυχικη ταλαιπωρια),υπαρχει σαν ενδεχόμενο?Το να το βαψετε -ακομα καλυτερα-εσεις οι ιδιοι και να του προτεινετε κι εκεινου να βοηθησει πως σου φαινεται? Οταν προσφερεις ή παραγεις νιωθεις μια ψυχικη αναταση.
Απο οτι καταλαβα εσυ ζεις σε αλλο σπιτι.
Το να πηγαινετε μαζι καποιες βολτιτσες επισης,παιζει?
Πρεπει να τον κανεις(εσυ ή καποιος) να καταλαβει οτι δεν ειναι ο μοναδικος που περναει και σκεφτεται ορισμενα πραγματα.Οτι ειναι τοσο κοινες ορισμενες σκεψεις που ουτε καν το φανταζεται,κ κανοντας τις ισως να νοιωθει ο χειροτερος ανθρωπος του κοσμου.Κατι που τον διαλυει.Κ δημιουργειται φαυλος κυκλος.Προσωπικα θεωρω πολυ σημαντικο αυτο το βημα.Εμενα μου κανε πολυ κακο το να πιστευω επι αρκετα χρονια οτι ημουν η μοναδικη που σκεφτομουν καποια πραγματα και τα συνεδεα με τις αξιες και τον χαρακτηρα μου.Δεν ξερω,αλλα δινω μεγαλη βαρυτητα σε αυτο το θεμα.
Πρεπει να καταλαβει οτι καποια πραγματα απ αυτα που σκεφτεται δεν χαρακτηριζουν τον ιδιο αλλα πολλα απ αυτα ειναι αποτελεσματα φοβων του.Να διαχωρισει τον εαυτο του απ τις μαυρες σκεψεις του.
Εκτος απο φαρμακα κανει καποιου ειδους ψυχοθεραπεια?Μπορει να ενταχτει σε ομαδες με ομοιοπαθουντες αν ο γιατρος του κρινει οτι αυτο θα τον βοηθησει,ειδαλως μπορει προς το παρον να κανει ατομικη ψυχοθεραπεια.Μονα τους τα φαρμακα δεν δινουν λυση.Με τη θεραπεια θα καταλαβει ορισμενα πραγματα,αν ο γιατρος ειναι αξιος.
Μια ιδεα επισης ειναι να ενημερωθειτε κι εσεις οι ιδιοι απ τον γιατρο για ορισμενα πραγματα που θα ηταν καλο να κανετε και για τροπους που θα τον βοηθησουν.Ειναι σημαντικο και για τον ιδιο να στεκεστε εσεις καλα και να μην σας παιρνει μαζι του η μπαλα.Αυτο θα τον εριχνε περισοτερο.

Πολύ σημαντικό αυτό που λέει η niah. Θεωρώ πως η απενεχοποίηση είναι πολύ σημαντικό βήμα. Καθώς επίσης και η συμμετοχή του σε προγράμματα στοχευμένα στην δραστηριοποίηση του. Υπάρχουν τέτοια σε τοπικούς φορείς. Ψάξτο στον δικό σας δήμο. Και οι βόλτες μαζί του, ειδικά τώρα το καλοκαίρι, θα του έκαναν πολύ καλό. Το παν είναι να τον σπρώξεις λίγο και συ, γιατί από μόνος του δύσκολα θα κάνει το βήμα.

Ολοκληρωτική απουσία δε θα το έλεγα, πρίν τουλάχιστον ασχοληθεί με την Εκκλησία, καθώς για τους άντρες υπάρχουν & οι επί πληρωμή λύσεις που γνωρίζω ότι αραιά & πού κατέφευγε..μία σχέση όμως θα ήταν αδύνατη καθώς η τελειομανία του καταστρέφει τα πάντα..εξάλλου μία απόρριψη μπορεί να αποβεί καταστροφική..τώρα πιά θεωρώ απλώς ότι το έχει βγάλει αυτό από το μυαλό του.. σκέψεις του τον κατακλύζουν κάθε δευτερόλεπτο..ένα μυαλό που προσπαθεί να βάλει σε τάξη έναν κυκεώνα από ατέλειες & προβλήματα, που συνεχώς πολλαπλασιάζονται, μεγαλώνουν & απλώς αλλάζουν σειρά προτεραιότητας μέσα στο μυαλό του..επίγεια κόλαση..η χειρότερη μας μέρα η καθημερινότητα του, όπως λέω σε φίλους που τον γνωρίζουν..

Νομίζω πως τον κύριο λόγο έχει η ψυχοθεραπεία. Αλλιώς θα καταστραφεί σιγά σιγά.. Έκανε ποτέ του συστηματική ψυχοθεραπεία;

Εχεις προσπαθησει να τον ρωτησεις τι ειναι αυτο που τον φοβιζει να βγει εξω?
Δεν νιωθει ασφαλεια οταν ειναι με καποιον απο εσας?
Αν του ελεγες να πατε για μπανακι σε μια μη-πολυσυχναστη παραλια πως θα αντιδρουσε?
Δεν ειναι απαραιτητο οτι το ερωτικο κομματι εχει φυγει απ το μυαλο του επειδη δεν σας αναφερει τιποτα γι αυτο.
Αλλα κατανοω τις σχετικες σου ανασφαλειες.Οταν νιωσει καλυτερα ισως ερθει κι αυτο σε μια συζητηση.
Πραγματικα,μην επαναπαυεστε στα φαρμακα.Χρειαζεται και μπλα μπλα για να αλλαξει η κατασταση του.

Quote:

---

Originally Posted by sampaul

Καλησπέρα σε όλους..έχω τον αδερφό μου με χρόνια ψυχωτική συνδρομή & άπειρους ψυχαναγκασμούς εδώ & 17 χρόνια περίπου..έχουμε περάσει από διάφορα στάδια.Σήμερα είναι 38 ετών, λαμβάνει ανελλιπώς τα φάρμακα του (τζεοντόν, εφεξόλ, σεντράκ) & εναλλάσσουμε τις δόσεις κατά διαστήματα, κατόπιν οδηγιών του ιατρού μας & ανάλογα με τις εναλλαγές στη συμπεριφορά του.
Το 2011 δεν είναι & το καλύτερο μας..Είχαμε κρίσεις, συχνές μεταπτώσεις στη διάθεση, σχεδόν καθημερινά, αλλαγές επί αλλαγών στη δοσοληψία & βλέπουμε..
Δυστυχώς ο Μπάμπης δεν έχει το παραμικρό ενδιαφέρον - χόμπυ για οτιδήποτε, μένει με τους γονείς μας, κάτι που δυσχεραίνει πολλές φορές την κατάσταση, αλλά δυστυχώς δε γίνεται αλλιώς & η καθημερινότητα του είναι ένας βομβαρδισμός από σκέψεις που κατακλύζουν το μυαλό του, τον αγχώνουν αφάνταστα, τον φοβίζουν & παρακαλάει να κοιμηθεί όσο το δυνατόν περισσότερες ώρες γίνεται την ημέρα για να γλιτώνει από τις σκέψεις..προσπαθώ να τον κάνω να βγαίνει έστω μία βόλτα & να περνάει λίγο την ώρα του, αλλά δυστυχώς φοβάται πολύ μόνος του, κάτι που απορρέει από την ασθένεια & τα φάρμακα (τρόμος)..
Δεν ξέρω πόσο θα αντέξει ακόμη την καθημερινή αυτή κόλαση..
Εσείς πώς αντέχετε;;

---

Καλησπέρα,
Είναι δύσκολο για ανθρώπους σαν εμάς όταν δεν υπάρχει διέξοδο.
Εγώ πως αντέχω; Προσπαθώ να κάνω ασχολίες που με κάνουν να νιώθω καλά, από παιχνίδια στον υπολογιστή έως βόλτες έξω. Θα έλεγα αν βάλει το σώμα του σε λειτουργία μπορεί να μειωθεί η ένταση των αρνητικών σκέψεων. Ποδήλατο, τρέξιμο (αν έχει καιρό να αθληθεί θέλει σιγά σιγά) η και μπόξινγκ, εγώ δοκίμασα κικ μπόξινγκ για λίγο έμαθα τα βασικά και μετά τα παράτησα (αυτό πιστεύω είναι ένα άλλο κοινό θέμα.. να τα παρατάει κάποιος στην μέση η ακόμα και στην αρχή). Είναι καλή η γυμναστική και θα του αυξήσει την αυτοπεποίθηση. Δεν λέω να βάλει στόχο να γίνει παγκόσμιος πρωταθλητής η να το κάνει αλλά θα κάνει κάτι για τον εαυτο του, για να μπορεί να νιώθει λίγο πιο υγιής ψήστον σε αυτό. Δηλαδή το έχω δει και στον εαυτό μου αρχίζω κάτι και το σταματάω στη μέση. Παλαιότερα είχα κάνει και σχέσεις, νομίζω αυτό ήταν και το πιο όμορφο απ'όλα αλλά δεν κράτησε, δεν μπόρεσα να το κρατήσω. Α, είναι καλό το ότι μπορεί να έχει εσένα για παρέα, μην του το αφαιρείς αυτό, μείνε μαζί του. Είναι πολύ βασικό να έχουμε ανθρώπους κοντά μας να ενδιαφέρονται. Δεν λέω για αγκαλίτσες και τέτοια αλλά να νιώθει κάποιος ότι θέλουν να του κάνουν παρέα και ότι του δίνουν σημασία, δεν ξέρω να με καταλαβαίνεις. Πιθανώς να είχε θέμα και εκείνος πρίν , να δεχόταν την απόρριψη δηλαδή, και μετά να του δημιουργήθηκαν όλα αυτά τα θέματα, η και η απουσία όρεξης για δραστηριότητες.

Συμφωνώ ότι η απενοχοποίηση είναι σημαντικότατη σε αυτές τις καταστάσεις..θεωρώ ότι πλέον καταλαβαίνει τη φύση της ασθένειας του, καθώς πρόκειται για άτομο με εξαιρετικά υψηλό iq, εξού & η τελειομανία του..
όντως έχω την οικογένεια μου & ζώ σε εντελώς διαφορετικό περιβάλλον..δυστυχώς η συμβίωση μαζί μου είναι αδύνατη για ευνόητους λόγους..κανείς δεν μπορεί να καταλάβει εκτός από το ''αίμα σου''..εντούτοις πίνουμε έξω τον καφέ μας τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα & κατά το δυνατό βλέπει την κορούλα μου, μαζί με τους γονείς μας...σε οποιαδήποτε όμως αλλαγή είναι πολύ αρνητικώς..ίσως αργότερα όταν ''φύγουν'' οι δικοί μας να αλλάξω τα πάντα εκεί μέσα..
Στο γιατρό του που έκανα νύξη κατά διαστήματα για ψυχολόγους κλπ, ήταν τελείως αντίθετος, θεωρώντας ότι η ασθένεια του Μπάμπη χρήζει μόνο φαρμακευτικής αντιμετώπισης, όπως μία φλεγμονή..περί ομαδικής ψυχοθεραπείας, ούτε να ακούσει ο Μπαμπίνος...ακόμα & το διαδίκτυο όταν παλιότερα του το πρότεινα & του έδειξα, προκειμένου να εισέλθει σε παρόμοιο φόρουμ, τον άφησε τελείως αδιάφορο..τουλάχιστον με την εποπτεία μου να άρχιζε να εκφράζεται, να μοιράζεται τουλάχιστον τους φόβους του με άλλα άτομα..από εμένα μάλλον θα κουράστηκε να ακούει τα ίδια όπως άλλωστε με κούρασε & εκείνος με τα δικά του..

Καλό θα ήταν να πάρεις γνώμη και από άλλους ψυχολόγους. Δεν νομίζω πως η φαρμακοθεραπεία αποτελεί οριστική λύση για κανέναν (χωρίς να είμαι ειδικός).

Mα δεν ειπα να συμβιωσετε.Αναφερθηκα σ αυτο που ειπες για το βαψιμο του σπιτιου.Γιατι τον ενοχλει κατι τετοιο?Μηπως δεν εχει εμπιστοσυνη στους ξενους και φανταζεται οτι θα βαλουν καμερες στο σπιτι π.χ.Μια σκεψη κανω.Μηπως ειναι τετοιας φυσης η σχετικη φοβια του.Γι αυτο ειπα οτι το καλυτερο θα ηταν αν επιχειρουσατε να το βαψετε οι ιδιοι.Να ανανεωθει ο χορος και να δραστηριοποιηθει κι εκεινος.Αν ειναι εντελως καθετος καλως..τι να πω.Παντως ορισμενες φορες χρειαζεται λιγο ταρακουνημα καποιος,στην πορεια ειναι πιθανο να του βγει η ορεξη.
Καλη αυτη η επαφη που εχετε μια φορα τη βδομαδα.Αλλαζει λιγο παραστασεις.
Συγγνωμη που θα εκφραστω ετσι αλλα μαλλον παπαριες λεει ο γιατρος.Μηπως δεν κανει ο ιδιος ψυχοθεραπεια κ φοβαται μη χασει τους πελατες του?Μηπως να ρωτουσατε και καποιον αλλο που κανει?Ο αδελφος σου γενικοτερα ειναι ομιλητικός?Εκφραζεται γι αυτα που τον απασχολουν?
Αν ειναι αυτη η λυση που λεει ο γιατρος γιατι ταλαιπωρειται ακομα το παιδι 17 χρονια τωρα?
Επισης ειναι καλη ιδεα αυτη με το φορουμ.Να βρεις θεματα που θεωρεις οτι μοιαζουν με τις δικες του σκεψεις και να τον βαλεις να τα διαβασει για να καταλαβει ποσος κοσμος ταλαιπωρειται απο τετοιας φυσης προβληματα.Καλα λες "υπο την εποπτεια σου", μην τυχων διαβασει κ θεματα που πιθανον τον επηρεασουν αρνητικα κ του φερουν νεα κολληματα.

Αυτό με το γιατρό & την ψυχοθεραπεία το έχω σκεφτεί πάμπολλες φορές..ώσπου τον έπεισα να δεί έναν φίλο μου ψυχολόγο που τότε έκανε την πρακτική του στο Παπαγεωργίου..πήγε πολύ καλά τις πρώτες φορές αλλά μετά άλλαξε πάλι η διάθεση του & άρχισε να εκνευρίζεται πάλι με όλους & με όλα & με τον ψυχολόγο εννοείται & το άφησα..απλά αλλάξαμε πάλι τη δοσολογία & ηρεμήσαμε..από ότι μου είπε ο φίλος μου, το καλύτερο είναι να μήν αλλάζει γιατρό ενώ τα φάρμακα που λαμβάνει είναι η ''ελίτ'' της φαρμακολογίας για την περίπτωσή του..
όσο για τις αλλαγές στο σπίτι, του είναι αδύνατον να ανεχτεί μαστόρια για όσες ημέρες χρειαστεί, ενώ όρεξη για προσωπική δουλειά δεν βλέπω να έχει.. άσε που χρειάζονται οπωσδήποτε μαστόρια..
πιστεύω ότι χωρίς τα φάρμακα θα είχε κάνει κακό στον εαυτό του..είμαι βέβαιος για αυτό..ο συνδυασμός με ψυχοθεραπεία ίσως βοηθάει παρόμοιες περιπτώσεις..από ότι έχω καταλάβει όμως, εξαρτάται από το χαρακτήρα του ασθενούς, την βαρύτητα της περίπτωσής του, το βαθμό κοινωνικότητας του κλπ κλπ..

Δεν σου ειπε ο φιλος σου αν θα τον βοηθουσε να κανει ψυχοθεραπεια παραλληλα?Πως το εκοψε?Πως κρινει εκεινος την αρνηση του αλλου γιατρου για ψυχοθεραπεια?
Δεν χρειαζεται να αλλαζει συνεχεια γιατρους.
Οκ πασο για το βαψιμο.
Κανεις δεν ειπε να κοψει τα φαρμακα! Μιλησα για συνδιασμο.Ο φιλος σου τι σου ειπε για ολα αυτα που αναφερεις (κοινωνικοτητα,βαρυτητα, χαρακτηρα)? Θα πιανε τοπο να προσπαθουσατε κι ετσι κατα τη γνωμη του?
Μηπως ηταν κακο το οτι ο συγκεκριμενος ψυχολογος ηταν γνωστος σας?κ θα βολευε να σας προτεινε καποιον αξιο αλλα αγνωστο σ εσας που γνωριζει ο ιδιος?
Συγγνωμη που επιμενω αλλα θεωρω οτι ειναι πολυ βασικο να μπορει να μιλαει καπου και να απαλασσεται -προσωρινα εστω- απ ολη αυτη τη μαυριλα που νιωθει.
Αν τιποτα απ αυτα δεν γινεται,ρωτηστε τον γιατρο του(αν τον θεωρειται καλο), για το τι μπορειτε να κανετε ωστε να καλυτερεψουν τα πραγματα σε καθημερινη βαση.

ποια φαρμακα παιρνει ο αδερφος σου?

Παροτρυνε τον να φροντισει τον εαυτο του.να προσπαθησει να τον αγαπησει.Τυπωσε του κειμενα αυτοβοηθειας.Οπως αυτα:http://www.e-psychology.gr/selfhelp/...ve-self-esteem , http://www.e-psychology.gr/selfhelp/336-self-esteem
Ας παρει ενα διαδρομο (αν υπαρχει η δυνατοτητα)να κανει σπιτι ωστε να εκτονωνεται η ενεργεια που τωρα ξεσπαει σε σκεψεις.
Λεω μερικες ιδεες,μπορει να μοιαζουν κινεζικα αλλα πρεπει να γινει απο καπου η αρχη.Δες τι θα σου προτεινουν κι αλλα παιδια στη φαση του.
Νιωσε κι εσυ αισιοδοξος,για ολους υπαρχει ενας τροπος και η καταλληλη στιγμη για να ξεκινησουν να καλυτερευουν.Αρκει να μην την αφησουν να φυγει ετσι.
Δεν εχω ομως καταλαβει απο ΙΨΔ πασχει ο αδελφος σου η απο ψυχωση?

Δεν καταλαβαίνω γιατί με έγραψες? Αισθάνεσια ωραία με αυτό?

Ti επαθες insect? σε ποιον απευθυνεσαι?

Σας ευχαριστώ όλους-ες σας για το ενδιαφέρον σας & προσπαθώ να ταξινομήσω τις ιδέες & σκέψεις σας..τελικά έκανα πολύ καλά που απευθύνθηκα σε εσάς..θα αναθεωρήσω κάποια πράγματα & θα πάρω περισσότερες πρωτοβουλίες μήπως & δώ βελτίωση..
για την ασθένεια..επίσημα στο ιατρικό πιστοποιητικό αναφέρεται ώς βαριά ψυχωσική συνδρομή - ψυχικοί καταναγκασμοί..από ότι κατάλαβα όμως τα όρια με διπολική διαταραχή ή μανιοκατάθλιψη είναι πολύ κοντά..
εάν παρέλειψα να αναφερθώ σε κάποιον φίλο από εδώ που πολύ ευγενικά μου είπε τις απόψεις του ήταν από αμέλεια & τον ευχαριστώ πολύ..θα σας παρακολουθώ ανελλιπώς..να είστε όλοι σας καλά & μπράβο σας για την προσπάθεια!!
Υ.Σ.: & βέβαια δεν σε ''έγραψα'' incect, προσπάθησα απλώς να απαντήσω σε λίγο από όλα στις ερωτήσεις σας ώστε να υπάρξει μία γενική εικόνα της κατάστασης..συγκεκριμένα πάντως ακριβώς το ίδιο άθλημα (κίνκ μπόξινγκ) είχε ξεκινήσει & ο μπάμπης με δική μου παρότρυνση για τις φοβίες του & για την γενικότερη ενασχόληση του με κάτι, αλλά είχαμε ακριβώς την ίδια κατάληξη που ανέφερες..όπως μου είπε αργότερα, δεν μπορούσε να πηγαίνει αργά το απόγευμα, τον νίκησαν οι φοβίες του..θα προσπαθήσουμε για κάτι άλλο..σε ευχαριστώ πολύ incect.

Η διπολικη περιλαμβανει και το μανιακο σταδιο.Αρα λες οτι υπαρχουν περιοδοι που αδερφος σου νιωθει υπερβολικα ανεβασμενος?
Aν ισχυει αυτο,μπες και στην κατηγορια της διπολικης να σου πουνε κι εκει ατομα τη γνωμη τους και πως το αντιμετωπιζουν.
Οι διαγνωσεις αυτες εχουν γινει μοναχα απο ενα γιατρο?αυτον που ανεφερες? ή εχει παει και σε αλλους στο παρελθον,που το επιβεβαιωσαν?
Μακαρι να αρχισει να καλυτερευει συντομα.