Θα ηθελα την συμβουλη σας

Καλησπερα σε όλους. Αντιμετωπιζω μια πολυπλοκη οικογενειακη κατασταση. Η μητερα μου ειναι 55 χρονων και πριν δυο μηνες ο δευτερος συζυγος της την εγκατεληψε. Συνταξη δεν δικαιουται και δεν έχει δουλεψει ποτε γιατι μας μεγαλωσε εμενα και την αδελφη μου που ειμαστε απο τον πρωτο της γαμο. Με τον δευτερο αντρα της δεν εκανε παιδια και ήταν μαζι απο το 1994 -όταν χωρισαν με τον πατερα μου ήμουν 17 χρονων-Το θεμα ειναι αυτη την στιγμη ότι αισθανεται προδομενη χωρις σπιτι και χωρις δουλεια και πανω απο όλα μονη. Εγω έχω ενα μωρακι 5 μηνων έχω ορμονικα σκαμπανευασματα γιατι ειμαι ακομα λεχωνα και η αδελφη μου δουλευει πολλες ώρες. Δεν ξερω πως να συμπεριφερθω... καποιες φορες χανω την ψυχραιμια μου και αισθανομαι οτι ξαναζω το διαζυγιο των γονιων μου απο την αρχη. Η μητερα μου ειχε στοχους και ονειρα τωρα ψαχνει καποιον απεγνωσμενα για να μην ειναι μονη και συνεχως μας απειλει πως θα αυτοκτονησει μου λεει οτι μπορει να κρατησει το μωρο μου οταν θα παω στη δουλεια αλλα δεν της εχω εμπιστοσυνη πια... δεν ξερω αλλα αισθανομαι ετσι παρολο που ειναι μανα μου. Ολα λεει οτι φοβαται να παει για δουλεια να παει πχ στο ΚΤΕΛ ή να παρει το ΜΕΤΡΟ δεν έχει καθολου αυτοπεποιθηση, ξυπναει απο τις 4 το πρωι, μενει προσωρινα στο σπιτι του πρωιν αντρα της και το μονο που μπορει ειναι να μιλαει με τις ωρες στο τηλεφωνο λεγοντας τα ίδια. Πως μπορω να διαχειριστω την κατασταση στη φαση που περναω?

Γεια σου κοπελιά. Καταρχήν, να σου ζήσει το μωράκι! Η εποχή μετά τον χωρισμό είναι μια δύσκολη εποχή για τον κάθε άνθρωπο πόσο μάλλον στην ηλικία των 55 που αισθάνεσαι ότι γερνάς και ψάχνεις το καταφύγιο σου. Φαντάζομαι πως και συ έχεις περάσει από τέτοια φάση σε προηγούμενες σου σχέσεις γι' αυτό προσπάθησε να καταλάβεις πως μπορεί να αισθάνεται τώρα η μαμά σου. Έχει άλλους στενούς συγγενείς και φίλους ώστε να μπορέσουν να την στηρίξουν σε όλο αυτό που περνάει; Βέβαια σημασία έχουν και οι λόγοι που προκάλεσαν τον χωρισμό. Θα ήθελες να μας μιλήσεις λίγο γι' αυτό ώστε να έχουμε μια πληρέστερη εικόνα;

Αν ρωτήσω γιατί έβαλες το θέμα σου στην κατηγορία πένθος θα φανώ περίεργος?

Υπάρχει και η λέξη απώλεια. Ο χωρισμός είναι μια απώλεια.

Ναι το υποψιάστηκα.

Λοιπόν συμβουλή, τι συμβουλή να δώσω εγώ, σίγουρα ότι συμβουλή και να έδινα θα καταγραφόταν ως συμβουλή από τρελό. Δεν έχω όμως να δώσω ούτως η άλλως.

Quote:

---

Originally Posted by carrot

Αν ρωτήσω γιατί έβαλες το θέμα σου στην κατηγορία πένθος θα φανώ περίεργος?

---

....είναι λάθος ενότητα, πρέπει να μπει στο Οικογενεια/σχεσεις.

Επί του θέματος...
Εμένα μου φαίνεται σα να υπρερβάλεις λίγο. Ισως επειδή οι ορμόνες σου δεν εχουν ακόμη σταθεροποιηθεί και είσαι υπερβολικά ευαίσθητη...:)
Το θεωρώ λογικό να αντιδρά η μητερα σου έτσι. Ήταν σχεδόν είκοσι χρόνια μαζί του, δεν είναι και λίγο να την αφήσει και μάλιστα σε αυτή την ηλικία που οι άνθρωποι περιμένουν να ξεκουραστούν με το σύντροφο τους αφού έχουν εκπληρώσει τις περισσότερες υποχρεώσεις τους. Εσύ και η αδελφή σου θα μπορούσατε να της εξασφαλίσετε έστω ένα υποτυπόδες εισόδημα με το πρόσχημα πως σας βοηθά στις δουλειές και με τα παιδιά σας?
Επίσης υπάρχει ένα πρόγραμμα στον ΟΑΕΔ για τους ανθρώπους με λίγα ένσιμα που είναι πάνω από 55 και δίνουν κάποια μειωμένη σύνταξη. Δεν θυμάμαι πολύ καλά τι χρειάζεται, αλλά το είχε κάνει η μητέρα μιας φίλης και ελπίζω να ισχύει ακόμη.
Ψάξτο.
Είναι μια περίοδος που πρέπει να είστε δίπλα της ώστε να ξανά σταθεί στα πόδια της. Χρειάζεται απλά χρονο.

Σας ευχαριστω για την βοηθεια καταλαθος μπηκε σε αυτη την κατηγορια. Η μητερα μου έχει κατα την γνωμη μου το έξης θεμα προκειμενου να πραγματοιπιησει τους στοχους της (να φτιαξει ενα εξοχικο) έχασε την ζωη της και δεν απαιτουσε τιποτα (φαγητο, περιθαλψη, διασκεδαση) παρα μονα να μαζεψει λεφτα με καθε θυσια. Κλειστηκε στο σπιτι και υπηρετουσε αυτο τον άνθρωπο που του είχε απολυτη εμπιστοσυνη και είχε αναλαβει μονη της το σπιτι , ουτε λεωφορειο δεν επαιρνε καλα καλα.Αισθανοταν βασσιλισα στον θρονο της και ξαφνικα έμαθε οτι αυτος ηταν με μια άλλη. Η μανα μου το παλεψε ένα μηνα αλλά αυτος της έκανε ψυχολογικο πολεμο με αποτελεσμα να τσακωθουν και την επομενη μερα απο τον καυγα να φυγει λεγοντας της ψεματα οτι παει στην λογιστρια του...πηρε χαρτια αποδειξεις τα παντα και η μανα μου χαμπαρι...τοσο εξυπνη...τι να πω βρε παιδια σιγουρα υπαρχουν κα χειροτερα.... Κατα την γνωμη μου φταινε και οι δυο η μητερα μου εκανε το λάθος να μην έχει επαφες με τα παιδια του απο τον πρωτο του γαμου γιατι την έβριζαν και δεν την δεχτηκαν ποτε σε αντιθεση με έμας που αποδεχτηκαμε το γεγονος. Ειληκρινα ευχαριστω πολυ για τις συμβουλες σας.Ευτυχως που υπαρχει και το INTERNET

ανεμε , η μητέρα σου το πιθανότερο είναι όλα αυτά που εκφράζει για την αδυναμία της να είναι αληθινά . Οταν έχεις τέτοια ψυχολογική κατάπτωση είναι δύσκολο να κινείσαι μέσα σε ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον . Χρειάζεται ένα διάστημα υποστηριξης για να επανέλθει που πρέπει να βοηθήσετε εσύ και η αδερφή σου . Σε αυτήν την φάση ξέρω οτι είναι δύσκολο να της δώσεις τέτοιες ευθύνες όπως την φροντίδα του παιδιού σου , αλλά έχει ανάγκη για απασχόληση περισσότερο απο κάθε φορά προκειμένου να μην αναμασάει τις ίδιες σκέψεις ξανά και ξανά . Τι καλύτερο για μια γιαγιά απο το να ασχολήθει με το εγγόνι της . Θα της δώσει ένα κίνητρο για να δραστηριοποίηθει πάλι . Δεν ξέρω ακριβώς σε τι κατάσταση βρίσκεται βέβαια , και αν μπορούσατε να πάρετε και την γνώμη ενός ψυχολόγου πάνω σε αυτό θα ήταν ιδανικότερο .
Η αδερφή σου μένει μόνη της ? Δεν θα μπορούσαν να συγκατοικήσουν για κάποιο διάστημα ? Δεν έχει σημασία που δουλεύει πολλές ώρες , η μητέρα σου πιστεύω οτι θα επιβαρύνεται ψυχολογικά επειδή είναι υποχρεωμένη να ζεί στο σπίτι του πρώην της. Αυτή η σχέση εξάρτησης απο ένα άτομο που δεν μπορεί να είναι πλέον μαζί δημιουργεί ανάμικτα συναισθήματα , και αίσθηση εγκλωβισμού.
Καταλαβαίνω τι εννοείς λέγωντας οτι νιώθεις σαν να ζείς τον χωρισμό των γονιών σου αλλεπάληλα , και λίγο πολύ όλοι μας πληρώνουμε αμαρτίες των γονιών μας με τρόπο ωστε να εμπλέκονται στην προσωπική μας ζωή . Σκέψου όμως οτι σίγουρα δεν υπήρχε πότε η προοπτική να χωρίσουν οταν ξεκίνησαν την ζωή τους μαζί , αλλά προέκυψε όπως θα μπορούσε να τύχει σε όλους μας εξίσου . Οταν τους κατηγορούμε γι'αυτα είναι σαν να ασκούμε έμμεση κριτική , και νομίζω οτι αυτή η στιγμή είναι η πιο ακατάλληλη γι'αυτό. Στην δεδομένη φάση δεν θέλω να αναφερθώ σε θέματα ιερής υποχρέωσης απέναντι στους ανθρώπους που μας μεγάλωσαν γιατί δεν ισχύει πάντοτε ως κανόνας , μόνο εσύ γνωρίζεις τι σου έχει προσφέρει ως τώρα στην ζωή σου η μητέρα σου , αλλά νομίζω οτι μας τιμάει σαν ανθρώπους να θέλουμε να τους ανταποδώσουμε κάποια απο αυτά όταν χρειάζεται.

Καλή δύναμη , και να σου ζήσει το παιδάκι !!

Quote:

---

Originally Posted by anemos77

Σας ευχαριστω για την βοηθεια καταλαθος μπηκε σε αυτη την κατηγορια. Η μητερα μου έχει κατα την γνωμη μου το έξης θεμα προκειμενου να πραγματοιπιησει τους στοχους της (να φτιαξει ενα εξοχικο) έχασε την ζωη της και δεν απαιτουσε τιποτα (φαγητο, περιθαλψη, διασκεδαση) παρα μονα να μαζεψει λεφτα με καθε θυσια. Κλειστηκε στο σπιτι και υπηρετουσε αυτο τον άνθρωπο που του είχε απολυτη εμπιστοσυνη και είχε αναλαβει μονη της το σπιτι , ουτε λεωφορειο δεν επαιρνε καλα καλα.Αισθανοταν βασσιλισα στον θρονο της και ξαφνικα έμαθε οτι αυτος ηταν με μια άλλη. Η μανα μου το παλεψε ένα μηνα αλλά αυτος της έκανε ψυχολογικο πολεμο με αποτελεσμα να τσακωθουν και την επομενη μερα απο τον καυγα να φυγει λεγοντας της ψεματα οτι παει στην λογιστρια του...πηρε χαρτια αποδειξεις τα παντα και η μανα μου χαμπαρι...τοσο εξυπνη...τι να πω βρε παιδια σιγουρα υπαρχουν κα χειροτερα.... Κατα την γνωμη μου φταινε και οι δυο η μητερα μου εκανε το λάθος να μην έχει επαφες με τα παιδια του απο τον πρωτο του γαμου γιατι την έβριζαν και δεν την δεχτηκαν ποτε σε αντιθεση με έμας που αποδεχτηκαμε το γεγονος. Ειληκρινα ευχαριστω πολυ για τις συμβουλες σας.Ευτυχως που υπαρχει και το INTERNET

---

τι να πω βρε παιδι μου...
μου φαινεται πολυ φυσιολογικο αν ειχε τετοιους στοχους ζωης, να βρισκεται σε αυτο το αδιεξοδο...
το 94 που γνωρισε τον δευτερο αντρα της μας λες οτι ησουν ηδη 17 χρονων.
μπορουσε να κανει μια δευτερη ζωη η γυναικα.
να μορφωθει, να εργαστει, να βαλει καποιοιυς στοχους ζωης που θα την πανε παρακατω, αλλα θα την κανουν και πιο ενδιαφερουσα σαν προσωπικοτητα για τους γυρω της (και για τον αντρα της φυσικα), και το κυριοτερο, ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΙ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ και να μην αναγκαζεται να μενει διπλα σε εναν ανδρα που δεν την αγαπαει πια
κι αυτη επελεξε να κλειστει στο σπιτι της να μαζευει λεφτα??? (τα λεφτα του αλλου κιολας).

θα φανω σκληρη, αλλα αναλογα του στοχου και της προσπαθειας , ηταν και τα αποτελεσματα. αναμενομενα...

μια γυναικα στην εποχη μας, που δεν εχει ανοιχτει σε τιποτε κοινωνικα, δεν εχει β γει ποτε στην αγορα εργασιας, δεν εχει ενδιαφεροντα, κλειστηκε και στο απιτι απο πανω για 20 χρονια!!!!και μαλιστα χωρις να εχει καν το αλλοθι της γεννησης παιδιων!
ε τι ενδιαφερον μπορει να εχει για εναν ανδρα οταν μετα απο τοσα χρονια εχει ατονησει και το ερωτικο?
αληθεια, ο δευτερος συζυγος ηταν κι αυτος ξαναπαντρεμενος? ειχε δικα του παιδια? κι αν οχι, δεν επιθυμουσε να κανει? γιατι παντρευτηκε? για να κανει εξοχικο?

το θεμα ειναι ομως ΤΩΡΑ ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ που εχει βρεθει σε αυτη την δυσκολη θεση.
αν εχει λυμμενο το βιωτικο της θεμα, θα πρεπει εστω και τωρα (δεν ειναι και 100 χρονων) να ανακαλυψει ολα αυτα τα ενδιαφεροντα που θα μπορουσε να ειχε και εμεινε στον ρολο της εσωξκλειστης συζυγου.
αν εχει προβλημα επιβιωσης, πρεπει νομιζω να παρει μια βοηθεια, μια στηριξη ψυχολογικη για να μπορεσει να ανασυνταχθει και να ψαξει εναν τροπο να βγει στην αγορα εργασιας.

Συμφωνώ και γω ότι ανάλογα των στόχων είναι και τ' αποτελέσματα. Μπορεί να δραστηριοποιηθεί τώρα, να ψάξει καινούριες ασχολίες, να κάνει φίλους. Δεν είναι δύσκολο, θέληση να υπάρχει. Η ενασχόληση της με το μωράκι θα την βοηθήσει ψυχολογικά. Δεν της έχεις προτείνει να έρχεται και να το προσέχει; Η μήπως δεν θέλει; Μην την υποτιμάς. Είναι φυσικό να εμπιστεύεται τον άνθρωπο με τον οποίο έζησε μαζί του 20 ολόκληρα χρόνια. Το σοκ πρέπει να ήταν μεγάλο, ίσως να χρειαστεί και ψυχολογική υποστήριξη από ειδικό.

Κοιτα Ανεμος77, η μαμα σου εχασε τον συντροφο της μεσω χωρισμου ειναι 55 δεν εχει σπιτι και εισοδημα αλλα εχει εσας. Και εγω "εχασα" τον συντροφο μου, δεν εχω σπιτι, σε 2 μηνες δεν θα εχω ουτε και εισοδημα και εχω ενα μωρο 3,5 ετων και τα παιδια του. Αλλα ο τροπος που σκεφτομαι ειναι διαφορετικος απο της μαμας σου. Οσο ημουν με τον αντρα μου ποτε δεν σκεφτηκα οτι ο γαμος μου εδινε εξασφαλιση οικονομικη, στεγη και τροφη. Και πριν παλευα για να θρεψω τον εαυτο μου και το παιδι μου (εκεινος επρεπε να τρεξει να φροντισει τα δικα του παιδια και να καλυψει παλιες του υποχρεωσεις) οποτε την επομενη μερα απο το θανατο του το προβλημα μου δεν ηταν το βιοποριστικο, Το βιοποριστικο το ειχα και πριν το εχω και τωρα. Το προβλημα μου ηταν η απωλεια του συντροφου και τιποτα αλλο. Και εκεινη πρεπει να αντιμετωπισει την απωλεια και να προχωρησει. Μην παραχαιδευουμε τα πραγματα, η ζωη ειναι σκληρη και θελει αγωνα. Βαλτην σε εγρηγορση με το παιδι, μην την αφηνεις να βολευτει με τον καημο της, δωστης ενα χαρτζιλικι επειδη σου κραταει το παιδι, παρτην λιγο καιρο σπιτι σου εν αναγκη μεχρι να τακτοποιηθει. Το παιδι γραψτο σε ενα βρεφικο για τον Σεπτεμβρη απο οπου θα το πηγαινει και θα το παιρνει η μαμα σου για να μπορεις εσυ να πας στη δουλεια σου, και οσο θα εχει ελευθερο χρονο απο το παιδι ας κοιταξει να κανει κατι αλλο, εδω εχει το ΒΟΗΘΕΙΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ και ζητουν ατομα της ηλικιας της ανεργα, ετσι θα εχει ενα εχτρα εισοδημα, δωστης λυσεις δουλειας και οχι παρηγοριας. Μου φιανεται οτι ειχε ψιλοβολευτει να τρεχει αλλος για τον απιουσιο και εκεινη θα θετει τους στοχους, τωρα εκεινη πρεπει να τρεξει για τον επιουσιο και με οτι της μενει να θετει στοχους πραγματοποιησιμους

Quote:

---

Originally Posted by boubourina

Κοιτα Gipsy, η μαμα σου εχασε τον συντροφο της μεσω χωρισμου ειναι 55 δεν εχει σπιτι και εισοδημα αλλα εχει εσας. Και εγω "εχασα" τον συντροφο μου, δεν εχω σπιτι, σε 2 μηνες δεν θα εχω ουτε και εισοδημα και εχω ενα μωρο 3,5 ετων και τα παιδια του. Αλλα ο τροπος που σκεφτομαι ειναι διαφορετικος απο της μαμας σου. Οσο ημουν με τον αντρα μου ποτε δεν σκεφτηκα οτι ο γαμος μου εδινε εξασφαλιση οικονομικη, στεγη και τροφη. Και πριν παλευα για να θρεψω τον εαυτο μου και το παιδι μου (εκεινος επρεπε να τρεξει να φροντισει τα δικα του παιδια και να καλυψει παλιες του υποχρεωσεις) οποτε την επομενη μερα απο το θανατο του το προβλημα μου δεν ηταν το βιοποριστικο, Το βιοποριστικο το ειχα και πριν το εχω και τωρα. Το προβλημα μου ηταν η απωλεια του συντροφου και τιποτα αλλο. Και εκεινη πρεπει να αντιμετωπισει την απωλεια και να προχωρησει. Μην παραχαιδευουμε τα πραγματα, η ζωη ειναι σκληρη και θελει αγωνα. Βαλτην σε εγρηγορση με το παιδι, μην την αφηνεις να βολευτει με τον καημο της, δωστης ενα χαρτζιλικι επειδη σου κραταει το παιδι, παρτην λιγο καιρο σπιτι σου εν αναγκη μεχρι να τακτοποιηθει. Το παιδι γραψτο σε ενα βρεφικο για τον Σεπτεμβρη απο οπου θα το πηγαινει και θα το παιρνει η μαμα σου για να μπορεις εσυ να πας στη δουλεια σου, και οσο θα εχει ελευθερο χρονο απο το παιδι ας κοιταξει να κανει κατι αλλο, εδω εχει το ΒΟΗΘΕΙΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ και ζητουν ατομα της ηλικιας της ανεργα, ετσι θα εχει ενα εχτρα εισοδημα, δωστης λυσεις δουλειας και οχι παρηγοριας. Μου φιανεται οτι ειχε ψιλοβολευτει να τρεχει αλλος για τον απιουσιο και εκεινη θα θετει τους στοχους, τωρα εκεινη πρεπει να τρεξει για τον επιουσιο και με οτι της μενει να θετει στοχους πραγματοποιησιμους

---

Μπουμπουρίνα να σε διορθώσω, δεν έχασε η δική μου μαμά τον σύντροφο της. Το θέμα είναι της άνεμος77.

ναι Gipsy σορρυ διαβαζα την δικη σου απαντηση και κολλησα στο ονομα σου (μαλλον γιατι μου αρεσει το νικ σου :)

και το Μπουμπουρίνα χαριτωμένο! Αλήθεια, πως τα πας; Είσαι τουλάχιστον λίγο καλύτερα; (σόρρυ για το off topic)

Ειμαι ορθια και παλευω. τα κυματα τις πιο πολλες φορες πολυ ψηλα αλλα ερχονται και μερες με απολυτη νηνεμια! Οσο για τον Μπουμπουρινο, περνανε μερες ολοκληρες χωρις ουτε ενα δακρυ και ξαφνικα ερχεται σαν τσουναμι τις πιο απροσμενες στιγμες και με αναποδογυριζει και με πνιγει και με ριχνει στον πατο, και μετα παλι νιρβανα, και το μονο που σκεφτομαι ειναι η καθημερινη επιβιωση!

Τι γλυκά που μιλάς για τον άντρα σου. Μακάρι να γνωρίσω κάποιον που θα με κάνει να τον αγαπήσω τόσο! Είναι ακόμα νωρίς, κάνε κουράγιο. Τα παιδάκια σου πως είναι;

Γλυκεια μου Gipsy!!!! Ειναι νωρις αλλα ειναι και αργα! Γνωρισα τον Τακουλη στα 27 εκεινος 39 και παντρεμενος. Ημουν αυτο που καποιοι θα ελεγαν αρκετα περπατημενη...
Και ομως για πρωτη φορα μαζι του ενιωσα τα γονατα μου να τρεμουν οταν τον εβλεπα τυχαια καπου!! 13 χρονια. 6 χρονια κρυφτο, κλεμμενη αγαπη, 2 χρονια συμφιλιωσης με τα παιδια του, 3 εκτρωσεις, και στις 22 Ιουλιου θα κλεισουμε πεντε χρονια γαμου, θα κλεισουμε 5 χρονια επιτελους μαζι...... χώρια.

Ναι ισως ερθει και παλι μια αγαπη στη ζωη μου, δεν το αποκλειω, ομως κανεις μα κανεις δεν θα μπορεσει να κερδισει στη συγκριση και η συγκριση θα ερχεται οσο και αν το αποφευγω, και παντα ολοι θα χανουν, γιατι ο καλυτερος δεν ειναι καν εδω για να τον παλεψουν............ (ερχεται παλι το τσουναμι!)

μπουμπου,η συγκριση να ειναι παντα. στη αρχη τοσο εντονη που ισως δεν να μπορεσεις να εισαι με αλλων,γιατι ο αλλος παντα μα παντα θα'ναι κατωτερος...σε περισσοτερα. Αλλωστε ειναι εξαρετικα δυσκολα να ξαναγνωρισεις τετοια αγαπη,τετοιον ανθρωπο που να την αξιζει.Περισσοτεροι δεν την γνωριζουν ποτε στη ζωη τους. Και εμεις ηδη την βιωσαμε. Λες να'μαστε τοσο τυχερες που να μας δωθει και δευτερη ευκαιρια? (καταλαβαινεις,ολα αυτα που ειπα,αφορα και'μενα.)
Ειναι καλο που δεν κλαις καθε μερα πλεον...εγω δεν τα καταφερνω ακομα..