Η μητερα μου και τα μαλλια μου.
Καλησπέρα, είμαι νέο μέλος στην παρέα και πήρα την πρωτοβουλία να εκφράσω το πρόβλημα που με απασχολεί τους τελευταίους μήνες... Όπως όλοι στην εφηβεία συγκρούονται και διαφωνούν συχνά με τους γονείς τους, έτσι κι εγώ... Αλλά το θέμα έχει καταντήσει ένα μαρτύριο... Εδώ κ περίπου δυο μήνες η μητέρα μου ισχυρίζεται ότι έχω τριχόπτωση και αραίωση στο μπροστινό μέρος του κεφαλιού μου,χωρίς φυσικά εγώ να αντιλαμβάνομαι κάτι τέτοιο -δικό μου είναι το κεφάλι και αλίμονο αν δεν έβλεπα διαφορά- ούτε κανένας άλλος από τους γύρω μου... Ούτε φυσικά είχα κάποια ένδειξη, όπως π.χ πολλές τρίχες στο μαξιλάρι και τούφες όταν χτενίζομαι. Ο αριθμός των τριχών που πέφτουν στο νιπτήρα είναι φυσιολογικός (25-35 τρίχες την ημέρα) ενώ μια ανησυχητική ένδειξη θα ήταν από 50 και πάνω. Χρησιμοποιώ τα επιχειρήματα αυτά συνεχώς, χωρίς όμως να την πείθω. Μάλιστα δέχτηκα χωρίς παράπονα να πάρω χάπια για δυνάμωση της τρίχας. Επί ένα μήνα τώρα που τα παίρνω συστηματικά, "δεν έχει υπάρξει αλλαγή" και "χρειάζομαι επειγόντως γιατρό για να με κοιτάξει" -κατά τη μητέρα μου πάντα. Στο κομμωτήριο πήγα επίσης για κούρεμα, και φυσικά εκείνη δεν παρέλειψε να το αναφέρει στον κομμωτή, ο οποίος την καθησύχασε λέγοντας ότι η τρίχα μου είναι απλώς λεπτή και τα μαλλιά μου "μια χαρά". Για να της φύγει όμως το άγχος, ξόδεψε και μια περιουσία σε αμπούλες κατά της τριχόπτωσης που χρησιμοποιούνται επίσης και "για προληπτική χρήση, γιατί έχουμε και κληρονομικότητα"... Προ ολίγου κάναμε ένα μεγάλο καβγά γιατί συνεχίζει να βλέπει αραίωση και να μου επιτίθεται με χτένες και βούρτσες. Της εξήγησα ότι αυτό που κάνει είναι τρομερά ψυχοφθόρο γιατί καταλήγω με νεύρα και κλάματα τις περισσότερες φορές, και ευτυχώς που είναι καλοκαίρι και δεν έχω τίποτα άλλο στο κεφάλι μου, γιατί αν είχα κι άλλα άγχη (σχολειο κλπ) θα χρειαζόμουν οπωσδήποτε ψυχολογική υποστήριξη. Μου απάντησε ότι και τώρα χρειάζομαι γιατί παραλογίζομαι και δεν θέλω να πάω σε γιατρό. Σημειωτέον: ένα χρόνο πριν που μου έλεγε τα ίδια πήγα στο δερματολόγο και δεν βρήκε τίποτα... Και σήμερα πήγα για εξετάσεις αίματος, μήπως και μου βρουν αναιμία ή θυρεοειδή. Ό,τι και να της πω δεν πρόκειται να το σκεφτεί... Τσάμπα μιλάω, τσάμπα τα επιχειρήματα,εκείνη "το βλέπει". Δεν ξέρω πια τι να κάνω!