ΑΡΚΕΤΑ...

Καλησπέρα,
Μπορεί κάποιος να μου πει αν υπάρχει τρόπος ενώ οι γύρω σε πρήζουν και ο καθένας λέει το δικό του, εσύ να μένεις απαθέστατος και να μη σε αγγίζουν?
Να δώσω ένα παράδειγμα: έχω ένα κακό, όταν κάποιος θέλει κάτι και το ζητάει επίμονα, εγώ εκείνη την ώρα πιέζομαι και σκάω και προσπαθώ να απολογηθώ κιόλας που δεν μπορώ να εξυπηρετήσω. Άλλο ένα παράδειγμα ακόμα πιο συχνό είναι ότι κάποιος που μιλάει μιλάει μιλάει κι εγώ κάθομαι και ακούω ακούω ακούω και ενώ βλέπει ότι δεν απαντάω εκεί συνεχίζει και δεν το βουλώνει, τελικά εκρήγνυμαι και γίνεται χαμός. Αρχίζω να φωνάζω με πιάνει τρέμουλο και η καρδιά μου κοντεύει να βγει απ'έξω. Και μετά χτυπάω και μια κρίση πανικού, φυσικό και επόμενο μετά από όλα αυτά. Ζηλεύω τους ανθρώπους που είναι "αναίσθητοι" εντός ορίων φυσικά, γιατί υπάρχουν και τα γαϊδούρια. Πως μπορώ λοιπόν να είμαι λιγότερο ευαίσθητη και ευάλωτη σε τέτοια πράγματα?

Monkey μηπως θα πρέπει να δείχνεις τα όρια σου? Όταν δεν σε ενδιαφερει κάποια κουβεντα και σε εκνευριζει μπορεις να το λες ή όταν σου ζητάνε να κάνεις κατι μπορεις να τους λες ή οτι δεν θες ή οτι θα το κανεις οταν μπορεσεις.. Αλλιώς είναι άδικο να ξεσπας έτσι χωρις προειδοποιηση.

Για να καταλάβεις τι εννοώ: χθες πήγαινα κάπου με τη μαμά μου με το αυτοκίνητο. Από την ώρα που μπήκαμε μέσα "άρχισε"! Άσε θα οδηγήσω εγώ, όχι της λέω θα οδηγήσω εγώ. Το παίρνω λοιπόν, δεν προχωράμε 500μ. και ξεκινάει στρίψε από δω, πήγαινε από κει, εσύ βιαζόσουν τόση ώρα και μου έλεγες να κλείσω το τηλ. για να φύγουμε και τώρα ήρθες από δω που έχει 100 φανάρια κτλ. Δε μιλάω ελπίζοντας ότι θα σταματήσει. Συνεχίζει παρακάτω, πήγαινε από δω όχι έτσι αλλιώς κτλ. της λέω πολύ ήρεμα όταν οδηγείς εσύ πήγαινε από όπου θες. Συνεχίζει τα ίδια, εγώ πάλι προσπαθώ να μην ακούω μη θέλοντας να συγχιστώ, γιατί είμαι και σε άσχημη περίοδο όπως έχω αναφέρει αλλού, αλλά αυτή εκεί με προκαλούσε. Άρχισα να βράζω, αλλά πάλι δεν μιλούσα. Και τσακ, κάνω το πρώτο λάθος και στρίβω αλλού, ξαναγυρίζω και αυτή τη φορά πάω σωστά και της ζητάω σε πιο έντονο ύφος να σταματήσει. Αυτή τίποτα. Φτάνουμε εκεί που ήταν να πάμε και από τη ζοχάδα που είχα περνάω το σημείο που ήθελα να σταματήσω. Και συνεχίζει να λέει να λέει να λέει και δεν άντεξα, τραβάω ένα χειρόφρενο μες το δρόμο και τις λέω πάρ' το και παράτα μας και πήγαινε με σπίτι μου. Αν ήταν άλλος θα την έδερνε. Όλα αυτά για μία απόσταση 2χμ. Γελοίος λόγος για τσακωμό, αλλά πόσο μπορείς να αντέξεις όταν ο άλλος ενώ δεν του δίνεις σημασία σε προκαλεί?

Ξέρω ότι όλο αυτό έχει να κάνει με τη διαχείριση του θυμού, αλλά μου είναι πολύ δύσκολο να συγκρατηθώ. Έχω περάσει και πολλά τελευταία τα οποία με έχουν κάνει ακόμα πιο ευαίσθητη, αλλά παρ'όλ'αυτά προσπαθώ να μη νευριάζω με το παραμικρό όπως έκανα παλιά.

Εκτος απο προειδοποιητικες βολες πρεπει να συζητας με τα ατομα που τσακωνεσαι συχνα το λογω που σε φθανουν σε αυτο το σημειο. Πρεπει να καταλαβουν οτι δεν πρεπει να σε πιεζουν σε θεματα που σε ενοχλουνε.

Με τους γονεις σχεδον ολοι τσακωνονται οπως το περιεγραψες πιο πανω. Σε θεματα που τσακωνεστε συνηθως, μπορεις να προετοιμασεις την αντιδραση σου απο πριν και ετσι οταν ερθει η ωρα θα ξερεις οτι εαν αντιδρασεις οπως εχεις προετοιμαστει δεν θα φθασει σε ακραιο σημειο ο τσακωμος.

Τι να προετοιμάσω? Αφού με ξέρουν ότι είμαι νευρική και επίσης ξέρουν πολύ καλά ότι γι'αυτό ευθύνονται οι ίδιοι, αλλά δεν το παραδέχονται φυσικά (η μαμά μου στην προκειμένη). Εγώ προσωπικά όταν ξέρω ότι ένας άνθρωπος είναι οξύθυμος ή αντιδράει κάπως δεν θα πάω να τον τσιτώσω γιατί ξέρω την αντίδρασή του. Και βέβαια δεν είμαι τρελή να σηκώνομαι το πρωί και να αρχίσω να τσακώνομαι με όλο τον κόσμο, ίσα ίσα που όλοι λένε από μικρή που ήμουν τι καλή και τι ήρεμη που είσαι! Κάποιοι όμως έχουν το ταλέντο να σε φτάνουν στα άκρα και αυτοί να παραμένουν ατάραχοι!

Εαν βλεπεις οτι σε τσιτωνουν μπορεις να σηκωνεσαι να φευγεις. Λες παω στο δωματιο μου η παω να περπατησω αλλα να το ξερεις απο πριν να αντιδρασεις πριν βγει η κατασταση εκτος ελεγχου

Στη χθεσινή περίπτωση αυτό ήθελα να κάνω, να κατέβω από το αυτοκίνητο και να φύγω. Έλα όμως που έχω και τις κρίσεις πανικού με τα γνωστά συμπτώματα και μ'αυτή τη ζέστη χθες και έτσι όπως έτρεμα ολόκληρη από τα νεύρα μου φοβόμουν να το κάνω... Άστα, αυτό το πρόβλημα μου έχει στοιχίσει πολύ στην ανεξαρτητοποίηση μου από τους άλλους...

Τι να πω αλλη φορα βαλε το ραδιοφωνο τερμα να μην γινετε να την ακους.

Ειδικα στο θεμα της οδηγησης ο πατερας μου ειναι ακριβως ετσι. ΕΕ οταν παω καπου μαζι του απλα κανω οτι θελει. Ας ξερω οτι ειναι λαθος. Κανε και εσυ το χατηρι στην μανα σου και κανε οτι σου λεει στην οδηγηση. Μολις μπεις ρωτα και ολας "απο που να παμε;". Στο δρομο να ρωτας καλα παω να στριψω εδω;Δωστης να καταλαβει οτι κανεις οτι λεει.Αν θελεις το δοκιμαζεις

Χαχαχα! Έχεις δίκιο, δεν το είχα σκεφτεί να το κάνω αυτό! Έχει αποτέλεσμα, θεωρεί ότι της κάνεις τη χάρη και δεν σε πρήζει κιόλας (αν και μεταξύ μας, κάτι θα βρει να σε πρήξει γιατί αυτός είναι ο απώτερος σκοπός της). Αν προτιμούν να τους κοροϊδεύουμε μ'αυτό τον τρόπο τι να κάνουμε δε φταίμε εμείς...
Σ' ευχαριστώ, ειλικρινά μου άρεσε η ιδέα σου.

monkey, μπορεις να θεσεις ορια? μπορεις να πεις στον αλλο, "θα το σκεφτω κ θα σου απαντησω σε λιγο"
η εκει που μιλαει, μιλαει, του λες: σορι, αλλα πρεπει να πηγαινω γιατι εχω κατι να κανω!
τοσο απλα! :)

οχι, εσυ φταις που τους κοροιδευεις. μπορεις να εισαι αληθινη! γιατι δεν εισαι? δεν αντεχεις τη συγκρουση? δεν αντεχεις μην πληγωσεις τον αλλο? δεν αντεχεις μη στραβωσει κ χαλασει η γνωμη του για σενα?
σε καθε περιπτωση εσυ φταις! σορι κιολας, αλλα εσυ δεν εισαι ειλικρινης κ εσυ μπαινεις στα παπουτσια τους αλλου κ εσυ χορευεις στο χορο του!
δεν ξερω αν το συνειδητοποιεις!

Lou μπορώ δεν μπορώ πρέπει να το κάνω γιατί αλλιώς στο τέλος ή θα μου στρίψει ή θα αρρωστήσω αν συνεχίσω να είμαι έτσι.
Έχεις απόλυτο δίκιο σε αυτά που λες. Εγώ είμαι έτσι και έτσι τους έχω μάθει...

το οτι το συνειδητοποιεις ειναι πολυ καλο! ξεκινα λιγο λιγο! σιγα σιγα θα γινεσαι ολο κ πιο ανετη κ θα παιρνεις τον αερα!

κ εγω το εχω περασει να εχω δυσκολια να ζητησω αυτο που θελω, η να πω οχι σε καποιες περιπτωσεις κ μετα να γινομαι τουρμπο κ ποιος ειδε τη λου κ δε τη φοβηθηκε!

αντικειμενικα ομως αν το δουμε, δεν ειναι σωστο να μη μιλαμε καθολου κ να αφηνουμε τον αλλο να νομιζει οτι ολα καλα, ενω μαζευουμε πιεση κ θυμο, κ μετα να ερχεται ενα μπαμ! δεν ειναι καλο ουτε για σενα η για μενα, ουτε κ για τον αλλο.

κ εσυ μαζευεις κ καταπιεζεσαι, αλλα κ ο αλλος δεν ειναι μαγος κ νομιζει οτι ολα καλα, αυτος μπορει να νομιζει οτι εσυ τη βρισκεις να τον ακους 10 ωρες κ μετα θα τον ξεχεσεις κ θα του ερθει κεραμιδα! καλυτερα εγκαιρα, να τους το ξεκοβεις, κ αν δρας εγκαιρα θα εχεις κ πιο πολλες πιθανοτητες να εισαι ευγενικη, αλλιως.... :)

με την εξασκηση βελτιωνεται η κοινωνικη ανεση παντως! η αρχη ειναι η πιο δυσκολη, δε θα ειναι παντα ετσι! μετα θα εισαι πιο ανετη! τωρα για τους πανικους δεν ξερω, εγω δεν παθαινα. παντως τα τελευταια χρονια εχω βελτιωθει αρκετα!

Ελπίζω να το καταφέρω, τουλάχιστον θα το προσπαθήσω, γιατί όντως τα πράγματα είναι όπως τα λες.

m.monkey, παρακολουθώντας όσα έχεις γράψει, παρατήρησα ότι σε κάποια σημεία φάσκεις και αντιφάσκεις, χωρίς να το καταλαβαίνεις βεβαίως.
Κάπου λες ότι ξέρουν ότι είσαι νευρική και κάπου αλλού ότι όλοι λένε ότι από μικρή ήσουν ήρεμη. Αυτό από μόνο του μας φέρνει αντιμέτωπους με μία πραγματικότητα.

1)Με «κάποιους» -συγκεκριμένους μάλλον- είσαι νευρική.
2) Με τους υπόλοιπους είσαι ήρεμη.

Επειδή δεν νομίζω να γίνεσαι νευρική με τον περιπτερά ή τον υπάλληλο που σου φέρνει τον καφέ στην καφετέρια, ας το δούμε λίγο πιο ορθολογιστικά.
Για να αφήνω να συμβαίνει κάτι που με ενοχλεί χωρίς να αντιδρώ, το πιο πιθανό είναι να έχω λόγους να μην αντιδράσω.

1) Φοβάμαι; Αν ναι, τι;
2) Έχω ενοχές; Αν ναι, γιατί;

Γνώμη μου είναι ότι με κάποια άτομα –και μάλλον με όσα εμπλέκεσαι συναισθηματικά- γίνεσαι νευρική, επειδή ίσως έχεις μια ήδη συσσωρευμένη οργή και είναι εύκολο να σε εκνευρίσουν.
Το ότι δεν μιλάς, μου κάνει -σε ένα συμβολικό επίπεδο- τον άνθρωπο που έχει τόσα πολλά να πει, που προστατεύει τους άλλους αλλά και τον εαυτό του από τέτοιου είδους ενδεχόμενη κρίση, στην οποία θα εμπλακούν οδυνηρές ομολογίες. Αυτό το ενισχύουν σαν εικασία και οι κρίσεις πανικού, που δεν είναι άσχετες με όσα αναφέρεις.

Προσπάθησε να ξεμπερδέψεις με τα ανομολόγητα-ανείπωτα που δηλητηριάζουν την ζωή μας και μας πάνε πίσω. Ξέρω, δεν είναι εύκολο και στα λόγια όλοι είμαστε καλοί, αλλά σε αυτό κανένας άλλος, εκτός από εσένα την ίδια, δεν μπορεί να βοηθήσει.

Εύχομαι να βρεις την εσωτερική ηρεμία που δικαιούσαι.

Λήθη ευχαριστώ για την απάντηση, έχεις καταλάβει ακριβώς τι εννοώ. Με κάποιους συγκεκριμένους είμαι νευρική και είναι όντως αυτοί που εμπλέκομαι συναισθηματικά. Απαιτούν πολλές φορές πράγματα από μένα, συνεχώς εγώ προσπαθώ να λέω ναι μπορώ δεν μπορώ, για να μην τους δυσαρεστήσω, ξέροντας βέβαια ότι εκείνη την ώρα καταπιέζω τον εαυτό μου, αλλά δε βρίσκω τη δύναμη να τους πω όχι, είτε γιατί δεν θέλω να τους στενοχωρήσω, είτε γιατί είμαι "υποχρεωμένη" να το κάνω επειδή ίσως να με βοηθούν και να με στηρίζουν π.χ. από οικονομικής άποψης και κάποια στιγμή θα το χτυπήσουν. Ξέρω ότι γι'αυτό δεν φταίει κανένας άλλος παρά μόνο εγώ. Εγώ είμαι αυτή που πρέπει να βάλει όρια και να πάψει να εξαρτάται από τους άλλους. Δεν είναι όμως τόσο εύκολο λόγω των "φόβων πραγματικών και φανταστικών" που έχω και γι'αυτό δεν μπορώ να το καταφέρω. Το μόνο φταίξιμο που τους ρίχνω είναι ότι πρώτον ευθύνονται σε ένα μεγάλο βαθμό για τις φοβίες και τις ανασφάλειες μου ιδιαίτερα η μητέρα μου λόγω υπερπροστασίας από όταν ήμουν μικρή και δεύτερον ενώ γνωρίζουν πολύ καλά το πρόβλημα της αγχώδους διαταραχής που με ταλαιπωρεί εδώ και χρόνια, όχι μόνο δεν κάνουν τίποτα για να με βοηθήσουν (να μη με αγχώνουν ας πούμε), αλλά με "βοηθούν" στο να υποτροπιάζω κιόλας. Είναι δηλαδή ένας φαύλος κύκλος κι εγώ είμαι στη μέση του ανήμπορη να αντιδράσω.