Printable View
Ειμαι στενομυαλος και προσκολλημενος σε δικο μου βιωμα η οντως οι οριακοι ταλαιπωρουν αφανταστα τους συντροφους τους?Η δικη μου αισθηση ειναι οτι ειναι πρωταθλητες στο να σε βυθιζουν στην δινη που τους κατατρωει(ισως γιατι ξερουν πολυ καλα στο πως θα κανουν το δραμα τους ελκυστικο),και στο τελος να σε καταστρεφουν ψυχολογικα αν κανεις το λαθος και η αρχικη σου συμπονοια μετατραπει σε ερωτα προς το προσωπο τους.εχω προσωπικα καει. δις.
Λέγοντας «οριακοί» εννοείς τον ευρέως γνωστό ορισμό ή κάτι άλλο; Εννοείς δλδ τους νοητικά οριακούς; Αν ναι, το γεγονός ότι είναι η δεύτερη φορά που κάνεις μία τέτοια σχέση, είναι αυτό που πραγματικά πρέπει να ψάξεις κατά την προσωπική μου άποψη.
Η μία φορά θα ήταν ένα τυχαίο γεγονός. Η δεύτερη μήπως είναι επιλογή που σε εξυπηρετεί σε κάτι;
Και τι εννοείς κακοπέρασε; Όταν μπήκες σε μία τέτοια σχέση , δεν ήξερες τι θα αντιμετωπίσεις;
σε καμμια σχεση δεν εισαι σιγουρος για το τι θα αντιμετωπισεις.και οταν γνωριζεις καποιον,δεν του ζητας πιστοποιητικα εχεφροσυνης.δεν μου ειπαν "ειμαι οριακη" και εγω ειπα ουαου λατρευω τους οριακους ελα να τα φτιαξουμε.και σε παρακαλω επειδη εχω φαει αρκετα στην μαπα την αυθαιρετη αναζητηση ανυπαρκτων κινητρων στις πραξεις μου απο ψυχιατρους που μου εκαναν λαθος διαγνωση,να απορριπτω το να με "εξυπηρετει" σε οτιδηποτε μια διακυμανση της τυχης.
α για αυτο που ρωτησες ναι εννοω τον ορο μεταιχμιακη/οριακη διαταραχη προσωπικοτητας.και σε ευχαριστω που απαντησες σε αυτο που εθεσα.Πανος
για να συμπληρωσω,καλω καποιον να συμμετεχει στο θρεντ μου ειτε με την ιδιοτητα του οριακου ειτε με την ιδιοτητα του "καμμενου" απο σχεση με οριακο/η
τι ειναι ο οριακος;;;;;;;;;;
Ε ναι τι είναι οριακός? ( Τα ξεπερνάς ή οχι? )
Σημάδι τους έβαλες και τα είχες δύο φορές με οριακό χαρακτήρα; Τεσπα, αν κρίνω από εμένα που θεωρούμαι οριακός, δεν είναι εύκολο να έχεις σχέση. Υπάρχει πολύ ανασφάλεια, ζήλεια, φόβος μη χάσεις τον/την αγαπημένη σου και διαρκής επιθυμία από την πλευρά της να σου δείχνει πως σε αγαπάει. Πρόσεξε όμως, όταν ξέρεις τι είναι κάποιος (οριακός ή μη, καταθληπτικός, αγοραφοβικός, αγχώδης κλπ κλπ) μπορεί να προκαταβάλεις τον εαυτό σου και μικρά του ελαττώματα να τα μεγενθύνεις ;)
ειναι πολυ φρικη να αγαπησεις εναν οριακο............τεραστια λυπη και στενοχωρια,ειδικα οταν αποφασισει να σε αφησει επειδη ετσι του τη βιδωσε κοντεψα να πεθανω.
αυτη η ανασφαλεια που νιωθει δε τη καταλαβαινω επισης τη τεραστια ζηλεια αδικαιολογητη........................ ........
γεια σε ολους!εννοειτε την οριακη διαταραχη ετσι?κατι που μπορει να εχει σοβαρες επιπτωσεις αν δεν υπαρξει η καταλληλη φροντιδα και μπορει να οδηγεισει ακομα και σε αυτοτραυτισμους,αυτοκτονι� �ες τασεις κτλ. Οι οριακοί ασθενείς χαρακτηρίζονται από ασυνήθιστα επίπεδα αστάθειας στη διάθεση, στο συναίσθημα, στη συμπεριφορά...Η διαταραχή μπορεί να έχει επιπτώσεις σε πολλές όψεις της ζωής του ατόμου, κάτι που συνεπάγεται δυσκολίες στη διατήρηση σχέσεων στη δουλειά, στο σπίτι και στο ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον.η καταλαβα λαθος και εννοειτε κατι αλλο?γτ οσον αφορα την ανασφαλεια και την ζηλια την αδικαιολογητη αυτο μπορει να συμβει σε πολλους αν οχι σε ολους μας το να ζηλεψουμε χωρις λογο η να εχουμε τρομερη ανασφαλεια αλλα αυτο δεν μασ κανει οριακους.....:-)
τι να πω????κακοπερασες εσυ???ξερεις πως ειναι να εισαι οριακος???δεν νομιζω..να μην εμπλεκες τοτε γιατι με εκνευριζεις αφανταστα !!!!!το τι τραβαμε αντε ψαξε βρες το αν σε νοιαζει που δεν 8α το αντεχες ουτε για 2 δευτερα,αν δεν σε νοιαζει μην ρωτας!!!!
απαντηση δεν εχω...για το τι ειναι χειροτερο....νομιζω ομως πως ειτε εισαι οριακος ειτε εμπλεκεσαι με καποιον που ειναι ο εφιαλτης ειναι ιδιος...εγω ανηκω στη 2 κατηγορια...αγαπησα κ αγαπω καποιον που οι γιατροι ονομασαν οριακο...δεν ειχα ιδεα τι ηταν..στην αρχη ηταν ομορφα...ηταν λιγο μυστηριωδης, απιστευτα εξυπνος με πολλες γνωσεις, ρομαντικος κ πολυ ευγενικος....στην αρχη....μετα αρχησε να χρισημοποιει την αδυναμια μου αρκει να κερδισει τιδηποτε...υλικο η συναισθηματικο...ηταν αργα, την ειχα πατησει...κ εκανα κ δεχτηκα τα παντα...ημουν μια κοπελα που παντα χαμογελουσε, με φιλους κ εντονη κοινωνικη ζωη χωρις να χερω τι παει να πει φοβος παρολο ποθ εχω περασει δυσκολα στη ζωη μου....κ λεω ημουν γιατι τωρα πια ο φοβος εχει γινει φιλος μου...οχι για εμενα αλλα για εκεινον..τον εσωσα 2 φορες...πλεον φοβαμαι οταν δε σηκωνει το τηλ. οταν κοιμαται ολη μερα...οταν ειναι σταναχωρημενος, οταν δεν εχει τσιγαρα η καφε...φοβαμαι μη κανει κακο στον εαυτο του...οσο για εμενα ανεχομαι προσβολες κ κριτικες που δεν ξερω καν αν τις καταλαβαινει καν....ζω τον δικο μου εφιαλτη...κ δεν ειμαστε μαζι πλεον...αυτο το καταφερα...αλλα τον αγαπαω κ ποναω....κ ποναω επισης που εχασα εμενα....οποια σχεση προσπαθησα να κανω μετα πηγε απατη...δεν εχω να δωσω λενε....ισως να ειναι κ ετσι πια...περασα πολλα κ δε μπορω να ακουω πως για εμας ειναι ευκολο....δεν ειναι ....κ δεν αντεχουν πολλοι...οι περισοτεροι το βαζουν στα ποδια...το ειδα στα ψυχιατριεια 2 χρονια τωρα....ειναι μια διαφορετικη κολαση για ολους...κ οχι δε μπορουσα αμα ηθελα να φυγω....γιατι δε μπορουσε η ψυχη μου....τωρα εχει αυτος βγει κ απο πανω....νομιζω πως αν υπαρχει καταλληλη στιγμη για εμενα να σωσω κατι απο εμενα ειναι τωρα που εκεινος μου εδωσε κ αλλο ενα πατημα...γιατι μονη μου παραδεχομαι οτι δε μπορουσα... να ειστε ολοι καλα!οριακοι κ μη....
i care, εφοσον βλεπεις οτι αυτος ο ανθρωπος σε χειριζεται κ σου κανει κακο, γιατι δεν φευγεις; γιατι δεν κοβεις καθε επαφη; γιατι επιτρεπεις σε καποιον να σε χειριζεται;
ο φιλος σου καποια αλλη λυση θα βρει για να αντιμετωπισει τα προβληματα του αν δεν ενδωσεις εσυ.
επισης ολες αυτες οι απειλες για αποπειρες, αν ειναι χειριστικες, μαλλον δε το εννοει. τα λεει για να σε κανει ο,τι θελει.
αν σε ξανααπειλησει με αποπειρα, να του πεις οτι θα παρεις τηλ την αστυνομια να τον προστατευσει αυτη, γιατι εσυ δεν μπορεις να αναλαβεις την ευθυνη για κατι τοσο σοβαρο.
να του πεις επισης οτι αν απειλει με αποπειρες, η αστυνομια μπορει να αποφασισει ακουσια νοσηλεια μεχρι να του περασει αυτη η επιθυμια.
αν δεν μπορεις μονη σου να ξεμπλεξεις, ζητα βοηθεια απο ειδικο εσυ, για τον εαυτο σου.
πιστευω οτι θα σε βοηθησει πολυ!
στεναχωρέθηκα που υποφέρετε απο τέτοια πράγματα. Μπορεί να είμαι κι εγώ οριακή.. και επειδή δεν θέλω να κάνω κακό σε κανέναν θέλω να φεύγω από αυτούς. Όσο κι άν με ερωτεύονται, όση αγάπη κι άν δίνουν, θέλω να είμαι δυνατή για να μην χρειάζομαι τίποτα, γιατί αυτοί που μου δίνουν ότι χρειάζομαι μπορεί κάποια στιγμή να υποφέρουν απο αυτό που παθαίνω. Σκληρή πραγματικότητα. Αν είχα σχέση με οριακό δεν θα άντεχα. Θα έφευγα. Μόνο η δυνατή αγάπη που δεν ξέρω αν υπάρχει, αντέχει. Όσο δεν ξέρω αν υπάρχει το δοκιμάζω... Κι όταν υποψιαστώ πως δεν είναι αληθινή αγάπη ή πως είναι η κατάσταση επικίνδυνη στο να πληγώσω ή να φερθώ άσχημα φεύγω. Αυτό έχει μεγάλο κόστος... Πόνο και μοναξιά όμως έχω ήσυχη την συνείδησή μου γιατί ξέρω οτι προστάτευσα άλλον έναν άνθρωπο. Δεν πάω καλά, άι νόου. Είπα απλά την εμπειρία μου.
Lou δεν εχω να σου δωσω απαντηση...ουτε εγω η ιδια δε ξερω..κανονικα θα επρεπε να ειχα φυγει εδω κ καιρο...εμεινα ομως γιατι εκτος απο την αγαπη, βοηθησαν πολυ οι
τυψεις κ ο φοβος....η σκεψη του να ζησω σε ενα κοσμο που αυτος δε θα υπαρχει. μπηκα βαθια σε ολο αυτο κ μετα δε μπορουσα να βγω...πηγα σε ψυχολογο, τωρα εχω ελλατωσει λιγο τις επισκεψεις μου λογω του οτι παρολο που με βοηθησε πολυ παντα στο τελος επεστρεφα...RUNLOLA μια χαρα τα λες..δεν ξερω αν εισαι οριακη η οχι...αλλα τουλαχιστον εισαι σε θεση να καταλαβαινεις το τι μπορει να σημαινει κ για τους διπλα σου...απο την εμπειρια μου παντως σου λεω οτι οι οριακοι δεν ειναι σε θεση να καταλαβουν ουτε το πονο ουτε τον φοβο αλλωνων...αντιμετωπιζουν τους δικουσ τους κ δεν μπορουν να αισθανθουν...εγω απο την εμπειρια μου τουλαχιστον αυτο πηρα....οι σκεψεις σου κ οι πραξεις σου παντως δε μοιαζουν με οριακου, τουλαχιστον οπως εγω τα βιωσα...τωρα πια εχω αποκτησει κ εγω ενα σωρο προβληματα..κ τα ξερω...τα βιωνω...οι δικοι μου ανησυχουν, απομακρυνθηκα απο τουσ φιλους μου, σταματησα να χαμογελαω...αλλα ειμαι σε μια φαση αλλαγων...που με κανουν κ αισθανομαι καλυτερα...αποφασισα να μεινω μονι μου για λιγο καιρο, χωρις σχεση κ ασχολουμαι με το νεο μου σπιτι οπου εκει σκοπευω να βρω την ηρεμια μου...κ τον εαυτο μου σιγα σιγα....εχω να του μιλησω 3 μερες..οχι απο δικη μου επιλογη, αλλα επειδη αυτος τσαντιστηκε μαζι μου...δε μου μιλαει, δεν απαντα...οποτε αποφασισα να αρπαξω την ευκαιρια κ ελπιζω να τα καταφερω γιατι ξερω πως θα επιστρεψει....παντα επιστρεφει...να ειστε ολοι καλα!!!
Θα σας πω και τη δικιά μου εμπειρία... Αρχικά σίγουρα δεν θέλω να τους βάλω όλους στο ίδιο τσουβάλι! Και θα μπορούσα να ξεχωρίσω αυτούς που το γνωρίζουν και προσπαθούν να το ξεπεράσουν και κάνουν το δικό τους αγώνα... Αλλά από την άλλη μπορώ να καταλάβω αυτόν που άνοιξε το θέμα. Το να είσαι με οριακό ήταν όχι απλά κακοπέραση για μένα ήταν καταστροφή..
Η αλήθεια είναι οτι είναι άκρως ερωτεύσιμοι. Απο την αρχή μπορείς να καταλάβεις το διαφορέτικό το περίεργο αλλά ο τρόπος που σε εξιδανικεύουν είναι ονειρικός...
Εκεί που ήσουν μια κοινή θνητή/ θνητός γίνεσαι βασίλισσα, το ιδανικό τους τα πάντα τους. Εγώ προσωπικά έζησα αρχικά την απόλυτη ευτυχία, τον απόλυτο έρωτα, το απόλυτο παραμύθι. Είχε τον τρόπο...Είναι απίστευτα χειριστικοί...Δεν μπορείς να καταλάβεις αμέσως τι παίζει...Είναι άνθρωποι πανέξυπνοι που ως ενήλικοι έχουν μάθει να κρύβουν την πάθηση τους...Μέχρι να καταλάβουν οτι είσαι εκει...Ότι δέθηκες...Εκεί ξεκίνησαν όλα...
Από ο ιδανικός καταντάς το τίποτα και την άλλη μέρα ο ιδανικός και πάλι το τίποτα...
Πάνω κάτω πάνω κάτω πάνω κάτω..
Η ζήλεια...άρρωστη, και όχι τυπική του στυλ τι φοράς και που πας, ζηλεια για την ύπαρξη σου, τον εαυτό σου τις εμπειρίες σου. Βρέθηκα να απολογούμαι γιατι στα 27 δεν περίμενα αυτόν, τον έναν..Στην αρχή ήταν αστείο αλλά έγινε εμμονη ...
και βάσανο, βασανηστήρια... Δεν με αγαπας, συνεχως.. Καθημερινά έπρεπε να αποδηκνίω τα αυτονόητα, να μην υπάρχει τίποτα στη ζωή μου εκτός απο αυτόν.. Να απαίτεί να βγάλω απο τη ζωή μου οτι αγαπώ, να μου δημιουργεί ενοχές για τα πάντα... Και εγώ να μην έχω δικαίωμα να νιώθω, καμία ενσυναίσθηση καμία συμπόνια..
Ειλικρινα, δεν μπορώ να περιγράψω με λόγια αυτό που πέρασα..Εφτασα σε σημείο δύσκολο.. Για να ξεμπλέξω έπρεπε να φτάσω στο χειρότερο σημείο. Θα μου πείτε΄χαζή είσαι ; Γιατί δεν έφευγες;
Με είχε ξεζουμίσει, με είχε κάνει να μπερδέψω το λογικό με το παράλογο. Μόνο όποιος το έχει περάσει μπορεί να με καταλάβει.
Δεν θέλω να το πάρουν στραβά όσοι πάσχουν από αυτό, δεν είστε όλοι έτσι, απλά λέω μια εμπειρία. Και εκτιμώ όσους παλεύουν με την ασθένεια τους. Όλοι κάτι κουβαλάμε, όλοι από κάτι πάσχουμε. Απλά για μένα σαν εμπειρία ήταν μαρτύριο. Και ακόμα είναι...
Καλησπερα,δε μπορω να μην εκθεσω και τη δικη μου εμπειρια..ακριβως μα ακριβως οτι προανεφερε η maryrk.Τη γνωρισα και λες και ηταν κομμενη και ραμμενη στα μετρα μου..ρομαντικη,ευαισθητη και προβαλλε αυτη τη μοναδικοτητα....κολλησα ασχημα και ακομη ειμαι κολλημενος και σε ασχημ,η ψυχολογικη κατασταση..με εξειδανικευσε σαν συντροφο και για χαζοαφορμες περουσε τα συναισθηματα μου και τος μεγαλες κουβεντεσ που μου ε΄λεγε..με εδιωχνε απο το σπιτι ,πειρττο να πω μεσα σε ενα χρονο με ειχε χωρισει πανω απο 40 φορες!!!!και τωρα ηταν η τελειωτικη,1 μηνα σχεδον που χωρισαμε και περναω το δικο μου εφιαλτη....την αγαπησα και ηθελα να τη βοηθησω,δε ξερει η ιδια οτι πασχει απο αυττο εγω το εψαξα σε ειδικο και μου ειπε οτι ειναι οριακη...Δε της λεει κανεις να το κοιταξει απο την οικογενεια με αποτελεσμα να πληγωνει τον επομενο και τον επομενο...Εζησα το απολυτο παθος
καΙ ΤΗΝ απολυτη πικρα!!!!!!!!!!!!
Ενα παραμυθι πραγματικα
που προσφερεισ και προσφεριεσ συνεχεια
χωρις κανενα αντικρυσμα...
και στ τελος απογοητευση...
1 μηνα εχουμε να μιλησουμε...
κΑΙ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΞΕΠΕΡΑΣΩ ΟΠΩς ΑΚΡΙΒΩς ΛΕς ΤΟ 'ΞΕΖΟΥΜΙΣΜΑ'!!
ΤΡΑΓΙΚΟ....
δεν μπορώ να σας περιγράψω πόσο χαίρομαι που βρήκα τυχαία αυτό το forum! marykrk και colemon, είναι σαν να διαβάζω τον εαυτό μου! η δική μου ιστορία ξεκίνησε πριν 4 χρόνια. περιείχε ΟΛΑ αυτά που αναφέρατε παραπάνω. την τρελή εξιδανίκευση, το παραμυθένιο στοιχείο, τις χειριστικές συμπεριφορές, τις ανεξήγητες εκρήξεις, τις παράλογες ζήλιες (μόλις ξεκινούσα δική μου δουλειά και με κατηγορούσε ότι φλέρταρα από τον λογιστή μου, τους συνεργάτες μου, μέχρι τους γείτονες, τον μπακάλη, τον ταχυδρόμο...). απ την αρχή κατάλαβα πως κάτι δεν πήγαινε καλά, αλλά την έλξη που ασκούσε επάνω μου, απλα δε μπορώ να την περιγράψω με λόγια. με προσέβαλε με την ίδια ευκολία που ανέπνεε! έφτασε να με πείσει πως εγώ φταίω για όλα, φτάσαμε και στην σωματική βια, πολλές φορές μετά απο πολύωρα ψυχολογικά βασανιστήρια και ταπεινώσεις. την επόμενη μέρα σαν να μην έγινε τίποτα με ζητούσε πίσω, έκλαιγε σαν μωρό. κι εγώ γύριζα. παντα. νιώθω οτι τον αγάπησα, τον ήθελα, τον συμπονούσα. μετά τον πρώτο χρόνο, ήμασταν μονίμως σε ένα on και off. άρχισα να απομακρύνομαι, με πόνο ψυχής, να μην απαντώ στα τηλέφωνα (κάποιες μέρες τηλεφωνούσε συνέχεια ολο το 24ωρο), δεν είχα ιδέα πώς να συννενοηθώ, πώς να σώσω την κατάσταση πριν φτάσει στα άκρα. καμιά φορά τον αγκάλιαζα ενώ μου πετούσε ασύλληπτες προσβολές, κάποιες φορές φαινόταν αυτό να τον ηρεμεί, όμως εγώ ένοιωθα ράκος, σκουπίδι... πήγα εγώ σε ψυχολόγο, δεν συνέχισα τις συνεδρίες, αλλά η μεγάλη απορία μου είναι γιατί δεν έφυγα νωρίτερα. γιατί έφτασα σε σημείο να νιώθω ακόμα και τώρα εγκλωβισμένη σε αυτήν την σχέση. έχουμε να ειδωθούμε 1 χρόνο. ποτέ δε σταμάτησε να τηλεφωνεί, να γράφει. άλλες φορές για να πει κάτι απίστευτα γλυκό και τρυφερό, άλλες για να με βρίσει, για να μου πετάξει σπόντες για τις νέες του κατακτήσεις. έχει να επικοινωνήσει περίπου ένα μήνα. δεν νομίζω πως του περνάει καν απ το μυαλό οτι αυτός μπορεί να έχει κάποια διαταραχή. είναι το πρώτο μου μύνημα και χάρηκα πολύ που σας βρήκα!
αυτο το γιατί με τρώει και εμένα ιρι. γιατι δεν έφυγα νωρίτερα και έφτασα σε ενα τόσο δύσκολο σημείο. Λίγο η ευαισθησία, λίγο η χαμηλή μας αυτοπεποίθηση φτασαμε στη θυματοποίηση. Είναι πολύ δύσκολο. Δεν ξέρω πως να το ξεπεράσω ειλικρίνα. Θα περάσει αλλά θέλει χρόνο..
Έχει δίκιο το ξωτικό!
Ξωτικό, δεν είπα οτι είναι όλοι ίδιοι ούτε οτι φταίει μόνο η μία πλευρά. Απλά τη δικιά μου εμπειρία είπα. Απο την άλλη, τη μία μερα να είσαι ετοιμος να κάνεις οικογένεια με έναν άνθρωπο, να κλαίς, να λές πως τον αγαπάς τον λατρεύεις και όλα αυτα και στο καπάκι να βρίσκεις την πρώτη τυχαία γκόμενα και να την επιδικνύεις στα μουτρα του μεχρι εχθές ανθρώπου σου είναι πολύ ψυχοφθόρο. Η αδυναμία να νιώσει πως εγώ αισθάνομαι και ο τρόπος εκδίκησης είναι βασανιστικός. Δεν ξέρω αν φταίει το γινγκ ή το γιάνγκ, σιγουρα έχω και εγώ τις ευθύνες μου και τις αδυναμίες μου. Αλλά σίγουρα ούτε τον ξεζούμισα, αντίθετα ήμουν άκρως υποστηρικτική. Το λάθος που έκανα εγω στην περίπτωση μου ήταν πως δεν μπορούσα να του αποδείξω οτι ήταν ο ένας. Για να το καταλάβει αυτο έπρεπε να αππορίψω την οικογένεια μου, τη δουλειά μου τις φίλες μου..¨Εκανα πολλά απο αυτά αλλά πάλι δεν ήταν ευχαριστημένος. Μέχρι που για να του αποδείξω οτι τον αγαπάω, έπρεπε να ρίξω και το παιδί μου και να είμαι και χαρούμενη για αυτο... Ε εκεί ήρθε και το τέλος...
@ ξωτικό: δεν αμφιβάλλω ότι η ταλαιπωρία είναι αμοιβαία, εγώ έγινα πολύ σκληρή μαζί του, τον πλήγωνα πίσω, απαντούσα στις προσβολές, έφευγα τρέχοντας όταν η λογική μου, η οποιαδήποτε προσπάθεια να σώσω κάτι με συζήτηση έπεφτε σε τοίχο. δεν είμαι ειδικός, άργησα να καταλάβω, να ενημερωθώ, κι έγινα για λίγο σαν κι αυτόν, του πρότεινα να πάμε μαζί σε κάποιον ειδικό, κι όταν μου είπε ότι πρέπει να πάω εγώ, γιατί εγώ είμαι το πρόβλημα (!) μπήκα στη θέση του, στην ψυχή του, για λίγο έγινα αυτός. δε ξέρω αν το έκανα συνειδητά, για να δει πώς είναι να του φέρονται έτσι. λάθος. λυπάμαι απεριόριστα αλλά έχω κι εγώ ανάγκη να μ αγαπανε. και ειλικρινά δεν αντέχω να λυπάμαι άλλο. αν έχεις να μοιραστείς κάποιον αντίλογο, θα χαρώ ειλικρινά.
@ marykrk: έχεις κάνει καθόλου θεραπεία? αν ναι σε βοηθάει? εγώ διστάζω πλέον να μιλήσω στους φίλους μου γι αυτά που νιώθω, δεν μπορεί κανείς να με καταλάβει, και θεωρούν όλοι πως το έχω αφήσει πίσω μου. οτι έξυπνη κοπέλα είμαι, αποκλείεται να μη το χω ξεπεράσει. δεν τολμώ να πω σε κανέναν οτι και μόνο στην σκέψη οτι μπορεί ανα πάσα στιγμή να τον πετύχω στο δρόμο μου κόβονται τα πόδια. μερικές μέρες είμαι οκ, άλλες με κατακλύζει η απώλεια. δεν ξέρω πώς να απεμπλακώ για να κάνω μια νέα υγιή σχέση.
κι ούτε ξέρω αν σίγουρα έχει κάποια διαταραχή, πολλά συμπτώματα κολλάνε αλλά πώς να το ξέρω, στα τυφλά ψάχνω. είναι η πρώτη φορά που έχει περάσει τόσος καιρός χωρίς να επικοινωνήσει. έχει περάσει κι άλλη φορά μεγάλο διάστημα (λέγοντας μεγάλο εννοώ 25 μέρες) αλλά αργά ή γρήγορα με ξαναέψαχνε. είναι τρομερά βασανιστικό για μένα να βλέπω να καλεί και να μην το σηκώνω. πιο παλιά ερχόταν με το έτσι θέλω κάτω απ το σπίτι μου, χτυπούσε κουδούνια για ώρες, μου έγραφε πως πρέπει να μου μιλήσει γιατί έγινε κάτι πολύ δυσάρεστο (πάντα ψέμματα), μια απ τις πρώτες φορές που με χτύπησε έπειτα μου είπε πως έκοψε το χέρι του για να τιμωρηθεί, είχε κάτι γάζες στον καρπό για κάποιες μέρες, όταν τις έβγαλε δεν είδα ούτε ένα σημάδι, μια φορά μου είπε πως θα φύγει απ τη χώρα, πως τράκαρε με το αμάξι, πως είναι πια με άλλη και με ξεπέρασε, όλα αυτά γιατί? διαταραχή ή ανωριμότητα? αυτός έχει μια τόσο ρομαντική ιδέα για τον εαυτό του, οτι έτσι πρέπει να είναι όταν αγαπάει κανείς. τώρα τα σταμάτησε αυτά. να πιστέψω οτι το ξεπέρασε? πώς πρέπει να συμπεριφερθώ αν με ξαναπιέσει να βρεθούμε ή να μιλήσουμε?
Τι δύσκολες είναι αυτές οι σχέσεις :(...Διάβασα και αμέσως μπήκα στη θέση σας. Αυτοί οι άνθρωποι με διαταραχές προσωπικότητας είναι τόσο εθιστικοί, σε κάνουν να νιώθεις αυτή την ανεξήγητη μοναδικότητα, ότι κανείς άλλος δε μπορεί να σε αγαπήσει τόσο, να φαντάζεσαι τον εαυτό σου μόνο με αυτόν τον άνθρωπο. Μετά αλλάζουν σε αρνούνται, σε βρίζουν, σε θυματοποιούν και μετά πάλι χειραγώγηση.
Εγώ δεν είχα εμπειρία με οριακό αλλά με δραματικό και είναι πολύ κοντά ο τρόπος χειραγώγησης. Αυτός είχε πάντα δίκαιο, εγώ άδικο. Από τη μία μπορεί να ζήλευε από την άλλη μου έλεγε ξεκόλλα από μένα. Από τη μία προσπαθούσα να κόψω, έκοβα και μετά από μία εβδομάδα τα ίδια. Δεν ξέρω αν αυτοί οι άνθρωποι είναι ασθενείς, δεν ξέρω αν περνάνε καλά ή όχι. Εμένα με άφησε ψυχολογικό ράκος μετά..Πέρασαν σχεδόν δύο χρόνια από την τελευταία φορά που μιλήσαμε και ακόμα δε μπορώ να σταθώ, να κάνω σχέση κτλ. Χάνεις την εμπιστοσύνη σου σε ανθρώπους, όλους τους τσεκάρεις αν έχουν διαταραχή. Δεν είναι ότι δεν έχω ξεπεράσει αυτόν. Αυτός δε με νοιάζει καθόλου. Το γεγονός όμως δε θα το ξεχάσω ποτέ.
Η αλήθεια είναι πάντως ότι αυτοί οι άνθρωποι ψάχνουν να βρουν άτομα ενοχικά και με χαμηλή αυτοπεποίθηση για να τα θυματοποιήσουν οπότε μερίδιο ευθύνης έχουμε κ μεις :p
anonymous, λυπάμαι που το πέρασες κι εσύ και, συμφωνώ, δε μας βοηθάει σε τίποτα να λέμε αυτός ήταν ο κακός εγώ η καλή, αυτός ο θύτης εγώ το θύμα. εύχομαι να του κόψει και να πάει να κοιταχτεί. εγώ αυτό θα κάνω. δε μπορώ να δεχτώ να μείνω κι άλλο σε αυτήν την κατάσταση. δε ξέρω αν θα με χαρακτήριζα με χαμηλή αυτοπεποίθηση, άλλα μια έλξη προς το δράμα την έχω σίγουρα, με χαλάει να σκέφτομαι οτι είναι με άλλη τώρα, οτι λέει σε άλλη αυτά που έλεγε σε μένα, μου λείπει αφόρητα ώρες ώρες (αλλά πάλι μπορεί να είναι μόνο η ιδέα του έρωτα), θυμάμαι στο άκυρο κάτι μαγικές στιγμές και κλαίω πολύ και κλαίω συχνά. δεν μπορεί αυτός ο θρήνος να τελειώσει 1 χρόνο τώρα γιατί με έψαχνε μέχρι τώρα. προσπαθώ να θυμάμαι οτι δεν ήταν λόγω κάποιου βαθιού συναισθήματος αλλά απο την άρρωστη ανάγκη του να χειριστεί, να σκηνοθετήσει τα πράματα για να πάρει την επιβεβαίωσή του, σαν εγώ να έπρεπε να είμαι η μαριονέτα. κι αυτό με πληγώνει και με θυμώνει. με εμένα θυμώνω. δεν έχω απομακρυνθεί από φίλους και οικογένεια, αλλά δε μπορώ να με φανταστώ με κάποιον άλλον (στο κρεββάτι ειδικά). νιώθω τέτοιο κενό ώρες ώρες, ότι κανείς ποτέ δε θα καταλάβει πως είναι να περνάς κάτι τέτοιο... με συγχωρείτε αν μονοπώλησα το θέμα και ευχαριστώ θερμά όποιον κάνει τον κόπο να διαβάσει.
Εγω δεν ξερω αν ειμαι οριακη ειναι πολυ πιθανο, εχω πολλα συμπτωματα και η σχεση με τον εαυτο μου με κανει να υποφερω πολυ. Και η σχεση με τον συντροφο μου, που μπορει να μην ειναι πλεον συντροφος μου, επισης. Δεν εχω κοιμηθει, κλαιω συνεχεια. Τον αγαπαω υπερμετρα και ξερω οτι με αγαπαει αλλα καποιες φορες μπαινουμε σε κατι μονοπατια και κανουμε κακο ο ενας στον αλλον και συμπεριφερομαι παρα πολυ ασχημα και παρορμητικα. Δεν ειναι σαφη τα ορια της ασθενειας και του χαρακτηρα. Νιωθω οτι δεν ζω αν δεν τον ακουμπαω. Εχω πιει δυο λιτρα κρασι και εχω παρει ηρεμιστικο ελπιζω να μην παθω τιποτα, δεν νομιζω... Αρρωστια και κολαση ωρες ωρες μεσα σε 1 ωρα μπορει να γαμηθει το συμπαν.
Παιδια πως αντιμετωπιζεται ενα τετοιο ατομο?
Ξωτικό,μιας και εγω εβαλα το θρεντ,να σου πω πως περα απο την ερωτικη σχεση που ειχα με 2 οριακες δεσποινιδες,γνωρισα και συναναστραφηκα με αρκετους οριακους κατα τη διαρκεια της νοσηλειας μου.δεν ειναι δα και μεγαλο το δειγμα,αλλα κανει αυτο που λεω εστω και λιγο εδρασιμο.αν εσυ δεν ταλαιπωρεις κανεναν δεν υπαρχει λογος να θιγεσαι.η αληθεια ειναι πως δεν ηθελα να γενικευτει το θεμα ουτε να στοχοποιηθουν ανθρωποι που πασχουν απο την συγκεκριμενη νοσο,αλλα ειναι βρε συ οι εμπειριες μου απο την αλλη και δεν μπορω να μην τις κοινωνησω.και φυσικα δεν λεω οτι οι ιδιοι ειναι αποκλειστικα θυτες και οχι θυματα.δεν μπορω καλη μου ομως να μην αναφερω οτι ολοι οι προαναφερομενοι οταν βρεθηκε κατι καλο στον διαβα τους,το κατεστρεψαν μονοι τους.τελος παντων,ζηταω συγγνωμη σε οποιον θεωρει εαυτον θιγμενο
Απ'οτι βλεπω πολυ την εχουν πατησει!!Ετσι ειναι,αν δε το ζησει δε μπορεισ να το νιωσεις...Με αυτους τους ανθρωπους μπαινεις στο 'πετσι ' ενος ρολου που ανγκαζεσαι να παιξεις γιατι σε εχει εξειδανικευσει τοσο πολυ που απορεις αν θα ξαναβρεις τετοιο συντροφο!!Περασα παρα παρα πολλα...με ειχε χωρισει χψρις υπερβολες πανω απο 40 φορες...για χαζομαρες..Τη δευτερα για παραδειγμα ειμουν ο πριγκηπας που ηθελε να κανει οικογενεια μαζι του..ο ιδανικος..κανεις σαν εμ,ενα και τη Τριτη με πετουσε εξω απο το σπιτι για αηδιες!!Και απορουσα παντα και τη ρωτουσα...μα χθες μου ελεγες οτι αυτο και αυτο..πως αλλζεις γνωμη και η παντηση ηταν 'τοτε τα ενιωθα'..μια αρρωστη κατασταση που φανταζομαι πολλοι την εχουν ζησει!!!Ανακοινωσα αρραβωνες στους δικους της..χαρες φιλια..ετοιμασιες και την επομενη εβδομαδα με χωριζε...Να αναρωτιεμαι συνεχεια τι φταει..τι..να με κανει να νιωθω τυψεις για ολα!!!!!!ΤΩρα εχουμε χωρισει 2 μηνες χωρις καμια εποικινωνια,προπσαθω να το ξεπερασω,ειναι πολυ δυσκολο,εχω κανει ζημια και στη δουλεια μου γιαυτο!!Και το εκανε ο θεος και μιλησα με τον κολλητου του αδεφου της που εκαναν παρεα..και μου επιβεβαιωσε ολα αυτα...!!!!!!Τι να πω...απλα ειναι κριμα να υπαρχουν ελευθεροι αυτοι οι ανθρωποι και να πληγωνουν ν α 'μαχαιρωνουν' κοσμο και να φευγουν!!!!
Μα γιαυτο παραταει πρωτος/η τις σχεσεις!Δεν αντεχει την ιδεα της εγκαταλειψης...Η πρωην μου εμαθα οτι αυτη τους παρατουσε παντα!!!Μιλησα με το παιδι που ειχε 4 χρονια....χρυσο παιδι!!!Τον ειχε πεταξει εξω πολλες φορες...οπως και τον προπρωην..δε νομιζω να ειναι τυχαιο....
Ειναι σα να βριζεις καποιον ενω αυτος να μη σε εχει βρισει ποτε..αλλα εσυ τον βριζεις επειδη φοβασαι μη το κανει αυτος...εται και εδω..σε χψριζει για να μη το κανεις εσυ...Σε ξεζουμιζει οπως σωστα ανεφερε καποιος,σε διαλυει κανονικα..σε ξεφτιλιζει σαν ανθρωπο και σαν προσωπικοτητα ενω πριν σε ειχε ενα 'ΘΕΟ' και μετα σε παραταει χωρις ποτε να μαθεις τι εψαχνε και τι ηθελε..γιατι?γιατι ουτε η ιδια-ιδος ηξερε ποτε τι εψαχνε!!!!
Ξωτικο να εισαι σιγουρη οτι δωθηκα ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΗΚΑ σε αυτον τον ανθρωπο...το εδειχαν συνεχεια μα συνεχεια..ετρεχα μονο γιαυτην...ασχολιομουν μονο με αυτη....τιποτα δεν εκτιμησε!!!παλι με χωρισε..παλι με εδιωξε..δε μιλαω προσωπικα,μη παρεξηγηθουμε!αλλα αυτοι οι ανθρωποι δεν εκτιμουν ποτε!!!αυτο ειδα και ειμαι σιγουρος..με κατεστρεψε ψυχολογικα,με γονατισε....ειμουν ενα πιονι..μπρος,πισω...αλλα δε τη κατηγορω..γιατι καταλαβα οτι εχει θεμα τελικα!Αλλα κανεις δε θα της το πει μεσα στην οικογενεια!!
Λοιπον, δεν ειναι καθολου ευκολο πραγμα η συντροφικοτητα, η σχεση, η συγκατοικηση κτλ, με ατομα που αλλος περισσοτερο αλλος λιγοτερο εχει τα θεματα του, τις αδυναμιες του, τα κομπλεξ του, τις ανασφαλειες του.
Μπορουμε λοιπον να φανταστουμε ποσο πιο δυσκολο ειναι οταν το αλλο ατομο αντιμετωπιζει μια διαταραχη προσωπικοτητας. Οι διαταραχες προσωπικοτητας ειναι πολυπλευρες και δυσκολες περιπτωσεις, καθως δεν υπαρχει για καθε διαταραχη αποτελεσματικη φαρμακευτικη αγωγη, ουτε ψυχοθεραπευτικη. Καποιες διαταραχες παρουσιαζουν βελτιωση με φαρμακα, αλλες με ψυχοθεραπεια, αλλες με συνδυασμο των δυο, αλλα για καποιους αυτα μπορει να μην προσφερουν και τπτ. Επισης, ενας σημαντικος παραγοντας ειναι οτι ατομα με συγκεκριμενες διαταραχες προσωπικοτητας, αδυνατουν να αντιληφθουν το προβλημα τους, ή μετα απο χρονια και αφου εχουν συμβει πολλα στραβα αρχιζουν να ψαχνουν τι μπορει να φταιει. Αλλα συνηθως φταινε οι αλλοι!
ενα καλο περιεκτικο λινκ ειναι αυτο: http://www.psychologia.gr/disorders/...0disorders.htm
Εδω ειναι καποια βασικα πραγματα για την ορακη διαταραχη, για να ξερουμε για τι πραγμα μιλαμε περιπου:
Iδιαίτερα χαρακτηριστική είναι η αντίδραση των ατόμων με Μεταιχμιακή Διαταραχή της Προσωπικότητας σε πραγματική ή φανταστική εγκατάλειψη. Μόλις νιώσουν ότι κάποιο άτομο τα αφήνει (είτε πρόκειται για χωρισμό είτε πρόκειται για προσωρινή απομάκρυνση ή ταξίδι είτε ακόμη για καθυστέρηση σε ραντεβού ή για την αναγγελία του τέλους μιας ψυχοθεραπευτικής ώρας) πλημμυρίζονται από φόβο ή και πανικό και ακόμα από θυμό και οργή. Κι αυτό, γιατί δεν αντέχουν να είναι μόνα τους και επίσης γιατί η «εγκατάλειψη» ίσως εκλαμβάνεται ως απόρριψη και ότι σημαίνει πως αυτά είναι «κακά». Στις ξέφρενες προσπάθειες να αποφύγουν την εγκατάλειψη μπορεί να κάνουν παρορμητικά απόπειρες αυτοκτονίας ή αυτοακρωτηριαστικές πράξεις (π.χ. να κοπούν, να καούν).
Οί διαπροσωπικές σχέσεις είναι έντονες και ασταθείς. Τα άτομα αυτά μπορεί να εξιδανικεύσουν και να «κολλήσουν» κυριολεκτικά πάνω σε άτομα που μπορούν να τα δώσουν φροντίδα ή σε ερωτικούς συντρόφους και πολύ γρήγορα, όμως, να αλλάξουν από την εξιδανίκευση στην υποτίμηση (ότι δηλ. το άλλο άτομο δεν τα φροντίζει αρκετά, δεν νοιάζεται ή δεν τα αγαπά αρκετά), καθώς ο αμυντικός μηχανισμός του διαχωρισμού είναι στη διαταραχή αυτή κυρίαρχος. Γενικά, οί σχέσεις είναι χαώδεις, καθώς τα άτομα αυτά αλλάζουν απότομα και δραματικά την άποψη τους για τους άλλους και όταν απογοητεύονται ή νιώθουν ότι τα εγκαταλείπουν πολύ εύκολα αντιδρούν με έντονη απαιτητικότητα και θυμό, που άλλωστε τα χαρακτηρίζει ως ένα από τα βασικότερα συναισθήματα που νιώθουν.
Υπάρχει σοβαρή διαταραχή της ταυτότητας, που εκδηλώνεται ως αστάθεια της εικόνας ή της αίσθησης του εαυτού. Δηλαδή, οί στόχοι, οί αξίες, οί επαγγελματικές φιλοδοξίες και τα σχέδια για καριέρα, η σεξουαλική ταυτότητα, το είδος των φίλων κτλ. συνεχώς αλλάζουν απότομα και δραματικά.
Η συμπεριφορά τους είναι παρορμητική, απρόβλεπτη και έντονα αυτοκαταστροφική. Επανειλημμένες απόπειρες αυτοκτονίας ή αυτοακρωτηριαστική συμπεριφορά είναι πολύ συχνές (υπολογίζεται ότι 8% ως 10% των ατόμων αυτών πεθαίνουν αυτοκτονώντας, ιδιαίτερα αν έχουν συνοδό κατάθλιψη ή χρήση ουσιών) και συνήθως εμφανίζονται ως αντίδραση στην εγκατάλειψη, στην απόρριψη ή στην πιθανότητα να επωμισθούν ευθύνες.
Η συναισθηματική διάθεση παρουσιάζει πολύ μεγάλη αστάθεια, καθώς το άτομο αντιδρά έντονα συναισθηματικά στο παραμικρό στρες. Οί συναισθηματικές διαθέσεις που εναλλάσσονται είναι η δυσφορία (που είναι και η επικρατούσα διάθεση), η ευερεθιστότητα, το άγχος, ο θυμός, ο πανικός, η απελπισία. Χαρακτηριστική είναι, όπως είπαμε, η εύκολη κινητοποίηση και η δυσκολία ελέγχου του θυμού.
Ακόμα, τα άτομα αυτά παραπονούνται για χρόνια αισθήματα κενού και βαθιάς μοναξιάς. Σε καταστάσεις έντονου στρες (π.χ. φόβος εγκατάλειψης ή πραγματική εγκατάλειψη) μπορεί να εμφανισθούν παροδικά παρανοειδής ιδεασμός, παραισθήσεις ή διασχιστικά συμπτώματα (π.χ. αποπροσωποποίηση).
Λιλιουμ ολα αυτα που ανεφερες αντιμετωπιζα με τη κοπελα..ψυχοσωματικοα,φοβι� �ς κτλ..ολα!!!εκτος απο την αυτοκτονια και τον αυτοτραυματισμο!!δεν εκανε ουτε θα εκανε ποτε κατι τετοιο...Αλλα ολα τα υπολοιπα συμπτωματα δυστηχως τα ειχε!!!Της εγραψε xanax ο καρδιολογος και δε τα επαιρνε...κανεις δε της ειπε οτι εχει καποιο θεμαμνα πει να κοιταχτει..η μανα της με αλλον,εχασε το πατερα της 18 ετων,ο αδεφος της εξωτερικο...κανεις..ολοι ετρεχαν γιαυτην,να την ικανοποιησουν πιστευοντας οτι θα ειναι καλα..αλλα την εκαναν χειροτερα..Κανεις δε κοιταξε το ιστορικο της απο την οικογενεια της,ενω τα πραγματα ηταν ολοφανερα..το κιν της ηταν γεματο απο μυνηματα πρωην που την εβριζαν και την απιελουσαν...Οταν της ειπα να παμε μαζι σε γιατρο μου ειπε 'ναπας εσυ'.Κριμα γιατι θα χειροτερεψει και εγω δε μπορω να βοηθησω γιατι παλι θα με απορριπτει και δε το αντεχω αλλο...
Υπάρχει κάποια θεραπεία για αυτή τη διαταραχή;
Από ό,τι ακούω η θεραπεία είναι δύσκολη και προβληματική.. Όπως όλες οι διαταραχές προσωπικότητας απαιτεί χρόνια δουλειάς, χωρίς να μπορεί κάποιος να εγγυηθεί πάντα θετικά αποτελέσματα. Λένε ότι βοηθάει η φαρμακοθεραπεία σε συνδυασμό με ψυχοθεραπεία, προσωπικά έχω δει ελάχιστες αλλαγές στον εαυτό μου!
Θενκς για την απάντηση Lucy, ακούγεται άβολη η κατάσταση και για τους μεν και για τους δε
Σίγουρα! δεν σου κρύβω ότι ταλαιπώρησα κι εγώ πολύ τον πρώην μου..ένιωθα τόσο στην απ'έξω ενώ δεν ήμουν πραγματικά. αντιδρούσα εξωφρενικά παράλογα! με την ψυχοθεραπεία τουλάχιστον έχω αρχίσει να αντιλαμβόνομαι τα λάθη μου και να ελέγχω ως ένα βαθμό το θυμό μου.. Σίγουρα έχει να κάνει και με τους διάφορους χαρακτήρες και με το κατά πόσο ταιριάζουν! ο πρώην μου πχ με μείωνε κι αντι να με κατευνάσει με εξαγρίωνε επίτηδες. είναι στον άνθρωπο και στο κατά πόσο ταιριάζεις!
Kαι μην ξεχναμε οτι ο οριακος και ο καθε ανθρωπος με καποια δυσκολια δεν το διαλεξε να ειναι οριακος και παιδευεται και ο ιδιος παρα πολυ. Οι συντροφοι του τον επιλεγουν αντιθετως... Μπορει να εχουν αγνοια της διαταραχης, αλλα δεν εχουν αγνοια των συνεχομενων προβληματων! Και γενικα εμενα δε μου αρεσει να κατηγορουμε τους αλλους για οτι συμβαινει σε εμας..
βοηθάει ουσιαστικά η ψυχανάλυση; σε βάθος χρόνου να φανταστώ;Quote:
Originally Posted by Ξωτικό