έκλαψα επιτέλους

Λοιπόν φίλοι, μετά από δυο δεκαετίες κατάφερα να κλάψω επιτέλους. Όταν ήμουνα παιδί και ήμουνα πολύ λυπημένη είχα ένα κόμπο στο λαιμό, αλλά συγκρατιόμουνα, έλεγα δεν θα τους δώσω την ικανοποίηση να με δούνε να κλαιω, το ένιωθα σαν ήττα να κλάψω μπροστά τους. Πόσα δεν μάζεψα αυτά τα χρόνια μέσα μου, αυτές τις δεκαετίες, προσβολές, ρατσιμό, απαξίωση, προδωσίες φίλων, φτυσίματα. Έκανα δήθεν ότι εγώ στεκόμουνα πάνω από τα πράγματα, δεν έδειχνα απογοήτευση, ξεκινούσα μαχητικά κάτι καινούριο, πολύ καλύτερο του παλιού. Δεν τους έδωσα ποτέ την ικανοποίηση ότι με λύγισαν με τις μικρότητές τους. Έφτασα πολύ ψηλότερα από ότι αυτοί.
Θελω εδω να σας πω και κάτι άλλο, γιατί κάποιος φίλος έγραψε, ότι θέλει να κάνει παιδιά και θα τα αγαπάει πάνω από οτιδήποτε άλλο. Εγώ επειδή πέρασα δύσκολα παιδικά χρόνια, είπα ότι αν κάνω παιδιά θα τους τα δώσω όλα, όλα όσα εγώ ποτέ δεν πήρα. Έκανα τα πάντα για τα παιδιά, χατήρι δεν τους χάλασα ποτέ , κάθε θυσία, ποτέ δεν έβαλα τον εαυτό μου σε τίποτα πάνω από τα παιδιά. Τι συνέπειες λέτε ότι είχε αυτό; Ότι τα παιδιά είναι τα πιο ευτυχισμένα παιδιά του κόσμου και με λατρεύουνε που τους πρόσφερα τα πάντα; Όχι, δυστυχώς. Τα παιδιά είναι τα πιο κακομαθημένα παιδιά του κόσμου.
Όταν λοιπόν πρόσφατα τα παιδιά με αποκάλεσαν, γρια, χοντρή, άσχημη και αλλοδαπή, (ο σύζυγός μου δεν είναι Ελληνας και τα παιδιά δεν έχουνε την ελληνική υπηκοότητα)κάτι έσπασε μέσα μου. Όχι απέναντι στα παιδιά, απέναντι σε όλους.
Αρχικά λυπήθηκα και απογοητεύτηκα πολύ. Μετά θύμωσα φοβερά. Μετά ήπια μερικές ρετσίνες και κοιμήθηκα. Το πρωί ξύπνησα και όλη μέρα έκλαιγα. Έκλαιγα με λυγμούς και δεν έκλαιγα μόνο γι αυτό που είπαν τα παιδιά, έκλαιγα για όλα. Καθότι την ίδια μέρα είχα κόψει τα μαλλιά μου, θυμήθηκα τον πατέρα μου που κάποτε, όταν έκοψα τα μαλλλά μου με φώναζε "Αριστείδη", ο Αριστείδης ήτανε ένας συγχωριανός μας κουασιμόδος και πνευματικά καυθστερημένος.
Ήρθανε όλες οι απογοητεύσεις χρόνων κα με πνίξανε. Πάντα έζησα με την κατηγορηματική προστακτική (kategorischer Imperativ) του Κάντ, πάντα πιο ηθική κι από την ηθική και τελικά κατάντησα μαλάκας (σόρρυ για την έκφραση).
Μια ολόκληρη μέρα έκλαιγα. Την επόμενη ξύπνησα και ένιωθα ανάναλφρη και ευτυχισμένη. Μου έκανε φοβερό καλό να τα βγάλω από μέσα μου.
Σήμερα κατάλαβα την αναγκαιότητα να θέτω έγκαιρα τα όρια μου και να είμαι πιο ρεαλίστρια στις σχέσεις.
Δεν ξέρω αν ισχύει αυτό που έλεγε ο δικός μας Βίας, ότι οι περισσότεροι είναι κακοί, αν το μεταφράζουμε σωστά, γιατί μπορεί να έχει και την έννοια ότι όταν ο άνθρωπος ανήκει σε μια πλειοψηφία γίνεται κακός, καλοί πάντως δεν είναι και κυρίως είναι περιστασιακοί.
Αυτό όμως δεν πρέπει να γίνεται η αιτία να χάσουμε και εμείς ότι όμορφο έχουμε μέσα μας.
Και κάτι χαζό, είμαι αιγόκερος με ωροσκόπο παρθένο, μαι ζωή του καθήκοντος. Σας χαιρετώ, καλό σας βράδυ και μη με κοροιδέψετε, αν και ακούγονται γελοία αυτά που σας είπα.

Quote:

---

Originally Posted by νοσταλγία

Λοιπόν φίλοι, μετά από δυο δεκαετίες κατάφερα να κλάψω επιτέλους. Όταν ήμουνα παιδί και ήμουνα πολύ λυπημένη είχα ένα κόμπο στο λαιμό, αλλά συγκρατιόμουνα, έλεγα δεν θα τους δώσω την ικανοποίηση να με δούνε να κλαιω, το ένιωθα σαν ήττα να κλάψω μπροστά τους. Πόσα δεν μάζεψα αυτά τα χρόνια μέσα μου, αυτές τις δεκαετίες, προσβολές, ρατσιμό, απαξίωση, προδωσίες φίλων, φτυσίματα. Έκανα δήθεν ότι εγώ στεκόμουνα πάνω από τα πράγματα, δεν έδειχνα απογοήτευση, ξεκινούσα μαχητικά κάτι καινούριο, πολύ καλύτερο του παλιού. Δεν τους έδωσα ποτέ την ικανοποίηση ότι με λύγισαν με τις μικρότητές τους. Έφτασα πολύ ψηλότερα από ότι αυτοί.
Θελω εδω να σας πω και κάτι άλλο, γιατί κάποιος φίλος έγραψε, ότι θέλει να κάνει παιδιά και θα τα αγαπάει πάνω από οτιδήποτε άλλο. Εγώ επειδή πέρασα δύσκολα παιδικά χρόνια, είπα ότι αν κάνω παιδιά θα τους τα δώσω όλα, όλα όσα εγώ ποτέ δεν πήρα. Έκανα τα πάντα για τα παιδιά, χατήρι δεν τους χάλασα ποτέ , κάθε θυσία, ποτέ δεν έβαλα τον εαυτό μου σε τίποτα πάνω από τα παιδιά. Τι συνέπειες λέτε ότι είχε αυτό; Ότι τα παιδιά είναι τα πιο ευτυχισμένα παιδιά του κόσμου και με λατρεύουνε που τους πρόσφερα τα πάντα; Όχι, δυστυχώς. Τα παιδιά είναι τα πιο κακομαθημένα παιδιά του κόσμου.
Όταν λοιπόν πρόσφατα τα παιδιά με αποκάλεσαν, γρια, χοντρή, άσχημη και αλλοδαπή, (ο σύζυγός μου δεν είναι Ελληνας και τα παιδιά δεν έχουνε την ελληνική υπηκοότητα)κάτι έσπασε μέσα μου. Όχι απέναντι στα παιδιά, απέναντι σε όλους.
Αρχικά λυπήθηκα και απογοητεύτηκα πολύ. Μετά θύμωσα φοβερά. Μετά ήπια μερικές ρετσίνες και κοιμήθηκα. Το πρωί ξύπνησα και όλη μέρα έκλαιγα. Έκλαιγα με λυγμούς και δεν έκλαιγα μόνο γι αυτό που είπαν τα παιδιά, έκλαιγα για όλα. Καθότι την ίδια μέρα είχα κόψει τα μαλλιά μου, θυμήθηκα τον πατέρα μου που κάποτε, όταν έκοψα τα μαλλλά μου με φώναζε "Αριστείδη", ο Αριστείδης ήτανε ένας συγχωριανός μας κουασιμόδος και πνευματικά καυθστερημένος.
Ήρθανε όλες οι απογοητεύσεις χρόνων κα με πνίξανε. Πάντα έζησα με την κατηγορηματική προστακτική (kategorischer Imperativ) του Κάντ, πάντα πιο ηθική κι από την ηθική και τελικά κατάντησα μαλάκας (σόρρυ για την έκφραση).
Μια ολόκληρη μέρα έκλαιγα. Την επόμενη ξύπνησα και ένιωθα ανάναλφρη και ευτυχισμένη. Μου έκανε φοβερό καλό να τα βγάλω από μέσα μου.
Σήμερα κατάλαβα την αναγκαιότητα να θέτω έγκαιρα τα όρια μου και να είμαι πιο ρεαλίστρια στις σχέσεις.
Δεν ξέρω αν ισχύει αυτό που έλεγε ο δικός μας Βίας, ότι οι περισσότεροι είναι κακοί, αν το μεταφράζουμε σωστά, γιατί μπορεί να έχει και την έννοια ότι όταν ο άνθρωπος ανήκει σε μια πλειοψηφία γίνεται κακός, καλοί πάντως δεν είναι και κυρίως είναι περιστασιακοί.
Αυτό όμως δεν πρέπει να γίνεται η αιτία να χάσουμε και εμείς ότι όμορφο έχουμε μέσα μας.
Και κάτι χαζό, είμαι αιγόκερος με ωροσκόπο παρθένο, μαι ζωή του καθήκοντος. Σας χαιρετώ, καλό σας βράδυ και μη με κοροιδέψετε, αν και ακούγονται γελοία αυτά που σας είπα.

---

Καθολου χαζο το τελευταιο...... Αιγοκερος κ εγω.... του καθηκοντος κ της οικογενειας....του πρεπει κ του δεν πρεπει....Καλο σου βραδυ..κ να μην ντρεπεσαι-φοβασαι να κλαις.... :)

Σε ευχαριστώ πολύ, να είσαι καλά. Δεν πρέπει να ντρέπομαι που κλαιω. Κανείς δεν πρέπει να ντρέπεται, όλοι άνθρωποι είμαστε με τις δυνατές στιγμές τους, αλλά και τις δύσκολες. Φρόντισα να έχω ένα ξηρό Merlot στο σπίτι, καλή η ρετσίνα, μου θυμίζει πολλά, αλλά χωρίς κόκα-κόλα δεν μου αρέσει, το Merlot κατεβαίνει πιο εύκολα. Δεν πίνω συνήθως, καπνίζω όμως δυστυχώς ακόμα σαν φουγάρο, κι έτσι μερικά ποτηράκια κάνουν τη δουλειά τους.
Σε λίγο φεύγουμε διακοπές κι έτσι έχω τον χρόνο και την ηρεμία να τα σκεφτώ όλα. Καλό σου βράδυ επίσης!!!

τι να σου πω βρε νοσταλγία , μακάρι να το κατάφερνα και εγώ να κλάψω κάποτε . Καταλαβαίνω ακριβώς τι εννοείς , και η λυτρωτική δύναμη των δακρύων μου έχει λείψει και εμένα εδώ και δεκαετίες .
Βλέπεις εμείς οι άντρες ''δεν κάνει'' να κλαίμε , και κάποιοι φροντίζουν να μας φυτευσουν αυτήν την αφύσικη και απάνθρωπη ψευτοάμυνα απο την παιδική μας ηλικία , 'έτσι ώστε να μας καταντάει συνείδηση που δεν σπάει με τίποτα. ''Δουλεια δεν είχες διάολε πείραζες τους γονέις και όλο τους το σόι'' .

τι ακριβως εδινες στα παιδια σου οταν λες οτι τους τα εδινες ολα; Τα παιδια θελουν ολη την αγαπη σου, χωρις ποτε να γινεται παθολογικη, και οσο πιο πολυ ποιοτικο χρονο μαζι σου γινεται.

Quote:

---

Originally Posted by νοσταλγία

Λοιπόν φίλοι, μετά από δυο δεκαετίες κατάφερα να κλάψω επιτέλους.

---

Κατόρθωμα είναι αυτό? Κλάψε όσο θες μόνο μην το κάνεις κατόρθωμα σε παρακαλώ,

Quote:

---

Originally Posted by carrot

Κατόρθωμα είναι αυτό? Κλάψε όσο θες μόνο μην το κάνεις κατόρθωμα σε παρακαλώ,

---

Για καποιους ναι...ειναι κατορθωμα!!!!!! Κ γαι να θελησει να το βγαλει απο μεσα της η γυναικα παει να πει οτι την ετρωγε.....

Κλάψε καλή μου για ότι σε πονάει όσο θες να ξεσπάσεις και μη ντρέπεσαι καθόλου γι' αυτό!!! Μια φορά είχα διαβάσει σ' ένα βιβλίο την εξής φράση: "τα δάκρυα.... κάνουν καλό τα δάκρυα... δείχνουν ότι η ρημάδα η καρδιά δεν πέτρωσε ακόμα.... (νομίζω ότι το βιβλίο λεγόταν "ένα δέντρο στην αυλή μας)

Πολύ καλό το τσιτάτ IreneMarina. Καθόλου κατόρθωμα δεν το νιώθω. Δυο φορές συνόδεψα τα πιο στενά μου πρόσωπα στο νεκροταφείο, όπου εκεί τελείωνε και για μένα οριστικά και αμετάκλητα το πιο ωραίο κομμάτι της ζωής μου και ενώ όλοι έκλαιγαν εγώ στεκόμουνα σαν μάρμαρο εκεί, ήτανε ίσως το σοκ, το απίστευτο.Έλεγα θα συνεχίσω και γι αυτούς και δεν θα κλάψω και θα είμαι δυνατή για να χαίρονται εκεί πάνω (φυσικά και δεν πιστεύω, αλλά και πάλι σε δύσκολες στιγμές θέλω να πιστεύω), ό,τι κι αν μου συνέβαινε πέτρωνα, δεν μπορούσα να κλάψω.

Ναι, και ποιοτικός χρόνος με τα παιδιά και η αγάπη δεν ήτανε παθολογική καθότι έχω αρκετά πράγματα μόνο για μένα που με γεμίζουνε πολύ.

Και εγώ αισθάνθηκα μια λύτρωση διαβάζοντας το μήνυμά σου!!! (μην παίρνεις πάντα τοις μετρητοίς οσα σου λένε τα παιδιά σου. Καποιες φορές γινόμαστε σκληροί και ξεσπάμε απέναντι σε ανθρώπους που ξερουμε ότι θα είναι πάντα "εδώ")

Α, εμένα ο αντίστοιχος Αριστείδης της περιοχής μου θα μου λέιψει πολύ, οταν φύγει από τη ζωή (αν δεν τον προλάβω βέβαια :)

τουλάχιστον έχουμε και χιούμορ, καλό σημάδι αυτό.

Quote:

---

Originally Posted by νοσταλγία

Σας χαιρετώ, καλό σας βράδυ και μη με κοροιδέψετε, αν και ακούγονται γελοία αυτά που σας είπα.

---

Γεια χαρα! Προσωπικα, τις περιοδους που ειμαι παγωμενη συναισθηματικα, δεν μπορω να εκφραστω.Ουτε λυπη, ουτε χαρα...τίποτα. Τις πιο σκληρες στιγμες της ζωης μου θυμαμαι να τις περασα ανεκφραστη. Αδυνατωντας να κλαψω....Οταν αρχισα να ξεπαγωνω, ηρθαν κ τα δακρυα κ ηταν πραγματι λυτρωτικα. Κ ενιωσα να φευγει ενα βαρος. Για μενα ηταν κατορθωμα, να μπορεσω να αφησω να φυγει αυτο το βαρος ανασαινωντας πια...Σε καταλαβαινω...ελπιζω λοιπον να ρθουν κι αλλα δακρυα, ανακουφισης.

Νοσταλγία, σε μένα σηνέβη ακριβώς το αντίθετο! Λόγω κατάθλιψης έκλαιγα συχνά με το παραμικρό. Τώρα όμως με την αγωγή, τα κατάφερα και δεν κλαίω τόσο συχνά. Να κλαις ρε συ, θα σου κάνει καλό! Είναι όντως σημάδι ότι η καρδιά μας δεν έχει πετρώσει. Ποιος είναι ο λόγος όμως που τα παιδιά σου έφτασαν στο σημείο να σε χαρακτηρίσουν έτσι; Για μένα δεν είναι κάτι που μπορεί να περάσει στα ψιλά γράμματα.

Τα παιδιά ήτανε το σύμπαν κι εγώ μια αυτονόητη. Δεν καταλαβαίνανε και πόσο με πλήγωναν με αυτό. Μάλλον είναι και η αρχή της εφηβείας, ότι ποτέ δεν έθεσα όρια, κοκ. Μου ζήτησαν συγνώμη όμως. Καμιά φορά οι άνθρωποι είναι πιο σκληροί απέναντι σε αυτούς που αγαπάνε από ότι σε άλλους, πιο μακρινούς.
Μου έκανε όντως καλό, που είχα τη δύναμη να δείξω αδυναμία. Αναφέρθηκε κι από έναν φίλο άνδρα, για αυτούς ακόμη πιο δύσκολο.
Να είστε όλοι καλά, είπατε πολλά, σωστά και ωραία πράγματα. Μου δώσατε πολλά ερεθίσματα να σκεφτώ παρακάτω.

Η μάνα πάντα θεωρείται αυτονόητη για τα παιδιά. Γι' αυτά τουλάχιστον που μεγαλώνουν μαζί της προστατευμένα από την αγάπη και την φροντίδα της. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να σε στολίζουν με κοσμιτικά επίθετα.. Απ' ότι καταλαβαίνω είχατε αρκετά φιλική σχέση με τα παιδιά σου, σε σημείο να χαθούν τα όρια. Οι ισορροπίες είναι λεπτές πολλές φορές.

ναι, εγώ πίστευα, ότι αφού τα παιδιά που τους στερούνε κάθε ελευθερία, γίνονται δυστυχισμένα, τα παιδιά που έχουνε όλες τις ελευθερίες γίνονται ευτυχισμένα, αλλά δυστυχώς δεν ισχύει αυτό, τα παιδιά δεν μπορούνε να διαχειριστούνε την ελευθερία, θέλουνε όρια για να γίνουνε ισορροπημένα άτομα. Καληνύχτα.

Αν κάνω παιδιά και γω φιλική σχέση θα ήθελα να έχω μαζί τους αλλά άμα ξεφύγει η μπάλα.. Καληνύχτα

εννοειται οτι τα παιδια θελουνε ορια.. Καλλιο αργα παρα ποτε..

Και τα παιδιά και οι μεγάλοι χρειάζονται όρια.
Εγώ ανήκω σε μια γενιά της καταπίεσης και ήθελα να τα κάνω όλα διαφορετικά.
Όταν ήμουνα νεότερη και ιδεολόγα, δίδασκα σε ενήλικους και για να μην έχουνε την εντύπωση ότι είμαι το "αφεντικό", δεν καθόμουνα ποτέ στην έδρα, κάναμε κύκλο τα θρανία και καθόμουνα δίπλα τους. Επίσης αφού τους παρουσίαζα τα υπερ και τα κατά κάποιων βιβλίων, τους άφηνα να αποφασίσουνε αυτοί δημοκρατικά με ποιο θα θέλανε να δουλέψουμε. Λοιπόν γινότανε τότε ένας χαμός, άτομα αποχωρούσανε γιατί η πλειοψηφία ήθελε κάποιο άλλο βιβλίο, γινότανε φασαρίες και κάποια άλλα ...καφκικά να μου λένε κάποιες ζηλόφθονες ηλικιωμένες ότι δεν κάθομαι στην έδρα, αλλλά στον κύκλο για να βλέπω καλύτερα κάποιους άνδρες;;;;;;;
Λοιπόν μια ωραία πρωία πήγα κάθισα στην έδρα, τους είπα με αυτό το βιβλίο θα δουλέψουμε τελεία και παύλα και αυτές τις απαιτήσεις έχω. Από τότε δεν αποχώρησε κανείς και επικρατεί και καλό κλίμα στην τάξη.

Σίγουρα πολλά από τα σκ. που βίωσα οφειλότανε σε μια ρομαντική, ιδεολογική και πολύ συναισθηματική στάση ζωής.

είσαι εκπαιδευτικός;

Τα παιδιά είναι πάντα παιδιά και η μάνα θέλει να τα προστατέψει, να μην πει κακό λόγο, αλλά δεν αντέχω άλλο. Έχουμε διακοπές και εκτός του ότι ολημερίς σκοτώνονται μεταξύ τους και τσιρίζουνε, κάνουνε (η κόρη μου κάνει) και ένα σωρό ζημιές, παίζει με αλεύρι, το κάνει ζύμη πάνω στο καινούριο, αγαπημένο μου χαλί και καθάρισέ το μετά. Απειρες φορές της έχω πει να μην το κάνει, άδικα. Παίζουνε με γεμάτα μπουκάλια κόκα-κόλας, αδείάζουνε αυτά στο πάτωμα και καθάρισέ το. Έχω μεγάλο πρόβλημα σε τέσσερεις σπόνδυλους στον αυχένα, και ακόμα και οι καθημερινές δουλειές μού είναι ταλαιπωρία. Είναι μεγάλα παιδιά, από μικρά όμως δεν καταλάβαιναν τίποτα, με το που θα γύριζα να κοιτάξω δυο λεπτά κάπου κάνανε πράγματα επικίνδυνα, πέρασα πολύ άγχος μην πάθουνε κάτι, συχνά βρισκόμασταν στην κλινική, όλα όσα τους απαγόρευα, τα έκαναν.
Gypsy Cello έχω κάνει κάποιες σπουδές, όχι όμως παιδαγωγικά και δεν βρήκα δουλειά στον κλάδο μου, δουλεύω σαν ελεύθερος επαγγελματίας , μόνο τις ώρες που διδάσκω πληρώνομε, ουσιαστικά ο άνδρας μου μας συντηρεί. Πριν τα παιδιά είχα πολλές ώρες, άξιζε τον κόπο, αλλά μετά έβγαζα τόσα, όσα ζητούσε και η μπέιμπι - σίτερ και τα πιο πολλά τα άφησα. Μέχρι σήμερα είναι αδύνατον να τα αφήσεις μόνα τους στο σπίτι χωρίς να σκοτωθούνε μεταξύ τους, να κάνουνε επικίνδυνα πράγματα και το σπίτι λίμπα. Και είναι και τα δυο πάνω από δέκα χρονών και ντρέπομαι και που τα λεω. Σόρρυ.

Ντρέπεσαι; Για ποιο λόγο; Όλα τα παιδιά έτσι είναι. Εκτός από εμένα που μικρή ήμουν Παναγίτσα. Όπου με έβαζες, εκεί καθόμουν! Τώρα ζωήρεψα :p Όλα τα παιδιά κάνουν αυτό που τους είναι απαγορευμένο γιατί τους αρέσει. Το ίδιο συμβαίνει και στους ενήλικες. Οι παράνομοι έρωτες δεν έχουν πιο πολύ γλύκα; ;) Αν τ' αφήνεις πιο ελεύθερα σε σχέση με τους κανόνες του σπιτιού, θα δεις ότι θα ηρεμήσουν.

Διαφωνώ με τους παράνομους έρωτες, εγώ δεν θα μπορούσα να το κάνω. Αν ερωτευόμουνα, αυτό μπορεί να συμβεί στον καθένα δεσμευμένο, θα το συζητούσα με τον άνδρα μου και θα βλέπαμε παρακάτω.
Είμαι λίγο απόλυτη σε αυτό, όσο αφορά το άτομό μου, κατά τα άλλα δεν με ενοχλεί πως αποφασίζει να ζήσει κανείς. Έχω πρόβλημα μόνο με τις διπλές ηθικές, ξέρω καθολικούς που θεωρούνε το διαζύγιο μεγάλη αμαρτία, αλλά τους παράμονους δεσμούς, όχι.

Έτσι όπως το σκέφτομαι τώρα, δεν θα μπορούσα να το κάνω στον άνθρωπο που θα τον σεβόμουν και θα τον εκτιμούσα. Αν συνέβαινε κάτι θα του το έλεγα. Αλλά ποτέ μη λες ποτέ. Τέλος πάντων, βγήκαμε εκτός θέματος. Το θέμα τώρα είναι τα παιδιά σου.

Βγήκαμε από το θέμα και βγαίνω κι εγώ σε λίγο, έχω έξοδο επαγγελματική, συνδυάζουμε το τερπνόν μετά του οφελίμου! Ελπίζω τουλάχιστον να είναι ευχάριστη, για να δούμε.