Ελάχιστους φίλους - προβλήματα με την οικογένεια

Γεια σας, είμαι νέα στο φόρουμ και είμαι 14 χρονών. Διάβασα μερικά θέματά του και είπα να γραφτώ και να πω το δικό μου πρόβλημα...

Το πρόβλημά μου είναι ότι έχω ελάχιστους φίλους. Αλλά και με αυτούς δε είμαι πολύ κοντά... Όταν συναντιόμαστε (στο σχολείο μόνο) νιώθω εκτός... Το μόνο που κάνω είναι να τους ακούω... Δε έχουμε αρκετά κοινά... Από τότε που έκλεισαν τα σχολεία έχω να μιλήσω 3 μήνες μαζί τους. Από τα περισσότερα άτομα της παρέας δεν έχω ούτε τα κινητά τους. Όποτε μπαίνω διαθέσιμη στο Facebook (συνήθως είμαι εκτός σύνδεση) μπορεί να μιλήσω με μια από τις 3 που είμαι πιο κοντά, αλλά και πάλι η συνομιλίας μας δε θα κρατήσει για περισσότερο από μισή ώρα. Μόνο με μια φίλη μου συναντιόμαστε συχνά. Από τότε που έκλεισαν τα σχολεία, έχω μείνει στο δωμάτιο μου μόνη μου σε ένα υπολογιστή και με τα κατοικίδια μου... Και όταν τους πλησιάζω, νιώθω ότι με απεχθάνονται... Αν τύχει να πω κάτι με τους άλλους συμμαθητές, αμέσως θα με κοιτάξουν παράξενα οι άλλοι... Δεν εμπιστεύομαι κανέναν.... Αυτά ήταν για το θέμα φίλων...

Τώρα στο θέμα της οικογένειας, πάλι νιώθω μόνη... Έχω δωμάτιο δικό μου, αλλά ποτέ δε κλείνω τη πόρτα... Αν κάνω κάτι που δε κάνω συνήθως, το θεωρούν παράξενο... Επειδή έχω μεγάλη αγάπη στα ζώα (γιατί μόνο αυτά με καταλαβαίνουν), με θεωρούν τρελή... Συνεχείς καβγάδες, που πάλι θεωρούν ότι έχω πρόβλημα... Νιώθω την αδιαφορία τους... Δε με καταλαβαίνουν... Δεν τους εμπιστεύομαι, γιατί αν τους πω κάτι, θα το μάθουν όλοι... Επειδή διαβάζω και ενημερώνομαι για τα ζώα και προσπαθώ όσο μπορώ να τα εφαρμόσω, ώστε να έχουν μια καλή ζωή που τους αξίζει, το μόνο που κάνουν είναι να με προσβάλουν, να με βρίζουν, να με θεωρούν άρρωστη και τρελή, γιατί τα ζώα δεν έχουν ανάγκη για τόσα λούσα...

Θα μπορούσατε να με βοηθήσετε; :confused:

Ευχαριστώ

Γεια σου κοριτσάκι μου!! Καλά ε,ειδικά με το θέμα των φίλων αισθάνθηκα σαν να περιγράφεις εμένα! Λοιπόν εγώ 16 είμαι και αντιμετωπίζω ακριβώς το ίδιο πρόβλημα. Κι εγώ μόνο στο σχολείο συναντιέμαι με τους επιφανειακούς μου φίλους,νιώθω κι εγώ εκτός και πως δεν έχουμε κοινά ενδιαφέρονται κτλπ. Να φανταστείς μόνο το κινητό από 2 στους 9-10 έχω και άδικα μάλλον. Κι εγώ 3 μήνες έχω να τους μιλήσω,στο facebook δεν μιλάμε σχεδόν καθόλου,στην καφετέρεια σταμάτησαν να με καλούν. Νιώθω κι εγώ ότι με κοιτάνε παράξενα και πως δεν τους είμαι επιθυμητή.Γιατί στα λέω? Να δεις ότι δεν είσαι η μόνη,και τώρα που τα διάβασα όλα αυτά παρηγορήθηκα κι εγώ η ίδια ότι δεν είμαι η μόνη. Η αλήθεια όμως είναι ότι στις μέρες μας δεν είναι να εμπιστεύεσαι ούτε τον κ*λο σου με τόσα που συμβαίνουν! και γι'αυτό καλύτερα μόνη παρά με άτομα που δεν τους έχεις εμπιστοσύνη.Σε όσους έχω ζητήσει βοήθεια με αυτό το θέμα μου έχουν πει το εξής: Στον κόσμο είναι 5 δις άτομα.Σίγουρα κάπου αργά ή γρήγορα θα βρεις φίλους που να ταιριάζετε,να έχετε κοινά ενδιαφέροντα και να σε εκτιμάνε.Είσαι πολύ μικρή ακόμα και έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου οπότε δεν υπάρχει λόγος να χάσεις τις ελπίδες σου.Έχω διαβάσει ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΕΣ περιπτώσεις ατόμων που κατάλαβαν τι σημαίνει ζωή μετά τα 18 στο πανεπιστήμιο,όταν γνώρισαν νέα παιδιά και εννοείτε πιο ώριμα λόγω ηλικίας.Εσύ μπορεί να βρεις πιο γρήγορα,ειδικά αν δεν μένεις σε νησί(γιατί δυστυχώς εγώ μένω σε νησί οπότε είναι μικρή η κοινωνία και είναι δύσκολο).Προσπάθισε να γραφτείς σε ένα σύλλογο,σε μία δραστηριότητα που να σου αραίσει και ίσως εκεί γνωρίσεις νέα άτομα.
Τώρα με το θέμα της οικογένειας,είσαι έφηβη κοπέλα μου και δυστυχώς οι καβγάδες με την οικογένεια είναι μία κλασσική περίπτωση αυτού του σταδίου(του εφηβικού).Άπειρες φορές έχω καβγαδίσει κι εγώ με τους δικούς μου για πράγματα που κατά τη δική τους άποψη είναι "παράξενα"και με βγάζουν τρελή και ψυχοπαθή.Βλέπεις είναι μεγάλοι και δεν μπορούν να μας καταλάβουν κι αυτοί τα εφηβικά τους χρόνια τα πέρασαν πολύ διαφορετικά από εμάς,οι λόγοι πολλοί,ο κόσμος μέρα με τη μέρα αλλάζει.Προσπάθησε να τους μιλήσεις ήρεμα για το πρόβλημά σου,εξήγισέ τους πως νιώθεις για τις παρέες σου και τι αντιμετωπίζεις και πες τους να μην λένε σε άλλα άτομα για το πως φέρεσαι και το τι κάνεις γιατί νιώθεις άσχημα. Αν σε αγαπάνε θα σε καταλάβουν.Αλλά με το να μιλήσεις απότομα και καβγαδίζοντας δεν βγαίνει τίποτα! Προσάθησε μια μέρα που θα είναι ήσυχοι να τους εξηγίσεις και να δεις όλα καλά θα πάνε!

Επίσης να σου πω πως είσαι πολύ τυχερή που έχεις κατοικίδιο,είναι όντως πολύ καλή παρέα,εμένα δεν με αφήνουν με τίποτα!

Κι εγώ κορίτσια, την ίδια κατάσταση έχω όσον αφορά τις παρέες. Κανένας δεν μου δίνει σημασία κ όσους κάνω παρέα αποδεικνύονται πολύ κ@λόπαιδα! Οι περισσότεροι με κοροϊδεύουν. Μόνο μια φίλη έχω που μ' αγαπάει πολύ! Τώρα που θ' ανοίξουν τα σχολεία φοβάμαι πως πάλι τα ίδια θα γίνονται. Τεσπα! Όσο για τα ζωάκια, νομίζω ότι οι περισσότεροι γονείς λίγο - πολύ δεν τα θέλουν. Πάντως αν το θες πολύ, πες τους ότι θα είναι στο δωμάτιό σου κ δεν θα τους ενοχλεί.

Είδες πόσοι μπορούν να βρεθούν με το ίδιο πρόβλημα μέσα σε ένα φόρουμ?? Όλοι σου τάζουν λαγούς με πετραχήλια και σου δίνουν μια σκ@τούλα στο τέλος! Έτσι είναι η ζωή τι να κάνουμε...

Ευχαριστώ πολύ για τις συμβουλές σας! Νόμιζα ότι ήμουν η μόνη! Γιατί και με την άλλη φίλη μου το συζητήσαμε και μου είπε ότι μου φαίνεται ότι δε μου δίνουν σημασία. :/

Να προσθέσω ότι έχω προδοθεί πάρα πολλές φορές παλιά και πρόσφατα. Μάλιστα πρόσφατα είχα μια "φίλη" που με έκανε παρέα μόνο για να μπαίνει στο ίντερνετ.

Καλά από προδοσία τι να πω ας μην το σχολιάσω καλύτερα το θέμα γιατί αν γράψω όλα τα δικά μου θα ξημερώσει και θα ξαναβραδιάσει ως να τα διαβάσετε :P Κακώς που νόμιζες ότι ήσουν η μόνη,δεν είσαι ούτε η πρώτη αλλά ούτε και η τελευταία που της συμβαίνουν αυτά.Είναι κοινό πρόβλημα πολλών παιδιών/εφήβων/ενηλίκων!

Τώρα είδα ότι υπάρχουν και άλλοι με το ίδιο πρόβλημα! Απλώς από όσους γνωρίζω συμμαθητές και γνωστούς δεν είχαν αυτό το πρόβλημα και έτσι νόμιζα πως ήμουν η μόνη!

Quote:

---

Originally Posted by M.A

Τώρα είδα ότι υπάρχουν και άλλοι με το ίδιο πρόβλημα! Απλώς από όσους γνωρίζω συμμαθητές και γνωστούς δεν είχαν αυτό το πρόβλημα και έτσι νόμιζα πως ήμουν η μόνη!

---

Και εγω ετσι ενιωθα στην ηλικια σου περιπου...μετα το δημοτικου που εχασα ολους τους κολλητους μου φιλους γιατι πηγα σε ενα αλλο σχολειο, δεν θεωρουσα οτι ειχα κανενα φιλο...ενιωθα εντελως μονος...φαντασου τα παιδια με τα οποια εκανα παρεα με κυνηγουσαν μετα το σχολειο και μου πετουσαν νερατζια...16 χρονια μετα αυτα τα παιδια ειναι οι καλυτεροι μου φιλοι...αλλαζουν τα πραγματα...υπομονη και δεν εχεις ιδεα ποσα καλα σε περιμενουν αυριο...

τελικώς είναι κάτι πολύ κοινό!κι εγώ είχα το ίδιο ζήτημα σε κάποιες φάσεις στο σχολείο....να φανταστείς στην τρίτη λυκείου χαιρόμουν όταν οι καθηγητές μας κράταγαν στο διάλειμμα για μάθημα γιατί έτσι δεν θα είχα λόγο να κάθομαι μόνη μου...αλλά μετά άλλαξαν....μέσω μιας παλιάς φίλης άρχισα να κάνω πάρα πολύ παρέα με κάτι παιδιά....γνώρισα άλλους στη σχολή που περνάμε πολύ καλά μαζί και μια χαρά τώρα....ήταν περίοδοι που για κάνα δυο μήνες δεν έβγαινα από το σπίτι μου και άλλες φορές ήμουν για μεγάλα διαστήματα κάθε μέρα έξω και πέρναγα πολύ καλά!
οπότε μην απελπίζεσαι και στεναχωριέσαι! φάσεις είναι....κι όταν θα γνωρίσεις κι άλλους ανθρώπους θα μπορείς να κάνεις παρέα μαζί τους....επίσης όσο περνάει ο καιρός οι άνθρωποι αλλάζουν οπότε ίσψς βρεις κώδικες επικοινωνίας μαζί τους...

να τα,να τα πο πο τελικά είναι ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ κοινό,τι έλεγα?? Μια από τα ίδια κι εγω.....

Γεια σας εγώ είμαι 17 ετων και αντιμετοπιζω την ιδια περιπου κατασταση με τους φιλους που εχω...Δηλαδή δε συμμετεχω στις συζητησεις (οι οποιες εχουν να κανουν με συγκεκριμενα θεματα τα οποια δε με ενδιαφερουν προσωπικα) με αποτελεσμα να μη μιλαω και να καθομαι μονο και να τους ακούω. Ακομα οπως και εσυ τα παιδια που κανω παρεα απο το σχολειο εχω να τα δω 3 μήνες! Δε ξερω εαν φταίω σε κατι, αλλά ειμαι αισιοδοξος για το μελλον αφου τοσοι άνθρωποι σαν κι εμένα βιώνουν την ίδια κατάσταση και του χρονου θα βρισκομαι σε καποια σχολη με νεους ανθρωπους γυρω μ! :p Ωστόσο θα ήθελα να με συμβουλέψει κάποιος για να καταφέρω να βελτιώσω τις σχέσεις μου.

Δημητρη στην Πατρα,κ εμενα καμια φορα δεν μου αραισαν κ δν με ενδιεφεραν τα θεματα που ανοιγαν αλλα απο το να μη λεω τιποτα και να καθομαι σαν αγαλματακι ακουνητο αμιλητο αγελαστο προσπαθουσα να μπω κι εγω στη κουβεντα τους και να πω κατι για το θεμα τους κι ετσι ηταν καλυτερα!! Δεν ηθελα να σχολιαζουν πως δεν μιλαω. Γιατι αν μπεις στον κοσμο τους,μιλησεις τη γλωσσα τους θα βελτιωνεται παραλληλα και η σχεση με τους αλλους.
Εσυ εισαι και τυχερος που δε μενεις σε νησι,εκει εχετε πολλους κατοικους εε ολο και καποιον θα βρεις να ταιριαζετε!!

Και ήρθε η ώρα να πω και εγώ οτί παλιότερα είχα παρόμοια προβλήματα....
Στο γυμνάσιο είχα 3 φίλους μου από το δημοτικό...
Στην πρώτη κάναμε αρκετά παρέα και εντός και εκτός σχολείου...αν και εγώ είχα μετακομίσει αρκετά μακρυά από αυτούς μαζευόμασταν σχεδόν κάθε απόγευμα σε μια γειτονιά παίζαμε και λέγαμε διάφορα(εγώ πήγαινα σε αυτή τη γειτονιά λόγο φροντηστηρίων και έμενα εκεί τα απογεύματα σε ένα σπίτι που έχουμε)

Στην δευτέρα άλλαξαν κάπως τα τμήματα άλλαξαν παρέες αυτά τα παιδιά,περιορήσαμε τις εξόδους μας,άλλαξα και εγώ παρέες,έκανα παρέα με κάποια ποιό "παρακμιακά" άτομα με τα οποία όμως δεν είχαμε και πολλά κοινά,ήταν απλά η παρέα μου στο σχολείο και μέχρι εκεί...Εκείνη την περίοδο είχα αρχίσει να πέφτω ψυχολογικά πάρα πολύ γιατί ανακάλυπτα σιγά σιγά οτί μου αρέσουν οι άντρες...

Στην τρίτη γυμνασίου ήταν η χειροτερή μου τάξη γιατί ένα παιδί μου είχε βγάλει την ρετσινιά του gay (που το είχε καταλάβει ο μαλκας και μου έκανε την ζωή δύσκολη; )και εγώ σαν άλλος μλκας δεν αντιδρούσα...Παράλληλα για εμένα άρχισαν και καλυτέρευαν τα πράγματα στις παρέες που έκανα προς το τέλος της χρονιάς,είχα αρχίσει να γίνομαι "αλάνι" και να έρχομαι ποιό κοντά με τους συμμαθητές μου από το δημοτικό που είχα διακόψει μαζί τους...Εκτός από αυτό είχα αρχίσει και έκανα πολύ παρέα με κάτι παιδιά από ένα άλλο σχολείο,βόλτες με ποδήλατα,άραγμα χαβαλές...

Στην πρώτη λυκείου άλλαξα σχολείου λόγο οτί το υπήρχε ένα λύκειο πολύ κοντά στο σπίτι μου οπότε δεν θα βόλευε και τόσο να πάω στο λύκειο οπού θα συνέχιζαν τα παιδιά από το γυμνάσιο που πήγαινα...στο καινούργιο λύκειο είχα τρεις γνωστούς μόνο με τους οποίους δεν είχα και πολλές επαφές...έκανα μια καινούργια αρχή ουσιαστικά χωρίς ρετσινιές,έκανα λιγάκι παρέα με 2 αγόρια από το τμήμα μου...είχαμε βγει μερικές φορές αλλά μέχρι εκεί,γενικά ήμουν κάπως αποκλεισμένος αν και με θεωρούσαν συμπαθητικό τους την έσπαγα επειδή ήμουν ψαχνοπαρεΐδης και γενικά ήταν όλοι αυτοί μαζί και ο ψωριάρης χώρια...Προς το Πάσχα ξαναβρέθηκα με εκείνους τους δύο παλιούς μου συμμαθητές και τις παρέες τους και αρχίσαμε να κάνουμε σιγά σιγά πάλι παρέα,περάσαμε κάποιες καταστάσεις και τους απέδειξα οτί νοιάζομαι όπως έκαναν κ αυτοί...

Φέτος επιτέλους πήγα στο σχολείο που ήθελα να πάω από την αρχή και είμαι μαζί με τα παιδιά που έκανα βόλτες μαζί τους με τα ποδήλατα που περιέγρψα ποιό πάνω...
Στο σχολείο που είμαι τώρα έχω πάρα πολλούς γνωστούς είμαι με τους κολλητούς μου και γενικά είναι τέλεια...Εκτός από αυτό λόγο οτί είμαι αρκετά δημοφιλής και μέσα στην καλή χαρά (από τότε που αποδέχτηκα το ποιός είμαι και σταμάτησα να στεναχωριέμαι)ξαφνικά άρχισαν να με θυμούνται οι συμμαθητές μου από το σχολείο που πήγα στην πρώτη λυκείου ενώ όλη την προηγούμενη χρονιά με είχανε εντελώς γραμμένο...Αλλά είναι πολύ ωραίο να τους βλέπους να σέρνονται για να βγουν μαζί σου! XD

και εγω ειχα μεχρι την πρωτη γυμνασιου παρομοια προβληματα. Μονο που εγω δεν ειχα καθολου φιλους και τα πιο πολλα κοριτσια με κορόιδευαν γιατι δεν ακολουθουσα κατι χαζομαρες που κανανε η δεν με ενδιεφεραν οι συζητησεις τους(π.χ. αγορια, σαπουνοπερες κ.τ.λ.) και εκανα πιο πολυ παρεα με αγορια. Οταν αλλαξα σχολειο και πηγα απο το ιδωτικο που ειμουν σε ενα δημοσιο στην δευτερα γυμνασιου και απο τοτε ησυχασα... Με τους γονεις μου μαλωνουμε αλλα οχι τοσο οσο παλια. Σημερα βεβαια τσαντιστηκαν γιατο ηθελα να βγω το σαββατο με μια παρεα φιλων μου που ειναι αγορια στον σινεμα...

Quote:

---

Originally Posted by M.A

Γεια σας, είμαι νέα στο φόρουμ και είμαι 14 χρονών. Διάβασα μερικά θέματά του και είπα να γραφτώ και να πω το δικό μου πρόβλημα...

Το πρόβλημά μου είναι ότι έχω ελάχιστους φίλους. Αλλά και με αυτούς δε είμαι πολύ κοντά... Όταν συναντιόμαστε (στο σχολείο μόνο) νιώθω εκτός... Το μόνο που κάνω είναι να τους ακούω... Δε έχουμε αρκετά κοινά... Από τότε που έκλεισαν τα σχολεία έχω να μιλήσω 3 μήνες μαζί τους. Από τα περισσότερα άτομα της παρέας δεν έχω ούτε τα κινητά τους. Όποτε μπαίνω διαθέσιμη στο Facebook (συνήθως είμαι εκτός σύνδεση) μπορεί να μιλήσω με μια από τις 3 που είμαι πιο κοντά, αλλά και πάλι η συνομιλίας μας δε θα κρατήσει για περισσότερο από μισή ώρα. Μόνο με μια φίλη μου συναντιόμαστε συχνά. Από τότε που έκλεισαν τα σχολεία, έχω μείνει στο δωμάτιο μου μόνη μου σε ένα υπολογιστή και με τα κατοικίδια μου... Και όταν τους πλησιάζω, νιώθω ότι με απεχθάνονται... Αν τύχει να πω κάτι με τους άλλους συμμαθητές, αμέσως θα με κοιτάξουν παράξενα οι άλλοι... Δεν εμπιστεύομαι κανέναν.... Αυτά ήταν για το θέμα φίλων...

Τώρα στο θέμα της οικογένειας, πάλι νιώθω μόνη... Έχω δωμάτιο δικό μου, αλλά ποτέ δε κλείνω τη πόρτα... Αν κάνω κάτι που δε κάνω συνήθως, το θεωρούν παράξενο... Επειδή έχω μεγάλη αγάπη στα ζώα (γιατί μόνο αυτά με καταλαβαίνουν), με θεωρούν τρελή... Συνεχείς καβγάδες, που πάλι θεωρούν ότι έχω πρόβλημα... Νιώθω την αδιαφορία τους... Δε με καταλαβαίνουν... Δεν τους εμπιστεύομαι, γιατί αν τους πω κάτι, θα το μάθουν όλοι... Επειδή διαβάζω και ενημερώνομαι για τα ζώα και προσπαθώ όσο μπορώ να τα εφαρμόσω, ώστε να έχουν μια καλή ζωή που τους αξίζει, το μόνο που κάνουν είναι να με προσβάλουν, να με βρίζουν, να με θεωρούν άρρωστη και τρελή, γιατί τα ζώα δεν έχουν ανάγκη για τόσα λούσα...

Θα μπορούσατε να με βοηθήσετε; :confused:

Ευχαριστώ

---

Καλησπέρα. είσαι πάρα πολύ μικρή για να ανησυχείς για τέτοια, δλδ θα γνωρίσεις φίλους κάνε υπομονή! τα άτομα που καθορίζεις ως φίλες σου νομίζω ότι είναι ακατάλληλα.
δεν μπορώ όταν σε πλησιάζουν γιατί λες ότι σε απεχθάνονται? μήπως ποτέ τους έγινες φορτική? να λες ότι θες εφόσον αυτό δεν προσβάλει άλλον και άστους να σε κοιτάζουν
παράξενα όσο θέλουν - αγνόησέ τους. επίσης να ξέρεις ότι οι καλοί φίλοι σπάνια είναι πολλοί, οι πιο πολλοί είναι για να κάνουμε χαβαλέ και να περνά η ώρα. όσο για τα
ζώα ακόμα κ αν είσαι υπερβολική δεν βλέπω τπτ κακό σ αυτό (έχω χαμστεράκι :)) γενικά δεν βλέπω τπτ παράξενο. απλά μην παίρνεις πολύ τα πράγματα στα σοβαρά γιατί φθίρεσαι
χωρίς λόγο.

Και εγώ το ίδιο πρόβλημα έχω....
Ο μοναδικός μου ΚΟΛΛΗΤΟΣ φίλος από τότε που κάνει παρέα με άλλα παιδιά δεν μου δίνει σχεδόν καθόλου συμασία...
Προσπαθώ τελευταία να κάνω παρέα με άλλα παιδιά και νομίζω ότι αν προπαθήσω να είμαι ποιο κοντά τους θα πετύχει....

Αυτό χρειάζεται...Να κάνουμε παρέα με καινούρια άτομα....

+φωνω Αντώνη.Οσο περισσοτερα ατομα τεινουμε να γνωρισουμε,τοσο περισσοτερες ειναι οι ελπιδες να βρουμε μεσα σ'αυτους καποιον που τα ταιριαζουμε

Να ξανοιχτείς. Μην περιμένεις από τους άλλους την πρώτη κίνηση γιατί ίσως να μην την δεις ποτέ. Ξεκίνα να μιλάς, λίγες έστω κουβεντες για αρχή με αυτους που θεωρείς πιο προσιτούς σε σενα, κάπως έτσι θα ξεκινήσει να δημιουργείται η παρέα. Μην προκαταβάλλεις για κάτι που δεν είσαι βέβαιη, που απλά είναι εμμονή της σκέψης, ότι δλδ δε σε θελουν για παρέα ή θα σε απορρίψουν. Αν δεν ξανοιχτείς με ωραίο τρόπο πρώτα δε ξερεις αν θα σου συμπεριφερθούν έτσι. Εγω σου λέω, από εμπειρία, θα ανταποκριθούν στο κάλεσμα σου. Βάλε ως ένα από τους στόχους σου για τη συνεχεια την κοινωνικοποίηση. Διαφορετικά στερείσαι τις ωραίες στιγμές που προσφέρει η παρέα με άλλους και αντ αυτού βιώνεις τη μελαγχολία και τη χαμηλή αυτοεκτίμηση που γεννά η μοναξιά. Τις αληθινές φιλίες και την ευχαριστη παρεα θα τις αναζητήσεις στην καθημερινότητα στους δικούς σου χώρους, όχι στις εικονικες φιλίες των σάητ. Το δεύτερο, με κανενα απολύτως τροπο δεν μπορεί να αναπληρώσει ή να προσφέρει τα τοσα πολά που έχει το πρώτο. Κι εγώ αγαπώ τα ζώα, όμως δεν πρέπει να λειτουργούν ως υποκαταστατο των διαπροσωπικών σχέσεων. Το ότι όι γονείς σου σε κοιτάζουν ή θεωρούν παράξενο κάτι που κάνεις, αυτό να μην ενεργεί ως αυτοπεριορισμός, ως κάτι που κατευθύνει ή περιορίζει τη συμπεριφορά σου κατά τρόπο που εσύ πιστεύεις ότι θα ναι αρεστός στους γονείς ή δε θα σε φέρει σε σύγκρουση μαζί τους.

Ευχαριστώ για τις συμβουλές σας. Το θέμα των ζώων λύθηκε με μια απλή συζήτηση. Αλλά δυστυχώς το θέμα των φίλων παραμένει... Προσπάθησα. Ανοίχτηκα περισσότερο, μπαίνω στις συζητήσεις, τους μίλησα και για το πρόβλημα με την συμπεριφορά τους, αλλά δεν άλλαξε τίποτα... Προσπάθησα να βρω νέους φίλους, αλλά έχουν κατασταλάξει στις φιλίες τους και έτσι εγώ φαίνομαι άκυρη... Όσο και να προσπαθώ να τις πλησιάσω, δεν αλλάζει τίποτα... Πολλά περιστατικά με έχουν κάνει να νιώσω σαν ξένη. Με μερικές φίλες μου, μένουμε κοντά. Πολλές φορές τους έχω ζητήσει να συναντηθούμε, αλλά δε δέχονται. Ενώ, μεταξύ τους συναντιούνται. Τους ζητάω τα τηλεφωνά τους και δε μου τα δίνουν (με εξαίρεση 1 που δεν το σηκώνει ποτέ). Τους στέλνω μέσο διαδικτύου μηνύματα μήπως τις βρω εκεί για να μιλήσω, αλλά αμέσως "κλείνουν" την συνομιλία με μια δικαιολογία. Πηγαίνουμε εκδρομές, βγάζουν φωτογραφίες, αλλά πάντα εγώ είμαι ο φωτογράφος. Ζητάω και εγώ να συμμετέχω, αλλά αρνούνται. Πολλές φορές εξαφανίζονται μέσα στο σχολείο και εγώ τις ψάχνω. Πηγαίνω να κάνω παρέα με άλλα κορίτσια, αλλά στραβώνουν, συν ότι δεν μπορώ να συμμετέχω στις συζητήσεις τους, γιατί έχω εντελώς αντίθετα ενδιαφέροντα. Τώρα τελευταία έχουν αρχίσει να κάνουν παρέα με ένα κορίτσι που είχα "τσακωθεί" πριν από 1,5 χρόνο. Ξαφνικά δε μιλούσε χωρίς λόγο. Προσπάθησα πάρα πολλές φορές να μάθω γιατί τσακωθήκαμε, αλλά ποτέ δε θέλησε να συζητήσουμε... Ακόμα και πρόσφατα προσπάθησα να μιλήσω μαζί της, αλλά τίποτα. Τώρα όμως που έχουν αρχίσει και κάνουν στενή παρέα μαζί της, νιώθω περισσότερο εκτός παρέας.

Δε ξέρω πως θα τα καταλάβετε όλα αυτά. Δε ξέρω πια τι να κάνω. Δε είχα ποτέ αληθινές φίλες για να μου λείψουν τώρα... Ίσως φταίει ότι δεν εμπιστεύομαι εύκολα τους ανθρώπους.

Ποσο σε καταλαβαινω!!!
Ολο το γυμνασιο και το λυκειο το εβγαλα χωρις φιλους!Ειχα αλλαξει σχολειο και εκεινοι γνωριζοντουσαν απο πριν οποτε δεν αποζητουσαν νεες φιλιες.Μονο με την κοπελα που καθομασταν στο ιδιο θρανιο μιλουσα και στο λυκειο κοπηκε κι αυτο και ετσι εκανα λιγη παρεα μ'ενα παιδι που επισης δεν ειχε φιλους γιατι ηταν παχουλο και το απεφευγαν(φαντασου!).Βεβαια με εκεινον δεν ειχαμε και πολλα να συζητησουμε εκτος απο τα μαθηματα.Δε συζητω για καφεδες και νυχτερινες εξοδους..απλα δεν υπηρχαν!Οι γονεις μου δε μου ελεγαν τιποτα και ετσι εγω το ειχα αποδεχθει και ασχολιομουν μονο με τα μαθηματα μου.Στο λυκειο αρχισα να μιλαω και με κανα δυο αλλα παιδια αλλα μεχρι εκει.Και σημειωσε πως εγω δεν ειχα κανενα ζωακι για συντροφια.
Οταν μπηκα στο πανεπιστημιο ολα αλλαξαν!!Βρηκα παρεα και ειμασταν αχωριστοι!Και εκτος απο αυτην εχω κανει και αλλες παρεες και τολμω να πω πως εχω γινει πολυ πιο κοινωνικη απο τοτε!!Οποτε μη το παιρνεις βαρια αυτα ειναι περαστικα και ειναι γεγονος οτι τα περνανε παρα μα παρα πολλα παιδια σε αυτη την ηλικια!

Μακάρι... Γιατί πλέον έχω κουραστεί/βαρεθεί...

gia sas ime 16 xronon. Egw exw 3 filous tou opious kanoume kathe mera parea ala den exoume ta idia kina egw thelw boltes clab xorosperides plakes kai etsi auti apla mia xeri bolta kai meta pc DEN ANTEW ALO to exw sixathi tous to exw pi ala tipt exw 1-2 files tis opies exw na milisw kairo genika ime enas anthropos polik klistos ston euto tou kai den milaw eukola oute se kopeles oute se filous gia auto to logo ime kai eleu8eros gia arketo kairo ntrepome na milisw se koritsia an kai to thelw :( opote se katalabenw apolita apla kane ipomoni tha erthi kai gia emas o kairos p tha imaste ok ;))