Ας πω και εγώ δύο λόγια για μένα
Καλησπέρα σε όλους. Να με συγχωρέσετε για το μεγάλο κείμενο - έκανα 4 ώρες να το γράψω :D - αλλά το μυαλό μου είναι σε ένα χάος ( my train of thoughts is derailed :) ) και έχω αρκετές παλινωδίες στη διάθεση. Εδώ και ένα χρόνο έχω διαγνωστεί με διπολική διαταραχή τύπου 2. Αυτή τη στιγμή είμαι 27 χρονών άνεργος, χωρίς πτυχίο και χωρίς να έχω κάνει τη στρατιωτική μου θητεία. Προέρχομαι από μία πολύ υπερπροστατευτική οικογένεια με έναν ψυχαναγκαστικό, ελεγκτικό και επικριτικό πατέρα. Σαν χαρακτήρας ήμουν πάντα κλειστός και χωρίς καθόλου αυτοπεποίθηση. Όλα ξεκίνησαν όταν ήμουν 18 χρονών στο πρώτο έτος της σχολής μου και έπαθα το πρώτο επεισόδιο βαριάς κατάθλιψης το οποίο με φόβισε πολύ. Έκανα άλλα 6 χρόνια και με τη βοήθεια πολύ καλών φίλων για να τελειώσω τα μαθήματα της σχολής. Γυρίζοντας στο πατρικό μου, έκανα την πρακτική μου άσκηση στην οποία ήμουν πολύ καλός, εργαζόμουν πολύ γρήγορα και ο διευθυντής μου ακόμα και τώρα λέει πολύ καλά λόγια για μένα. Τελειώνοντας άρχισα να κάνω την πτυχιακή μου εργασία. Εκείνη τη περίοδο έγινε και το δεύτερο επεισόδιο βαριάς κατάθλιψης και είχα πελαγώσει εντελώς. Έπειτα από μια συμβουλή αποφάσισα να ξαναγυρίσω στον τόπο που σπούδασα για να τελειώσω αν και αισθανόμουν χάλια για αυτό. Εκεί μέσα στην πρώτη εβδομάδα έπαθα μία κρίση και δεν κοιμόμουν σχεδόν καθόλου και βρισκόμουν σε αρκετή υπερένταση. Με τη βοήθεια του πατέρα μου ξαναγύρισα στο πατρικό μου και ένιωσα μεγάλη απογοήτευση. Άλλη μια περίοδος βαριάς κατάθλιψης και τελικά η μητέρα μου με παρότρυνε να πάω σε μια ψυχολόγο. Ο πατέρας μου ήταν αρνητικός εξαρχής αλλά δεν είπε κάτι άλλο. Μετά από δύο μήνες η ψυχολόγος με έστειλε σε έναν ψυχίατρο. Πήγα κρυφά από τους γονείς μου γιατί ούτε αναφορά δεν ήθελαν να ακούσουν σε αυτό και φοβούνται πολύ το στίγμα. Αυτός μου συνταγογράφησε φάρμακα και ξεκίνησα να τα παίρνω. Μετά από λίγο καιρό άρχισα να πηγαίνω κρυφά και στη ψυχολόγο καθώς οι γονείς μου δεν μου έδιναν άλλα χρήματα και θεωρούσαν ότι μετά από 3 συνομιλίες όλα θα ήταν εντάξει. Έτσι ξόδεψα όλες τις οικονομίες μου. Η ψυχολόγος όμως συνέχισε να με βλέπει δωρεάν. Είναι ο μόνος άνθρωπος που με στήριξε τόσο πολύ και μου έδωσε να καταλάβω κάποια πράγματα. Εδώ να σημειώσω ότι όταν πήγα στην Κύπρο - τόπο καταγωγής της μητέρας μου - και με τη βοήθεια κάποιων συγγενών μου ανέβηκε η αυτοπεποίθηση και μπόρεσα να διαβάσω πιο καλά και να είμαι πιο χαρούμενος. Τελικά κατάφερα μετά από αγώνα να τελειώσω το πρακτικό κομμάτι της εργασίας και να μου μείνει τώρα η τεκμηρίωση. Γυρίζοντας πίσω άρχισα πάλι με μεγάλα λόγια ότι επιτέλους θα τελειώσω και θα πάρω και το δίπλωμα του αυτοκινήτου. Όμως πάλι τα έκανα θάλασσα και μετά από έναν μήνα έχω γράψει μόνο 3 σελίδες. Ένας φίλος μου μου λέει ότι πάσχω από οξεία τεμπελίτιδα και βάζοντας χαμηλά το πήχη για τον εαυτό μου δεν του δίνω κουράγιο αφήνομαι και δεν εργάζομαι σύμφωνα με τις δυνατότητές μου. Εδώ μάλλον έχει και δίκιο. Πως όμως μπορείς να συγκροτήσεις το μυαλό σου; Θέλει και άλλη προσπάθεια από εμένα.
Τώρα θέλω να ρωτήσω κάτι και με τη φαρμακευτική αγωγή. Ο γιατρός εδώ και ένα χρόνο άρχισε να μου δίνει lamictal, πήρα και για λίγο το abilify αλλά με χάλασε πολύ και το σταμάτησα, και τώρα σαν δεύτερο φάρμακο παίρνω το wellbutrin 300mg εδώ και 10 μέρες ( μετά από δύο μήνες με το 150mg ) για να με κινητοποιήσει και να μου διορθώσει τη συγκέντρωση όπως είπε. Εγώ από ότι παρατήρησα με την επιστροφή μου και σιγά σιγά πάλι έχασα το ρυθμό μου και το κεφάλι μου έγινε πάλι χάος. Τώρα δεν μπορώ να το εξηγήσω αυτό. Αν κατάλαβα καλά το περιβάλλον με επηρεάζει τόσο πολύ;
Ευχαριστώ για την υπομονή σας να το διαβάσετε όλο ;) Εύχομαι σε όλους τα καλύτερα και εγώ ελπίζω να ξεμπλοκάρω και να συνεχίσω το δρόμο μου.