Νιώθω τόση μοναξιά. Καμιά φορά σκέφτομαι γιατί εγώ να είμαι εγώ και όχι κάποιος άλλος; Αναρωτιέμαι είναι φυσιολογική αυτή η σκέψη ή έχω κάποιο σοβαρό πρόβλημα; Όταν νιώθω πολύ μόνη κάνω συνέχεια σκέψεις για τον θάνατο και την ματαιότητα της ζωής και σκέφτομαι πως θα ήταν να ήμουν κάποιος άλλος και να σκεφτόμουν διαφορετικά. Σκέφτομαι πως αφού κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός κανείς δεν μπορεί να νιώσει τον άλλον ολοκληρωτικά και αυτό με κάνει να νιώθω περισσότερη μοναξιά. Πόσο θα ήθελα να μπω στο μυαλό κάποιου άλλου ή κάποιος άλλος να μπει στο μυαλό μου, να τον νιώσω και να με νιώσει.. Σκέφτομαι συνέχεια τους ανθρώπους, γεννιόμαστε μόνοι, πεθαίνουμε μόνοι και προσπαθούμε τόσο να επικοινωνήσουμε ο ένας με τον άλλον.. Το πιο σημαντικό για μένα είναι η αγάπη, θέλω τόσο πολύ να δώσω και να πάρω αγάπη αλλά νιώθω ότι κανείς δεν μπορεί να με νιώσει 100% και δεν μπορώ να νιώσω κανέναν 100%. Έχω ανθρώπους που νοιάζονται για μένα και με αγαπούν αλλά νιώθω ότι θέλω κάτι βαθύτερο, δεν ξέρω γιατί….Σκέφτομαι όλα τα προβλήματα που έχω στη ζωή μου και ξέρω ότι δεν με νοιάζει τίποτα, δεν με νοιάζει αν θα είμαι φτωχή, άνεργη, οτιδήποτε, μου φτάνει στη ζωή μου να έχω έναν άνθρωπο που με αγαπάει και τον αγαπάω, που με νοιώθει και τον νοιώθω…
Επιπλέον, καμιά φορά παρατηρώ τον εαυτό μου σαν να είμαι κάποιος άλλος, δηλαδή σκέφτομαι πως θα με έβλεπε κάποιος άλλος και τι εικόνα θα είχε για μένα, γίνομαι δηλαδή εξωτερικός παρατηρητής του εαυτού μου.. είναι κάποια διαταραχή αυτό;
Καμιά φορά είναι δύσκολο να μοιραστώ τέτοιες σκέψεις με τα κοντινά μου πρόσωπα, φοβάμαι μήπως με περάσουν για τρελή, ήθελα απλά να τα βγάλω από μέσα μου και να μάθω αν υπάρχουν και άλλοι που μπορεί κάνουν παρόμοιες σκέψεις..