Προβληματικές σχέσεις ενηλικων

Όταν μπήκα σε αυτό το φόρουμ πριν ενάμιση χρόνο δε περίμενα αυτό που θα επακολουθούσε στη ζωή μου,ακόμα και τώρα που το γράφω αυτό το κείμενο δε μπορώ να το πιστέψω πόσο πολύ βαθιά νυχτωμενος ήμουν και πόσο πολύ έσφαλα στις εκτιμήσεις μου,όλα αυτά που θεωρούσα φυσιολογικά σήμερα ξέρω πως δεν ήταν,ξέρω και για τον εαυτό μου πάρα πολλά.
Η αλήθεια είναι πως από εδώ μέσα πήρα απλά μια ιδέα του τι μπορεί να συμβαίνει μέσα σε έναν άνθρωπο και μέσα σε μια σχέση που δεν είναι ασφαλής,ύστερα ο καιρός κύλησε,βγήκα από εδώ και η ζωή μου πήρε μια πολύ αναπάντεχη τροπή.
Θα γράψω εν μέρη για τη δική μου ιστορία αποφεύγοντας τις πολλές λεπτομέρειες,ξέρω πως το κάνω για να βγει από μέσα μου και τίποτα παραπάνω.
Όπως ξέρουμε υπάρχουν 4 τύποι δεσμού ενηλίκων.
Ο ασφαλής δεσμός
Ο εξαρτητικος αγχωδης δεσμός
Ο απόφευκτικος αποριπτικός
Ο απόφευκτικος φοβικός.
Το τελευταίο είμαι εγώ...Αν όχι ξεκάθαρα τότε με σχεδόν κάθε βεβαιότητα.
Το λέω αυτό γιατί χρειάστηκε να κάνω εντατική ψυχοθεραπεία και να ασχοληθώ και ο ίδιος σε βαθμό τόσο μεγάλο που ανά διαστήματα νόμιζα ότι οι πληροφορίες που συλλέγω σε επίπεδο ψυχολογιας-αυτογνωσιας αγγίζουν αυτές ενός ανθρώπου που σπουδάζει το αντικείμενο.
Έτσι λοιπόν κατέληξα στο συμπέρασμα ότι ο επί πολλά χρόνια σύντροφός μου ήταν στην ουσία το αντίπαλο δέος,εξαρτητικος/αγχωδης.
Εγώ είχα πολλά θέματα από πριν τη σχέση και το ίδιο και η σύντροφος,βλέπαμε όμως πως αυτό που μας ενώνει ήταν πολύ υσχυρο,έτσι παραμείναμε στη σχέση γιατί η αλήθεια είναι πως υπήρχαν μέρες που ζούσαμε σαν να είμαστε στον παράδεισο μαζί,μέρες που τις διαδέχονταν άλλες μέρες που μας πήγαιναν στην κόλαση.
Καταφέραμε και κάναμε οικογένεια,ειμασταν πολύ μικροί και πολύ νέοι,αντέξαμε 16 ολόκληρα χρόνια,τα τελευταία δύο ήταν μια σκέτη απελπισία,ποτέ άλλοτε δεν είχα νοιώσει τόσο πολύ να σφίγγει μέσα μου η θηλιά της ασφυξίας,κάποια στιγμή εν μέσω αλλεπάλληλων χωρισμών και επανασυνδέσεων (100 τουλάχιστον και ένα διαζύγιο που οδήγησε σε δεύτερο γάμο) άρχισα να αντιλαμβάνομαι πως το παιχνίδι είχε γίνει αρρωστημένο,ήταν σαν ο ένας να εμπηγε ένα μαχαίρι στην πληγή του άλλου επίτηδες,μια παράνοια είχε απλωθεί στο σπίτι,βλέποντας τις αντιδράσεις αποφασίσω να φύγω οριστικά,είχα κάνει βέβαια αρκετά λάθη αλλά είχα αρχίσει ψυχοθεραπεία και σκάλιζα σιγά σιγά τις δικές μου πληγές για να δω τι μου φταίει,που φταίω και που όχι.
Μέσα από την ψυχοθεραπεία έκανα την τελευταία μου προσπάθεια.
Αφού απέτυχα οικτρά μάζεψα τα πράγματά και έφυγα.
Ύστερα ακολούθησαν πολλές τραγικές στιγμές,πήρα διαζύγιο εξ αποστάσεως,έπεσα θύμα σχεδόν εξαπάτησης,κατάλαβα όμως πως αυτό ήταν το τέλος το οριστικό και αποφάσισα να μη σταθώ εμπόδιο πουθενά αλλά να διευκολύνω τα πράγματα γιατί δεν ήθελα να μολύνω την ψυχή μου με άλλη μια εκδικητική στάση,σε αυτό με βοήθησε και πάλι η ψυχοθεραπεία.
Επέτρεψα να φύγουν τα παιδιά μου πολύ μακρυά αν και ο δεσμός που έχω μαζί τους ήταν πολύ υσχυρος,τον ένα σχεδόν χρόνο που μεσολάβησε δεν τα είδα πάρα 1-2 φορές,έπαθα άπειρες κρίσεις άγχους και ούτε θυμάμαι πόσες φορές έσπασα.
Κάποια στιγμή γύρισα στο άδειο σπίτι να δω τι έχει μείνει,δε βρήκα τίποτα.
Δε μίλησα,έκανα ένα πολύ μικρό παράπονο σε ένα μήνυμα και δεν ξανααναφερθηκα στο ζήτημα.
Επέλεξα να μείνω εντελώς μόνος μου και δεν δέχτηκα από κανέναν συγγενή να με στηρίξει,δεν επέστρεψα σε κανέναν παλιό φίλο.
Τώρα που ο καιρός κύλησε έχω βγάλει ένα συμπέρασμα.
Πολλοί από εμάς έχουν πρόβλημα,κουβαλάνε άλυτα θέματα μέσα τους και τα προβάλουν μέσα στη σχεση-γαμο.
Δεν είναι εύκολο να επανέλθεις,όταν αρχίζεις να τα σκαλίζεις τα εσώψυχα σου,τότε όλες οι σχέσεις σε φοβιζουν,δεν κάνεις βήμα,δεν ξέρεις τι να πεις,γνωρίζεις έναν άνθρωπο και δε ξέρεις τι να του πρωτόπεις για τη ζωή σου,παράλληλα σκέφτεσαι μήπως έχει και αυτός δικά του θέματα και επειδή έχεις ψάξει αρκετά τον εαυτό σου έχεις μάθει και για τους άλλους.
Και κάπου εκεί ίσως τελειώνει η ζωή με σχέση γιατί δε ξέρω κατά πόσο μπορεί κάποιος να αντέξει το παρελθόν ενός άλλου ανθρώπου ή κατά πόσο ο άλλος άνθρωπος δεν έχει δικά του θέματα που δεν τα έχει σκαλίζει,γιατί πολλοί δε τα ξέρουν τα θέματα τους.
Νομίζω γράφω αυτό το κείμενο γιατί η λύπη μου είναι μεγάλη,κατανοώ πολύ καλά πως ένα πολύ μεγάλο ποσοστό από εμάς που δεν είχαμε την τύχη να μεγαλώσουμε σε ασφαλές περιβαλοντα γινόμαστε προβληματικοι και ύστερα βρίσκουμε άλλους εξίσου προβληματικους και κάπως έτσι η ζωή μας γίνετε μια θλιβερή ταινία δράματος.
Το καλύτερο θα ήταν να ξέραμε το τι μας συμβαίνει,να γιατρευομασταν και να προσπαθούσαμε ξανά,η αλήθεια είναι πως δε ξέρω εάν αυτό γίνετε και με τι επιτυχία αλλά είναι κρίμα για τους ανθρώπους να βιώνουν τόσα άσχημα πράγματα και η ζωή να γίνετε δυσβάσταχτη,δε ξέρω αν κάποιος επανήλθε ποτέ από μια τέτοια κατάσταση ή αν απλά η ζωή κύλησε με ασφάλεια αλλά και με μοναχικό φόβο.
Όλα αυτά είναι απλά σκέψεις,ήθελα να τις μοιραστώ,στην ουσία δε ψάχνω για απάντηση,η μοναδική σωστή απάντηση ίσως είναι ότι εγώ είμαι ο μόνος που έχω και ο μόνος που δε θα με εγκαταλείψει ποτέ,εργάζομαι πάνω σε αυτό το κομμάτι και αγκαλιάζω πολύ στοργικά και ενσυνείδητα τον εαυτό μου,του φέρομαι πάρα πολύ καλά και αυτό θα έλεγα πως είναι το κλειδί για έστω μια ανακούφιση.

Εγω δεν εχω διαβασει τι ειδους σχεσεις υπαρχουν μεταξυ των ενηλικων, αν και εχω κατεβασει αν θυμαμαι καλα κατι βιβλια κυριολεκτικα εγκυκλοπαιδειες που δεν βρηκα ομως το χρονο να διαβασω.

Αυτο που ξερω ειναι οτι με οσους εχω σχεση, ειναι σαν να εχω μια διαφορετικη σχεση. Αλλη σχεση με ενα κολλητο μου, αλλη με εναν αλλον, αλλη με την μανα μου, αλλη με τον πατερα μου, αλλη με τον αδερφο μου και η λιστα δεν εχει τελος. Η ουσια της αλληλεπιδρασης οταν συναντιουνται δυο διαφορετικες προσωπικοτητες.
Προσωπικα ειμαι εσωστρεφης και περναω εξαιρετικα καλα με τον εαυτο μου, μιας και εχω ενα σωρο ενδιαφεροντες για μενα ασχολιες.

Δεν θα ελεγα ομως οχι σε καλες γνωριμιες ακομα και στο απλο του κοινου χομπυ, αρκει ο αλλος να ταιριαζει εστω και λιγο με την προσωπικοτητα μου.
Δεν εχω κανει οικογενεια, δεν με ενδιαφερει κατι τετοιο. Πολλες φορες μου αρκει και η στοιχειωδη επικοινωνια μεσω ενος media, οπως κανουμε τωρα εμεις οι δυο απλα ανταλλασοντας σκεψεις με γραπτο κειμενο σε ενα φορουμ. Αυτο τι ειδους σχεση ειναι αραγε? ή δεν το ονομαζεις σχεση αλλα απλη επικοινωνια ως κατι εφημερο?
Τουλαχιστον με ευχαριστει.

Καλησπέρα,διάβασα το κείμενο σου,νομίζω ότι εφόσον σε ευχαριστεί αυτή η δομή σχέσεων στις οποίες θέλεις να εμπλεκεσαι,τότε όλα είναι καλά,είσαι σε σχέσεις ασφαλείας,είναι και αυτή εδώ η δικιά μας σχέση,μια σχέση απλής επικοινωνίας,πολλές φορές ουσιαστική και ανακουφιστική,ανάλογα με τον συνομιλητή που έχεις απέναντι σου.
Αποφεύγεις βέβαια αυτό που ο Μπουκαΐ όρισε στα βιβλία του σαν "Στενές σχέσεις" ή όχι έστω έτσι κατάλαβα από αυτά που έγραψες.
Στις στενές αυτές σχέσεις σύμφωνα και με τους ψυχαναλυτές αλλά και αυτούς που διδάσκουν αυτογνωσία,μας δίνετε μια μοναδική δυνατότητα.
Να γνωρίσουμε τον εαυτό μας μέσα από τον άλλο άνθρωπο, επιδιώκοντας την στενή επαφή μαζί του,στεκομενοι ευάλωτοι απέναντι του και εκτεθειμένοι.
Χρειάζονται τρία πράγματα για να υπάρξει μια τέτοια σχέση.
Να με εμπιστεύεσαι.
Να νοιώθεις έλξη για εμένα και εγώ για εσένα.
Να επικοινωνούμε.
Αυτά τα τρία θυμάμαι σαν ορισμό.
Θυμάμαι επίσης και ένα απόφθεγμα.
"Στην ουσία σε κάθε στενή σχέση,συνήθως ερωτικής φύσεως ξέρω πως μπορώ να σε αγαπήσω και να αγαπηθω,ξέρω πως αν ρίξω κάτω τις πανοπλίες μου τότε γίνομαι ευάλωτος απέναντι σου και τότε εσύ μπορείς να με σκοτώσεις,σε εμπιστεύομαι όμως γιατί η επιθυμία μου να σε γνωρίσω είναι τόσο μεγάλη που ο πόνος που ίσως μου προξενησεις στα μάτια μου δεν είναι τόσο μεγάλος όσο η αγάπη που μπορείς να με κάνεις να αισθανθώ.
Σε εμπιστεύομαι λοιπόν.."
Αναρωτιέμαι αν εμπιστεύεσαι ακόμα ή αν κάποιος φόβος σε εμποδίζει να το κάνεις.

Ενδιαφεροντα αυτα που γραφεις. Προσωπικα βλεπω το καλυτερο στον αλλον και εκπλησσομαι δυσαρεστα οταν η πραγματικοτητα με προσγειωνει. Παντα μοναχικος ημουν και δεν ξερω εαν με εκαναν τα χομπυ μου μοναχικο ή εγω επελεξα αυτα τα χομπυ γιατι μου ταιριαζουν. Για παραδειγμα εχω αυξημενη την αισθηση της περιεργειας για πολλα αντικειμενα και διαβαζω συνεχεια βιβλια (μοναχικη ασχολια) περα των αλλων μεσα στην καθημερινη μου ρουτινα, κατι που νομιζω την εποχη του διαδικτυου που προσωπικα μου αρεσει, δεν ειναι top προτεραιοτητα. Το ιδιο μοτιβο ακολουθουν και αλλα χομπι.
Μου αρεσει να ειμαι ασφαλης στις σχεσεις, αλλα νομιζω αυτο αρεσει σε ολους τουλαχιστον στην πλειοψηφια. Δεν τολμω για την πρωτη επαφη ειναι η αληθεια, δεν ειναι δειλια ειναι κατι σαν ντροπαλοτητα. Μπορεις να το πεις εσωστρεφεια, οπως ηταν η πρωτη λεξη που χρησιμοποιησα.
Να τωρα για παραδειγμα μου θυμισες τα βιβλια που κατεβασα με αφορμη την συζητηση αυτη για τις σχεσεις και ισως ψαξω και τα βρω να τα διαβασω. Μιας και εαν θυμαμαι καλα ηταν ιδιαιτερα ογκωδη, σε περιπτωση που τα βρω μαλλον θα με κρατησουν απασχολημενο για αρκετο διαστημα, τρωγωντας αρκετο απο το χρονο που θα μπορουσα να κανω κατι αλλο. Καπως ετσι δουλευει.
Καποιες σκεψεις.

Νομίζω το έχεις εξασκήσει αρκετά και σου προσφέρει ένα ικανοποιητικό βαθμό ευχαρίστησης όλο αυτό το σκηνικό ζωής που έχεις στήσει,δε ξέρω αν θα μπορούσε να με ικανοποιήσει και εμένα ένα τέτοιο συνεχόμενο μοτίβο,πιστεύω θα με οδηγούσε σε μεγάλη περιπλάνηση.
Εμένα μου αρέσει μεν να ασχολούμαι μοναχικά με πολλά πράγματα,αλλά ούτε τα χόμπι,ούτε η Θάλασσα,ούτε το δάσος που υπεραγαπω,ούτε τα ζώα μπορούν να μου χαρίσουν αυτή την αίσθηση ευχαρίστησης της συνύπαρξης και της από κοινού ανακάλυψης,κοινώς μου αρέσουν οι άνθρωποι αν και μου ταιριάζουν τόσο πολύ λίγοι που στην ουσία αυτό με αποκόπτει από τους άλλους ανθρώπους.
Έχω μόνιμη μια βαθιά επιθυμία για ουσιαστική σύνδεση και επαφή,όσο ποιο πολύ μου λείπει αυτό,τόσο ποιο πολύ το ψάχνω,μερικές φορές νομίζω ότι απλά ψάχνω μια καρφίτσα σε ένα ολόκληρο χωράφι,αλλά για εμένα αυτή η καρφίτσα που ψάχνω είναι μοναδική και δε μπορώ να σταματήσω την αναζήτηση της,διαβάζω για αυτήν,την αφουγκραζομαι,την αισθάνομαι άλλοτε πολύ κοντά και άλλοτε πολύ μακρυά,σχεδόν ποτέ δεν την αγγίζω.
Νομίζω η ζωή είναι ωραία,ίσως να είναι και η μόνη ζωή...