Καλησπέρα σας! Είμαι 23 χρονών..Όλα ξεκίνησαν πριν 2 χρόνια όπου φοιτήτρια εγώ μακρυά από την πόλη όπου μεγάλωσα..ενώ βράδυ ένα πήγα να κοιμηθώ έπαθα την πρώτη κρίση πανικού..εκείνη την στιγμή δεν ήξερα τι παθαίνω νομίζω πως πεθαίνω πως θα μου σταματήσει η ανάσα ή η καρδιά και γενικότερα τέτοια συναισθήματα δεν θυμάμαι καν πόσο διήρκησε απλά κοιμήθηκα στην αγκαλιά μια φίλης μου ..την επόμενη μέρα όλα κυλούσαν κανονικά χωρίς να δώσω σημασία σε αυτό το γεγονός το ξανά παθαίνω μετά από 2 μέρες μέσα στο στόλο πηγαίνοντας στην σχολή μου ..και έτσι πήρα τηλέφωνο τον μπαμπά μου τρομοκρατημένη λέγοντας του πως κάτι έχω και πρέπει να πάω σε ένα γιατρό...οτνσ είπα στον μπαμπά μου τι έπαθα μου είπε πως αυτό που έπαθα λέγε κρίση πανικού καθώς είχε πάθει λαιμό ίδιος στα 20 του..και μου είπε να γυρίσω σπίτι την άλλη μέρα να το δούμε από κοντά..πήγα τότε σε ένα ψυχολογο 3-4 φορές στην ουσία ούτε ήξερα τ είχα ούτε γιατί το παθαίνω γενικά δεν είχα ασχοληθεί και πολύ η δεν ήθελα κιόλας ..έλεγα ότι είναι άγχος αυτό και τέλος ..μετά από 3-4 φορές σταμάτησα και δεν ξανά πήγα...απο εκεί και πέρα πέρασαν γύρω στους 6-7 μηνες χωρίς κάποια κρίση πανικού αλλά με κάποια ψυχοσωματικά πχ ταχυκαρδιες φόβους τους οποίους δεν είχα ποτέ ξανά και σιγά σιγά άρχισα να κλίνομαι στον εαυτό μου να αποφεύγω κάποια μαγαζιά κλπ και δεν το πολύ συζητούσα...μετά από 6-7 μήνες λοιπόν μένω έγκυος..όπου μπορώ να πω πως την διάρκεια την εγκυμοσύνης μου ήμουν αρκετά καλά το μόνο που δεν ήθελα ήταν να βρίσκομαι σε κλειστούς χώρους και ειδικά σε ορόφους πολυκατοικίας καθώς πίστευα ότι χρειάζεται πολύς χρόνος μέχρι να βγω έξω.. ασανσέρ κλπ ούτε λόγος μακρυά και αγαπημένοι... όταν γέννησα και μετά πάλι ήμουν σχετικά καλά αλλά πάλι με έντονες φοβίες αλλά το διαχειριζομουν μια χαρά ώσπου μετά από 7 μήνες πέθαινε η γιαγιά μου . Μια βδομάδα μετά τον θάνατο της ( μέσα στην πρώτη καραντίνα) άρχισε το απόλυτο μαρτύριο δύσπνοια 24ωρες το 24ωρο σκέψη θανάτου όλη μέρα και γενικά κλειστικα στο σπίτι μου δεν έβγαινα καθόλου δεν ήθελα να πάω πουθενά καθώς φοβόμουν πέρασε και αυτό μετά από 1-2 μήνες όπου αρχές καλοκαιριού βλέποντας πως το πράγμα πάει στο χειρότερο ζήτησα βοηθάει πάλι από ψυχολόγο αυτή την φορά μέσω skype καθώς φοβόμουν να μετακινηθω από το σπίτι μου.Το καλοκαίρι λοιπόν έχοντας αρκετά άγχος και φουλ ψυχοσωματικά αλλά χωρίς να παθαίνω πλέον κρίσεις πανικού έβγαινα βόλτες με το μωρό μου μέχρι την πλατεία όχι κάτι τρομερό ..με πολύ έντονο φόβο κάποιες τα κατάφερνα και έβγαινα κάποιες άλλες όχι ...μέσω την ψυχολογίας τα περισσότερα ψυχοσωματικά είχαν φύγει και με κυρίευε περισσότερα ο τρόμος και ο φόβος...και ερχόμαστε στο τώρα όπου συνεχίζοντας ακόμα ψυχοθεραπεία όλο αυτό το διάστημα τον τελευταίο μήνα τρέμω να βγω από την ασφάλεια και την περίμετρο του σπιτιού μου πάω μέχρι την αυλή το τετράγωνο 10 βήματα μακριά και πίσω..να σημειώσω πως αν είμαι σε αμάξι (δεν οδηγάω εγώ) ενώ φοβάμαι κλπ πάω παντου ! Καθώς ξέρω πως ανά πάσα στιγμή μπαίνω στο αμάξι και φτάνω σπίτι μου..κάτι που δεν νιώθω όταν είμαι με τα πόδια ...έχω κουραστεί τόσο πολύ πάνε 2 χρόνια σχεδόν ....και δεν την παλεύω άλλο!!!!!!