Παλι εδω μετα απο μηνες...
Ποιος ειναι ο μονος λογος να γυρισεις παλι εδω? Σουζυ τρως... και ψευδεσαι και τρως...
Για οσους δεν με ξερετε είμαι η Πηνελοπη και μενω στο εξωτερικο πια. Οσοι με θυμαστε, θυμαστε καποια που προπερσι εχανε μινιμουμ 100 γρ την μερα και πηγε απο 84 53 κιλα σε πριπου ενα χρονο και κατι. Ολα αυτα μεχρι περσδι την ανοιξη, οπου και ερχισα παλι να τρωω πολυ μεγαλες ποσοτητες φαγητου. Στη αρχη ολα ηταν ελεγχομενα. Ανεβαινα μεχρι τα 56 - 58 κιλα και μετα με λιγο κρατημα παλι πισω...
Κατα τη διαρκεια του καλοκαιριου τα κιλα συσωρευτηκαν και οταν εκανα το βημα να φυγω εξω ημουν ηδη 60 κιλα... Μεσα σένα μηνα πηγα 64 και αισιως με παρα πολυ φαι εφτασα την Προτοχρονια 69.8. Ειναι ισως η πιο στρεσογονος περιοδος στη χωη μου αυτη τωρα αλλα εχω παει παλι στα 67.5, με σχετικο κρατημα.
Αν μου ελεγες περσι τετοια εποχη οτι θα ειχα παρει σένα χρονο σχεδον 15 κιλα δεν θα σε πιστευα, επειδη ημουν τοσο στοχοπροσυλωμενη στη γυμναστικη και τη διατροφη, που δεν καταλαβαινα τιποτα. Ειναι πολυ δυσκολο ομως να εισαι ετσι επι μακρον.
Δικαιολογιες υπαρχουν παρα πολλες.... Αλλαγη περιβαλλοντος, αγχος απο τη νεα ζωη, κοινωνικοποιηση, γνωριμια με τις γευσεις της καινουργιας χωρας, στρες... πολλες δικαιολογιες αλλα ολες ειναι μαλακιες. Εν πολλοις ετρωγα επειδη ηθελα να τρωω... και επειδη το να τρωω ηταν πιο σημαντικο απο το να βλεπω το σωμα μου να χαλαει παλι...
Και παραγματι η εικονα μου ειναι πλεον απογοητευτικη και οι απειρες ωρες που απαταλησα επι εναμισο χρονο στα γυμναστηρια νιώθω πως εχουν παει στραφι. Αυτη τη στιγμη εχω δυο μηνες να παω γυμναστηριο... και θεωρω οτι ειναι πολυ δυσκολο πλεον να γινω ο ανθρωπος που τον Νοεμβρη του 10 πηγε με χιονοθυελα στο γυμναστηριο με τα ποδια μπας και δεν καψει εκεινη την μερα θερμιδες....
Επισης δεν ξερω αν θελω η αν γινεται να ειμαι παλι αυτος ο ανθρωπος που η διαιτα ηταν τα παντα στο μυαλο του και δεν συγχωρουσε καμια ατασθαλια... μερικες φορες λεω μακαρι να ξαναγινομουν ετσι... αλλες τα θυμαμαι και με λυπαμαι παρα πολυ... Δεν εχω καμια ελπιδα οτι θα αποχτισω ποτε υγιη σχεση με το φαγητο ωστε να μην καταφευγω παντα σε αυτο και στα καλα και στα ασχημα... Ελπιζω μονο οτι με την εμπειρια απωλειας που εχω και με το οτι πλεον δεν εκειδανικευω την εικονα της αδυνατης, κατι που παλιοτερα πιστευα οτι ηταν η λυση των παντων. Δεν νιωθω ασχημη, ισα ισα νιωθω ελκυστικη.... αλλα μου εχει λειψει η αδυνατη μου εικονα, οσο και επειφανιακο να ακουγεται...
Ελπιζω τελος οτι ειναι δυνατον να ειμαι αδυνατη χωρις να ειμαι τρελη.... οσες εχετε περασει απο την φαση διατηρησης βαρους ξερετε ακριβως τι εννοω...
Καλη αρχη και παλι...
ΥΓ: Φιλιππε συγχαρητηρια...