Originally Posted by
VictoriaSkG
Ειναι αυτο που φοβαμαι , να παρω την αγωγη , να υποστω ολη την προσαρμογη που απαιτειται αυτες τις 3-4 βδομαδες κτλ και στο τελος να μην με πιασει ή το χειροτερο να χρειαστει να αλλαξω . Η αληθεια ειναι οτι και εγω στην μανιακη φαση ταλαιπωρουμε αρκετα , απο εμμονες ιδεες , απο ελειψη υπνου , απο μεγαλη καταπονηση του εαυτου μου . Εχω κατασπαταλησει μεγαλα ποσα στο παρελθον σε αχρηστα πραγματα αλλα ευτυχως αυτο το ελεγχω πλεον με αρκετη επιτυχια . Εχω νευρα τα οποια κανω υπερανθρωπες προσπαθειες να συγκρατω καθως δεν μου φταινε σε τιποτα ο αντρας και τα παιδια μας , κακια διαθεση και μοιαζω σχεδον αποκοσμη . Οχι οτι ειναι καλυτερα στην καταθλιπτικη φαση αλλα τουλαχιστον δεν εχω ολη αυτη την ενταση , απο την αλλη βεβαια κυριαρχουν αυτοκτονικες σκεψεις που φτανουν σε απροβλεπτη συμπεριφορα , επειτα κλαιω με καθε τι λιγο χωρις λογο και αιτια , βαριεμαι να διαβασω (εγω που τελειωνω ενα βιβλιο σε μια μερα ) , να γραψω οποτε παραμελω και τη δουλεια μου , εχω αρρυθμιες , ταχυπαλμιες , γενικα μια ατονια και μια καταπτωση και απιστευτη κουραση . Δεν βρισκω ενδιαφερον πουθενα . Βεβαια υπαρχουν και οι κυκλοι που ειμαι σχεδον φυσιολογικη , και παλι δηλαδη εχω λιγο απο ολα αλλα ειμαι σε μια πιο φυσιολογικη προσεγγιση των πραγματων , βεβαια παλι με ενοχλουν συγκεκριμενα πραγματα , παιρνω σοβαροτερα απο οτι πρεπει διαφορα αλλα (λ.χ αμα με παρει πολλα τηλεφωνα η κολλητη μου με αγχωνει και φοβαμαι οτι θα τη στεναχωρησω αμα δεν απαντησω οποτε και και πιεζομαι να μιλαω στο τηλ ενω ειναι κατι που γενικοτερα σιχαινομαι), και φυσικα το αστειρευτο αγχος για τα μικρα πραγματα που παντα με νικαει