Γιατί είμαι έτσι όπως είμαι...
Γειά χαρά!
Αυτό που θέλω να κοιτάξω εδώ είναι το πόσο ευαίσθητος, πόσο ανταγωνιστικός και τελειομανής αλλά και πόσο ιδιορρυθμος και γενικά πως είμαι σαν χαρακτήρας διότι πραγματικά δεν με έχω καταλάβει.
Πάντα συγκινόμουν πανεύκολα από διάφορες συναισηματικές καταστάσες. Έτσι το θυμάμαι από μικρό παιδί και δεν το θεωρούσα μειονέκτημα διότι πίστευα ότι καλύτερα να δείξω σε κάποιον ότι τον αγαπάω παρά να του πω: σε αγαπάω και όντως σε πολλά πράγματα ισχύει αλλά ρε παιδί μου εσείς οι γυναίκες... πολλές συναισθηματικές ανάγκες σε σημείο που είχα φτάσει να με ρωτήσει μια πρώην μου γιατί δεν μου λες ποτέ σε αγαπάω; και να της πω εσύ γιατί δεν μου στρώνεις κώλο ποτέ;
Αυτός το πιστεύω ότι είναι ένας μηχανισμός αντιμετώπισης και το κάνω διότι εάν αρχίσω να μιλάω από καρδιάς που λέμε θα βουρκώσω και εν το θέλω αυτό γιατί ίσως δεν θέλω να ξέρουν και ιδιαίτερα οι γυναίκες πόσο ευαίσθητος είμαι. Αυτό είναι γιατί δεν μου αρέσει απλά δεν υπάρχει εξήγηση. Μην το πάρετε όμως στραβά, μιλάω πολύ εύκολα για ζητήματα που με απασχολούν αλλά στα ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΑ μου είμαι αρκετά εύθραστος. Είμαι κλειστός εκεί. Στο συναίσθημα... φαίνεται γελοίο να συγκινούμαι 19 χρονών μαντράχαλος.
Τέλος πάντων, τα παραπάνω τα ανέφερα για να καταλήξω εδώ. Πριν λοιπόν από 3-4 χρόνια 1η λυκείου και μετά άρχισα να μην προσέχω την διατροφή και την γυμναστική μου λόγω:
1. Μαθήματα.
2. Παρέες.
Το πρώτο δεν άφηνε πολύ χρόνο για γυμναστική αλλά με οθούσε στο καθισιό ενώ το δεύτερο να τρώω συνέχεια απέξω σκατόφαγα. Για να μην τα πολυλογώ πήρα πολλά κιλά σε αυτά τα χρόνια. Η ταχύτητα αλλά και ο ρυθμός ζωής που έκανα (διάβαζα το απόγευμα και το βράδυ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΕΣ - ΚΑΘΕ ΒΡΑΔΥ από τις 8 μέχρι τις 12 θα βρισκόμουν με φίλους) δεν μου επέτρεψαν να καταλάβω πόσο πολύ άλλαξα σωματικά με αποτέλεσμα όταν τελικά το κατάλαβα να στεναχωρηθώ αρκετά (μην φανταστείτε κατάθλιψη απλά απογοήτευση του στυλ που πα ρε καραμήτρο). Μάλιστα θυμάμαι πως πριν κάμποσο καιρό είδα 2 κοπέλες που έβγαινα μαζί τους στο λύκειο και οι δύο, ύστερα από εκτενή συζήτηση, κατάλαβα ότι εκπλαγήκαν από το πόσο είχα παχύνει. Εκεί απογοητεύτηκα πλήρως γιατί δεν ξέρω αν έχει φανεί μέχρι τώρα αλλα με ενδιαφέρει πολύ τι σκέφτοντε οι άλλοι για μένα ιδιαίτερα το όμορφο φύλο.
Μετά από αυτό πήρα τα πάνω μου λέω πάει τέλος μέχρι εδώ ήταν τώρα θα τα εξατμίσω τα κιλά. Δεν είχα καταλάβει ότι θέλει επιμονή και υπομονή, δύο αρετές που είναι σε μωρουδιακό στάδιο σε εμένα. Προσπαθούσα να χάσω πολλά κιλά σε ένα μήνα με αποτέλεσμα να τα παρατάω συνέχεια και να ξαναρχίζω και γενικά να μην έχω πειθαρχία πάνω στο θεμα.
Αυτό που θέλω να τονίσω τώρα σχετίζεται άμεσα με τα παραπάνω. Προσπαθώ να πετύχω την τελειοποίηση και απογοητεύομαι όταν δεν μπορώ. Εγώ πάντα ήμουν πολύ αθλητικός τύπος λόγω του ότι ήμουν πολύ ανταγωνιστικός και ήθελα να νικάω πάντα. Δεν ξέρω πως είναι δυνατόν να αφέθηκα έτσι ενώ πάντα προσπαθούσα το νους υγιής εν σώματι υγιεί. Οπότε όταν κατάλαβα ότι όχι το τέλειο αλλά τον πάτω έπιασα, στεναχωρήθηκα και το πήρα στραβά. Αλλά ειλικρινά αν δείτε φώτο πήγα από φέτες κοιλιακός σε χλέμπουρας με ΒΥΖΙ.
Χαλιέμαι αλλά ποτέ δεν θα με ρίξει κάτω κάτι αισθητικό ή κάτι που διορθώνεται διότι dum spiro spero - όσο ζω ελπίζω. Θα ήθελα να γράψω περισσότερα αλλά νιώθω ότι είπα τα πιο αίσχατα μυστικά μου και θα ήθελα να δω εάν υπάρξει ανταπόκριση για να συνεχίσω
