Δεν εμπιστεύτηκα τον αδερφό μου και τώρα, ανησυχώ.
Το 2007 είχα διάφορους ψυχαναγκασμούς με το φαγητό μου, επειδή φοβόμουν μήπως, η γιαγιά ή ο αδερφός μου, βάζουν φάρμακα στο φαγητό μου. Σταμάτησα, νομίζω, να έχω αυτές τις σκέψεις αλλά επανήλθαν το 2011 και κράτησαν, νομίζω, περίπου, μέχρι το 2017 ή 2018. Δεν ήταν πάντα συνεχόμενο. Απλά ερχόταν και έφευγαν ανα περίοδο σε αυτά τα χρόνια. Μια μέρα απλά σταμάτησα. Επειδή μάλλον είχαν αντικατασταθεί με κάτι άλλο.
Σήμερα, είχα αφήσει το τοστ στην κουζίνα και ο αδερφός μου είπε κάτι νευριασμένα και αυτό ξύπνησε τον παλιό φόβο. Ανησχύχησα μήπως έβαλε φάρμακα στο τόστ. Ήμουν σε δίλημμα. Ο ένας ψυχαναγκασμός μου έλεγε να του ρίξω μια ματιά μέσα πριν το φάω, και ο άλλος μου έλεγε να μην το κάνω γιατί μπορεί στο παρελθόν να έκανα μια υπόσχεση στον Χριστιανικό Θεό προκειμένου να εξαναγκάσω τον εαυτό μου να σταματήσει να το κάνει. Φοβάμαι μήπως, ζητήθηκε και κάποια τιμωρία για να εξασφαλίσω ότι δεν θα ξανακάνω αυτές τις τελετουργίες.
Επειδή ήταν μια υπόθεση, το αγνόησα και έριξα μια ματιά μέσα στο τοστ. Ήταν οκ. Άρχισα να θυμώνω με τον εαυτό μου και να ανησυχώ. Ίσως θα έπρεπε να αναλύσω την κατάσταση καλύτερα και να το φάω χωρίς έλεγχο. Δεν θυμάμαι να έκανα υπόσχεση αλλά το ότι είχα αυτούς τους ψυχαναγκασμούς για αρκετά χρόνια και ότι κάποια μέρα σταμάτησα, δεν είναι απίθανο να έγινε κάποια υπόσχεση. Δεν μπορώ να θυμηθώ. Απλά, ίσως, αν το επεξεργαζόμουν καλύτερα να μην ήλεγχα το τοστ. Αλλά απλά, επειδή θεώρησα ότι η υπόσχεση είναι απλά, μια υπόθεση του ψυχαναγκασμού, το ήλεγξα.