Πιο κοντά από ποτέ στο στόχο μου και πιο απογοητευμένη από ποτέ.
Από τη τελευταία φορά που έγραψα που ήμουν 63 κιλά πλέον έχω φτάσει στα 60.9 και είμαι ταυτόχρονα πιο κοντά στο στόχο μου από ποτέ (τα 55 κιλά) και πιο απογοητευμένη με το σώμα μου από ποτέ. Εδώ και σχεδόν 3 χρόνια κάνω γυμναστική (αερόβια, βαράκια, διατάσεις), σκέφτηκα να πήγαινα κολυμβητήριο, αλλά οι μολύνσεις και οι λοιμώξεις που μπορεί μια γυναίκα να κολλήσει με κράτησαν μακριά από αυτή την ιδέα. Ίσως νιώθω απογοητευμένη επειδή φοβήθηκα το κολυμβητήριο ως την καλύτερη άσκηση (μιας και είμαι ασθενής με ΣΚΠ). Φυσικά και έχει αλλάξει αρκετά το σώμα μου προς το καλύτερο, αλλά οι πόνοι (οι οποίοι είναι ανεξάρτητοι με τη πάθηση) είναι ανυπόφοροι. Πριν μερικές μέρες επισκέφτηκα ορθοπεδικό επειδή έχω ανυπόφορους πόνους στη μέση. Το συμπέρασμα; Έχω χάσει πολλά κιλά (ήμουν 135) και οι μυς στη σπονδυλική στήλη δεν έχουν γυμναστεί αρκετά ακόμα ώστε να μπορούν να στηρίξουν το σώμα μου με αποτέλεσμα τους πόνους που πολλές φορές μοιάζουν με κάποιον να με καρφώνει με μαχαίρι στη σπονδυλική στήλη, εμένα να ασπρίζω από το πόνο και να μην μπορώ να κουνηθώ. Με ρώτησε αν κάνω γυμναστική του απάντησα ναι, αλλά λόγω καλοκαιριού και ζέστης σταμάτησα και θα άρχιζα πάλι το Σεπτέμβριο. Εκείνος μου πρότεινε γυμναστική που λόγω ζέστης δεν μπορώ να κάνω (εξού και η απόφαση για κολυμβητήριο που βούλιαξε γρήγορα) ή φυσικοθεραπείες οι οποίες είναι με μαλάξεις στη σπονδυλική στήλη και λόγω ΣΚΠ τις φοβάμαι γιατί οι μαλάξεις και το μασάζ απαγορεύεται διά ροπάλου.
Με λίγα λόγια πονάω και δεν μπορώ να κάνω κάτι για αυτό και εκεί που αγαπούσα το σώμα μου με τα ελαττώματα του (δεν είμαστε όλοι τέλειοι) αρχίζω να το απεχθάνομαι. Σκέφτομαι ότι ίσως είναι μια φάση που θα περάσει. Αν όμως δεν;;;
