συγκρουση "θελω"-"φοβαμαι"

υπαρχει κανενας αλλος που φοβαται να βγει απο την "περιοχη ασφαλειας" του? να παει καπου διαφορετικα, να κανει κατι μονος του ή με νεα ατομα? πως αντιμετωπιζουμε μια τετοια κατασταση? Το μεγαλυτερο μου προβλημα ειναι πως ο φοβος μιας ενδεχομενης κρισης πανικου ή οτιδηποτε "μη προγραμματισμενο" και αναπαντεχο ερχεται σε συγκρουση αυτα που με γεμιζουν και που θελω να ζησω. Νεα ατομα, ταξιδια, καλες παρεες, διακοπες, ανεξαρτησια κλπ. Τα αποφευγω (η τουλαχιστον πιεζομαι πολυ αν τα κανω) κατι το οποιο μου προκαλει στεναχωρια καθως ειμαι 20 χρονων και υπαρχουν πραγματα που ονειρευομαι να κανω.

να φερω ενα παραδειγμα: απο οσο γνωριζω οι κρισεις πανικου "τρεφονται" απο τον ιδιο τον φοβο μας για την επομενη ενδεχομενη κριση πανικου (περα απο αλλα βαθυτερα αιτια). Δηλαδη η αρνητικη ψυχολογικη προετοιμασια που συμβαινει για την επομενη ειναι στην ουσια αυτη που ενδεχομενως θα την προκαλεσει. Ετυχε το καλοκαιρι (προσωπικα ειναι η εποχη που μου εμφανιζονται εντονοτερα αγχωτικες τασεις) να αποφυγω να παω καποιες μερες διακοπες με φιλους λογω του φοβου μου για την "ασφαλεια" μου ("κι αν μου συμβει κατι?, κι αν δεν μπορω να κοιμηθω απο το αγχος" κλπ κλπ. Φανταζομαι πως οι περισσοτεροι θα μου απαντησετε πως επρεπε να φανω πιο δυνατη και να παω, ομως η απορια μου ειναι η εξης: εαν πηγαινα (ή σε οποιαδηποτε αλλη περιπτωση που με αγχωνει) και παθαινα κριση πανικου δεν θα ηταν χειροτερα? η σκεψη που θα εκανα οτι οκ πηγα να το προσπαθησω αλλα τελικα εγινε αυτο που φοβομουν δεν θα με εριχνε ακομα περισσοτερο? ποια πιστευετε οτι ειναι τα σωστα βηματα για σταδιακη προοδο?