Η μητερα μου δεν αντεχεται
Ειμαι 27 ετων και λογω οικονομικων εχω αναγκαστει να μενω μαζι της. Δεν μπορω να κανω συζήτηση μαζι της σε τιποτα απολυτως. Ακομα και την παραμικρη διαφωνια που θα εχω την εκλαμβανει ως επιθεση και οτι παω να την μειωσω και να την υποτιμήσω, ενω δεν το εννοω καν ετσι, και οταν παω να της το εξηγησω και παλι συνεχιζει να λεει οτι δεν θα επρεπε να της το ειχα πει καν κλπ.
Παλιαιοτερα οταν ειχα ψυχολογικα που ηταν πολυ δυσκολα, αυτη δεν καθοταν να μιλησουμε γιατι ελεγε οτι ηταν κουρασμενη. Οταν ημουν μικρη, τις περισσοτερες φορες κοιμοταν και δεν καθοταν να συζητησουμε.
Παραδειγμα, σημερα ηθελα να συζητησουμε τι θα γινει με την βρυση που εχει χαλασει. Το ανεβαλα για μερες γιατι ηξερα οτι δεν θα θελει να το συζητησει. Αλλα σημερα το ανεφερα γιατι δεν μπορω να αποφασιζει αυτη ποτε θα ερθει ο υδραυλικος χωρις εγω να εχω κανονισει το προγραμμα μου, και παλι εκενευριστηκε και ελεγε οτι δεν την αφηνω να κανει μπανιο με την ησυχια της.
Επισης αυτο που μαλωνουμε πολυ τωρα με τον κορονοιο ειναι οταν βγαινει εξω και μολις ερχεται της λεω να πλενει τα χερια της κλπ, τα οποια τα κανει, αλλα εκνευριζεται που της τα αναφερω.
Νιωθω οτι μιλαω σε ενα μωρο. Θα γινεται φασαρια για 2 ωρες ενω θα μπορουσε να μην γινει καν φασαρια, μου λεει οτι φωναζω, ενω της μιλαω ποση ωρα ηρεμα. Στο τελος με φερνει σε εκεινο το σημειο να φωναξω και μου λεει "ειδες που φωναζεις? Βγαλε οτι εχεις απο μεσα σου για εμενα" Και λεει οτι της "τα κανω αυτα" επειδη της φυλαω πραγματα απο το παρελθον.
Μια μερα μου ειπε οτι θα με ψεκασει με χλωρινη στην μουρη οταν μαλωναμε, και μετα ειπε οτι το ελεγε για να με ταρακουνησει και οτι δεν θα το εκανε. Δεν θα το εκανε, αλλα μονο που το ειπε εχει ξεπερασει τα ορια της λογικης για μενα. Μια αλλη φορα που της ειχα ζητησει 50 λεπτα για να παρω δυο ντοματες, μου ελεγε οτι δεν ειχε. Και χωρις να την κατηγορησω, απλα επειδη οντως το ειχα απορία της ελεγα "δεν εχεις ουτε 50 λεπτα?" και αρχισε να πεταει τις ντοματες εξω στην αυλη απο τα νευρα της. Ειχε ξανακανει παρομοιο με πορτοκαλια.
Παλια που ειχα αναγκη να μιλαω σε καποιον, και τις περισσοτερες φορες ή θα νυσταζε ή οταν συζητουσαμε δεν ειχε να μου πει κατι και παντα ελεγε να παω σε εναν ψυχολογο. Αυτο επισης το εχει χρησιμοποιησει εναντίον μου, οτι δλδ εχω ψυχολογικα και να παω σε γιατρο γιατι δεν ξερω τι λεω οταν μαλωνουμε.
Εχω κοψει ολες σχεδον τις συζητησεις μαζι της, αλλα ειναι καποια πραγματα τωρα που και λογω κορονοιου δεν μπορω να τα αποφυγω. Επειδη εχω εναν φοβο με αυτο το θεμα, ειμαι αρκετα σχολαστικη στο καθαρισμο κλπ. Εχω κανει πολλες υποχωρησεις και δεν την ρωταω για ολα, αμα πχ εκανε τα κλειδια. Ομως ακομα και ενα να την ρωτησω εκνευριζεται και λεει οτι την αμφισβητω
Δεν πιστευα οτι γινεται παιδι να φτασει να νιωθει για την μανα του ετσι, λυπαμαι που το λεω αλλα δεν την υπολογιζω καν. Οταν την υπολογιζα και μου συμπεριφεροταν ετσι, πληγωνομουν και ερχομουν σε σημειο να θελω να πεθανω.
