Πάλι τα ίδια ... Ladose ξανά

Εδώ και επτά χρόνια αντιμετωπίζω αρκετά προβλήματα με το άγχος . Άνδρας . Έχω διαστήματα καλά αλλά και διαστήματα μεγάλης πίεσης . Ώσπου πέρυσι τον Απρίλιο ο γιατρός μου, μου έδωσε Ladose το οποίο πήρα για περίπου ένα χρόνο . Μέσα σε αυτό το διάστημα το φάρμακο λειτούργησε άψογα ενώ με τον γιατρό δε χρειάστηκε να βρεθούμε πάνω από 4 φορές . Ο γιατρός μου βγήκε στη σύνταξη πριν από έξι μήνες . Για πέντε μήνες ήμουν πολύ καλά, αλλά δυστυχώς την τελευταία βδομάδα επανήλθα στα ίδια μετά από μια σειρά στρεσογόνων καταστάσεων . Να υπογραμμίσω ότι έχω δύο αδέρφια και αντιμετωπίζουν και αυτά παρόμοια προβλήματα. Έχουμε καταλήξει με τον ψυχολόγο μου ότι υπάρχει και ο κληρονομικός παράγοντας . Έχω μία πολύ καλή οικογένεια με δύο παιδάκια και μία υποστηρικτική σύζυγο . Κάνω δύο δουλειές με ιδιαίτερα πετυχημένη πορεία . Βέβαια, οι δουλειές μου είναι ιδιαίτερα πιεστικές και απαιτητικές . Έχω ξεκινήσει εδώ και 5 μέρες πάλι το ladose ..

Γειά σου,
Έχε υπόψη σου, ότι με αυτά τα φάρμακα υπάρχει και το σύνδρομο της απόσυρσης όταν τα διακοπτομε, και ο οργανισμός χάνει την νέα ομοιοσταση πού δημιούργησε με το φάρμακο...

Αυτό μπορεί να εμφανιστεί σε λίγες μέρες , είτε μετα απο πολλούς μήνες...

Συνήθως σου λένε ότι το πρόβλημα σου επανήλθε, και πρέπει να τα ξαναρχίσεις.
Όταν το κάνεις βελτιώνεσαι, αλλά όχι πάντα.

Από εκεί και πέρα, είναι μια δύσκολη συνήθως ισσοροπια, για να ξαναβρείς την σωστή δοσολογία είτε να αλλάξεις φάρμακο.

Ο καλύτερος βέβαια τρόπος είναι εάν μπορέσεις να το αντιμετωπισεις με την βοήθεια του ψυχολόγου, καθώς τα φάρμακα απλά κουκουλωνουν το πρόβλημα και δεν το θεραπεύουν..
Καλή επιτυχία.

Κώστα ευχαριστώ για την απάντησή σου , ξέχασα να αναφέρω ότι πήγαινα σε ψυχολόγο 2 χρόνια περίπου και είχαμε καταλήξει ότι υπάρχει και ο γενετικός-κληρονομικός παράγοντας στη μέση .Κάναμε αρκετή δουλειά . Το ζήτημα είναι κατά πόσο μπορείς να επηρεάσεις αυτά που κουβαλάς από τους δικούς σου, πόσο μάλλον στα 47 μου , που έχω παγιώσει έναν τρόπο σκέψης και λειτουργίας . Σκέφτομαι να ξαναρχίσω με άλλον ψυχολόγο, έτσι ώστε να έχω και άλλη οπτική δουλειάς ..

Θυμάμαι όταν το είχες ξεκινήσει. Συμφωνώ κι εγώ για τον κληρονομικό παράγοντα αλλά έχει να κάνει και με τον τρόπο σκέψης, πώς προσλαμβάνουμε τα εξωτερικά ερεθίσματα. Τουλάχιστον τώρα ξέρεις τι να περιμένεις από το φάρμακο. Αν πάνε όλα καλά στο μέλλον δοκίμασε να το σταματήσεις πολύ πολύ σταδιακά. Πολύ πιο αργά από ο,τι σου πει ο γιατρός. Ίσως έτσι αποφύγεις τα όσα περιγράφει το άλλο μέλος. Μπορεί όμως να κάνω και λάθος και να μην ενδείκνυται, δεν ξέρω.

Καλησπέρα, να πω μερικες σκέψεις με βαση αυτα που είπε ο φίλος,,

Αντιμετωπίζει καποιος προβληματα απο αγχος στη ζωη του, παιρνει ενα αντικαταθλιπτικο για π.χ. 1 χρονο, σε αυτο το διαστημα δεν εχει συμπτώματα ειναι οκ, σταματαει τα φαρμακα και συνεχιζει τη ζωη του οπως πριν,, Δεν ειναι όμως αναμενομενο οτι θα ξανα αντιμετωπίσει τα ιδια προβληματα μετα;,,

Τα αντικαταθλιπτικα δεν θεραπευουν κατι, απλως καλυπτουν το προβλημα,, Δεν υπαρχει φαρμακευτικη θεραπεια για καποιον που εχει αγχος,,

Μηπως θα επρεπε να το παρουμε αποφαση και να προσαρμοσουμε τη ζωη μας με αυτο το δεδομενο;,, Εγω π.χ. σταματησα την δουλεια που έκανα και ειχα σφοδρη κριτικη απο ολους και απο τους γιατρους φυσικα, δεν ειναι φυσιολογικο να θελεις να σταματησεις τη δουλεια μου ειπαν, παροτι η δουλεια αυτη ηταν για μενα η Νο1 πηγη αγχους,,

Και ποιο θα ηταν το φυσιολογικο αραγε; Να συνεχισω τη ζωη μου μονο με αντικαταθλιπτικα και μαζι με 10 παρενεργιες και να αισθανομαι σαν ρομποτ με φλατ συναισθημα;,, Και φυσικα μετα απο καιρο να μην σε πιανει πλεον το ιδιο αντικαταθυλιπτικο κια να πρεπει να πας σε αλλο,, Και φυσικα αν τα σταματησεις να εχεις κινδυνο συμτωματων απορσυσης,,

Για αυτο, για μενα, αν καποιος μπορει να ρυθμισει το αγχος του ακομα και με προσωπικο κοστος, αλλα χωρις τη χρηση φαρμακων ειναι προτιμοτερο να το κανει, αλλιως θα αναγκαστει να συνεχισει τη ζωη του μονιμα με αντικαταθλιπτικα με οτι αυτο συνεπάγετε,, Αν δεν μπορει οτι και αν κανει να ρυθμισει το αγχος του τοτε ναι ισως ειναι μονοδρομος,,

Φυσικα δεν προτεινω σε κανενα τι να κανει, ειναι απλως η αποψη μου,,

Και τα λεω αυτα παραπανω και στον φιλο και σε οποιον αλλο διαβαζει, γιατι -ισως- δεν προκειτε να τα ακουσει απο κανενα γιατρο,,

Οσον αφορα τη ψυχοθεραπεια που ακουγετε ολο και πιο πολυ τα τελευταια χρονια (και θα αυξανετε αυτο οσο αυξανοντε οι πτυχιουχοι ψυχολογοι,,) τι περιμενουμε αραγε απο αυτην;,,

Αν περιμενει καποιος να αλλαξει τον χαρακτηρα του αυτο ειναι πολυ δυσκολο,, Αυτο που ειναι εφικτο σε καποιο βαθμο ειναι να αλλαξει καποιος τη λανθασμενη γνωμη και πεποιθησεις που έχει αποκτησει απο την παιδικη του ισως ηλικια,, π.χ. κατι που το θεωρει σημαντικο να το δει πιο λογικα και να μην δινει πιο πολυ σημασια απο οσο πρεπει,,

Φυσικα αυτο μπορει να ειναι σημαντικο για καποιους,, Ομως μπορει ενας που ειναι πιο ευαίσθητος στο αγχος απο το μεσο ανθρωπο να θεραπευθει;,, Αν έχει βρει καποιος κάποια θεραπεία ας μου πει,,

Τα αντικαταθλιπτικα οπως έιπα καλυπτουν το πρόβλημα όσό τα παίρνεις και η ψυχοθεραπεια θα σε βοηθησει στο πως αντιδρας στα ερεθισματα και στη διαχειρηση αυτων,,

Για τους ψυχιάτρους πάντως, αυτό που περιγράφεις, ότι δηλαδή κάποιος θα πρέπει να πάρει ξανά αγωγή και μετά να κάνει αύξηση και μετά ενδεχομένως αλλαγή φαρμάκου κλπ δεν συνιστά πρόβλημα πραγματικό αλλά μόνο στο μυαλό το δικό μας επειδή είμαστε προκατειλημμένοι με τα αντικαταθλιπτικά. Το επιχείρημα τους είναι ότι όπως δεν σταματάς το χάπι για την πίεση γιατί μας γίνεται έμμονη ιδέα το να κόψουμε το αντικαταθλιπτικό; Δεν λέω ότι ασπαζομαι την άποψη τους, αμφιθυμικος είμαι ως προς αυτό. Συμφωνώ, η ψυχοθεραπεία με έχει βοηθήσει με τον τρόπο που περιγράφεις αλλά δεν μπορεί να με κάνει να σταματήσω την αγωγή γιατί κάθε φορά που το κάνω μετά από μικρό χρονικό διάστημα αρχίζει η αϋπνία, το άγχος και η κατάθλιψη ξανά. Το πρόβλημα είναι ότι και να αλλάξει κάποιος δουλειά (σαν παράδειγμα το λέω) εάν συνεχίσει να σκέφτεται με λάθος τρόπο και στην επόμενη δουλειά τα ίδια λάθη θα κάνει με ο,τι αυτό συνεπάγεται για το άγχος και τη συνακόλουθη κατάθλιψη. Το ίδιο ισχύει και στις σχέσεις κλπ. Οπότε εγώ πιστεύω ότι κάποια άτομα και λόγω κληρονομικότητας και λόγω βιωμάτων θα είναι πιο επιρρεπή σε προβλήματα ψυχικής υγείας και κατά πάσα πιθανότητα θα πρέπει να παλεύουν με αυτά μια ζωή. Έχω ένα άλλο παράδειγμα: εμένα τα ταξίδια μου δημιουργούν έντονο άγχος. Στη δουλειά μου δεν με υποχρεώνουν να ταξιδεύω, αναφέρομαι σε ταξίδια αναψυχής. Τι θα πρέπει να κάνω; Να μην ταξιδεύω καθόλου ή να παίρνω χάπια (Xanax και ιμοντιουμ) για να μπορώ να ταξιδέψω;

Φίλε Niels καλημέρα, σέβομαι την άποψη σου,
όμως προκατάληψη έχει καποιος πριν δοκιμασει κάτι, αφου δοκιμάσει έχει γνωση και εμπειρία οχι προκαταλήψη,,

οπως έιπα και πιο πάνω, ναι υπάρχουν άνθρωποι που οτι και αν κανουν δεν έχουν καλη ποιοτητα ζωης και με τα αντικαταθλιπτικα η ζωη τους γινεται πολυ καλυτερη, σε αυτη τη περιπτωση λογικο ειναι να πας σε μονιμη χρηση,,
παλι βεβαια μακροπροθεσμα θα αντιμετωπίσεις τις συνεπειες τους, αλλα το οφελος θα ειναι ενδεχομενως μεγαλυτερο,,

Οσον αφορα τη δουλεια, δεν μιλησα για λαθη που έκανα, αλλα για δουλεια που δεν μου αρεσει και δεν ταιριαζει στο χαρακτηρα μου,,

Στα υπολοιπα συμφωνω αρκετα,,

Ναι τώρα κατάλαβα, εγώ είχα στο μυαλό μου εμένα που φορτωνομουν από μόνος μου δουλειά που δεν ήταν δική μου και κατέληγα φυσικά να αγχώνομαι υπερβολικά, να ξεσπάω κλπ. Μόλις κατάλαβα με την ψυχοθεραπεία γιατί το κάνω κατάφερα σιγά σιγά και όχι χωρίς πισωγυρισματα να απαλλαγώ από τα βάρη αυτά και να μην φορτωνομαι με ευθύνες άλλων. Συνειδητοποίησα δε ότι δεν το έκανα μόνο στη δουλειά.
Σε ο,τι αφορά την προκατάληψη για τα αντικαταθλιπτικά δίκιο έχεις, απλά παραθέτω αυτά που μου έλεγε ο γιατρός μου. Νομίζω ότι πέρα από τις παρενεργειες που μας κάνουν να είμαστε αρνητικοί ίσως να αισθανόμαστε ότι δεν έχουμε τον έλεγχο της κατάστασης και αυτό δεν το θέλουμε. Τέλος πάντων, δυστυχώς ταλαιπωρουμαστε πολύ με όλα αυτά. Ίσως να υπάρχει μια δόση αλήθειας στο ότι η κατάθλιψη εμπεριέχει μια μορφή ψύχωσης με τον εαυτό ή και ναρκισσισμο γιατί είναι σαν να μην μπορεί κάποιος να ξεκολλήσει από την ενασχόληση με το πώς νιώθει, δεν επικοινωνεί καλά με τον περίγυρο του κλπ.

Νομίζω ότι ανοίξαμε μία ωραία και οφέλιμη συζήτηση για όλους . Μένω στην τελευταία πρόταση που ανέφερες ότι δεν μπορούμε να ξεκολλήσουμε από την ενασχόληση πως νιώθουμε ανά πάσα στιγμή . Το έχουμε βάλει στο είναι μας . Νομίζω ότι η θεραπεία πρέπει να τα περιλαμβάνει πολλά , και βασικά να υιοθετήσεις ίσως διαφορετικό μοντέλο ζωής και σκέψης . Δυστυχώς όσο μεγαλώνεις γίνεται όλο και πιο δύσκολο. Παρατηρώ επίσης ότι εστιάζουμε όλοι μας στη δουλειά και όχι στην προσωπική μας ζωής . Μιλώντας για μένα πιστεύω ότι κουβαλάω κάτι στο dna μου που παράλληλα ενισχύεται από τα παιδικά μου βιώματα , τον τρόπο που αντιμετώπιζαν οι δικοί μου δυσκολίες , και τέλος ενισχύεται από τις συνθήκες πίεσης που βιώνω τώρα . Είδα ότι με το φάρμακο λειτούργησα πολύ καλά, αλλά όπως πολύ καλά αναφέρατε κάλυψε αδυναμίες . Άρα είναι μονόδρομος . Αγωγή και δουλίτσα με τον εαυτό μας ....

Αυτό που αναρωτιέμαι είναι εάν πρέπει να αλλάξω ψυχολόγο . Μήπως έχουμε εξαντλήσει το θέμα ; Με ξέρει πολύ καλά , τον εμπιστεύομαι , μου έχει πει πράγματα τα οποία δεν τα πίστευα αλλά τελικά κατέληξα εκεί . Μήπως μία αλλαγή θα μου δώσει περισσότερα ?

Πόσο καιρό κάνεις θεραπεία σε αυτόν; Εγώ είδα μεγάλη διαφορά χρόνο με τον χρόνο... κάθε περίπτωση όμως είναι διαφορετική γιατί και ο κάθε άνθρωπος έχει διαφορετικά προβλήματα, λιγότερα ή περισσότερα, ευκολότερα ή δυσκολότερα, αλλά και ο ψυχολόγος διαφέρει οπότε δεν υπάρχει κανόνας. Είναι και αν αισθάνεσαι ότι έκλεισε ένας κύκλος. Εγώ συμπλήρωσα πέντε χρόνια και σταμάτησα (προς το παρόν τουλάχιστον), γιατί έτσι ένιωσα.

Παω 4 χρονια αλλα με μεγάλα διαστηματα διακοπής .

Επειδή είμαι στις πρώτες μέρες χρήσης του φαρμάκου μου έχει αυξήσει αισθητά το άγχος . Σκέφτομαι μήπως έπρεπε να μην το ξεκινήσω άμεσα . Είναι στη διαδικασία μισού χαπιού εδώ και μια βδομάδα .

Λαντοζ δεν έχω πάρει οπότε δεν ξέρω αν ισχύει αλλά με κάποια άλλα αντικαταθλιπτικά συνταγογραφουν και αγχολυτικο. Για τον πρώτο καιρό μόνο.