Άγχος και φόβος για ογκος ξανά!

Καλησπέρα σε όλους επιστρέφω στο φόρουμ με το εξής πρόβλημα τώρα... Αρρωστοφοβικος φουλ έχω αρχίσει συνεδριες με ψυχολόγο βεβαια αλλά υπάρχουν ακόμα! Το πρόβλημα μου είναι ότι πριν 3 χρόνια είχα έλκος δωδεκαδαχτυλου, πήρα αγωγή το ξεπέρασα εδώ και 4 μέρες με ποναει το στομαχι μ όχι έντονα κάποια τσίμοηματα νιώθω και κάτι πόνους μικρής έντασης που πάνε κ έρχονται δεν είναι συνεχής, μου έχει μπει η ιδέα πως έχω καρκίνο και δεν λέει να φύγει και αγχώνομαι περισσότερο και τα κάνω χειρότερα τα πράγματα έχω και κάποιες καούρες! Η ψυχολόγος μου λέει ότι είναι ψυχοσωματικο επειδή το σκέφτομαι διαρκώς και οτι προκαλώ τα συμπτώματα αλλά και πάλι πιστεύω πως το έχω..μερς με την μέρα πιστεύω και πιο πολύ και από την ώρα που θα ξυπνήσω λέω στον εαυτό μου ότι το έχω και ότι θα πεθανω!

Quote:

---

Originally Posted by Nikosnilouuu

Καλησπέρα σε όλους επιστρέφω στο φόρουμ με το εξής πρόβλημα τώρα... Αρρωστοφοβικος φουλ έχω αρχίσει συνεδριες με ψυχολόγο βεβαια αλλά υπάρχουν ακόμα! Το πρόβλημα μου είναι ότι πριν 3 χρόνια είχα έλκος δωδεκαδαχτυλου, πήρα αγωγή το ξεπέρασα εδώ και 4 μέρες με ποναει το στομαχι μ όχι έντονα κάποια τσίμοηματα νιώθω και κάτι πόνους μικρής έντασης που πάνε κ έρχονται δεν είναι συνεχής, μου έχει μπει η ιδέα πως έχω καρκίνο και δεν λέει να φύγει και αγχώνομαι περισσότερο και τα κάνω χειρότερα τα πράγματα έχω και κάποιες καούρες! Η ψυχολόγος μου λέει ότι είναι ψυχοσωματικο επειδή το σκέφτομαι διαρκώς και οτι προκαλώ τα συμπτώματα αλλά και πάλι πιστεύω πως το έχω..μερς με την μέρα πιστεύω και πιο πολύ και από την ώρα που θα ξυπνήσω λέω στον εαυτό μου ότι το έχω και ότι θα πεθανω!

---

Δεν ξέρω ούτε πόσο χρονών είσαι για να φοβάσαι τον καρκίνο του στομάχου, ούτε τι άλλους παράγοντες κινδύνου έχεις, σε διαβεβαιώ όμως ότι αν ήταν όντως καρκίνος δεν θα ένιωθες απλά καούρες. Θα έκανες εμετούς, διάρροιες, δεν θα είχες όρεξη να φας και γενικότερα θα είχες βαρύτερη συμπτωματολογία. Και στο λέει άτομο που σήμερα πάλι έκλαιγε λόγω αρρωστοφοβίας.

Καλησπέρα, σε ευχαριστώ πολύ για την απάντηση σου! Είμαι 23 ετών μόνο το ότι είχα έλκος με αγχώνει αλλά το ξεπέρασα επιτυχώς με την πρώτη θεραπεία! Απλά γουγκλαρα τα συμπτώματα και μ έβγαλε καρκίνο απευθείας και είμαι πολύ αρρωστοφοβικος σκέψου κάθε μήνα νομίζω έχω καρκίνο κάπου! Μερικά τσιμπήματακια νιωθω τίποτα παραπάνω απλά το κακό είναι ότι σκέφτομαι κάθε μέρα κάθε λεπτό κάθε δευτερόλεπτο και αγχώνομαι υπερβολικά! Τότε έρχονται και τα συμπτώματα! Ούτε διάρροια έχω ούτε εμετούς και η όρεξη μου είναι σε εντάξει κατάσταση μόνο μερικές φορές από το άγχος που έχω δεν εχω όρεξη πολύ!

Κοπανάω συνεχώς το κεφάλι μου στον τοίχο κι έχω πονοκέφαλο και νομίζω ότι έχω καρκίνο.
Ναι, αλλά μη κοπανάς το κεφάλι σου στον τοιχο, λογικό να έχεις πονοκέφαλο
Μα δεν μπορεί, έχω καρκίνο, αφού το κεφάλι μου με πονάει κι εξακολουθώ να κοπανιέμαι στους τοίχους. Άλλωστε σταμάτησα να κοπανιέμαι χθες κι όλη μέρα πάλι με πονούσε το κεφάλι μου και σίγουρα έχω καρκίνο, οπότε συνεχίζω να κοπανιέμαι.


Βρίσκεις λογική σε όλο αυτό; Όχι. Υπάρχει κάποιο πρόβλημα βαθύτερο για να κοπανιέσαι; Ίσως. Το αναλύεις με ειδικό, καταλαβαίνεις τους λόγους, σου λέει τρόπους να σε βοηθήσει, αλλά εσύ ο ίδιος πρέπει επιτέλους να πάρεις απόφαση να λογικευτείς, δεν θα το κάνει κανείς για εσένα.

Καταρχήν απο τα βασικότερα λάθη είναι να γκουγκλάρεις και να εμπιστεύεσαι μία αναζήτηση στο ίντερνετ περισσότερο από τους ειδικούς και το ξέρεις. Άρα γιατί το κάνεις;;; Κατα δεύτερον ακόμα και το ίντερνετ δεν σου βγάζει κατευθείαν καρκίνους, σου βγάζει καρκίνους ανάμεσα σε ένα σωρό άλλα σενάρια, απλά εκεί θέλει να κολλήσει το μυαλό σου. Κι αυτό το ξέρεις! Κατα τρίτον ο ίδιος λες ότι δεν έχεις σοβαρά συμπτώματα κι ότι είναι μόνο 3-4 μέρες. Κατα τέταρτον ακριβώς επειδή αυτές οι σκέψεις δεν έχουν καμία λογική, σίγουρα η ψυχολόγος θα σου έχει πει τι να κάνεις να μην ασχολείσαι με αυτές και να αποσπάς την προσοχή σου αλλού.

Χρειάζεται προσπάθεια από μέρους σου. Η ψυχολόγος είναι μία σημαντική βοήθεια, αλλά μόνος σου πρέπει να βρεις την δύναμη και την άκρη σου να τα ξεπεράσεις όλα αυτά. Πάλεψέ το σοβαρά. Ακόμα κι εδώ που κάθεσαι και γράφεις κατα καιρούς δεν ξέρω κατά πόσο σε βοηθάει ουσιαστικά. Μπορεί να σε ανακουφίσει προσωρινά για λίγο, ωστόσο και πάλι με αυτό το θέμα ασχολείσαι και τέτοιες σκέψεις κάνεις, που δεν θα έπρεπε. Είσαι σε μικρή ηλικία και ο εγκέφαλος πλάθεται πιο εύκολα. Εκπαίδευσε τον εαυτό σου, άκου την ψυχολόγο και προσπάθησε να επικρατεί η λογική και όχι η λογική του παραλόγου. Στα λέω πάρα πολύ φιλικά.

Βρες ασχολίες να γεμίσεις τη μέρα σου, συνέχισε τη ζωή σου παρά τα όποια συμπτώματα. Ανασυγκροτήσου. Ξέρεις, όλοι στη φάση της αρρωστοφοβίας έχουν τρομερό πείσμα. Δεν το παραδέχονται, αλλά έτσι είναι. Το θέμα είναι να μην πεισμώνεις ότι έχεις το ένα και το άλλο και να αρνείσαι να ξεκουνηθείς απο εκεί πνευματικά, αλλα να πεισμώσεις αρχικά ότι δεν θα σε σταματήσει ότι και να έχεις από το να ζήσεις τη ζωή σου και τελικά να πεισμώσεις ότι πράγματι δεν έχεις τίποτα.

Quote:

---

Originally Posted by Sonia

Κοπανάω συνεχώς το κεφάλι μου στον τοίχο κι έχω πονοκέφαλο και νομίζω ότι έχω καρκίνο.
Ναι, αλλά μη κοπανάς το κεφάλι σου στον τοιχο, λογικό να έχεις πονοκέφαλο
Μα δεν μπορεί, έχω καρκίνο, αφού το κεφάλι μου με πονάει κι εξακολουθώ να κοπανιέμαι στους τοίχους. Άλλωστε σταμάτησα να κοπανιέμαι χθες κι όλη μέρα πάλι με πονούσε το κεφάλι μου και σίγουρα έχω καρκίνο, οπότε συνεχίζω να κοπανιέμαι.


Βρίσκεις λογική σε όλο αυτό; Όχι. Υπάρχει κάποιο πρόβλημα βαθύτερο για να κοπανιέσαι; Ίσως. Το αναλύεις με ειδικό, καταλαβαίνεις τους λόγους, σου λέει τρόπους να σε βοηθήσει, αλλά εσύ ο ίδιος πρέπει επιτέλους να πάρεις απόφαση να λογικευτείς, δεν θα το κάνει κανείς για εσένα.

Καταρχήν απο τα βασικότερα λάθη είναι να γκουγκλάρεις και να εμπιστεύεσαι μία αναζήτηση στο ίντερνετ περισσότερο από τους ειδικούς και το ξέρεις. Άρα γιατί το κάνεις;;; Κατα δεύτερον ακόμα και το ίντερνετ δεν σου βγάζει κατευθείαν καρκίνους, σου βγάζει καρκίνους ανάμεσα σε ένα σωρό άλλα σενάρια, απλά εκεί θέλει να κολλήσει το μυαλό σου. Κι αυτό το ξέρεις! Κατα τρίτον ο ίδιος λες ότι δεν έχεις σοβαρά συμπτώματα κι ότι είναι μόνο 3-4 μέρες. Κατα τέταρτον ακριβώς επειδή αυτές οι σκέψεις δεν έχουν καμία λογική, σίγουρα η ψυχολόγος θα σου έχει πει τι να κάνεις να μην ασχολείσαι με αυτές και να αποσπάς την προσοχή σου αλλού.

Χρειάζεται προσπάθεια από μέρους σου. Η ψυχολόγος είναι μία σημαντική βοήθεια, αλλά μόνος σου πρέπει να βρεις την δύναμη και την άκρη σου να τα ξεπεράσεις όλα αυτά. Πάλεψέ το σοβαρά. Ακόμα κι εδώ που κάθεσαι και γράφεις κατα καιρούς δεν ξέρω κατά πόσο σε βοηθάει ουσιαστικά. Μπορεί να σε ανακουφίσει προσωρινά για λίγο, ωστόσο και πάλι με αυτό το θέμα ασχολείσαι και τέτοιες σκέψεις κάνεις, που δεν θα έπρεπε. Είσαι σε μικρή ηλικία και ο εγκέφαλος πλάθεται πιο εύκολα. Εκπαίδευσε τον εαυτό σου, άκου την ψυχολόγο και προσπάθησε να επικρατεί η λογική και όχι η λογική του παραλόγου. Στα λέω πάρα πολύ φιλικά.

Βρες ασχολίες να γεμίσεις τη μέρα σου, συνέχισε τη ζωή σου παρά τα όποια συμπτώματα. Ανασυγκροτήσου. Ξέρεις, όλοι στη φάση της αρρωστοφοβίας έχουν τρομερό πείσμα. Δεν το παραδέχονται, αλλά έτσι είναι. Το θέμα είναι να μην πεισμώνεις ότι έχεις το ένα και το άλλο και να αρνείσαι να ξεκουνηθείς απο εκεί πνευματικά, αλλα να πεισμώσεις αρχικά ότι δεν θα σε σταματήσει ότι και να έχεις από το να ζήσεις τη ζωή σου και τελικά να πεισμώσεις ότι πράγματι δεν έχεις τίποτα.

---

Αυτή η απάντηση βοήθησε πολύ και εμένα, ειδικά εκεί που λες ότι όντως έχουμε πείσμα!! Έχεις δίκιο!! Όπως πεισμώνουμε και κολλάμε εμμονικά σε κάτι που δεν είναι καν αλήθεια, έτσι πρέπει να πεισμώσουμε στο αληθινό, δηλαδή ότι είμαστε καλά!! Σ ευχαριστώ και εγώ!!

Quote:

---

Originally Posted by Nikosnilouuu

Καλησπέρα, σε ευχαριστώ πολύ για την απάντηση σου! Είμαι 23 ετών μόνο το ότι είχα έλκος με αγχώνει αλλά το ξεπέρασα επιτυχώς με την πρώτη θεραπεία! Απλά γουγκλαρα τα συμπτώματα και μ έβγαλε καρκίνο απευθείας και είμαι πολύ αρρωστοφοβικος σκέψου κάθε μήνα νομίζω έχω καρκίνο κάπου! Μερικά τσιμπήματακια νιωθω τίποτα παραπάνω απλά το κακό είναι ότι σκέφτομαι κάθε μέρα κάθε λεπτό κάθε δευτερόλεπτο και αγχώνομαι υπερβολικά! Τότε έρχονται και τα συμπτώματα! Ούτε διάρροια έχω ούτε εμετούς και η όρεξη μου είναι σε εντάξει κατάσταση μόνο μερικές φορές από το άγχος που έχω δεν εχω όρεξη πολύ!

---

Ε γράφοντάς τα όλα αυτά, καταλαβαίνεις ότι δεν παίζει να έχεις καρκίνο στομάχου με την καμία, έτσι; :Ρ Σε συμβουλεύω και ως επαγγελματίας υγείας αλλά κυρίως ως άτομο που υποφέρει και αυτό από τέτοιες παράλογες ιδέες (τώρα να, κοίταζα τις εξετάσεις ούρων μου σε σχέση με άλλες χρονιές και έφαγα φρίκη γιατί το ειδικό τους βάρος ήταν πάντα μέχρι 1020 ενώ φέτος είναι 1025. Φυσιολογικά και τα δύο σύμφωνα με τις λοιπές εξετάσεις μου και τη γνωμάτευση παθολόγου. Καταλαβαίνεις την παράνοια). Όπως εμένα μου φάνηκε "χαζός" και "παράλογος" ο λόγος ανησυχίας σου, και αντίστοιχα θα σου φάνηκε αστείος και ο λόγος που έγραψα τώρα, έτσι πρέπει να μας φαίνονται και οι δικοί μας λόγοι στα δικά μας μάτια. Δηλαδή αν ερχόσουν εσύ και μου έλεγες αυτό με τα ούρα, ε θα έσκαγα στα γέλια. Γιατί όμως όταν αφορά τον εαυτό μου το ψειρίζω και είμαι τόσο σοβαρή;;
Πήγα σε ψυχολόγο 7 μήνες, προσπάθησα αλλά δεν με βοήθησε. Όταν ξανανιώσω έτοιμη θα απευθυνθώ σε ψυχίατρο. Το παλεύω κάθε μέρα. Γράφω τα συναισθήματα και τις φοβίες μου. Κάνω την ρουτίνα μου. Μιλώ σε φίλους-οικογένεια που εμπιστεύομαι και μου είπαν πως "όταν σε πιάνει η φοβία, έλα να το συζητάμε". Στον ειδικό θεωρώ πρέπει να πας όταν νιώσεις έτοιμος. Γιατί είναι επίπονη διαδικασία. Βγάζεις τα εσώψυχά σου, κοιτάς τις πιο τραυματικές σου εμπειρίες κατάματα μπας και βγάλεις άκρη. Γι' αυτό και έγραψα πιο πάνω "θα πάω όταν νιώσω έτοιμη".
Η δική μου ψυχολόγος ήταν άθλια, νομίζω πως απλά ήθελε να μου πάρει τα λεφτά και βαριόταν να ασχοληθεί. Όταν της είπα ότι 7 μήνες και αντί να γίνομαι καλύτερα γίνομαι χειρότερα, έγινε εριστική, ειρωνική και το έριξε όλο πάνω μου. Όπως καταλαβαίνεις έχασα την εμπιστοσύνη μου στην ψυχοθεραπεία. Δεν την αμφισβητώ σαν επιστήμη, όμως υπάρχουν πολλές προσεγγίσεις. Θα πρέπει να ψάξεις καλά, και να έχεις τις κεραίες σου τεντωμένες για να καταλάβεις αν βρήκες τον σωστό για εσένα ψυχοθεραπευτή.

Δυστυχώς δεν είναι η λύση ο ειδικός, άντε πήγα και μου περάσαν όλα. Είναι μία βοήθεια να σε κατευθύνει, να σε παροτρύνει να καταλάβεις τι σου συμβαίνει και πως μπορείς να το αντιμετωπίσεις. Η λύση έρχεται από εσένα τον ίδιο. Για αυτό μιλάω για πείσμα. Αν μένεις ο ίδιος πεισματικά προσκολλημένος σε μία πεποίθηση ή κατάσταση, τι να σου κάνει ο ειδικός; Συν Αθηνά και χείρα κίνει!

Ελπίζω να τη βρείτε σύντομα την άκρη σας παιδιά. Νομίζω το κλειδί είναι να συνεχίζουμε τη ζωή μας, να έχουμε κίνητρα και να κάνουμε πράγματα ΠΑΡΑ τους φόβους μας, αντί να μένουμε στάσιμοι περιμένοντας πρώτα να ξεπεράσουμε τους φόβους και μετά να κινητοποιηθούμε.

Σας ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις σας πραγματικά,και εγώ αυτό που νομίζω και πιστεύω είναι ότι πρέπει να ζήσουμε την ζωή μας να χαιρόμαστε την κάθε στιγμή εγώ είχα σταματήσει να το κάνω λόγω της άρρωστο φοβίας καθε εβδομάδα νόμιζα ότι έχω κάτι σοβαρό! Με κούρασε όλη αυτή η κατάσταση ελπίζω όλοι να βρούμε την ψυχική υγεία μας που μετά θα καθορίσει και την σωματική! Είναι πολύ ψυχθοφορο όλο αυτό πραγματικά και ακόμα πιστεύω πως το έχω δεν λέει να ξεκολλήσει αυτή η ιδέα