οριακη στην εφηβεια ,δρομος προς διαγνωση
PS σε αυτό το κείμενο δεν μιλάω για τα συμπτώματα μου , η για έξτρα δυσκολίες που αντιμετώπισα είναι μια περιληπτική ιστορία για την εμπειρία μου . ίσως στο μέλλον αν μπορέσω να αντιμετωπίσω εγώ η ιδιά τα συναισθήματα μου να γράψω κάτι καλύτερο από αυτό
Αρχικά θα ήθελα να πω ότι είμαι αρκετά νέα και η διάγνωση μου βγήκε πέρυσι . αν και ήξερα ότι κάτι πήγαινε ‘’ λάθος ‘’από πολύ μικρότερη ηλικία . άρχισα να ζητάω ψυχολογική βοήθεια στα 15 αλλά οι γονείς μου αρνηθήκαν να κλείσουν κάποιο ραντεβού και μου έλεγαν ότι είμαι υπερβολική , δραματική και ότι αυτό που ένιωθα ήταν από τις ορμόνες μου – δεν κρατάω κανένα θυμό προς τους γονείς μου αν και πιστεύω ότι τα πράγματα θα ήταν καλύτερα αν με είχαν ακούσει τότε- . στα 15 μου αρχίσαν 3 πολύ άσχημα χρόνια όπου αρνιόμουνα να μιλήσω για τα συναισθήματα μου , αυτοτραυματιζόμουνα καθημερινά και είχα ήδη προσπαθήσει να αυτοκτονήσω 2 φορές . δεν ξέρω πως αλλά κατάφερα να επιβιώσω . επιτέλους οι γονείς μου δέχτηκαν να με πάνε σε ψυχολόγο και η πρώτη διάγνωση που πήρα ήταν κατάθλιψη . Την ιδιά περίοδο άρχισα να ψάχνω από μόνη μου για ψυχολογικές ασθένειες και να μαθαίνω για αυτές αλλά ένιωθα ότι η κατάθλιψη δεν μου ταίριαζε. στην δευτέρα λυκείου πήγα 2 φορές σε μια ψυχολόγο η οποία μου είπε ότι ητε θα επερνα φάρμακα ητε θα άρχιζα γυμναστική η κάτι όπου θα με κάνει να σταματάω να σκέφτομαι για λίγες ώρες την ημέρα . Οι γονεις μου ηταν και είναι κατά των φαρμάκων οπότε αυτές οι λίγες συναντήσεις με την ψυχολόγο αποδείχθηκαν άχρηστες .Παρότι άρχισα την γυμναστική όπως με συμβούλεψε η κατάσταση μου δεν άλλαξε . τρίτη λυκείου ήταν η χρονιά όπου πραγματικά πιστεύω με οδήγησε στα όρια μου . Όλο το άγχος όπου είχα δεν είχε τρόπο η χρόνο να βγει και κάθε μέρα εκλεγα και είχα εκρήξεις θυμού . Οι γονείς μου είπαν ότι αν ήθελα θα με πήγαιναν σε ψυχολόγο αλλά εγώ το αρνήθηκα λέγοντας ότι δεν είχα χρόνο για κάτι τέτοιο . το καλοκαίρι μετα τις πανελλήνιες θα το θυμάμαι για πάντα ως ένα από τα χειρότερα καλοκαιριά που έχω περάσει . έθαψα εντελώς τα συναισθήματα μου και έμεινα ένα κουφάρι . δεν μπορούσα επιπλέον να νιώσω η τουλάχιστον αυτό προσπαθούσα να πιστέψω γιατί επιπλέον το να νιώθω ήταν πολύ επίπονο . Αφού πέρασα σε μια σχολή δέχτηκα να αρχίσω ψυχοθεραπεία . μετά από λίγες συνεδρίες άρχισα να πιστεύω ότι ήταν ανούσιο . Η απάντηση της ψυχοθεραπεύτριας μου ήταν να μου δώσει φάρμακα . Στην αρχή τα φάρμακα με έκαναν να έχω παραισθήσεις και έγινα ανορεξικη επειδή ανακατευόμουν τόσο όπου δεν μπορούσα να φάω καθόλου . Σταμάτησα να τα παίρνω και μετα από λίγες μέρες άρχισα να περνώ αλλά τα οποία ήταν πιο ήπια . μετα από μισό χρόνο και με χίλια ζόρια από μόνη μου έψαξα τι σημαίνει bpd και για πρώτη φορά ένιωθα ότι πραγματικά ταυτιζόμουν με κάτι . μίλησα με την ψυχοθεραπεύτρια και συμφώνησε μαζί μου . Οι γονείς μου ήδη δυσκολευόντουσαν να αποδεχτούν την κατάθλιψη οπότε η διαταραχή προσωπικότητας ήταν αδιανόητη . κάθε φορά όπου προσπαθούσα να τους μιλήσω για να τους το εξηγήσω οδηγούμασταν σε τσακωμούς φωνές και ποτέ δεν έβγαινε τίποτα από την προσπάθεια μου . Είμαι 19 πια , όπως είπα στην αρχή είμαι αρκετά νέα , η διάγνωση βγήκε όταν ήμουν 18 . Θα ήθελα να πω σε όλους τους γονείς που διαβάζουν αυτό το κείμενο αν το παιδι σας είναι προβληματισμένο και σας ζητάει βοήθειά ακούστε το , δεν το κάνει επειδή έχει ορμόνες η επειδή θέλει προσοχή , βοηθήστε το και προσπαθήστε να το ακούτε .
