Καθε μερα και χειροτερα..
Εδω και βδομαδες περναω την πιο δυσκολη φαση της ζωης μου. Νιωθω το πιο αχρηστο πλασμα του κοσμου. Ολα μου πανε στραβα. Δεν εχω ορεξη και κινητρο για τιποτα.
Οι πραγματικοι φιλοι μου δεν ειναι εδω και δεν εχω κανεναν στον οποιο να μπορω να πω πως ακριβως νιωθω. Ισως αυτο με εκανε να νιωσω καπως καλυτερα. Σκεφτομαι πολλες φορες να μιλησω στη μανα μου, αλλα δε θελω να τη στενοχωρησω. Νιωθω οτι ολοι κι ολα με απορριπτουν.
Ειναι στιγμες που απο το αγχος κι απο τη στενοχωρια δε μπορω να αναπνευσω. Με ποναει αφορητα το στομαχι μου και νιωθω φρικτους πονους στο σβερκο μου.Τα βραδυα ξυπναω παρα πολλες φορες. Εχω πολλες μερες να κοιμηθω ησυχα και να ξυπνησω το πρωι ξεκουραστος.
Νιωθω οτι ολοι με εχουν εγκαταλειψει. Αλλα δε φταινε μονο αυτοι. Φταιω κυριως εγω. Εγω τους εχω διωξει μακρυα μου. Πριν 3 μερες με απερριψαν κι απο μια δουλεια και η κατασταση πλεον εχει γινει χειροτερη. Ψαχνω κατι να πιαστω και να μου δωσει λιγο χαρα, αλλα δε βρισκω τιποτα. Θελω να κλεισω τα ματια μου και να γυρισω στο 2010. Τοτε που ημουν στην Ελλαδα με τους φιλους μου, την οικογενεια μου και ειχα μια κοπελα που πραγματικα με αγαπουσε. Πιστευα πως επαιρνα τη σωστη αποφαση οταν εφευγα για το εξωτερικο. Ηταν μεγαλο λαθος. Εκανα ενα σωρο λαθος επιλογες και τωρα εχω απομεινει μονος μου.
Ειμαι τοσο μονος μου και φοβαμαι παρα πολυ το αυριο. Νιωθω οτι καθε μερα που ερχεται ειναι και χειροτερη απο την προηγουμενη. Μοιραζομαι ολα αυτα που με βασανιζουν σε ενα φορουν με αγνωστους. Σε τετοιο επιπεδο εχει φτασει η μοναξια μου.
