Submechanophobia- Παράλογες φοβίες
Θα ήθελα να στρέψω την προσοχή σας σε αυτή την παράξενη και ως ένα σημείο άγνωστη φοβία. Πρόκειται ακριβώς γι'αυτο που περιγράφει ο τίτλος. "Ο φόβος για κάθε αντικείμενο-μηχάνημα-κατασκεύασμα που έχει δημιουργήσει ο άνθρωπος και βρίσκεται κάτω από το νερο (ενώ στις περισσότερες περιπτώσεις δεν θα έπρεπε να βρίσκεται εκεί). Όπως κάθε φοβία, έχει και αυτή τα στάδια της. Από ένα απλό άβολο αίσθημα αναταραχής, έως μια full-on κρίση πανικού. Όσο για την δική μου περίπτωση, δεν είναι κάτι για το οποίο αναζητώ βοήθεια, καθώς δεν επηρεάζει την καθημερινή μου ζωή και βλέπω με τα χρόνια μία βελτίωση. Όπως και να έχει, δεν με ενδιαφέρει να το ξεπεράσω αρκετά, ώστε να κάνω κατάδυση σε κάποιο λ.χ. ναυάγιο. Πρόκειται όμως για μία αρκετά ενδιαφέρουσα φοβία.
Το πρώτο βέβαια βυθισμένο αντικείμενο που έρχεται στο μυαλό, είναι ένα ναυάγιο. Για εμένα, αυτό προκαλεί και τον μεγαλύτερο φόβο.Άλλα ερεθίσματα όμως που πυροδοτούν τη φοβία μπορεί να είναι οι σωλήνες, τα σκουριασμένα σίδερα κάτω από το νερό, τα λιμάνια, προπέλες , άγκυρες ,το κάτω μέρος ενός πλοίου, η σκουριά, τα πρασινισμένα σκοινιά των πλοίων και ίσως εντέλει κάθετι (κυρίως μεταλλικό) που δεν θα έπρεπε να βρίσκεται κάτω από την επιφάνεια του νερού. Αξίζει να σημειωθεί πως η φοβία αυτή δεν έχει σχέση με τη θαλασσοφοβία. Ειδικά στην περίπτωση μου, δεν έχω κανένα φόβο για τα ψάρια, τα πλάσματα της θάλασσας. Αγαπώ το υγρό στοιχείο και πάντα υπήρξα πολύ καλός κολυμβητής. Ποτέ μου όμως δεν θα προχωρήσω αρκετά βαθιά, διοτί φοβάμαι την άβυσσο( όχι το άγνωστο της) αλλά το γεγονός πως δεν γνωρίζω αν υπάρχουν από κάτω μου πλοία, σωλήνες και γενικά όλα τα προαναφερόμενα. Το ίδιο συμβαίνει και με τα σιφόνια της πισίνας, μου προκαλούσαν για χρόνια τρόμο (αυτό το αίσθημα πως ένα χέρι πρόκειται να σε αρπάξει από στιγμή σε στιγμή). Κάθε εικόνα ή ντοκιμαντέρ εξερεύνησης ενός ναυαγίου μου προκαλούν μεγάλη ταραχή και εάν το αφήσω να με παρασύρει πανικό. Το αξιοθαύμαστο είναι πως, δεν φοβάμαι να ταδιξέψω με πλοίο, αντίθετα είναι ένα μέσο με το οποίο μετακινούμαι χρόνια ( κάτι το οποίο σίγουρα με βοήθησε). Δεν φοβήθηκα ποτέ να είμαι μέσα στο πλοίο, αλλα δίπλα του. Η τελευταία στιγμή που θα φοβηθώ είναι εκείνη της επιβίβασης, η διέλευση από την προβλήτα στο πλοίο με την θάλασσα από κάτω.Επίσης,ειλικρινά δεν μπορώ να πω πως φοβάμαι κάτι άλλο, παράλογο ή όχι.Ειδικά κάποιες από τις πιο διαδεδομένες φοβίες (φαντάσματα, υπερφυσικά,νεκροταφεία κλπ) με αφήνουν παγερά ψύχραιμο.Για να δώσω ακόμη περισσότερη έμφαση σ'αυτό, θα ανφέρω τους σχεδόν κωμικούς εφιάλτες μου. Ύστερα από την παρακολούθηση κάποιας τρομακτικής ταινίας (thriller,horror or whatever), δεν ήταν λίγες οι φορές που περπάτησα ολομόναχος από σκοτεινά στενάκια εώς το σπίτι μου και αργότερα, στον ύπνο μου, συνάντησα το τέρας, ή δολοφόνο που πρωταγωνιστούσε στην ταινία..και τον πλάκωσα στις φάπες!Ύστερα ξύπνησα ατάραχος και κοιμήθηκα σε δευτερόλεπτα. Τα πιο τρομακτικά μου όμως όνειρα που δεν έχω ξεχάσει εδώ και χρόνια, είναι να πέφτω στο λιμάνι της περιοχής μου , να πνίγομαι σε κάποιον στενό σωλήνα που έχω κολλήσει και ένα ακόμη που θα ακουστεί σίγουρα ξεκαρδιστικό. Ονειρεύτηκα πως βρισκόμουν στο δωμάτιό μου και ξαφνικά άκουσα έναν μεγάλο γδούπο από την οροφή, σαν να έπεσε απο κάποια στοίβα κάποιο αντικείμενο πολλών τόνων. Στρίμωξα λοιπόν την μητέρα μου και τότε αναγκάστηκε να μου παραδεχτεί πως το σπίτι μας διέθετε μία τεράστια σοφίτα. Μέσα σε αυτή τη σοφίτα υπήρχε ένα κομμάτι ενός πλοίου. Το ακόμη πιο πανηλίθιο κομμάτι είναι πως το κομμάτι αυτό ήταν το μισό μίας ακριβής ρέπλικας του τιτανικού. Το άλλο μισό το είχε ο αδερφός της , και είχε έρθει η ώρα να τα βγάλουμε, να τα ενώσουμε και να κάνουμε κρουαζιέρα για το γάμο του.Αυτό το κήτος λοιπόν βρισκόταν επί χρόνια πάνω από το δωμάτιο μου.Μετά από αυτό το κομικό για σας όνειρο, ξύπνησα ιδρωμένος και δεν κοιμήθηκα για 4 τουλάχιστον ώρες(εφηβική αν θυμάμαι καλα ηλικία).Επιστρέφοντας όμως στην πραγματικότητα: Μία προσπάθεια εξηγησής μου , έθετε σαν κύριο λόγο το επάγγελμα του πατέρα μου. Όντας ναυτικός, φαντάζεστε πως έχω υπάρξει δίπλα σε εμπορικά πλοία εκατοντάδων μέτρων και σε μικρή ηλικία, καθώς τον επισκεπτόμουν ορισμένες φορές με την οικογένειά μου. Η μνήμη μου θα έλεγα είναι ιδιαίτερα κακή, παρόλαυτα θυμάμαι να βρίσκομαι σε ένα μικρό βαρκάκι στην ηλικία των 7 ίσως χρωνών ( λάντζα) και να περνώ δίπλα από την άγκυρα ενός κρουαζιεροπλοίου. Ύστερα, όταν πλησιάσαμε δίπλα στο τάνκερ, τα σκαλοπάτια της σιδερένιας σκάλας καλύπτονταν σταδιακά και πάφλαζαν στο κύμα. Καθώς λοιπόν ήμουν μικρός και δεν μπορύσα να κάνω αυτό το μικρό άλμα από το βαρκάκι πρός την σκάλα με σιγουριά, με πέταξε ένας άντρας στα χέρια ενός άλλου. Ακόμη, το πόδι της μητέρας μ γλίστρησε και βουτήχτηκε για λίγο στη θάλασσα. Ίσως ήταν το τρομακτικό μέγεθος του πλοίου, ο κίνδυνος να πέσω εγώ ή κάποιος άλλος στη θάλασσα, αλλά όλα αυτά δεν άλλαξαν. Το πλοίο είναι ακόμη τεράστιο σε σχέση με εμένα. Δεν θα κολυμπήσω ποτέ δίπλα του είτε βρίσκεται πάνω η κάτω από τη θάλασσα. Δεν είναι το μέγεθος το μόνο πρόβλημα. Εξίσου θα φοβόμουν και ένα βυθισμένο σκουριασμένο βαρέλι. Απλώς νομίζω πως κάπου σ'αυτή την ιστορία κρύβεται κάτι που δεν θυμάμαι, ή εντέλει είναι το μόνο μου στοιχείο για εξήγηση. Όπως και να 'χει, πρόκειται για μία φοβία που μοιράζονται χιλιάδες άτομα, σύμφωνα με την έρευνά μου στο internet και νομίζω πως αξίζει το ενδιαφέρον κάποιου αναγνώστη ή ειδικού να ερευνήσει γενικά την φοβία και τις αιτίες της , καθώς φαίνεται, πως δεν υπάρχει σχετική έρευνα. Θα μπορούσε , απλώς τυχαία ο οργανισμός μου, να θεωρεί μια τέτοια εικόνα ως κίνδυνο, χωρίς να έχω κάποια εμπειρία; Για τους υπόλοιπους , μπορείτε απλώς να πληκτρολογήσετε "submechanophobia" σε κάποια μηχανή αναζήτησης και να κάνετε το τέστ. Ίσως ανακαλύψετε κάτι καινούργιο να φοβάστε. Θα χαρώ να ακούσω τα σχόλιά σας.