Originally Posted by
oubna1
υποφερω και στον υπνο. Υποφερω μεχρ να με παρει ο υπνος κοντα στα ξημερωματα. Τα χαπια και οι γιατροι απλα βοηθανε να περασει καπως ο χρονος. Μια φορα εκανα αποπειρα αυτοκτονιας πριν 2,5 χρονια αλλα δε πετυχε. Κατεβασα 10 χαπια-οσα ειχα δλδ στο σπιτι- αγχολυτικα και απλα επεσα σε βαθυ υπνο. Σκεψεις, σκεψεις, σκεψεις. Μονιμως. Εμμονη. Η ζωη ειναι για να χαιρεσαι και καποια πραγματα. Απεφευγα ακομα και να βγαινω γιατι με εκανε χαλια. Κουτσα στραβα εφτασα μεχρι εδω. Παρακατω πως παει; Δυσκολα. Μια ανακοπη, ενα τροχαιο. Κατι τελος παντων. Βλεπεις ειμαι και δειλος γιατι σκεφτομαι τι θα πει ο περιγυρος αν αυτοκτονησω. Λες και θα ειμαι εκει για να τ' ακουσω. Σκεφτομαι και την στεναχωρια που θα προκαλεσω στην μανα μου, την αδερφη μου, τα ανηψια μου αν αυτοκτονησω. Κυριως σκεφτομαι τον κοινωνικο στιγματισμο τους για καποιο διαστημα. Γιατι να τα περασουν αυτα εξαιτιας μου;