Τους τελευταίους τρεις μήνες, από τις 15 Μάρτη και μετά, έχω χάσει τρία κιλά. Είμαι αδύνατος και χάνοντας κι αυτά νιώθω ότι θα... εξαφανιστώ. Ανησυχώ. Ανησυχώ ότι έχω κάτι. Καρκίνο ή κάτι άλλο. Εξετάσεις ως τις 26 Ιουνίου δεν μπορώ να κάνω γιατί (όπως έχω γράψει σε άλλο ποστ) είμαι μέσα για 14 μέρες λόγω του ότι εμφάνισα πριν τρεις μέρες δέκατα (δυο μέρες τώρα δεν έχω τίποτα αλλά το μέσα, μέσα).
Το περίεργο είναι ότι μέσα στην καραντίνα, ενώ όλοι λέγανε ότι τρώνε και το ένα και το άλλο, εγώ δεν είχα όρεξη. Μη σας πω ότι μπορούσα να μη φάω και καθόλου όλη μέρα (που λέει ο λόγος). Βέβαια προσπαθώντας να το εκλογικεύσω ίσως και να υπήρχαν λόγοι.
Ένας βασικός ήταν το άγχος. Αγχώθηκα, βίωσα μεγάλες θλίψεις, κλάματα και διάφορα άλλα. Μπορώ να πω και κατάθλιψη (αν και ο ψυχολόγος διαφωνούσε σ' αυτό). Έτσι είμαι και τώρα. Και πολλές φορές πέρα από τη θλίψη φθάνω στα όρια του πανικού. Η επιστροφή στην καθημερινότητα με είχε βοηθήσει λίγο.
Ένα άλλο είναι ότι είχα πρόβλημα με το έντερο. Κολίτιδα, κολικό κάτι τέτοιο. Ο γιατρός μου είπε να τρώω συγκεκριμένα πράγματα. Δεν έκανα τεράστιες αλλαγές. Πήρα φάρμακα και με το που τελείωσε η καραντίνα έκανα αξονική. Όλα φυσιολογικά είπαν. Άγχος...
Επίσης κάτι άλλο που άλλαξε είναι ότι προ καραντίνας έβγαινα τουλάχιστον δυο φορές για φαγητό έξω. Φυσικά μες την καραντίνα δεν έβγαινα.
Ένα άλλο είναι ότι μη πηγαίνοντας στη δουλειά είχα αποφασίσει να τρώω όποτε πεινάω, για παράδειγμα δεν έτρωγα πρωινό παρά μόνο όταν ένιωθα ότι το ήθελα. Πριν απ' το Μάρτη είχα πρόγραμμα. Πρωινό, δεκατιανό, μεσημεριανό, απογευματινό, βραδινό.
Και κάτι άλλο. Άλλαξε δραματικά ο μεταβολισμός μου και οι επισκέψεις στην τουαλέτα. Και λόγου του εντέρου αλλά κυρίως λόγω του ότι ήμουν όλη μέρα σπίτι πήγαινα πιο συχνά.
Τώρα είμαι σε πανικό. Ζυγίζομαι κάθε μέρα. Βλέπω τα γραμμάρια να πέφτουν συνέχεια και ανησυχώ. Πήρα τον παθολόγο για να κάνω γενικές εξετάσεις και γνωρίζοντας τα άγχη μου, μου έβαλε τις φωνές. Να καθίσω μέσα μου είπε κι όταν ξεμπερδέψουμε με την απομόνωση θα δούμε τι θα κάνουμε. Εγώ όμως ανησυχώ.
