θα με αφησει να ξαναγυρίσω πίσω στην ζωή της?

Είμαι 29 ετών.Απο τα 22 μέχρι τα 25 είχα μια ιδιότυπη σχέση με μία γυναίκα 10 χρόνια μεγαλύτερή μου.Ηταν μία σχέση μεταξύ συμβίωσης και ερωτικής σχέσης.Ζούσαμε μαζί αλλά στην πραγματικότητα δεν ήμουν ερωτευμένος μαζί της.Μάλλον με είχε κερδίσει απλά η εξωτερική της εμφάνιση και πέρναγα καλά.Απο τα 25 μέχρι τα 29 δεν ξαναέκανα σχέση.Κλεισμένος στον εαυτό μου,μακρυά απο κάθε συναισθηματική συγκίνηση,διάβαζα και μελετούσασα βιβλία.Απο κοινωνικές επαφές τα απολύτως αναγκαία.Είχα γνωστούς πολλούς που μπορούσαμε να είμαστε και φίλοι αλλά δεν ανοιγόμουνα.Ξεκάθαρα κλεισμένος στον εαυτό μου και διάβασμα πολύ.Στα 28 μου όμως γνώρισα μια γυναίκα,η οποία με τον αέρα που εξέπνεε με έκανε να νιώθω υπέροχα μαζί της.Με αγάπησε απο την πρώτη στιγμή.Εγώ απλά εντυπωσιάστηκα απο την πρώτη στιγμή.Ούτε την ερωτεύτηκα,ούτε την αγάπησα.Ολος ο κόσμος μου ο εσωτερικός παρέμενε επικεντρωμένος στην μελέτη και την καλλιέργεια του ορθολογιστικού τμήματος του μυαλού μου.Αυτή μου τα έδινε όλα,εγώ όμως κλεισμένος στον εαυτό μου και ψυχρός ήμουν εξαιρετικά απαθής απέναντί της.Μέναμε μαζί μετά 2 μήνες,και εγώ δεν άνοιγα καθόλου την καρδιά και τα συναισθήματά μου.Παγωμένος και ψυχρός.Εστιασμένος σταθερά στο φαίνεσθαι του άλλου και όχι στο είναι.Μετά απο μερικούς μήνες,και αφού την προσέβαλα με μία μου πράξη,με έδιωξε απο το σπίτι της.Εγώ για 3 ημέρες μόνος στο σπίτι μου έκλαιγα,την σκεφτόμουνα και έψαχνα να βρώ τι δεν έκανα καλά.Εκει λοιπόν μου ήρθε η πρώτη συνειδητοποίηση μέσα μου ότι πάσχω απο έλλειψη αγάπης προς τους άλλους.Ηταν μια ανάσταση για εμένα.Κατάλαβα οτί όχι μόνο ως προς την κοπέλα,αλλά και ως προς όλους τους άλλους ανθρώπους της ζωής μου,δεν άνοιγα την καρδιά μου.Λειτουργούσα ως ένας Νάρκισσος.Ηταν μια αποκάλυψη για εμένα αυτή η κατανόηση.Αλλαξε η ζωή μου.Εν συνεχεία και αφού της εξομολογήθηκα το βίωμά μου,με συγχώρεσε και ξαναγύρισα στην ζωή της.Ομως δεν μπόρεσα να το κάνω πράξη και ξανά μου έβγαινε ο προηγούμενος εαυτός μου,ο εγωιστής και ασυναισθηματικός άντρας.Μου ήταν δύσκολο να το κάνω πράξη απο την μιά στιγμή στην άλλη.Αυτή η συμπεριφορά μου συνεχίστηκε για 6-7 μήνες ώσπου πλέον μετά απο έναν άσχημο καβγά η κοπέλα με έδιωξε ξανά απο το σπίτι απηυδησμένη για τα σκληρά λόγια που της εκτόξευα,αντί να την περιθάλψω συναισθηματικάμε την αγάπη μου.Ηξερε τι μου συνέβαιναι μέσα μου και έκανε υπομονή,μεγάλη υπομονή.Ομως εγώ δεν μπορούσα να ανοίξω και πάλι την καρδιά μου.Ωσπου με χώρισε.Εκτοτε,2 μήνες μετά,κάθε μέρα την σκέφτομαι,κάνοντας συνεχώς αυτοκριτική στον εαυτό μου για το τί έφταιξε και την οδήγησα στο να με αφήσει.Αναγνώρισα τα λάθη μου ένα προς ένα,κατέρρευσα πάμπολλες φορές βλέποντας στο παρελθόν τι θα μπορούσα να κάνω για να της δείξω την αγάπη και το ενδιαφέρομν μου και δεν το έκανα.Εν τέλει,πλέον αισθάνομαι οτι κατάλαβα πλέον μέσα μου οτι πρέπει να ανοίξω την καρδιά μου έμπρακτα,μακρυά απο τον στείρο ορθολογιστικό κόσμο όπου ήμουν περικουκουλωμένος.Απέναντ� � σε όλους τους ανθρώπους.Νέα στάση ζωής.Νεα αντίληψη ζωής.Πλέον λειτουργώ διαφορετικά στον επικοινωνιακό μου κόσμο,και αρχίζω πλέον να αισθάνομαι.Με όλους τους ανθρώπους.Κυριολεκτικά άλλαξε η ζωή μου.Θάβω μέρα με την ημέρα τον καταστρεπτικό μου ναρκισσισμό.Βίωσα το τι εστί ορθολογιστικός κόσμος,και τώρα επιστρέφω στην ανθρώπινη πλευρά μου,τα συναισθήματα.Το αισθάνομαι μέσα μου πλέον οτι αγαπώ και προσπαθώ να είμαι καλός με όλους και να τους βοηθάω όσο δύναμαι.Της ζήτησα να με ξαναδεχτή στην ζωή της και αυτή πλέον ούτε να με ακουει δεν θέλει.Στήριξε και βάσισε όλα της τα προσωπικά όνειρα και φιλοδοξίες επάνω μου και εγώ της τα κατέστρεψα.Θέλω πλέον,αισθανόμενος έτοιμος για αυτό που δεν έκανα όλον τον προηγούμενο καιρό να ξαναγυρίσω κοντά της.Με όλο αυτό τον πόνο που της προκάλεσα είναι σε θέση να αντιληφθεί την αλλαγή που βιώνω πραγματικά μέσα μου και να με ξαναδεχτεί?

Δημοσθένη, αφού την πλήγωσες και την καραπλήγωσες, τώρα τι θες από την ζωή της; Να της την κάνεις μαύρη; Πιστεύω της έχει τελειώσει της κοπέλας, πόσο να αντέξει πια;

δημοσθένη...έχεις σκεφτεί ποτέ πως αυτό που σε κάνει να κλαις και να θες να ξαναγυρίσει πίσω η κοπέλα σου δεν είναι έρωτας/συναίσθημα αλλά εγωισμός;
Στο λέω γιατί είναι λίγο ανακόλουθο από τη μία να λες πως δεν νιώθεις και απ΄την άλλη να χτυπιέσαι που η κοπέλα σε παράτησε για τους προφανείς λόγους.

Είναι γεγονός οτί δεν ένιωθα διότι λόγω παρελθόντος ήμουν πολύ κλειστός.Καλά έκανε και με παράτησε.Εγω λέω ότι πλέον συνειδητοποίησα τα λάθη μου,μέσω της αυτογνωσίας μου παρατηρώντας τα και ελέγχοντάς τα όλον αυτόν τον καιρό.Ενιωθα για αυτήν,αλλά δεν είχα μάθει να ανοίγω την καρδιά μου και να δίνω αγάπη.Αυτην την συμπεριφορά πλέον,για πρώτη φορά στην ζωή μου ξεκίνησα να την κάνω πράξη και να την αναπτύσσω μετά απο το ταρακούνημα του αποτελειωτικού χωρισμού.Με το δεδομένο λοιπόν οτί έχω αλλάξει πλέον,θέλωντας πλέον πραγματικά να ερωτευτώ,συνειδητοποιόντα� � τι έπρεπε να κάνω και τι δεν έκανα, και έχοντας κάθε διάθεση να τα κάνω και να της προσφέρω όσα αισθάνομαι και πιστεύω οτι δεν της έδωσα όλον τον προηγούμενο καιρό,θέλω να ξαναγυρίσω στην ζωή της.Μεταμορφώθηκα.

Quote:

---

Originally Posted by δημοσθενης

Είμαι 29 ετών.Απο τα 22 μέχρι τα 25 είχα μια ιδιότυπη σχέση με μία γυναίκα 10 χρόνια μεγαλύτερή μου.Ηταν μία σχέση μεταξύ συμβίωσης και ερωτικής σχέσης.Ζούσαμε μαζί αλλά στην πραγματικότητα δεν ήμουν ερωτευμένος μαζί της.Μάλλον με είχε κερδίσει απλά η εξωτερική της εμφάνιση και πέρναγα καλά.Απο τα 25 μέχρι τα 29 δεν ξαναέκανα σχέση.Κλεισμένος στον εαυτό μου,μακρυά απο κάθε συναισθηματική συγκίνηση,διάβαζα και μελετούσασα βιβλία.Απο κοινωνικές επαφές τα απολύτως αναγκαία.Είχα γνωστούς πολλούς που μπορούσαμε να είμαστε και φίλοι αλλά δεν ανοιγόμουνα.Ξεκάθαρα κλεισμένος στον εαυτό μου και διάβασμα πολύ.Στα 28 μου όμως γνώρισα μια γυναίκα,η οποία με τον αέρα που εξέπνεε με έκανε να νιώθω υπέροχα μαζί της.Με αγάπησε απο την πρώτη στιγμή.Εγώ απλά εντυπωσιάστηκα απο την πρώτη στιγμή.Ούτε την ερωτεύτηκα,ούτε την αγάπησα.Ολος ο κόσμος μου ο εσωτερικός παρέμενε επικεντρωμένος στην μελέτη και την καλλιέργεια του ορθολογιστικού τμήματος του μυαλού μου.Αυτή μου τα έδινε όλα,εγώ όμως κλεισμένος στον εαυτό μου και ψυχρός ήμουν εξαιρετικά απαθής απέναντί της.Μέναμε μαζί μετά 2 μήνες,και εγώ δεν άνοιγα καθόλου την καρδιά και τα συναισθήματά μου.Παγωμένος και ψυχρός.Εστιασμένος σταθερά στο φαίνεσθαι του άλλου και όχι στο είναι.Μετά απο μερικούς μήνες,και αφού την προσέβαλα με μία μου πράξη,με έδιωξε απο το σπίτι της.Εγώ για 3 ημέρες μόνος στο σπίτι μου έκλαιγα,την σκεφτόμουνα και έψαχνα να βρώ τι δεν έκανα καλά.Εκει λοιπόν μου ήρθε η πρώτη συνειδητοποίηση μέσα μου ότι πάσχω απο έλλειψη αγάπης προς τους άλλους.Ηταν μια ανάσταση για εμένα.Κατάλαβα οτί όχι μόνο ως προς την κοπέλα,αλλά και ως προς όλους τους άλλους ανθρώπους της ζωής μου,δεν άνοιγα την καρδιά μου.Λειτουργούσα ως ένας Νάρκισσος.Ηταν μια αποκάλυψη για εμένα αυτή η κατανόηση.Αλλαξε η ζωή μου.Εν συνεχεία και αφού της εξομολογήθηκα το βίωμά μου,με συγχώρεσε και ξαναγύρισα στην ζωή της.Ομως δεν μπόρεσα να το κάνω πράξη και ξανά μου έβγαινε ο προηγούμενος εαυτός μου,ο εγωιστής και ασυναισθηματικός άντρας.Μου ήταν δύσκολο να το κάνω πράξη απο την μιά στιγμή στην άλλη.Αυτή η συμπεριφορά μου συνεχίστηκε για 6-7 μήνες ώσπου πλέον μετά απο έναν άσχημο καβγά η κοπέλα με έδιωξε ξανά απο το σπίτι απηυδησμένη για τα σκληρά λόγια που της εκτόξευα,αντί να την περιθάλψω συναισθηματικάμε την αγάπη μου.Ηξερε τι μου συνέβαιναι μέσα μου και έκανε υπομονή,μεγάλη υπομονή.Ομως εγώ δεν μπορούσα να ανοίξω και πάλι την καρδιά μου.Ωσπου με χώρισε.Εκτοτε,2 μήνες μετά,κάθε μέρα την σκέφτομαι,κάνοντας συνεχώς αυτοκριτική στον εαυτό μου για το τί έφταιξε και την οδήγησα στο να με αφήσει.Αναγνώρισα τα λάθη μου ένα προς ένα,κατέρρευσα πάμπολλες φορές βλέποντας στο παρελθόν τι θα μπορούσα να κάνω για να της δείξω την αγάπη και το ενδιαφέρομν μου και δεν το έκανα.Εν τέλει,πλέον αισθάνομαι οτι κατάλαβα πλέον μέσα μου οτι πρέπει να ανοίξω την καρδιά μου έμπρακτα,μακρυά απο τον στείρο ορθολογιστικό κόσμο όπου ήμουν περικουκουλωμένος.Απέναντ� � σε όλους τους ανθρώπους.Νέα στάση ζωής.Νεα αντίληψη ζωής.Πλέον λειτουργώ διαφορετικά στον επικοινωνιακό μου κόσμο,και αρχίζω πλέον να αισθάνομαι.Με όλους τους ανθρώπους.Κυριολεκτικά άλλαξε η ζωή μου.Θάβω μέρα με την ημέρα τον καταστρεπτικό μου ναρκισσισμό.Βίωσα το τι εστί ορθολογιστικός κόσμος,και τώρα επιστρέφω στην ανθρώπινη πλευρά μου,τα συναισθήματα.Το αισθάνομαι μέσα μου πλέον οτι αγαπώ και προσπαθώ να είμαι καλός με όλους και να τους βοηθάω όσο δύναμαι.Της ζήτησα να με ξαναδεχτή στην ζωή της και αυτή πλέον ούτε να με ακουει δεν θέλει.Στήριξε και βάσισε όλα της τα προσωπικά όνειρα και φιλοδοξίες επάνω μου και εγώ της τα κατέστρεψα.Θέλω πλέον,αισθανόμενος έτοιμος για αυτό που δεν έκανα όλον τον προηγούμενο καιρό να ξαναγυρίσω κοντά της.Με όλο αυτό τον πόνο που της προκάλεσα είναι σε θέση να αντιληφθεί την αλλαγή που βιώνω πραγματικά μέσα μου και να με ξαναδεχτεί?

---

..............

Το θετικο στην ολη κατασταση μοιαζει να ναι η αλλαγη σου, οι συνειδητοποιησεις σου, η αυτοκριτικη κ ο επαναπροσδιορισμος σου. Κριμα που αυτο εγινε τοσο οδυνηρα. Πληγωνοντας τοσο εναν αλλο ανθρωπο αλλα κ εσενα...Οσο κι αν εχει πονεσει ομως αυτος ο ανθρωπος, εχει κι αυτος τις ευθυνες του. Δεν ηταν μαζι σου με το ζορι...χωρις αυτο να δινει σε σενα το αλλοθι να συμπεριφερεσαι ασχημα.

Απο την αλλη, ολες οι αλλαγες που εκανες, φανταζομαι δεν εγιναν με το κινητρο να γυρισει εκεινη πισω....γιατι τοτε μαλλον δεν μιλαμε για ουσιαστικες βαθιες αλλαγες. Μεσα απο τον νεο σου εαυτο, δεν νιωθεις οτι ναι μπορει να βλεπει τις αλλαγες, αλλα απλα να μην θελει ή να μην μπορει να ξαναγυρισει?Το αν νιωσει την αναγκη να προχωρησει χωρις εσενα, δεν εχει να κανει μονο με σενα κ το πώς αλλαξες αλλα κ με το πώς νιωθει η ιδια στο παρον.Μετα τα οσα εγιναν.

πάρα πολλή ευφυϊα μπορεί να επενδυθεί στην άγνοια, οταν η αναγκη για ψευδαίσθηση ειναι βαθιά..
ισχύει και το περιγράφω,λέγοντας για τον ψυχρό και στείρο ορθολογιστικό κόσμο και την αποχή απο τον κόσμο των συναισθημάτων,τον πιο ουσιαστικό και αποδοτικό τρόπο δηλαδή για να νιώσει κανείς άνθρωπος.

Ηξερε απο την αρχή την περίπτωσή μου και έκανε υπομονή.έβλεπε τον τρόπο ζωής μου και με γνώριζε καλά.Ενώ την νοιαζόμουνα ,δεν ξέρω πόσο,-πάντως είχε εισβάλλει στην καρδιά μου-,την θεωρούσα μέσα μου ασυνείδητα αλλά και ενσυνείδητα,πέρα απο τον θαυμασμό μου στο πρόσωπό της,έναν 'εχθρό΄ που ήθελε να με απομακρύνει απο τους πνευματικούς μου στόχους.Και ώς τέτοια,πολλές φορές την πλήγωνα με την επιθετική μου συμπεριφορά.Αυτή την επιθετική και υποτιμητικη μου συμπεριφορά προς στο πρόσωπό της δεν συγχωρεί

Δημοσθενη εσυ θα ξαναγυριζες στην θεση της;

Δεν μπορώ να απαντήσω στο ερώτημα αν θα σε ξαναφήσει να γυρίσεις στη ζωή της Δημοσθένη. Κάτι τέτοιο εξάλλου θα απαιτούσε μαντικές ικανότητες, που δεν υπάρχουν.
Αυτό που μπορώ να κάνω είναι μερικές παρατηρήσεις μου μονάχα, βασισμένες πάνω σε ό,τι έγραψες.
Γιατί κατηγορείς το διάβασμα και το συνδέεις με τα παθήματα της ζωής σου? Ή βάζεις τον ορθολογισμό ως ενάντιο στην ύπαρξη συναισθημάτων? Ο ορθολογιστής δεν έχει συναισθήματα μήπως? Άκυρο. Μπορούμε να είμαστε ορθολογιστές και συναισθηματικοί, σε άπειρες κιόλας διαβαθμίσεις. Τέτοιοι κανόνες δεν υφίστανται όσον αφορά τα ανθρώπινα πλάσματα και τη φύση τους. Είμαστε τόσοι και άλλους τόσους κόσμους περιέχουμε και με διαφορετικά χαρακτηριστικά, ξεχωριστούς προσωπικούς χάρτες, που ακόμη κι αυτοί αλλάζουν στο πέρασμα της ζωής μας, όπως κι οι τρόποι της ερμηνείας τους, και οι αξιολογήσεις μας και ολοένα επεμβαίνουμε πάνω τους και σημειώνουμε νέα δεδομένα. Σβήνουμε λάθος υπολογισμούς, χαράζουμε νέα σύνορα, τραβάμε γραμμές από δω κι από κει, με λίγα λόγια δεν είμαστε κάτι στατικό και μόνιμο, άσχετα αν κάποια μας χαρακτηριστικά παίζουν δυνατότερα από άλλα.

Η ενσυναίσθηση και ο σεβασμός για τα συναισθήματα των ανθρώπων που μας περιβάλλουν είναι επίσης κάτι που καλλιεργείται, ακόμη κι αν δεν το διδάχτηκες λοιπόν έχεις την ευκαιρία να τα καλλιεργήσεις τώρα, αφού αναγνώρισες τη δική σου συμμετοχή στην παρακμή και τη σύγκρουση και το αποτέλεσμά της, τη λύση της σχέσης.
Επίσης, γράφεις κάποια αντιφατικά πράγματα. Από τη μια "άλλαξε η ζωή μου", αλλά μετά "ήμουν ίδιος". Όταν αλλάζει κάτι αλλάζει, δε μένει ίδιο. Τι από τα δύο συνέβαινε?

Περί του ορθολογισμού, εννοώ τον τρόπο ζωής και σκέψης μου ο οποίος εστιαζόταν και ήταν εγλωβισμένος σε 'λογικά' πρότυπα,μακράν κάθε συναισθηματικής εμπλοκής.Ημουν σε αυτόν τον κόσμο αυτοπαραδομένος.Φυσικά και ο ορθολογιστής μπορεί να έχει συναισθήματα,αυτό που εξηγώ είναι οτί εγώ δεν είχα,τα είχα αποκλείσει.Δεν επέτρεπα στον εαυτό μου να αισθανθεί τον άλλον.Εσύ εξηγείς τι μπορούμε να είμαστε,και πολύ ορθά.Εγώ εξηγώ πως λειτουργούσα.Μονοδιάστατα. Ψυχρά.Λέγοντας ''άλλαξε η ζωή μου''-σωστή η παρατήρηση- εννοώ οτί προσπάθησα να αλλάξει η ζωή μου.Ομως ξαναγύρισα στον άσπλαχνο και άκαρδο μου κόσμο.Οταν αλλάζει κάτι όντως αλλάζει,αλλά τίποτα δεν αποκλείει την επιστροφή του σε πρότερους τύπους συμπεριφοράς.Αν πχ κάποιος σταματήσει να κλέβει,γίνει τίμιος και ξαναξεκινήσει να κλέβει προφανώς και άλλαξε κουστούμι μέχρι να ξαναφορέσει όμως πάλι το κουστούμι του κλεπταποδόχου.

Έχεις αναζητήσει βοήθεια από κάποιον ειδικό εν τω μεταξύ? Για να βρεις την άκρη στο κουβάρι και να μη σε κοπανάς κάτω από τις τύψεις συνεχώς αλλά να πάρεις μία ουσιαστική απόφαση για δράση μέσω της εξέτασης της κατάστασης και από άλλες πλευρές που ίσως τώρα να μη βλέπεις μέσα σε όλο αυτό το μπλέξιμο? Η κοπέλα σου πώς θα αντιδρούσε αν ας πούμε της πρότεινες να πάτε μαζί σε έναν ειδικό, ή της ανακοίνωνες ότι εσύ πηγαίνεις, έχεις την εντύπωση πως θα το έβλεπε θετικά?

Σοφία τι ευθύνες έχει η κοπέλα του, όταν όλοι οι άντρες έχουν ελαττώματα τέτοια σοβαρά άλλος απατάει άλλος πληγώνει άλλος χτυπάει, τι να κάνουν και αυτές οι γυναίκες πια. Το ακούω συχνά αλλά με ενοχλεί όταν το ακούω, τι μπορείς να κάνεις όταν θέλεις σχέση και δεν βρίσκεις το σωστό άνθρωπο; Γιατί κατηγορείτε άδικα;

Εγώ, εγώ , εγώ.......
Φίλε μου, χωρίς παρεξήγηση, αλλά την έχεις ψωνίσει με την πάρτη σου. Δεν ξέρω αν είναι το πολύ διάβασμα ή το χες από πριν αλλά διαβάζοντας το ποστ σου κανείς αυτό το συμπέρασμα βγάζει. Δυστυχώς δεν το βλέπω ν ´ ανοίγεις την καρδιά σου σε κανέναν εκτός από τον τυπά που βρίσκεται από την άλλη πλευρά του καθρέφτη. Δεν είναι κακό. Απλά θα είσαι μόνος κι ´ έρημος εσύ και το βαρύγδουπο λεξιλόγιο σου. Καλή τύχη μάγκα.