Δεν ξέρω πια τι φταίει.

Έχει καιρό τώρα που αισθάνομαι ότι κάτι πάει λάθος. Είχα κάνει άλλες 2 απόπειρες στο παρελθόν μια στα 17 και μια στα 20, απέτυχα και στις 2 αλλά ξέρω πως είναι όταν ξανά έρχεται αυτό το συναίσθημα. Τότε μπορούσα να πω ότι είχα λόγους αλλά τώρα δεν βρίσκω κάτι, δεν ξέρω τι γίνεται. Με πιάνουν ξαφνικά τα κλάματα και μετά δεν νιώθω τίποτα. Κάνω ολόκληρους καυγάδες με τον εαυτό μου και μετά δεν θυμάμαι γιατί. Θυμώνω και διώχνω τον κόσμο μακριά μου χωρίς λόγο και δεν το θέλω. Στα 20 μου είχα δει ψυχολόγο κρυφά για μόνο 2 συνεδρίες, ίσως να μου έτυχε εμένα μόνο αυτό αλλά ο άνθρωπος δεν θα έδινε δεκάρα ακόμα και αν επιχειρούσα τίποτα μπροστά του. Αυτό με έκανε να καταλάβω πως μόνο εγώ μπορώ να βοηθήσω τον εαυτό μου. Και τώρα είμαι πάλι στο 0 ότι κατάφερα 2 χρόνια είναι λες και τα πέταξα. Είναι μήνες που δεν κοιμάμαι καλά ή κοιμάμαι όλη μέρα και όταν είμαι ξύπνια προσπαθώ να απασχολώ το μυαλό μου με ταινίες και βίντεο, κάποτε λειτουργούσε τώρα δεν με βοηθάει ούτε αυτό. Νιώθω σαν να φταίω για κάτι που δεν έχω κάνει. Γενικά στην οικογένεια ήμουν μια αποτυχία, το ελαττωματικό παιδί, έτσι έμαθα. Τώρα όμως δεν μπορώ να βρω τι μου φταίει. Δεν ξέρω αν συμβαίνει και σε κανέναν άλλον αυτό ή απλά χάνω το μυαλό μου.

Θέλεις να συζητησεις;

Τι περίμενες ακριβως πηγαίνοντας στον ψυχολόγο;
Αυτό για την οικογένεια που είπες δεν το κατάλαβα. Έτσι σε έκαναν να νιωσεις; Πώς ήταν η σχέση σας; Πώς είναι τώρα;

Από τον ψυχολόγο δεν ξέρω τι περίμενα, είχα σκεφτεί πως θα βοηθήσει (με 2 φορές θα μου πεις πως να βοηθήσει; Θα έμενα αλλά η συνεδρία ήταν 45 λεπτά και μιλούσαμε τα 10 τα υπόλοιπα καθόμασταν άβολα), περίμενα να μου πει ότι το κάνω επίτηδες γιατί θέλω προσοχή ή ότι είμαι τρελή ή οτιδήποτε που να εξηγούσε γιατί νιώθω έτσι. Με την οικογένεια μου είναι λίγο περίεργο, μεγάλωσα με τους παππούδες από την μεριά του πατέρα μου και τους αγαπούσα πολύ αλλά είχα ένα παράπονο που οι γονείς μου κράτησαν τον αδερφό μου και όχι εμένα. Χρόνια αργότερα έμαθα ότι ο πατέρας μου με την μάνα του το αποφάσισαν. Χωρίς να μπω σε λεπτομέρειες έχω να πω πως ούτε ο πατέρας μου ούτε η μάνα του θα έπρεπε ποτέ να κάνουν παιδιά καταστρέφουν ότι υπάρχει γύρω τους. Το θέμα είναι ότι έχω κόψει επαφές και με τους 2 οπότε δεν μπορούν να μου φταίνε και δεν ξέρω τι μου φταίει.

Quote:

---

Originally Posted by Silent_Nightmare

Από τον ψυχολόγο δεν ξέρω τι περίμενα, είχα σκεφτεί πως θα βοηθήσει (με 2 φορές θα μου πεις πως να βοηθήσει; Θα έμενα αλλά η συνεδρία ήταν 45 λεπτά και μιλούσαμε τα 10 τα υπόλοιπα καθόμασταν άβολα), περίμενα να μου πει ότι το κάνω επίτηδες γιατί θέλω προσοχή ή ότι είμαι τρελή ή οτιδήποτε που να εξηγούσε γιατί νιώθω έτσι. Με την οικογένεια μου είναι λίγο περίεργο, μεγάλωσα με τους παππούδες από την μεριά του πατέρα μου και τους αγαπούσα πολύ αλλά είχα ένα παράπονο που οι γονείς μου κράτησαν τον αδερφό μου και όχι εμένα. Χρόνια αργότερα έμαθα ότι ο πατέρας μου με την μάνα του το αποφάσισαν. Χωρίς να μπω σε λεπτομέρειες έχω να πω πως ούτε ο πατέρας μου ούτε η μάνα του θα έπρεπε ποτέ να κάνουν παιδιά καταστρέφουν ότι υπάρχει γύρω τους. Το θέμα είναι ότι έχω κόψει επαφές και με τους 2 οπότε δεν μπορούν να μου φταίνε και δεν ξέρω τι μου φταίει.

---

Λυπάμαι για όλο αυτό που πέρασες. Έχεις σκεφτεί ποτέ ότι μπορεί να ευθύνεσαι εσύ που διάλεξαν αυτόν και όχι εσένα και να τιμωρεις τον εαυτό σου με αυτό τον τρόπο; Αν ισχύει κάτι τέτοιο (να σκέφτεσαι ότι φταις) να ξέρεις πως ο κάθε άνθρωπος έχει ευθύνη μόνο για τις δικές του επιλογές και όχι και των άλλων. Μη γεμίζεις το μυαλό σου με τέτοια σενάρια, απλά οι γονείς σου (όπως και πολλοί άλλοι γονείς) κάνουν τρομερά λάθη και τα κουβαλούν για χρόνια τα παιδιά τους.

Στη ζωή σου πως είσαι; Τι κάνεις; Έχεις φίλους; Ονειρα για το μέλλον; Στόχους;

Θα ήταν καλό να πας σε ένα ψυχίατρο να μιλήσεις για όλα αυτά που σκέφτεσαι, που κουβαλάς και θα σου πει αυτός πως θα προχωρήσετε..

Έχω 2 άτομα που θεωρώ φίλες μου και ξέρουν όλη την ιστορία αλλά δεν μιλάμε για αυτά. Όσο για τα όνειρα αυτά πέθαναν στην πρώτη απόπειρα, είμαι απόλυτα άχρηστη στους γύρω μου και στην κοινωνία.

Quote:

---

Originally Posted by Silent_Nightmare

Έχω 2 άτομα που θεωρώ φίλες μου και ξέρουν όλη την ιστορία αλλά δεν μιλάμε για αυτά. Όσο για τα όνειρα αυτά πέθαναν στην πρώτη απόπειρα, είμαι απόλυτα άχρηστη στους γύρω μου και στην κοινωνία.

---

Πώς το ξέρεις τι είσαι άχρηστη για τους γύρω σου και την κοινωνία; Τους ρώτησες όλους; Οι γονείς σου δεν είναι η κοινωνία.
Εχεις δυο καλές φίλες, άρα δεν ισχύει αυτό που πιστεύεις. Τις ρώτησες τι άποψη έχουν για σένα;

Πεθαίνουμε όταν πεθαίνουν τα όνειρά μας. Κάνε σχέδια για το μέλλον. Σπουδάζεις; Τι σου άρεσε πολύ να κάνεις κάποτε;
Πότε ήταν η τελευταία φορά που θυμάσαι τον εαυτό σου χαρούμενο;

Quote:

---

Originally Posted by Silent_Nightmare

Έχω 2 άτομα που θεωρώ φίλες μου και ξέρουν όλη την ιστορία αλλά δεν μιλάμε για αυτά. Όσο για τα όνειρα αυτά πέθαναν στην πρώτη απόπειρα, είμαι απόλυτα άχρηστη στους γύρω μου και στην κοινωνία.

---

Καλημέρα. Ίσως να μη ξέρουν και τι να πουν γι αυτό και δεν τα συζητάνε. Αυτές τις συζητήσεις καλό είναι να τις κάνεις με ένα γιατρό.. Η ψυχοθεραπεία χρειάζεται χρόνο και προσπάθεια, δεν βλέπεις ουσιαστική αλλαγή αμέσως. Νομίζω θα ήταν καλό ομως πρώτα να μιλήσεις με ένα ψυχίατρο.

Οι γονείς στην ουσία είναι δύο άνθρωποι που κάνουν παιδιά, δεν είναι τίποτα παραπάνω έτσι ώστε η γνώμη που έχουν για αυτά να είναι και η σωστή. Το πως σου φέρθηκαν έχει να κάνει με αυτούς και όχι με το τι είσαι εσύ, οπότε μη φορτώνεις στον εαυτό σου ταμπέλες που δεν σου αξίζουν. Το γεγονός ότι θυμώνεις με τον εαυτό σου επειδή νιώθεις ότι θα του ξανά κάνεις κακό (άρα δεν θέλεις να του κάνεις), είναι ένα θετικό στοιχείο και να το χρησιμοποιήσεις υπέρ σου για να αρχίσεις να τον αγαπάς σιγά σιγά.
Όταν ήμουν μικρός έζησα για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα κάτι άσχημο και μεγάλωσα με την ιδέα ότι εκείνη την περίοδο πέθανα. Πέθανε η παιδικότητα μου, τα όνειρα μου, η αξιοπρέπεια μου, εγώ. Αν με ρωτήσεις τώρα θα σου πω πως ναι ισχύει ακόμη αυτό αλλά κάθε μέρα παλεύω για να μην ισχύει, κάνω όνειρα και έχω στόχους. Δεν ρίχνω πλέον ευθύνες σε εμένα για το τι μου έκαναν οι άλλοι ή για το τι δεν έκαναν. Έχω ευθύνες μόνο για το τι έκανα και τι κάνω εγώ.

Αν σε βοηθάει να συζητάς μπορείς να γράψεις ότι θες εδώ στο φόρουμ.. Να ακούσεις γνώμες και να δεις μια κατάσταση κι από άλλη οπτική πέρα από τη δική σου. Είναι ένα φόρουμ με άγνωστους οπότε μπορείς να πεις ότι θες..

Quote:

---

Originally Posted by Silent_Nightmare

Έχει καιρό τώρα που αισθάνομαι ότι κάτι πάει λάθος. Είχα κάνει άλλες 2 απόπειρες στο παρελθόν μια στα 17 και μια στα 20, απέτυχα και στις 2 αλλά ξέρω πως είναι όταν ξανά έρχεται αυτό το συναίσθημα. Τότε μπορούσα να πω ότι είχα λόγους αλλά τώρα δεν βρίσκω κάτι, δεν ξέρω τι γίνεται. Με πιάνουν ξαφνικά τα κλάματα και μετά δεν νιώθω τίποτα. Κάνω ολόκληρους καυγάδες με τον εαυτό μου και μετά δεν θυμάμαι γιατί. Θυμώνω και διώχνω τον κόσμο μακριά μου χωρίς λόγο και δεν το θέλω. Στα 20 μου είχα δει ψυχολόγο κρυφά για μόνο 2 συνεδρίες, ίσως να μου έτυχε εμένα μόνο αυτό αλλά ο άνθρωπος δεν θα έδινε δεκάρα ακόμα και αν επιχειρούσα τίποτα μπροστά του. Αυτό με έκανε να καταλάβω πως μόνο εγώ μπορώ να βοηθήσω τον εαυτό μου. Και τώρα είμαι πάλι στο 0 ότι κατάφερα 2 χρόνια είναι λες και τα πέταξα. Είναι μήνες που δεν κοιμάμαι καλά ή κοιμάμαι όλη μέρα και όταν είμαι ξύπνια προσπαθώ να απασχολώ το μυαλό μου με ταινίες και βίντεο, κάποτε λειτουργούσε τώρα δεν με βοηθάει ούτε αυτό. Νιώθω σαν να φταίω για κάτι που δεν έχω κάνει. Γενικά στην οικογένεια ήμουν μια αποτυχία, το ελαττωματικό παιδί, έτσι έμαθα. Τώρα όμως δεν μπορώ να βρω τι μου φταίει. Δεν ξέρω αν συμβαίνει και σε κανέναν άλλον αυτό ή απλά χάνω το μυαλό μου.

---

Καλησπέρα
Λυπάμαι πάρα πολύ για τον τρόπο που σου φέρθηκαν οι γονείς σου, συμφωνώ ότι κάποιοι άνθρωποι δεν πρέπει να κάνουν παιδιά για πολλούς λόγους, για μένα καλό είναι να δεις ένα ψυχίατρο να σε βοηθήσει το χρειάζεσαι, το ότι έκανες δύο απόπειρες και δεν τα κατάφερες σημαίνει ότι δεν ήθελες να πεθάνεις από την αρχή αλλά ότι χρειάζεσαι βοήθεια, κάποιος να σε ακούσει να σε καταλάβει τι έχεις γιατί έφτασες ως εδώ?
Δεν θεωρώ ότι είσαι άχρηστη, πιστεύω ότι οι σκέψεις σου είναι φωνές τον γονιών σου και ακόμα σε επιρεαζουν, το να γίνεις τελείως καλά είναι ένας μακρις δρόμος θέλει προσπάθεια και πολύ υπομονή με τον εαυτό σου, να ξανά δημιουργήσεις από την αρχή τα όνειρα σου τους στόχους σου, να γίνεις κάτι πολύ καλύτερο από ανθρώπους σαν τους γονείς σου, για μένα αυτοί είναι οι άχρηστοι, που φέρθηκαν έτσι σε ένα τόσο καλό κορίτσι όσο εσύ, δυστυχώς ξέρω πως είναι να μην κάνεις όνειρα ποία, ούτε να έχεις στόχους και τώρα που είμαι σε κατάσταση θεραπείας προσπαθώ να με ξανά δημιουργίσω από το μηδέν, είναι πολύ δύσκολο να παλεύω κάθε μέρα με τον εαυτό μου αλλά είναι κάτι που θεωρώ ότι πρέπει να δοκιμάσω για μια καλύτερη ζωή, έχω πολλά χρόνια να κάνω όνειρα για μένα και είναι δύσκολο αλλά προσπαθώ, μακάρι να προσπαθήσης και εσύ.

Καλησπερα. Ποσο αδικη ειναι μερικες φορες η ζωη καποιον συνανθρωπων μας! ποσο κριμας οταν απο την κουνια σχεδον γνωριζουν την πικρα και την κακια!
Συγκεκριμενα αυτο που συναιβει σε εσενα ειναι κλασικη περιπτωση επιβλαβες υποσυνειδητου, οταν λεγετε οτι μεχρι τα 3-4 χρονια μας πλαθεται ο χαρακτηρας μας και το υποσυνειδητο μας οπου μαζι με τα γονιδια μας (αλλα σε λιγοτερο βαθμο) οριζουν το πως θα νιωθουμε, πως θα αντιλαμβανομαστε τα συναισθηματικα εραιθυσματα στην υπολοιπη ζωη μας ,φανταστειτε λοιπον πως θα νιοθει η φιλη μας, η θεματοθετρια ,ποσο δικαιολογημενα ειναι ολα οσα εκανε , το να θελει να βαλει τελος στη ζωη της, το να νιωθει τοσο ασχημα ,τα κλαματα, και το να οργιζεται με τον εαυτο της! Παρολα αυτα δειχνεις δυναμη , λεγωντας οτι δεν υπαρχει πλεον κατις που να σου κανει κακο, αυτο δειχνει ποσο μεγαλη ψυχχη εχεις, ποσο ανοτερη εισαι συναισθηματικα οπου πλεον δεν κρατας κακια ,ουτε εχεις μισος για τους γονεις σου κι για την βλακια οπου εκναν.
Η γνωμη μου ειναι οτι πρεπει οπως και οπωσδηπωτες να πας να κανεις ψυχαναλυσ ψυχοθεραπεια μπας και γιατρευτει αυτο το παιδικο σου τραυμα, κατις που ειναι πολυ δυνατο διοτις εχει να κανει με το σημαντικοτερο και πρωτευν αισθημα ενος ανθρωπου απο τωτες που βγαινει απο την κυλια της μανας του, την συνεχομενη αποδοχη και αγαπη της μητερας του, διοτις αυτο ειναι που κυνηγα ενα παιδακι, να αξιζει ακομα την αγαπη της μανας του ,λογο του οτι μας βγαζει πλεον απο το σωμα της σαν μικρα που ειμασταν ολοι νομιζαμε οτι παυει να μας αγαπαει, να μας φροντιζει ,για αυτο οι μαναδες συνεχιζουν κι εχουν συνεχως αγγαλια τα μωρα τους! οταν λοιπον συμβαινει ,να μας διωχνει κατι που εγινε στην θεματοθετρια ,αυτοματα νομιζει οτι δεν αξιζει την αγαπη της μαμας, την συνεχομενη φροντιδα οπου ειχε σαν ηταν μεσα της.Αυτο το συναισθημα ειναι το πιο δυνατο και το πιο σημαντικο συναισθημα στην ζωη ενος ανθρωπου! εαν αυτο χαλασει,, ο ανθρωπος θα ειναι δυστυχησμενος σε ολη του την ζωη οτι και να του κανουν.Αυτο πλεον εχει πολλες ελποιδες να θεραπευτει συμφωνα με τους ψυχοθεραπευτες, κανωντας ψυχαναυση, ταξιδευωντας στον χρονο και πηγαινωντας σε εκεινα τα χρονια ,μεσα απο την τεχνικη τους θα προσπαθησουν να σου διορθοσουν τις αναμνησεις ωσε το υποσυνειδητο σου να δουλευει αλλιως, ωστε να μπορεις να αγαπησεις τον εαυτο σου.

Quote:

---

Originally Posted by giorgos panou

Καλησπερα. Ποσο αδικη ειναι μερικες φορες η ζωη καποιον συνανθρωπων μας! ποσο κριμας οταν απο την κουνια σχεδον γνωριζουν την πικρα και την κακια!
Συγκεκριμενα αυτο που συναιβει σε εσενα ειναι κλασικη περιπτωση επιβλαβες υποσυνειδητου, οταν λεγετε οτι μεχρι τα 3-4 χρονια μας πλαθεται ο χαρακτηρας μας και το υποσυνειδητο μας οπου μαζι με τα γονιδια μας (αλλα σε λιγοτερο βαθμο) οριζουν το πως θα νιωθουμε, πως θα αντιλαμβανομαστε τα συναισθηματικα εραιθυσματα στην υπολοιπη ζωη μας ,φανταστειτε λοιπον πως θα νιοθει η φιλη μας, η θεματοθετρια ,ποσο δικαιολογημενα ειναι ολα οσα εκανε , το να θελει να βαλει τελος στη ζωη της, το να νιωθει τοσο ασχημα ,τα κλαματα, και το να οργιζεται με τον εαυτο της! Παρολα αυτα δειχνεις δυναμη , λεγωντας οτι δεν υπαρχει πλεον κατις που να σου κανει κακο, αυτο δειχνει ποσο μεγαλη ψυχχη εχεις, ποσο ανοτερη εισαι συναισθηματικα οπου πλεον δεν κρατας κακια ,ουτε εχεις μισος για τους γονεις σου κι για την βλακια οπου εκναν.
Η γνωμη μου ειναι οτι πρεπει οπως και οπωσδηπωτες να πας να κανεις ψυχαναλυσ ψυχοθεραπεια μπας και γιατρευτει αυτο το παιδικο σου τραυμα, κατις που ειναι πολυ δυνατο διοτις εχει να κανει με το σημαντικοτερο και πρωτευν αισθημα ενος ανθρωπου απο τωτες που βγαινει απο την κυλια της μανας του, την συνεχομενη αποδοχη και αγαπη της μητερας του, διοτις αυτο ειναι που κυνηγα ενα παιδακι, να αξιζει ακομα την αγαπη της μανας του ,λογο του οτι μας βγαζει πλεον απο το σωμα της σαν μικρα που ειμασταν ολοι νομιζαμε οτι παυει να μας αγαπαει, να μας φροντιζει ,για αυτο οι μαναδες συνεχιζουν κι εχουν συνεχως αγγαλια τα μωρα τους! οταν λοιπον συμβαινει ,να μας διωχνει κατι που εγινε στην θεματοθετρια ,αυτοματα νομιζει οτι δεν αξιζει την αγαπη της μαμας, την συνεχομενη φροντιδα οπου ειχε σαν ηταν μεσα της.Αυτο το συναισθημα ειναι το πιο δυνατο και το πιο σημαντικο συναισθημα στην ζωη ενος ανθρωπου! εαν αυτο χαλασει,, ο ανθρωπος θα ειναι δυστυχησμενος σε ολη του την ζωη οτι και να του κανουν.Αυτο πλεον εχει πολλες ελποιδες να θεραπευτει συμφωνα με τους ψυχοθεραπευτες, κανωντας ψυχαναυση, ταξιδευωντας στον χρονο και πηγαινωντας σε εκεινα τα χρονια ,μεσα απο την τεχνικη τους θα προσπαθησουν να σου διορθοσουν τις αναμνησεις ωσε το υποσυνειδητο σου να δουλευει αλλιως, ωστε να μπορεις να αγαπησεις τον εαυτο σου.

---

Τελικά Γιωργο ποιο από τα δύο ισχύει;
Σε όλες τις απαντήσεις σου μου θυμίζεις την γιαγιά μου που χαϊδευε την κότα, της μιλούσε γλυκα πριν της κόψει το κεφάλι.

**Κι αλλο παιδικό τραύμα.

Εντοπίζεις σε όλα τα θέματα το τραύμα του θεματοθετη, το ξυνεις, το ξανά ξυνεις αλλά με γλυκό τρόπο..